രവി വർമ്മ ടി. ആർ.

“രാജീവ്, നീ കഴുകന്മാരെ അടുത്ത് നിന്ന് കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?”

അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു അവളുടെ ചോദ്യം. അവൾ അബെന, എത്യോപ്യകാരി. ദുബൈയിൽ രാജീവിന്റെ സഹപ്രവർത്തക. സാധാരണ ഓഫീസിൽ എത്തുമ്പോൾ അബെനയുടെ പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന മുഖവും “Good Morning” പറയലുമാണ് രാജീവിനെ എതിരേൽക്കാറ്. ഇന്ന് പക്ഷെ അബെനയുടെ “Good Morning”ൽ പതിവ് പ്രസരിപ്പ് കണ്ടില്ല; കൂടാതെ “കഴുകന്മാരെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ” എന്ന വിചിത്രമായ ചോദ്യവും!

മുംബൈയിൽ താമസിക്കുന്ന കാലത്ത് സുഹൃത്തുമൊന്നിച്ച് മലബാർ ഹിൽ എന്ന സ്ഥലത്ത് പോയതും അവിടെ പാർസികളുടെ ശവം കഴുകന്മാർക്ക് തിന്നാൻ ഇട്ടുകൊടുക്കുന്ന “Tower of Silence” എന്ന ഗോപുരക്കിണർ കണ്ടതും രാജീവിന് ഓർമ്മ വന്നു. അവിടെയാണ് വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ ശവംതീനി കഴുകന്മാരെ ആദ്യമായി കാണുന്നത്.

“ഇല്ല, അങ്ങനെ കണ്ടിട്ടില്ല. പണ്ട് സ്കൂളിൽ നിന്ന് പിക്‌നിക് പോയപ്പോൾ മൃഗശാലയിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ മുംബൈയിൽ ഉള്ളപ്പോഴാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ കഴുകന്മാരെ കാണുന്നത്, പാഴ്സിമതക്കാരുടെ ശ്‌മശാനത്തിൽ. ഇപ്പോഴാവട്ടെ ആനിമൽ പ്ലാനറ്റ് എന്ന ടി വി ചാനലിലും. അതിരിക്കട്ടെ, ഇത്ര രാവിലെ എന്താ ഇങ്ങനെ പേടിപ്പെടുത്തുന്ന ചോദ്യം?” രാജീവ് വിസ്മയഭാവത്തിൽ ചോദിച്ചു.

അബെന എത്യോപ്യക്കാരി ആണെങ്കിലും, ചുരുണ്ട മുടിയും ആറടി ഉയരവും ഒഴിച്ചാൽ, അവൾക്ക് ഒരു ഇന്ത്യക്കാരിയുടെ മട്ടും ഭാവവുമാണ്. സാരി ഉടുത്താൽ ഇന്ത്യക്കാരിയെന്നേ ആരും പറയൂ. ഏതോ പഴയകാല ഹിന്ദി സിനിമാനടിയെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന മുഖം. “ചൊവ്വാഴ്ച പിറന്നവൾ” എന്നാണുപോലും “അബെന” എന്ന പേരിന്റെ അർത്ഥം! അവൾ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ നാട്ടിൽ “ചൊവ്വാദോഷ”ത്തിൽ പെട്ട് കല്യാണം മുടങ്ങി നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടികളുടെ കാര്യം താൻ പറഞ്ഞതും അത് കേട്ട് അവൾ അവിശ്വസീനതയോടെ ആശ്ചര്യം കൂറിയതും രാജീവ് ഓർത്തു. ഗൂഗിളിൽ വന്ന ലേഖനങ്ങൾ കാണിച്ചപ്പോളാണ് അവൾക്ക് അത് വിശ്വാസമായത്. ചൊവ്വാദോഷം ഉള്ളതുകൊണ്ടാണോ കല്യാണം കഴിക്കാത്തതെന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ രാജീവിനെ ഇടയ്ക്കിടെ കളിയാക്കാറുമുണ്ട്.

“നീ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല, എന്താ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊരു വിചിത്രചോദ്യം?” രാജീവ് ഉദ്വേഗഭരിതനായി.

“അതോ, പറയാം. നീ ഇന്നലെ ഈദിനെന്താ പരിപാടി എന്ന് ചോദിച്ചില്ലേ? ഈദ് അടുത്താൽ എനിക്ക് വേവലാതിയും ഉറക്കമില്ലാത്ത രാത്രികളുമാണ്. നായ്ക്കളും കഴുകന്മാരും സ്വപ്നത്തിൽ വരും. എത്ര മറന്നാലും മറക്കാത്ത ഓർമ്മകൾ തികട്ടി വരും. നിനക്ക് ക്ഷമയുണ്ടെങ്കിൽ പറയാം.”

റബ്ബർ ബാൻഡ് കൊണ്ട് കെട്ടിയ ചുരുണ്ട മുടിയും നീണ്ടു വളഞ്ഞ നാസികയും കറുപ്പ് കലർന്ന ഗോതമ്പ് നിറവുമുള്ള അബെനയോട് രാജീവിന് പ്രണയമാണോ? എന്തോ ഉറപ്പില്ല. എങ്കിലും അവളുടെ സാമീപ്യവും സൗഹൃദവും അയാൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഒരുദിവസമെങ്കിലും അവൾ ഓഫീസിൽ ഹാജരാകാതിരുന്നാൽ അയാളിൽ അസ്വസ്ഥത ഉടലെടുക്കും.

“എത്ര ക്ഷമ വേണം നിനക്ക്? ഈ ഭൂമിയുടെ അറ്റത്തോളം പോയിവരാനുള്ള ക്ഷമ മതിയോ?” രാജീവ് അവളെ ഉന്മേഷവതിയാക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ ചോദിച്ചു.

“അത്രയൊന്നും വേണ്ട, വെറും ഒരു അഞ്ചുമിനിറ്റ് മാത്രം. രാജീവിന് വീട്ടിൽ ആരൊക്കെ ഉണ്ടെന്നാണ് പറഞ്ഞത്?”

“അച്ഛൻ, അമ്മ, സഹോദരൻ, സഹോദരി, അച്ഛന്റെ അമ്മ, പിന്നെ അമ്മാവന്മാർ, അമ്മായിമാർ, കസിൻസ്, മറ്റ് ബന്ധുക്കൾ, എല്ലാവരും കൂടി നൂറിൽ കവിയും.”

“എന്നാൽ എനിക്ക് ഈ ലോകത്ത് ആകെയുള്ളത് ഞാൻ മാത്രം! നിനക്ക് അങ്ങനെയൊരു ജീവിതം സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയുമോ?”

രാജീവ് ആദ്യമായാണ് അബെനയുടെ ഈ മുഖം കാണുന്നത്. എപ്പോഴും പ്രസരിപ്പോടെയും പുഞ്ചിരിയോടെയും പെരുമാറുന്ന അബെന ഇന്ന് പതിവില്ലാതെ മ്ലാനവദനയാണ്. എന്തോ സാരമായ ദുഃഖം അവളെ അലട്ടുന്നുണ്ടെന്ന് ആ മുഖഭാവം വിളിച്ചുപറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“രാജീവ്, നിനക്ക് ദുഃഖാനുഭവങ്ങളേ ഉണ്ടായിട്ടില്ലേ?”

“ഇല്ലെന്നാര് പറഞ്ഞു? ദുഃഖാനുഭവങ്ങൾ ഇല്ലാത്ത മനുഷ്യർ ഉണ്ടാവുമോ? സുഖ-ദുഃഖ സമ്മിശ്രമല്ലേ ജീവിതം? “

“എന്നിട്ട് നീ എപ്പോഴും സന്തോഷവാനാണല്ലോ. ഒരിക്കലും നിന്നെ മ്ലാനവദനനായി കണ്ടിട്ടില്ല.”

“അത് നിന്നോട് സംസാരിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണെന്ന് കൂട്ടിക്കൊള്ളൂ. അതുപോട്ടെ, അബെന, നിനക്ക് എത്ര ദുഃഖാനുഭവങ്ങളുണ്ട്, എത്ര സുഖാനുഭവങ്ങളുണ്ട്?”

“ദുഃഖാനുഭവങ്ങൾ ഒരു അമ്പതിൽ കുറയില്ലെന്ന് കൂട്ടിക്കോ, സുഖാനുഭവങ്ങൾ വളരെ കുറവ്, 5 എന്ന് കൂട്ടിക്കോ.”

“ശരി, ആദ്യം ആ അമ്പതിനെ 5 കൊണ്ട് ഹരിക്കുക. എത്രയാണ് ബാക്കി?”

“പത്ത്.”

“ശരി, ഇനി ആ പത്തിനെ വീണ്ടും അഞ്ചുകൊണ്ട് ഹരിക്കുക. എത്ര ബാക്കി?”

“രണ്ട്.”

“ഇനി ആ രണ്ടിനെ പൂജ്യം കൊണ്ട് ഗുണിക്കുക. ഇപ്പോൾ ബാക്കി എത്രയാണ്?”

“പൂജ്യം.”

“കണ്ടില്ലേ, നിന്റെ ദുഃഖാനുഭവങ്ങളും സുഖാനുഭവങ്ങളും അപ്രത്യക്ഷമായി, വെറും പൂജ്യം ബാക്കി. ഇതിനാണ് നിർവ്വാണാവസ്ഥ എന്ന് ഞങ്ങൾ പറയുന്നത്.”

“ഓ രാജീവ്, ഏതാണ് നിർവ്വാണവസ്ഥയിൽ എത്താനുള്ള വഴി? നീ എന്നെയൊന്ന് പഠിപ്പിക്കുമോ? ഇന്നുമുതൽ നീ എന്റെ ഗുരു. കുറച്ച് യോഗയും എനിക്ക് പഠിക്കണം.”

“യോഗയൊക്കെ പഠിപ്പിക്കാം, പക്ഷെ പറയൂ, അബെന, എന്താണുണ്ടായത്? നിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും സഹോദരങ്ങൾക്കും എന്ത് സംഭവിച്ചു?”

അബെനയുടെ മുഖം വീണ്ടും ഇരുണ്ടു. അവൾ പതുക്കെ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.

