കവിത

ഞാനൊരു ഉറവ, ഉദാസീന കാമുകൻ
ഞാനൊരു പറവ അനന്ത സഞ്ചാരി
ഞാനൊരു ഗാനം നിഗൂഢ മാർഗങ്ങളെ
യാതനാഗർത്തങ്ങളെ തുഴയും ഏകാന്തത
പാതകൾ തീരുന്നൊരറ്റത്തു സന്ധ്യാനേരം
ചൂടുന്ന അവധൂതൻ, ആഴത്തിൽ അരൂപിയും

ഞാനൊരു ഋതുകാലം ശിരസ്സിൽ അണിഞ്ഞവൻ
പാനപാത്രത്തിൽ ദാഹം പുളിക്കാൻ ശമിച്ചവൻ
ഞാറ്റുപാട്ടുകൾക്കൊപ്പം നടക്കാനലിഞ്ഞവൻ
ഞാണൊലി മുഴക്കമായ് ചിരിക്കും നിരാനന്ദൻ
ഞാനൊരു വാഗ്ദാനമായ്‌ കാടിനെ പുതച്ചവൻ
മാനവും മണ്ണും മഴപ്പച്ചയിൽ നനച്ചവൻ
ധ്യാനത്തെ മഹാകാല മൗനത്തിൽ കടഞ്ഞതും
നാദമായ് വളർന്നിതാ ബ്രഹ്മത്തിൽ ലയിപ്പവൻ

ഉടലുപ്പുകൾ കിനിഞ്ഞൊഴുകും ഉറവയിൽ
പടർന്നു തെളിയുന്നൂ തണുപ്പിൻ തീർത്ഥസ്നാനം
ഒറ്റ നക്ഷത്രം പോലെ തെളിയുന്നത് കണ്ടോ
എൻ്റെ നെറ്റിയിൽ നിന്നും ഉതിരും തൂമുത്തുകൾ
കൂരിരുട്ടിലും പാല പൂക്കുന്നു, ചെരാതുകൾ
പറ്റമായ് തെളിയുന്നൂ എനിക്ക് വഴികാട്ടാൻ

ഞാനെന്നെയുപേക്ഷിച്ചു നടന്നു ശീലിച്ചവൻ
ഞാനാകെയഴിഞ്ഞവൻ ഞങ്ങളെ രചിപ്പവൻ
പിന്നെയും പെരുകുവാൻ നമ്മളായ് പടരുവാൻ
തന്നെത്താനൊഴിപ്പിച്ചു ശുന്യത്തെ വരിച്ചവൻ
വസന്ത ഋതുവിൻറെ മണത്തെ സ്മരിക്കുവാൻ
വര്ഷമേഘത്തിൽ കൂടിയിരിക്കും നിരാമയൻ

അമൂർത്ത ബ്രഹ്മമായി അവധൂതനായി അലയുന്ന
ഓരോ കവിജന്മത്തിനും ഈ കവിത സമർപ്പിക്കുന്നു

കവർ ഡിസൈൻ : ആദിത്യ സായീഷ്

പച്ചപിടിച്ചൊരാകാശത്തെ ഡൗൺലോഡ് ചെയ്തെടുത്ത് സൂക്ഷിക്കുന്നു.
ഇടക്കൊന്ന് ഓർമ്മകളിലേക്ക് തട്ടി മറിച്ചിടാൻ..

പൊന്നാമച്ചെതുമ്പലുകളെ ഉണങ്ങിയ സ്ഫടിക കുപ്പിയിലാക്കി,
തുറന്ന ജനലരികിൽ
വെളിച്ചം കുടിക്കാനായ് കാത്ത് വെക്കുന്നു.
നമ്മുടെ,
രാത്രികാല നിറങ്ങൾക്കിരുപുറവും വെളിച്ചപ്പൊട്ടുകളെ വലിച്ച് വേലി കെട്ടാൻ..

സൂര്യന്റെ മഞ്ഞളിച്ച വെട്ടത്തെ തുവർത്തിയുണക്കി, മടക്കി, ഒഴിഞ്ഞ ചന്ദനത്തിരിക്കൂട് ചേർത്ത്
പെട്ടിയിൽ അടുക്കി വെക്കുന്നു.
എല്ലാരും വിരുന്ന് പോയി, വീട്ടിൽ ഞാനൊറ്റക്കാവുമ്പൊ,
കണ്ണെഴുതി, പൊട്ട് തൊട്ട്, മുടി ചീകി വിടർത്തിയിട്ട്,
കത്തുന്നൊരു ചെന്തീപ്പൂത്തിരി കണ്ണിൽ പാകി,
കണ്ണാടിയിൽ വെറുതെ ചന്തം നോക്കുമ്പോൾ,
ഇടത്തെ തോളിലേക്ക് വീതിയിൽ ഞൊറിഞ്ഞ് മടക്കിയിട്ട്
പഴയ മണങ്ങളിലേക്കെന്റെ
വീടിനെ തള്ളിയിടാൻ ..

നിന്റെ കണ്ണിലെ നക്ഷത്രങ്ങളെ വശീകരിച്ച്, പകലൊക്കെയും ഞാനെന്റെ കുഞ്ഞിപ്പഴ്സിൽ
തടവിലിടുന്നു..
രാത്രിയിൽ ഉരച്ച്, തിളക്കിയെടുത്ത്
ഒരൊറ്റ അച്ചിൽ പൂക്കുന്ന നിന്റെ കവിതകൾക്ക് തീ കൊണ്ടൊരു ചട്ട പിടിപ്പിക്കാൻ..

ഇതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയിട്ടും
കല്ലറക്കുള്ളിൽ
ഉണങ്ങി/ക്കിയ പൂങ്കുലകളുടെ
ചുരുണ്ട ചില ചുവർ ദൃശ്യങ്ങൾ..
നീ പറയുന്നു, അതിന് പഴയൊരു വീടിന്റെ കടുംപച്ച നിറമാണെന്ന്..
തലച്ചോറിന്റെ സ്പന്ദനം ചിന്തകൾക്കിടയിൽ മറന്നു വെക്കുന്നവർക്ക് അത് വെറുമൊരു രാത്രി സത്രം മാത്രമാണ്..

കവർ : വിത്സൺ ശാരദ ആനന്ദ്

ഭൂപടത്തിൽ നിന്നും
പുറത്തതാക്കിയൊരുവളെ
വരയ്ക്കുന്നത്
അത്രമേൽ എളുപ്പമല്ല
അറുത്തുകളഞ്ഞ അവളുടെ
ചിറകുകൾ
താനെ മുളയ്ക്കും പോലെ
കൂടിന്റെ വാതിൽ പതിയെ
തുറക്കും പോലെ വരയണം
ചുണ്ടുകൾക്ക് ചുവപ്പും
കണ്ണുകൾക്ക് തിളക്കവും
നൽകണം

പുഴതീർത്ത മിഴിയോരോന്നിനും
താഴെ
വസന്തത്തെ പടർത്തണം
മാഞ്ഞുപോയ ചിരിക്കുപകരം
മുല്ലപ്പൂമൊട്ടുകൾ നിരത്തണം
ചിന്തകളിൽ നിറഞ്ഞുനിന്ന
തേനീച്ചകളെ
ദൂരെ ദൂരെക്ക് പറത്തണം
ശൂന്യമായൊരിടത്തുനിന്ന്
അവളിലെ നന്മയെ പതിയെ
ഉണർത്തണം
നിലാവു കോരിയൊഴിച്ച
സ്നേഹത്തെ
തൂവലിൽ മഷി നനച്ചു
രേഖപ്പെടുത്തണം

അവൾക്കുമാത്രമായുള്ളയാകാശത്തെ
ഇളംനീലവർണ്ണത്തിൽ
വിരിച്ചിടണം
ഒഴുകിവരുന്ന
കാറ്റിന്റെയീണത്തെ
ഇലകളാൽ രേഖപ്പെടുത്തണം
അത്രമേൽ തരളിതമായി
ചെറു ചില്ലകളോരോന്നും
നൃത്തമാടണം

അവൾ പറക്കും വഴിയത്രയും
വെളിച്ചത്തെ തൂവണം
മഴ നനഞ്ഞ
കിനാക്കളെയൊക്കെ
വെയിലിൽ ഉണക്കിയെടുക്കണം
അത്രമേൽ എളുപ്പത്തിൽ നിങ്ങൾക്കവളെ
വരയ്ക്കാനാകില്ല.

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

തോണിയേറിയ തിര
തുള്ളിയുലഞ്ഞ തോണി
തുഴ മറന്ന തോണിക്കാരൻ
തുഴയാതകന്ന തോണി
തിരയകന്ന തീരം
തീരമകന്ന തോണി
തോണിയാഴ്ന്ന പുഴ
പുഴയിലലിഞ്ഞ തിര
പുഴ തൊട്ട തീരം
തിര തൊട്ട തീരം
തുഴ മറന്ന തീരം
തോണിയകന്ന തീരം.

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

അതിരിൽ ആഴത്തിൽ
വേരൂന്നി നിൽക്കും
ചെമ്പരത്തിയുടെ
ഇതളിൽ കണ്ടു ഞാൻ
ഒരു നൊമ്പരപ്പാട്

ചോദിച്ചു മെല്ലെ
വേരിനിത്ര ബലമുണ്ടായിട്ടും
പൂവിതളുകള്‍ക്കത്രയും
ചുവപ്പുണ്ടായിട്ടും
എന്തിനിത്ര സങ്കടം

അതിര്‍ത്തിയിലാണെന്നത്
ധീരതയാണ്
ആരുടേതാണെങ്കിലും
ഒരു കാവലാണ്
ആര്‍ക്ക് ഭ്രാന്ത് മൂക്കുമ്പോഴാണ്
വെട്ടിയെറിയുക എന്നോര്‍ത്തും
ഭയമില്ല.

എങ്കിലും ഉണ്ട്
ഉള്ളിലെന്നുമൊരു സങ്കടം ..,

ആരുടേതെന്ന
അവകാശ തര്‍ക്കത്തിന്‍
തീര്‍പ്പ് കല്പിക്കുന്നനേരത്തില്‍
ഉയരും അതിരില്‍
എന്നേക്കുമായൊരു മതില്‍
തമ്മില്‍ കാണാത്തത്ര ഉയരത്തില്‍.

അന്ന് പറിച്ചെറിയപ്പെടാമെങ്കിലും
തൊടിയിലെവിടെയെങ്കിലും
ചുവന്നുതന്നെ നില്‍ക്കും
പ്രതീക്ഷയുടെ വേരൂന്നി,

പ്രളയത്തിലോ മറ്റോ
വീണുപോയേക്കാവുന്ന നിങ്ങടെ
ഭ്രാന്തന്‍ മതിലിന് പകരം
വളരും ,
കാവലായി ധീരമായ് !!!

കവർ ഡിസൈൻ : ആദിത്യ സായീഷ്