രണ്ട് പതിറ്റാണ്ടുകള്ക്ക് മുന്പ്, പത്ത് വര്ഷത്തോളം പ്രഫസര് റൂബകാന്തത്തിന്റെ കുടുംബവും ഞങ്ങളും കേന്ദ്രസര്ക്കാര് ജീവനക്കാര്ക്കായുള്ള ഒരേ കോളനിയിലെ താമസക്കാരായിരുന്നു. ഒരു മിന്നല് സന്ദര്ശനത്തിന് വരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള് ഫോണിലൂടെ അടുത്തെവിടെയോ നിന്ന് ഭാര്യ പ്രിയയാണ് പ്രാതലിന് കണക്കാക്കി എത്താന് നിര്ബന്ധിച്ചത്. തുടര്ന്ന് ഇത്രയും കൂടി പറഞ്ഞു:
“മാഷേ, ഞാന് മകളോടൊപ്പം രാവിലെ പുറത്തിറങ്ങും. ബ്രിഗേഡ് റോഡും കബന് പാര്ക്കും കമേഴ്സ്യല് സ്റ്റ്രീറ്റും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ് വൈകുന്നേരമാവും തിരിച്ചെത്താൻ. നേരത്തേ ഏറ്റ പരിപാടിയായതുകൊണ്ടാണ് പോകുന്നത്. പ്രാതലും ഉച്ചഭക്ഷണവും ഒരുക്കിവെച്ചിട്ടുണ്ട്. കഴിക്കാതെ പോകരുത്. ഈ പ്രിയയില്ലെങ്കിലും കൂട്ടിന് മാഷിന്റെ ‘പ്രിയ’കൂട്ടുകാരനുണ്ട്.”
പരിചയപ്പെട്ട കാലത്ത് റൂബകാന്തത്തിന്റെ ദൈനംദിനജീവിതത്തിന് കൃത്യമായി ആവർത്തിക്കുന്ന മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
ആദ്യത്തേതില്, ഞായറാഴ്ച ഒഴികെയുള്ള ദിവസങ്ങളില് എന്നും രാവിലെ സുന്ദരിയായ ഭാര്യയോടൊപ്പം പ്രഫസര് വീട്ടില് നിന്നിറങ്ങും. പത്തോ പതിനഞ്ചോ തവണ ഒരേ വേഗത്തില് ചുറുചുറുക്കോടെ നടത്തുന്ന കോളനി പ്രദക്ഷിണം കഴിഞ്ഞ് കുളിച്ച് കുറി തൊട്ടാണ് ജോലിക്കിറങ്ങുക. ഭാര്യയെ അടുത്ത ബസ് സ്റ്റോപ്പില് നിന്ന് യാത്രയാക്കിക്കഴിഞ്ഞ് സ്വന്തം ഇരുചക്രവാഹനത്തില് കോളേജിലേയ്ക്ക് യാത്ര തിരിക്കും. പ്രിയ റൂബയുടെ ശിഷ്യയായിരുന്നു. ഒച്ചപ്പാടുണ്ടാക്കിയ ഒരു പ്രേമവിവാഹമായിരുന്നു അവരുടേത്.
രാവിലത്തെ നടത്തവും ചിട്ടപ്പെട്ട ദിനചര്യകളും മൂന്നോ നാലോ ആഴ്ച തുടരും.
വേണ്ടെന്ന് മാറ്റിനിര്ത്തിയ മദ്യപാനം അത്താഴത്തിന് ശേഷം ഒരു തവണ മാത്രം എന്ന മട്ടില് പുനരാരംഭിക്കുന്നിടത്ത് അടുത്ത ഘട്ടം തുടങ്ങും. ദിവസങ്ങള് കഴിയവേ അതിന്റെ അളവും ആവൃത്തിയും കൂടും. രാവിലത്തെ കുളിയും നടത്തവും കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞുവരും. കോളേജില് പോക്ക് കൂടെക്കൂടെ മുടങ്ങും. സ്ഥിതിഗതികള് മൂര്ദ്ധന്യാവസ്ഥയില് എത്തുന്നതോടെ ജോലിക്ക് തീരെ പോകാതാവും. ഉണര്ന്നിരിക്കുന്ന നേരമത്രയും കുപ്പിയും ഗ്ലാസും വറുത്ത നിലക്കടലയും അണ്ടിപ്പരിപ്പുമായി ഇരിക്കലും കിടക്കലുമാവും.
ഈ നിലയിലെത്താൻ മൂന്നോ നാലോ ആഴ്ചയെടുക്കും.
