നിരൂപണം

എം ടി വിമർശിക്കപ്പെടുന്നു : ഭാഗം 2

മനുഷ്യ സൗന്ദര്യത്തെ കറുപ്പും വെളുപ്പുമെന്നു രണ്ടായി പകുത്തു കൊണ്ട് ആവിഷ്ക്കരിക്കുന്നത് പൊതുവിൽ ‍ എല്ലാ സിനിമയിലും സാഹിത്യത്തിലും കാണാൻ കഴിയും .വെളുത്ത ശരീരങ്ങൾ ‍ ഉദാത്തവും മാതൃകാസൗന്ദര്യത്തിന്റെ പ്രതീകവും ആയാണ് കടന്നു വരാറുള്ളത്. കറുത്ത മനുഷ്യശരീരങ്ങൾ എല്ലായ്‌പ്പോഴും വൃത്തിഹീനവും അവഹേളനാർഹവും ആയി വെളുത്ത ശരീരത്തിൻ്റെ എതിർ‍വശത്ത് അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെടുന്നത് ഒരു സാമ്പ്രദായിക രീതിയാണ്. ഈ വിധത്തിൽ സൗന്ദര്യസങ്കല്പത്തെ പിൻപറ്റുന്ന രീതീ എം ടിയുടെ പലകൃതികളിലും കാണാൻ കഴിയും
നാലുകെട്ടിലെ അമ്മിണിയേടത്തിയെ കുറിച്ച് എംടി എഴുതുന്നുണ്ട്: “അമ്മിണിയേടത്തി നല്ല വാഴക്കൂമ്പിൻ്റെ നിറമാണ്. കഴുത്തിൽ നീല ഞെരമ്പുകൾ ‍ തെളിഞ്ഞു കാണാം.” ഞൊറിഞ്ഞുടുപ്പു മാത്രമായി പാമ്പിൻ കളത്തിൽ കവുങ്ങിൻ ‍ പൂക്കുലയുടെ നിറമുള്ള ശരീരവുമായി തുള്ളാനിരിക്കുന്ന അമ്മിണിയേടത്തിയെന്ന പെൺകിടാവിനെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, മാന്നിയുടെ പോളക്കകത്ത് മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മിനുത്ത ഉണ്ണിയെടുത്ത് നോക്കുന്ന രസമാണ് അപ്പുണ്ണിക്ക്‌ തോന്നുന്നത്. മറ്റൊരു സന്ദർഭത്തിൽ ‍ അമ്മിണിയേടത്തിയുടെ സാമീപ്യം അപ്പുണ്ണിക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്നത് വിവരിക്കുന്നതിങ്ങനെ . ” അവർ ‍ അരികത്തു കൂടെ കടന്ന് പോകുമ്പോൾ ‍ കാച്ചിയ എണ്ണയുടെ, ചന്ദനത്തിൻ്റെ ,മട്ടിപ്പശയുടെ ,കെെതപ്പൂവിൻ്റെ മണമാണ്‌.” വെളുത്ത അമ്മിണിയേടത്തിയുടെ സൗന്ദര്യം എത്ര വിശദീകരിച്ചാലും തീരാതെ തുടരുന്നത് കാണാം . “മൂക്കിന് താഴെ കുരുത്തുനിൽക്കുന്ന നീലച്ഛായയുള്ള നനുത്ത രോമങ്ങൾ, കുടമുല്ല പൂക്കളുടെ മണമുളള മുടി, പട്ടു ജാക്കറ്റിൻ്റെ പിന്നു കുത്താത്ത താഴത്തെ പൊളിയിലൂടെ കാണുന്ന കൂമ്പാളയുടെ നിറമുള്ള വയർ…”വെളുത്ത ശരീരത്തിലെ മാതൃകാസൗന്ദര്യത്തിൻ്റെ പ്രതീകമായ അമ്മിണിയേടത്തി അപ്പുണ്ണിയെ തേടി ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ കോണിച്ചോട്ടിലെ മുറിയിലേക്ക് എത്തുന്നത് മുടിയിലെ മന്ദാരപ്പൂവിൻ്റെ മണവുമായാണ്. പൊതുബോധ സൗന്ദര്യാഭിരുചിയെ ഉത്തേജിപ്പിക്കുന്ന കാവ്യാത്മകഭാഷയിലൂടേയും ശെെലിയിലൂടേയും വരേണ്യമായ സൗന്ദര്യഭാവുകത്വത്തെ അവതരിപ്പിക്കുന്നത് എം ടി യുടെ പല കൃതികളിലും കാണാൻ ‍ കഴിയും.

എത്രവർണിച്ചാലും മതിവരാത്ത അമ്മിണിയേടത്തിയുള്ള അതേ നാലുകെട്ടിലെ കറുത്ത നിറമുള്ള മാളു നേർ വിപരീതത്തിൽ ‍ ചുരുക്കം വാക്കുകളിൽ ഒടുങ്ങി പോകുന്നു . മുഷിഞ്ഞ മുണ്ടും ബ്ലൗസും ധരിച്ച, കൂർ‍ത്ത മൂഖവും കറുത്ത നിറവുമുള്ള മാളു അടുത്തുകൂടെ പോകുമ്പോൾ ‍ നനച്ചു നിവർത്താതെയിട്ട തുണിയുടെ ദുഷിച്ച മണമാണ്. ഒരിക്കൽ ‍ മാളു അരികത്ത് വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ ഈറൻ മുടിയുടെ മണം മൂക്കിൽ വന്നു തട്ടുന്നത് അപ്പുണ്ണിയെ മടുപ്പിക്കുന്നു. തറവാട്ടിൽ ‍ വിശന്ന വയറുമായി കയറി വന്ന കുട്ടിയായ അപ്പുണ്ണിയെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വിളിക്കുന്നതും, ആരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത അവൻ്റെ ജീവിതത്തെ അനുകമ്പയോടെയും കരുതലോടെയും എന്നും സമീപിക്കുന്നതും ആ തറവാട്ടിൽ മാളു മാത്രമായിരുന്നു. ആ മാളുവിന് സഹതാപമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ജീവിതത്തിൽ മെച്ചപ്പെട്ട ഘട്ടത്തിൽ പോലും‍ അപ്പുണ്ണിക്ക് മാറ്റി വെക്കാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. കാരണം വെളുത്ത ശരീരങ്ങളുടെ അധീശലോകത്തിൽ ‍ കറുത്ത ശരീരമുള്ള മാളുവിൻ്റെ ജീവിതം ആവശ്യമില്ലാത്ത ഒന്നായി മാറ്റപ്പെടുന്നു.

കർക്കിടകം എന്ന ചെറുകഥയിലും പൊതുബോധസൗന്ദര്യസങ്കല്പങ്ങൾക്ക് സ്വീകാര്യമല്ലാത്ത സ്ത്രീശരീരത്തെ പ്രാകൃതവൽ‍കരിച്ച് അവതരിപ്പിക്കുന്നത് കാണാം. കർക്കിടകത്തിലെ മീനാക്ഷിയെ എം ടി വിവരിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ “തടിച്ച് പൊക്കത്തിലുള്ള സ്ത്രീ. പല്ല് പൊന്തിയിട്ടാണ്. നാലാൾക്ക് തിന്നാനുള്ളത് ആ ജന്തുവിന് ഒറ്റക്ക് വേണം .അവർ ‍ ബ്ലൗസിടില്ല, ബോഡിയും ഇടില്ല. പുറത്ത് പോകുമ്പോൾ ഒരു തോർത്തെടുത്ത് ചുമലിൽ ‍ ഇടും. ഇവർ ‍ അടുത്തു വരുമ്പോൾ അടച്ചിടാറുള്ള ശാക്തേയം കഴിക്കുന്ന കൊട്ടിയറയുടെ വാതിൽ ‍ തുറന്നപോലുള്ള മണമാണ്.” സൗന്ദര്യത്തിൻ്റെ വരേണ്യ രൂപങ്ങളായ, വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ വാഴക്കൂമ്പു നിവർത്തിയതുപോലുള്ള ശരീരങ്ങൾ ചന്ദനം മണക്കുമ്പോൾ ‍ സാമ്പ്രദായികസൗന്ദര്യത്തിനു പുറത്താകുന്ന തടിച്ച മീനാക്ഷിയുടെ ശരീരം ദുഷിച്ച ഗന്ധമുള്ളതാവുന്നു.

എംടിയുടെ കൃതികളിൽ ‍ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്നാണ് കുട്ട്യേടത്തി. കുടുംബത്തിൻ്റെയും സമൂഹത്തിൻ്റെയും വ്യവസ്ഥാപിത അച്ചടക്കത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുകയും ധിക്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്ത്രിയാണ് കുട്ട്യേടത്തി . സ്ത്രീപക്ഷ വായനകൾ ‍ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒന്നാണ് കൂട്ട്യേടത്തിയിലെ ആഖ്യാനരീതി. വ്യവസ്ഥാപിത അച്ചടക്കങ്ങൾക്ക്‍ എതിരായി ഒരുതരം പ്രതികാരജീവിതം നയിക്കാൻ ‍ കുട്ട്യേടത്തിയെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഘടകം കറുത്ത ശരീരം മൂലം അനുഭവിക്കുന്ന തിരസ്ക്കരണമാണ്.

കുട്ട്യേടത്തി കറുത്തിട്ടാണ്.

ജാനകിയേടത്തിയുടെ വാക്കുകളിൽ ‘തൊട്ട് കണ്ണെഴുതാം’.

ചിരിക്കാതിരിക്കുമ്പോഴും വലിയ രണ്ട് പല്ലുകളുടെ അറ്റം വെളിയിൽ കാണാം.

ഉണങ്ങിയ വിറകുകൊള്ളി പോലെ പരുപരുത്ത കെെകൾ. ‍

അടുത്ത് വരുമ്പോൾ വിയർപ്പിൻ്റെയും എണ്ണയുടെയും നനച്ചു നിവർത്താതെയിട്ട ഈറൻ തുണിയുടേയും ഓക്കാനം വരുന്ന മണമുണ്ട്.

ഇടത്തെ കാതിൽ അറപ്പ് തോന്നുന്ന വിധത്തിൽ ‍ തുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മണിയുണ്ട്.

ജാനകിയേടത്തിയിൽ ‍ എത്തുമ്പോൾ കാണാൻ ചന്തമുള്ള വെളുത്ത ശരീരമാണ്.

നീലച്ച ഞെരമ്പുകൾ ‍ തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന കെെത്തണ്ടകൾ‍ക്ക് വാഴക്കൂമ്പിൻ്റെ മിനുപ്പാണ്.

അവർ ‍ അടുത്തു വരുമ്പോൾ ‍ ചന്ദന സോപ്പിൻ്റെ മണമുണ്ട്.

എംടിയുടെ സൗന്ദര്യ സങ്കല്പത്തിൽ കറുത്ത സ്ത്രീകൾ ‍ മാത്രമാണ് വിയർക്കുന്നത്. വെറുതെ വിയർക്കുകയല്ല , അവർ ഓക്കാനം വരുന്ന ദുഷിച്ച ഗന്ധം പരത്തുകയാണ്. വെളുത്ത സ്ത്രികളാരും വിയർക്കുന്നില്ല. അഥവാ വിയർത്താൽ തന്നെ ആ വിയർപ്പ് സുഖകരമായ മണമായാണ് അനുഭവപ്പെടുന്നത്. എംടി ആവിഷ്കരിക്കുന്ന, കയ്യിൽ ‍ നീല ഞെരമ്പുകൾ തെളിയുന്ന, കെെതപ്പൂവിൻ്റെയും ചന്ദനത്തിൻ്റെയും സുഗന്ധമുള്ള ,കൂമ്പാളയുടെ നിറത്തിൽ അടിവയറുള്ള അമ്മിണിയേട്ടത്തിമാരെ കുറിച്ചുള്ള വരേണ്യസൗന്ദര്യസങ്കല്പത്തിൻ്റെ കഴുക്കോലിലാണ് സത്യത്തിൽ കറുത്ത നായർസ്ത്രീയായ കുട്ട്യേടത്തി കെട്ടിത്തൂങ്ങി ചാവേണ്ടി വന്നതെന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ‍ എംടി ഉൾപ്പെടെയുള്ളവർ മതിവരാതെ വിശദീകരിച്ച വെളുപ്പിൻ്റെ ലാവണ്യബോധം കറുത്ത കുട്ട്യേടത്തിമാരെ വിവാഹത്തിനും ലെെംഗികതക്കും, എന്തിന്, സ്വകാര്യജീവിതത്തിനു പോലൂം അനർഹരാക്കി മാറ്റി. അതേസമയം അവരെ ആത്മഹത്യയിലേക്ക് തള്ളിവിടുന്ന പൊതു സമൂഹത്തെ മാറ്റമില്ലാതെ നിലനിർത്തുന്നുമുണ്ട്.

