കവിത

ചിക്കുമരവും, മൈനയും, സ്കൂട്ടറും
ഞാൻ തന്നെ,
മേഘങ്ങൾ വരച്ചു ചേർത്ത
നീലാകാശത്തിന്റെ
നിറമുള്ള സ്കൂട്ടറിൽ

ഒരൊറ്റപ്പഴത്തിന്റെ ചിരിയുള്ളൊരു
ചിക്കുമരത്തിന്റെ തൈയ്യും
മുന്നിൽ വച്ച്,
നിലം തൊട്ടുമുയർന്നും
ഒരു പുതുപാട്ട് മൂളിയും
പൊടിയൻ വളവിലെ
കുളിരൻ കാറ്റിൽ കൂനിയും
ഇറക്കം തൊട്ടപ്പോളെന്റമ്മോ..
വളഞ്ഞു പറന്നൊരു മൈന
നെഞ്ചിലു മുട്ടി
വീണതാ, ചിക്കുമരക്കൊമ്പിൽ!

ട്രൗസറു പോലൊരു സഞ്ചിയിൽ
അംഗനവാടികുട്ടിയെപ്പോലെ
കുശുമ്പിയിരുന്ന തൈ,
ഒന്നുഷാറായി
ചില്ലകൾ ചേർത്തു പിടിച്ച്
മൈനയെ ഓമനിച്ചു…

വീഴ്ചയിൽ
ഒന്നുലഞ്ഞെങ്കിലും
സ്വപ്നത്തിന്റെ പരിക്കുകൾ കുടഞ്ഞ് കളഞ്ഞ്
മഞ്ഞക്കണ്ണു മിഴിച്ച്
മരക്കുഞ്ഞിനോട്‌ മിണ്ടിയും
ഒറ്റപ്പഴത്തിൽ പതുക്കെ
കൊത്തിയും,
വഴിയേ പാറിയ തുമ്പികളോടും
മേയാൻ വിട്ട പശുക്കളോടും
കൽവർട്ടിനു കീഴിലെ
കറുത്തവരമീനുകളോടും,
പെട്ടന്ന് പെട്ടന്ന്
“ഞാനിതാ പോണേ…”ന്നൊരു
പൊതുഭാഷയുടെ ഒതുക്കത്തിൽ
പറഞ്ഞൊപ്പിക്കുന്നു..

ഞാൻ വരച്ച വെള്ളമേഘങ്ങളെ
മഞ്ഞക്കൊക്കുകൊണ്ട്
ഉരച്ചുരച്ച് പറത്തി വിട്ട്
എന്റെ നീലവണ്ടിയോട്
ദൂരത്തോട് ദൂരം
മിണ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു!

“കൂട്ടിലേക്കു വരുന്നോ”-യെന്ന
എന്റെ ചോദ്യത്തെ
നോക്കാതവഗണിച്ച്
കാഴ്ച്ചയിൽ,
പുഴ തുടങ്ങുന്ന വളവിൽ
പതുക്കെ നിർത്തിയ സ്കൂട്ടറിൽ
കാപ്പിച്ചിറകുകൾ നീർത്തി
മൈനയിറങ്ങിയതും…
അതാ, ചിക്കുമരം പൂത്ത് കുനിഞ്ഞും
മേഘങ്ങളിറങ്ങി നിറഞ്ഞും
വണ്ടിയിൽ പാട്ടുപോലൊരു ഹോണുയർന്ന് വളർന്നും
ഇല്ലാത്ത കൈകൾ വീശുന്നു!

പുതിയൊരു കാറ്റന്നേരം
മുന്നിൽ നിന്നൊരു തൂവലുയർത്തി
എനിക്ക് നീട്ടുന്നു…

ഞാനാ പതുപ്പിൽ,
ലജ്ജിച്ച്
തളിർത്തു തുടങ്ങിയ ബ്രേക്കിൽ
മുറുക്കെ പിടിച്ചു..