പ്രിയയും സുഹൃത്തുക്കളും ചേര്ന്ന് മൂപ്പരെ പതിവ് ഡി അഡിക്ഷന് സെന്ററില് പ്രവേശിപ്പിക്കുന്നതോടെ അവസാന ഘട്ടം ആരംഭിക്കും.
അത് രണ്ടോ മൂന്നോ മാസം നീളും.
തിരിച്ചെത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ ആദ്യഘട്ടം ആഘോഷമായി വീണ്ടും തുടങ്ങും. ആ ദിവസങ്ങളില് ഞങ്ങള് രണ്ടുപേര്, ഞാനും റൂബയും, മാത്രമായി നടത്തിയിരുന്ന സുദീര്ഘകൂടിക്കാഴ്ചകളാണ് അക്കാലത്തിന്റെ വിലപ്പെട്ട നീക്കിയിരിപ്പ്. ഇന്നായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ അവ റെക്കോഡ് ചെയ്ത് സൂക്ഷിച്ചു വെയ്ക്കുമായിരുന്നു. സാഹിത്യവിഷയങ്ങളിൽ വിശേഷിച്ചും, മണിക്കൂറുകളോളം ഇരുന്ന് സംസാരിക്കാനുള്ള കോപ്പുണ്ടായിരുന്നു ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷാദ്ധ്യാപകനും വലിയ വായനക്കാരനുമായിരുന്ന റൂബകാന്തത്തിന്റെ പക്കല്.
പത്തൊമ്പത് വയസ്സു മാത്രം പ്രായമുള്ളപ്പോള് മേരി ഷെല്ലിക്ക് ഫ്രാങ്കന്സ്റ്റീന് പോലെ ഒരു കഥ സങ്കല്പ്പിക്കാനും എഴുതാനും എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു എന്ന സാമുവല് റോസന്ബര്ഗിന്റെ അന്വേഷണാത്മക ലേഖനത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു ഒരു ദിവസത്തെ ചര്ച്ച.
ഒമ്പതോ പത്തോ വയസ്സില് ബ്രെയ്ന് റ്റ്യൂമറിനും മരണത്തിനുമെതിരെ സ്വന്തം മകന് നടത്തിയ പോരാട്ടത്തിന്റെ കഥ പറയുന്ന, ജോണ് ഗുന്തറിന്റെ Death, Be Not Proud എന്ന ചെറിയ പുസ്തകത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു ഇനിയൊരു ദിവസത്തേത്.
മലയാളകഥാസാഹിത്യത്തിലെ രചനകള് പരിചയപ്പെടുത്തുമ്പോള് ശ്രദ്ധയോടെ ക്ഷമയോടെ കേട്ടിരിക്കും സഹൃദയനായ കോളേജ് അദ്ധ്യാപകൻ.
താമസം നഗരത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഭാഗത്തേയ്ക്ക് മാറ്റിക്കഴിഞ്ഞും ഇടയ്ക്ക് വിളിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു – അപൂര്വം കാണാറുമുണ്ടായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഫോണ് നമ്പര് മാറി. ആ വിവരം കൈമാറിയില്ല. വര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷം, അടച്ചിരിപ്പുകാലത്തെ സാമൂഹ്യവിലക്കുകള് ആ ബന്ധത്തെ മുഴുവനായും ഇല്ലാതാക്കി.
ഇന്ന് രാവിലെ ഉണര്ന്നെഴുന്നേറ്റത് മുതല് റൂബയാണ് മനസ്സില്. അര-മുക്കാല് മണിക്കൂര് നേരത്തെ കഠിനശ്രമത്തിനൊടുവില് പൊതുസുഹൃത്തുക്കളില് ഒരാളില് നിന്ന് നമ്പര് കിട്ടി. ഫോണ്വിളിയില് അവസാനിപ്പിക്കാം എന്ന് കരുതിയെങ്കിലും സംസാരിച്ചുവന്നപ്പോള് നേരില് കാണണം എന്ന് തോന്നി. ആ സുഹൃദ്ബന്ധം അതിന്റെ മുഴുവൻ ഊഷ്മളതയോടെ പൊടുന്നനെ മനസ്സിലെത്തി.
