മരുഭൂമിയിൽ നിന്നൊരാൾ
എഴുതിയെഴുതി കുഴഞ്ഞയീ-
മുള്ളുകളില്ലാത്ത പനീർച്ചെടികളിൽ
മണമില്ലാത്ത പൂക്കൾ വിരിയുമെന്നും
ഉപ്പുവറ്റിയ കടലിനായ് മീനുകൾ
സത്യഗ്രഹമിരിക്കുമെന്നും
നേർത്ത സ്വപ്നത്തിൽ
അവ്യക്തചിത്രങ്ങൾ നിഴലിച്ചു.
ലോകമിങ്ങനെ തിരിയുമ്പോൾ
ഓർമ്മകൾ അരിഞ്ഞു മാറ്റിയ
തീരങ്ങളിൽ ഏകാന്തനായ് അലഞ്ഞു,
ഉപ്പുകാറ്റേറ്റ് വിണ്ട പാറകളിൽ
പ്യൂപ്പകൾ ഉരുകിയൊലിച്ചു.
ശ്വാസകോശത്തിൽ കുടുങ്ങിയ ശലഭം
മുറിഞ്ഞ വാക്കായി
കവിതയിൽ പിടഞ്ഞു വീണു.
അറ്റുവീണ കയ്യിൽ
മഷി നിറച്ച തൂലികയും
പാതിമുറിഞ്ഞ കവിതയും
ബാക്കിയായി.
ഞാൻ എന്നെ നവീകരിക്കാനാണ് ആഗ്രഹിച്ചത്.
ഇപ്പോൾ
നീയൊന്നും പറയാറില്ല.
വിമർശനങ്ങളുമില്ല…
മറുപടി: അതിനിപ്പൊ എന്താ ഒരു കുറവ്?
പണ്ട് നമ്മളൊന്നിച്ചെടുത്ത ആ പഴയ ഫോട്ടോ പരിശോധിക്കയായിരുന്നു ഞാൻ
കാലമേറെക്കഴിഞ്ഞിട്ടും
മങ്ങിപ്പോകാത്ത ചിത്രത്തിൽ
നാം പുഞ്ചിരിക്കുന്നു
കടൽഭിത്തിയോട് ചാരി നിന്നപ്പോൾ
ഫ്രെയ്മിനകത്തേയ്ക്ക്
ചുവട്ടിൽ
നാമിരിക്കാറുള്ള
ബദാംമരത്തെക്കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തണമെന്ന്
നീ നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നു
അപരിചിതൻ അക്ഷമയോടെ
നമ്മെ പകർത്തുന്നതിനിടയിൽ
അപ്പോൾ പറന്നുവന്ന ദേശാടനക്കിളികൾ
പശ്ചാത്തലം കൂടുതൽ മനോഹരമാക്കി
ഫോട്ടോയിലെ കടലിൽ കാണുന്ന കുഞ്ഞുവര
ഒന്നിച്ചു നാം കണ്ട തോണിയുടേതാണെന്ന്
നമുക്കേ അറിയൂ
വീശിയടിച്ചൊരു ഉപ്പു കാറ്റിൽ
നാം വേറേ വേറേ ഫ്രെയ്മുകളിലേക്കും
ഗ്രൂപ്പു ഫോട്ടോകളിലേയ്ക്കും
ചേക്കേറിയപ്പോൾ ഉള്ളിൽ ലാമിനേറ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ട പഴയഫോട്ടോ
ഇടയ്ക്കെടുത്ത്
നോക്കാറുണ്ട്
ഇപ്പോഴാക്കടൽപ്പാലം
തകർന്നു പോയിട്ടുണ്ടാവും
ബദാം മരവും ആരോ
മുറിച്ചു കളഞ്ഞിരിക്കും
അന്ന് വിചാരിക്കാതെ
ഫ്രെയ്മിൽ കടന്നു വന്ന ദേശാടനപ്പക്ഷികൾ
ആ കാലത്തിപ്പോഴും
അതിലേ കടന്നു പോകുന്നുണ്ടാവാം