അങ്ങേയറ്റം ജനാധിപത്യ /മനുഷ്യത്വ വിരുദ്ധവും വംശീയവുമായ സൗന്ദര്യലോകം എംടിസാഹിത്യത്തിലും ഉണ്ടെന്ന് പറയാതിരിക്കാനാവില്ല. ഇത് എംടിക്ക് മാത്രം ബാധകമാവുന്ന ഒന്നല്ല. മലയാള സാഹിത്യ- സിനിമാ ലോകം തന്നെ കറുത്ത ശരീരങ്ങളേയും, പൊതുസൗന്ദര്യസങ്കല്പത്തിനു പുറത്തുള്ളവരേയും നിരന്തരം അധിക്ഷേപിക്കുകയും സാമൂഹ്യ ജീവിതത്തിൽ നിന്നുതന്നെ പുറത്താക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിധത്തിലുള്ള ആവിഷ്ക്കാരങ്ങൾ നടത്താറുണ്ട്. ഇതേ ആശയലോകം എംടിയും പങ്കിടുന്നുണ്ടെന്ന് ഓർമ്മിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്.സിനിമയും സാഹിത്യവും കേവലാനന്ദത്തിന് കാണുകയോ വായിക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോൾ ‍ പോലും അത് കാഴ്ചക്കാരന്റേയും വായനക്കാരന്റേയും സാമൂഹ്യപെരുമാറ്റങ്ങളെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. കറുത്ത ശരീരങ്ങളെ ഓക്കാനം വരുന്ന ദുർഗന്ധമുള്ളവരായി ആവിഷ്ക്കരിക്കുന്ന എംടി കൃതികൾ ‍ പഠിപ്പിക്കുന്ന ക്ലാസ് മുറികളിലെ കറുത്ത ശരീരമുള്ള കുട്ടികളെ ലാക്കാക്കി വെളുത്ത ശരീരങ്ങളുടെ സൗന്ദര്യലോകം ഊറിച്ചിരിക്കുക സ്വാഭാവികമാണ്.

വെെവിദ്ധ്യങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളാത്ത, ജനാധിപത്യവിരുദ്ധമായ, വരേണ്യമായ ഒരു സൗന്ദര്യഭാവുകത്വം എംടി കൃതികളിൽ ‍ ഉണ്ടെന്നത് വിസ്മരിക്കപ്പെട്ടുകൂടാ.

കാഴ്ച്ചക്കാരിൽ ‍ ചിരി ഉണർത്താനും, വെളുത്ത ശരീരസൗന്ദര്യത്തെ മഹത്വവൽ‍ക്കരിക്കാനും വേണ്ടി കറുത്ത മനുഷ്യരെ പരിഹാസ്യരായി ചിത്രീകരിക്കുന്ന രീതി കാലങ്ങളായി മലയാള സിനിമയ്ക്കും സാഹിത്യത്തിനുമുണ്ട്. എത്രയോ കാലങ്ങളായി മലയാള പ്രേക്ഷക/വായനാ സമൂഹവും ഇത് അനുവദിച്ച് കൊടുക്കുകയും ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. കറുത്ത ശരീരങ്ങളെ അവഹേളനപരമായി ചിത്രികരിക്കുന്നത് അത്തരം വികൃത ആവിഷ്ക്കാരങ്ങൾ ആസ്വദിക്കുന്ന ഒരു വലിയ പൊതുസമൂഹം ഉണ്ടിവിടെ എന്ന കാരണത്താലാണ്. പരിണാമപ്രക്രിയയിൽ മനുഷ്യരൂപം ആയിത്തീരുകയും, ആധുനിക ഭൗതികജീവിതസാഹചര്യങ്ങൾ ‍ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കേവലാനന്ദ അനുവാചക- ആസ്വാദക സമൂഹങ്ങൾ ‍ പ്രാകൃതാവസ്ഥയിലുള്ള മനോനിലയിൽ നിന്നും ആധുനിക സാമൂഹ്യ /ജനാധിപത്യ ബോധത്തിലേക്ക് വളരേണ്ടതുണ്ട്‌. സിനിമയിലും ടിവി കോമഡി പരിപാടികളിലും കറുത്ത ശരീരങ്ങളെ അവഹേളനപരമായി ചിത്രികരിക്കുന്ന രംഗങ്ങൾ ‍ കണ്ട് ആർത്ത് ചിരിക്കുന്ന ആസ്വാദക സമൂഹം ആധുനിക സമൂഹത്തിലെ വികൃത കാഴ്ചയാണ്‌ .എന്തു കൊണ്ടായിരിക്കും കറുത്ത ശരീരങ്ങൾ ‍ ചിരിയുണർത്തുന്ന ഒന്നായി സമൂഹ മനസ്സിൽ എന്നും നിലനിൽക്കുന്നത്? തീർ‍ച്ചയായും അതിന് കാരണം തമാശയല്ല. ഒരു തമാശയിലെ ആശയം ഒന്നിൽകൂടുതൽ ‍ തവണ ആവർത്തിച്ചാൽ ആസ്വദിക്കാൻ ഒരു പ്രേക്ഷകനും ഉണ്ടാവില്ല . ആവർത്തന വിരസതയുള്ള തമാശയ്ക്ക് അതിജീവിക്കാൻ ആവില്ല. എത്രയോ കാലങ്ങളായി കറുത്ത ശരീരങ്ങൾ ‍ തമാശയുടെ കേന്ദ്ര ആശയമായി പ്രേക്ഷകർക്ക് മുന്നിൽ ‍വരുന്നത് കണ്ട് ഒരു മടുപ്പം കൂടാതെ പൊതുസമൂഹം ആർത്തു ചിരിക്കുകയാണ്. ആ ചിരിക്കുന്നത് അവരുടെ ഉള്ളിലെ കേവലഫലിതബോധമല്ല ,അതിനും മുകളിൽ ഉള്ളിൽ പേറുന്ന ജാതിയവും വംശീയവുമായ ബോധമാണ്‌. അതിന് ഉത്തരം തേടേണ്ടത് പുരോഗമന മലയാളി കൊണ്ടുനടക്കുന്ന ജാതീയ/ വംശീയബോധങ്ങളിൽ ‍ ആണ്.

ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഒരു മറുവാദമായ് വരാറുള്ളത് സാമൂഹ്യവിരുദ്ധമനോഭാവ മുള്ളവരും സ്ത്രി വിരുദ്ധരും ജാതിബോധം പേറുന്നവരും ‍കൂടി ഉള്ളതാണ് സമൂഹം എന്നും അതുകൊണ്ട് അത്തരം മനുഷ്യർ കൂടി സാഹിത്യത്തിലും സിനിമയിലും ഉണ്ടാവുന്നത് സ്വാഭാവികമാണെന്നും ആണ്. സമൂഹത്തിലെ നന്മയുള്ളവരെ മാത്രം ആവിഷ്ക്കരിച്ചു കൊണ്ട് സാഹിത്യവും സിനിമയും രചിക്കപ്പെടുകയെന്നത് വിരോധാഭാസം ആയിത്തീരുമെന്ന് ഉറപ്പുള്ള കാര്യമാണ്. പൊളിറ്റിക്കൽ ‍കറക്റ്റ്നെസ്സിൻറെ ജലവിതാനം വച്ച് സിനിമയും സാഹിത്യവും ഉണ്ടാക്കണമെന്ന് വാദിക്കുകയല്ല. മറിച്ച് എതെങ്കിലും ഒരു വിഭാഗത്തെ അവഹേളിക്കുന്നതിനോ സാമൂഹ്യമായ പുറംതള്ളലിന് വിധേയമാക്കുന്നതിനോ കാരണമാകുന്ന, സാംസ്‌കാരിക അധീശത്വമുള്ള ആശയങ്ങളെ സാമൂഹ്യബോധത്തിൽ ‍ ഉറപ്പിച്ചെടുക്കുന്ന വിധത്തിൽ ‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിലെ ജനാധിപത്യപ്രശ്നം ഉന്നയിക്കുകയാണ്. സാമൂഹ്യവിരുദ്ധ മനോഭാവമുള്ള മനുഷ്യർ സാഹിത്യത്തിലോ സിനിമയിലോ അനിവാര്യമാകുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിൽ ‍ അത്തരം മനുഷ്യർ ‍ പങ്കിടുന്ന സാമൂഹ്യവിരുദ്ധബോധത്തെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത് കൂടിയാവേണ്ടതുണ്ട് കലാപ്രവർ‍ത്തനങ്ങൾ. അല്ലെങ്കിൽ ജനപ്രിയ കലാവിഷ്‌ക്കാരങ്ങളിലൂടെ സാമൂഹ്യവിരുദ്ധ ബോധങ്ങൾ ‍ പൊതുബോധമായ് തുടരുകയും സമൂഹത്തിൽ ‍ ഒരു വിഭാഗം മനുഷ്യരെ പൊതുഇടങ്ങളിൽ അപരവത്ക്കരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്യും.