“ഇരുപത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപാണ്, രാജീവ്, ഞാൻ കഴുകന്മാരെ വളരെയടുത്ത് കാണുന്നത്. അന്നും ഒരു ഈദ് ദിനമായിരുന്നു. വടക്കൻ എത്യോപ്യയിലെ “ടിഗ്രേ” പട്ടണത്തിൽ നിന്ന് കുറച്ചകലെ ഏതോ ഒരു കുഗ്രാമത്തിലെ കുടിലിൽ ഞാനും അനിയനും അമ്മയും മാത്രം. രാജ്യമാകെ പട്ടിണിയിലും വറുതിയിലും ജനങ്ങൾ വലയുന്ന കാലം. എവിടെയും അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന പട്ടിണിക്കോലങ്ങൾ മാത്രം. അച്ഛൻ ഏതോ ഒരു ദിവസം ഗ്രാമം വിട്ടു പോയതാണ്. പിന്നെ മടങ്ങിവന്നിട്ടില്ല. നരകത്തിൽ ഞങ്ങളെ തള്ളിവിട്ട് സ്വയം രക്ഷപെട്ടതാണോ, അതോ ഒന്നും താങ്ങാൻ വയ്യാതെ ആത്മഹത്യ ചെയ്തതാണോ, അതോ പട്ടിണി മൂലം മരണത്തിന് കീഴടങ്ങിയതാണോ? ഇപ്പോഴും അറിയില്ല. ആദ്യമൊക്കെ അമ്മ അച്ഛനെ അവിടെയും ഇവിടെയും അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും ഒരു വിവരവും കിട്ടിയില്ല. അച്ഛനില്ലാത്ത ജീവിതം എന്ന യാഥാർഥ്യവുമായി അമ്മയും ഞാനും പതിയെ രമ്യതപ്പെട്ടു. ആ ദുഃഖം ഉള്ളിലൊതുക്കി അമ്മ ശേഷം ജീവിതം എനിക്കും അനിയനുമായി നീക്കിവച്ചു. അങ്ങനെയിരിക്കെ നാടാകെ ക്ഷാമത്തിന്റെയും വറുതിയുടെയും വ്യാപ്തി കൂടിക്കൂടി വന്നു. നീ ഒരുപക്ഷെ അതിന്റെ വാർത്തകൾ ടി വി യിലും പത്രങ്ങളിലും കണ്ടുകാണും. മനുഷ്യരെ എവിടെയും കാണാൻ കിട്ടില്ല. പകരം എല്ലിൻകൂടുകൾ മാത്രം. അക്കൂട്ടത്തിൽ ഞങ്ങളും.”

അവളുടെ വിറയാർന്ന ചുണ്ടുകളും കണ്ണീരണിഞ്ഞ കണ്ണുകളും രാജീവ് നിർന്നിമേഷനായി നോക്കിയിരുന്നു. എന്തോ വലിയൊരു ദുഃഖം അവളുടെ ഉള്ളിൽ നീറിപ്പിടിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അയാൾക്ക് മനസ്സിലായി. കൂടുതൽ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാതെ അവളുടെ വാക്കുകൾക്കായി രാജീവ് ചെവിയോർത്തു.

“അക്കൊല്ലത്തെ ഈദ് ആ വറുതിയുടെ നാളുകളിലായിരുന്നു. ഈദിന് വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണം ഇല്ലെങ്കിലും എനിക്കും അനിയനും വിശപ്പടക്കാൻ എന്തെങ്കിലും നൽകാനുള്ള വേവലാതിയിൽ ആയിരുന്നു പാവം അമ്മ. ആകാശത്ത് സൂര്യൻ തിളച്ചുമറിയുന്ന ആ ഊഷരഭൂമിയിൽ മണൽക്കൂനകളും എല്ലിൻ കഷണങ്ങളും അങ്ങിങ്ങ് ചെറിയ മുൾച്ചെടികളും അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.” അബെന ഗദ്ഗദകണ്ഠയായി.

“അന്നെനിക്ക് ഏഴ് വയസ്സ്. അനിയന് ഒന്നരയോ രണ്ടോ വയസ്സ് കാണും. അനിയനെ എന്നെ ഏൽപ്പിച്ച് അമ്മ പുറത്തേക്ക് പോയി, എന്തെങ്കിലും ഭക്ഷണം ഞങ്ങൾക്ക് കൊണ്ടുവരാനായി. കുറെ സമയം കഴിഞ്ഞിട്ടും അമ്മയെ കാണാനില്ല. വിശപ്പിന്റെ ആധിക്യത്തിൽ ഞാൻ അറിയാതെ മയങ്ങി. നായ്ക്കളുടെ കുര കേട്ടാണ് ഉണർന്നത്. ഞെട്ടിയുണർന്ന് നോക്കുമ്പോൾ അനിയനെ കാണാനില്ല. പരിഭ്രമിച്ച് പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങിയ ഞാൻ കണ്ട കാഴ്ച!! എനിക്കത് ഓർക്കുമ്പോൾ പോലും വിറയൽ വരുന്നു. എന്റെ അനിയന് ചുറ്റും രണ്ടുമൂന്ന് നായ്ക്കൾ… മുൾച്ചെടികൾക്കിടയിൽ കുറുകി ചിറകുവിരിച്ച നാലഞ്ച് കഴുകന്മാർ… എന്റെ കുഞ്ഞനിയന്റെ പിഞ്ചുശരീരത്തിനു പകരം തറയിൽ ഞാൻ കണ്ടത് !! ചോരയിൽ…… വയ്യ, എനിക്കത് പറയാനാകില്ല. ഞാൻ മയങ്ങിപ്പോയതിനിടെ എപ്പോഴോ അവൻ മുട്ടിൽ നീന്തി പുറത്ത് പോയതാവണം.”

അബെന ഗദ്ഗദകണ്ഠയായി. അവളെ എന്തുപറഞ്ഞ് സാന്ത്വനിപ്പിക്കുമെന്ന് അറിയാതെ രാജീവ് വിഷമിച്ചു.

“അമ്മ കുറെ കരഞ്ഞു, അലമുറയിട്ടു. എന്നെ വേണ്ടുവോളം ശകാരിച്ചു, പിന്നെ കുഞ്ഞനിയന്റെ ശരീരാവശിഷ്ടങ്ങൾ സ്വയം കുഴിയെടുത്ത് മറവ് ചെയ്തു. അന്ന് രാത്രി ഞങ്ങൾക്ക് കാളരാത്രി ആയിരുന്നു. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ എന്നെയും കൂട്ടി ‘അമ്മ യാത്ര പുറപ്പെട്ടു. നടന്നും തുക്ടാ വണ്ടിയിലുമൊക്കെയായി ഞങ്ങളുടെ യാത്ര അവസാനിച്ചത് ടിഗ്രേയിലെ ഒരു അഭയാർത്ഥി ക്യാമ്പിലാണ്. ഒന്നുരണ്ട് ദിവസം ‘അമ്മ എന്നോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം രാവിലെ നോക്കുമ്പോൾ അമ്മയെ കാണാനില്ല. ഞാൻ ക്യാമ്പ് മുഴുവൻ ഓടിനടന്ന് അന്വേഷിച്ചു. പക്ഷെ അമ്മയെ മാത്രം കണ്ടില്ല. അതിനുശേഷം ഇതുവരെ ഞാൻ അമ്മയെ കണ്ടിട്ടേയില്ല. പാവം എത്യോപ്യയിലെ ഏതെങ്കിലും ഗ്രാമത്തിൽ ഇപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടാകും എന്ന് വിശ്വസിക്കാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം.” ദീർഘശ്വാസം എടുത്തുകൊണ്ട് അബെന പറഞ്ഞുനിർത്തി.

“നിനക്ക് വെള്ളം വേണോ?” രാജീവ് ചോദിച്ചു. ഒപ്പം ഒരു ഗ്ലാസിൽ വെള്ളം അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി.

ഒരു കവിൾ വെള്ളം കുടിച്ചുകൊണ്ട് അബെന തുടർന്നു. “ലോകത്തിന്റെ നാനാഭാഗത്തുനിന്നും രക്ഷാപ്രവർത്തകരും ആതുരസേവകരും വന്നെത്തിയ വലിയൊരു ക്യാമ്പ് ആയിരുന്നു അത്. അക്കൂട്ടത്തിൽ ഒരു വനിതയ്ക്ക് എന്നോട് എന്തോ അലിവ് തോന്നി. ബ്രിജിറ്റ് എന്നായിരുന്നു അവരുടെ പേര്. നാട് ഫ്രാൻസ്. അവർ വഴി ഞാൻ ഫ്രാൻസിലെ മാർസെയ് (Marseille) എന്ന പട്ടണത്തിലെ ഒരു ഓർഫനേജിലേക്ക് പറിച്ചുനടപ്പെട്ടു. ആദ്യനാളുകളിൽ അന്ധാളിപ്പും സങ്കടവും ചേർന്ന് മനോരോഗത്തിന്റെ വക്കോളം ഞാൻ എത്തിയിരുന്നു. എങ്കിലും പതിയെ ഞാൻ പുതിയ അന്തരീക്ഷവുമായി ഇണങ്ങാൻ പഠിച്ചു. എല്ലാ ദുഃഖവും ഉള്ളിൽ ഒതുക്കി ഞാൻ പഠനത്തിൽ മുഴുകി നാളുകൾ നീക്കി. ഓർഫനേജിലെ സ്കൂൾ പഠനത്തിന് ശേഷം എന്റെ മികവിൽ സന്തുഷ്ടരായ അധികൃതർ എന്നെ ഉപരിപഠനത്തിന് പാരിസിലേക്ക് അയച്ചു. അവിടെ നിന്ന് ബിരുദം നേടിയ ഞാൻ കാനഡയിലേക്ക് ചേക്കേറി. ഇപ്പോൾ ഇതാ നിന്റെ മുമ്പിൽ. ഇനി പറയൂ, ഞാൻ എങ്ങനെ ഈദ് ആഘോഷിക്കും.”

രാജീവ് എന്തുപറയണമെന്നറിയാതെ അബെനയെത്തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. നീണ്ട ഇരുപത് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷവും അബെനയിൽ കുറ്റബോധം നിറയുന്നത് രാജീവിന് കാണാം. ഈ ലോകത്ത് കൂടപ്പിറപ്പുകളോ ബന്ധുക്കളോ ഇല്ലാത്ത ജീവിതം അയാൾക്ക് സങ്കൽപ്പത്തിനും അപ്പുറമാണ്.

“രാജീവ് എന്നെയൊന്ന് പിടിക്കൂ. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ തളർന്നു വീഴും.” അബെന കുഴഞ്ഞ് വീഴാൻ തുടങ്ങി. കെട്ടിനിർത്തിയ ദുഃഖം അണപൊട്ടി ഒഴുകിയ ശേഷം വാടിയ ആമ്പൽപൂവ് പോലെ അവൾ അയാളുടെ കൈകളിലേക്ക് ചായ്ഞ്ഞു.

“വേണ്ട, അബെനാ, നീയിനി ഒന്നും പറയേണ്ട. നീ ആരുമില്ലാത്തവളല്ല.” എന്ന് പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് രാജീവ് അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

വര : പ്രസാദ് കുമാർ

കവർ ഡിസൈൻ : സി പി ജോൺസൺ

2024-ൽ മോദിയെയും ബിജെപിയെയും ഭരണത്തിൽ നിന്ന് ഇറക്കിവിടുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ പ്രമുഖ പ്രതിപക്ഷകക്ഷികൾ ഐക്യനീക്കങ്ങൾ നടത്തിവരികയാണല്ലോ. പ്രധാനമായും കോൺഗ്രസ്സ്, തൃണമൂൽ കോൺഗ്രസ്സ്, എൻ സി പി, ഡി എം കെ, എന്നീ കക്ഷികളാണ് പ്രതിപക്ഷ ഐക്യനീക്കങ്ങൾക്ക് ചുക്കാൻ പിടിക്കുന്നത്. കേന്ദ്രത്തിൽ ഭരണത്തിലേറിയാലും ഇല്ലെങ്കിലും, പ്രതിപക്ഷഐക്യം യാഥാർഥ്യമാവുകയാണെങ്കിൽ അതുകൊണ്ട് ഏറ്റവും കൂടുതൽ കോട്ടം സംഭവിക്കുന്നത് (അല്ലെങ്കിൽ പ്രത്യേകിച്ച് ഗുണമൊന്നും ലഭിക്കാത്തത്) ഇടതുകക്ഷികൾക്കായിരിക്കും, പ്രത്യേകിച്ച് സി പി എമ്മിന്.

