മറുപക്ഷം

ലോകരാജ്യങ്ങളിലെങ്ങുമുള്ള നയതന്ത്ര വിദഗ്ദർ സമാധാനപാലനത്തിനായാണ് 24 മണിക്കൂറും കഠിന പ്രയത്നം ചെയ്യുന്നതെന്നാണ് സങ്കല്പം. നയതന്ത്രം എന്ന പദം കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത് തന്നെ സമാധാനപരമായ പരിഹാരമാർഗ്ഗങ്ങൾ കണ്ടെത്താനുള്ള കൊടുക്കൽ-വാങ്ങൽ വിലപേശൽ ആണല്ലോ. സങ്കൽപം ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആണെങ്കിലും സംഗതി നേരെ മറിച്ചാണ്. ലോകമെങ്ങുമുള്ള നയതന്ത്ര പ്രതിനിധികൾ 24 മണിക്കൂറും കഠിന പ്രയത്നം ചെയ്യാറുള്ളത് യുദ്ധകാലത്താണ്, പ്രത്യേകിച്ച് തങ്ങൾ നേരിട്ടു പങ്കെടുക്കാത്ത യുദ്ധ കാലങ്ങളിൽ.

യുദ്ധം ഒരു ചെസ്സ് കളിയാണ്, അതിൽ പങ്കെടുക്കുന്ന രാഷ്ട്രത്തലവന്മാർക്കും പങ്കെടുക്കാത്തവർക്കും. എല്ലാ കരുക്കളും ഒരേ സമയം കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കളി. നേരിട്ടു ചാടി വീണു വെട്ടുന്ന കുതിരയും ആനയും മാത്രമല്ല ആ കളിയിൽ ബുദ്ധിപരമായി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഒരു പക്ഷേ വെട്ടു കൊണ്ട് വീഴുന്ന കാലാളിനേക്കാളും ബുദ്ധി ഉപയോഗിക്കണം പിന്നിൽ അനങ്ങാതെ പതുങ്ങിയിരിക്കുന്നതെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന തേര്. ഒടുവിൽ യുദ്ധം അവസാനിക്കുമ്പോൾ വിജയ കിരീടം ചൂടി നിൽക്കുന്ന രാജാവിനും രാജ്ഞിക്കുമൊപ്പം കളത്തിൽ ബാക്കിയാവണമെങ്കിൽ, അവശേഷിച്ച ഭൂമി തങ്ങളുടേത് കൂടിയാക്കണമെങ്കിൽ.

ഇന്നലെ അമേരിക്കയും അൽബേനിയയും ചേർന്ന് ലോകരാഷ്ട്രീയത്തിൽ യാതൊരു പ്രസക്തിയും അവശേഷിക്കാത്തവണ്ണം അപ്രസക്തമായിപ്പോയ യൂ എൻ രക്ഷാ സമിതിയിൽ അവതരിപ്പിച്ച യുദ്ധവിരുദ്ധ പ്രമേയവും അത്തരത്തിൽ ഒരു കരുനീക്കം തന്നെയായിരുന്നു. കറുപ്പിലും വെളുപ്പിലും ആരൊക്കെയെന്നറിയണം. ഇന്ത്യ കൃത്യമായി കളിയിൽ നിന്ന് വിട്ടു നിന്ന് കൊണ്ട് തങ്ങളുടെ നയതന്ത്ര വിലപേശൽ ശക്തി ബലപ്പെടുത്തി.

പുതിയ ലോകം ആരുടേത് എന്നറിയാൻ കളി അൽപ നേരം നിരീക്ഷിക്കണം. അതാണിപ്പോൾ ഇന്ത്യ ചെയ്യുന്നത്. കളി കൈവിട്ടാൽ റഷ്യയോടൊപ്പം ചൈന ചേരും പിന്നെ ഇറാനും നോർത്ത് കൊറിയയും. വളരെ അപകടകരമായ ഒരു കോമ്പിനേഷൻ ആണത്, പ്രത്യേകിച്ച് നേരിട്ടു തന്നെ മനുഷ്യാവകാശങ്ങളിൽ ഒന്നും വിശ്വസിക്കാത്തവർ. മറുവശം പുറമെയെങ്കിലും മനുഷ്യാവകാശ കുപ്പായമിടുന്നവരാണ് ( അധികാരം കൈയ്യിലുള്ളവർക്ക് ആ കുപ്പായം വേണ്ടപ്പോൾ എടുത്തണിയാനും അല്ലാത്തപ്പോൾ അഴിച്ചു വെക്കാനും എളുപ്പമാണ്) ഒന്നും രണ്ടും ലോകമഹായുദ്ധങ്ങളിൽ പ്രബലർ അല്ലാതിരുന്ന പല ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളും ഇന്ന് കളിയിൽ സജീവമാണ്, മാറ്റി നിർത്താൻ കഴിയാത്തവരാണ്. അങ്ങനെ പുതുതായി ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന റഷ്യൻ – ചൈനീസ് – ഇറാനിയൻ – നോർത്ത് കൊറിയൻ സഖ്യത്തിൽ പഴയ റഷ്യൻ, ഇറാനിയൻ ബന്ധങ്ങൾ കണക്കാക്കിയാൽ സ്വാഭാവികമായി വരേണ്ടവർ ആണ് ഇന്ത്യ. റഷ്യ എല്ലാക്കാലത്തും ഇന്ത്യയോടൊപ്പം നിന്നിട്ടുണ്ട്, ഇന്ത്യയുടെ ദീർഘ കാല സുഹൃത്ത്.