പൊളിറ്റിക്കൽ കറക്റ്റ്നെസ്സ് എങ്ങിനെ സർഗാത്മകമായി സിനിമയിൽ ‍ ഉൾപ്പെടുത്താം എന്നത് പുതിയകാലത്ത് ഇറങ്ങുന്ന സിനിമകൾ ‍ കാണിച്ചു തരുന്നുണ്ട്. പൊതുബോധ സ്ത്രിവിരുദ്ധ തമാശക്ക് ഷോക്ക് ട്രീട്മെൻറ് കൊടുക്കുന്ന ഒരു രംഗം ടൊവിനോതോമസും പാർവ്വതിയും അഭിനയിച്ച മലയാള സിനിമയായ ‘ഉയരെ ‘യിൽ ‍ സർഗാത്മകമായി കെെകാര്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ‍ഒന്നിൽ ബ്ലാ ബ്ലാ യെന്നും മറ്റതിൽ കുറേ ബ്ലാ..ബ്ലാ കൾ എന്നും എഴുതിയ രണ്ടു ശുചിമുറി ബോർഡുകൾ ‍ കാണുമ്പോൾ ടൊവിനോ തോമസ് അവതരിപ്പിക്കുന്ന നായക കഥാപാത്രം പാർവതിയുടെ കഥാപാത്രത്തോട് ചോദിക്കുന്നുണ്ട് , ഇതിൽ ‍ പുരുഷൻ്റെയും സ്ത്രിയുടെയും ‍ എങ്ങനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുമെന്ന്. അപ്പോൾ നായിക വിശദീകരിക്കുന്നത്, ബ്ലാ ബ്ലാ എന്ന് മാത്രം എഴുതിയത് പുരുഷന്‍റേയും വാതിൽ ‍ നിറയെ ബ്ലാ ബ്ലാ എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നത് സ്ത്രികളുടേയും ശുചിമുറി ആണെന്നാണ്. സ്ത്രികൾ ‍ എപ്പോഴും കലപില സംസാരിക്കുന്നവരും പുരുഷന്മാർ ആവശ്യത്തിനു മിതമായ വാക്കുകൾ സംസാരിക്കുന്നവരും ആണെന്ന പൊതുബോധ യുക്തിയാണ് ബോർഡുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. സ്ത്രീകൾക്ക് എതിരെയുള്ള പൊതുബോധത്തെ കുടുതൽ ‍ ആഴത്തിൽ ഉറപ്പിച്ചെടുക്കാൻ ‍ കഴിയുന്ന ആശയമാണ് ഇവിടെ പങ്ക് വെക്കപ്പെട്ടത്. എന്നാൽ സിനിമയിൽ ഈ രംഗത്ത് സ്ത്രികൾക്ക് എതിരായുള്ള ഒരു ആശയത്തെ കാഴ്ച്ചക്കാരിൽ ചിരിക്ക് വക നൽകി വെറുതെ വിടുകയല്ല ചെയ്യുന്നത്. നായികയുടെ വിശദീകരണം കേട്ട് , ‘കൊള്ളാമല്ലോ ഐഡിയ’ ഇതിന് പുറകിൽ ‍ ആരുടെ ബൂദ്ധിയാണെ’ന്ന് കൗതുകത്തോടെ നായകകഥാപാത്രം ചോദിക്കുകയും ‘തീർ ച്ചയായും അത് ഒരു പുരുഷൻറെ ബുദ്ധിയാവും, എന്ന് അതിന് മറുപടിയായി നായിക പറയുകയും ചെയ്യുന്നു. ‍ നേരത്തെ ചിരിച്ചുലഞ്ഞ പുരുഷ ബോധത്തിൻറെ തലക്കിട്ട് ഒരു കിഴുക്കായി ആ ഉത്തരം മാറുകയാണ്‌. സ്ത്രികളെ കുറിച്ച് പുരുഷ ലോകത്തിന്‍റെ സങ്കൽപ്പങ്ങളാണ് ഇത്തരം ഫലിതബിന്ദുക്കളായ് മാറിയെതെന്ന് സിനിമ തുറന്ന് കാട്ടുന്നു. സാമൂഹ്യവിരുദ്ധബോധം പേറുന്നവർ ‍ സിനിമയിൽ ‍ ആവിഷ്ക്കരിക്കപ്പെടുന്നതോടൊപ്പം അത്തരം ബോധത്തെ മഹത്വവൽ‍ക്കരിക്കാൻ ‍ ശ്രമിക്കാതെ നായികയുടെ വാക്കുകളിലൂടെ തിരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോൾ പൊളിറ്റിക്കൽ കറക്റ്റ്നെസ്സ് സർഗാത്മകമായി മാറുകയാണ്.

തന്റെ കൃതികളിൽ വാഴക്കൂമ്പുശരീരങ്ങൾ ‍ സുഖകരമായ മണമുള്ളവരായ് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന സൗന്ദര്യ ഭാവുകത്വത്തിൻറെ എതിർ വശത്ത് കറുത്ത ശരീരങ്ങളെ ‍ ഓക്കാനം വരുത്തുന്ന ദുർഗന്ധമുള്ളവരായി എംടി ഭാവനചെയ്യുമ്പോൾ അനുവാചകമനസ്സിലും ആഴത്തിൽ ആ ബോധം ഉറച്ചു പോകും. ഇങ്ങനെ നിർമ്മിച്ചെടുക്കുന്ന പൊതുബോധമാണ് സാമൂഹിക പൊതുയിടങ്ങളിൽ കറുത്ത ശരീരങ്ങളായ കുട്ട്യേടത്തിമാർക്ക് സാമൂഹിക മരണം വിധിക്കുന്ന തുക്കുകയറായി മാറുന്നത്.

കവർ : വിത്സൺ ശാരദ ആനന്ദ്

ഭാഗം 1

നാലുകെട്ടിന്റെ ദാരിദ്ര്യം വർഗപ്രശ്നമല്ല

മലയാളികളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരനും വായനക്കാരനുമായ എംടി എന്ന അതികായന്റെ രചനാലോകത്തെ നവ ജനാധിപത്യ, സാമൂഹ്യ നീതി സങ്കല്പങ്ങളിലൂടെ പുനര്‍വായിക്കുകയാണ് ഇവിടെ. ഏത് സാഹിത്യവും സിനിമയും പല നിലകളിൽ വായിക്കാം. എം ടി യിലും അത്തരം വായനകള്‍ സാദ്ധ്യമാണ്. എം ടി കൃതികളിൽ കേരളത്തിൽ നില നിന്നിരുന്ന സാമൂഹ്യ പെരുമാറ്റ ശീലങ്ങളുടെ ചരിത്ര പരമായ അടയാളപ്പെടുത്തലുകൾ കാണാം. സ്ത്രീ പുരുഷബന്ധങ്ങളുടെ പാരസ്പര്യവും കലഹവുമുണ്ട്. വിപ്ലവവും പ്രണയവും തുറന്ന ലൈംഗികതയും കാണാം. ഈ നിലക്ക്, പൊതുവിൽ പുരോഗമനം എന്ന് കരുതാവുന്ന ഒരു വായന എം ടി തുറന്നു വെയ്ക്കുന്നുണ്ട് . അത്തരം വായന സാദ്ധ്യ മാവുന്നത് പോലെ വ്യക്തിപരമായ ആസ്വാദനവും ഉണ്ടാവാറുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ വ്യക്തിപരമായ ആസ്വാദനത്തിന്റയോ അനുഭൂതിയുടെയോ കേവലാനന്ദവായനക്കാണ് പ്രാമുഖ്യം. എംടിയുടെ എഴുത്തിന്റെ കാവ്യാത്മകത, നാട്ടിൻപുറ ഗൃഹാതുര കാഴ്ചകൾ..അങ്ങനെ നീളും വെെയക്തിക അനുഭൂതിയുടെ ആസ്വാദന വായനകള്‍.
ഇതിൽ നിന്നും തീര്‍ത്തും വ്യത്യസ്തമായ മറ്റൊരു സമീപനം കൂടി നിരൂപണ സാഹിത്യത്തിൽ സജീവം ആണ്. അകാലത്തിൽ അന്തരിച്ച ഡോക്ടർ പ്രദീപന്‍ പാമ്പിരിക്കുന്ന്‌ മലയാള സാഹിത്യത്തില്‍ വിവിധ എഴുത്തുകാരുടെ കൃതികളിലുള്ള തറവാടുകളെ കുറിച്ച് ഒരു പഠനം നടത്തുന്നുണ്ട്. കൃതികളുടെ സാമൂഹ്യ രാഷ്ട്രീയ പരിസരങ്ങളെ നവ ജനാധിപത്യ സാമൂഹ്യനീതി സങ്കല്പങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പുന: പരിശോധിക്കുക എന്നതാണ് ഈ പഠനത്തില്‍ ഉള്ളത് . പുരോഗമന വായനയും, വെെകാരിക ആസ്വാദന വായനയും കൊണ്ടുനടക്കുന്ന കേവലാനന്ദ അനുവാചക ലോകത്തിന്‍റെ ഹൃദയം പിളർക്കുന്ന ഒന്നായിരുന്നു ഇത്തരം വിമര്‍ശന സമീപനം. സമൂഹം വൈവിധ്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഒന്നാണെന്നതുകൊണ്ടു തന്നെ വിവിധങ്ങളായ ജീവിത പരിസരങ്ങളില്‍ എല്ലാവര്‍ക്കുമുള്ള പൊതു ഇടങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്. ഈയൊരു കാഴ്ചപ്പാടാണ്‌ ഇത്തരം വായനകളുടെ അടിസ്ഥാനമായിരിക്കുന്നത്.
എംടിയുടെ കൃതികളിലെ പുരോഗമന ആശയങ്ങളെ മുന്‍ നിര്‍ത്തിയോ വെെയക്തിക അനുഭൂതികളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയോ ഒരു വായന സാദ്ധ്യമാണ് എന്നത് നേരത്തെ പറഞ്ഞതാണ്. അതുപോലെത്തന്നെ ജനാധിപത്യ സാമൂഹ്യ നീതി സങ്കല്പങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലും എം ടിയുടെ സാഹിത്യ ലോകത്ത് ഒരു സൂക്ഷ്മ പരിശോധന നടത്താവുന്നതാണ്. അതിലേയ്ക്ക് കടക്കുന്നതിന് മുന്‍പ് ആമുഖമായി ഒരു കാര്യം പറയേണ്ടതുണ്ട്. അത് കഥകളുടെ ഉള്ളടക്കത്തിലെ ആശയപരമായ രാഷ്ട്രിയ ചായ് വിനെ കുറിച്ചാണ്. ഏത് കൃതിക്കും ഒരു രാഷ്ട്രീയമുണ്ടാവും. രാഷ്ട്രീയം ഇല്ലാത്ത സാഹിത്യമോ സിനിമയോ സാദ്ധ്യമല്ല. ആ രാഷ്ട്രീയമെന്നത് വ്യവസ്ഥയെ നിലനിർത്തുന്ന ആശയങ്ങളെ പുനരുത്പാദിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതോ അതല്ലെങ്കില്‍ വ്യവസ്ഥയെ തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതോ ആയിരിക്കും. കല കലക്ക് വേണ്ടിയോ ജീവിതത്തിനു വേണ്ടിയോ എന്ന തർക്കത്തിലേയ്ക്കല്ല കടക്കുന്നത്. ഏതു തരം ആവശ്യത്തെ മുൻനിർത്തി നടത്തിയ സർഗാത്മക ചോദനയുടെ ആത്മാവിഷ്ക്കാരമായാലും ശരി, അതിലെ ആശയങ്ങൾ ജനങ്ങളുടെ ബോധത്തെ സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട് എന്നതാണ് പ്രധാനം. വെറും ആസ്വാദനപരമായി മാത്രമാവും സാഹിത്യം വായിക്കുകയോ സിനിമ കാണുകയോ ചെയ്യുന്നത്. പക്ഷെ അതിന്‍റെ ഉള്ളടക്കത്തിലെ ആശയങ്ങൾ അറിഞ്ഞും അറിയാതെയും ജനങ്ങളുടെ സാമൂഹ്യ പെരുമാറ്റ ശീലങ്ങളെ രൂപപെടുത്തുണ്ട് എന്നത് ഒരു യാഥാർത്ഥ്യമാണ് .അത് കൊണ്ട് എഴുത്തുകാരൻ/എഴുത്തുകാരി ഒരു സാമൂഹ്യ പരിഷ്‌കർത്താവ് ആവണോ എന്ന ചോദ്യം എഴുത്തുകാരന്റെ /എഴുത്തുകാരിയുടെ സാമൂഹ്യ രാഷ്ട്രീയബോധവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യം മാത്രമാണ്. ഈ സന്ദര്‍ഭത്തിലാണ് എഴുത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കത്തെ കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യുന്ന, വിമര്‍ശനപരമായി പരിശോധിക്കുന്ന നിരൂപണ സാഹിത്യത്തിനു കൂടി നമ്മുടെ സാഹിത്യ ശാഖയിൽ ഇടം ഉണ്ടാകുന്നത്.

എം ടി യുടെ സാഹിത്യ ലോകത്തെ കുറിച്ചുള്ള ഈ പഠനം മൂന്ന് വിഷയങ്ങളെ അധികരിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. എം ടി യുടെ പ്രധാനപ്പെട്ട കൃതികള്‍ പ്രമേയപരമായി കെെകാര്യം ചെയ്യുന്ന ദാരിദ്ര്യം, എംടി തന്‍റെ കൃതികളില്‍ ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച ഭാവുകത്വപരമായ സൗന്ദര്യ സങ്കൽപം, അതുപോലെ എം ടി യുടെ രചനാ ലോകത്തിലെ കഥാപാത്ര പരിസരങ്ങളും, സാമൂഹ്യ സന്ദർഭങ്ങളും. ഇവ മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളായാണ് ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നത്.