ബംഗാൾ, കേരളം, ത്രിപുര, എന്നീ മൂന്ന് സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഭരണത്തിലുണ്ടായിരുന്ന സി പി എം ഇപ്പോൾ കേരളത്തിലേക്ക് മാത്രമായി ചുരുങ്ങിയിരിക്കുകയാണ്. ഇക്കഴിഞ്ഞ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ബംഗാളിൽ സി പി എമ്മിന് ഒരൊറ്റ സീറ്റ് പോലും നേടാനായില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ചിത്രം വ്യക്തം. വോട്ടുശതമാനം ആകട്ടെ അഞ്ചിൽ താഴെ. ത്രിപുരയിലും ഏതാനും എം എൽ എ മാർ ഉണ്ടെങ്കിലും സി പി എം ഒരു പ്രബലശക്തി അല്ലാതായിക്കഴിഞ്ഞു. മാത്രമല്ല, ബംഗാളിൽ നേടിയ ഉജ്ജ്വലവിജയത്തിന്റെ ആത്മവിശ്വാസത്തിൽ, ബംഗാളികൾക്ക് സ്വാധീനമുള്ള ത്രിപുരയിൽ തങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യം ഉറപ്പിക്കാനുള്ള തത്രപ്പാടിലുമാണ് തൃണമൂൽ കോൺഗ്രസ്സ്. ആ ഒരു സ്ഥിതിയിൽ സി പി എമ്മിനെ മുന്നണിയിൽ എടുക്കുന്നതുകൊണ്ട് തൃണമൂൽ കോൺഗ്രസ്സിന് പ്രത്യേകിച്ച് ഗുണമൊന്നുമില്ല. ബംഗാളിലെ വമ്പിച്ച വിജയം മമതാ ബാനർജിക്ക് പ്രതിപക്ഷകക്ഷികൾക്കിടയിൽ താരപരിവേഷം തന്നെ നൽകിയിട്ടുണ്ട്. ഒരുപക്ഷെ മമതാ ബാനർജി അടുത്ത പ്രധാനമന്ത്രി ആയേക്കാമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ബംഗാളിൽ തൃണമൂൽ കോൺഗ്രസ്സിന് ഒറ്റയ്ക്ക് മത്സരിച്ചാൽ പോലും വമ്പിച്ച വിജയം നേടാനുള്ള സാധ്യത നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതുകൊണ്ട് ബംഗാൾ-ത്രിപുര സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇടതുപക്ഷം പ്രതിപക്ഷ ഐക്യനീക്കത്തിൽ ഒരു അധികപ്പറ്റാണ് എന്ന് പറയാം.

ഇനി കേരളത്തിലേക്ക് വന്നാലോ? കോൺഗ്രസ്സും സി പി എമ്മും തമ്മിൽ നീക്കുപോക്കെന്ന കാര്യം ചിന്തിക്കാൻ പോലും സാധിക്കുകയില്ല. അത് രണ്ടുകൂട്ടർക്കും ഒരുപോലെ ആത്മഹത്യാപരമായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് കേരളത്തിൽ എൽ ഡി എഫ് – യു ഡി എഫ് ദ്വന്ദങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള മത്സരം തന്നെ 2024-ലും അരങ്ങേറാനുള്ള സാധ്യത മാത്രമേ ഞാൻ കാണുന്നുള്ളൂ. അതേസമയം 2019-ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് കേരളീയർ ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ കേന്ദ്രത്തിൽ നേരിട്ട് അധികാരത്തിൽ വരാൻ സാധ്യതയുള്ള .പാർട്ടിക്ക് വോട്ട് ചെയ്യാനാണ് സാധ്യത എന്നാണ്.

മുകളിൽ എഴുതിയതുപോലെ ബംഗാൾ, കേരളം, ത്രിപുര എന്നിവ ഒഴികെയുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇടതുകക്ഷികൾക്ക് നാമമാത്രമായ സാന്നിധ്യമേയുള്ളൂ. ബീഹാറിൽ ആർ ജെ ഡി യും തമിഴ് നാട്ടിൽ ഡി എം കെ യും സൗമനസ്യം കാണിച്ചാൽ ഒന്നോ രണ്ടോ സീറ്റുകൾ കിട്ടിയേക്കാം. അത്രമാത്രം.

അങ്ങനെ സി പി എമ്മും സഹ-ഇടതുകക്ഷികളും തങ്ങൾക്ക് കുറച്ചെങ്കിലും സ്വാധീനമുള്ള (കേരളം ഒഴികെയുള്ള) സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഒന്നുകിൽ സ്വന്തം നിലയ്ക്ക് മത്സരിക്കുക, അല്ലെങ്കിൽ മറ്റ് കക്ഷികൾ വെച്ചുനീട്ടുന്ന നാമമാത്രമായ സീറ്റുകളിൽ മത്സരിക്കുക, എന്ന പരിതാപകരമായ സ്ഥിതിയിലാണ്. ഇതിൽ എന്തെങ്കിലും വിജയസാധ്യത ഉള്ളത് കേരളത്തിൽ മാത്രമാണ്. കേരള നിയമസഭയിൽ നേടിയ വിജയത്തിൽ അഭിരമിക്കാതെ ഇടതുകക്ഷികൾ സ്വയം ഒരു വിലയിരുത്തൽ നടത്താനുള്ള സമയം വൈകിയിരിക്കുന്നു. ദാരിദ്ര്യത്തിനും തൊഴിലില്ലായ്‌മയ്‌ക്കും യാതൊരു കുറവും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടും, വർഗ്ഗീയതയും ദളിത് പീഡനങ്ങളും വർദ്ധിച്ചിട്ടും, മുതലാളിത്തവും ചങ്ങാത്തമുതലാളിത്തവും അതിന്റെ എല്ലാ ദോഷവശങ്ങളോടും ഫണം വിടർത്തി ആടിയിട്ടും, എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇടതുകക്ഷികൾക്ക് കേരളം ഒഴികെയുള്ള, പ്രത്യേകിച്ച് ഉത്തരേന്ത്യൻ, സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ, വേരുപിടിക്കാൻ കഴിയാത്തത്? ഉത്തരേന്ത്യയിൽ ഭരണകക്ഷിയുടെ ആശീർവാദത്തോടെ അഴിച്ചുവിടുന്ന അക്രമങ്ങൾക്കെതിരെയും പോലീസ് തേർവാഴ്ചയ്‌ക്കെതിരെയും പോരാടുന്നവരിൽ എത്രപേർ സി പി എമ്മിനെയോ സി പി ഐയെയോ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നവരായുണ്ട്? സീതാറാം യെച്ചൂരിയെയും പ്രകാശ് കാരാട്ടിനേയും ഡൽഹിയിലെ സോഷ്യലൈറ്റ് വൃന്ദത്തിന് പുറമെ എത്രപേർക്ക് അറിയാം?

നല്ല സ്വാധീനം ഉണ്ടായിരുന്ന ബംഗാളിലും, കുറച്ചെങ്കിലും സാന്നിധ്യമുണ്ടായിരുന്ന പഞ്ചാബിലും ആന്ധ്രയിലും മഹാരാഷ്ട്രയിലും എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇടതുകക്ഷികൾ അപ്രസക്തമായത്? എല്ലാ കുറ്റവും ജാതി രാഷ്ട്രീയത്തിന് മേൽ ചാർത്തിയിട്ട് കാര്യമുണ്ടോ? മറ്റേതൊരു സമയത്തേക്കാൾ ഇടതുകക്ഷികൾക്ക് ഇന്ത്യയിൽ പ്രസക്തിയുള്ള സമയമാണിത്. അതുകൊണ്ട് മയക്കം വിട്ട് ഉണർന്ന് ഇടതുകക്ഷികൾ യാഥാർഥ്യങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ട സമയം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇടതുപക്ഷം ഭരണത്തിലേറിയില്ലെങ്കിലും ഒരു തിരുത്തൽ ശക്തിയായെങ്കിലും ഇന്ത്യയിൽ നിലനിന്നുകാണണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നവരുടെ ആവശ്യമാണത്.

‘ഇന്ത്യ ടുഡേ’ നടത്തിയ ഏറ്റവും പുതിയ ‘Mood of the nation Survey’ അനുസരിച്ച് പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ ജനസമ്മതിയിൽ വൻ ഇടിവാണ് ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത്. 2020 ഓഗസ്റ്റിൽ 66% പേർ മോദിയെ പിന്തുണച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ 2021 ജനുവരിയിൽ അത് 38% ആയി കുറഞ്ഞിരുന്നു. ഇപ്പോൾ പുറത്തുവന്ന സർവ്വേ ഫലം കാണിക്കുന്നത് അത് വീണ്ടും കുറഞ്ഞ് 24%-ലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തിയിരിക്കുന്നുവെന്നാണ്.

അടുത്ത ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഇനിയും മൂന്ന് വർഷം കഴിഞ്ഞേ ഉള്ളുവെങ്കിലും, ബിജെപിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത് അങ്ങേയറ്റം ആശങ്ക ഉളവാക്കുന്ന സംഗതിയാണ്. കാരണം പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ട് തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളാണ് 2022-ൽ രാജ്യത്ത് നടക്കുവാൻ പോകുന്നത്. ഒന്നാമത്തേത് ഉത്തർപ്രദേശ്, പഞ്ചാബ്, ഉത്തരാഖണ്ഡ്, ഗോവ, മണിപ്പൂർ, എന്നീ അഞ്ച് സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ആണെങ്കിൽ, രണ്ടാമത്തേത് ഇന്ത്യയുടെ അടുത്ത രാഷ്ട്രപതി ആരെന്ന് തീരുമാനിക്കാനുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ആണ്. ഈ രണ്ടു തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളും, പ്രത്യേകിച്ച് ഉത്തർപ്രദേശ് നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്, ബിജെപിയെ സംബന്ധിച്ച് അങ്ങേയറ്റം നിർണ്ണായകമാണ്. 2024-ൽ വീണ്ടും ഡൽഹിയിൽ എൻ ഡി എ അധികാരത്തിൽ വരുമോ ഇല്ലയോ എന്നത് വലിയൊരളവോളം ഈ രണ്ടു തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു.

