പൂമുഖം LITERATUREകഥ തിരി

“ൻ്റെ ലീവ് ശരിയായി, ഉമ്മാക്കെന്താ കൊണ്ടുവരേണ്ടത്?”
പ്രായാധിക്യത്തിന്റെ അസ്ക്യതകളെ പേറിക്കഴിയുന്ന മാതൃത്വത്തിൻ്റെ, ചെവിയോട് ചേർത്തുവെച്ച ഫോണിൽ തൻ്റെ മകൻ, വിദൂരതയിൽനിന്ന് ഏറെ കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച സന്തോഷവാർത്തയറിയിച്ചപ്പോൾ ആ മാതൃഹൃദയത്തിന് ആഹ്ലാദിക്കാതിരിക്കാനായില്ല.

“ഇക്കൊന്നും വേണ്ട! കണ്ണടയുന്നതിന് മുന്നെ ൻ്റെ മോനെയൊന്നു കണ്ടാൽ മതി” എന്ന സ്നേഹഭാഷണത്തിലൊതുക്കുകയും “ഹോജ രാജാവായ തമ്പുരാനേ, ൻ്റെ മോനെ ഒരെടങ്ങേറും കൂടാണ്ട് ഇങ്ങെത്തിക്കണേ” എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ കയറൂരി വന്ന ആരുടെയോ പശു പറമ്പിലെ തെങ്ങിൻതൈ കടിച്ചു തിന്നുന്നത് കണ്ട്, കയർക്കാൻ നിന്നതുകൊണ്ട് “അങ്ങനെ പറഞ്ഞാലൊക്കൂല്ല! എന്തേലും പറഞ്ഞേ പറ്റൂ” എന്ന് മകൻ രണ്ടാവർത്തി പറഞ്ഞത് കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ചീത്ത കേട്ട് പിറകെ വന്ന ആരോ പശുവിൻ്റെ മൂക്കുകയർ ചേർത്തുപിടിച്ച് കൊണ്ടുപോവുകയും ചെയ്തു.

തെല്ലുനേരം കഴിഞ്ഞ് “ഇക്കാക്ക് നല്ല വിഷമണ്ട്, ഉമ്മ ഒന്നും പറയാത്തോണ്ട്“ എന്ന മരുമകളുടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലിൽ “ഞാനെന്ത് പറയാനാ, ആലംദുന്യാവിൻ്ററ്റത്ത് കെടക്കണ ഓനെ വെർതെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ വേണ്ടീട്ട്“ തസ്ബീഹ് മണികൾ നീക്കി ദിക്ക്ർ ചൊല്ലുന്നതിനിയിൽ ഉമ്മ പ്രതികരിച്ചു.
”ന്നാലും ഇക്ക ചോയ്ച്ച നെലക്ക് എന്തേലും ഉമ്മാക്ക് പറയാർന്നില്ലെ?” മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞ നാണം മറച്ചുവെച്ച് അവൾ തുടർന്നു “ഇക്ക മാർച്ച് ഇരുപത്ത്രാണ്ടാന്ത്യേത്രെ വര്ണത്!”

“വെർതെ ചോയ്ക്ക്ണതാവും, മൻസൂറ് ൻ്റെമോനാ! ഓൻ്റെ ചെർപ്പത്തില് കയ്യിലൊരു ഇരുപത് പൈസടെ തുട്ടുംവെച്ച്, ഇതോണ്ടെന്തൊക്കെയാ ഉമ്മാക്ക് വാങ്ങേണ്ടത് എന്ന് ചോയ്ച്ച ചെങ്ങായിയാണ്”

നിറയാനൊരുങ്ങിയ കണ്ണുകളെ തുടച്ച് “കയ്യിലൊന്നൂല്ലെങ്കിലും ചോയ്ക്ക്ണേന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടാവില്ല” എന്ന് കൂട്ടിച്ചേർത്ത് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

പിന്നെ എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്നപോലെ കാൽമുട്ട് വേദനയുടെ പ്രയാസങ്ങളെ കടിച്ചമർത്തി വേച്ചുവേച്ച് അടുക്കള വാതിലിൻ്റെ പടിയുംകടന്ന് മാറാല പിടിച്ചുകിടന്ന വിറകുപുരയിൽ കയറി കാര്യമായിട്ടെന്തോ തിരയാൻ തുടങ്ങി.

‘’പണ്ട് വെച്ചുംണ്ടാക്കാനും പുഞ്ചകൃഷിക്കുംന്ന് പറഞ്ഞ് മാസംതോറും പത്ത്മുപ്പത് ലിറ്റർ മണ്ണെണ്ണ പെർമിറ്റ് കിട്ട്യേർന്ന വീടാണിത്” എന്ന ആത്മഗതത്തിൽ മാറാല പിടിച്ച കിർലോസ്കർ പമ്പ്സെറ്റിനോട് ചാരിവെച്ചിരുന്ന മണ്ണെണ്ണസ്റ്റൗ എടുത്ത് അടുക്കളയിലേക്ക് തിരിച്ചു.