ദാരിദ്ര്യം

എം ടി തന്‍റെ കൃതികളില്‍ ആവിഷ്കരിക്കുന്ന ദാരിദ്ര്യം, ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ അദ്ധ്വാനത്തിൽ ഏർപ്പെടുകയോ അതിലൂടെ മിച്ചമൂല്യം ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്ന തൊഴിലാളി വര്‍ഗത്തിന്‍റെ പട്ടിണിയോ വിശപ്പോ അല്ല .ഒരു പണിക്കും പോകാതിരിക്കുകയും വെറുതെയിരുന്നു സമയം കളയുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യരുടെ ദാരിദ്ര്യത്തെ കേരളിയ പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ വേദന ആക്കിത്തീർക്കാൻ കാവ്യാത്മകമായ ഭാഷകൊണ്ടും കാല്പനിക സങ്കല്‍പനങ്ങള്‍ കൊണ്ടും എം ടിക്കു കഴിയുന്നുണ്ട്. ഒരു തൊഴിലും എടുക്കാത്തവരുടെ ദാരിദ്ര്യം കേരളത്തിലെ സാമൂഹ്യ അനുഭവത്തെയല്ല അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്. പലപ്പോഴും എം ടി അവതരിപ്പിക്കുന്നത് നായർ ദാരിദ്ര്യം ആണ് എന്നാണ് പൊതുവില്‍ പറയാറുള്ളത്. ഇത് കേരളത്തിലെ നായർ സമുദായം മൊത്തത്തില്‍ അനുഭവിച്ച പട്ടിണിയും വിശപ്പും ആയി തെററിദ്ധരിക്കപ്പെടാറുമുണ്ട് . എന്നാൽ കേരളത്തിലെ നായർ വിഭാഗങ്ങൾ, സമുദായം എന്ന നിലയ്ക്ക് അങ്ങനെ ഒരു അനുഭവം പങ്കിട്ടവർ അല്ല എന്ന് എം ടി തന്നെ വസ്തുതാപരമായി തന്‍റെ കൃതികളില്‍ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നുമുണ്ട്. സമ്പത്തും ഭൂസ്വത്തുള്ള നായര്‍ സമുദായത്തിന് ഉള്ളിലെ ചില തറവാടുകളില്‍ ഉണ്ടാവുന്ന തകര്‍ച്ചയും പ്രതിസന്ധിയുമാണ് എം ടി തന്‍റെ കൃതികളില്‍ പറയുന്നത്. ഈ പ്രതിസന്ധി ഒരു സമുദായം എന്ന നിലയ്ക്ക് ഏതെങ്കിലും വിധത്തിലുള്ള സാമൂഹിക കാരണങ്ങളുടെ സൃഷ്ടിയല്ല. എം ടിയുടെ സാഹിത്യലോകത്തെ നാലുകെട്ടുകളുടേയും നായർ തറവാടുകളുടേയും ദാരിദ്ര്യത്തിനു കാരണം അമ്മാവനും മരുമകനും തമ്മിലുള്ള സ്വത്തു കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനെ കുറിച്ചുള്ള തർക്കവും, പരസ്പരവിശ്വാസമില്ലായ്മയും ആണ്. അല്ലെങ്കിൽ അത് മിഥുനം കര്‍ക്കിടകത്തിലെ താത്ക്കാലിക പ്രതിസന്ധിയാണ്.

നാലുകെട്ട് എന്ന നോവലിൽ തറവാട് പട്ടിണിയിലേക്കും തകർച്ചയിലേക്കും പോകുന്നത് പത്തായത്തിൽ നെല്ല് ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് പത്തായത്തിലെ നെല്ല് വല്യമ്മാവൻ പൂട്ടി വെയ്ക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ്. വടക്കേ പാടം കൊയ്തു കഴിഞ്ഞാൽ നെല്ല് വല്യമ്മാവൻ ഭാര്യ വീടായ പൂന്തോട്ടത്തിലേക്കു കടത്തുന്നത് കുട്ടൻ മാമ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്‌. പറമ്പിലെ തേങ്ങ വല്യമ്മാവൻ മാപ്പിളയ്ക്ക് ചാർത്തിക്കൊടുത്തു പൈസ വാങ്ങുമ്പോൾ കുട്ടൻ മാമ പറമ്പിലെ മരങ്ങൾ മുറിച്ചു വിറ്റാണ് പ്രതികരിക്കുന്നത് . ഈ വിധം തറവാട്ടിലെ കുടുംബങ്ങൾ തമ്മിൽ നിലനിൽക്കുന്ന ആഭ്യന്തരമായ ശത്രുതയും വിദ്വേഷവുമാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ നാലുകെട്ടിനെ തകർച്ചയിലും പട്ടിണിയിലും ആക്കുന്നത് . മരുമക്കത്തായത്തിൽ നിന്നും മക്കത്തായത്തിലേക്കു കടക്കുമ്പോൾ, നായർ തറവാട്ടിൽ സ്വത്ത് ഭാഗം വെയ്ക്കുമ്പോൾ തറവാട്ട് കാരണവർക്ക് രണ്ടവകാശം കൊടുക്കേണ്ടി വരുന്നതും ഒരു പ്രശ്നമായി മാറുന്നുണ്ട്. വടക്കേ പാടം വല്യമ്മാവന്റെ സ്വകാര്യ സ്വത്താണ് എന്ന വാദം കുട്ടൻ മാമ എതിർക്കുന്നുണ്ട്. സ്വത്ത് ഇല്ലാത്തതല്ല സ്വത്തു കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിലെ തർക്കമാണ് ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ കേന്ദ്ര പ്രമേയമായി നാലുകെട്ടിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

കർക്കിടകം എന്ന കഥയിലും വിശപ്പാണ് കേന്ദ്ര പ്രശ്നം. നാലുകെട്ട് നോവലിലെ തറവാട്ടിലെ വല്യമ്മാവന്‍ – മരുമകൻ തർക്കം പോലെ ഒന്നല്ല കർക്കിടകത്തിലെ ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ കാരണം. അച്ഛൻ മാസം അയക്കുന്ന നാൽപതു രൂപയും ചേട്ടൻ അയക്കുന്ന പത്തു രൂപയും വരുമാനമുണ്ട്. കൊയ്യാൻ പാടവും, പറമ്പിൽ തെങ്ങും, മരങ്ങളും ഉണ്ട്. ഇവിടെ ദാരിദ്ര്യത്തിന് കാരണം മിഥുനം കർക്കിടകത്തിലെ താത്കാലിക പ്രതിസന്ധിയാണ്. ഈ താത്കാലിക പ്രതിസന്ധിയെ മറികടക്കാൻ സാധ്യമാകുന്ന സാമൂഹ്യ ബന്ധങ്ങൾ ഉള്ള ഒരു നായർ വീടാണ് കഥയുടെ കേന്ദ്രം എന്ന് വിസ്മരിച്ചുകൂടാ. വടക്കേതിലെ കല്യാണിയുടെ വീട്ടിൽ ചെന്നു ചോദിച്ചാൽ ഒരു ചാക്ക് നെല്ല് അവർ തരും എന്ന് ഉണ്ണിയുടെ അമ്മ പറയുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ ചോദിക്കാൻ വയ്യ, കാരണം ‘നാലാളുടെ മുന്നിൽ എന്റെ കുട്ടികൾക്ക് തലയുയർത്തിപ്പിടിച്ചു നടക്കാൻ ഉള്ളതാണ്. ‘ഗോപാലന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും അരി വാങ്ങാം എന്ന് പറയുമ്പോഴും അമ്മ ഒരു ആട്ടാണ് കൊടുക്കുന്നത്. ‘മേനോന്‍മാരുടെ വീട്ടിൽ വിഴുപ്പലക്കി നടന്നിരുന്ന ഗോപാലൻ എന്നാ ഇത്ര വലുതായത് ‘ എന്ന ചോദ്യത്തിൽ ഉള്ളത് വിശപ്പിനേക്കാൾ മുകളിൽ ജാതി ഒരു പ്രശ്നമായി മാറുന്നതാണ്. അലക്കു പണിയെടുക്കുന്ന വെളുത്തേടത്ത് നായർ, ജാതിയിൽ കുറഞ്ഞ നായരാണ് എന്ന നായർ സമുദായത്തിനുള്ളിലെ ജാതിബോധം വിശപ്പിനെ തോല്പിക്കുകയാണ്. അച്ഛന്റെ പൈസ വന്നാൽ തിരിച്ചു കൊടുക്കാവുന്നത് കൊണ്ട് ആരോട് ചോദിച്ചാലും അരി കിട്ടാന്‍ സാധ്യതയുള്ളതോ, മിഥുനം കർക്കിടകത്തിലെ മഴ കഴിഞ്ഞാൽ തീരാവുന്നതോ ആയ താത്കാലിക സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിൽ ആണ് കർക്കിടകത്തിലെ വിശപ്പിനെ എം ടി അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്. കേരളീയ സമൂഹത്തിലെ പണിയെടുക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ വിശപ്പ് ഇതുപോലെ ഒരു താത്ക്കാലിക പ്രതിസന്ധിയായിരുന്നില്ല. പുത്തരിച്ചോർ മാത്രം ഉണ്ട് ശീലിച്ച വീട്ടിൽ ഒരു ദിവസം കടം വാങ്ങിയ ചാക്കരിയുടെ കഞ്ഞി വെള്ളം കുടിക്കുമ്പോൾ ഓക്കാനമാണ്‌ വരുന്നത്. പുത്തരിച്ചോറ് പോയിട്ട് ചാക്കരിക്കു പോലും വകയില്ലാതെ പട്ടിണിയാവുന്ന സാമൂഹിക വിഭാഗങ്ങളായിരുന്നു കേരളത്തിലെ സാമൂഹ്യ യാഥാർത്ഥ്യം. അച്ഛന്‍റെ വീട്ടുകാരനായ അണ്ടത്തോടുകാരൻ ശങ്കുണ്ണി നായർ വിരുന്നു വന്നത് കൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെ ഉറങ്ങേണ്ടി വരുന്ന ഉണ്ണിക്ക് സ്വന്തം പറമ്പിലെ തെങ്ങിൽ നിന്നും രണ്ടു ഇളനീര് വെട്ടി കൊടുക്കാന്‍ പോലും ആ കുടുംബം ശ്രമിക്കുന്നില്ല എന്ന് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ വായനക്കാരന് വിശപ്പ് ഒരു കൗതുക അനുഭവമായാണ് മാറുന്നത്. “വയറ് വിശക്കുന്നവന്‌ അഭിമാനമില്ല. ദരിദ്രര്‍ക്ക് അഭിമാനമില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ അത് ദുരഭിമാനമാണ്‌. ഭക്ഷണം കഴിച്ചാലേ അഭിമാനം വരൂ. തലച്ചോറല്ല, ശരീരത്തിന്റെ പ്രധാന അവയവം വയറാണ്‌” – എന്ന ഡോക്ടർ കുഞ്ഞാമന്റെ ആത്മകഥയിലെ വരികളാണ് ഇവിടെ ഓര്‍ക്കാവുന്നത്. ഡോക്ടർ കുഞ്ഞാമന്റേത് ആത്മകഥയായിരുന്നു. കഥ ആയിരുന്നില്ല. ആ വിശപ്പ് കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹ്യ അനുഭവം കൂടിയായിരുന്നു.