അഞ്ച് സംസ്ഥാനങ്ങളിലാണ് 2022-ൽ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടക്കുന്നതെങ്കിലും, തത്കാലം ഏറ്റവും നിർണ്ണായകമായ ഉത്തർപ്രദേശ് തെരഞ്ഞെടുപ്പ് മാത്രമേ ഈ വിശകലനത്തിൽ പരിഗണിക്കുന്നുള്ളൂ. ആകെ 403 സീറ്റുകളുള്ള ഉത്തർപ്രദേശ് അസ്സംബ്ലിയിൽ ഇപ്പോൾ ബിജെപി നയിക്കുന്ന മുന്നണിക്ക് മൃഗീയ ഭൂരിപക്ഷമാണുള്ളത്. ബിജെപിയുടെ 306 സീറ്റും കൂട്ടുകക്ഷിയായ അപ്നാ ദളിന്റെ 9 സീറ്റും ചേർന്നാൽ നാലിൽ മൂന്ന് ഭൂരിപക്ഷമാണ് അവർക്കുള്ളത്. ഇത്രയും വലിയ ഭൂരിപക്ഷം തുടർന്നും നിലനിർത്തുക എന്നത് സാധാരണസ്ഥിതിയിൽ ഏതൊരു പാർട്ടിക്കും ദുഷ്കരമാണ്. ഇന്ത്യ ടുഡേ സർവ്വേ ഫലങ്ങൾ യാഥാർഥ്യത്തോട് അടുത്തുനിൽക്കുന്നവയാണെങ്കിൽ, അത് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത് വരുന്ന തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഉത്തർപ്രദേശിൽ ബിജെപിക്ക് കാര്യങ്ങൾ അത്ര എളുപ്പമായിരിക്കുകയില്ലെന്നാണ്. നരേന്ദ്ര മോഡി പ്രഭാവം നിലനിൽക്കെത്തന്നെ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളിൽ ബിജെപി പരാജയം രുചിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് കേന്ദ്രത്തിലെ ജയപരാജയങ്ങളെ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ അളവുകോൽ കൊണ്ട് അളക്കുന്നത് ശരിയല്ലെന്ന് വായനക്കാരിൽ ചിലർക്കെങ്കിലും തോന്നിയേക്കാം. മാത്രമല്ല, മൃഗീയഭൂരിപക്ഷം ഇല്ലെങ്കിലും ഉത്തർപ്രദേശിൽ അടുത്ത തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ കേവലഭൂരിപക്ഷം നേടി അധികാരത്തിൽ എത്തിയാൽ തന്നെ, ബിജെപി അതിനെ ജനങ്ങൾ നൽകുന്ന വിശ്വാസവും അംഗീകാരവും നിലനിർത്തി എന്ന രീതിയിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കാനും ഇടയുണ്ട്. എന്നാൽ ഇതിനെല്ലാം ഉപരി ഉത്തർപ്രദേശിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലം നിർണ്ണായകമാവുന്നത് അത് തുടർന്ന് വരുന്ന രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിനെ വലിയ അളവിൽ സ്വാധീനിക്കും എന്നതുകൊണ്ടാണ്. എങ്ങനെയെന്നല്ലേ?

ഇപ്പോഴത്തെ ഉത്തർപ്രദേശ് നിയമസഭയുടെ കാലാവധി 2022 മാർച്ച് മാസം അവസാനിക്കുകയാണ്. അതുകൊണ്ട് തെരഞ്ഞെടുപ്പ് അടുത്ത മാർച്ചിൽ തന്നെ നടക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. അതേസമയം രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പാവട്ടെ 2022 ജൂലൈ മാസത്തിൽ മാത്രമേ ഉണ്ടാവൂ. അതുകൊണ്ട് ഉത്തർപ്രദേശ് ഉൾപ്പെടെയുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ പുതുതായി തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്ന അംഗങ്ങൾക്കായിരിക്കും രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ വോട്ട് ചെയ്യാൻ യോഗ്യത.

രാഷ്‌ട്രപതിയെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന പ്രക്രിയ പാർലമെന്റ് -നിയമസഭാ അംഗങ്ങളെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നതുപോലെ അത്ര ലളിതമല്ല. ലോകസഭയിലെയും രാജ്യസഭയിലെയും മുഴുവൻ അംഗങ്ങൾ (നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്യപ്പെട്ടവർ ഒഴികെ), എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെയും യൂണിയൻ ടെറിട്ടറികളിലെയും മുഴുവൻ നിയമസഭാംഗങ്ങൾ, എന്നിവർ ചേർന്ന electoral college ആണ് രാഷ്ട്രപതിയെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്. ഈ electoral college-ലെ ഓരോ പാർലമെന്റ് അംഗത്തിന്റെയും വോട്ടിന്റെ മൂല്യം 708 എന്ന സ്ഥായിസംഖ്യ ആണെങ്കിൽ നിയമസഭ അംഗത്തിന്റേത്

ഓരോ സംസ്ഥാനത്തിനും വ്യത്യസ്തമാണ്. 1971-ലെ സെൻസസിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഒരു സംസ്ഥാനത്തുള്ള ജനസംഖ്യയെ അവിടുത്തെ മൊത്തം നിയമസഭ അംഗങ്ങളുടെ ആയിരത്തിന്റെ ഗുണിതം കൊണ്ട് ഹരിക്കുമ്പോൾ ലഭിക്കുന്ന സംഖ്യ എത്രയോ അതാണ് ആ സംസ്ഥാനത്തിലെ ഒരു എം എൽ എ യുടെ വോട്ടിന്റെ മൂല്യം. ഈ ഫോർമുല അനുസരിച്ച് കേരളത്തിലെ ഒരു എം എൽ എ യുടെ വോട്ട് മൂല്യം 152 ആണെങ്കിൽ തമിഴ് നാട്ടിൽ അത് 176 ആണ്. കർണാടകയ്ക്ക് 131, മഹാരാഷ്ട്രയ്ക്ക് 175, മധ്യപ്രദേശിന് 131, വെസ്റ്റ് ബംഗാളിന് 151 എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു വോട്ട് മൂല്യത്തിന്റെ സംഖ്യകൾ. ഏറ്റവും കുറവ് വോട്ട് മൂല്യം ഉള്ളത് സിക്കിം സംസ്ഥാനത്തിലെ എം എൽ എ യ്ക്കാണ് – വെറും 7. ഏറ്റവും കൂടുതൽ മൂല്യം ഏത് സംസ്ഥാനത്തിലെ എം എൽ എ യുടെ വോട്ടിനാണ് എന്ന കാര്യത്തിൽ ആർക്കും അർത്ഥശങ്ക ഉണ്ടാവാൻ വഴിയില്ല. അതെ, അത് ഉത്തർപ്രദേശ് തന്നെ. ഇവിടെയാണ് നേരത്തെ പറഞ്ഞ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലത്തിന്റെ സാംഗത്യം നിലനിൽക്കുന്നത്.

മുകളിൽ പറഞ്ഞ കണക്കനുസരിച്ച്, ഇന്ത്യയിലെ മുഴുവൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെയും കേന്ദ്രഭരണപ്രദേശങ്ങളിലെയും എം എൽ എ മാരുടെ വോട്ടിന്റെ ആകെ മൂല്യം 549,495 ആണെങ്കിൽ

പാർലമെന്റ് അംഗങ്ങളുടേത് 549,408 ആണ്. ഇത് രണ്ടും ചേർന്ന 1,098,903 എന്ന സംഖ്യയാണ് വോട്ടുകളുടെ ആകെ മൂല്യം. പാർലമെന്റിലും നിയമസഭകളിലും ഇപ്പോൾ ഉള്ള ഒഴിവുകളും ജമ്മു & കാശ്മീർ അസംബ്‌ളി നിലവിലില്ല എന്ന സ്ഥിതിയും പരിഗണിച്ചാൽ ഇപ്പോഴത്തെ electoral college ന്റെ ആകെ മൂല്യം 1,087,690-ന് അടുത്തുവരും. 2017-ലെ രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ശ്രീ രാംനാഥ് കോവിന്ദ് ജയിക്കുമ്പോൾ എൻ ഡി എ എന്നത് ഒരു വിപുലമായ മുന്നണി ആയിരുന്നു. ബിജെപിക്ക് പുറമെ ശിവ്സേന, അകാലി ദൾ, എന്നീ കക്ഷികളും ആ മുന്നണിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. കൂടാതെ മഹാരാഷ്ട്ര, മധ്യപ്രദേശ്, രാജസ്ഥാൻ, ജാർഖണ്ഡ്, ഛത്തീസ്ഗഢ്, തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ കക്ഷിനില ബിജെപിക്ക് വലിയ ഭൂരിപക്ഷം നൽകിയിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോൾ മഹാരാഷ്ട്ര, ഛത്തീസ്ഗഢ്, ജാർഖണ്ഡ്, രാജസ്ഥാൻ എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ പ്രതിപക്ഷമാണ് ഭരിക്കുന്നത്. മധ്യപ്രദേശിൽ ഭൂരിപക്ഷം കുറഞ്ഞു. ഈയൊരു സ്ഥിതിയിൽ ഉത്തർപ്രദേശിൽ വലിയ വിജയം വീണ്ടും നേടിയാൽ പോലും രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ സ്വന്തം സ്ഥാനാർഥിയെ വിജയിപ്പിക്കാൻ വേണ്ട വോട്ടുകൾ ബിജെപിക്ക് ഉണ്ടാവുമോ എന്ന കാര്യം സംശയമാണ്. നമുക്ക് ആ കണക്കുകൾ ഒന്ന് പരിശോധിക്കാം.

പാർലമെന്റ് -നിയമസഭാ അംഗങ്ങളുടെ വോട്ടുകളുടെ ആകെ മൂല്യം 1,098,903 ആണെന്നും, ഇതിൽ ഒഴിവുകൾ മാറ്റിനിർത്തിയാൽ ഇപ്പോഴത്തെ electoral college ന്റെ ആകെ മൂല്യം 1,087,690-ന് അടുത്തുവരും എന്ന് നാം കണ്ടു. ഈ കണക്ക് അനുസരിച്ച് ഒരു സ്ഥാനാർഥിക്ക് വിജയിക്കാൻ വേണ്ടത് 543,846 വോട്ടുകളാണ്. ബിജെപിയുടെ പാർലമെന്റിലേയും വിവിധ നിയമസഭകളിലെയും ഇപ്പോഴത്തെ കക്ഷിനില അനുസരിച്ച് ആകെയുള്ള വോട്ട് മൂല്യം 539,519 ആണ്. അതായത് ഉത്തർപ്രദേശിലെ 315 സീറ്റുകൾ നിലനിർത്തിയാൽ പോലും അവരുടെ സ്ഥാനാർഥിക്ക് രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ജയിക്കാൻ വേണ്ടതിലും 4327 വോട്ടുകൾ കുറവേ ലഭിക്കുകയുള്ളൂ. ഇത് അത്ര വലിയ സംഖ്യ അല്ലാത്തതിനാൽ BJD, YSR Congress, TRS, എന്നീ കക്ഷികളിൽ ഏതെങ്കിലും ഒന്നിനെ കൂടെക്കൂട്ടിയാൽ ബിജെപിക്ക് അവരുടെ സ്ഥാനാർഥിയെ ജയിപ്പിക്കാൻ കഴിയും. എന്നാൽ ഉത്തർപ്രദേശിൽ ബിജെപിയുടെ സീറ്റുകൾ കുറഞ്ഞാൽ അതല്ല സ്ഥിതി. ബിജെപി ഉത്തർപ്രദേശിൽ 205 മുതൽ 210 സീറ്റ് വരെ കേവലഭൂരിപക്ഷത്തിനാണ് ജയിക്കുന്നതെങ്കിൽ രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ അവരുടെ വോട്ട് മൂല്യം 517,649 ആയി കുറയും. അതായത് അവരുടെ സ്ഥാനാർഥിക്ക് ജയിക്കാൻ വേണ്ടതിലും ഏതാണ്ട് 26000-ന് അടുത്ത് വോട്ട് മൂല്യത്തിന്റെ കുറവ്. ഈ കുറവ് പരിഹരിക്കണമെങ്കിൽ BJD, YSR Congress, TRS, എന്നീ കക്ഷികളിൽ ഏതെങ്കിലും രണ്ട് കക്ഷികളുടെ പിന്തുണ കൂടിയേ കഴിയൂ. ഉത്തർപ്രദേശിൽ ബിജെപിക്ക് ഭൂരിപക്ഷം തന്നെ നഷ്ടപ്പെടുകയാണെങ്കിൽ അവരുടെ സ്ഥിതി കൂടുതൽ ദുഷ്കരമാകും.