”എന്തിനാ ഉമ്മാ ഇത് വീണ്ടും ഇതിൻ്റുള്ളിൽ കൊടുന്നെക്ക്ണത്? രണ്ടീസം മുന്നേണ് ഞാനതിവിടെ കൊണ്ടു വെച്ചത്” എന്ന മരുമകളുടെ കലമ്പൽ വകവെക്കാതെ ഒരു കീറത്തുണിയിലേക്ക് എണ്ണ പകർന്ന് സ്റ്റൗ തുടക്കാൻ തുടങ്ങി.
“ങ്ങൾക്കൊക്കെ ഇത് എടംമൊടക്കിയാണ്, പക്ഷെ ഒരുകാലത്ത് ഇത് ഉള്ളതോണ്ടാ ഈ കുടീല് പയ്പ്പ് മാറ്റ്യേർന്നത്, പറ്റൂച്ചാല് ഓനോട് ഈൻ്റൊരു തിരി വാങ്ങി വരാൻ പറയ്” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കാലപഴക്കം തോന്നിക്കാത്ത വിദേശനിർമ്മിത മണ്ണെണ്ണസ്റ്റൗവിനെ തുടച്ചുമിനുക്കൽ തുടർന്നു.

മൻസൂർ പിന്നീടെപ്പോഴോ വിശേഷങ്ങളറിയാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ “അതേയ്, ഉമ്മാക്ക് ആ മൂസാമ്പറ് കാലത്തെ സ്റ്റൗവിന്റെ തിരി വേണോത്രെ!’’ എന്ന് പരിഹാസം നിറഞ്ഞ ഭാവത്തിൽ അവൾ തൻ്റെ ഭർത്താവിനെ അറിയിച്ചു.
‘’ചിരിക്കേണ്ട! ആ സ്റ്റൗ ഒരുകാലത്ത് ഉമ്മാടെ ജീവനേർന്ന്, പട്ടിണിയും പരിവട്ടങ്ങളുമായി കഴിഞ്ഞേർന്ന ദാമ്പത്യത്തിൻ്റെ ആദ്യകാലത്ത് ഒരവധിക്ക് ഉപ്പ വരുമ്പോൾ സമ്മാനിച്ചതാണത്.. വലിവിൽ നിന്ന് സമാശ്വാസം നൽകി ഉള്ളത്കൊണ്ട് വെച്ചുവിളമ്പാൻ ഉമ്മയെ സഹായിച്ച…’’ മൻസൂർ വാചാലനായി.
”ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലെൻ്റെ പൊന്നേ’’ എന്നു പറഞ്ഞ് ചിരിച്ച് അവൾ ശ്രദ്ധതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ‘’ലേശം തിരക്കുണ്ട്, ആ സ്റ്റൗവ്വിൻ്റെ പേരോ മറ്റു വിവരങ്ങളോ അതിമ്മേലുണ്ടെങ്കില്, ഫോട്ടോ എടുത്ത് വാട്സാപ്പില് അയക്ക്” എന്ന നിർദ്ദേശത്തോടെ മറുതലക്കലെ ശബ്ദം മുറിഞ്ഞു.

വരവുചിലവുകൾ കണക്കുകൂട്ടി തിട്ടപ്പെടുത്തി, കൂട്ടിയും കിഴിച്ചും കിട്ടുന്ന ഉത്തരം എപ്പോഴും പരിതാപകരമായ ശൂന്യത മാത്രമായിരിക്കുമെന്ന ഉത്തമബോധ്യത്തിൽ, സഹമുറിയൻ ഹമീദ്ക്കയോട്, “നാട്ടിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ ചെറുതായിട്ടൊന്ന് സഹായിക്കേണ്ടി വരും കൈയ്യില് കാര്യായിട്ടൊന്നുണ്ടാവില്ല, പക്ഷെ നൂറുകൂട്ടം പണികളാണ് കാത്തിരിക്കുന്നത്, ഞാനന്ന് പറഞ്ഞേർന്നില്ലെ?ഉമ്മാടെ കാൽമുട്ടിലെ വേദനക്ക് ട്രീറ്റ്മെൻ്റ് വേണ്ടി വരും. പിന്നെ വീടിൻ്റെ ഓടുകളെ താങ്ങി നിറുത്തുന്ന മല്ലും കഴുക്കോലുമൊക്കെ ആകെ ചിതലെടുത്തിരിക്കുന്നു. അതൊക്കെ മാറ്റണം! എന്ന് ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നതിനിടയിലാണ് സ്റ്റൗ കൊറിയൻ നിർമ്മിതമാണെന്ന തെളിവ് സഹിതമുള്ള പഴകിദ്രവിച്ച യൂസർ മാനുവലിന്റെ ഫോട്ടോ വാട്സാപ്പിൽ ലഭിച്ചത്.
‘ഇതെവിടെനിന്ന് കിട്ടിയെന്ന” ആശ്ചര്യത്തിനു മറുപടിയായി മച്ചകത്തെ ട്രങ്ക് പെട്ടിയുടെ ഫോട്ടോയുമെത്തി. കൂടെ ‘ഇശാഅ് നിസ്കാരം കഴിഞ്ഞ് ഇതും തെരഞ്ഞോക്കിയെടുത്തിട്ട് കുറേയിരുന്ന് കരഞ്ഞ് ഒന്നും കഴിക്ക്യാതേണ് ഉമ്മ കെടന്നൊറങ്ങ്യേത്” എന്നും അറിയിച്ചു.