ആ സുഹൃത്തിനെ പിണക്കാൻ വയ്യാത്തത് കൊണ്ട് മാത്രമല്ല ഇന്ത്യ യു എൻ വോട്ടെടുപ്പിൽ നിന്ന് വിട്ടു നിന്നതു. പുതിയകാല സുഹൃത്തായ അമേരിക്കയുമായി കൂടുതൽ വിലപേശൽ നടത്താൻ കൂടിയാണ്. ചൈനക്കെതിരെ അമേരിക്ക ഒരു സ്ട്രാറ്റജിക് പാർട്ണർ ആയി ഇപ്പോൾ ഈ മേഖലയിൽ കാണുന്നത് ഇന്ത്യയെയാണ്, പാകിസ്ഥാന്റെ കഴുത്തു ചൈനയുടെ കുപ്പിക്കുള്ളിലാണ്. അത് കൊണ്ടാണ് ഇന്നലെ വൈറ്റ് ഹൗസിൽ റഷ്യൻ ഉപരോധ വിഷയത്തിൽ ഇന്ത്യ നമുക്കൊപ്പമുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യം ഉയർന്നതും ജോ ബൈഡനു ഇന്ത്യയുമായുള്ള ചർച്ചകൾ ഇനിയും അപരിഹാര്യമായി തുടരുന്നു എന്നും പറയേണ്ടി വന്നതും . ഇന്ത്യയെ ഒപ്പം ചേർത്ത് റഷ്യക്കെതിരെ ഒരു സംയുക്ത പ്രസ്താവന പുറത്തിറക്കാനായി യൂ എസ് സ്റ്റേറ്റ് സെക്രട്ടറി ആന്തണി ബ്ലിങ്കൻ ഇന്ത്യൻ വിദേശ കാര്യ മന്ത്രി ജയശങ്കറിനെ നിർത്താതെ ഫോൺ വിളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

2019 ൽ അമേരിക്ക ഇറാനെതിരെ വീണ്ടും വലിയ തോതിലുള്ള ഉപരോധങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ മോദി ഗവണ്മെന്റ് ഇറാനുമായുള്ള മുഴുവൻ വ്യാപാരങ്ങളും നിർത്തി വെച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ 2012 ൽ ഇതേ സാഹചര്യങ്ങളിൽ മൻമോഹൻ സിംഗ് ഗവണ്മെന്റ് ഇറാനുമായി ഒരു ബാർട്ടർ ഡീൽ ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു. ഇന്ത്യൻ ബാങ്കിങ് സിസ്റ്റം വഴി ഇറാനുമായി രൂപ ക്രയവിക്രയത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായി സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് എണ്ണ ഇന്ത്യയിലേക്ക് ഇറക്കുമതി ചെയ്യൂക. പകരം ഇറാനു വേണ്ട അവശ്യ സാധനങ്ങൾ ഇന്ത്യ നൽകും. വാഷിങ്‌ടണിനും സമ്മതമായിരുന്നു ഈ ഡീൽ.

വൈകിയാണെങ്കിലും ഇത്തരത്തിലൊരു ഡീൽ വിലപേശലിലൂടെ ഇറാനുമായി മാത്രമല്ല റഷ്യയുമായും ഉണ്ടാക്കാനും അതിനു വാഷിങ്ങ്ടണിന്റെ അംഗീകാരം നേടിയെടുക്കാനുമാണ് ഇന്ത്യ ഇപ്പോൾ ശ്രമിക്കുന്നത്. ഇറാനിൽ നിന്ന് ഇത്തരത്തിൽ രൂപ നൽകി യൂറിയ ഇറക്കുമതി ചെയ്യാനുള്ള ചർച്ചകൾ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. റഷ്യയാണ് നമ്മുടെ മറ്റൊരു വളം ദാതാവ്. അവരുമായും ഇത്തരത്തിൽ ഒരു ധാരണ ഉണ്ടാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ കൊടുമ്പിരിക്കൊണ്ടു നടക്കുകയാണ്. ഇന്ത്യയുടെ 60 ശതമാനം work force ഉം ഇപ്പോഴും പണിയെടുക്കുന്നത് കാർഷിക മേഖലയിലാണ്. യുദ്ധം നീണ്ടു പോയാൽ ഇന്ത്യ നേരിടുന്ന ഒരു പ്രധാന പ്രശ്‌നം എണ്ണ മാറ്റി നിർത്തിയാൽ യൂറിയയുടെ ലഭ്യത ആണ്, അതാകട്ടെ കാർഷിക മേഖലയിൽ ദീര്ഘകാല ദോഷം ചെയ്യുകയും ചെയ്യും.

