കവിത

കാത്തിരിക്കുന്നില്ല
എപ്പോൾ എത്തുമെന്നറിയില്ല
സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് മുകളിൽ
കയറി, നിറം
കൊടുക്കുമ്പോഴോ
അല്ലെങ്കിൽ
പ്രാരാബ്ധങ്ങൾ
നുള്ളിപ്പെറുക്കിയ
യാത്രയിലാകാം.

അതുമല്ലെങ്കിൽ
കണക്കുകൂട്ടലുകൾക്കപ്പുറം
ഇടയിലെപ്പോഴെങ്കിലും
അവൻ വന്നു മടങ്ങുമ്പോൾ
എന്നെ കണ്ടുമുട്ടുന്ന
സുഹൃത്തേ,
പരിചയമില്ലെങ്കിലും
എന്റെ വേഷങ്ങളുടെ
നിറങ്ങൾ പടർന്ന
എന്റെ ഉടുമുണ്ട് കൊണ്ട്
പുതപ്പിക്കുക

അതിൽ
വേദനകൾ തുടച്ച
കറയുണ്ട്
പെയ്തു തോരാത്ത
കണ്ണിലെ നനവും
ഉള്ളു തിളച്ചൂറിയ
ഉപ്പിന്റെ നീറ്റലുമുണ്ട്

തോറ്റുപോകാതിരിക്കാൻ
മുറുക്കിക്കെട്ടിയ
പാടുണ്ട്
കോന്തലയിൽ
ഓർമ്മകൾ
പൊതിഞ്ഞുകെട്ടിയ
വിശപ്പിന്റെ വിളിയുണ്ടാകാം

സ്നേഹിച്ചുതോറ്റ
ഹൃദയത്തിന്റെ
മുറിവിൽ നിന്നും
പൊടിഞ്ഞ
രക്തമുണ്ടാകും

പരിഭവിക്കാതെ
നടന്ന വഴികളിൽ
തട്ടിക്കീറി
അരികു നഷ്ടപ്പെട്ട
ഒറ്റമുണ്ടിൽ
മറന്ന വഴികളുടെ
ഓർമ്മകൾ പേറുന്ന
മണൽത്തരികൾ ഉണ്ടാകും

അതുകൊണ്ട്
മറ്റെന്ത് പുതച്ചാലും
എനിക്ക് സ്വസ്ഥമായി
ഉറങ്ങാനാകില്ല

മറ്റൊന്നുകൊണ്ടും
എന്റെ നീളവും വീതിയും
ഞാൻ മറന്ന
എന്റെ മുഖവും
നിനക്ക്
മറച്ചുവയ്ക്കാനാകില്ല
അതുകൊണ്ട്
ആഗ്രഹങ്ങളുടെ
അവസാനത്തെ വരിയിൽ
തെറ്റിയ അക്ഷരങ്ങളുടെ
വിലാപങ്ങൾക്കിടയിൽ
ഈ ഒറ്റമുണ്ടും കൂടി
ചേർത്തുവയ്ക്കുന്നു.

_{കവര്‍: ജ്യോതിസ് പരവൂര്‍}

അങ്ങനെ നാല്പത്തിയൊന്നാമത്തെ

ദിവസവും ഭാരതി

ദുർനടപ്പുപേക്ഷിക്കാൻ തീരുമാനം

കൈക്കൊണ്ടു.
പണികഴിഞ്ഞെത്തിയ ഭർത്താവിന്റെ
കള്ള് കെട്ടിയ തെറിപെറുക്കി
കലത്തിലിട്ട്‌ വേവിച്ചു.
കാലത്ത് പിടിച്ചുവെച്ച
കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കണ്ണീര് ചേർത്ത്
വേവിച്ച് വിളമ്പി വെച്ചു.

തിന്നിട്ടങ്ങേരു വന്ന നേരത്ത്
അരിക്കലത്തിൽ അടച്ചു വെച്ചിരുന്ന
പത്തിന്റെ മൂന്ന് തുട്ടെടുത്ത്,
കാലിൽ തൊട്ട് നമസ്കരിച്ചു.

തൊഴി വാങ്ങാൻ കുനിഞ്ഞുകൊടുത്തു..
നരച്ചു കൊരച്ച് കക്ഷം കീറിയ
നാറ്റനൈറ്റി ഊരിക്കൊടുത്തു.
നായേ എന്ന നല്ല വാക്കോടയാൾ
കരണം രണ്ടും അടിച്ചു ലാളിച്ചു.
അന്നും, അരനിമിഷം കൊണ്ട്
ആണെന്ന് തെളിയിച്ചു.

