കഥകൾ

രാത്രിപാടങ്ങൾ

ജോൺ എബ്രഹാം എന്നന്നേക്കുമായി സ്വസ്ഥതയുടെ താഴ്‌വരയിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങിയ രാത്രി. ദൂരെ മറ്റൊരുവൻ വല്ലാതെ മദ്യപിച്ച് ഹൈവേയിലേക്കിറങ്ങി അകലെയുള്ള കൂട്ടുകാരന്റെ വീട്ടിലേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. രാത്രി ഏറെ ചെന്നിരുന്നു. കനത്ത പ്രകാശം വിതറി ലോറികൾ ഹൈവേയിലൂടെ കടന്നുപോയി. അബോധത്തിന്റെ നൂൽ പിടിച്ച് ഓരംചേർന്ന് നടക്കുമ്പോൾ മഴ കോരിച്ചൊരിയാൻ തുടങ്ങി. ചിതറിപ്പോയ രാത്രി. വഴിക്കും ദിക്കിനും ഇടയിൽപെട്ട് അയാൾ പാടത്തേക്ക് ഊർന്നുവീണു.

നേരം വെളുക്കുംവരെ മഴ കനത്തുപെയ്തു. കാല് ചെളിയിൽ പുണ്ടതും റോഡിന്റെ തിണ്ടിൽ ചാരിനിന്നതും അയാൾ ഓർമ്മിക്കുന്നു. പാടത്ത് വെള്ളം പൊന്തുന്നത് അയാൾ അറിഞ്ഞില്ല. തലയിൽ കുടംകണക്കിന് വെള്ളം പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പാടത്തെ തണുപ്പും റോഡിലെ ശബ്ദവും ക്രമേണ ഇല്ലാതായി. അയാൾ നക്ഷത്രങ്ങളെ കാണാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. മുകളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് പാഞ്ഞുപോകുന്ന പ്രകാശത്തിന്റെ നേർത്ത തിളക്കം മാത്രം. അകലങ്ങളിൽ ശാന്തമായ ഇരമ്പം കേട്ടു. ഇടയ്ക്കെപ്പൊഴോ പേമാരി കുറഞ്ഞപ്പോൾ തവളകൾ കരഞ്ഞതും മഴ പൂർവ്വാധികം ശക്തി പ്രാപിച്ചതും അയാൾക്ക് നേരിയ ഓർമ്മയുണ്ട്.
രാത്രി ഒടുങ്ങാറായപ്പോൾ മഴ നിന്നു. വെളിച്ചം പരക്കുംവരെ അയാൾ പാടത്തെ നിറഞ്ഞ വെള്ളത്തിൽനിന്ന് ഉറങ്ങി. ഉണർന്നപ്പോൾ തൊട്ടുമുന്നിൽ നീലത്തടാകവും പാറപ്പുറത്തെ ഏകാകിയായ ക്ഷേത്രവും കണ്ടു. അവൾക്കെഴുതിയ അവസാനവരികൾ അയാൾ ഓർമ്മിച്ചത് അങ്ങനെയായിരുന്നു. അയാളുടെ അവസാനത്തെ ഓർമ്മയും അതുതന്നെയായിരുന്നുവെന്ന് നീലത്തടാകം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.
ജോൺ എബ്രഹാമിന്റേത് ഒരു സേഫ് ലാന്റിങ് ആയിരുന്നു. അത്ര പെർഫെക്ട് ആയി അന്നേരാത്രി ലാന്റ് ചെയ്തവരിൽ മറ്റൊരാളും ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അറിയപ്പെടുന്നതും അറിയപ്പെടാത്തതും. എല്ലാം ജീവിച്ചുതീർത്ത കാലങ്ങൾ.

വല്ലിമ്മ

കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി ചത്തൊടുങ്ങുന്നതു കണ്ട് തള്ളപ്പൂച്ച കരഞ്ഞു. പേരക്കിടാങ്ങൾ മരിക്കുന്നതു കണ്ട് വെല്ലിമ്മ കരഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകുമോ? ഷാഹുലിന്റെ മരണം കേട്ടപ്പോൾ പനിപോലെ ദേഹമാസകലം ഒരു വേദന പടർന്നു. മുറിയിൽ തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന ഓമനത്തം നിറഞ്ഞ അവന്റെ പടം നോക്കി വെല്ലിമ്മ കുറേനേരം ഇരുന്നു. സാരിമാറ്റി വേച്ചുവേച്ച് കാറിൽ കയറി ആരോടും മിണ്ടാതെ യാത്രയായി. ഖബർസ്ഥാനിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നതിനുമുമ്പ് വല്ലിമ്മ അവന്റെ നെറ്റിയിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു. ദൈവനാമത്തിൽ നിശ്ശബ്ദമായി വിടചൊല്ലി. അസ്സലാമു അലൈക്കും.
ഷറഫുദ്ധീൻ മരിച്ചത് തെരുവിൽ കിടന്നായിരുന്നു. പതിനാറു കുത്തുകൾ ഏറ്റിരുന്നു. ഇശ്ഹാ നമസ്ക്കാരം കഴിഞ്ഞ് പള്ളിയിൽനിന്നും അവൻ മടങ്ങുന്നതും കാത്ത് ഇരുട്ടിൽ കൊലയാളികൾ കാത്തിരുന്നു. അവസാന പിടച്ചിലിൽ അവൻ അല്ലാഹുവിനെ അലറി വിളിച്ചത് അകലെയകലെയിരുന്ന് വല്ലിമ്മ കേട്ടു. വാർദ്ധക്യം ബാധിച്ച അവരുടെ ഗർഭപാത്രത്തിൽ ഒരു തീക്കട്ട കിടന്ന് ആളി.