കളിയുടെ ആദ്യ ഘട്ടത്തിലേ അമേരിക്ക ആദ്യ വൻ വിജയം നേടിക്കഴിഞ്ഞു. EU റഷ്യൻ ഉപരോധം വഴി ഏറ്റവും സാമ്പത്തിക നേട്ടമുണ്ടാകുന്നത് അമേരിക്കക്കാണ്, അതിനായിരുന്നു ഈ കളി തന്നെ. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ നാച്ചുറൽ ഗ്യാസ് റിസേർവ് ഉള്ളത് റഷ്യയിലാണ്. ഈ ഗ്യാസ് ഉക്രൈനിലെ മണ്ണിനടിയിലൂടെ ആയിരക്കണക്കിന് കിലോമീറ്റർ നീളുന്ന പൈപ്പ് ലൈൻ വഴി ജർമ്മനിയിലെത്തുന്നതും അതിനു തങ്ങൾ തമ്മിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ധാരണ പ്രകാരം യൂറോയിൽ പണം നൽകുന്നതും സ്വപ്നം കണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു ജർമ്മൻ ചാൻസലർ. ഉപരോധം അതെല്ലാം വെള്ളത്തിലാക്കി. അല്ലെങ്കിലും ഡോളറിൽ അല്ലാതെ അന്താരാഷ്ട്ര ക്രയ വിക്രയങ്ങൾ നടത്താൻ ഏതെങ്കിലും ലോക രാജ്യങ്ങൾ ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ളപ്പോഴൊക്കെ ആ രാഷ്ട്രത്തലവൻ കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടല്ലോ, ജർമ്മനിയോട് അത്തരം ഒരു സമീപനം എടുക്കാൻ ആവാത്തതിനാലും തങ്ങൾ ഒരു സട കൊഴിഞ്ഞ സിംഹമാണെന്നു സ്വയം ബോധ്യപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയതിനാലും ഇത്തവണ പുറത്തു നിന്നു റഷ്യയോട് ഉന്തുന്തുന്താളെയുന്ത് എന്ന് പാടിയെന്നേയുള്ളൂ, സന്ദർഭം കാത്തിരുന്ന,ഗ്യാസ് പൈപ്പ് ലൈനിനെക്കാളും പ്രാധാന്യം ഉക്രൈന് ആണെന്നറിയാവുന്ന പുട്ടിൻ ആളെയുന്തി. അമേരിക്കക്കു ഇനി വേണ്ടത് യുദ്ധം പുതിയ ചേരികൾ സൃഷ്ടിക്കാതെ അവസാനിക്കണം. അതിനു ഇന്ത്യയുടെ ചെറിയ സാന്ദർഭികമായ വിലപേശലുകൾ അവർ സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കാനാണ് സാധ്യത. വിലപേശലുകൾ കഴിയുമ്പോൾ ഇന്ത്യയും നിലപാട് മാറ്റും.

ഒരു യുദ്ധം ഏതു നയതന്ത്ര വിദഗ്ധനാണ് ഇഷ്ടമില്ലാത്തത്

കളി കഴിയുമ്പോൾ ആർക്കും വേണ്ടാത്ത കുറെ മനുഷ്യർ യൂറോപ്പിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ അലഞ്ഞു തിരിയും. അമ്മ നഷ്ടപ്പെട്ട കുട്ടികൾ, ഭർത്താവിനെ നഷ്ടപ്പെട്ട ഭാര്യമാർ, മക്കളെ നഷ്ടമായ അച്ഛനമ്മമാർ. അവരെക്കുറിച്ചു നമ്മൾ കവിതയെഴുതും, ഫോട്ടോ പ്രദർശനം നടത്തും. അപ്പോഴേക്കും നയതന്ത്ര വിദഗ്ദർ അടുത്ത കരുക്കൾ നീക്കാൻ തുടങ്ങും

……………………………………………………………..

അടിക്കുറിപ്പ് : ഇതിനിടയിൽ റഷ്യ – യുക്രൈൻ യുദ്ധം അങ്ങ് ശൂന്യാകാശം വരെയെത്തി കേട്ടോ. ഇന്റർ നാഷണൽ സ്‌പേസ് സ്റ്റേഷന്റെ ഭാവിയിൽ തന്നെ കരിനിഴൽ വീഴ്ത്തിക്കൊണ്ടു ഇന്നലെ റഷ്യൻ സ്‌പേസ് ഏജൻസിയുടെ തലവൻ ദിമിത്രി റൊഗോസിൻ നിരവധി ട്വീറ്റുകൾ ചെയ്യുകയുണ്ടായി. റഷ്യക്ക് എതിരെ ഉപരോധം തുടർന്നാൽ ഇന്റർനാഷണൽ സ്‌പേസ് സ്റ്റേഷൻ അമേരിക്കയിലോ യൂറോപ്പിലോ വന്നു വീഴുന്നത് തടയാനാവില്ല എന്നായിരുന്നു അതിലൊന്ന്. ശീതയുദ്ധത്തിനു ശേഷം ആദ്യമായാണ് റഷ്യ അമേരിക്കയോടും മറ്റു പാശ്ചാത്യ വികസിത രാജ്യങ്ങളോടും ഇത്തരമൊരു പ്രൊജക്ടിൽ ചേർന്ന് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. റഷ്യൻ സാങ്കേതിക വിദ്യയാണ് ISS നെ താഴെ വീഴാതെ കാക്കുന്നത് എന്നതാണ് ദിമിത്രിയുടെ ട്വീറ്റിന് ആധാരം. സംഗതി വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലെ സ്‌പേസ് സയന്റിസ്റ്റുകൾ ഗൗരവമായി എടുക്കുന്നില്ലെങ്കിലും സ്‌പേസ് സ്റ്റേഷനിൽ തോളോട് തോൾ ചേർന്ന് പ്രവർത്തിക്കുന്ന അമേരിക്കൻ – റഷ്യൻ ശാസ്ത്രജ്ഞരിൽ യുദ്ധവും ഉപരോധവും ഇത്തരം വെല്ലുവിളികളും നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കും എന്ന് പറയാതെ വയ്യ

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ജനാധിപത്യം അതിന്റെ ഏറ്റവും ദുർബലമായ നിമിഷങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നതാണ് ഇക്കഴിഞ്ഞ ദിവസം നമ്മൾ കണ്ടത്.

ലോകത്തിന്റെ മറ്റേതൊരു തലസ്ഥാനത്തായിരുന്നെങ്കിലും ഭീകരമായ ചോരക്കളം തന്നെ സൃഷ്ടിക്കുകയും വലിയൊരു അട്ടിമറി ശ്രമമായി ചരിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തപ്പെടുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു ഈ സംഭവങ്ങൾ. ഒരു പക്ഷെ ഭരണാധികാരികൾ വിളക്കിൻ കാലുകളിൽ തൂങ്ങി നിൽക്കുകയും മുല്ലപ്പൂ വിപ്ലവങ്ങൾക്ക് തുടക്കമാവുകയും സമാധാന സേനകൾ പറന്നിറങ്ങുകയും ചെയ്തേനെ.