2019-ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ നിന്ന് പാഠം പഠിച്ച പ്രതിപക്ഷം ഇപ്പോൾ ഉണർവിന്റെ പാതയിലാണെന്നതാണ് മറ്റൊരു ഘടകം. കോവിഡ് മഹാമാരി കൈകാര്യം ചെയ്തതിലെ പിഴവുകൾ, അങ്ങേയറ്റം പരിതാപകരമായ സാമ്പത്തികാവസ്ഥ, വിലക്കയറ്റം, കർഷകപ്രക്ഷോഭം, തുടങ്ങി ഒട്ടേറെ ഘടകങ്ങൾ പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെ ഐക്യത്തിന് ഉത്തേജകമാവുന്നുമുണ്ട്. ഇതിനെയെല്ലാം തരണം ചെയ്ത് ഉത്തർപ്രദേശിൽ മികച്ച വിജയം കരസ്ഥമാക്കുക, സ്വന്തം സ്ഥാനാർത്ഥിയെ രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ വിജയിപ്പിക്കുക, എന്നീ രണ്ട് ലക്ഷ്യങ്ങൾ എങ്ങനെ നിറവേറ്റാം എന്നതാണ് ബിജെപിയുടെ മുമ്പിലുള്ള ചോദ്യചിഹ്നങ്ങൾ. ഉത്തർപ്രദേശിലെ നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവിടുത്തെ സമ്മതിദായകരാണ് കാര്യങ്ങൾ തീരുമാനിക്കുക. എന്നാൽ രാഷ്‌ട്രപതി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ, മുകളിൽ പറഞ്ഞ പ്രതികൂല സാഹചര്യം ഒഴിവാക്കാൻ ബിജെപിക്ക് മുമ്പിൽ രണ്ട് ഉപാധികളാണുള്ളത്. ഒന്ന്, BJD, YSRCP, TRS, ഉൾപ്പെടെ പരമാവധി പ്രാദേശികകക്ഷികളുടെ പിന്തുണ സ്വന്തം സ്ഥാനാർഥിക്ക് ഉറപ്പാക്കുക. ഇവിടെ പക്ഷെ ഒരു പ്രശ്നമുള്ളത് ഈ കക്ഷികൾ, ബിജെപിയുടെ ദുർബ്ബലാവസ്ഥ മുതലെടുത്ത്, അവരുടെ പിന്തുണയ്ക്ക് പകരം വലിയ ആനുകൂല്യങ്ങൾ പിടിച്ചുവാങ്ങാൻ ശ്രമിക്കും എന്നതാണ്. രണ്ടാമത്തെ ഉപാധി ഒരു പൊതുസമ്മതനായ സ്ഥാനാർഥിയെ നിർത്തുക എന്നതാണ്. ഇതിന്റെ മുന്നോടിയായി വേണം അടുത്തിടെ ശ്രീ ശരദ് പവാർ പ്രധാനമന്ത്രിയുമായും ആഭ്യന്തരമന്ത്രിയുമായും നടത്തിയ കൂടിക്കാഴ്ചകൾ കാണാൻ. ശരദ് പവാർ ഇപ്പോൾ പ്രതിപക്ഷത്തെ മുൻനിരനേതാവ് ആണെങ്കിലും എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും കാലുമാറാൻ മടി കാണിക്കാത്ത അധികാരമോഹി കൂടിയാണ്. ശരദ് പവാറിന് രാഷ്‌ട്രപതി സ്ഥാനം, മഹാരാഷ്ട്രയിൽ ബിജെപിയും എൻ സി പി യും ചേർന്ന് ഭരണം, എന്ന ഇരട്ടനേട്ടം വെച്ചുനീട്ടിയാൽ ശ്രീമാൻ പവാർ അതിൽ വീണെന്ന് വരാം. മുൻമന്ത്രിയും എൻ സി പി നേതാവുമായ അനിൽ ദേശ്‌മുഖിന്റെ പേരിൽ കള്ളപ്പണം വെളുപ്പിക്കലിന് കേസ് എടുത്തിരിക്കുന്നതിനെ ഈയൊരു പരിപ്രേക്ഷ്യത്തിൽ വേണം കാണാൻ. ശരദ് പവാറിന് ഭരണ-പ്രതിപക്ഷ ഭേദമെന്യേ ഉള്ള ബന്ധങ്ങളും corporate പിന്തുണയും ഇക്കാര്യത്തിൽ സഹായകമാവും എന്നും ബിജെപി കണക്കുകൂട്ടുന്നു.

തികച്ചും സംഭവബഹുലമായ ദിവസങ്ങളാണ് 2022-ൽ വരാൻ പോകുന്നത്. എങ്ങനെയെല്ലാമാണ് സംഭവങ്ങൾ ഉരുത്തിരിയുന്നതെന്ന് നമുക്ക് കാത്തിരിന്നുകാണാം.

(മുകളിൽ കൊടുത്ത കണക്കുകളിൽ ചെറിയ വ്യതിയാനങ്ങൾ ഉണ്ടായാൽ പോലും മൊത്തം സ്ഥിതിഗതികളിൽ വലിയ വ്യത്യാസം ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയില്ല. കക്ഷിനിലയുടെ കണക്കുകൾക്ക് വിക്കിപീഡിയ, ഗൂഗിൾ, എന്നിവ അവലംബം.).

കേന്ദ്രഗവണ്മെണ്ടും social media platform ആയ ട്വിറ്ററും (Twitter) തമ്മിലുളള പോര് മുറുകുന്ന കാഴ്ചയാണ് കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദിവസങ്ങളായി നാം കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. സമൂഹമാധ്യമങ്ങള്‍ക്ക് നിയന്ത്രണങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്താൻ 2021-ൽ കൊണ്ടുവന്ന പുതിയ ഡിജിറ്റല്‍ നിയമങ്ങള്‍ നിഷ്കർഷിക്കുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥരെ നിയമിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ ട്വിറ്റർ കാണിക്കുന്ന അമാന്തമാണ് കേന്ദ്രഗവണ്മെന്റിനെ ചൊടിപ്പിച്ചിരിക്കന്നത്. ഉദ്യോഗസ്ഥരെ നിയമിക്കാത്ത പക്ഷം Twitter-ന് IT Act-ലെ Section 79 അനുസരിച്ച് ലഭിക്കുന്ന പരിരക്ഷ ലഭിക്കുകയില്ലെന്ന് കേന്ദ്ര വിവരസാങ്കേതികവകുപ്പ് മന്ത്രി രവിശങ്കർ പ്രസാദ് പ്രസ്താവിക്കുകയുണ്ടായി. ഏറ്റവും അവസാനം ഖാസിയാബാദിൽ ഒരു മുസ്ലിം വയോധികനുനേരെ നടന്ന ആക്രമണത്തിന്റെ വീഡിയോ ട്വിറ്ററിൽ പങ്കുവെച്ചവർക്കെതിരെയും, അതോടൊപ്പം ട്വിറ്ററിന് എതിരെ തന്നെയും, വർഗ്ഗീയസ്പർദ്ധ പ്രചരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എന്ന കുറ്റം ചാർത്തി, ഉത്തർ പ്രദേശ് പോലീസ് FIR ഇടുകയും Twitter-ന്റെ ഉദ്യോഗസ്ഥനോട് ചോദ്യം ചെയ്യലിന് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ ഹാജരാകാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തതോടെ മന്ത്രിയുടെ പ്രസ്താവന വീൺവാക്കല്ലെന്ന് തെളിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്.

ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തോടെ വിവരസാങ്കേതികവിദ്യയുടെ ഉപയോഗം വ്യാപകമാവുകയും അത് സൃഷ്ടിക്കാവുന്ന അനുബന്ധ നിയമപ്രശ്നങ്ങൾക്കും തർക്കങ്ങൾക്കും നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങൾ പര്യാപ്തമല്ലെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പാര്ലമെന്റ് പാസ്സാക്കിയ പ്രത്യേകനിയമമാണ് IT Act 2000 എന്നറിയപ്പെടുന്നത്. ഈ Act-ലെ Section 79 ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “Notwithstanding anything contained in any law for the time being in force but subject to the provisions of sub-sections (2) and (3), an intermediary shall not be liable for any third party information, data, or communication link made available or hosted by him”. ഈ സെക്ഷനിൽ പറയുന്ന “intermediary” എന്ന പദമാണ് Facebook, Twitter, തുടങ്ങിയ social media platform-കൾക്ക് അവയിൽ വരുന്ന വിവരങ്ങൾ, ഡാറ്റ, വാർത്താവിനിമയങ്ങൾ, എന്നിവയിൽ നിന്നുളവാകുന്ന നിയമപ്രശ്നങ്ങളിൽ നിന്ന് പരിരക്ഷ നൽകുന്നത്. ഈ section അനുസരിച്ച് “intermediary”യുടെ ചുമതല എന്നത് മൂന്നാമതൊരാൾ (third party) കൈമാറുന്ന വിവരങ്ങൾ transmit ചെയ്യുക, താൽക്കാലികമായി store ചെയ്യുക, എന്നീ പ്രക്രിയകൾക്കായി ഒരു വിവരവിനിമയവ്യവസ്ഥ (communication system) സജ്ജീകരിച്ചുകൊടുക്കുക എന്നതിൽ ഒതുങ്ങുന്നു. യഥാർത്ഥ ലോകത്ത് ഒരു പബ്ലിക്സ്റ്റേജിൽ വ്യത്യസ്തനിലപാടുകളുള്ള പാർട്ടികളോ, സംഘടനകളോ, വ്യക്തികളോ പ്രസംഗിക്കുമ്പോൾ അതിൽ വിദ്വേഷപ്രചാരണമോ, മതസ്പർദ്ധയോ, രാജ്യദ്രോഹപരമായ പ്രസ്താവനകളോ ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ സ്റ്റേജിന് അതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമില്ലല്ലോ. അതേ തത്ത്വം തന്നെയാണ് virtual ലോകത്ത് ഇത്തരം പ്ലാറ്റുഫോമുകൾ ഉപയുക്തമാക്കുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളുടെ കാര്യത്തിലും പ്രതിഫലിക്കുന്നത്. Intermediary-കൾക്ക് 2000-ലെ IT Act നൽകുന്ന പരിരക്ഷ അങ്ങനെ നിലനിൽക്കെത്തന്നെ, 2011-ൽ പുറപ്പെടുവിച്ച “The Intermediary Guidelines Rules” അനുസരിച്ച് അശ്‌ളീല ഉള്ളടക്കങ്ങൾ (obscene content) പ്ലാറ്റുഫോമുകളിൽ വരാതെ നോക്കേണ്ട ചുമതല കൂടി ഇത്തരം social media platform providers-ന്റെ മേൽ വന്നുചേർന്നു. അതുവരെ കാര്യങ്ങൾ കുഴപ്പമില്ലാതെ പോയി.

വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും വില കൽപ്പിക്കുന്ന ജനാധിപത്യരാജ്യങ്ങൾ സമൂഹമാധ്യമങ്ങളോട് പൊതുവെ സഹിഷ്ണുതാമനോഭാവമാണ് കാണിക്കുന്നത്. അമേരിക്കൻ പ്രസിഡന്റ് പദവിയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിനെ വിലക്കാൻ Facebook ധൈര്യം കാണിച്ചു എന്ന കാര്യം നാം ഓർക്കണം. ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ജനാധിപത്യരാജ്യമായ ഇന്ത്യയും സമൂഹമാധ്യമങ്ങളോട് പൊതുവെ സമരസപ്പെട്ടു പോകുന്ന നിലപാടാണ് എടുത്തിരുന്നത്. 2014-ൽ നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ അധികാരത്തിലേറിയ എൻ ഡി എ ഗവണ്മെന്റും ആദ്യനാളുകളിൽ സമൂഹമാധ്യമങ്ങളോട് വലിയ വിപ്രതിപത്തിയൊന്നും കാണിക്കുക ഉണ്ടായില്ല. എന്ന് മാത്രമല്ല, ഹിന്ദുത്വ അജണ്ട നടപ്പാക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിലൂടെ വലിയ അളവിൽ പ്രചാരണവും അവർ അഴിച്ചുവിട്ടു. WhatsApp ലൂടെയും ട്വിറ്ററിലൂടെയും ഫേസ്ബുക്കിലൂടെയും വർഗ്ഗീയത തുളുമ്പുന്ന എത്രയെത്ര വ്യാജവാർത്തകളും ദൃശ്യങ്ങളുമാണ് അവർ പ്രചരിപ്പിച്ചത്. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിൽ BJP IT cell-ഉം ഹിന്ദുത്വ സംഘടനകളും ചേർന്ന് സൃഷ്ടിച്ചെടുത്ത കുത്തകയും വ്യവസ്ഥാപിത പത്ര-ദൃശ്യ മാധ്യമങ്ങളുടെ മോഡി അനുകൂല നിലപാടുകളും ചേർന്ന് മോഡിയ്ക്കും എൻ ഡി എ യ്ക്കും നൽകിയ അപ്രമാദിത്തം അവർക്ക് നൽകിയ ആത്മവിശ്വാസം ചെറുതല്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവർ social media platform-കൾക്ക് നേരെ കർക്കശനിലപാടുകൾ എടുക്കുന്ന സമീപനം ആദ്യനാളുകളിൽ അനുവർത്തിക്കുകയുണ്ടായില്ല. എങ്കിലും ഇതൊരു ഇരുതലവാൾ ആണെന്ന ബോധ്യം അവർക്കുണ്ടായിരുന്നു. ആ ബോധ്യം ശരിവെക്കുന്ന കാര്യങ്ങളാണ് തുടർന്ന് ഡൽഹിയിലും പ്രാന്തപ്രദേശങ്ങളിലും 2019-ൽ അരങ്ങേറിയ anti-CAA സമരങ്ങളിലൂടെ വെളിവാക്കപ്പെട്ടത്. Anti-CAA സമരത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിൽ സമൂഹമാധ്യമങ്ങൾ വലിയ പങ്ക് വഹിച്ചു. പിന്നീട് covid-ന്റെ തുടക്കത്തിൽ സംഭവിച്ച migrant labour പലായനം,പുതിയ കർഷകനിയമങ്ങൾ, covid രണ്ടാം തരംഗത്തിൽ കേന്ദ്രഗവണ്മെന്റിന് സംഭവിച്ച പാളിച്ചകൾ തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ Twitter ഉൾപ്പെടെയുള്ള സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിൽ വലിയ തോതിലാണ് പ്രതിഷേധസ്വരങ്ങൾ ഉയർന്നത്. സമൂഹമാധ്യമങ്ങൾ ഒരു ഇരുതലവാൾ ആണെന്ന യാഥാർഥ്യം തിരിച്ചറിയപ്പെടുന്ന നാളുകളാണ് തുടർന്ന് ഉണ്ടായത്. Twitter പോലെയുള്ള സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിൽ പ്രതിഷേധിക്കുന്നവരുടെയും പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെയും ശബ്ദങ്ങൾ കൂടുതൽ കൂടുതൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാൻ തുടങ്ങി.

അപകടം മണത്ത കേന്ദ്രസർക്കാർ, Intermediary-കളുടെ നിയമബാധ്യതകൾ കൂടുതൽ കർക്കശമാക്കുന്ന “The Information Technology (Guidelines for Intermediaries and Digital Media Ethics Code) Rules, 2021, എന്നൊരു പുതിയ വ്യവസ്ഥ 2021 ഫെബ്രുവരിയിൽ IT Act-ൽ ഉൾപ്പെടുത്തി. അതിലെ നിബന്ധനകൾ പാലിക്കാൻ social media platform-കൾക്ക് 2021 മെയ് 25 വരെ സമയവും അനുവദിച്ചു. അതിലെ വകുപ്പുകളാണ് Facebook, Twitter, തുടങ്ങിയ platform providers-ന് കുരുക്കായിത്തീർന്നത്. 2021-ൽ കൊണ്ടുവന്ന ഈ നിയമമനുസരിച്ച് അശ്‌ളീല ഉള്ളടക്കങ്ങൾ മാത്രമല്ല, പൊതുജനാരോഗ്യം, പൊതുസുരക്ഷ എന്നിവയ്ക്ക് വിഘാതം സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഉള്ളടക്കങ്ങളും പ്ലാറ്റുഫോമുകളിൽ വരാതെ നോക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം Intermediary-യിൽ നിക്ഷിപ്തമായി. കൂടാതെ, ഗവണ്മെന്റ് ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ 36 മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ സംശയാസ്പദമായ ഉള്ളടക്കം കൊടുത്തവരുടെ വിവരങ്ങൾ കൈമാറുക, automated tools വിന്യസിച്ച് നിയമവിരുദ്ധ ഉള്ളടക്കങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുക, അവ നീക്കം ചെയ്യുക, എന്നീ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും platform providers-ന്റെ ചുമലിലായി. ഇതിനും പുറമെ 50 ലക്ഷത്തിൽ കൂടുതൽ subscribers ഉള്ള platform providers ഇന്ത്യയിൽ കമ്പനി രൂപീകരിക്കണമെന്നും resident nodal officers, compliance officers, grievance officers. എന്നീ പദവികളിൽ ഇന്ത്യയിൽ താമസക്കാരായ വ്യക്തികളെ നിയമിക്കണമെന്നും പുതിയ നിയമം നിഷ്കർഷിക്കുന്നു.

ഈ പുതിയ നിയമത്തിലെ പ്രധാന ന്യൂനതകളായി സോഷ്യൽ മീഡിയ പ്ലാറ്റുഫോമുകളും മറ്റ് നിയമവിദഗ്ധരും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നവയിൽ ചിലത് താഴെ കൊടുക്കുന്നു:-

• പുതിയ നിയമമനുസരിച്ച് ആക്ഷേപകരമായ ഉള്ളടക്കങ്ങൾ സർക്കാർ ആവശ്യപ്പെടുന്നപക്ഷം 36 മണിക്കൂറുകൾക്കകം നീക്കം ചെയ്യാൻ intermediary-കൾ ബാധ്യസ്ഥരാണ്. എന്നാൽ ഇത്രയും ചുരുങ്ങിയ സമയം നല്കിയതുവഴി തങ്ങളുടെ ഭാഗം വിശദീകരിക്കാൻ intermediary-കൾക്കുള്ള അവസരം ഇല്ലാതായെന്ന് അവർ വാദിക്കുന്നു.

• ആക്ഷേപകരമായ ഉള്ളടക്കം എന്താണെന്ന് വ്യാഖ്യാനിക്കാനുള്ള അധികാരം സ്വയം ഏറ്റെടുത്തതിലൂടെ ഗവണ്മെന്റ് അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്യ്രത്തിനുമേൽ ചങ്ങല ഇടുകയാണെന്നതാണ് മറ്റൊരു വാദം.

• ഈ നിയമങ്ങളുടെ മറ്റൊരു പ്രധാന ന്യൂനത ഇവ പാർലമെൻറിൽ ചർച്ച ചെയ്യുകയോ നിയമമായി പാസ്സാക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ലെന്നതാണ്. ഒരു executive order-ൽ കൂടിയാണോ ഇങ്ങനെയുള്ള സുപ്രധാന നിയമങ്ങൾ പ്രയോഗത്തിൽ വരുത്തേണ്ടത്?

• ഉപഭോക്താക്കൾ end-to-end encryption വഴി സന്ദേശങ്ങൾ കൈമാറുന്നതിനാൽ intermediary platform-കൾക്ക് സന്ദേശങ്ങളുടെ ഉള്ളടക്കം അറിയാൻ മാർഗ്ഗമില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അത്തരം ഉള്ളടക്കങ്ങൾ നിയമവിരുദ്ധമോ ആക്ഷേപകരമോ ആണെങ്കിലും intermediary-കൾക്ക് പരിരക്ഷ ലഭിക്കുമായിരുന്നു. സന്ദേശങ്ങളുടെ ഉറവിടം കണ്ടുപിടിച്ച് ഗവണ്മെന്റിനെ ബോധിപ്പിക്കേണ്ട ചുമതല intermediary-കളുടെ മേൽ വന്നതോടെ സന്ദേശങ്ങളുടെ സ്വകാര്യത നഷ്ടപ്പെടുക മാത്രമല്ല, അതിൽ യാതൊരു റോളും ഇല്ലാത്ത intermediary-കൾ നിയമക്കുരുക്കിൽ അകപ്പെടുകയാണ്.

മാത്രമല്ല, Data Privacy Law നിലവിൽ ഇല്ലാത്ത ഇന്ത്യയിൽ ഇങ്ങനെ ഗവൺമെന്റിന് വ്യക്തിഗതവിവരങ്ങൾ കൈമാറുന്നത് തികച്ചും അപകടകരമാണ്.

Twitter ഒഴികെയുള്ള intermediaries ആദ്യമൊക്കെ പുതിയ നിബന്ധനകൾക്കെതിരെ ചെറുത്തുനിൽക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും, കേന്ദ്രഗവണ്മെന്റിന്റെ കഠിനമായ നിലപാടിന് മുൻപിൽ അവസാനം അടിയറവ് പറഞ്ഞു. Twitter മാത്രം ചെറുത്തുനിൽപ് തുടർന്നു. അതോടെ twitter-ന് intermediary എന്ന പരിരക്ഷ നഷ്ടമായെന്നും അതിൽ വരുന്ന ഉള്ളടക്കങ്ങൾക്ക് twitter കൂടി പ്രതിചേർക്കപ്പെടുമെന്നുമുള്ള നിലപാട് കേന്ദ്രഗവൺമെന്റ് സ്വീകരിച്ചു. അതിന്റെ പരിണിതഫലമാണ് ഘാസിയാബാദ് പോലീസ് നൽകിയ കുറ്റപത്രം.