വര : പ്രസാദ് കാനാത്തുങ്കൽ


‘’ട്രങ്ക് പെട്ടിനിറയെ ഉപ്പയുടെ ഓർമ്മകളാണ്, ഇരുമെയ്യായിരുന്നെങ്കിലും ഒരേ മനസ്സുള്ള, പരസ്പരം മറുത്തൊരക്ഷരം പറയാത്ത സ്നേഹജീവിതത്തിന്റെ ഓർമ്മപണ്ടം!”
“ഈ ജാതി വർത്താനൊന്നും ഇക്ക് തിരിയൂല്ല, ങ്ങള് ജോലി മാറ്ണ കാര്യം എന്തായി?”
“ഒന്നും ആയിട്ടില്ല! ഇനിയിപ്പോൾ ലീവ് കഴിഞ്ഞ് വന്നിട്ട് നോക്കാനേ പറ്റൂ… ഇല്ലെങ്കില് നാട്ടില് വരല് നടക്കൂല്ല!…”
അരോചകമുളവാക്കുന്ന ‘“വേറെന്താ വിശേഷങ്ങള്?” എന്ന പഴകി ദ്രവിച്ച വാചകത്തിലേക്ക് സംസാരമെത്തിയപ്പോൾ തൽക്കാലത്തേക്ക് അവസാനിപ്പിച്ച് ഉമ്മയാവശ്യപ്പെട്ട സ്റ്റൗവിന്റെ തിരിക്ക് വേണ്ടി വാട്സാപ്പിൽ ലഭിച്ച വിവരങ്ങൾ വെച്ച് അന്വേഷണമാരംഭിച്ചു.
സെയിൽസ് ഫീൽഡിൽ വർഷങ്ങളുടെ പരിചയസമ്പത്തുള്ള സഹമുറിയൻ ഹമീദ്ക്ക ഡീറ്റെയിൽസ് വാങ്ങി ഇൻ്റർനെറ്റിൽ പരതാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
“അലീമ ഖാമിസ് ട്രേഡിംഗ് എന്ന കമ്പനിയാണ് ഇതിൻ്റെ ഇവിടുത്തെ ഡീലർ, ബാക്കി ഞാൻ അന്വേഷിച്ചുനോക്കിപ്പറയാം”
മക്കളില്ലാത്തതിന്റെ ദുഃഖം, സ്നേഹം കൊണ്ട് മറച്ചുവെച്ച് ഒരു താങ്ങായ് ഹമീദ്ക്കയുള്ളത് തെല്ലൊരാശ്വാസമാണെന്ന് മൻസൂർ പലപ്പോഴും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞുട്ടള്ളതാണ്. ലൊസാർട്ടാൻ ഫിഫ്റ്റി എന്നെഴുതിയ ടാബ്ലറ്റ് പാക്കറ്റ് എടുത്ത് തുറന്ന് കാലിയായ സ്ട്രിപ്പ് നോക്കി “പടച്ചോനെ! അതും കഴിഞ്ഞാ?” എന്നും പറഞ്ഞ് “താൻ വിഷമിക്കേണ്ടഡോ! തിരിക്ക്, നമുക്ക് വഴിയുണ്ടാക്കാം” എന്ന് ഹമീദ്ക്ക സമാധാനിപ്പിച്ചു.
ജോലി അന്വേഷിച്ച് നടന്നിരുന്ന കാലം മുതൽ ഒരു കരുതലും താങ്ങും തണലുമായി കൂടെയുള്ള മനുഷ്യനായത് കൊണ്ടും ഹമീദ്ക്ക ഏറ്റാൽ ഏറ്റതാണ് എന്ന ഉറപ്പുള്ളതുകൊണ്ടും “വരുമ്പോൾ തിരി കൊണ്ടുവന്നിരിക്കും” എന്ന് ഉമ്മയെ അറിയിക്കാൻ മൻസൂർ മറന്നില്ല.
“അതേയ്, ആശാരി വേണുവേട്ടൻ മരംമുറിക്കാൻള്ള ആളെ കൊടുന്നേർന്ന്, ങ്ങള് പറഞ്ഞ വടക്കേപ്പൊറത്തെ തലപോയ തെങ്ങ് എന്തായാലും മുറിക്കണം,അതാകെ പൂതല് പിടിച്ചോണ്ട് ഉപകാരത്തിന് കൊള്ളില്ലത്രെ, അത് കൂടാതെ നാലുതെങ്ങും കൂടി മുറിക്കേണ്ടി വരുംന്നാ പറഞ്ഞെ, കണക്കും കാര്യങ്ങളും എഴുതി തന്നത് ഞാൻ വാട്സാപ്പിലയക്കാം” എന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലോടെ ലഭിച്ച കണക്കുകളെ നോക്കി ആശ്ചര്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയത്താണ് “തിരിയുടെ സർവീസ് സെൻ്റർ, ഇൻഡസ്ട്രിയൽ ഏരിയയിൽ ഉണ്ട് ഞാൻ നമ്പറയയ്ക്കാം. നീ എന്തായാലും വിളിച്ചു വിവരങ്ങൾ അറിയൂ ഞാനിന്ന് കുറച്ച് തിരക്കിലാണ്” എന്ന ഹമീദിക്കയുടെ സന്ദേശം വാട്സാപ്പിൽ ലഭിച്ചത്. തുടർന്ന്, പറഞ്ഞ പ്രകാരം അയച്ചു തന്ന കോൺടാക്ട് നമ്പറിൽ ബന്ധപ്പെട്ടപ്പോൾ നീണ്ട കാത്തിരിപ്പിനും സിസ്റ്റം ജനറേറ്റഡ് കോലാഹലങ്ങൾക്കുമൊടുവിൽ മറുതലക്കലെ ഫോൺ മറ്റൊരിടത്തേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ ചെയ്യപ്പെട്ടു.
‘“സർ നിങ്ങൾ അന്വേഷിക്കുന്ന മോഡൽ നമ്പർ ഇപ്പോൾ ഡിസ്കണ്ടിന്യൂഡ് ആണ്, നിങ്ങൾ ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ ഇൻഡസ്ട്രിയൽ ഏരിയ 29-ാം നമ്പറിൽ ഞങ്ങളുടെ വെയർഹൗസിനോട് ചേർന്ന് മറ്റൊരു സർവീസ് സെൻ്റർ ഉണ്ട് അവിടെ നേരിട്ട് പോയി അന്വേഷിച്ചാൽ ഒരുപക്ഷേ ലഭിച്ചേക്കും“
ലൊക്കേഷൻ വിവരങ്ങളും മറ്റും അവരിൽ നിന്ന് ചോദിച്ചു വാങ്ങി ഹമീദ്ക്ക വന്നപ്പോൾ മൻസൂർ വിവരങ്ങൾ ധരിപ്പിച്ചു. “നാളെ നിനക്ക് അവധ്യാണ് എന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്, ഞാൻ റൂട്ടിൽ പോണ വഴിക്ക് അവിടെ എറക്ക്യേരാം കൂട്ടത്തിൽ എനിക്ക് ഡോക്ടറെ കാണേം വേണം! ബിപിടെ ഗുളിക കഴിഞ്ഞ് രണ്ടീസായി, നിൻ്റെ കഴിഞ്ഞാൽ എന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി”.