എന്തുകൊണ്ടാവും അമേരിക്ക പോലൊരു രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണ സിരാകേന്ദ്രം പിടിച്ചെടുക്കാൻ നടത്തിയ, തലസ്ഥാനത്തു വാഷിംഗ്ടൺ ഡിസി മേയർക്ക് കർഫ്യുവും രണ്ടാഴ്ചത്തെ അടിയന്തിരാവസ്ഥയും പ്രഖ്യാപിക്കേണ്ടി വന്ന ഇത്തരമൊരു അട്ടിമറിശ്രമം അത്തരത്തിൽ അതി ഗൗരവമായി വിലയിരുത്തപ്പെടാതെ പോകുന്നത്.

എന്ത് കൊണ്ടാവും തോക്കുകളുമായി കാപ്പിറ്റൽ ബിൽഡിങ് പിടിച്ചെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചവരിൽ ഭൂരിപക്ഷവും ഇന്നും സ്വന്തം വീടുകൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്നത്. എന്ത് കൊണ്ടാവും, നിയമ നടപടികൾ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞെന്നു പ്രസ്താവനകൾ ഉണ്ടാകുമ്പോഴും അവരാരും തീവ്ര വാദികൾ എന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെടാത്തത്?

കാരണം ലളിതമാണ്. ഇത് അമേരിക്ക തങ്ങളുടേത്‌ ആണെന്ന് കരുതുന്നവർ, തങ്ങളുടേത് മാത്രമാണെന്ന് കരുതുന്നവർ തങ്ങളുടെ അധികാര കേന്ദ്രത്തിൽ കയറി നടത്തിയ അക്രമമാണ്. നോക്കൂ , കാപ്പിറ്റൽ ബിൽഡിങ്ങിനുള്ളിലേക്കു ഇരച്ചു കയറിയ ഒരാളുടെ മുഖത്ത് പോലും ഭയമുണ്ടായിരുന്നില്ല, മറിച്ചു തങ്ങൾക്കു അവകാശപ്പെട്ടത് കയ്യടക്കുന്ന ഉടമസ്ഥരുടെ ഭാവമായിരുന്നു അവരുടെ മുഖത്ത്. അത് അവർ മുഖം മറക്കാതെ ടിവി ചാനലുകളോട് തുറന്നു പറയുകയും ചെയ്തു. അമേരിക്ക തങ്ങളുടേതാണെന്ന്, അമേരിക്ക ഭരിക്കേണ്ടത് തങ്ങളാണെന്ന്, ശത്രുവിന്റെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് വിജയം തങ്ങളിൽ നിന്ന് മോഷ്ടിച്ചെടുത്തത് ആണെന്ന്. തങ്ങൾ ശരിയാണെന്നു അവർ പൂർണ്ണമായി വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. ഒരു പോലീസുകാരനും തങ്ങൾക്കു നേരെ വെടി വെക്കില്ലെന്നു അവർക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവർക്കു പിന്നിൽ ഒരു പ്രസിഡന്റുണ്ടായിരുന്നു. കാപ്പിറ്റൽ ഹില്ലിലേക്കു മാർച്ചു ചെയ്യാൻ അവരോടു ആവശ്യപ്പെട്ട, അധികാരമൊഴിയാൻ തയ്യാറല്ലാത്ത പ്രസിഡന്റ്. നാളെ ഇത് ലോകത്തിന്റെ ഏതു ഭാഗത്തും സംഭവിക്കാവുന്നതേ ഉള്ളു.

ട്രമ്പിനെ ഉടൻ ഇമ്പീച്ച് ചെയ്യണമെന്നും 25th അമെൻഡ്മെന്റ് ഉടൻ ആക്ടിവേറ്റ് ചെയ്യണമെന്നുമുള്ള ചർച്ചകൾ ഉണ്ടാകുന്നു എന്നത് ആശ്വാസകരമാണ്. യാതൊന്നും നടക്കാൻ സാധ്യതയില്ലെങ്കിലും. ശാരീരികമോ മാനസികമോ ആയ ദൗർബല്യം തെളിയിക്കപ്പെടാൻ ആയാൽ മാത്രമേ 25th അമെൻഡ്മെന്റിനു നിലനിൽപ്പുള്ളൂ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാനസികാരോഗ്യം കഴിഞ്ഞ കുറെയേറെ വർഷങ്ങളായി അമേരിക്കൻ ജനതയിൽ ഒരു വിഭാഗം സംശയത്തോടെ കാണുന്ന ഒന്നാണെങ്കിലും അത് തെളിയിച്ചെടുക്കാൻ പല കടമ്പകളും കടക്കേണ്ടി വരും. ഇനിയാകെ 12 ദിവസം മാത്രം ഭരണത്തിൽ ബാക്കിയായ അദ്ധേഹത്തെ അതിനുള്ളിൽ ഇമ്പീച്ച് ചെയ്‌യുക ഇനി അസാധ്യമാകും. ആകെ ബാക്കിയാവുന്ന ഒരു സാധ്യത അട്ടിമറി ആഹ്വാനത്തിന് മുൻ പ്രസിഡന്റ് എന്നെങ്കിലും നിയമനടപടി നേരിട്ടേക്കാം എന്നത് മാത്രമാണ്. അതിനും തടയിടാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ട്രമ്പ് തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു, സ്വയം pardon നൽകാനുള്ള സാദ്ധ്യതകൾ അന്വേഷിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് ഈ മഹാൻ.

ജനാധിപത്യത്തിൽ സാദ്ധ്യതകൾ അനന്തമാണെന്നു നമ്മൾ ഇന്ത്യക്കാർക്ക് പണ്ടേ അറിയാവുന്നതാണല്ലോ.