ഖലീൽ മരിച്ചതറിഞ്ഞ് ശാന്തയായി വല്ലിമ്മ ചോദിച്ചു, എങ്ങനെ? വല്ലിമ്മ കട്ടിലിൽനിന്നും പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റുപോയി ഫാനിന്റെ സ്വിച്ചിട്ടു. കാറ്റേറ്റ് കണ്ണടച്ച് അവൻ ഫാനിൽ തൂങ്ങിയാടുന്നതും നോക്കി അങ്ങനെയിരുന്നു. കാറ്റിന്റെ ചുഴിയിലൂടെ ഖലീൽ താഴേക്കിറങ്ങിവന്ന് വല്ലിമ്മയ്ക്കരികിൽ ചേർന്നിരുന്നു. ചുരുങ്ങിച്ചുരുങ്ങി ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടിയെപ്പോലെ അവൻ ഗർഭപാത്രത്തിനകത്തേക്ക് കയറിപ്പോകുന്നത് അവർ അനുഭവിച്ചു. അരനൂറ്റാണ്ടിനു മുമ്പ് മകൾക്ക് നൽകിയ ജീവന്റെ ഒരു തുള്ളി അവരുടെ പൊക്കിളിൽ നിറഞ്ഞു. ഖലീൽ അവിടെ ശാന്തമായി ഉറങ്ങി. ഷാഹുലും ഷറഫും അടുത്തുതന്നെ കിടന്ന് മയങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ മൂന്ന് കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഒന്നിച്ചെഴുന്നേറ്റ് വല്ലിമ്മയുടെ വയറ്റിൽ കിടന്ന് കൈകാലിട്ടടിച്ചു.
പോക്കിരികളേ, വല്ലിമ്മ വിതുമ്പി, നിങ്ങളെ ഞാൻ പുറത്തേക്കിനി വിടില്ല.

സസുഖം

ഒരിടത്ത് ഒരു കാട്ടിൽ കോബി എന്നും ശീതൾ എന്നും പേരുള്ള രണ്ട് ആത്മസുഹൃത്തുക്കൾ വസിച്ചിരുന്നു. കോബി എടുത്തുചാട്ടക്കാരനും ശീതൾ ശാന്തശീലയുമായിരുന്നതുകൊണ്ട് വളരെ ബാലൻസ്ഡ് ആയി അവർ മുന്നോട്ടുപോയി.
ഒരു ദിവസം കോബി പറഞ്ഞു, നമുക്ക് നാട്ടിൽ പോയി മനുഷ്യരെ പിടിച്ചുതിന്നാം. പതിവുപോലെ ശീതൾ പ്രതിവചിച്ചു: വേണ്ട, ചൊറി പിടിക്കും. പകൽ മുഴുവൻ ഇക്കാര്യം ചൊല്ലി അവർ സൗഹാർദ്ദപരമായി തർക്കിച്ചു. ഇര പിടിക്കാനായി അവർ ഗുഹയ്ക്കു പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങിയതേയില്ല. എല്ലാ അലസമായ ഡിബേറ്റുകളുടേയും അന്ത്യംപോലെ നേരം ഇരുട്ടുകയും വിശപ്പു സഹിക്കാനാകാതെ ഗ്രാമത്തെ ലക്ഷ്യമാക്കി അവർ പായുകയും ചെയ്തു. നേരത്തേ ഇത് ആകാമായിരുന്നുവെന്നും സുഭിക്ഷമായി തിന്നു് ഇപ്പോൾ ഉറക്കം പിടിക്കാമായിരുന്നു എന്നും കോബി ഓർമ്മിപ്പിച്ചില്ല. വിശപ്പടക്കേണ്ടത് അവശ്യംതന്നെ, എന്നാൽ ചൊറിക്ക് മരുന്നു കരുതണം എന്നു് ശീതൾ ആവർത്തിച്ചതുമില്ല. നല്ല സുഹൃത്ബന്ധങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്.