എണ്ണ കുടിച്ചു വറ്റിച്ച് തെളിയുന്ന നിസ്സാരനായ വെറുമൊരു തിരിക്ക് മനുഷ്യനെ എത്രമാത്രം വട്ടംതിരിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് ഓർത്ത് വ്യാകുലപ്പെട്ട് ഉമ്മയെ വിളിച്ചപ്പോൾ കേട്ടതും “തിരി കിട്ട്വോ?” എന്ന ചോദ്യം തന്നെയാണ്. അത്രമാത്രം ആഗ്രഹിച്ചത് കൊണ്ടാകാം ചോദ്യം പതിവില്ലാതെ ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത് കൊണ്ട് “തീർച്ചയായും കിട്ടും” എന്ന ഉറപ്പ് കൊടുക്കാതിരിക്കാനായില്ല. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച, പൊതു അവധിക്ക് ജോലി ചെയ്യേണ്ടി വന്നതിന് ലഭിച്ച അവധി എന്തായാലും ഉപകാരമായി എന്ന് തലേന്ന് പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച പ്രകാരം ഹമീദ്ക്ക ഡ്രോപ്പ് ചെയ്ത് തിരിക്കുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ മൻസൂർ ഓർത്തു. കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ “സർ, ക്ഷമിക്കണം! സംഗതി ഇവിടെയുണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്, സിസ്റ്റത്തിൽ സ്റ്റോക്ക് കാണിക്കുന്നുമുണ്ട്. രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞ് വന്നാൽ ഞങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു വെക്കാം” എന്ന അറിയിപ്പിനെ തുടർന്ന് ഹമീദ്ക്കയെ ബന്ധപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ഉത്തരമില്ലാത്ത വിളികൾ മാത്രമാവുകയും. നിവൃത്തിയില്ലാതെ ടാക്സി വിളിക്കേണ്ടി വരികയും ചെയ്തു.
യാത്രയിലുടനീളം ഉമ്മയെ കുറിച്ച ചിന്തകളായിരുന്നു. കുടുസ്സുമുറികളും കുനിഞ്ഞുകടക്കേണ്ട കട്ടിളപ്പടികളുമുണ്ടായിരുന്ന ചെറിയവീട്ടിലേക്ക് കടന്നുവന്നപ്പോൾ ലോകം ചെറുതായപോലെ തോന്നിയിട്ടുണ്ടത്രെ പണ്ട്, പക്ഷെ സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രമറിയുന്ന ഉപ്പയുടെ വലിയ മനസ്സിനോട് ചേർന്ന് നിന്നപ്പോൾ ലോകം വലുതാവുകയും പരിമിതികളോട് പൊരുത്തപ്പെടുകയും ചെയ്തുവെങ്കിലും കരിപിടിച്ച അടുക്കളയിലെ വിറകടുപ്പിലെ പുക, ആസ്തമ രോഗിയായ ഉമ്മയുടെ വില്ലനായി, പ്രതിവിധിയെന്നവണ്ണം സ്വർണ്ണ നിറത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന കൊറിയൻ നിർമ്മിത മണ്ണെണ്ണ സ്റ്റൗവുമായിട്ടായിരുന്നത്രെ അടുത്ത അവധിക്ക് ഉപ്പയുടെ വരവ്, “ഉളേളല് നല്ലതായിക്കോട്ടെ” എന്നായിരുന്നത്രെ ഉപ്പയുടെ വാദം. തുടച്ചുമിനുക്കിയാൽ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന ആ സ്നേഹസമ്മാനത്തിൻ്റെ ഓർമ്മകൾക്ക് ഇന്നും തിളക്കം മാറിയിട്ടില്ല. ചിന്തകളുടെ ചിറകിലേറി താമസസ്ഥലമെത്തിയതറിഞ്ഞില്ല.
റൂമിലെത്തി ഹമീദ്ക്കയെ വിളിച്ചെങ്കിലും മറുപടി ലഭിക്കാത്തതിനെ തുടർന്ന് നാട്ടിലേക്ക് വീഡിയോ കോൾ വിളിച്ച് സംസാരിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോഴാണ് മൊബൈലിലേക്ക് ഒരു വിളി വന്നത്:
“മൻസൂറല്ലേ?”
“ അതെ!”
“…ക്വാളിറ്റി ബിൽഡിംഗ് മെറ്റീരിയൽസിലെ റസാഖ് ആണ്, ഞാനിപ്പോൾ ഹമീദിൻ്റെ കൂടെ ലൈഫ്-ലൈൻ ഹോസ്പിറ്റലിലുണ്ട്, ബുദ്ധിമുട്ടാവില്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങോട്ടൊന്ന് വര്വോ?”
“ എ…എന്തുപറ്റി?” മൻസൂറിൻ്റെ വാക്കുകൾ വിറച്ചു.
‘’ഏയ് പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല, പുള്ളി ഞങ്ങടെ കടേല് വന്നിട്ട് പോകാൻനേരത്ത് ചെറുതായിട്ടൊരു തലകറക്കം, അപ്പൊ നേരെ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നു” പിന്നെ എന്തോ ആലോചിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ “വരുമ്പോ, പുള്ളിടെ ചാർജറും ഒരു മുസല്ലയും കൊണ്ടൊരാൻ ഹമീദ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്” എന്ന് പ്രത്യേകം ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. സ്വന്തം ഉപയോഗത്തിനായി കുറച്ചു ഡ്രസ്സുകളും ആവശ്യപ്പെട്ട സാധനങ്ങളുമായി ടാക്സിയിൽ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് തിരിച്ചു.
അന്വേഷിച്ചറിഞ്ഞത് പ്രകാരം തിരഞ്ഞു പിടിച്ച് പ്രത്യേക പരിചരണ വിഭാഗത്തിൽ പച്ച കർട്ടൻ കൊണ്ടു മറച്ച ഹമീദ്ക്കയുടെ കട്ടിലിനോട് ചേർന്നിരുന്നിരുന്ന ആൾ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി “ഞാൻ റസാഖ് നേരത്തെ വിളിച്ചിരുന്ന…’’ മൻസൂർ കൈകൊടുത്ത് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ നിറം മങ്ങിയ ഹമീദ്ക്കയുടെ മുഖത്തായിരുന്നു, ചുണ്ടുകൾ ഒരു വശത്തേക്ക് ചെരിഞ്ഞിട്ടുള്ളത് പോലെ… “തലകറക്കം എന്നുപറഞ്ഞിട്ട് കാഴ്ചയിൽ വേറെന്തോ പോലെയുണ്ടല്ലോ” എന്ന് മൻസൂറിന് ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഹമീദ്ക്ക ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, ഡ്രിപ്പിലെ മരുന്ന് ഒച്ചിനെ പോലെ ഞരമ്പിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞു കയറുന്നുണ്ട്.