അമേരിക്കയിൽ ഇന്നലെ നമ്മൾ കണ്ടത് വൈറ്റ് സുപ്രീമസിസ്റ്റുകളുടെ, അമേരിക്ക ഞങ്ങളുടേതാണ് എന്ന് കരുതുന്നവരുടെ, തങ്ങൾ അല്ലാത്തവരെല്ലാം പുറത്തു പോകണം എന്ന് കരുതുന്നവരുടെ, തങ്ങളുടെ തൊഴിലുകൾ മറ്റുള്ളവർ കയ്യടക്കുകയാണ് എന്ന് കരുതുന്നവരുടെ, തങ്ങൾ അല്ലാത്തവരെല്ലാം രണ്ടാം തരം പൗരന്മാർ ആണെന്ന് കരുതുന്നവരുടെ ശക്തി പ്രകടനമായിരുന്നു.

ഈ അട്ടിമറിശ്രമം കറുത്തവരുടെ അല്ലെങ്കിൽ ഹിസ്പാനിക് /ലാറ്റിൻ അമേരിക്കൻ ന്യുനപക്ഷങ്ങളുടേ നേതൃത്വത്തിൽ ആയിരുന്നെങ്കിൽ കഥയിതാകുമായിരുന്നില്ല എന്ന് കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തട്ടെ.

കാപ്പിറ്റൽ ഹില്ലിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ട ക്ലൂ ക്ലക്സ് ക്ലാൻ എന്ന മുദ്രാവാക്യം ലോകത്തെ ഒരുപാടുകാലം പുറകിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകുന്നുണ്ട്.

കുറച്ചു നാളുകൾക്കു മുൻപാണ് ലില്ലി സിംഗിനെ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞു കുട്ടികൾ വീട്ടിൽ ബഹളം കൂട്ടിയത്. അതാരാ ലില്ലി സിങ് എന്ന് ഞാൻ മകളോട് ചോദിച്ചു, അയ്യേ ലില്ലി സിംഗിനെ അറിയില്ലേ എന്നാൽ വാപ്പയുടെ ജീവിതം പകുതി പോയി എന്നവൾ കളിയാക്കി ചിരിച്ചു. പ്രശസ്ത യൂ റ്റ്യുബർ ആണത്രേ. ഒടുവിൽ കുട്ടികളോടൊപ്പം ലില്ലി സിംഗിനെ കാണാൻ പോയി. ആയിരക്കണക്കിന് കുട്ടികൾ ലില്ലിസിങ്ങിനെ ഒരു നോക്ക് കാണാൻ തിക്കിത്തിരക്കുന്നതു കണ്ടു ഞെട്ടി അവരുടെ ഓരോ വാക്കുകൾക്കും തൊണ്ടപൊട്ടുമാറു ഒച്ച വെക്കുന്നു ഓരോ കുട്ടികളും. തിരികെ വരുമ്പോൾ മകളുടെ തൊണ്ടയടഞ്ഞിരുന്നു, പണ്ട് പാർട്ടി പ്രതിഷേധ ജാഥകളിൽ പങ്കെടുത്തു തിരികെ വരുന്ന എന്റേത് പോലെ.
വീട്ടിലെത്തി ലില്ലിസിങ് എന്ന് ഗൂഗിളിൽ സെർച്ച് ചെയ്തപ്പോൾ ചെറുതായൊന്നു ഞെട്ടി. ഏറ്റവും കൂടുതൽ പണമുണ്ടാക്കുന്ന ലോകത്തിലെ പത്തു യൂ റ്റ്യുബർമാരിൽ ഒരാളായി ഫോർബ്‌സ് മാഗസിൻ ലില്ലിസിങ്ങിനെ ലിസ്റ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടത്രെ.

ഇക്കഴിഞ്ഞ മാസമാണ് സോഷ്യൽ മീഡിയ ഇൻഫ്ളുവൻസേഴ്സിന് ലൈസൻസ് നിർബന്ധമാക്കി കൊണ്ട് യു എ ഇ ഗവണ്മെന്റ് ഉത്തരവിറക്കിയത്. ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലെന്നതു പോലെ ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങളിലും സോഷ്യൽ മീഡിയ ഇൻഫ്ളുവൻസേഴ്സിന് ലക്ഷക്കണക്കിന് ഫോളോവേഴ്സ് ഉണ്ട്.

ഈയിടെ ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിൽ പത്തു ലക്ഷം ഫോളോവേഴ്സ് ഉള്ള ഒരു വനിതയെ കുറിച്ച് വാചാലയായ ഒരു അറബ് സ്ത്രീയോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു എന്താണ് നിങ്ങളെ അവരിലേക്ക്‌ അടുപ്പിക്കുന്നത് എന്ന് ? അവർ എഴുതുന്ന ആശയങ്ങൾ ആണോ അതോ കവിതയോ മറ്റോ ? ഏയ് അവർ ഒന്നും എഴുതാറില്ലെന്നായിരുന്നു മറുപടി. അവർ ധരിക്കുന്ന വസ്ത്രങ്ങൾ, അവർ ധരിക്കുന്ന പെർഫ്യൂം ഇതൊക്കെ ഇൻസ്റ്റന്റ് ഹിറ്റ് ആണെന്നും അത് ധരിച്ചില്ലെങ്കിൽ നമ്മൾ ഔട്ട് ഡേറ്റഡ് ആയിപ്പോകുമെന്നും ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു. ഈയിടെ അവർ ധരിച്ച ഒരു ജാക്കറ്റ് ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് മുഴുവൻ വിറ്റു തീർന്നത്രെ. വലിയ പല കമ്പനികളും പുതിയ പ്രോഡക്റ്റ് ലോഞ്ചിന് അവരെ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ടത്രെ