ഗ്രാമാതിർത്തിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ പതിവിലും കവിഞ്ഞ പ്രകാശപൂരിതമായ ഗ്രാമമാണ് അവരെ എതിരേറ്റത്. ഗ്രാമമുഖ്യന്റെ മകളുടെ വിവാഹരാത്രിയാണ് അതെന്ന് അവർ മറന്നുപോയിരുന്നു. മുഴുവൻ ഗ്രാമീണരും തിന്നും കുടിച്ചും മദിക്കുകയാണ്. പാട്ടും നൃത്തവും പൊടിപൊടിക്കുന്നു. നഗരത്തിൽനിന്ന് കുറേ പ്രമാണിമാരും മദാമ്മമാരും വന്നെത്തിയ ലക്ഷണമുണ്ട്. അവരുടെ ഡ്രസ്സിൽനിന്നും മേക്കപ്പിൽനിന്നും ഇത് തിരിച്ചറിയാം. അവർ ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കുമ്പോൾ ഗ്രാമത്തിലെ ബുദ്ധിയുള്ളവർപോലും അറിയാതെ വിക്കിപ്പോകുന്നു.
പുറമേ നഗരക്കാരോട് സൗഹാർദ്ദവും അകമേ പകയും ജ്വലിച്ച ഒരു യുവാവ് തഞ്ചത്തിൽ വിവാഹപ്പന്തലിൽനിന്നും പുറത്തുകടന്ന് ചുറ്റുപാടും നോക്കി ആരും കണ്ടില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി ഇരുട്ടിന്റെ മറപിടിച്ച് ഗ്രാമാതിർത്തിയിലേക്ക് ഗമിച്ചു. അവിടെ കോബിയും ശീതളും ഈയൊരു കൂട്ടത്തിൽനിന്നും എങ്ങനെ ഒരുത്തനെ പൊക്കും എന്ന് ആലോചിച്ച് തളർന്നുനിൽക്കുകയായിരുന്നു. വിശപ്പിന്റെ ആന്തലിൽ സകല ചിന്താശേഷിയും തകർന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് റിബൽ പതുങ്ങിപ്പതുങ്ങി അവരുടെ തൊട്ടുമുന്നിലേക്ക് വരുന്ന കാഴ്ച കണ്ടത്. അവർ സ്തബ്ധരായിപ്പോയി.
മരണവും ഭാഗ്യവും ഒരു നാണയത്തിന്റെ രണ്ടുവശങ്ങളാണ് എന്ന് ഈ സംഭവത്തെ മുൻനിറുത്തി എടുത്തുചാട്ടക്കാരനായ കോബി ശീതളിനെ ഉപദേശിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എടുത്തുചാടരുത്, അപകടം പതിയിരിക്കുന്നു എന്നും അവൻ കൂട്ടിച്ചേർക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. അതൊക്കെ ശ്രവിച്ച് മന്ദഹാസത്തോടെ ശീതൾ മയങ്ങി.
വിശപ്പടങ്ങുമ്പോൾ അങ്ങനെയാണ്. സിദ്ധാന്തങ്ങളും സന്മാർഗ്ഗചിന്തകളും ഉടലെടുക്കുന്നു. ഇപ്പോഴവ മിക്കതും ഇംഗ്ലീഷിലാണ്.

മടങ്ങി വരാത്തവർ

വിദൂരനഗരത്തിൽ നിന്നും മടങ്ങിയെത്തിയ ഉമ്മ, പൂച്ചകൾ റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞു.
മകനും ഭാര്യയും ജോലിക്കുപോയികഴിഞ്ഞാൽ അഞ്ചാംനിലയിലെ ഫ്‌ളാറ്റിൽ ഉമ്മ തനിച്ചായിത്തീരുന്നു. ഫ്‌ളാറ്റ് നഗരാതിർത്തിയിലായിരുന്നു. കെട്ടിടങ്ങളോ മരങ്ങളോ അടുത്തൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മരുഭൂമിയുടെ വിജനത കീറിമുറിച്ചു് ഹൈവേ ഫ്‌ളാറ്റിനു മുമ്പിലൂടെ കടന്നുപോയി. കാറുകളും ട്രക്കുകളും അതിവേഗത്തിൽ പാഞ്ഞു.
ഉമ്മക്കു കൗതുകം വാഹനങ്ങളിലായിരുന്നില്ല. മണിക്കൂറുകളോളം കാത്തുനിൽക്കുമ്പോൾ ഫ്‌ളാറ്റിനു താഴെ പൂച്ചസംഘം പ്രത്യക്ഷപ്പെടും. വല്ലപ്പോഴുമൊരിക്കൽ മത്സ്യങ്ങൾ വന്നു് കൊത്തുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന ചൂണ്ടക്കാരന്റെ ആഹ്ലാദംപോലെ, ഉമ്മയുടെ ഏകാന്തതകളിൽ ഓളങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.
ഹൈവേയുടെ ഇരുവശത്തും എതിർദിശയിൽ വാഹനങ്ങൾ പാഞ്ഞു. ഫ്‌ളാറ്റിനടിവശത്തുനിന്നു് പൂച്ചകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു് നിരനിരയായി റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. ആദ്യം പൂച്ചകൾ ഇടതുഭാഗത്തേക്കുമാത്രം നോക്കി, വാഹനങ്ങൾ വരുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി, കൂട്ടത്തോടെ പാഞ്ഞു് റോഡിന്റെ നടുക്കുചെന്നു് നിൽപ്പായി. പിന്നീടവർ വലതുഭാഗത്തേക്കു് നോക്കി. മനുഷ്യർ ചെയ്യുന്നതുപോലെതന്നെ എന്ന് ഉമ്മ ഓർമ്മിച്ചു. വാഹനങ്ങളൊന്നും വരുന്നില്ലെന്നു് ഉറപ്പുവരുത്തി വേഗത്തിൽ അവർ ആഭാഗവും മുറിച്ചുകടന്നു് മരുപ്രദേശത്തിന്റെ അങ്ങേത്തലക്കലേക്ക് യാത്രയായി.
അവിടെ മറ്റൊരു നഗരമുണ്ടെന്നും വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണവും മനുഷ്യരുടെ സേ്‌നഹവും അവർക്കവിടെനിന്നു് കിട്ടുന്നുണ്ടെന്നും ഉമ്മ ഊഹിച്ചു.