“വിഷമിക്കേണ്ടെന്ന് കരുതി പറയാതിരുന്നതാണ്, നിങ്ങളെ ഇറക്കി നേരെ ഞങ്ങടെ കടയിൽ കയറിവരുമ്പോൾ തന്നെ ആള് പരവശനായിരുന്നു. പിന്നെ ഞങ്ങളോട് സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ ചുണ്ട് ഇടത് ഭാഗത്തേക്ക് കോടി, ഇടതു ഭാഗം തളർന്ന് നടക്കാൻ പറ്റാതെ… ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേര് താങ്ങിനിറുത്തിയിട്ടും താങ്ങുറക്കാതെ കനം വെച്ച്, വിയർത്ത്… സ്ട്രോക്കായിരുന്നു! എന്തായാലും പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ എത്തിക്കാനായത് കൊണ്ട് രക്ഷപ്പെട്ടു…”
വിവരണം കേട്ട് ഹമീദ്ക്കയുടെ വേദനയുള്ള ചിരി രാത്രി കാർമേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന നിലാവെളിച്ചം പോലെ തോന്നി. കർട്ടനപ്പുറത്തെ കിടക്കയിലെ ഒരു രോഗി ഇടതടവില്ലാതെ ഛർദിക്കുന്നതിന്റെയും നിലവിളിക്കുന്നതിന്റെയും ശബ്ദം അലോസരപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ബിപി പരിശോധിക്കാൻ വന്ന നഴ്സ് തിരിച്ച് പോകുമ്പോൾ “കണ്ടീഷൻ സ്റ്റേബിളാണ്, ഒഴിവും ഇൻഷുറൻസ് അപ്രൂവലിനുമനുസരിച്ച് ഇന്ന് രാത്രി റൂമിലേക്ക് മാറ്റും” എന്ന് മൊഴിഞ്ഞു.
”ഇനിയിപ്പോൾ ഞാൻ നിൽക്കുന്നില്ല, കടയിൽ മേൽനോട്ടത്തിന് ആരുമില്ല. എന്തുണ്ടെങ്കിലും വിളിച്ചാൽ മതി” എന്ന ഉപദേശത്തോടെ സമ്മാനിച്ച വിസിറ്റിംഗ് കാർഡിന്റെ പുറകിൽ ക്വാളിറ്റി ബിൽഡിംഗ് മെറ്റീരിയൽസിന്റെ പേരിന് താഴെ നേരത്തെ തിരിക്ക് വേണ്ടി പോയ അലീമ ഖാമിസ് ട്രേഡിംഗിൻ്റെ പേരും ലോഗോയും പുറക് വശത്ത് അലീമ ഗ്രൂപ്പ് ഓഫ് കമ്പനീസിൻ്റെ കീഴിലുള്ള മറ്റു സ്ഥാപനങ്ങളുടെ വിവരങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് തന്നയാൾ കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് മറയുന്നത് വരെ മൻസൂർ അയാളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
“വീട്ടിൽ അറിയിച്ചോ?” എന്ന ചോദ്യത്തോടെ ഹമീദ്ക്കയെ സമീപിച്ചെങ്കിലും ക്ഷീണത്തിന്റെ മയക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണിരിന്നു. തെല്ലിട കഴിഞ്ഞ് ഉണർന്നപ്പോൾ ആദ്യം അവ്യക്തമായി ചോദിച്ചതും “തിരി കിട്ടിയോ” എന്നായിരുന്നു.
“ഇല്ല, രണ്ടീസം കഴിഞ്ഞ് വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്” എന്ന് പറഞ്ഞ് റസാഖ് സമ്മാനിച്ച വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് കാണിച്ച് “നമ്മൾ തിരി അന്വേഷിക്കുന്ന സ്ഥാപനവും ഇവരുടെ സ്ഥാപനവും അലീമ ഗ്രൂപ്പ് ഓഫ് കമ്പനിയുടെ അണ്ടറിലാണ് വരുന്നത്, മൂപ്പർ വിചാരിച്ചാൽ എന്തേലും നടക്ക്വോ?”
“നമുക്ക് ശ്രമിക്കാം” എന്ന അവ്യക്തമായ വാക്കുകളെ തുടർന്ന് വീണ്ടും മറ്റു കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ “രോഗിയെ സംസാരിക്കാൻ നിർബന്ധിക്കരുത്!” എന്ന് ഡ്യൂട്ടി നഴ്സിൻ്റെ കർശനമായ താക്കീത് ലഭിച്ചു.
താനല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ലാത്ത ഹമീദ്ക്കയ്ക്ക് വേണ്ടി കമ്പനിയിൽനിന്ന് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞ് അവധിയെടുത്ത് നിൽക്കാൻ തന്നെ മൻസൂർ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. ഇതിനിടയിൽ സമയമുണ്ടാക്കി രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞു വരാൻ പറഞ്ഞ കമ്പനിയിലേക്ക് പോകാൻ മൻസൂർ മറന്നില്ല. “ക്ഷമിക്കണം ഞങ്ങളിവിടെ പരതിയിരുന്നെങ്കിലും ലഭിച്ചില്ല. ഡിസ്കണ്ടിന്യൂഡ് മോഡലായത് കൊണ്ട് സംഘടിപ്പിക്കാൻ നിർവ്വാഹമില്ല” എന്ന മറുപടി ഒരു ശല്ല്യം ഒഴിവാക്കുന്നത് പോലെ മൻസൂറിന് തോന്നി.
മറ്റൊരു വഴിയില്ലെന്ന് ബോധ്യമായപ്പോൾ ഹമീദ്ക്കയോട് അനുവാദം വാങ്ങി റസാഖിനെ വിളിച്ച് വിവരം ധരിപ്പിച്ചു.
‘’സംഗതി നമുക്കൊപ്പിക്കാം, നിങ്ങളൊരു കാര്യം ചെയ്യൂ, ഉമ്മയുടെ ആഗ്രഹത്തെ കുറിച്ചും അതിനു കാരണമായ സംഭവങ്ങളെ കുറിച്ചും ഇവിടെ അന്വേഷിച്ചതിനെ കുറിച്ചും എല്ലാം വിശദമായി എഴുതി അറബാബിൻ്റെ മെയിൽ ഐഡിയിലേക്ക് ഒരു മെയിൽ അയക്കൂ, ഉമ്മയെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുകയും ഉമ്മയുടെ പേരിൽ തന്നെ കമ്പനി തുടങ്ങുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ള ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണ് അറബാബ്, എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടെങ്കിൽ തീർച്ചയായും ലഭിക്കും! ആട്ടെ, എന്നാണ് നാട്ടിൽ പോകുന്നത്?”
“മാർച്ച് ഇരുപത്തിരണ്ടിന്”