അസുരവിത്ത് എന്ന നോവലും ദാരിദ്ര്യത്തെ പ്രമേയപരമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. പറമ്പും അത്യാവശ്യം കൃഷിയും ഉള്ള തറവാട്ടിൽ മഴക്കാലമായ മിഥുനം കർക്കിടകത്തിലെ പ്രതിസന്ധിയാണ് ദാരിദ്ര്യത്തിനു കാരണം. തൊട്ടു തേയ്ക്കാൻ എണ്ണയില്ലാത്ത വിധം കഷ്ടപ്പാടാണ്. ചോറിനേക്കാൾ കൂടുതൽ എരിവില്ലാത്ത കമ്മട്ടികായയുടെ കൂട്ടാൻ ഉള്ള കിണ്ണത്തിന് മുന്നിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ ഗോവിന്ദൻ കുട്ടിക്ക് പുത്തരി സദ്യ ഒരു സ്വപ്നം പോലെ ഓർമകളിൽ തങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ട് . ഈ വിധം ദാരിദ്ര്യം അനുഭവിക്കുമ്പോഴും തറവാട്ടിലെ സ്ത്രീകളോ ഗോവിന്ദൻ കുട്ടിയോ ഏതെങ്കിലും തൊഴിലിൽ ഏർപ്പെടുന്നില്ല. മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്ത ഗോവിന്ദൻ കുട്ടിയുടെ അതിദീർഘമായ ഒരു പകലിനെ കുറിച്ച് എം ടി എഴുതുന്നുണ്ട്. ചാരുപടിയിൽ ഇരുന്നു മടുത്താൽ തട്ടുയരം കുറഞ്ഞ തെക്കേ മുറിയിൽ പോയിരിക്കും. കിളിവാതിലിലൂടെ, ഇറയത്തെ വൈക്കോൽ തുമ്പുകളോ കരുവാളിച്ച കവുങ്ങിൻ തലപ്പുകളോ നോക്കിയിരിക്കും. വൈകുന്നേരം പുറത്തിറങ്ങും . കുഞ്ഞരക്കാരുടെ പുരയിൽ ചെന്നിരുന്നു കുറച്ചു പഞ്ചായത്ത് കേൾക്കും. കുന്നിൻ പുറത്തോ പുഴക്കരയിലെ ഇടത്തിണ്ണയിലോ ചെന്നിരുന്നു ഇരുട്ടായാൽ ഒരു പകൽ കൂടി രക്ഷപ്പെട്ടുവെന്നു കരുതും . ഗോവിന്ദൻ കുട്ടിക്ക് പകലുകൾ ഗതികിട്ടാത്ത പ്രേതങ്ങളെ പോലെ തന്റെ ചുറ്റും വട്ടം കറങ്ങുതായാണ് തോന്നുന്നത്. ചോറിനേക്കാൾ കൂടുതൽ എരിവില്ലാത്ത കമ്മട്ടിക്കായയുടെ കൂട്ടാൻ വിളമ്പുന്ന വീട്ടിലെ മിഥുനം കർക്കിടം പ്രതിസന്ധി മറികടക്കാൻ മറ്റൊന്നും അയാളോ ചേട്ടൻ കുമാരനോ മറ്റു സഹോദരിമാരോ ചെയ്യുന്നില്ല. ഇതേ സമയം തറവാട്ടിലെ, പകലുമുഴുവന്‍ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന, കൃഷിപ്പണിക്കാരനായ അയ്യപ്പന്റെ കരിമ്പന ഓലയിൽ കുത്തി മറച്ച ഒരു ചാള പാടവരമ്പിൽ കാറ്റത്തു വിറച്ചു നിൽക്കുന്നുണ്ട്. പണിയെടുക്കുന്ന അയ്യപ്പന്റെ ദാരിദ്ര്യം വായനക്കാരന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കാൻ പോലും വഴിയില്ല. അയ്യപ്പന്‍റെ പട്ടിണിയും വിശപ്പും വിസ്മൃതിയിലാവുകയും, ഗോവിന്ദന്‍ കുട്ടിയുടെ തറവാടിന്‍റെ ദാരിദ്ര്യത്തില്‍ വായനക്കാര്‍ കണ്ണീര്‍ വാര്‍‍ക്കുകയും ചെയ്യും.

പള്ളിവാളും കാൽചിലമ്പും എന്ന കഥയാണ് പിന്നീട് നിർമാല്യം എന്ന പേരിൽ സിനിമയാകുന്നത്. ദാരിദ്ര്യം തന്നെയാണ് ഇതിലും എം ടി പ്രശ്നവൽക്കരിക്കുന്നത്. ജീവിതം തന്നെ ദേവിക്ക് സമര്‍പ്പിച്ച നാൽപതു വയസ്സുള്ള വെളിച്ചപ്പാടും കുടുംബവും ദാരിദ്ര്യത്തിലാണ്. വെയ്ക്കാന്‍ അരിയില്ലാത്തത് കൊണ്ട് വെളിച്ചപ്പാട് വാളും ചിലമ്പുമായി ഭിക്ഷ തെണ്ടാൻ ഇറങ്ങുന്നുണ്ട്. അയാളുടെ അച്ഛനും മുത്തച്ഛനും ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത കാര്യമാണ് അത്. കടുത്ത ദരിദ്രജീവിതത്തിൽ ഭാര്യ നാരായണി തന്റെ ശരീരം തന്നെ കച്ചവടക്കാരൻ മാപ്പിളയ്ക്ക് വിറ്റ് കുട്ടികൾക്ക് അരിവാങ്ങുന്ന സാഹചര്യത്തില്‍ എത്തുമ്പോഴും വെളിച്ചപ്പാടോ പ്രായ പൂർത്തിയായ മൂത്തമകനോ എന്തെങ്കിലും തൊഴിൽ എടുക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് ആലോചിക്കുന്നു പോലും ഇല്ല. സ്വന്തം പുരയിടത്തിൽ രണ്ടു വാഴ കുഴിച്ചിട്ടാൽ കുലച്ചാൽ വെട്ടി കഞ്ഞിക്കു ഉപ്പേരി വെക്കാം എന്ന് പോലും ആലോചിക്കുന്നവർ അല്ല വെളിച്ചപ്പാടും മകനും.

വെളിച്ചപ്പാടിന്റെ വീട്ടിലെ ദാരിദ്ര്യത്തെ ലിബറല്‍ – മാര്‍ക്സിസറ്റ് വർഗ വീക്ഷണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നവർ വരെയുണ്ട്. അവരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ വെളിച്ചപ്പാടിന്റെ ഭാര്യ ഒരു പുതിയ തൊഴിൽ കണ്ടെത്തുന്നതിലൂടെ വർഗത്തിലേക്കും വർഗബോധത്തിലേക്കും പ്രവേശിക്കുകയാണ്. യഥാർത്ഥത്തിൽ ഇത്തരം വര്‍ഗ വിശലകനം, കേരളീയ സമൂഹത്തിലെ ജാതിയെ മാർക്സിസം കൊണ്ട് മറച്ചു പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. കായികാദ്ധ്വാനം ഉള്ള തൊഴിൽ ജാതിത്തൊഴിൽ ആയിരുന്ന സമൂഹത്തിലാണ് വെളിച്ചപ്പാടിന്റെ ഭാര്യ നാരായണി ലൈംഗികതൊഴിലാളിയായി മാറുന്നത്. കായികാ ദ്ധ്വാനം നടത്തിയിരുന്നത് തങ്ങളേക്കാൾ ജാതിയിൽ കുറഞ്ഞ മനുഷ്യർ ആയതുകൊണ്ട് ആ പണി തന്റെ ജാതിക്കു ചേർന്നതല്ല എന്നതു കൊണ്ട് കൂടിയാണ് നാരായണിക്ക് കൂലിപ്പണിയെക്കാൾ അന്തസ്സുള്ള തൊഴിലായി ലൈംഗിക തൊഴിൽ തോന്നുന്നത്. മനുഷ്യരുടെ ഗതികേട് കൊണ്ടാണ് ഇത്തരം തൊഴിലിടങ്ങളുണ്ടാവുന്നത്. ലൈംഗിക തൊഴിലിൽ സദാചാര പ്രശ്നത്തെ മാറ്റി നിർത്തിയാൽ മറ്റേതു തൊഴിൽ പോലെയും സാമൂഹ്യ അന്തസ്സുള്ള ഒന്നായി കാല്പനികവത്കരിക്കുന്നവരുടെ വർഗ വിശകലനത്തിനു പിടികിട്ടാതെ പോകുന്ന കാര്യവുമതാണ്. എല്ലാ തൊഴിലിനും മാന്യതയുണ്ടെന്ന ഗാന്ധിയൻ ജാതികാപട്യമാണ് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഈ വർഗ വീക്ഷണത്തിൽ പതിയിരിക്കുന്നത്. മലം കോരുന്ന തൊഴിലിനും മാന്യതയുണ്ട് എന്ന് ഗാന്ധി പറയുന്നത് ജാതി ത്തൊഴിൽ നില നിൽക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്. കായികാദ്ധ്വാനം ജാതി തൊഴിൽ ആയിരിക്കുന്ന സമൂഹത്തിലാണ് നാരായണി ലൈംഗിക തൊഴിൽ സ്വീകരിക്കുന്നത് എന്ന സാമൂഹ്യ യാഥാർത്ഥ്യം മറച്ചു വെയ്ക്കുകയും നാരായണി ഇതാ പുതിയ വർഗ്ഗത്തിലേക്കു പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർ ആത്മപരിശോധന നടത്തുന്നത് നല്ലതായിരിക്കും. നിങ്ങൾ സ്വയം ജീവിക്കാൻ തയ്യാറാവാത്ത ഒരു ജീവിതവും തൊഴിലും മാതൃകാപരമെന്നു മഹത്വവല്‍ക്കരിക്കരുത്. ആരാന്റെ ജീവിതത്തിനും അന്തസ്സുണ്ട്. നാരായണിക്കും അതിനു അവകാശമുണ്ട്. നിങ്ങള്‍ അത് അനുവദിച്ചു കൊടുക്കണം.

എം ടി യുടെ സാഹ്യത്യ – സിനിമാ ലോകം നിർവഹിച്ച രാഷ്ട്രീയ ദൗത്യം, യാതൊരു അദ്ധ്വാനത്തിലും ഏർപ്പെടാത്ത സവർണ വിഭാഗങ്ങളുടെ ദാരിദ്ര്യംപറച്ചിലിനു സാമൂഹിക മാന്യതയുണ്ടാക്കി ക്കൊടുത്തു എന്നതാണ്. നമ്മുടെ സിനിമയിലും നോവലിലും ധാരാളമായി അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ട ഇത്തരം ദാരിദ്ര്യം പരിഹരിക്കേണ്ടത്, ഒരു സാമൂഹ്യ പ്രശ്നമായി പിന്നീട് മാറുകയായിരുന്നു. ഭൂപരിഷ്ക്കരണത്തിലൂടെ ഭൂമി നഷ്ടപ്പെട്ട് പാപ്പരായി എന്ന തെറ്റിദ്ധാരണകൾക്കും ഇത് ഇടയാക്കിയിരുന്നു. ഒരു ആശയം വെറുമൊരു ആശയമല്ല എന്നും അതിനു സാമൂഹ്യ പിൻബലം ഉണ്ടായാൽ അതൊരു ഭൗതികശക്തിയായി മാറുമെന്നും ഉള്ള മാർക്സിയൻ വിശകലനം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമായി മാറുന്നതായിരുന്നു പിന്നീട് കണ്ടത്. എം ടി സാഹിത്യങ്ങളിലും സിനിമയിലും സാമൂഹ്യ വേദനയായി മാറിയ, ഒരു അദ്ധ്വാനത്തിലും ഏർപ്പെടാത്ത ചില മനുഷ്യരുടെ പ്രശ്നം സവർണ സംവരണം കൊടുത്തു പരിഹരിക്കേണ്ട ഒന്നായി പിന്നീട് മാറുകയാണ്. ഒരു പണിയും എടുക്കാത്ത മനുഷ്യരുടെ പട്ടിണിയും വിശപ്പും കണ്ടു കണ്ണീർ വാർത്ത മലയാളി വായനക്കാരനും പ്രേക്ഷകനും എന്തുകൊണ്ടാവും ഇവരൊന്നും ഒരു പണിക്കും പോകാത്തത് എന്ന് ഒരു നിമിഷം പോലും ചിന്തിക്കാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല. കാരണം ജാതി ബോധത്തില്‍ ജനിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ഇന്ത്യക്കാരന്റെ മനസ്സ് ജാതി ഗ്രേഡ് അനുസരിച്ചാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്.