പൂച്ചകൾ തിരികെ വരുന്നതും കാത്ത് ഉമ്മ മരുഭൂമി നോക്കി നില്ക്കുമായിരുന്നു. അന്തിനേരത്തു് ചേക്കേറുന്ന കിളികളെപ്പോലെ അവർ ഫ്‌ളാറ്റിന്നടിയിലേയ്ക്കു് മടങ്ങിയെത്തി.
സന്ധ്യയോടെ മകനും ഭാര്യയും ജോലികഴിഞ്ഞു് മടങ്ങിയെത്തുന്നു. മക്കളില്ലാത്ത അവരുടെ രാത്രികളിൽ വിജനതയും ശൈത്യവും നിറയുന്നു.
ഒരിക്കൽ മരുഭൂമിക്കപ്പുറത്തേക്കുപോയ പൂച്ചകൾ പിന്നീട് മടങ്ങിവന്നില്ല. എന്നിട്ടും ഉമ്മയുടെ ഏകാന്തതകളുടെയടിയിൽനിന്നും അവരുടെ കൊച്ചുസംഘം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയായി. സശ്രദ്ധം റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കുകയായി. അകലെ പൊട്ടുകളായി അവർ മറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ഉമ്മ സങ്കടത്തോടെ പറയുന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങളേ, നിങ്ങൾ ഏതു ദൂരങ്ങളിലേയ്ക്കു പോയാലും ഞാൻ നിങ്ങളെ തിരിച്ചുപിടിക്കും.

നാഴിക താണ്ടേണം ഞാനുറങ്ങുംമുമ്പേ

കാറ്റലറുന്നതുകേട്ട് ഉണർന്നു നോക്കുമ്പോൾ, കാടുലയുന്നു. മഴക്കാറുകൾ പടർന്നു് നിലാവിനുമേൽ മൂടുപടം വീണിരിക്കുന്നു.
മുഹമ്മദലി പേക്കിനാവിലെന്നവണ്ണം കറുത്ത കാടും നോക്കിനിന്നു. ഉറക്കവും വേദനകുറഞ്ഞ കിനാക്കളും വിടപറഞ്ഞ മൗഢ്യത്തിനടിയിൽ ഒരു കരടി കിടന്നനങ്ങി. ഹിമപാളികൾക്കിടയിൽ ഉറഞ്ഞുപോയ അമ്മയുടെ ശിരോവസ്ത്രം കുഞ്ഞു് ഇഴഞ്ഞുചെന്നു് കാണുന്നതുപോലെ.
അശ്വാരൂഢനായി സുഹൃത്തു് സന്ധ്യാനേരത്തെത്തുമെന്ന് അയാൾ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. അവളെക്കുറിച്ചുള്ള സന്ദേശങ്ങളായിരിക്കും കൊണ്ടുവരിക എന്നു് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു.
ഭീതിദമായ റൊമാന്റിക് രാത്രികൾ മുഹമ്മദലിയുടെ ജീവിതത്തിൽ വേണ്ടുവോളമുണ്ടായി. ഓർമ്മകളും ഉദ്വിഗ്നകതകളും വിട്ടൊഴിയുമ്പോൾ അയാൾ കുതിരക്കുളമ്പടി കേട്ടു. ലോർക്കയുടെ ആ അവസാന ഗാനം, കൊർദോവായുടെ ദുർഗ്ഗങ്ങളിൽനിന്നു് തുറിച്ചുനോക്കുന്ന മരണം, മുഹമ്മദലിയുടെ ചരമവാർഷികത്തിനു് ഷഹബാസ് പാടി.

