മണ്ണിര

പണ്ടത്തെ ഞങ്ങളുടെ തറവാട് കുടപ്പനയോല കൊണ്ട് കെട്ടി മേഞ്ഞ ഒരു ചെറിയ വീടായിരുന്നു. തഴച്ചു വളർന്ന ഒരു കാട് പോലെ വലിയ പറമ്പ് വീടിനെ പൊതിഞ്ഞു നിന്നു. പറമ്പിന്റെ ചില തട്ടുകളിൽ മുത്തശ്ശൻ നട്ട് പിടിപ്പിച്ച കപ്പയും കാച്ചിലും ചേമ്പും ചേനയുമെല്ലാം തല ഉയർത്തി നിന്നു.കീരിയും ഉപ്പനും ഉടുമ്പും എലിയും കാട്ടുമുയലും പാമ്പുകളും അനേകം പക്ഷികളും പറമ്പിൽ, സ്വന്തം ഇടങ്ങൾ കണ്ടെത്തി ജീവിച്ചു. മുത്തശ്ശൻ അവയെ സ്വന്തം മക്കളെപ്പോലെ സ്നേഹിച്ചു. തറവാടിന്റെ നീളൻ ഇറയത്തു ഇട്ട കട്ടിലിൽ ഒരു തഴ പായയും വലിയ കമ്പിളിയും വിരിച്ച് ആയിരുന്നു മുത്തശ്ശൻ കിടന്നിരുന്നത്. കട്ടിലിന്റെ തലപ്പെട്ടിയിൽ മുറുക്കാൻ ചെല്ലവും ഒരു ബാറ്ററി ടോർച്ചും പിച്ചാത്തിയും കാണും.മഴക്കാലം വന്നാൽ പിന്നെ ഞാൻ മുത്തശ്ശന്റെ കൂടെ ആകും കിടക്കുക. കമ്പിളി കൊണ്ട് മൂടി പുതച്ചു മുത്തശ്ശൻ എന്നെ ചേർത്ത് പിടിക്കും. മുത്തശ്ശന എനിക്കിഷ്ടമുള്ള ഒരു മുറുക്കാൻമണം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഉറങ്ങും വരെ മുത്തശ്ശൻ തന്റെ ചില ഓർമ്മകൾ എനിക്ക് കഥ പോലെ പറഞ്ഞ് തരും. ചില രാത്രികളിൽ താഴെ കണ്ടത്തിൽ ഊത്ത മീൻ കയറി വരും. അമ കൊണ്ട് നെയ്ത മീൻ കൂടുകൾ കണ്ടത്തിന്റെ മുറി വരമ്പുകളിൽ ഉറപ്പിച്ചു വെക്കാൻ മുത്തശ്ശനോടൊപ്പം ഞാനും കൂടും. ഞെരിച്ചു പെയ്യുന്ന മഴയത്തു കുട കാറ്റ് പറത്തും. പാതിരാ കഴിയുമ്പോൾ മുത്തശ്ശൻ എന്നെയും കൂട്ടി മീൻ ഉണ്ടോ എന്നു നോക്കാൻ പോകും. ഞാൻ മീനുകളെ ഇടാനുള്ള ഒരു കൂട കയ്യിൽ കരുതും. ഇരുട്ടിലൂടെ ടോർച്ചു വെട്ടത്തിൽ ഞങ്ങൾ നടക്കും. തണുപ്പ് കൊണ്ട് ഞാൻ ഇടയ്ക്ക് വിറക്കും. അങ്ങനെ ചെന്ന് നോക്കുമ്പോൾ കാണുന്ന കാഴ്ച ഞങ്ങളെ ഞെട്ടിക്കും. കൂട് നിറഞ്ഞു പെരുത്ത്, ഇടം കിട്ടാതെ മീനുകൾ കൂട്ടമായി കൂടിന്റെ വാതിലിൽ തിക്കി തിരക്കുകയാവും. മുത്തശ്ശൻ എന്നെ നോക്കി ഒരു ചിരി ചിരിക്കും. എന്റെ ഭാഗ്യം കൊണ്ടാണ് അത്രയും മീനുകൾ വന്നത് എന്നാണ് മുത്തശ്ശൻ പറയുക. എനിക്ക് അത് കേൾക്കുമ്പോൾ വലിയ അഭിമാനം തോന്നും. കൂട്ടിൽ നിന്നും മീനുകളെ പെറുക്കി ഇടുമ്പോൾ വലിപ്പമുള്ള മീനുകളെ മാത്രമേ മുത്തശ്ശൻ എടുത്തുള്ളൂ. ചെറിയ മീൻകുട്ടികളെ മുത്തശ്ശൻ വാത്സല്യത്തോടെ തിരികെ തോട്ടിലെ വെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറക്കി വിടും. എന്നിട്ട് നനഞ്ഞ, തണുത്ത കൈകൾ കൊണ്ട് എന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ചു, മീൻ കൂടയുമായി വീട്ടിലേക്ക് നടക്കും.