Facebook, WhatsApp, Twitter, തുടങ്ങിയ സോഷ്യൽ മീഡിയ പ്ലാറ്റുഫോമുകൾക്ക് മേൽ നിയന്ത്രണങ്ങൾ ആവശ്യമാണെന്ന കാര്യത്തിൽ ആർക്കും തർക്കമില്ല. പക്ഷെ എന്തിലൊക്കെയാണ് നിയന്ത്രണം വേണ്ടത്, എന്തിലൊക്കെയാണ് നിയന്ത്രണം പാടില്ലാത്തത് എന്ന കാര്യത്തിൽ വിരുദ്ധാഭിപ്രായങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നു. വ്യക്തിഹത്യ, വിദ്വേഷപ്രചാരണം, വർഗ്ഗീയപ്രചാരണം,എന്നിവ ഒഴിവാക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. എന്നാൽ ഗവണ്മെന്റിന്റെ ജനവിരുദ്ധനയങ്ങളെ വിമർശിക്കുന്നതിൽ അസഹിഷ്ണുത കാണിക്കുന്നതും നിസ്സാരമായ ചില ഭാഷാപ്രയോഗങ്ങൾ ദുർവ്യാഖ്യാനം ചെയ്ത് അത്തരം പോസ്റ്റുകൾ ഇട്ടവർക്ക് മേൽ “sedition” കുറ്റം ചാർത്തുന്നതും ഒരുതരത്തിലും അംഗീകരിക്കാൻ സാധിക്കുകയില്ല. എലിയെ പേടിച്ച് ആരും ഇല്ലം ചുടുകയില്ലല്ലോ!

കേന്ദ്രീകൃതസ്വഭാവവും, സുതാര്യതയില്ലായ്മയും, ഭിന്നസ്വരങ്ങളോട് അസഹിഷ്ണുതയും കൈമുതലായുള്ള ഒരു ഗവൺമെന്റിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാവുന്നതാണ് ഈ നടപടികൾ. എങ്കിലും ഇന്ത്യ ഇപ്പോഴും ജനാധിപത്യവ്യവസ്ഥയിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന, ഭരണഘടനാനുസൃതമായി നിലനിൽക്കുന്ന രാജ്യമാണെന്നത് പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് വക നൽകുന്നു.

കേന്ദ്രസർക്കാർ പാർലമെൻറിൽ സംശയകരമായ സാഹചര്യത്തിൽ കാർഷികനിയമം തിടുക്കപ്പെട്ട് പാസ്സാക്കിയപ്പോൾ, ഇത്തരത്തിലൊരു കർഷകപ്രക്ഷോഭം നേരിടേണ്ടിവരുമെന്ന് ഒരിയ്ക്കലും കരുതിയിരിക്കുകയില്ല . തൊഴിലാളികളെ അപേക്ഷിച്ച് കർഷകർ പൊതുവെ അസംഘടിതരാണ്, നിയമത്തിലെ നൂലാമാലകൾ അറിയാനോ പരിശോധിക്കാനോ ഉള്ള ബുദ്ധി അവർക്കില്ല, അതുകൊണ്ട് അവർ ഈ നിയമത്തോട് രമ്യതപ്പെട്ടുകൊള്ളും, എന്നൊക്കെയായിരിക്കാം നിയമം പാസ്സാക്കിയെടുത്തവർ വിചാരിച്ചത്. എന്നാൽ, യഥാർത്ഥത്തിൽ അവർ സ്വയം ഒരു ഡെമോക്ലീസിന്റെ വാൾ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ തൂക്കിയിടുകയായിരുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോൾ തെളിയുന്നു. ഡൽഹിയുടെ അതിർത്തികളിൽ കർഷകർ തമ്പടിച്ചിട്ട് ഏതാണ്ട് മൂന്ന് മാസം പൂർത്തിയാകാൻ പോകുന്നു. വൃദ്ധരെന്നോ സ്ത്രീകളെന്നോ വ്യത്യാസമില്ലാതെയാണ് കർഷകർ പ്രതികൂല കാലാവസ്ഥയിലും റോഡുകളിൽ താൽക്കാലിക ഷെഡ്ഡുകൾ ഉയർത്തി കഴിയുന്നത്. സർക്കാർ അതിന്റെ മുഴുവൻ ശക്തിയും സ്വാധീനവും ഉപയോഗിച്ച് സമരത്തെ പരാജയപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും സമരം കൂടുതൽ ശക്തിയാര്ജിക്കുകയാണ് ഉണ്ടായത്. കേട്ടുകേൾവിയില്ലാത്ത മാർഗ്ഗങ്ങളാണ് സർക്കാർ സമരത്തെ നേരിടാൻ ഉപയോഗിച്ചത്. റോഡുകളിൽ കിടങ്ങുകൾ കുഴിച്ചും, ഇരുമ്പാണികൾ തറച്ചും മുൾവലയങ്ങൾ തീർത്തും അങ്ങേയറ്റം ഫാസിസ്റ്റ് മുറയിലാണ് സർക്കാർ സമരത്തെ നേരിടുന്നത്. പക്ഷെ കർഷകർ അതുകൊണ്ടൊന്നും പേടിച്ച് പിന്മാറിയില്ല. എന്നുമാത്രമല്ല, കൂടുതൽ കൂടുതൽ കർഷകർ സമരമുഖത്തേക്ക് എത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയുമാണ്. കൂടാതെ, പതിയിരക്കണക്കിന് കർഷകരാണ് ഉത്തരേന്ത്യയിലെ വിവിധ സ്ഥലങ്ങളിൽ ദിവസംപ്രതി നടക്കുന്ന ഖാപ് പഞ്ചായത്തുകളിൽ പങ്കെടുക്കുന്നത്. ഈ കരിനിയമങ്ങൾ പിൻവലിക്കാതെ മടങ്ങിപ്പോകില്ലെന്നാണ് കർഷകർ പ്രഖ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നത്. കർഷകക്ഷോഭത്തിന് മുൻപിൽ എന്തുചെയ്യണമെന്ന് അറിയാതെ പകച്ചുനിൽക്കുകയാണ് ഗവണ്മെന്റും അതിനെ നയിക്കുന്നവരും.

വാസ്തവത്തിൽ ഇതിന്റെയൊക്കെ ആവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നോ? കർഷകർ ആവശ്യപ്പെടാതെ ധൃതിപിടിച്ച് ഇങ്ങനെയൊരു നിയമം പാസ്സാക്കേണ്ട എന്ത് അടിയന്തിരസാഹചര്യമാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്? കാര്യങ്ങൾ സ്പഷ്ടമാണ്. ഇന്ത്യയിലെ കാർഷികവിപണി ചില ചെങ്ങാത്തമുതലാളികൾക്ക് തുറന്നുകൊടുക്കണം. ആ ഒരൊറ്റ ലക്ഷ്യത്തിലാണ് ഈ നിയമങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്നത്. മുതലാളികളുടെ അച്ചാരം വാങ്ങി അധികാരത്തിലെത്തിയ മോഡി-ഷാ പ്രഭൃതികൾ നയിക്കുന്ന ഗവൺമെന്റിന് അവരെ പിണക്കി ഈ നിയമങ്ങൾ പിൻവലിക്കുക എന്നത് ആലോചിക്കാൻ കൂടി വയ്യ.

കർഷകരുടെ വരുമാനം കൂട്ടാനും കാർഷികമേഖലയിൽ സമഗ്രപരിവർത്തനം കൊണ്ടുവരാനും ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണ് പുതിയ കാർഷികനിയമങ്ങൾ എന്നാണ് സർക്കാരിന്റെ ഭാഷ്യം. എന്നാൽ വാസ്തവം എന്താണ്? കേന്ദ്രഗവൺമെന്റ് പറയുന്നതുപോലെ പുതിയ നിയമം കർഷകരുടെ വരുമാനം കൂട്ടുമോ? അവർക്ക് കൃഷിയിലും കാര്ഷികോല്പന്ന വിൽപ്പനയിലും കൂടുതൽ സ്വതന്ത്രമായി ഇടപെടാനുള്ള സാഹചര്യം ഉണ്ടാകുമോ? അങ്ങനെ സംഭവിക്കുകയില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല, പുതിയ നിയമം കർഷകർക്ക് ഒരു കെണിയായി മാറാനുള്ള സാധ്യതയാണ് തെളിയുന്നത്. അത് വ്യക്തമായതുകൊണ്ടാണ് കർഷകർ പുതിയ നിയമത്തെ ഇത്രമാത്രം ശക്തിയോടെ എതിർക്കുന്നത്. ഇതിൽ ഏറ്റവും വിചിത്രമായ കാര്യം കൃഷി എന്നത് സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ പരിധിയിൽ വരുന്ന കാര്യമായിട്ടും (state subject) കേന്ദ്രഗവൺമെന്റ് ഇത്തരമൊരു നിയമം കൊണ്ടുവന്നു എന്നതാണ്. ഈ നിയമം കൊണ്ടുവന്നത് വഴി കേന്ദ്രഗവൺമെന്റ് അനധികൃതമായി സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ അധികാര-അവകാശങ്ങളിൽ കൈകടത്തുകയാണ്. ചെറുകിട കർഷകരാണ് ഇന്ത്യയിൽ ഭൂരിഭാഗവും. ഭീമന്മാരായ കുത്തകക്കമ്പനികളുടെ ഉപജാപങ്ങൾ ചെറുക്കുക എന്നത് അവർക്ക് സാധ്യമായ കാര്യമല്ല. പ്രധാനമായും താഴെ പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ കർഷകരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത്യന്തം ഉത്കണ്ഠ ഉളവാക്കുന്നവയാണ്. പുതിയ കാർഷികനിയമം പിൻവലിക്കണമെന്ന് കർഷകർ ആവശ്യപ്പെടാനുള്ള പ്രധാനകാരണവും അതാണ്. ഇക്കഴിഞ്ഞ സെപ്തംബർ 20 -നാണ് സംശയകരമായ സാഹചര്യങ്ങളിൽ മൂന്ന് പുതിയ കാർഷികനിയമങ്ങൾ രാജ്യസഭ ശബ്ദവോട്ടൊടെ പാസ്സാക്കിയത്. The Farmers (Empowerment & Protection, Agreement of Price Assurance and Farm Services Bill, The Essential Commodities Act (Amendment) Bill and Farmers’ Produce Trade and Commerce (Promotion and Facilitation) Bill എന്നിവയാണ് ഈ ബില്ലുകൾ. സെപ്റ്റംബർ 27-ന് രാഷ്ട്രപതിയുടെ അംഗീകാരം കിട്ടിയതോടെ ഈ ബില്ലുകൾ നിയമമായി മാറി.