കാറിലോ ഓട്ടോറിക്ഷയിലോ ഗൂഗ്ളിന്റെ സഹായത്തോടെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് ഇറങ്ങാമായിരുന്നു. പകരം അഞ്ഞൂറ് മീറ്ററകലെ, 27th മെയ്ന് തുടക്കത്തില് കാബ് നിര്ത്തി ഇറങ്ങി. ‘ഓര്മ്മകള് …ഓര്മ്മകള്…ഒരിക്കലെങ്കിലും കണ്ട മുഖങ്ങളെ..’ മൂളി ഓര്മ്മവഴികളിലൂടെ നടന്നു.
റോഡിനിരുവശവും വീടുകളായും കടകളായും കെട്ടിടങ്ങള് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പരിസരത്തെ മേല്പ്പാലങ്ങളും കൂടിയായപ്പോള് എച്ച് എസ് ആർ ലേ ഔട്ട് തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം മാറിയിരിക്കുന്നു.
വീട്ടുവാതില്ക്കല് മുറിയൻ പാന്റിട്ട്, മേൽക്കുപ്പായമില്ലാതെ, സ്നേഹം കിനിയുന്ന പല്ലന് ചിരിയുമായി പ്രഫസർ കാത്തുനില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുടവയറും നരച്ച മുടിയും മാറ്റിനിര്ത്തിയാല് പഴയ റൂബ തന്നെ.
ഡൈനിങ് ടേബ്ളിൽ രണ്ടുപേർക്കുള്ള പ്രാതൽ വിളമ്പി അടച്ചുവെച്ചിരുന്നു. കട്ടിയിൽ പതുപതുപ്പോടെ തട്ടുദോശയെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന അടദോശയും കടുക് വറുത്തിട്ട തക്കാളി ചട്ണിയും.
മൊരുമൊരുക്കനെയുള്ള ഞങ്ങളുടെ അടദോശയുടെ തമിഴ് പരിഭാഷ !
“നല്ല വിശപ്പുണ്ട്. നമുക്ക് ആദ്യം ഭക്ഷണം കഴിക്കാം. പ്രിയ തനിക്കായി ഓർമ്മിച്ചുണ്ടാക്കിയതാണ് തക്കാളി ചട്ണി! “
പ്രാതലിനിടെ റൂബകാന്തം തുടര്ന്നു :
“സിങ്ക്രോണിസിറ്റിയായാണോ ടെലിപ്പതിയായാണോ ഇരുപത് കൊല്ലങ്ങള്ക്ക് ശേഷമുള്ള ഈ കൂടിക്കാഴ്ചയെ കാണേണ്ടത് എന്നെനിക്കറിയില്ല. മാസങ്ങള്ക്ക് ശേഷം- അഥവാ വര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷം തികച്ചും അവിചാരിതമായി ഇന്നലെ തന്നെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചിരുന്നു.
മകളുടെ കുട്ടി പത്താം ക്ലാസിലാണ്. കണക്കാണ് അവളുടെ ഇഷ്ടവിഷയം. അതറിഞ്ഞപ്പോള് കണക്കുമാഷായിരുന്ന പഴയ അയല്ക്കാരനെ കുറിച്ച് ഞാന് പറഞ്ഞു. സംഖ്യകള് കൊണ്ട് താന് ചെയ്തിരുന്ന കണ്കെട്ടുകളെക്കുറിച്ചും ജാലവിദ്യകളെ കുറിച്ചും ! ഓര്മ്മയിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരുദാഹരണം അവളെ പഠിപ്പിക്കാമെന്ന് തോന്നി. പാതി എത്തിയപ്പോഴാണ് വിഷയം ഇപ്പോഴും എനിക്കൊരു ബാലികേറാമലയാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.”
ജനിച്ചതും വളര്ന്നതും ബെങ്ഗളൂരുവിലാണെങ്കിലും ഒരു ശരാശരി മലയാളിയെക്കാള് നന്നായി മലയാളം സംസാരിക്കും തമിഴ്നാട്ടില് നിന്നെത്തി ഇവിടത്തുകാരനായ പ്രഫസര്. ആ ‘ബാലികേറാമല’ മൂപ്പര്ക്കൊരൂ ബാലികേറാമലയല്ലെന്നര്ത്ഥം.
“ഏതായിരുന്നു ആ ഉദാഹരണം ?”
“ചെറിയ ക്ലാസുകളില് തന്റെ സഹപാഠിയായിരുന്ന ഒരു ഹനീഫയുടെ മരണത്തിന്റെ കഥ ചേര്ത്താണ് അന്നത് പറഞ്ഞുതന്നത് എന്ന് ഓര്മ്മയുണ്ട്.