“ങ്ങ്ഹാ! രണ്ടാഴ്ചയേ ബാക്കിയുള്ളുവല്ലേ? ഇന്ന് തന്നെ മെയിൽ അയച്ചോളൂ, മെയിൽ ഐഡി ഞാൻ മെസ്സേജ് ചെയ്യാം” എന്ന നിർദ്ദേശത്തെ തുടർന്ന് കാര്യകാരണങ്ങളുടെ വിശദീകരണത്തോടെ തന്നെ ബന്ധപ്പെടാനുള്ള നമ്പർ സഹിതം പലവട്ടം വായിച്ചും തിരുത്തിയും ഒടുക്കം ഹമീദ്ക്കയ്ക്ക് വായിച്ച് കേൾപ്പിച്ചും ഉറപ്പുവരുത്തി മെയിൽ അയച്ചു.
എല്ലാം വായിച്ചു കേട്ട ഹമീദ്ക്ക നിറുത്താതെ ചിരിക്കുന്നത് കണ്ട് മൻസൂർ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു. “ൻ്റെ, മൻസൂറെ ഓരോ നിയോഗങ്ങള് ആലോയ്ച്ച് ചിരിച്ചതാ ഞാൻ, വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഫീൽഡിൽ ഇറങ്ങിയ ഞാനിവരുടെ കമ്പനിയുടെ പേര് ക്വാളിറ്റി എന്നതിന് കുലൈത്തി എന്ന് വായിച്ച ആളാണ്, ആ എന്നോടാണ് ഇത്രേം വലിയൊരു കത്ത് വായിച്ച് കേൾപ്പിച്ച് തന്നത്, എന്തായാലും പടച്ചോൻ ഖൈറാക്കട്ടെ!” വിശദീകരണം കേട്ട് മൻസൂറും ചിരിയിൽ പങ്കു ചേർന്നു.
“രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ഡിസ്ചാർജ്ജ് ചെയ്യാം” എന്ന റൗണ്ട്സിന് വന്ന ഡോക്ടറുടെ നിർദേശം രണ്ടു പേരിലും സന്തോഷമുളവാക്കി.
“അല്ല മൻസൂറെ! ഇത്രേം ദിവസം എനിക്ക് വേണ്ടി അവധി എടുത്താൽ നിനക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാവില്ലെ?”
“എന്ത് ബുദ്ധിമുട്ട്? അവധിക്ക് പോകുമ്പോൾ റെഡീം ചെയ്യാൻ കരുതി വെച്ചിരുന്ന പെൻഡിംഗ് ഓഫ് സെറ്റുകളാണിതെല്ലാം, അവിടെ ഇപ്പോൾ പ്രത്യേകിച്ച് പണിയൊന്നും ഇല്ല, ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ ഈ അവധി കഴിഞ്ഞ് പോയാൽ ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് തീർക്കാവുന്ന പണികളേ കാണൂ” എന്ന് വ്യക്തമാക്കി വെറുതെ മൊബൈലിൽ കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു അയച്ച മെയിലിന് മറുപടി വന്നത് മൻസൂറിൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്.
“മെയിൽ കിട്ടി, നാളെ രാവിലെ പത്തുമണിക്ക് നേരിൽ കാണുന്നതിനും സംസാരിക്കുന്നതിനും എൻ്റെ ഓഫീസിലേക്ക് വരാമോ? ലൊക്കേഷൻ ഡീറ്റയിൽസ് ഇതോടൊപ്പം അയക്കുന്നു.” എന്ന സന്ദേശത്തെ പല ആവർത്തി വായിക്കുകയും ഹമീദ്ക്കയ്ക്ക് കാണിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
“കൊള്ളാലോ! വരാമെന്നു മറുപടി അയച്ച് നാളെ നേരത്തോടെ തന്നെ പൊയ്ക്കോളൂ” എന്നു പറയുമ്പോൾ ഹമീദ്ക്കയുടെ സന്തോഷത്തിനും അതിരില്ലായിരുന്നു.
നിർദ്ദേശിച്ച സമയത്തിന് മുന്നെത്തന്നെ പ്രത്യേകമായി തുർക്കിഷ് വിളക്കുകൾ കൊണ്ടും കാലിഗ്രാഫികൾ കൊണ്ടും അലങ്കരിച്ച ഊദിന്റെ ഗന്ധം വമിക്കുന്ന ഓഫീസിൽ ഊഴവും കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ പ്രത്യേകമായ ഒരു അനുഭൂതി മൻസൂറിന് അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു. തൻ്റെ അവസരത്തിന് സമയമായെന്ന റിസപ്ഷനിസ്റ്റിൻ്റെ അറിയിപ്പിനെ തുടർന്ന് കതക് തുറക്കുമ്പോൾ ഒരു സൂഫി നർത്തകനെപ്പോലെ വട്ടം കറങ്ങി പെരുവിരലിൽ ഉയർന്ന് പൊങ്ങി ആകാശത്തിലേക്ക് പറന്നുയരുന്നത് പോലെയും ഹൃദയതാളം അറബനയുടെ താളം പോലെയുമായി മാറുന്നത് മൻസൂറിന് തോന്നി.
“എത്ര വർഷമായി ഇവിടെ?”
“എന്നാണ് നാട്ടിൽ പോകുന്നത്?”
“ എന്താണ് ജോലി?”
“സാലറി എത്രയുണ്ട്?”
അറബിയുടെ തേജസ്സുള്ള മുഖത്ത് നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ തന്നെ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്ക് യാന്ത്രികമായ് ഉത്തരം നൽകി കൊണ്ടിരുന്നു. അറബനയുടെ ഹൃദയ താളം മുറുകുന്നുണ്ട് ഒപ്പം ഊദിന്റെ സുഗന്ധവും.
“ഉമ്മയുടെ ആഗ്രഹത്തെ നിറവേറ്റുന്നതിന് വേണ്ടിയുള്ള താങ്കളുടെ ശ്രമങ്ങളെ ഞാൻ അങ്ങേയറ്റം പ്രശംസിക്കുന്നു. താങ്കൾക്കും ഉമ്മാക്കും ദൈവം നല്ലതു വരുത്തട്ടെ! തിരിക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ പരമാവധി ശ്രമിക്കാം കൂടെ മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി ചോദിച്ചോട്ടെ?”
“എന്താണ് സർ?”
‘’വിരോധമില്ലെങ്കിൽ അവധി കഴിഞ്ഞ് വന്ന് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ചേരൂ, ഇപ്പോൾ ലഭിക്കുന്നതിൻ്റെ രണ്ടിരട്ടി ശംബളം ഞാൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു.”
സ്വപ്നമാണോ യാഥാർത്ഥ്യമാണോ എന്നു തിരിച്ചറിയാനാവാതെ മൻസൂർ തരിച്ചിരുന്നു. ഹൃദയതാളത്തിനൊപ്പം കറങ്ങിപ്പറന്നുയർന്ന് മേഘങ്ങൾക്കുമേലെ നീന്തുകയാണോ താനെന്ന ചിന്ത മൻസൂറിനെ അലട്ടി. “താങ്കൾക്ക് സമ്മതമാണെങ്കിൽ സർട്ടിഫിക്കറ്റിൻ്റെയും പാസ്പോർട്ടിൻ്റെയും കോപ്പികൾ ഇന്നുതന്നെ അയക്കൂ” എന്ന വാക്കുകൾ മൻസൂറിൽ സ്ഥലകാലബോധമുണ്ടാക്കിയെങ്കിലും നാവുകൾ “ശുക്ക്ർ അള്ളാഹ്…! അൽഹംദുലില്ലാഹ് എന്ന് മന്ത്രിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു.