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിൽസൺ

(മൂന്നാലു തലമുറകളായെങ്കിലും കാക്കാരിശ്ശി നാടകം അവതരിപ്പിച്ചു പോരുന്ന കുടുംബത്തിലെ, പ്രധാനിയായ കലാകാരനായിരുന്ന എന്‍റെ അച്ഛന്‍റെ സഹോദരന്‍, തന്‍റെ അവസാനകാലത്ത് കടുത്ത മറവിരോഗത്തിന്‍റെ പിടിയിലായിരുന്ന അവസരത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ അദ്ദേഹത്തെ കാണാന്‍ ചെന്നതിന്‍റെ അനുഭവത്തിലാണ് ഈ കവിത. ആരെയും തിരിച്ചറിയാന്‍ തന്നെ കഴിയാതിരുന്ന അദ്ദേഹം, ഞാന്‍ കാക്കാരിശ്ശി ഈരടികളിലൊന്ന് മൂളിത്തുടങ്ങിയതും കൃത്യമായി അതിന്‍റെ ബാക്കി ഓര്‍ത്തെടുത്ത്, താളബോധത്തോടെ ചൊല്ലിയത് സന്തോഷകരമായ ആഹ്ളാദമായി)

”ആരു വന്നിരിക്കുന്നു പറയൂ ”, മകള്‍ കൊച്ചു
കുഞ്ഞെന്ന പോലച്ഛനോടാരായുന്നെന്നെച്ചൂണ്ടി
കൈകളെന്‍ കയ്യില്‍ ചേര്‍ത്തു ഞാന്‍ ”ചെറിയച്ഛാ
നോക്കെ”,ന്നാകെ, ശൂന്യമാക്കണ്‍കളെന്നിലേ തറയ്ക്കുന്നൂ

”ചിലപ്പോളെന്നെപ്പേരു വിളിച്ചാലായീ കുഞ്ഞായ്
കുളിപ്പിച്ചൂട്ടി..”പ്പെങ്ങള്‍ സങ്കടം പകുക്കുമ്പോള്‍
പൂര്‍ണമായ് കടം വീട്ടാനാവുന്നു നിനക്കെന്നെന്‍
മൗനം; എന്‍ മനസ്സേതു ചിന്തയില്‍ ഭാരം കൊള്‍വൂ!

പോകയായ് ബന്ധത്തിന്‍റെ ചങ്ങല, കൊടും നോവില്‍
നീറ്റുന്ന മമതകള്‍, വക്കാണം, പുകിലുകള്‍
കേവല നിമിഷത്തിനപ്പുറമായുസ്സറ്റു വീഴുന്നു
കുന്നായ്മയും കുശുമ്പും പ്രിയങ്ങളും.
തൊണ്ണൂറാണ്ടുകളുടെ ഭാരമൊക്കെയും താഴ്ത്തി
കര്‍മ്മപാശത്തിന്‍ കെട്ടു പൊട്ടിച്ച്, ജന്മത്തിന്‍റെ
പുണ്യപാപങ്ങള്‍ വിട്ട്, ശിശുവായ് പുലരുന്ന
പരിണാമത്തെച്ചൊല്ലി വേണമോ ഖേദം, തെല്ലും!

‘ആരു വന്നിരിക്കുന്നെന്നോര്‍ത്തു നോക്കിയേ’, മകള്‍
ഓര്‍മ്മയെത്തോറ്റാന്‍ വീണ്ടും വിഫലം ശ്രമിക്കവേ,
മറവിപ്പാറക്കെട്ടു തുറന്നതെന്നില്‍, വന്നു തുളുമ്പീ
കാക്കാരിശ്ശിപ്പാട്ടിനീരടിയൊന്ന്…

‘തുമ്പ ചൂടും പുരാനിമ്പമായ് പണ്ടൊരു
കൊമ്പനാനാവടിവാണ്ടു മോദാല്‍
അന്‍പിനൊടഥ കണ്ടുടനെ വന്‍പിടി പിമ്പിലായ്
തമ്പുരാട്ടീ ഗൗരി താനുമപ്പോള്‍..’