രാവിലെ റൂബയെ വിളിക്കാന് തോന്നിപ്പിച്ച വിചിത്രമായ സാഹചര്യം ഓര്ത്താവാം മരണം എന്ന വാക്ക് ചെറിയ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കി.
“ദാ ആ കഥ ഒരു തവണ കൂടി – ഹനീഫ ബാല്യകാലസുഹൃത്തും ആറും ഏഴും ക്ലാസുകളില് സഹപാഠിയുമായിരുന്നു. ഏഴാം ക്ലാസില് അവസാന പരീക്ഷയ്ക്ക് തൊട്ടുമുന്പ് അവന് മരിച്ചു. താമസിച്ചിരുന്ന കോളനിയോട് ചേര്ന്ന് ഉയര്ന്നുവന്ന വലിയ സര്ക്കാര് ആസ്പത്രിയില് രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ആദ്യമരണങ്ങളില് ഒന്നായിരുന്നു അത്. ഒരു സാധാരണ ജലദോഷപ്പനിയായിത്തുടങ്ങിയ അസുഖം പൊടുന്നനെ മറ്റെന്തോ ആയി വളരുകയാണുണ്ടായത്. ആസ്പത്രിയില് പ്രവേശിപ്പിക്കപ്പെട്ട് പത്താം ദിവസം അവന് മരണത്തിന് കീഴടങ്ങി.
ജീവിതയാത്രയില് അങ്ങനെ വഴിക്കൊരു സ്റ്റേഷനില് ഹനീഫ ‘വണ്ടി’യില് നിന്നിറങ്ങി. ഞാന് യാത്ര തുടര്ന്നു. മരിക്കുമ്പോള് അവന് പന്ത്രണ്ട് വയസ്സായിരുന്നു – എനിക്കും.
ഹനീഫയ്ക്ക് ഇന്നും പന്ത്രണ്ട് ! എനിക്ക് എഴുപത്താറും.
സമപ്രായക്കാരായിരുന്ന ഞങ്ങള് തമ്മില് ഇന്ന് അറുപത്തിനാല് വയസ്സിന്റെ വ്യത്യാസം!
ഇനി ഇതിന്റെ എതിര്വശം – എഴുപത്തെട്ടാം വയസ്സിലാണ് എന്റെ മുത്തച്ഛൻ മരിക്കുന്നത്. അന്നെനിക്ക് പത്ത് വയസ്സായിരുന്നു. അറുപത്തെട്ട് വയസ്സിന്റെ ഇളപ്പം.
വഴിയില് വണ്ടിയിറങ്ങി നിന്ന മുത്തച്ഛന് ഇന്നും അതേ പ്രായം.യാത്ര തുടര്ന്ന എനിക്ക് എഴുപത്താറും.
ഞങ്ങള് തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം ഇപ്പോൾ രണ്ടേരണ്ട് വയസ്സിന്റേത് !”
“ഇനി മറക്കില്ല.”
കള്ളക്കണക്കിന്റെ സ്വാരസ്യം ആസ്വദിച്ച് പ്രഫസര് ചിരിച്ചു. ഡയറിയെടുത്ത് ചുരുക്കെഴുത്തില് സംഗതി രേഖകളിലാക്കി.
“ഇനി ഓര്ക്കാപ്പുറത്തുള്ള ഈ സന്ദര്ശനത്തിന്റെ പിന്നിലുള്ള കഥ അഥവാ കണക്ക് കേള്ക്കട്ടെ.”
“ഇന്ന് രാവിലെ എഴുന്നേൽക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപ് തന്നെ സ്വപ്നം കണ്ടു.”
“ഓ !”
റൂബ അത്ഭുതം പ്രകടിപ്പിച്ചു.
“അത് മനസ്സിൽ നിന്ന് പോകാതെ നിന്നപ്പോൾ കൂട്ടുകാരുടെ ഫോൺ നമ്പറുകൾ തേടിപ്പിടിച്ച് വിളിച്ച് തന്റെ നമ്പർ സമ്പാദിച്ചു. വിളിച്ച് സംസാരിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ നേരിൽ കാണണമെന്ന് തോന്നി.”
“നല്ല കാര്യം – എന്തായിരുന്നു സ്വപ്നം?”