അറിയാതൊരുമ്മം കിട്ടാൻ ഭാരതി
അടുത്ത പകലും ദുർനടപ്പിനിറങ്ങി..
അങ്ങനെ…
നാല്പത്തി രണ്ടാമത്തെ ദിവസവും ഭാരതി!

അങ്ങനെ രാവായി.
ഇരുട്ടായി.
കടല്‍വെള്ളം നുരഞ്ഞ നാട്ടുവെളിച്ചത്തില്‍
കരയായി.
കരമണലിലെങ്ങുമേ പോകാനില്ലാതെ
അങ്ങനെയായി.
വരാത്ത കപ്പലായി.
ജോലിയും കൂലിയുമില്ലാത്ത
കേരളീയ യുവാവായി.
എന്നായാലുമൊരു ദിവസം
കടല്‍ കടക്കുമെന്നായി.
എണ്ണ കുഴിച്ചെടുക്കും
ഗള്‍ഫ് നാടുകളിലേക്കുള്ള
യാത്രയോര്‍ത്തിരിപ്പായി.
മയക്കമായി.

ഇരുട്ടിന് ബോധോദയം വന്നപോലെ
നിലാവായി.
കരയ്ക്കും കടലിനും
ബോധോദയമായി
വെളിച്ചമായി.
വെളിച്ചത്തിന്‍റെ
കൊഴിച്ചിട്ട തൂവലുകളെന്ന്
നിഴലുകളായി.
നിഴലുകള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന്
ആരോ നിലവിളിയായി.

ആ നിലവിളിയാണ്
വിമാനത്തിലാദ്യമായി കയറിയപ്പോള്‍
കേട്ടത്.
വിമാനത്തില്‍ നിന്ന്
ദോഹയിലിറങ്ങിയപ്പോള്‍ കേട്ടത്.
പ്രവാസവര്‍ഷങ്ങളിലത്രയും കേട്ടത്.

മണൽദേശങ്ങളിൽ നിന്ന്
അവസാനമായി നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചപ്പോള്‍
ഉണ്ടായില്ല ആ നിലവിളി.
അത്രയും ശാന്തമായിരുന്നു
മടക്കം.

നാട്ടിലെ കടപ്പുറത്തെ
പഞ്ചായത്തു ശ്മശാനത്തില്‍
ശാന്തമായി കിടക്കുമ്പോള്‍
കാറ്റിന്‍റെ തഴുകല്‍
കടലിന്‍റെയാരവം
നിലാവിന്‍റെ ബോധോദയം
പിന്നെ ദ്രവിച്ചിട്ടുമവസാനിക്കാത്ത
ഇരുട്ട്.

അങ്ങനെ രാവായി.

Hurrying through the park at noon
I noticed that man
sitting on one of the benches.
Like he was saying goodbye to someone
he kept waving his raised hand –
a visibly tired young man.

He looked even more weary, as if,
after someone dear just took leave.
At whom is he waving his hand?
I too looked toward where he looked,
amidst the buildings beyond the road.
Except for the city-crowd
no one in particular is to be seen.
Or else, the wave of his hand
is meant for each one in that crowd.

Much too late, after work
when I returned that way,
in the now deserted park
where lights went off one by one,
on the same bench
he was there.
Seemed totally drained,
hadn’t he eaten anything?
He was lying on the bench
prating away quietly.
I walked along the park’s barbed-wire fencing.
He was murmuring something
as if to someone sitting near him.
Only, ‘tea . . . tea . . .’ could be heard.
I too was worn-out;
hastily I strode, toward where I lived.

Though sleepy from fatigue
a sudden doubt seized my mind
about that man in the park.
I arrived exhausted
at the park in the book…

There he is, on Kakkad’s bench –
he’s bidding adieu to his yaksha,
who’s leaving him for good.
Sitting by him
whispering, ‘drink this tea,
drink this tea’ is a mermaid.
Shaken to the core
he’s likely to die
this very night.
*_{Yaksha: (here) the guardian spirit}

Translated by V P Manoharan

മൂലകവിത – ക്ഷീണന്‍
പി.രാമന്‍

ഉച്ചക്ക് തിരക്കിട്ട് പോകുമ്പോള്‍
പാര്‍ക്കിലെ ബെഞ്ചുകളിലൊന്നിലിരിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യനെ
ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ആരോടോ യാത്ര പറയുമ്പോലെ
അയാള്‍ കയ്യുയര്‍ത്തി വീശിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
നന്നേ ക്ഷീണിച്ച ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍.
വേണ്ടപ്പെട്ട ആരോ
യാത്ര പറഞ്ഞു പോയതോടെ
അയാള്‍ കൂടുതല്‍ ക്ഷീണിച്ച പോലുണ്ട്.
ആരോടാണിയാള്‍ കൈ വീശിക്കാണിക്കുന്നത്?
ഞാനും അയാള്‍ നോക്കുന്ന ദിശയില്‍
റോഡിന്‍റെ മറുപുറത്തെ
കെട്ടിടങ്ങള്‍ക്കിടയിലേക്ക് നോക്കി.
നഗരത്തിരക്കല്ലാതെ
പ്രത്യേകിച്ചാരേയും കാണാനില്ല.
അല്ലെങ്കില്‍
ആ തിരക്കിലെ ഓരോ മനുഷ്യനും
ആ കൈവീശലിന് അര്‍ഹനാണ്.