ദീപ്തമായെന്നോ കണ്‍കള്‍,വിറച്ചോ താങ്കള്‍
മെല്ലെത്താളമിട്ടെത്തേ, ദൃഢം വരികള്‍ തുടരവേ
പൈതൃകം കളവുപോയെങ്കിലും നാണം മറ-
ന്നുറക്കെപ്പാടാം ഞാനുമൊന്നിച്ചു, തന്നന്നാനാ…

‘തന്നന്ന താനന്നാ തന്നാനാ തനൈ
താനന്ന താനായി തന്നാനാ
തന്നന്നന താനന്നന തന്നാനാ തനൈ
താനന്ന താനായി തന്നാനാ..’

ഓര്‍മ്മ വിട്ടിടറുമെന്‍ വരികള്‍ പൂരിപ്പിച്ചു
താങ്കള്‍ മുന്നേറെ, ഞങ്ങള്‍ മൂവരും മറക്കുന്നൂ
വര്‍ത്തമാനത്തിന്നാധി വ്യഥകള്‍, കൈവിട്ടൊരു
കാലത്തിന്‍ താളം മാത്രമുള്ളിലും മുഴങ്ങുന്നൂ

ആരു താങ്കളെന്നെനിക്കുത്തരം കിട്ടീയിനി-
പ്പേരു നാളൊക്കെച്ചോദിച്ചോര്‍മ്മ ഞാനളക്കില്ല
ആരു ഞാനെന്നന്നറിഞ്ഞീടുവാന്‍ പാഴോര്‍മ്മകള്‍
മറവി വിഴുങ്ങുവാന്‍ കാത്തിരിക്കട്ടോ ഞാനും!

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

പെരുവഴിയവസാനിക്കുന്നിടം
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടുന്നവരെ വിഴുങ്ങുന്ന
ഒരുവീടാണ്

നിലവിളികൾ കുടിച്ചുതീർത്ത
കൂറ്റൻ മതിലുകൾ
വഴിമറന്ന മെതിയടികളിൽ
അമർത്തപ്പെടുന്ന
ശലഭക്കാഴ്‌ചകൾ

കത്തിത്തിർന്ന പകലവസാനം
നക്ഷത്ര വെളിച്ചമൂറ്റാൻ വെമ്പുന്ന
കണ്ണുകെട്ടിയോരിരുൂട്ട്

വാതിലില്ലാ അറകളിൽ
തുരുമ്പെടുക്കുന്ന മൗനം
ഒതുക്കപ്പെടുന്ന
ഉടലിൻ്റെ പിടയ്ക്കലുകൾ

അടുക്കിപ്പിടിക്കുന്ന നിശ്വാസങ്ങളിൽ
തളർന്നുറങ്ങും ആശകൾ
സ്വേദകണങ്ങൾക്കും അറിയാനാകാത്ത
ജലമർമ്മരങ്ങൾ

വേവുകൊണ്ടുള്ള പുതപ്പിനാൽ
മറയ്ക്കപ്പെടുന്ന സ്വപ്നങ്ങളിൽ
നിറയെ നിറയെ വാവലുകളുടെ
ചിറകൊച്ചകൾ

ഇതെല്ലാം നിറഞ്ഞതാണ്
പെരു വഴികൾക്കപ്പുറത്തേക്ക്നി നീളുന്ന വീട്
വിട പറയലുകളില്ലാത്തയാത്രയിൽ
ചിലർ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടുന്നിടം

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

പിടിപെട്ടു പോയാൽ
വിടാനിടയാവാ –
തദൃശ്യം കരങ്ങൾ
മുറുക്കുന്ന കൊണ്ട്

കൊറോണാ !, വിവാഹം
കഴിക്കുന്ന പോലെ
വിധി ജീവപര്യന്ത
മാകുന്ന പോലെ..!