കാടിന്റെയും കടലിന്റെയും പേയിളകലുകൾ മരണത്തോടെ ഇല്ലാതായി. സന്ധ്യയ്ക്കു് അശ്വാരൂഢരായി യാത്രികർ വന്നെത്തുകയും, അക്കരെ നീലിച്ച നിബിഡവനം കണ്ടു് കുതിരകളെ അതിന്റെ പാട്ടിനു് മേയാൻവിട്ടു്, നാഴികകൾ താണ്ടുവാനുള്ള വാഗ്ദാനങ്ങൾ മറന്നു്, വ്യാമുഗ്ദ്ധരായി നിന്നുപോവുകയും ചെയ്യുന്നു. ഏറെ കമ്പനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങി വിടപറഞ്ഞ മനുഷ്യർ അന്ധകാരത്തിൽ ഒരുനുള്ളു് ശബ്ദത്തിനായി കാതോർത്തിരിക്കുകയാകാം.

വര : പ്രസാദ് കാനത്തുങ്കൽ

കവർ : സി പി ജോൺസൺ

മരം

തനിച്ച് ദൂരെനിന്നുനോക്കുമ്പോൾ ആ മരം വലിയൊരു പൂവാണെന്നേ തോന്നൂ.

നദിക്കുമുകളിൽ ചുവന്ന പൂക്കുലകളുമായി മരം കാറ്റത്തുനിന്നാടി. ഇളംകാറ്റ് പൂക്കളെ സമൃദ്ധമായി തല്ലിക്കൊഴിച്ചു. വെള്ളത്തിനുമുകളിൽ അവ അലസമായി ഒഴുകി. രാത്രിയിൽ എല്ലാ നിറങ്ങളും മായുമ്പോൾ മരം നദിയോട് പറയുന്നത് എന്തായിരിക്കാം?

അകലെനിന്ന് അവസാനത്തെ ബസ്സ് വരുന്ന ശബ്ദം പാലത്തിനു മുകളിൽനിന്ന് അയാൾ കേട്ടു. പൂക്കൾ ഒന്നൊന്നായി കൊഴിയുന്ന ശബ്ദത്തിനായി അയാൾ കാതോർത്തു. തൂവലിനേക്കാൾ കനം കുറഞ്ഞതായിരുന്നു രാത്രി. അവളുമൊത്ത് ഇവിടെ ജീവിക്കാനെത്തുമ്പോൾ ബസ്സിലിരുന്നാണ് ആദ്യമായി പൂത്തുലഞ്ഞ മരം കണ്ണിൽപ്പെട്ടത്. അവർ സന്തോഷംകൊണ്ട് ആർത്തുവിളിച്ചു. അന്യരായ നാട്ടുകാർ അതുകണ്ട് അതിശയിച്ചു. ബസ്സുനിറുത്തി അവൾ മരത്തിന്നടുത്തേക്കോടി. പുഴയിലിറങ്ങി പൂക്കൾക്കിടയിലൂടെ നീന്തി. അനേകം പൂക്കൾ അവളുടെ മുടിയിൽ കുരുങ്ങിനിന്നു.

പൂക്കാലത്ത് കുളിക്കാനായി അവൾ കടവിലെത്തുന്നത് നാട്ടുകാർക്കെന്നും കൗതുകമായിരുന്നു. മകൻ പിറന്നപ്പോൾ അവനേയും അവൾ കൂട്ടി. നാലഞ്ചുവർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പ് വലിയൊരു കാറ്റ് മരത്തെ ഒടിച്ചുനുറുക്കി. ചീളിയ ശിഖരങ്ങൾ കണ്ട് അവൾ ഖിന്നയായി. അവളുടെ കണ്ണുനീരിൽ അയാൾ വേർപാട് ദർശിച്ചു. മകന് മെയിൽ ചെയ്തു.

ഭൂഖണ്ഡങ്ങൾക്കപ്പുറത്തുനിന്ന് മകൻ പൂത്തിറങ്ങുന്നതു കാണാൻ അവർ കാത്തിരുന്നു.

കഴിഞ്ഞവർഷം പുതുശിഖരങ്ങൾ വന്ന് മരം പണ്ടത്തേതുപോലെ പൂത്തു. നദിയ്ക്കുമുകളിൽ വിജൃംഭിതയായി നില്ക്കുന്ന മരത്തിന്റെ ഫോട്ടോ മകന് അയച്ചുകൊടുത്തു. അമ്മ എന്നും, വിസ്മൃതി എന്നും അടിക്കുറിപ്പെഴുതി.

അവസാനത്തെ ബസ്സ് അടുത്തുവരുന്നു. ഇരുട്ടിൽ പാലത്തിനു താഴെ ചുവന്ന കറുത്ത പൊട്ടുകൾക്കിടയിലൂടെ അവൾ നീന്തുന്നത് അയാൾ കേട്ടു.

അയാൾ ജീവിതം ഒടുക്കിയത് ആ നദിയിലാണെന്ന് നാട്ടുകാർ ഓർക്കാറുണ്ട്. മരം പൂത്ത കാലത്താണ് അയാൾ മരിച്ചത് . അയാൾ എന്നത്തേയുംപോലെ പാലത്തിനു മുകളിൽനിന്ന് തന്നെ നോക്കുന്നത് മരം സന്തോഷത്തോടെ നോക്കിക്കണ്ടു. മുപ്പതുവർഷം മുമ്പ് ബസ്സിൽനിന്നും ഭാര്യയോടൊപ്പം ഇറങ്ങി ഓടിവന്ന് തന്നെ നോക്കി തുള്ളിച്ചാടിയ അവരുടെ കണ്ണിലെ തിളക്കം മരം ഓർക്കുന്നു. പൂക്കളെ മറന്നുപോയ മകനെക്കുറിച്ചും മരം ഓർക്കുന്നു. ഓർമ്മകൾക്കു മീതെ പൂമരം ഉലഞ്ഞാടി.