മലയാളികളുടെ സോഷ്യൽ മീഡിയ ജ്വരം ഇനിയും അത്തരമൊരു ഡയറക്ട് കമ്പനി മാർക്കറ്റിംഗ് നിലവാരത്തിലേക്ക് എത്തിയിട്ടില്ല. ആ അർത്ഥത്തിലുള്ള വലിയ സോഷ്യൽ മീഡിയ ഇൻഫ്ളുവൻസേർസും നമുക്കില്ല. നമുക്കുള്ളത് മീഡിയോക്കർ എഴുത്തുകാരാണ്. നമ്മുടെ സോഷ്യൽ മീഡിയയിലെ താരങ്ങളാരും തന്നെ വലിയ എഴുത്തുകാരോ, ചിന്തകരോ അല്ല. അത്തരത്തിലുള്ളവർ ഗൗരവത്തിൽ വായിക്കപ്പെടുന്നുമില്ല. നമ്മുടെ സോഷ്യൽ മീഡിയ താരങ്ങൾ കൂടുതൽ പേര് കേൾക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്ന, ഏതെങ്കിലും പ്രത്യേക നിലപാടുകളോടും രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികളോടും ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന, മൗലികമായി ഒന്നും പറയാനില്ലാത്ത സുന്ദരികളും സുന്ദരന്മാരുമാണ്. അവർ അവരുടെ പക്ഷത്തെ മാത്രം സ്ഥിരമായി പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നവരാണ്. അങ്ങിനെയാണ് അവർ ഒരു പക്ഷത്തിന്റെ ഹീറോകൾ ആയി മാറുന്നത്. ഒന്നോ രണ്ടോ വിഷയത്തിലെ ഇടപെടലുകൾ കൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് ഒരു ദിവസം താരങ്ങൾ ആയി മാറുന്നവരാണവർ. പിന്നെ ആ ഇമേജിനുള്ളിൽ നിന്നാവും എഴുത്തു. അയ്യായിരമോ പതിനായിരമോ ഫോളോവേഴ്സ് ആയിക്കഴിഞ്ഞാൽ ഉടൻ ഒന്നോ രണ്ടോ പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിക്കും അവർ. വെറും ചവറുകൾ ആവും അവ. അവ വാങ്ങിക്കുന്നത് ഇവരുടെ സോഷ്യൽ മീഡിയാ ആരാധകർ മാത്രമാവും. അവരുടെ പുസ്തക പ്രസാധനം വലിയ ഉത്സവമായിരിക്കും. മുഴുവൻ ഫേസ് ബുക്ക് ആരാധകരും എത്തും. ആരാധകർക്കും താരത്തിനും ഗുണമുണ്ട്. താരത്തിന്റെ പുസ്തകം ചിലവാകും ആരാധകനു താരത്തോടൊപ്പം ഒരു സെൽഫിയും കിട്ടും

എന്റെ പുസ്തകക്കൂട്ടത്തിലും കനപ്പെട്ട പുസ്തകങ്ങളോടൊപ്പം ചവറുകൾക്കു ഒരു ഷെൽഫ് നീക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ട് ഞാൻ. അതിൽ ഭൂതകാല കുളിരിനൊപ്പം മുകേഷ് കഥകളുമുണ്ട്. ഒരു മൂന്നു പ്രാവശ്യം എങ്കിലും വായിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം മുകേഷ് കഥകൾ. യാത്രയിലും മറ്റും ലൈറ്റ് റീഡിങ്ങിന് പറ്റിയ മെറ്റിരിയൽ. എനിക്ക് മുകേഷിനോട് വലിയ ബഹുമാനമുള്ളതു മൂന്നാലു പുസ്തകങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടും ഇതുവരെ സ്വയം സാഹിത്യകാരൻ എന്ന് അയാൾ അയാളെ വിളിച്ചിട്ടില്ല എന്നത് കൊണ്ടാണ്. സാഹിത്യ അക്കാദമിയിൽ പോയി ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ടിരുന്നു, കാലിന്മേൽ കാലും കയറ്റി വെച്ച് ഇനി വള്ളത്തോളിനെയോ എഴുത്തച്ഛനെയോ ഒന്ന് വിമർശിച്ചു കളയാം എന്നും അയാൾക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല.

മലയാളം ഇതിനു മുമ്പും സാഹിത്യ ചോരണം ചർച്ച ചെയ്തിട്ടുണ്ട്, വളരെ ഗൗരവമായി തന്നെ, ഇരു വശത്തും കൊടി കെട്ടിയ സാഹിത്യകാരന്മാർ അണി നിരന്നു കൊണ്ട്. ഇപ്പോഴത്തെ വിവാദം നോക്കൂ, ഇരു വശത്തും അണി നിരന്നിരിക്കുന്നത് സാഹിത്യകാരന്മാരോ നിരൂപകരോ അല്ല. താരാരാധകർ മാത്രമാണ്. പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം സോഷ്യൽ മീഡിയ താരമായി ഉദിച്ചുയർന്ന വ്യക്തികൾ ഒരു റോങ് പ്രോഡക്ട് ലോഞ്ചിൽ പെട്ടത് മാത്രമാണ് വിവാദം. അവർ ലോഞ്ച് ചെയ്ത പെർഫ്യൂം അവരുടേതല്ല എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ താരാരാധകരുടെ നിരാശയും അവരെ ഒരു സോഷ്യൽ ഐക്കണായി നില നിർത്തേണ്ടത് ആവശ്യമെന്നു കാണുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ മുന്പിറങ്ങിയ പല പ്രൊഡക്ടുകളും വാങ്ങുകയും അതൊരു ആഘോഷമാക്കുകയും ചെയ്തവരുടെ ജാള്യതയും എല്ലാക്കാലത്തും അവരുടെ പ്രൊഡക്ടുകൾക്കു എതിരായിരുന്നവരും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷമാണിത്. ഇതിൽ സാഹിത്യത്തിന് എന്തെങ്കിലും നഷ്ടപ്പെടാനോ വീണ്ടെടുക്കാനോ ഇല്ല. ഒപ്പം ചില ചേർത്ത് പിടിക്കലുകാർ കൂടിയുണ്ട് ( ഇപ്പോഴത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ഫാഷൻ സ്റ്റേറ്റ്മെന്റ് ആണത് ) വീണു പോയ തങ്ങളിൽ ഒരാളിന് ഐക്യ ദാർഢ്യം പ്രകടിപ്പിക്കുക മാത്രമാണവർ