നിലവിലെ വ്യവസ്ഥ അനുസരിച്ച് എല്ലാ വർഷവും തെരഞ്ഞെടുത്ത കാര്ഷികോല്പന്നങ്ങൾക്ക് (പ്രധാനമായും അരി, ഗോതമ്പ് എന്നിവയ്ക്ക്) ഗവണ്മെന്റ് താങ്ങുവില പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ഒരു വിഭാഗം കർഷകർ (പ്രധാനമായും പഞ്ചാബ്, ഹരിയാന എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ കർഷകർ) അവരുടെ ഉൽപ്പന്നം പ്രാദേശികചന്തകൾ (മണ്ഡികൾ) വഴി താങ്ങുവില അടിസ്ഥാനമാക്കി വിൽക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇത്തരം മണ്ഡികളിൽ വിൽക്കാൻ നിവൃത്തിയില്ലാത്ത കർഷകർക്കും മണ്ഡികൾ നൽകുന്ന താങ്ങുവില അടിസ്ഥാനമാക്കി വിലപേശാനും അതിനോട് തുല്യമായ വിലയിൽ ഉൽപ്പന്നം വിൽക്കാനും സാധ്യമാകുന്നു. കർഷകരും വ്യാപാരികളും തമ്മിൽ ഏർപ്പെടുന്ന കരാറിൽ താങ്ങുവിലയ്ക്ക് (Minimum Support Price) തത്തുല്യമോ ഉയർന്നതോ ആയ വില ഉറപ്പാക്കണമെന്ന് പുതിയ നിയമം നിഷ്കര്ഷിക്കുന്നില്ല. ഇതിനർത്ഥം ഉൽപ്പന്നം വാങ്ങുന്ന കുത്തകകൾക്ക് അവർക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള രീതിയിൽ വില നിയന്ത്രിക്കാമെന്നതാണ്. താങ്ങുവില എന്നത് ഒരു ഔദ്യോഗിക പ്രക്രിയ (administrative mechanism) മാത്രമാണെന്നും അത് ഇന്നത്തെ പോലെ തുടരുമെന്നും, നിയമത്തിൽ കൊണ്ടുവരേണ്ട വിഷയം അല്ലെന്നുമാണ് ഇക്കാര്യത്തിൽ സർക്കാരിന്റെ ഭാഷ്യം. താങ്ങുവില വർഷാവർഷം ഇന്നത്തെ നിലയിൽ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിൽ യാതൊരു മാറ്റവും ഉണ്ടാകില്ലെന്നാണ് പ്രധാനമന്ത്രി നിരന്തരം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നത്. എന്നാൽ ഇതിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന അപകടം കർഷകർ മണത്തു. നിയമപരിരക്ഷ ഇല്ലാത്ത കല്പനകൾ ഏതു നിമിഷവും പിൻവലിക്കാൻ ഗവൺമെന്റിന് തടസ്സമൊന്നുമില്ല. നാളെ ഒരു പുതിയ കക്ഷി അധികാരത്തിലെത്തിയാൽ താങ്ങുവില നിർത്തലാക്കാൻ നിയമപരമായി യാതൊരു തടസ്സങ്ങളും ഇല്ല.

പുതിയ കാർഷികനിയമമനുസരിച്ച് സ്വകാര്യ വ്യാപാര സ്ഥാപനങ്ങൾ കാര്ഷികോല്പന്നങ്ങൾ വാങ്ങുമ്പോൾ യാതൊരു നികുതിയും നൽകേണ്ടതില്ല. എന്നാൽ APMCകൾ (Agricultural Produce & Livestock Market Committee) നിയന്ത്രിക്കുന്നമണ്ഡികൾ വഴിയുള്ള വിൽപ്പനകൾക്ക് നികുതി തുടർന്നും ബാധകമാണ്. ഇതുവഴി സ്വകാര്യവ്യാപാരികൾ മണ്ഡികളുമായി മത്സരിക്കുമ്പോൾ അവർക്ക് വിലനിയന്ത്രണത്തിൽ മേൽക്കൈ ലഭിക്കുന്നു. പ്രധാനമായും താങ്ങുവിലയുടെ കാര്യത്തിലാണ് കർഷകരും ഗവണ്മെന്റും തമ്മിൽ തർക്കം നിലനിൽക്കുന്നത്. നികുതിയുടെ അധികബാധ്യത കൂടി ഏറ്റെടുക്കേണ്ടിവരുന്ന മണ്ഡികൾക്ക് വിപണിയിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കാലക്രമേണ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെടും. അങ്ങനെ മണ്ഡികൾ സ്വാഭാവികമരണം വരിക്കും. അതോടെ സ്വകാര്യവ്യപാരികൾ അവരുടെ തനിനിറം പുറത്തെടുക്കും. സ്വകാര്യ വ്യാപാരികൾ cartel ഉണ്ടാക്കുകയും അവർക്ക് അനുകൂലമായി കാര്ഷികോല്പന്നങ്ങളുടെ വിലയിൽ കുറവ് വരുത്തുകയും ചെയ്യും. മണ്ഡികളുടെ അഭാവത്തിൽ, അസംഘടിതരായ കർഷകർക്ക് (പ്രത്യേകിച്ചും ചെറുകിട കർഷകർക്ക്) സ്വകാര്യഭീമന്മാർ നൽകുന്ന വിലയ്ക്ക് ഉൽപ്പന്നം വിൽക്കേണ്ടുന്ന സ്ഥിതി സംജാതമാകും. ഇതാണ് കർഷകരെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ആശങ്കാകുലരാക്കുന്നത്.

അടുത്ത കെണി പാട്ടക്കൃഷി (contract farming) ആണ്. പുതിയ നിയമത്തിൽ കരാർ ലംഘനം നടത്തുന്ന കമ്പനികൾക്ക് ശിക്ഷ നൽകാനുള്ള യാതൊരു വ്യവസ്ഥയും ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. കർഷകരും വ്യാപാരികളും തമ്മിലുള്ള കരാറിൽ എന്തെങ്കിലും തർക്കം ഉണ്ടായാൽ കോടതിയെ സമീപിക്കാൻ കർഷകനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് പോലും പുതിയ നിയമത്തിൽ വിലക്ക് ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയാണ്. പകരം Conciliation Board, Sub-divisional Magistrate, Appellate Authority, എന്നിങ്ങനെ ത്രിതല സംവിധാനമാണ് നിയമത്തിൽ ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിരിക്കുന്നത്. സർക്കാർ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള ബ്യൂറോക്രറ്റുകൾ തർക്കപരിഹാരപ്രക്രിയയിൽ ആരുടെ പക്ഷം പിടിക്കുമെന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. Contract Farming നിയമത്തിൽ മറ്റൊരു വലിയ അപായം കൂടി ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ട്. വലിയ കമ്പനികൾ കൃഷിഭൂമി പാട്ടത്തിനെടുത്തുകഴിഞ്ഞാൽ കർഷകന് അവർ പറയുന്ന വിള കൃഷി ചെയ്യേണ്ട സ്ഥിതി സംജാതമാകും. നിയമപിൻബലത്തിന്റെ അഭാവത്തിൽ കർഷകൻ പൂർണ്ണമായും കുത്തകക്കമ്പനികളുടെ വരുതിയിലാവും.

മറ്റൊരു വലിയ കെണി സ്വകാര്യ കമ്പനികൾക്കും വ്യാപാരസ്ഥാപനങ്ങൾക്കും ശേഖരിച്ചു സൂക്ഷിക്കാവുന്ന കാർഷികോൽപ്പന്നങ്ങളുടെ പരിധി എടുത്തു കളഞ്ഞു എന്നതാണ്. അദാനി ഗ്രൂപ്പ് ആയിരക്കണക്കിന് ധാന്യസംഭരിണികൾ (silos) ഇതിനോടകം തന്നെ നിർമ്മിച്ചുകഴിഞ്ഞുവെന്ന വാർത്തകൾ വന്നുകഴിഞ്ഞു. വൃദ്ധികാലത്ത് കുറഞ്ഞ വിലയിൽ കാര്ഷികോല്പന്നങ്ങൾ വാങ്ങി സംഭരണികളിൽ സൂക്ഷിച്ച് ക്ഷാമകാലത്ത് ഉയർന്ന വിലയിൽ വിൽക്കാനുള്ള അവസരമാണ് ഈ വകുപ്പിലൂടെ വ്യാപാരികൾക്ക് വന്നുചേരുന്നത്. ഇതിന്റെ പ്രത്യാഘാതം കർഷകരെ മാത്രമല്ല, ഉപഭോക്താക്കളെയും ബാധിക്കും. പുതിയ നിയമമനുസരിച്ച്, വേഗം കേടുവരാത്ത (non-perishable) ഉൽപ്പന്നങ്ങൾക്ക് മുൻവർഷത്തേക്കാൾ 50 ശതമാനവും വേഗം കേടുവരുന്ന (perishable) ഉൽപ്പന്നങ്ങൾക്ക് 100 ശതമാനവും വിലവർദ്ധനവ് ഉണ്ടായാൽ മാത്രമേ ഗവണ്മെന്റിനെ ഇടപെടാനുള്ള വ്യവസ്ഥയുള്ളൂ. അവശ്യസന്ദർഭങ്ങളിൽ മാർക്കറ്റിൽ ഇടപെടുന്നതിനും കരിഞ്ചന്തയും പൂഴ്ത്തിവെയ്പ്പും തടയുന്നതിനുമുള്ള അധികാരം ഈ നിയമം വഴി ഗവണ്മെന്റ് സ്വയം ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്. അങ്ങനെ കരിഞ്ചന്തയ്ക്കും പൂഴ്ത്തിവെയ്പ്പിനും പരോക്ഷമായി സർക്കാർ തന്നെ പിന്തുണ നൽകുകയാണ്.

പുതിയ നിയമം കാർഷികോല്പന്നങ്ങളുടെ വിപണനം ഇന്ത്യയിൽ എവിടെയും അനുവദിക്കുന്നുവെന്നും അത് കർഷകന് വിലപേശാനും ഉയർന്ന വില കിട്ടുന്നിടത്ത് കൊണ്ടുപോയി വിൽക്കാനും പ്രാപ്തനാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നാണ് സർക്കാരിന്റെ മറ്റൊരു വാദം. എന്നാൽ വാസ്തവം എന്താണ്? ഭൂരിപക്ഷം ചെറുകിട കർഷകർക്കും ഇത്തരത്തിൽ ഉൽപ്പന്നം സ്വന്തം ഗ്രാമമോ സംസ്ഥാനമോ വിട്ട് മറ്റ് സ്ഥലങ്ങളിൽ കൊണ്ടുപോയി വിൽക്കാനുള്ള ത്രാണിയില്ല. എന്നാൽ കുത്തകക്കമ്പനികളുടെയും വ്യാപാരികളുടെയും കാര്യം അങ്ങനെയല്ല. അവർക്ക് ഇന്ത്യയിൽ എവിടെനിന്നും ഉൽപ്പന്നം വാങ്ങാനും സംഭരിക്കാനുമുള്ള ശേഷിയുണ്ട്. അവർ സ്വന്തം നിലയിൽ സംഭരിണികളും ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ വാങ്ങാനുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളും വിവിധ സ്ഥലങ്ങളിൽ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാൽ, നികുതിയിളവിന്റെ ബലത്തിൽ, പതിയെ APMCകൾ (Agricultural Produce and Livestock Market Committee) അപ്രത്യക്ഷമാകും. പിന്നീട് എല്ലാം കുത്തകകളുടെ കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുങ്ങും. ചുരുക്കത്തിൽ നിയമത്തിലെ ഈ വകുപ്പ് സഹായിക്കുന്നത് കുത്തകകളെ ആയിരിക്കും.

ചുരുക്കത്തിൽ ഏകപക്ഷീയമായി കർഷകവിരുദ്ധമായ നിയമം പാസ്സാക്കുക വഴി സർക്കാർ അവരോട് മാത്രമല്ല ഇന്ത്യൻ ജനതയോട് മൊത്തത്തിലാണ് അനീതി കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്.