മരത്തിലെ മാലാഖ

പാതിതുറന്ന വാതിൽപ്പഴുതിലൂടെ ഉമ്മ കിടക്കുന്നത് കാണാം. അകത്തും പുറത്തും ഒരേ വെയിലായിരുന്നു. അപ്പുറം മേൽക്കൂരയുണ്ടോ എന്നും അറിയില്ല. വാതിൽപ്പാളിയുടെ നിഴൽ ഏങ്കോണിച്ചുകിടന്നു. വൃക്ഷശിഖരങ്ങളിലുടക്കിപ്പോയ മാലാഖയെപ്പോലെയായിരുന്നു കറുപ്പും വെളുപ്പും. കണ്ണെത്താദൂരത്തോളം പരന്നുകിടന്ന മഞ്ഞിൽ പട്ടിക്കുട്ടിയും മാലാഖയുടെ പുള്ളിവസ്ത്രങ്ങളും നിശ്ചലദൃശ്യമായി തങ്ങിനിന്നു.

വാതിലിന്നിപ്പുറം നിന്ന് ഞാൻ ഉമ്മയോട് സംസാരിച്ചു. എന്താണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഉമ്മ അത് കേൾക്കുന്നുണ്ടെന്നും വ്യക്തമായ ഉത്തരങ്ങൾ പറയുന്നുണ്ടെന്നും ചുണ്ട് അനങ്ങുന്നതിൽ നിന്നും വ്യക്തമായിരുന്നു. നിശ്ശബ്ദമായ ഉത്തരങ്ങളെ ഞാൻ വിനയപൂർവ്വം സ്വീകരിച്ചു.

മാലാഖയെ സ്‌നേഹിച്ച പട്ടിക്കുട്ടി എവിടേക്കും പോയില്ല എന്ന് നമുക്കറിയാം. അവൻ മരച്ചുവട്ടിൽ ദിവസങ്ങളോളം കാത്തുകിടന്നു. കഠിനമായ മഞ്ഞിൽ കൈകാലുകൾ മരവിച്ച് വ്രണംവച്ചു പൊട്ടി. മുകളിലേക്ക് നോക്കി ദീനമായി അവൻ തേങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതുകേട്ടപ്പോൾ മാലാഖയുടെ നെഞ്ച് പിടഞ്ഞിരിക്കണം. താഴേക്ക് പറന്നുചെന്ന് അവന്റെയടുത്ത് ഇരിക്കണമെന്ന് തീവ്രമായി അവൾ മോഹിച്ചിരിക്കണം. ശിഖരങ്ങളിൽ ഉടക്കിപ്പോയ മാലാഖമാർക്ക് സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക് പറക്കാനും ഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങാനും കഴിയില്ല.

ഇടയ്ക്കു് ഒരൊറ്റക്കിളി വിറങ്ങലിച്ച ആകാശത്തിലൂടെ പറന്നുപോയി. രാത്രിയിലെപ്പോഴോ അകലെ കുറുക്കൻ ഓരിയിട്ടു. മഞ്ഞുഭൂമിക്കുമേലെ വിളർത്ത ചന്ദ്രൻ നിഗൂഢമായ തന്റെ യാത്ര തുടർന്നു. പട്ടിക്കുഞ്ഞിനേയും നോക്കി ഉറങ്ങാതെ മാലാഖ മരത്തിൽ തൂങ്ങിക്കിടന്നു.

എല്ലാം നിശ്ശബ്ദമാണ്. മഞ്ഞിൽ മരവിച്ചുപോയ പട്ടിക്കുട്ടി പ്രേഷണം ചെയ്യുന്ന സ്‌നേഹവും മരത്തിലുടക്കിപ്പോയ മാലാഖയുടെ തേങ്ങലുകളും വാതിൽപ്പാളിക്കപ്പുറത്തെ ഉമ്മയുടെ നിശ്വാസങ്ങളും ഞാനും. എല്ലാം നിശ്ശബ്ദമാണ്.

ഈ നിശ്ശബ്ദതയിലാണ് ദൈവസാന്നിദ്ധ്യം എന്ന് സുഹൃത്ത് പറയുന്നു. ഈ നിശ്ശബ്ദതയുടെ അർത്ഥം തേടലാണ് മനുഷ്യന്റെ ആത്യന്തികലക്ഷ്യം എന്ന് അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു.