പണി കഴിഞ്ഞ് ഏറെ വൈകി
തിരിച്ചതിലേ വരുമ്പോഴും
വിളക്കുകള്‍ അണഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന
ആളൊഴിഞ്ഞ പാര്‍ക്കില്‍
അതേ ബെഞ്ചില്‍ അയാളുണ്ട്.
കൂടുതല്‍ ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ലായിരിക്കുമോ?
ബെഞ്ചില്‍ കിടപ്പായിരുന്നു.
എന്തോ മെല്ലെ പറയുന്നുണ്ട്.
ഞാന്‍ പാര്‍ക്കില്‍ കമ്പിവേലിയോടു
ചേര്‍ന്നു നടന്നു.
അടുത്താരോ ഇരിക്കുന്നതായി സങ്കല്‍പ്പിച്ച്
അയാള്‍ എന്തോ പറയുകയാണ്‍.
ചായ …. ചായ …. എന്നു മാത്രം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്.
ഞാനും ക്ഷീണിതനായിരുന്നു.
വേഗം വേഗം വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.

ക്ഷീണം കാരണം ഉറക്കം വരുന്നുണ്ടെങ്കിലും
പാര്‍ക്കിലെ മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചു
പെട്ടെന്നു തോന്നിയ ഒരു സംശയം
മനസ്സിലിട്ടു നടന്നു തളര്‍ന്ന്
ഞാന്‍ പുസ്തകത്തിലെ പാര്‍ക്കിലെത്തി.
അവിടെ കക്കാടിന്‍റെ ബഞ്ചില്‍
അതാ അയാള്‍.
അയാള്‍ യാത്ര പറയുന്നത്
തന്നില്‍ നിന്നും എന്നേക്കുമായി ഇറങ്ങിപ്പോകുന്ന
തന്‍റെ യക്ഷനോടാണ്.

അയാള്‍ക്കരികിലിരുന്ന്
ചായ കുടിക്കൂ ചായ കുടിക്കൂ
എന്ന് പറയുന്നത്
ഒരു ജലദേവതയാണ്.
ക്ഷീണിച്ചവശനായ അയാള്‍
മിക്കവാറും ഈ രാത്രി തന്നെ
മരിച്ചു പോയേക്കും.

1. വെല്ലുവിളി

കറൻ്റ് കമ്പിയിൽ
തൊട്ടിരുന്ന്
കൊക്കുകളുരുമ്മി
പ്രണയിക്കുന്ന
രണ്ട് കുരുവികളെ
നോക്കൂ.
മരണത്തെപ്പോലും
വെല്ലുവിളിക്കുന്ന
ഈ ധൈര്യം
പ്രണയിക്കുന്നവർക്കല്ലാതെ
മറ്റാർക്കുണ്ടാകും.

2. ഠോ

തോക്കിനോടുള്ള
ഭയം പൊട്ടുന്നത്
വെടിയുണ്ടയുടെ
മൂർച്ചയോ
കടുപ്പമോ
ഓർത്തല്ല.
വെടിയേറ്റ്
വീണയാളുടെ
പിടച്ചിലിൽ
പരന്നൊഴുകുന്ന
ചോരയിൽ
അതുച്ചത്തിൽ
പൊട്ടുന്നു
ഠോ.

3. സ്വകാര്യം

കാറ്റ്
മരത്തോട്
എന്ത് രഹസ്യമാകും
പറഞ്ഞുകാണുക,
ഒറ്റ ശ്വാസത്തിലത്
ഇലകളൊക്കെയും
പൊഴിച്ചിരിക്കുന്നു.

4 രഹസ്യം

ചിറകനക്കങ്ങളിൽ
തൂവലിൻ നിറംകൊണ്ട്
ചിത്രങ്ങൾ വരയുന്ന
പക്ഷികൾ,
വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ
ആകാശം
മനോഹരമായ
ചിത്രങ്ങളുടെ
ക്യാൻവാസാക്കുന്ന
രഹസ്യം
സൂക്ഷിക്കുന്നു.