പുഴയിലേക്ക് മഴ ചാഞ്ഞിറങ്ങുന്നത് ഒരു പ്രിയഗാനത്തിന്‍റെ ആലാപനം പോലെ മനോഹരമായ അനുഭവമാണ്. നമ്മളല്ലാതെ മറ്റാരും അപ്പോൾ പുഴയരികിൽ ഉണ്ടാകരുത്. തണുത്ത കാറ്റത്ത് കുട പറക്കാൻ പോകും . പെട്ടെന്ന് മഴയെ പിന്നിലാക്കി പക്ഷികളുടെ ഒരു കൂട്ടം പറന്നകലും. മഴ ജലപ്പരപ്പിലേയ്ക്ക് മണൽത്തരികൾ വാരിയെറിഞ്ഞതുപോലെ ഏറിയും കുറഞ്ഞും പെയ്‌തലയ്ക്കും. നമ്മൾ ഓർമ്മകളുടെ പുഴയിരമ്പങ്ങളിലൂടെ അകലേക്ക്‌ ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നുപോകും . ഇലക്കുട ചൂടി നടന്നു നടന്നു നനഞ്ഞുതീർത്ത പെരുമഴക്കാലങ്ങളെ ഒരിക്കൽക്കൂടി ഓടിച്ചെന്നു കെട്ടിപ്പുണരും തണുത്തുമരവിച്ച വിരൽത്തുമ്പിൽ നിന്നും വെള്ളത്തിന്‍റെ പളുങ്കുമണികളുതിരും.. പുഴ മഴയിൽ നരയ്ക്കുന്നു. ആകാശം കാണാതാകുന്നു. ഏതോ മ്ലാനതയിൽ മാനവും പുഴയും ഒന്നായതുപോലെ. ഒരു കലങ്ങിമറിയലിൽ മീനുകൾ പുളച്ചുകയറി ഓളങ്ങളെ വെട്ടിച്ചുമാറുന്നു . മറുകരയിൽ ആടിയുലഞ്ഞുനിന്ന മരക്കൂട്ടങ്ങൾ ഇപ്പൊ മഴയുടെ പെരുങ്കളിയാട്ടത്തിൽ കാണാനില്ല..ഈ പുഴയൊഴുക്കിലാണ് മുതുമുത്തശ്ശന്മാർ തൊട്ടുള്ള തലമുറകൾ കാലസാഗരത്തിലേയ്ക്ക് പോയ്മറഞ്ഞത് . ഇതിലൂടെ തന്നെ പോയ്മറയും നമ്മളും.. അത്രയ്ക്കുണ്ട് പുഴയുടെ ഉന്മാദത്തോളം പോന്ന അനാദിയായ പ്രണയം.. ചിരഞ്ജീവിതം.