മുഖംമൂടി വെച്ച്
നടന്നാൽ ചിലപ്പോൾ
പിടിക്കപ്പെടാതെ
ഇരിക്കാമെന്നാലും

പിടിച്ചാൽ പുറത്തൊ –
ന്നിറങ്ങാനാവാതെ..
ശരിക്കൊന്നു ശ്വാസം
കഴിക്കാനാവാതെ

അടച്ചിട്ടൊരേട-
ത്തിരിക്കുമ്പൊഴൊക്കെ
പ്രതിഭേദമില്ലാ –
തൊരു പോലെ രണ്ടും ..!

മഹാ വിപിനത്തിന്റെ
മദ്ധ്യത്തിലേയ്ക്ക്
കിനാക്കണ്ടുണർന്ന്
നിരാശപ്പെട്ടിരുന്ന്

മുറിപ്പാടു നക്കി
കെണിയിൽ കിടന്നും
ചുരമാന്തിടും
വന്യജന്തുവാകുന്നൂ…!

പുറംലോകമപ്പോൾ
വഴിപോക്കനെ പോൽ
തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കി
കടന്നു പോകുന്നൂ

കിളി, കൂട്ടിനുള്ളിൽ
കിടക്കുമ്പോൾ, വാനം
എവിടേയ്ക്കോ മാടി
വിളിക്കുന്ന പോലെ…!

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിൽസൺ

നീ “റിപബ്ലിക്.”
നിന്‍റെ വരണ്ട ശാസ്ത്രസംഹിതകളുടെ
എല്ലാ താളുകളിലും
നിന്‍റെ വര്‍ണ്ണപ്പകിട്ടുകളുടെ
വിശാലമായ ചിത്രം,
വരച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട് .
എന്‍റെ ഋതുകാലങ്ങളെ,
എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളെ,
എന്നേത്തന്നെ
നീ അടര്‍ത്തിമാറ്റി
ചെന്നായ്ക്കള്‍ക്കിട്ടു കൊടുത്തു !

നിന്‍റെ മെയ്ൻ കാംഫ്
എന്തെന്ന് ആർക്കറിയില്ല ?
പക്ഷെ നിന്റെ പൂർവ്വാശ്രമം
എന്താണ്?

നീ ചെല്ല്
റൈൻ നദിയിലെ ഒരിറ്റുവെള്ളം പോലും
നിന്റെ മുതുമുത്തശ്ശന്റെയാണെന്ന്
പറഞ്ഞ് നക്കിക്കുടിയ്ക്കാൻപോലും
നിനക്ക് കഴിയില്ല.

ഇവിടുത്തെ തെരുവീഥികളില്‍,
നീ ഒഴുക്കിയ ചോരയില്‍,
നീ ചോര്‍ത്തിയെടുത്ത ഗര്‍ഭസ്ഥശിശുവിന്‍റെ ,
കാലുകള്‍ വലിച്ചുകീറി
അമ്മയുടെ കഴുത്തില്‍
ചാര്‍ത്തിയ കുഞ്ഞുജഡത്തിന്‍റെ,
നീ കൊന്നു കൂട്ടിയ നിരവധി
അച്ഛനമ്മമാരുടെ
ചീഞ്ഞളിഞ്ഞ മാംസം ഇപ്പോഴും ഒഴുകുന്നു.
നിന്‍റെ ഭ്രാന്തന്‍ യാത്രകള്‍
എവിടേയ്ക്കോ വഴികള്‍ തുറന്നിട്ടുണ്ട്!
ആ വഴികളിലൂടെയാണ്
നമ്മളിപ്പോള്‍ നടക്കുന്നത്.

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിൽസൺ