കവിത

ഒരു സാമ്പാറിന്റെ മനസ്സു എത്ര സങ്കടകരമായിരിക്കും
എന്തെല്ലാം തരം കഷ്ണങ്ങളെ ആണ് സഹിക്കേണ്ടത്.
വെണ്ടയുടെ വഴുക്കൽ സാമർത്ഥ്യങ്ങൾ, പച്ചമുളകിന്റെ വറ്റൽ മുളകിന്റെ നീറ്റലുകൾ, ഉള്ളിൽ കടിച്ചു പിടിച്ച പല്ലുകളുടെ ദേഷ്യം പുറത്തുകാട്ടാത്ത വെള്ളരിക്കകൾ, അരിയപ്പെട്ടു നീളത്തിൽ
എല്ലാം നഷ്ടപെട്ടവളെ പോലെ
അമരയ്ക്കാകളുടെ നിരാശകൾ,
തവിയുടെ അരികിൽതൂങ്ങി നിന്ന്‌ ആളാവാൻ നോക്കുന്ന കറിവേപ്പിലകൾ,
വാപൊളിച്ച്‌ പാത്രത്തിൽ കുടവയറുകാട്ടി തറ്റുടുത്ത ഉരുളകിഴങ്ങന്മാർ..

അധികാരിയാണെന്ന ഭാവത്തിൽ ചൊറിയന്മാരാകാം
മുതുമുതുക്കൻ ചേമ്പന്മാർ ചേന മുരടന്മാർ., രുചി മുറിച്ചു പോകുന്ന കായത്തിന്റെ കപടതകൾ
നീറി നീറി പോകുന്ന തക്കാളിത്തങ്ങൾ,
മത്തന്റെ മന്ദതകൾ, പടവലങ്ങയുടെ വിങ്ങലുകൾ…
സവാളയുടെ അഹങ്കാരങ്ങൾ
സമ്പാറിന്റെ ആത്മാവോ ചുവന്നു ഒഴുകി ഒഴുകി അങ്ങിനെ…പരിപ്പിന്റെ ചതഞ്ഞ പിറുപിറുക്കലിൽ മനം മടുത്തങ്ങിനെ
ഹോ..!!!!

കവർ ഡിസൈൻ : സി പി ജോൺസൺ

പോക്കുവെയിലിൽ
കിളികളെത്തേടി
കാട് കേറി
കാൽ കുഴഞ്ഞു

മരങ്ങൾ പൂത്തതിൻ
മണം, പരപ്പുകൾ
പടർന്ന പച്ചയാൽ
പുതച്ചുറങ്ങുന്നു

കരിമ്പാറക്കണ്ണ് തുറന്ന്
നിശ്ശബ്ദം
പതിഞ്ഞു
നോക്കുന്നുണ്ട് അഗാമകൾ*

ഒരു മാന്‍കൂട്ടം
ഒരു മുയൽച്ചെവി
ഭയന്ന് പുൽത്തുരുത്തായ്
പരിണമിച്ചു

വിദൂരത്തൊരു ചില്ല
വരച്ചു വേലിത്തത്ത
അവിടേയ്‌ക്കൊരു പൂന്തത്ത
പറന്നിറങ്ങുന്നു
അത് മേഘമായ് മാറി
ക്യാമറക്കണ്ണിൽ

കുഴഞ്ഞ കാൽ പാറ
പ്പുറത്ത് നീട്ടിവച്ചിരുന്നു
കാറ്റപ്പോൾ വിയർപ്പു
നക്കുന്ന കടുവയായ്‌.

*പാറയോന്ത്

കവർ ഡിസൈൻ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

ഒരാൾക്കടുത്തിരിയ്ക്കുമ്പോൾ
നിങ്ങൾ
ഒരു പർവ്വതത്തിന്റെ
നീലനിഴലിലാണെന്ന്
തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

തൊട്ടരികത്തായി
മലമുകളിൽ നിന്ന്
മഞ്ഞുകീറിയൊരു
വെള്ളിവെളിച്ചം
കണ്ണിൽക്കുത്തി,
ഇമതാഴ്ത്തിയിരുന്നിട്ടുണ്ടോ?

പെട്ടന്ന് ഉയിരിൽ നിന്ന്
ഒരരുവി
പൊട്ടിയുയിർത്ത്,
കാലടി മുതൽ നെറുകവരെത്തണുപ്പിച്ച്
കളകളത്തോടെ
ചുഴിക്കുത്തിയിട്ടുണ്ടോ?

ആ പുഴയൊഴുകുന്ന വഴിയ്ക്കിരുപുറവും
ഒരു കാട് തഴയ്ക്കുന്നതറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?!

മഞ്ഞിന്റെ പടലങ്ങളിൽ നിന്ന്,
അതിന്റെ
ചില്ലകളിലേയ്ക്ക്
നൂറുനൂറായിരം
പേരറിയാക്കിളികൾ
ചിലച്ചു ചേക്കേറുന്നത്
അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടോ?

സ്വയമൊരു
നീലത്താഴ് വരതന്നെയാവുന്ന
പുതുമയറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ
നിങ്ങൾ?!

ഇലകളും പൂക്കളും
പുൽത്തകിടികളും,
അതുവരെ മണക്കാത്ത
വാസനകളുടെ
പച്ചത്തഴപ്പുകളുമായി
നിങ്ങളങ്ങനെ
പടർന്നു പരക്കുന്നതായി
തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

ഉള്ളിലെ
ഓരോ പ്യൂപ്പകളുമുപേക്ഷിക്കപ്പെടുന്നതായും,
അതുവരെ പുഴുവായി ധ്യാനിച്ച
ശലഭങ്ങളെല്ലാമൊന്നിച്ച്
ചുറ്റും ചിറകടിച്ച് പറക്കുന്നതായുമുള്ള
ജൈവികതയറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?
ചിത്രത്തോടുള്ള
ഒരൊച്ചിനെപ്പോലെ
നിമിഷങ്ങൾ
നിങ്ങളുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ
ഏറ്റം നിഷ്കളങ്കമായി
ഇഴയുന്നതറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?

ജീവകോടികളുടെ
പ്രാണസ്പന്ദങ്ങളൊന്നിച്ചാവാഹിച്ച്,
കൈപ്പത്തിയോളം പോന്ന നിങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുഹൃദയം
മിടിച്ചു തളരുന്നതായി
തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?!

ഒരു വിരൽത്തുമ്പത്തെ
കനൽച്ചുണങ്ങിൽ തൊട്ട് ,
ഒരു കാട്ടുതീയായി
നിങ്ങൾ
പടർന്നാളിയേക്കുമെന്ന്
ഭയന്നിട്ടുണ്ടോ?..

എങ്കിൽ…,

മറ്റാരുമല്ലത്
പ്രണയമാണ്..

പ്രണയത്തെ
തൊട്ടിരിയ്ക്കുമ്പോൾ
മാത്രമാണ് നിങ്ങൾ
പ്രകൃതിയോളം സ്വാഭാവികമാകുന്നത്;

അപ്പോഴാണ്
നിങ്ങൾക്ക്
ജീവനോളം
ഭാരമില്ലാതാവുന്നത്;

അപ്പോൾ മാത്രമാണ്
നിങ്ങൾക്ക്
ദൈവമെന്ന്
സ്വയം വിളിക്കാനാകുന്നത്..

കവർ ഡിസൈൻ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

കാറ്റ്..
നിന്നെ ഞാനെന്റെ കൈക്കുമ്പിളിലേക്ക് കോരിയെടുത്തോട്ടെ?
ഇടനെഞ്ചിലാളുന്ന,
നീരടർത്തുന്ന
ചെമ്പൂവിനെ
പോറ്റുവാൻ..

നിറം..
നിന്നെ ഞാനൊന്ന്
പിഴിഞ്ഞെടുത്തോട്ടെ?
കുറുക്കിയെടുത്ത്
ജീവിതമെന്നെഴുതി
ഈ
വെയിൽ തിളക്കുന്ന,
വിയർപ്പ് ചുവയ്ക്കുന്ന
ആലക്ക് പുറത്തൊരു
ബോർഡ് വെക്കാൻ…

തിര..
നിന്നെ ഞാനൊന്ന്
അഞ്ചര മീറ്ററിൽ
ചേലക്കണക്കിന്
മുറിച്ചെടുത്തോട്ടെ?
പുഴുങ്ങിയെടുത്ത്
വെയിലത്ത് ചുട്ടെടുക്കാനായ്
പുറത്തെ അയയിൽ
നീർത്തി വിരിച്ചിടാൻ..

വെറുതെ!!
നിങ്ങളൊക്കെ എന്റെ യാത്രകളാണെന്ന്
ലോകമൊട്ടാകെ കരുതിക്കൊള്ളട്ടെ..

ഞാനിവിടെ അവന് മാത്രമായി
അവശേഷിക്കുകയാണെന്ന്
അവനെങ്ങനെയോ
അറിഞ്ഞ് പോയല്ലോ…

ന്റെ ഞാനേ…
നിന്നെ ഞാനെന്റെ കൈക്കുടന്നയിൽ കോരിയെടുത്തോട്ടെ?
പ്രണയ മാളികയിലെ ബോധിച്ചുവട്ടിൽ എനിക്കെന്നെയും പ്രതിഷ്ഠിക്കുവാൻ..

കവർ ഡിസൈൻ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

യാത്രക്കാർ ഒഴിഞ്ഞു പോയ
സ്വർഗ്ഗ നഗരത്തിൽ ടൂർ ഗൈഡ്
മഖ്ബൂൽ മെഹ്‌മൂദ്
ഇപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യുകയാവും!

യാസീനിന്റെ കുതിരകൾക്ക്
വയറു നിറയുന്നുണ്ടാവുമോ
തെന്നുന്ന കുതിരച്ചാലുകളിലെ ചാണക ഗന്ധം
ഇപ്പഴുമതുപോലെത്തന്നെയാവുമോ!

ചുട്ട് നീറുന്ന ഒരു പകലിലേയ്ക്ക് തന്റെ തൂവലുകൾ
ഈരിഅടുക്കിയൊതുക്കിത്തുടങ്ങിയ
തണുത്ത് ചീർത്ത കാറ്റിന്റെ പിടി വിട്ടു പറന്നു നടക്കുന്ന
ഇളം തൂവലുകളെ എന്തൊരു തണുപ്പെന്ന് ശകാരിച്ച് കൊണ്ട്
മുഹമ്മദ് റാഷീദെന്ന അയാൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നുണ്ടാവുമോ

‘എൺപതുകളിൽ
ഞങ്ങൾ കുട്ടികളായിരുന്നപ്പോൾ ‘
അയാൾ, പക്ഷെ
ഒരുപാട് നടന്നു തളർന്ന ഒരച്ഛനെപ്പോലെ
നരച്ചു മുഷിഞ്ഞിരുന്നവൻ!

‘ഞങ്ങൾ കുട്ടികളായിരുന്നപ്പോൾ
വീട്ടിലെത്താൻ ഇത്തിരി
വൈകിയിരുന്നെങ്കിൽ വീട്ടുകാർ
മരിച്ചെന്നുറപ്പിക്കുമായിരുന്നു’

‘ബഹ് നാ’
വേണ്ടെന്നു വിലക്കിയിട്ടും
അയാൾ തന്റെ ഭാണ്ഡമഴിക്കുന്നുണ്ടാവുമോ
‘നിങ്ങളിൽ മാത്രമാണു ഞങ്ങൾക്കു പ്രതീക്ഷ
ഈ കാണുന്ന ഭൂമി വെറും നാലു മാസം മാത്രം.

മഞ്ഞിൽ പുതഞ്ഞ ബാക്കി കാലം
പകലും രാത്രിയും എന്നൊന്നില്ലാത്തത്.
വെളിച്ചം കാണാതെ അതിലടച്ചിരുന്ന് ഞങ്ങൾ
വന്നെത്തിയേക്കാവുന്ന
നിങ്ങളെപ്പോലുള്ളവർക്കായി
നെയ്തു നിറയ്ക്കുന്നു.

ഇത്തിരി വേനലിൽ വിരുന്നു വന്ന
ഈ പൂക്കളും പൂമ്പാറ്റകളും
അങ്ങിനെയാണ് ഞങ്ങൾക്കുള്ളിൽ
നിത്യമെന്നോണം നിറങ്ങളാവുന്നത്…

കറുത്ത ലോലമായ തുണിയിൽ
കുനുകുനാന്നു തുന്നിപ്പിടിപ്പിച്ച ഒരു നിറകാട്.
മീനുകൾ വിരലിലുമ്മവെക്കുന്നു
മാനുകൾ കൊമ്പുകുലുക്കുന്നു
പുലികൾ, പൂമ്പാറ്റകൾ, പൂവുകൾ പൂമരങ്ങൾ!
റാഷീദ് നീ വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുമോ!

വരയ്ക്കാൻ ബാക്കി നിൽക്കുന്ന
പെൺ ചോരത്തുള്ളിയുടെ,
ചിരിച്ചു കൊണ്ടു മരിച്ചു കിടക്കുന്നവന്‍റെ,
മരിച്ചിട്ടും ജീവിച്ചു തീർക്കേണ്ടവന്‍റെ
സങ്കടച്ചൂടെല്ലാം
ചൊറിഞ്ഞ് തടിപ്പിച്ച്
വെളിവാക്കുന്ന
ഒരു ഉടലിൽ
നാല് ആറ് എട്ട് എന്ന്
കൈകളിരട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നോൾ.