യാത്രപറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ സന്തോഷ വാർത്ത ആരെയെല്ലാം അറിയിക്കണമെന്ന വേവലാതിയായിരുന്നുവെങ്കിലും പകരം നൽകാനാവാത്ത നോറ്റ നോമ്പിനും പ്രാർത്ഥനകൾക്കും ഉത്തരമെന്നവണ്ണം വിവരങ്ങളെല്ലാം ഉമ്മയെത്തന്നെ ആദ്യം അറിയിച്ചു. പിന്നെ എല്ലാറ്റിനും നിമിത്തമായ ഹമീദ്ക്കയോടും.

അറബി ആവശ്യപ്പെട്ട രേഖകളൊക്കെ കൈമാറിയെങ്കിലും ഹമീദ്ക്കയെ ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്ത് റൂമിലെത്തി തുടർന്ന് ജോലിക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങിയെങ്കിലും പിന്നെ അറബിയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് ഒരു വിവരവും ലഭിച്ചില്ല. ഒരു സ്വപ്നമായിരിക്കും എന്ന് കരുതി സ്വയം സമാധാനിക്കാൻ ശ്രമിച്ച് അവധിക്ക് പോകുവാൻ രണ്ടുനാൾ ബാക്കി നിൽക്കെ അറബിയുടെ വിളി വന്നു.
“മറ്റന്നാളല്ലേ നാട്ടിൽ പോകുന്നത്?”
“അതെ”
“ഓകെ നാളെ വൈകീട്ട് നാലുമണിക്ക് ഓഫീസിലേക്കൊന്ന് വരൂ”
“തീർച്ചയായും”
‘“എങ്കിൽ നമുക്ക് നാളെ കാണാം”
ഔപചാരികമായ ചോദ്യാത്തരങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് വിശദീകരണമൊന്നും മൻസൂറിന് ലഭിച്ചില്ല.