പരിണയം എന്ന സിനിമയിൽ ഭ്രഷ്ട് കല്പിച്ചു പടിയടച്ചു പിണ്ഡം വെയ്ക്കുന്ന താത്രിക്കുട്ടിക്കു വേണ്ടി പടിപ്പുരക്ക് വെളിയിൽ മുസ്ലിം പ്രമാണിമാരും മറ്റും കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ട്. ആ സമയത്തു അവരിൽ നിന്നും താത്രിക്കുട്ടിയെ രക്ഷിക്കാൻ മനയ്ക്കലെ പണിക്കാരിയായ നായർ സ്ത്രീ ഓടി വരുന്നുണ്ട്. ആൺകൂട്ടത്തിൽ നിന്നും താത്രിക്കുട്ടിയെ രക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറയുന്നത് , ‘അടിയന്റെ കുപ്പാട്ടിലേക്ക് വരാം, മനയ്ക്കലെ പണിയില്ലെങ്കിലും കഴിഞ്ഞ് കൂടാനുള്ളത് അടിയന്‍ നയിച്ചുണ്ടാക്കും’ എന്നാണ്. നായർ എന്ന നിലക്ക് ആ സ്ത്രീയുടെ മനസ്സ് ജാതി ഗ്രേഡിൽ ആണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. മനയ്ക്കലില്‍ നിന്നും പുറത്താക്കിയ നമ്പൂതിരി സ്ത്രീക്ക് വീട്ടിൽ താമസിക്കാൻ സൗകര്യം കൊടുക്കാം എന്ന് മാത്രമല്ല, താൻ അദ്ധ്വാനിച്ച് പുലര്‍ത്തിക്കോളാം എന്ന് കൂടിയാണ് അവര്‍ പറയുന്നത്. നമ്പൂതിരിസ്ത്രീ സ്വന്തം നിലയ്ക്ക് ഏതെങ്കിലും ജോലി ചെയ്യേണ്ടവരാണെന്ന് നായര്‍ സ്ത്രീക്ക് ചിന്ത പോകില്ല.കാരണം നമ്പൂതിരിമാരും ജീവിക്കാന്‍ സ്വന്തമായി പണിയെടുക്കണമെന്ന് ജാതിഗ്രേഡില്‍ ജീവിക്കുന്ന ഒരാള്‍ക്ക് തോന്നില്ലയെന്നത് ജാതിഘടനയുടെ സ്വഭാവമാണ്. മനുഷ്യൻ മനുഷ്യനോട് എന്ന രീതിയിലല്ല, മുൻപിൽ വരുന്നവന്റെ ജാതി നോക്കി പെരുമാറാനാണ് ജാതി വ്യവസ്ഥ മനുഷ്യനെ പരീശീലിപ്പിക്കുന്നത്. എംടി സാഹിത്യത്തിലെ ദാരിദ്ര്യം വായിച്ച് കണ്ണീര്‍ വാര്‍ത്തത് മഹാഭൂരിപക്ഷം നായര്‍ സമുദായക്കാര്‍ മാത്രമല്ല, നായരേക്കാള്‍ കുറഞ്ഞ സാമൂഹ്യ പദവിയുള്ളവര്‍ കൂടിയാണ്‌. അവരും മറിച്ച് ചിന്തിക്കാതിരുന്നതിന് കാരണം, നമ്പൂതിരി സ്ത്രിയോട് മനയ്ക്കലെ പണിക്കാരിയായ നായര്‍ സ്ത്രീക്ക് തോന്നുന്ന അതേ ജാതി വിധേയത്വബോധം തന്നെയാണ്‌. നമ്പൂതിരി സ്ത്രി പണിയെടുക്കണമെന്ന് സ്വപനത്തില്‍ പോലും അവര്‍ക്ക് തോന്നാത്തത് പോലെ ,ഒരു പണിയുമെടുക്കാതെ വെറുതെ ഇരുന്ന് ദാരിദ്ര്യം പറയുന്ന നായര്‍ തറവാട്ടിലെ ചെറുപ്പക്കാർക്കും സ്ത്രികള്‍ക്കും എന്ത് കൊണ്ട് പണിക്ക് പോയിക്കൂടാ എന്ന് കീഴ്ത്തട്ട് സമൂഹത്തിലെ വായനക്കാരും ആലോചിക്കില്ല. നോവല്‍ വായിക്കുന്നവന്റെയും സിനിമ കാണുന്നവന്‍റെയും ചിന്തകളില്‍ ഉള്ളത് സവര്‍ണ വിഭാഗങ്ങള്‍ പണിയെടുക്കേണ്ടവര്‍ അല്ല എന്ന ഉറച്ചു പോയ ജാതി വിധേയത്വബോധമാണ്. കേരളത്തില്‍ ഇത്രയേറെ മാര്‍ക്സിസ്റ്റ് ബുദ്ധിജീവികളും, വര്‍ഗ വിശകലന വിദഗ്ദ്ധരും ഉണ്ടായിട്ടും എന്ത് കൊണ്ടാണ് എംടി പറയുന്ന ദാരിദ്ര്യം വര്‍ഗ പ്രശ്നമല്ല എന്നവര്‍ പറയാതിരുന്നത്? ഒറ്റകാരണമേയുള്ളു. ഒന്നുകിൽ അവര്‍ സവര്‍ണര്‍ ആയിരിക്കും ,അല്ലങ്കില്‍ പിന്നോക്ക സമുദായങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ളവര്‍ ആയിരിക്കുമ്പോഴും മനയ്ക്കലെ നമ്പൂതിരി സ്ത്രിയോട് നായര്‍ പണിക്കാരിക്ക് തോന്നുന്ന അതേ ജാതിവിധേയത്വ ബോധം പേറുന്നവര്‍ ആയിരിക്കും.

തുടരും…

കവർ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

ആരും പറയാത്ത ഒരു ആശയത്തെ, ആരും അവതരിപ്പിക്കാത്ത വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷണശൈലി കൊണ്ട് കഥയാക്കുകയാണെങ്കിൽ അതിന് കിട്ടുന്ന സ്വീകാര്യത വളരെ ഉയർന്നതാകും. അത്തരം കഥകളിൽ ആശയവും ആവിഷ്കാരവും മാത്രമല്ല ഭാഷയും പ്രയോഗങ്ങളും നാടകീയതയും വളരെ ഉയർന്നുനിൽക്കും. ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളിൽ ആയിരിക്കും അതിന്റെ അവതരണം. കഥാപാത്രങ്ങൾ വായനക്കാരൻ തന്നെയാകും. വായിച്ചു തീർന്നതിനു ശേഷം നിഷ്പ്രഭം ആകുന്നതാവുകയില്ല അതിൽനിന്നും കിട്ടുന്ന അനുഭൂതി. ചിലപ്പോൾ കഥ തീരുന്നിടത്ത് വായനക്കാരുടെ ഭാവനയാകും പ്രവർത്തിക്കുക. ചിന്തക്കും വികാരങ്ങൾക്കും സാരമായ ഒരു ചലനം ആ കഥ നൽകിയിരിക്കും. എല്ലാ കഥകളും ഇത്തരത്തിലുള്ളതായിരിക്കണം എന്ന് വാശിപിടിക്കുന്നതിൽ ഒരു അർത്ഥവുമില്ല. പക്ഷേ മേൽപ്പറഞ്ഞ ഗുണങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാത്ത, ഒരായിരം തവണ വായിച്ച കഥയുടെ ആശയം അത്രയും വട്ടം തന്നെ കേട്ട് പരിചയമുള്ള ആഖ്യാന ശൈലിയിൽ വായനക്കാർക്ക് മുമ്പിൽ വിളമ്പി വെക്കുന്ന കഥാകൃത്തുക്കളും, ഇതാ നിങ്ങൾക്ക് പുതുമയുള്ള കഥ തന്നിരിക്കുന്നു എന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന എഡിറ്റർമാരും ഉള്ള കാലത്തോളം കഥ ഐസിയുവിൽ തന്നെയാകും. ദൗർഭാഗ്യവശാൽ ഇന്നത്തെ പല കഥകളും വെറും ദൃശ്യങ്ങൾ മാത്രമാണ്. അല്ലെങ്കിൽ വെറും സംഭാഷണങ്ങൾ മാത്രം. അധികം ആരും അറിയാത്ത ഏതെങ്കിലും ഒരു ചെറുദേശത്തെ സംഭാഷണ ശൈലി കഥയിൽ ചേർത്തുവച്ചാൽ അതാണ് നൂതനത്വം എന്ന് വിചാരിക്കുന്നത് പരിപൂർണ്ണമായ കഥാസ്വാദനത്തിന് വിഘാതമാണ് സൃഷ്ടിക്കുക.

ദശാബ്ദങ്ങളായി മലയാളത്തിൽ കഥയെഴുതുന്നുണ്ട് ശ്രീ. വത്സലൻ വാതുശ്ശേരി. ഇപ്രാവശ്യം മാതൃഭൂമിയിലെ കഥ അദ്ദേഹത്തിന്റെതാണ്- സമാന്തരം. ഒരു കഥാകൃത്തിനെ കുറിച്ചുള്ള കഥയാണത്രേ ഇത്. ഇരുപത് വർഷങ്ങളുടെ ഇടവേളക്കു ശേഷം വീണ്ടും കഥയെഴുതാൻ തയ്യാറെടുത്തിരിക്കുന്ന അയാളുടെ മുൻപിൽ വീണുകിട്ടുന്ന ആശയം കൊണ്ട് ഒരു കഥയുണ്ടാക്കുന്നു. ഇത് സുഹൃത്തിനെ കാണിച്ചപ്പോൾ അതിരൂക്ഷമായ രീതിയിൽ അദ്ദേഹം വിമർശിക്കുന്നു. പക്ഷേ വത്സലൻ വാതുശ്ശേരിയുടെ കഥ വായിച്ചു കഴിയുമ്പോൾ നമുക്ക് തോന്നുക, എത്ര കണ്ട് കാലഹരണപ്പെട്ടതാണോ ഇതിന്റെ വിഷയം, അത്രതന്നെ കാലഹരണപ്പെട്ടതാണ് ഇതിന്റെ അവതരണവും എന്നതാണ്. തുടക്കത്തിൽ ലോട്ടറി വില്പനക്കാരിയായ വൃദ്ധയെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നത്. ഈ കഥാപാത്രത്തിന്റെ സാംഗത്യം കഥയിൽ എന്താണെന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടികിട്ടുന്നില്ല. കഥാകൃത്ത് ട്രെയിൻ കയറി പോകുന്നതിനെ കുറിച്ച് പിന്നീട് വർണിക്കുന്നു. യാത്രയിൽ ഭൂതകാലവും വർത്തമാനകാലവും ഓർമ്മിക്കുന്നു. എ സി കോച്ചിന് ടിക്കറ്റ് എടുത്ത് ജനറൽ കമ്പാർട്മെന്റിൽ യാത്രചെയ്യുന്നു ഇയാൾ. വായനക്കാർ മറക്കരുതെന്ന് കരുതിയാവണം, ലോട്ടറി ടിക്കറ്റ് വില്പനക്കാരിയെ ഒന്നുകൂടി പറയുന്നുണ്ട് കഥാകൃത്ത്. ഇടയ്ക്ക് എവിടെയോ വച്ച് ട്രെയിൻ നിൽക്കുന്നു. ആരോ വണ്ടിക്ക് കുറുകെ ചാടിയതാണത്രേ. അരക്ക് കീഴ്പോട്ടും മേലോട്ടുമെന്ന് രണ്ട് ഭാഗമായി ഛേദിക്കപ്പെട്ട ശരീരം.

