Hurrying through the park at noon
I noticed that man
sitting on one of the benches.
Like he was saying goodbye to someone
he kept waving his raised hand –
a visibly tired young man.
He looked even more weary, as if,
after someone dear just took leave.
At whom is he waving his hand?
I too looked toward where he looked,
amidst the buildings beyond the road.
Except for the city-crowd
no one in particular is to be seen.
Or else, the wave of his hand
is meant for each one in that crowd.
Much too late, after work
when I returned that way,
in the now deserted park
where lights went off one by one,
on the same bench
he was there.
Seemed totally drained,
hadn’t he eaten anything?
He was lying on the bench
prating away quietly.
I walked along the park’s barbed-wire fencing.
He was murmuring something
as if to someone sitting near him.
Only, ‘tea . . . tea . . .’ could be heard.
I too was worn-out;
hastily I strode, toward where I lived.
Though sleepy from fatigue
a sudden doubt seized my mind
about that man in the park.
I arrived exhausted
at the park in the book…
There he is, on Kakkad’s bench –
he’s bidding adieu to his yaksha,
who’s leaving him for good.
Sitting by him
whispering, ‘drink this tea,
drink this tea’ is a mermaid.
Shaken to the core
he’s likely to die
this very night.
*Yaksha: (here) the guardian spirit
Translated by V P Manoharan
മൂലകവിത – ക്ഷീണന്‍
പി.രാമന്‍
ഉച്ചക്ക് തിരക്കിട്ട് പോകുമ്പോള്‍
പാര്‍ക്കിലെ ബെഞ്ചുകളിലൊന്നിലിരിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യനെ
ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ആരോടോ യാത്ര പറയുമ്പോലെ
അയാള്‍ കയ്യുയര്‍ത്തി വീശിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
നന്നേ ക്ഷീണിച്ച ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍.
വേണ്ടപ്പെട്ട ആരോ
യാത്ര പറഞ്ഞു പോയതോടെ
അയാള്‍ കൂടുതല്‍ ക്ഷീണിച്ച പോലുണ്ട്.
ആരോടാണിയാള്‍ കൈ വീശിക്കാണിക്കുന്നത്?
ഞാനും അയാള്‍ നോക്കുന്ന ദിശയില്‍
റോഡിന്‍റെ മറുപുറത്തെ
കെട്ടിടങ്ങള്‍ക്കിടയിലേക്ക് നോക്കി.
നഗരത്തിരക്കല്ലാതെ
പ്രത്യേകിച്ചാരേയും കാണാനില്ല.
അല്ലെങ്കില്‍
ആ തിരക്കിലെ ഓരോ മനുഷ്യനും
ആ കൈവീശലിന് അര്‍ഹനാണ്.
പണി കഴിഞ്ഞ് ഏറെ വൈകി
തിരിച്ചതിലേ വരുമ്പോഴും
വിളക്കുകള്‍ അണഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന
ആളൊഴിഞ്ഞ പാര്‍ക്കില്‍
അതേ ബെഞ്ചില്‍ അയാളുണ്ട്.
കൂടുതല്‍ ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ലായിരിക്കുമോ?
ബെഞ്ചില്‍ കിടപ്പായിരുന്നു.
എന്തോ മെല്ലെ പറയുന്നുണ്ട്.
ഞാന്‍ പാര്‍ക്കില്‍ കമ്പിവേലിയോടു
ചേര്‍ന്നു നടന്നു.
അടുത്താരോ ഇരിക്കുന്നതായി സങ്കല്‍പ്പിച്ച്
അയാള്‍ എന്തോ പറയുകയാണ്‍.
ചായ …. ചായ …. എന്നു മാത്രം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്.
ഞാനും ക്ഷീണിതനായിരുന്നു.
വേഗം വേഗം വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.
ക്ഷീണം കാരണം ഉറക്കം വരുന്നുണ്ടെങ്കിലും
പാര്‍ക്കിലെ മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചു
പെട്ടെന്നു തോന്നിയ ഒരു സംശയം
മനസ്സിലിട്ടു നടന്നു തളര്‍ന്ന്
ഞാന്‍ പുസ്തകത്തിലെ പാര്‍ക്കിലെത്തി.
അവിടെ കക്കാടിന്‍റെ ബഞ്ചില്‍
അതാ അയാള്‍.
അയാള്‍ യാത്ര പറയുന്നത്
തന്നില്‍ നിന്നും എന്നേക്കുമായി ഇറങ്ങിപ്പോകുന്ന
തന്‍റെ യക്ഷനോടാണ്.
അയാള്‍ക്കരികിലിരുന്ന്
ചായ കുടിക്കൂ ചായ കുടിക്കൂ
എന്ന് പറയുന്നത്
ഒരു ജലദേവതയാണ്.
ക്ഷീണിച്ചവശനായ അയാള്‍
മിക്കവാറും ഈ രാത്രി തന്നെ
മരിച്ചു പോയേക്കും.