തിരി കിട്ടിയിട്ടുണ്ടാകുമെന്നുറപ്പിൽ തന്നെയാണ് അലീമ ഗ്രൂപ്പ് ഓഫ് കമ്പനിയുടെ കതക് കൃത്യസമയത്ത് തുറന്ന് മൻസൂർ അകത്ത് കടന്നത്, എത്തിയ വിവരം റിസപ്ഷനിൽ ബോധിപ്പിച്ചപ്പോൾ കോൺഫറൻസ് ഹാളിലേക്ക് ആനയിക്കപ്പെട്ടു. ബലൂണുകൾകൊണ്ടും തോരണങ്ങൾക്കൊണ്ടും അലങ്കരിച്ച വലിയ ഹാളിൽ തന്നെ കൈകൊട്ടി സ്വീകരിക്കുന്ന ജീവനക്കാരും അറബിയും കൂടെ വീൽചെയറിൽ പ്രായം ചെന്ന സ്ത്രീയും. ചുമരിൽ മാർച്ച് ഇരുപത്തിയൊന്ന് യു.എ.ഇ മാതൃദിനം എന്നുകൂടി കണ്ടപ്പോൾ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് വർണ്ണിക്കാനാവാത്ത സന്തോഷമായിരുന്നു മൻസൂറിന്, ഔപചാരികമായ മുഖ പ്രസംഗത്തിൽ മാതൃത്വത്തിന്റെ മഹത്വത്തെപ്പറ്റി വീൽചെയറിലുള്ള അലീമ ഖാമിസ് എന്ന തൻ്റെ ഉമ്മയുടെ അടുത്തുനിന്ന് കൊണ്ട് അറബി മനോഹരമായി സംസാരിച്ചു. കൂടെ നിസ്സാരമായ തിരിയെക്കുറിച്ചും അതിനു വേണ്ടിയുള്ള മൻസൂറിൻ്റെ ശ്രമങ്ങളെ കുറിച്ചും അറബി സംസാരിച്ചു. തുടർന്ന് അന്വേഷിച്ചുനടന്ന തിരിയും ഉമ്മാക്കെന്ന് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞ ഒരു ഗിഫ്റ്റ് ബോക്സും കൂടെ ഓഫർ ലെറ്ററും വീൽ ചെയറിലുള്ള അറബിയുടെ ഉമ്മയിൽ നിന്ന് സ്വീകരിക്കുമ്പോൾ മൻസൂറിൻ്റെ കൈകൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നീണ്ട കരഘോഷത്തെത്തുടർന്ന് പറയാൻ വാക്കുകളില്ലാതെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ പ്രാർത്ഥനകൾ സ്നേഹമായ് മാറിയതിൻ്റെ നിർവൃതിയിൽ ഊദിൻ്റെ ഗന്ധമുള്ള ഹാളിൽനിന്ന് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അറബനയുടെ മൃദുതാളത്തിനൊപ്പം “ശുക്ർ അള്ളാഹ്… അൽഹംദുലില്ലാഹ്…” എന്ന് മൻസൂറിൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

വര : പ്രസാദ് കാനാത്തുങ്കൽ

Comments

You may also like