“പ്രിയയെ ഓർത്തപ്പോൾ, അത് ഫോണിലൂടെ പറഞ്ഞാൽ ശരിയാവില്ലെന്ന് തോന്നി. അതിന്റെ ഫലമാണ് ഈ വരവ്. സ്വപ്നം,…. ഇത് പോലൊരു സ്വീകരണമുറിയില്… നിലത്ത്… താൻ…മരിച്ചുകിടക്കുന്നതായി”
വാക്യം മുഴുവനാക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ പ്രഫസര് തല പിന്നോട്ടെറിഞ്ഞ്, ഇടിവെട്ടുന്ന ശബ്ദത്തില് അസംസ്കൃതമായ ആ ചിരി ചിരിച്ചു – വാ ഗുഹ പോലെ തുറന്ന്, തുപ്പല് തെറിപ്പിച്ച്, വലിയ മഞ്ഞപ്പല്ലുകള് മുഴുവന് കാണിച്ച്-
“വിശദമായി പറ..!’
“നിലത്ത് വെള്ളയില് പൊതിഞ്ഞ് താന് കിടക്കുന്നു. മൂക്കില് പഞ്ഞി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. താടിക്ക് കീഴെക്കൂടി ചുറ്റി ഒരു വെളുത്ത തുണിക്കഷണം നെറുകയില് കെട്ടിവെച്ചിരിക്കുന്നു. സംസാരിക്കാത്തപ്പോഴും അടഞ്ഞുകണ്ടിട്ടില്ലാത്ത തന്റെ ചുണ്ടുകള് അങ്ങനെ പൂര്ണമായും അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നു. കാലിന്റെ പെരുവിരലുകള് ചേര്ത്തുകെട്ടിയിരിക്കുന്നു. ചുറ്റും അരിയും പൂവിതളുകളും ചിതറിക്കിടപ്പുണ്ട്. എവിടെനിന്നൊക്കെയോ സ്ത്രീശബ്ദത്തില് തേങ്ങിക്കരച്ചിലുകള് ഉയരുന്നുണ്ട്. ചന്ദനത്തിരിയുടെ പുകയും മണവും കാറ്റില്ലാത്ത അന്തരീക്ഷത്തില് തളംകെട്ടിനില്ക്കുന്നു. അവിശ്വാസിയുടെ ചുമരിൽ മുരുകന്റെ ചിത്രമുള്ള കലന്റർ കണ്ടതുകൂടി എനിക്കോര്ക്കാം.
ആൾക്കാർ വന്നും പോയുമിരുന്നു.“

വര : പ്രസാദ് കാനാത്തുങ്കൽ
“താനെന്റെ ശവദാഹം കഴിയുന്നതുവരെ നിന്നോ എന്നാണറിയേണ്ടത്.”
റൂബ വീണ്ടും ചിരിച്ചു.
“ജോയ് ജോസഫാണ് വിവരമറിയിച്ച് എന്നെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവന്നത്. അവന് കുറച്ചുനേരം മൃതദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കിനിന്നു. പിന്നെ, തളർന്ന്, തലയ്ക്കൽ നിന്നല്പം മാറി, താഴെ ഇരുന്ന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ഏങ്ങലടിച്ചുള്ള ആ ശബ്ദം പെണ്കരച്ചിലുകള്ക്കിടയില് വേറിട്ടുനിന്നു. ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന മട്ടില് അവന്റെ തലയില് കൈവെച്ച് നില്ക്കുകയേ ചെയ്തുള്ളൂ ഞാന് ”
“ആരാ ഈ ജോയ് ജോസഫ്? “
“തനിക്കറിയില്ല!”
തട്ടുപൊളിപ്പന് പൊട്ടിച്ചിരി വീണ്ടും.
“അതാണ് ആലോചിച്ചപ്പോള് എന്നെ അദ്ഭുതപ്പെടുത്തിയത്.”
ഞാന് തുടര്ന്നു:
“പാലക്കാട്ട് കോളേജില് എന്റെ സഹപാഠിയായിരുന്നു . തന്റെ ശവശരീരത്തിനടുത്ത് വന്നിരുന്ന് കരയാന് അയാള്ക്ക് ഒരു കാര്യവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് പോട്ടെ. ശ്വാസകോശസംബന്ധമായ ഒരപൂര്വരോഗം ബാധിച്ച് , മരിച്ചുപോയയാളാണ് ജോയ് – വര്ഷങ്ങള്ക്ക് മുന്പേ!
എന്നോ മരിച്ച ജോയ് ജോസഫ്, മരിക്കാത്ത താങ്കളെ മൃതദേഹമാക്കി, അതിന്റെ തലയ്ക്കല് ഇരുന്ന് ഏങ്ങലടിച്ച് കരയുകയായിരുന്നു!”
കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ
വര : പ്രസാദ് കാനാത്തുങ്കൽ