ഇതാണ് കഥ.

ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ പുതുമ തോന്നിക്കുന്ന ആശയം?

വേണ്ട, പഴയ ആശയത്തിൽ തന്നെ പുതുമയുള്ള രീതിയിലുള്ള അവതരണം?

അതും വേണ്ട പഴയ ആശയവും പഴയ രീതിയിലുള്ള അവതരണവുമാണെങ്കിലും അതിനിടക്ക് പുതുമയുള്ള എന്തെങ്കിലും പ്രയോഗമോ വാക്യമോ?

അങ്ങനെയുള്ള യാതൊന്നും കണ്ടെത്താൻ പറ്റാത്ത വളരെ വിരസമായ കഥയാണിത്. തികഞ്ഞ ശൂന്യത മാത്രം ബാക്കി വെക്കുന്ന, ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരു കുമിള.

വത്സലൻ വാതുശ്ശേരി

സമകാലിക മലയാളം വാരികയിൽ സലിൽ മാങ്കുഴി എഴുതിയ കഥയാണ് ‘അലസിപ്പൂക്കൾ.’ കഥാകാരന്റെ ഭാഷയും അവതരണരീതിയും മെച്ചം. പരമ്പരാഗതമായ ആഖ്യാന ശൈലിയിൽ നിന്നും മാറി തന്റേതായ രീതിയിൽ കഥ പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ, നല്ല ഒരു കഥയ്ക്ക് അത് മാത്രം പോരല്ലോ. കേട്ടു തഴമ്പിച്ച ഉപകഥകൾ, രചനകളിൽ ചേർക്കുമ്പോൾ അവ ക്ലിഷേ ആയി മാറുന്നു. കാമുകനൊപ്പം വീടുവിട്ടിറങ്ങിപ്പോയ വിധു അവസാനമായി അച്ഛനെ ഒരു നോക്ക് കാണാനായി വരുന്ന രംഗമുണ്ട് കഥയിൽ. അത്, കഥാകൃത്ത് ഒന്നുകൂടി വായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ പൈങ്കിളിയല്ലേ ഇത് എന്നൊരു സംശയം വന്നേനെ. ചർവിത ചർവണമായ ആശയത്തെ നൂതനത്വമുള്ള കഥയാക്കി മാറ്റുന്നതിലും വിജയിച്ചിട്ടില്ല എഴുത്തുകാരൻ. മകനാണ് അച്ഛനെ കൊന്നത് എന്ന കാര്യം വായനക്കാർക്ക് മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കാനുള്ള എല്ലാം തുടക്കത്തിൽ പറഞ്ഞ ശേഷവും, കഥാന്ത്യത്തിൽ അത് വീണ്ടു ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. അവിദഗ്ദനായ ഒരു രചയിതാവിനെയാണ് അതെല്ലാം എടുത്തു കാണിക്കുന്നത്.

എഡിറ്റിംഗ് വളരെ നല്ലത് എന്ന് പറഞ്ഞുകൂടാ. രണ്ടു വാക്കുകൾ കൂട്ടിച്ചേർക്കുമ്പോഴാണോ, പിരിച്ചെഴുതുമ്പോഴാണോ പാരായണക്ഷമത ഉണ്ടാവുക എന്ന് വായിച്ചു നോക്കാനുള്ള ക്ഷമ അദ്ദേഹം കാണിച്ചില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു.

കഥയിൽ നിന്നും ഒരു ഉദാഹരണം പറയാം: -“ഏകാന്തതപത്തോടെ സ്നേഹ രഹിത ജീവിതത്തിന്റെ കയ്പ്പ് കുടിച്ച് നൊന്ത രാത്രികളിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന അവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങാനുള്ള വഴിയറിയാതെ ഇരുട്ടിൽ തപ്പി.”

മാത്രവുമല്ല, വെറും ഒരു പ്രണയകഥയായോ പ്രതികാര കഥയായോ വായനക്കാർ ഇതിനെ കാണരുത്. രാഷ്ട്രീയ വായനക്കാർക്ക് വേണ്ടി ഒന്നാന്തരം രാഷ്ട്രീയം ഇതിനകത്തുണ്ട്. അതാണ് കാട് ഇറങ്ങിവരുന്ന നക്സലുകൾ. എങ്കിൽ പിന്നെ ഭരണകൂടം അവരെ വെടിവെച്ചു കൊന്നു കാണുമല്ലോ. അതുമുണ്ട്!!

സലിൽ മാങ്കുഴി

മാധ്യമം വാരികയിൽ രണ്ട് കഥകളുണ്ട്. ആദ്യത്തേത് സുരേഷ് കുമാർ എ വി യുടെ ‘ഇരുട്ടിന്റെ വീട്.’ ഇരുട്ടുപോലെ കറുത്ത കുരിയമഹനഗസ്റ്റിനെ നാട്ടുകാർ ‘ഇരുട്ട്’ എന്ന് വിളിച്ചു. കൗമാരം വരെ അച്ഛനമ്മമാരെ പോലെ താൻ കണ്ടിരുന്ന ഇരുട്ടിനെയും ഏല്യയെയും, പിന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചുപോയ ആ നാടിനെയും കുറേ കാലങ്ങൾക്കുശേഷം അന്വേഷിച്ച് വരുന്ന ചന്ദ്രികയുടെ കഥയാണ് ഇത്. ഫ്ലാഷ് ബാക്കിലാണ് കഥ പറച്ചിൽ. അതിഭാഷണമാണ് ഇവിടത്തെ മുഖ്യ പ്രശ്നം. തുടക്കം തന്നെ വായനക്കാരനെ കഥയിലേക്ക് ഇറക്കും വിധം കുറുക്കിയ കഥ പറച്ചിൽ അല്ല. ചന്ദ്രികയുടെ ഓർമ്മയിലൂടെ വായനക്കാർ അവളുടെ അന്നത്തെ അയൽക്കാരായ ഇരുട്ടിനെയും ഭാര്യ ഏല്യയെയും കാണുന്നു. ചന്ദ്രികയ്ക്ക് ഒരുപാട് കഥകൾ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന, അവളെ വളരെയേറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഈ രണ്ടുപേരുടെ നേർ വിപരീതമായിരുന്നു സ്വന്തം വീട്ടിലെ അവസ്ഥ. അച്ഛൻ സോമരാജൻ നായർ മുതലാളിയും ബാക്കിയുള്ളവർ അയാളുടെ തൊഴിലാളികളും. പലപ്പോഴും മദ്യപിച്ച് വീട്ടിലെത്തി അമ്മയെ മർദ്ദിക്കുന്നയാൾ. ആശയവും ആവിഷ്കാരങ്ങളും പഴയത്. മനസ്സിൽ തട്ടുന്ന വാക്യങ്ങളോ ജീവിത മുഹൂർത്തങ്ങളോ ഇല്ല ഇതിൽ. വെറുതെ ഒരു കഥ.

സുരേഷ് കുമാർ എ വി

മാധ്യമം വാരികയിലെ രണ്ടാമത്തെ കഥ എഴുതിയത് സുഭാഷ് ജോൺ ആണ്. ‘അപരജീവിതം’ എന്നാണ് കഥയുടെ പേര്. ഇത്തരം കഥയെഴുത്തുകാർ ഏതു ലോകത്താണ് ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് നമുക്ക് ഒരു ധാരണയുമില്ല. കഥ കൊണ്ട് വായനക്കാരെ എന്ത് ധരിപ്പിക്കാനാണ് എഴുത്തുകാർ ശ്രമിക്കുന്നത് എന്നും അറിഞ്ഞുകൂടാ. തുടക്കം, ഒടുക്കം,ഭാഷ, ആശയം, പ്രയോഗങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയിൽ എവിടെയാണ് തങ്ങളുടെ മുദ്ര പതിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് എന്ന് എഴുത്തുകാർ നോക്കിയാൽ കൊള്ളാം. നൂറുകണക്കിന് കഥകളിൽ നമ്മൾ കണ്ടും കേട്ടും പരിചയിച്ച അതേ കാര്യത്തെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ പേര് മാത്രം മാറ്റിക്കൊണ്ട് നമ്മുടെ മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിന് എന്ത് പേരിട്ട് വിളിക്കണം!

സുഭാഷ് ജോൺ

വത്സലൻ വാതുശ്ശേരിയുടെ രണ്ടാമത്തെ കഥ ദേശാഭിമാനിയിൽ ആദ്യത്തേതാണ്. ‘തേവമ്മ’ എന്നാണ് കഥയുടെ പേര്. നന്നായി ഉപയോഗിച്ചതിനു ശേഷം കാമുകൻ തേവമ്മയെ സുഹൃത്തുക്കൾക്ക് കൂട്ടിക്കൊടുക്കുന്നതാണ് കഥ. ആദ്യതവണ, കുറെയേറെ സമയം പ്രതിരോധിച്ചതിനുശേഷം മാത്രം അവർക്ക് വഴങ്ങേണ്ടി വന്ന തേവമ്മ, അതിന് പകരം വീട്ടാൻ പദ്ധതികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്യുന്നതോടെ കഥയാരംഭിക്കുന്നു. ഏതു കുട്ടികൾക്കും ക്ലൈമാക്സ് മനസ്സിലാകും വിധം ഈ രചനയെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു കഥാകൃത്ത്. ഇതിനിടയിൽ വിശാലമായി പരന്നുകിടക്കുന്ന പറമ്പിന്റെ അറ്റത്തെ കല്ലുവെട്ട് കുഴിയിലെ പ്രതിഷ്ഠ പോലെ കാണപ്പെട്ട കല്ലുകളെ കുറിച്ചുള്ള കഥയും പറയുന്നുണ്ട്. അതിഭീകരമാണ് ഈ ക്ലീഷേ. അതി അതിഭീകരം ആണിത്! അവസാനം വായനക്കാരനെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിൽ ആക്കുന്ന രീതിയിൽ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു നിർത്തുന്നു. കൂടുതലൊന്നും എനിക്കും പറയാനില്ല!

ഡോഗ് സ്ക്വാഡിലേക്ക് മാറ്റം കിട്ടിപ്പോയ പോലീസുകാരനാണ് ദേശാഭിമാനിയിലെ കഥാനായകൻ. ശ്യാം കൃഷ്ണൻ ആർ എഴുതിയ കഥയുടെ പേര് ‘ഭൗ.’ ഈയാഴ്ച പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട കഥകളിൽ ഭേദപ്പെട്ടത് എന്ന് പറയാം ഇതിനെ. വ്യക്തിത്വവും വിധേയത്വവും തമ്മിലുള്ള, സ്വാതന്ത്ര്യ-ദാസ്യബോധങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സംഘട്ടനമാണ് കഥയുടെ ആശയം. ഭേദപ്പെട്ട രീതിയിൽ തന്നെ ഈ ഒരു രാഷ്ട്രീയത്തെ കഥയുടെ രൂപത്തിൽ പറയാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട് കഥാകാരൻ. എങ്കിലും, ഏറ്റവും അത്യാവശ്യമെന്ന് തോന്നുന്നത് മാത്രമേ കഥയിൽ ഉൾക്കൊള്ളിക്കാവൂ എന്ന കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നി വായനയിൽ. പ്രത്യേകിച്ചും കഥയുടെ ആദ്യഭാഗത്ത് കാര്യങ്ങൾ വിവരിക്കുമ്പോഴും, പിന്നീട് കഥാകൃത്ത് ജോലി കിട്ടുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പുള്ള കാര്യങ്ങൾ പറയുമ്പോഴും. കുറച്ചുകൂടി ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, കഥകൊണ്ട് വായനക്കാരിലേക്ക് എത്തിക്കേണ്ടുന്ന പ്രധാനപ്പെട്ട ആശയത്തെ, വായനക്കാരുടെ ഏകാഗ്രതയെ ഹനിക്കും വിധത്തിൽ അല്ലാതെ, കഥാവസാനം വരെ കൊണ്ടുപോകാമായിരുന്നു. അപ്പോഴും, ഭേദപ്പെട്ട കഥ തന്നെയാണ് ഇത് എന്ന് പറയാം.