മരത്തിലെ മാലാഖ ഒരിക്കലും പട്ടിക്കുട്ടിയെ ഉപേക്ഷിച്ച് സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കു പോകില്ല എന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം. വാതിൽപ്പാളിക്കപ്പുറം എപ്പോഴും ഉമ്മയുടെ വചനങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമെന്നും. ദൈവം അങ്ങനെ ആത്യന്തികമായ ഒരു പ്രശ്‌നം അല്ലാതായിത്തീരുന്നു.

കാട്ടിലെ സ്വപ്നങ്ങൾ

പിന്നാമ്പുറത്തെ കാട്ടിൽ ചെന്നുനോക്കാൻ ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു. അഴുകിയ ഗന്ധം എവിടെ നിന്നാണെത്തുന്നതെന്നു് കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഗന്ധവും ദിശയും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. നേരം ഇരുട്ടാൻ ഞാൻ കാത്തിരുന്നു. കുറ്റിപ്പടർപ്പിലൂടെ കുറേ നടന്നു. ഷർട്ടിലും ദേഹത്തും മുള്ളുകൾ കോറി. ഗന്ധം കാണാതെ ഞാൻ മടങ്ങി.

രക്തം പൊടിഞ്ഞ മുറിവുകളും കീറിയ ഷർട്ടും കണ്ട് ഭാര്യ മുഖം ചുളിച്ചു. രാത്രി മുഴുവൻ മണം പിടിച്ച് ഞാൻ കിടന്നു. നേരം പുലറായാപ്പോഴാണ് ഉറങ്ങിയത്. ഉറക്കത്തിൽ കുറ്റിക്കാടുകൾ അനങ്ങി.

ഉണർന്നപ്പോൾ വെയിൽ പടർന്നിരുന്നു. അടുക്കളയിൽ ചെന്നപ്പോൾ ഭാര്യ അവൾ കണ്ട സ്വപ്നത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. ഒന്നും കാണാൻ വയ്യാത്തത്ര ഇരുട്ടായിരുന്നു, മൂക്കിലാകെ അഴുകിയ ഗന്ധം. സഹിക്കവയ്യാതെ ഉറക്കമുണർന്നു. കാഴ്ചകളില്ലാത്ത സ്വപ്നം എങ്ങനെ സ്വപ്നങ്ങളാകും എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു. സ്വപ്നത്തിൽ ഗന്ധങ്ങളുണ്ടാകാറില്ല എന്ന് ഞാൻ കടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. എന്തിനിങ്ങനെ ഒച്ചയെടുക്കുന്നു എന്നവൾ ചോദിച്ചു. ഉള്ളിലെ ഉദ്വേഗം മറച്ചു പിടിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്തെങ്കിലും കണ്ടിരിക്കും, ഓർത്തു നോക്ക്, ഓർത്തു നോക്ക്. ഇരുട്ടിൽ കുറ്റിക്കാടുകൾ അനങ്ങിയോ? കുറ്റിക്കാടിന്നകത്ത് എന്തെങ്കിലും കിടന്നിരുന്നോ? അതിന്റെ ഗന്ധമായിരിക്കാം നീ ശ്വസിച്ചത്. അവളെന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ അവഗണിച്ചു് കഞ്ഞിവെപ്പ് തുടർന്നു.

അവൾ കാണാതെ പിന്നേയും ഞാൻ കാട്ടിൽ പോയി അലക്ഷ്യമായി അലഞ്ഞു. മടങ്ങിയെത്തുമ്പോൽ അവൾ ഉറക്കം പിടിച്ചിരുന്നു. ഉണർന്നപ്പോൾ സ്വപ്നത്തെക്കുറിച്ച് അവൾ വീണ്ടും വാചാലയായി. കാടാകെ പൂത്തിരുന്നെന്നും ഒരിക്കലും ഉണരരുതെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നെന്നും നിങ്ങൾ കുലുക്കിയുണർത്തിയപ്പോൾ പൂക്കളുടെ ഗന്ധം നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്നും അവൾ ഒച്ചയിട്ടു. പൂക്കൾ സ്വപ്നത്തിൽ ഗന്ധങ്ങൾ വിതറാറില്ലെന്നും പറഞ്ഞ് ഞാൻ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. അവൾ അടുക്കളയിൽ പോയി കഞ്ഞിവെച്ചു.

അന്നു രാത്രി ഞാൻ കാട്ടിലേക്കു പോയില്ല. നേരത്തേ കിടന്നു. കാടാകെ പൂത്ത സ്വപ്നം കാണാൻ ഞാൻ കഠിനമായി യത്നിച്ചു. പൂക്കളുടെ വാസനക്കായി ഞാൻ ആഞ്ഞുവലിച്ചു. അഴുകിയ ഗന്ധം പതുക്കെ മൂക്കിൽ നിറഞ്ഞു.

പ്രച്ഛന്നം

മൂന്നുമാസം പ്രായമുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങൾ കൂട്ടത്തോടെ കരയുന്നു എന്ന് തിടുക്കത്തിൽ അറിയിച്ച് അവൾ ഇരുട്ടിൽ മറഞ്ഞു.

രാത്രിയിൽ അകലെ ചെണ്ടയുടെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി. കുഞ്ഞുങ്ങൾ കൊമ്പൂതി കരഞ്ഞു. വീടുവിട്ടിറങ്ങി ഞാൻ ഓടി. ഇരുട്ടിൽ വേലിത്തലപ്പുകൾക്കിടയിലൂടെ ഗ്യാസ് ലൈറ്റിന്റെ വെളിച്ചം കാണാം. കിതച്ച് തെരുവിലെത്തിയപ്പോൾ ചെണ്ടക്കാർ സംഘം ചേർന്ന് വളഞ്ഞുനിന്നു് കൊട്ടുകയാണ്. വലയത്തിനകത്ത് കുറേപേർ കൂമ്പാരംപോലെ നിന്നിരുന്നു. അതിനകത്തുനിന്നു് കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ദീനരോദനം ഉയർന്നു.

ഉറക്കത്തിൽനിന്നു് പിടഞ്ഞെണീറ്റ് ആ രാത്രിയിൽ നിരവധിപേർ അവിടെയെത്തിയിട്ടുണ്ട്. വിഭ്രാന്തിയുടെ തെരുവിലെത്തിപ്പെട്ടതിന്റെ പാരവശ്യം എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും കാണാം. ഗ്യാസ് ലൈറ്റിന്റെ തീക്ഷ്ണപ്രകാശം അവരുടെ മുഖങ്ങളിൽ വിളറി വീണു.

കുറച്ചുപേർ ഒരറ്റത്ത് ചെണ്ടക്കാരുടെ വലയം ഭേദിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കൊട്ടുകാർ അജയ്യരായിരുന്നു. നിർബ്ബാധം അവർ മേളം തുടർന്നു. താളങ്ങളിൽ മാത്രമായിരുന്നു അവരുടെ ശ്രദ്ധ. അകത്തും പുറത്തും നടക്കുന്ന സംഘർഷങ്ങളും ഇളക്കങ്ങളും അവരെ ഏശുന്നതായി തോന്നിയില്ല. ഒരിടപോലും തെറ്റാതെ ഒരൊറ്റ ചെണ്ടയിലെന്നതുപോലെ അവരെല്ലാവരും സ്വയം സമർപ്പിച്ച് കൊട്ടി. നിരാശരായ ജനങ്ങളുടെ നിശ്വാസം അലകളായി ചുറ്റും പടർന്നു.

രണ്ടുപേർ അടുത്തുള്ള മരത്തിൽ ഏന്തിവലിഞ്ഞു കയറുന്നത് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. ഇരുട്ടിൽ ഇതെങ്ങനെ സാധിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അധികം താമസിയാതെ അതിലൊരുത്തൻ താഴെ വീണു. മറ്റവൻ തള്ളിയിട്ടതാണെന്ന് അവൻ ഞരങ്ങി. മറ്റവന് മുകളിൽ നിന്ന് ഇപ്പോൾ എല്ലാം വ്യക്തമായി കാണാം. മൊബൈലിൽ നിന്ന് അപ്പപ്പോൾ അവൻ താഴേക്ക് വിവരം അറിയിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ചെണ്ടക്കാരുടെ വലയത്തിനകത്ത് മനുഷ്യപ്പുറ്റിനു നടുവിൽനിന്നും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

പക്ഷെ അത് കുഞ്ഞുങ്ങളല്ല എന്നുള്ളതാണ് സത്യം. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ ശബ്ദങ്ങളുണ്ടാക്കുന്ന പാവകളാണവ. കൊമ്പിനു പകരമുള്ള പുതിയ പരീക്ഷണമാണത്. പലകാലത്തിൽ പല പിച്ചുകളിൽ കരയാനുള്ള ഒരു സാങ്കേതിക ക്രമീകരണമാണത്.

ചെണ്ടക്കാർ താളം മാറ്റുകയാണ്. തീർത്തും വ്യത്യസ്തമായ ചടുലത ഇപ്പോൾ കൈവന്നിരിക്കുന്നു. നിമിഷം ചെല്ലുന്തോറും ഇത് മുറുകികൊണ്ടിരിക്കും. അതിനനുസൃതമായി നടുവിലെ കൊമ്പുവിളി യഥാർത്ഥ രോദനമായി മാറുകയും, മനുഷ്യന്റെ വ്യഥ തന്നെയായി രൂപാന്തരപ്പെടുകയും ചെയ്യുമായിരിക്കാം. താഴെവീണു് നട്ടെല്ലൊടിഞ്ഞവന്റെ ഞരക്കം ഇരുട്ടിൽ നേർത്തുവന്നു. നിശ്ശബ്ദമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ ഞാൻ കാതുചേർത്തു- ‘സഖാവെ, താളങ്ങളിൽ നമ്മെയെല്ലാം ഉന്മാദരാക്കി അവർ നരബലി നടത്തുകയാണ്. ഹാ, കുഞ്ഞുങ്ങൾ.”

വര : പ്രസാദ് കാനത്തുങ്കൽ

കവർ : സി പി ജോൺസൺ