സോഷ്യൽ മീഡിയ ഇൻഫ്ളുവൻസേർസ് ഇനിയും വളരുകയും തളരുകയും ചെയ്യും. സാഹിത്യത്തിന് സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ വലിയ പ്രസക്തിയൊന്നുമില്ല, ഒരു മാർക്കറ്റിംഗ് ടൂൾ എന്ന നിലയ്ക്കല്ലാതെ

പാര്‍ലിമെന്‍ററി ജനാധിപത്യം ഒരു ഭരണക്രമം എന്ന നിലയിൽ ലോകത്തു നിലവിൽ വന്നിട്ട് അനേക നൂറ്റാണ്ടുകളായി. ഇന്ത്യയിൽ തന്നെ സ്വതന്ത്ര ജനാധിപത്യത്തിന് 70 വയസ്സ് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ചരിത്രത്തിൽ കുതിപ്പുകളും കിതപ്പുകളുമുണ്ടാകാറുണ്ട്, ചിലപ്പോൾ ചരിത്രം വളരെ പതിയെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുകയും ചെയ്യും. ജനാധിപത്യത്തിന്‍റെ ചരിത്രത്തിൽ വലിയ മുന്നേറ്റങ്ങളും വൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കലുകളും പലപ്പോഴും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ കുറെ ദശകങ്ങളായി പുറമേക്ക് ഒന്നും സംഭവിക്കാതെ ലോകമെങ്ങും ജനാധിപത്യം വാർധക്യ സഹജമായ ചില രോഗലക്ഷണങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു, അത് കൃത്യമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞു ക്ഷീണിതമായ അവസ്ഥയിൽ നിന്ന് അതിനെ പുറത്തു കൊണ്ട് വരാനുള്ള ഊർജ്ജം കുത്തിവെക്കാൻ സാമൂഹ്യ ശാസ്ത്രജ്ഞർക്കും, പുതിയ കാലത്തിന്‍റെ രീതികൾക്കനുസരിച്ചു മാറാൻ പുത്തൻ ഭരണവർഗ്ഗമായി മാറി സുഖ സൗകര്യങ്ങളുടെ ആലസ്യത്തിലാണ്ടിരുന്ന രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കൾക്കും സംഘടനകൾക്കും കഴിയാതെ പോയി.
കഴിഞ്ഞ കുറെ ദശകങ്ങളായി ജനാധിപത്യത്തിന്‍റെ മാർക്കറ്റ് വാല്യൂ കുത്തനെ താഴേക്ക് പതിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ജനാധിപത്യത്തിൽ ജനത്തിനുള്ള പങ്കു കുറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഭരണവർഗം എന്നൊരു പൊളിറ്റിക്കൽ ക്ലാസ്സ് തന്നെയുണ്ടായി. അവരും ജനവും തമ്മിലുള്ള ദൂരം കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ജനം രാഷ്ട്രീയക്കാരെ വെറുത്തു, അപഹസിച്ചു, ഒന്നൊഴിയാതെ ഏതാണ്ട് എല്ലാരേയും അഴിമതിക്കാരെന്നു വിളിച്ചു. രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനം അവരുടെ ജീവിത മാർഗ്ഗമാണെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവർ സുഖലോലുപരായിരിക്കുന്നതു അടുത്ത് നിന്നും അകലെ നിന്നും കണ്ടു. ദരിദ്രരായിരുന്ന രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കൾ കോടീശ്വരരായി മാറുന്നത് കണ്ടു, എന്നിട്ടും ആവശ്യങ്ങൾക്കായി അവന്‍റെ മുന്നിൽ ഓച്ഛാനിച്ചു നിൽക്കുകയും ചെയ്തു. അവൻ സമ്പൂർണ്ണമായും അരാഷ്ട്രീയവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടു

നാലോ അഞ്ചോ ദശകങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ജനിച്ചവർക്കു , ഇന്ത്യയിൽ ആണെങ്കിൽ 70 കൾക്ക് ശേഷമെന്ന് പറയാം, ലോകമഹായുദ്ധങ്ങൾ എന്നാൽ, ഫാഷിസം എന്നാൽ, വംശീയ കൂട്ടക്കൊലകൾ എന്നാൽ, ജനാധിപത്യ അവകാശങ്ങൾ റദ്ദു ചെയ്യപ്പെട്ട സമൂഹം എന്നാൽ കേട്ട് കേൾവി മാത്രമാണ്.
80 കൾക്ക് ശേഷമുള്ള തലമുറയാകട്ടെ ജനാധിപത്യത്തിന്‍റെ മഹത്വത്തെക്കാൾ ന്യുനതകളാണ് കണ്ടും കേട്ടും വളർന്നത്. ധനികൻ അധികാരത്തിന്‍റെ ഇടനാഴികളിലൂടെ ഉലാത്തുന്നത്, സമ്പത്തു കൂടുതൽ കൂടുതലായി അവനിലേക്ക്‌ കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടുന്നത്, സാമൂഹ്യ സാമ്പത്തിക നയങ്ങൾ അവനാൽ തീരുമാനിക്കപ്പെടുന്നത്, രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വങ്ങൾ കേവലം ബ്രോക്കറേജ് സെന്‍ററുകൾ ആയിമാറുന്നത് അങ്ങിനെ അങ്ങിനെ ജനാധിപത്യത്തെ അതിന്‍റെ ഏറ്റവും ക്ഷീണിതമായ രൂപത്തില്‍ കണ്ടാണവന്‍ വളര്‍ന്നത്. ജനാധിപത്യത്തെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന സ്വേച്ഛാധിപത്യം കൊണ്ട് പോലും റീപ്ളെയ്സ് ചെയ്യാൻ അവൻ തയ്യാറായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ടി എൻ ശേഷൻ ഇന്ത്യൻ പ്രസിഡന്‍റ് ആകണമെന്ന് ഒരു ഘട്ടത്തിൽ ഭൂരിഭാഗം വരുന്ന ഇന്ത്യൻ മധ്യവർഗം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു, ഇത് ഇന്ത്യയിൽ മാത്രമുണ്ടായ സാഹചര്യമല്ല ലോകമാകമാനം ഇത്തരത്തിൽ ജനാധിപത്യം വലിയൊരു പ്രതിസന്ധിയെ നേരിടുകയായിരുന്നു. റഷ്യയിലും തുർക്കിയിലും തെരഞ്ഞെടുക്ക പ്പെട്ട സേച്ഛാധിപത്യങ്ങളാണ് ഇന്ന് നില നിൽക്കുന്നത്ഈയൊരു ഇടത്തിലേക്കാണ് പോപ്പുലിസം കടന്നുവരുന്നത്.

 

സിപിഎമ്മിന്റെ അടവ് നയങ്ങൾ നിരന്തരം ചരിത്രപരമായ വിഡ്ഢിത്തങ്ങളായി മാറുന്നത് അടിസ്ഥാനപരമായ ചില പുനഃപരിശോധനകൾ ആ പാർട്ടിയിൽ ഇനിയും നടക്കാത്തത് കൊണ്ടാണ്. തങ്ങൾ ഒരു വിപ്ലവപാർട്ടിയാണെന്നും തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യം എന്നെങ്കിലും വരും എന്നുമാണ് അവർ ഇപ്പോഴും തെറ്റിദ്ധരിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നത്. അങ്ങിനെയുള്ളൊരു അടിസ്ഥാനപരമായ തെറ്റിദ്ധാരണ തിരുത്തുകയും തങ്ങൾ ഒരു സോഷ്യൽ ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടിയാണെന്നു സ്വയം അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്യാത്തിടത്തോളം കാലം അവർക്കു ‘വർഗ്ഗീയ ഫാസിസത്തിനെതിരെ’ ‘മുതലാളിത്ത ശക്തികളുമായി’ ഒരു കൂട്ടുകെട്ടുണ്ടാക്കുക സാധ്യമല്ല. ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയം ഒരു കൃത്യമായ ഒരു വഴിത്തിരിവിലെത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ തങ്ങൾ ആരാണെന്നു സ്വയം നിർണ്ണയിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു കക്ഷിക്ക്‌ എങ്ങിനെയാണ് കൃത്യമായ രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകൾ എടുക്കാൻ കഴിയുക

ഇത്തരം ഒരു തെറ്റിധാരണ നിലനിൽക്കുന്നത് സിപിഎമ്മിനുള്ളിൽ മാത്രമല്ല അത് അതിനു പുറത്തുമുണ്ട്. വിപ്ലവം വരും വരാതിരിക്കില്ല എന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നവരാണ് അവരിൽ നിന്ന് വിപ്ലവകരമായ തീരുമാനങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. സിപിഎം ബുദ്ധിജീവികളുടെയും ചിന്തകരുടെയും പാർട്ടിയാണെന്നു ഇപ്പോഴും തെറ്റിദ്ധാരണ വച്ച് പുലർത്തുന്നവർ. 

നോക്കൂ പോളിറ്റ് ബ്യുറോയിൽ അല്ലെങ്കിൽ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയിൽ ഇന്ന് എത്ര ചിന്തകരും ബുജികളും ബാക്കിയായിട്ടുണ്ട്? ആ പാർട്ടിയുടെ എല്ലാ അത്യുന്നത സമിതികളും ഇന്ന് ചിന്താപരമായി സാധാരണക്കാരിൽ സാധാരണക്കാരായ അടിസ്ഥാനപരമായി ഒരു പാർട്ടി പ്രവർത്തകൻ എന്ന ക്വാളിറ്റി മാത്രം അവകാശപ്പെടാവുന്ന, താഴെത്തട്ടിൽ നിന്ന് ദൈനംദിന രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനത്തിലൂടെ മാത്രം വളർന്നു വന്ന, പാർട്ടിക്കുള്ളിലും പുറത്തും രാഷ്ട്രീയ എതിരാളികളെ തോല്പിച്ചും നിശ്ശബ്ദരാക്കിയും അപ്രസക്തരാക്കിയുമൊക്കെ വളർന്നു വന്ന രാഷ്ട്രീയ തൊഴിലാളികളെ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. രാഷ്ട്രീയ തൊഴിലാളികൾ ബഹുഭൂരിപക്ഷമുള്ള ഒരു സമിതി വോട്ടിനിട്ട് തീരുമാനിക്കുന്നതു അവന്‍റെ തൽക്കാല ദൈനംദിന വയറ്റുപ്പിഴപ്പു മാത്രം മുന്നിൽ കണ്ടുള്ള അടവ് നയങ്ങളായിരിക്കും. അത്തരം ഒരു സമിതിയിൽ നിന്ന് ദീർഘ ദൃഷ്ടിയോടെയുള്ള നയങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് മൗഢ്യമായിരിക്കും