ശ്യാം കൃഷ്ണൻ ആർ

കവർ ഡിസൈൻ : വിൽസൺ ശാരദ ആനന്ദ്

സർഗ്ഗപരമായ കഴിവ് ഉയർന്നുനിൽക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ് നല്ല കഥാരചന സംഭവിക്കുന്നത്. സർഗ രചന സൃഷ്ടിപരവും വിമർശനം സംഹാരാത്മകവുമാണ് എന്ന് പറയാം. അതിനാൽ തന്നെ സൃഷ്ടി എളുപ്പമുള്ള പണിയല്ല. ഏതെങ്കിലും ഒരു ആശയം മനസ്സിൽ രൂപപ്പെട്ടു വരികയും തന്റെ ഭാവനകൊണ്ട് അതിനെ കഥയുടെ രൂപത്തിലേക്ക് പരിവർത്തിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന് ഒരു കഥാകൃത്ത് അനുഭവിക്കുന്ന സംഘർഷം ചെറുതല്ല. പൂർണ്ണമായ ഒരു ആശയം ഉണ്ടാവുകയും ഭാവന കൊണ്ടും വാക്കുകൾ കൊണ്ടും അതിനെ ചലനാത്മകമാക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ നല്ല കഥയുണ്ടാകുന്നു. ആശയത്തെ ചലിപ്പിക്കുന്നതാണ് പറച്ചിൽ. വെറും പറച്ചിൽ മാത്രമാകുമ്പോൾ അത് പ്രസ്താവനകൾ ആകുന്നു. പ്രസ്താവനകൾ ഒരിക്കലും കഥകൾ ആകുന്നില്ലല്ലോ. ഇമ്പമുള്ള പാട്ടുപോലെ നല്ല പറച്ചിലും നമ്മൾ ആസ്വദിക്കും. അത് പക്ഷേ ആ നിമിഷത്തേക്ക് മാത്രമാണ്. അതിനപ്പുറമുള്ള ആയുസ്സ് അവയ്ക്ക് ഉണ്ടാകണമെങ്കിൽ വായനക്കാരന്റെ മനസ്സിനെ ചലിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ എന്തെങ്കിലും ഒരു ആശയം അതിനകത്ത് വേണം. ഹൃദയത്തിനോ ചിന്തയ്ക്കോ ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ഒരു സ്പർശം നൽകാൻ പറ്റിയെങ്കിൽ മാത്രമേ വായിച്ച കഥയെ കുറിച്ച് അയാൾ പിന്നീട് ഓർക്കുകയുള്ളൂ. കഥയെ പാരായണക്ഷമം ആക്കുന്നത് അതിന്റെ ആശയമല്ല; കഥനം എന്ന് വിളിക്കുന്ന ആഖ്യാന രീതിയാണ്. കഥയുടെ പല ഘടകങ്ങളിൽ ഒന്നുമാത്രമായ ഈ ആഖ്യാനത്തെ പൂർണ്ണമായ കഥ എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നിടത്താണ് ആയുസ്സില്ലാത്ത കഥകൾ രൂപം കൊള്ളുന്നത്. ആദ്യം ഒരു ആശയം ഉണ്ടാവുക. പിന്നീട് ഭാവന കൊണ്ട് അതിനു ചലനം നൽകുക. അതിനായി ഏറ്റവും അനുയോജ്യമായ ആഖ്യാന രീതി കണ്ടെത്തുക. ഇങ്ങനെയാണ് ഒരു കഥയുടെ ഗതി പുരോഗമിക്കുന്നത്. മറിച്ച്, ആദ്യം ഒരു ആഖ്യാന രീതി ഉണ്ടാക്കുക, അതിനുശേഷം ആശയം അതിലേക്ക് ചേർക്കുക എന്നതാകുമ്പോൾ കഥ അസംബന്ധമായി മാറുന്നു.

മലയാളത്തിൽ ഇന്നുള്ളതിൽ ഏറ്റവും മികച്ച ചെറുകഥാകൃത്തുക്കളിൽ ഒരാളാണ് ഇ. സന്തോഷ് കുമാർ. മാതൃഭൂമി പോലുള്ള ഒരു പ്രസിദ്ധീകരണത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥ വന്നാൽ അതിലൊരു മിനിമം ഗ്യാരണ്ടി പ്രതീക്ഷിക്കും വായനക്കാരൻ. ഒഴുക്കോടെ വായിച്ചു പോകാൻ പറ്റും എന്ന ആ മിനിമം ഗ്യാരണ്ടി, ഇപ്രാവശ്യത്തെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ‘ജ്ഞാഞാനോദയം’ എന്ന കഥയിലും ഉണ്ട്. ഒന്നുകൂടി അമർത്തി പറയുകയാണെങ്കിൽ അതുമാത്രമേയുള്ളൂ. മരണക്കുറി എന്ന, തൊട്ട് മുൻപ് പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട മാതൃഭൂമിക്കഥയുടെ അതേ അന്തരീക്ഷത്തിലാണ് ഈ സൃഷ്ടിയും രൂപം കൊള്ളുന്നത്. ഇപ്രാവശ്യം ഒരു ആക്ഷേപഹാസ്യ രീതിയിലാണ് കഥ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. അന്ധവിശ്വാസത്തെയും ആൾദൈവങ്ങളെയും, കൂടെ ലഘുവായി യുക്തിവാദത്തെയും കളിയാക്കുന്നുണ്ട് ജ്ഞാനോദയം. അനുഭവസമ്പനായ കഥാകൃത്തിന്റെ ക്രാഫ്റ്റും എഡിറ്റിങ്ങും ഒരിക്കലും മോശമാകില്ല. പക്ഷേ, വായിച്ച് കഴിഞ്ഞതിനു ശേഷവും അനുഭൂതി നിലനിർത്തുന്ന തരത്തിൽ ഉജ്ജ്വലമല്ല ഈ കഥ. ശരാശരി കഥയാണിത് എന്നതിലപ്പുറം യാതൊന്നും പറയാനില്ല. ഇത്, ഇ. സന്തോഷ് കുമാറിൽ നിന്നും വായനക്കാർ കാത്തിരിക്കുന്ന ഒന്നല്ല തന്നെ!

സമകാലിക മലയാളം വാരികയിൽ വിനോദ് ഇളകൊള്ളൂർ എഴുതിയ ‘രണ്ടു മാന്യന്മാർ’ എന്ന കഥയുണ്ട്. പൊതുജനമധ്യത്തിൽ ഏറ്റവും മാന്യരും കുലീനരും ആയിരുന്ന റിട്ടയേഡ് കോളേജ് പ്രിൻസിപ്പളിന്റെയും വിമുക്തഭടന്റെയും കഥയാണിത്. ഇവർക്ക് രണ്ടുപേർക്കും ആകപ്പാടെയുള്ള ദുശ്ശീലം ആരുമറിയാതെയുള്ള മദ്യപാനം മാത്രമായിരുന്നു. ലോക്ക്ഡൗൺ കാലത്ത് മദ്യം ലഭിക്കാൻ പ്രയാസമായതിനാൽ, അതിനായി ചാരായംവാറ്റുന്ന ഒരു സ്ത്രീയുടെ വീട്ടിലേക്ക് പ്രഫസർ എത്തിപ്പെടുന്നതാണ് കഥ. മാസ്കഴിച്ച് തന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നയാളെ ആ സ്ത്രീ തിരിച്ചറിയുന്നു. ഒരുകാലത്ത് തന്റെ വിദ്യാർത്ഥിനിയായിരുന്നു ഈ സ്ത്രീ എന്ന ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന സത്യം മനസ്സിലാക്കുന്നു റിട്ടയേർഡ് പ്രിൻസിപ്പാൾ.

കഥയുടെ സാരാംശം പറയുമ്പോൾ എന്തൊരു ക്ലീഷേ ആണിത് എന്നാണ് നമ്മൾ പറയുക. താരതമ്യേന ദുർബലമായ ഒരു കഥാതന്തുവിനെ ആഖ്യാനശൈലി കൊണ്ട് മാത്രം വായനാ സുഖമുള്ള ഒരു സൃഷ്ടിയാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു എഴുത്തുകാരൻ. എഡിറ്റിംഗ്, രചനാശൈലി എന്നിവ നല്ലത്. വായനക്കാരൻ പലയാവർത്തി കണ്ടും കേട്ടും പരിചിതമായ കഥ പറച്ചിൽ രീതിയിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഒരു കാര്യം അവതരിപ്പിക്കുമ്പോഴും, രസകരമായ രീതിയിലുള്ള പ്രയോഗങ്ങളും ഘടനയും സംഭാഷണത്തിൽ ഉൾച്ചേർക്കുമ്പോഴും ആശയം പുതുമയുള്ളതല്ല എന്ന കാരണം കൊണ്ട് കഥയെ വായനക്കാരൻ തിരസ്കരിക്കുകയില്ല.
കഥയുടെ അന്തർഭാഗത്ത് വേണമെങ്കിൽ കണ്ടുകൊള്ളൂ എന്ന രീതിയിൽ കഥാകൃത്ത് വയ്ക്കുന്ന സുശക്തമായ രാഷ്ട്രീയവുമുണ്ട്. വെറുമൊരു പറച്ചിൽ എന്ന രീതിയിൽ മാത്രമാകും ചിലപ്പോൾ അവ വായിക്കപ്പെടുക. ദന്തഗോപുരവാസികളായ മാന്യന്മാർക്കിടയിൽ മാന്യത ഇല്ലാത്ത സാധാരണക്കാരുടെ അല്ലെങ്കിൽ കീഴാളരുടെ എല്ലാ സന്തോഷവും അളക്കപ്പെടുന്നത് വളരെ താഴ്ന്ന മാനകങ്ങളിലാണ്.

”അവർക്ക് വാറ്റുചാരായമുണ്ടല്ലോ”- കുര്യാക്കോസ് പറഞ്ഞു.
“അവർക്കൊക്കെ ബോധം കെടാൻ എന്തെങ്കിലും മതിയല്ലോ” – മേനോനും പറഞ്ഞു.
അധകൃതവും അവർണ്ണവുമായ വാറ്റുചാരായം ആദ്യമായാണ് തങ്ങളുടെ സംഭാഷണത്തിൽ ഇടം പിടിച്ചതെന്നും നിവൃത്തികേടിന്റെ പാരമ്യത കൊണ്ടാണ് അത് സംഭവിച്ചതെന്നും ഇരുവരും ഒരേസമയം ഓർത്തുപോയി. ‘

അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഭേദപ്പെട്ട ഒരു കഥയാണിത് എന്ന് പറയുന്നു.

മാധ്യമം വാരികയിൽ സലിം ശരീഫ് എഴുതിയ കഥയാണ് ‘ഒരു മഹാവൃക്ഷത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ധ്യാനം പോലൊരു കോഴി’. തലക്കെട്ടിലെ നീളം കഥയിലും കൊണ്ടുവരുന്നതിൽ കഥാകൃത്ത് വിജയിച്ചിട്ടുണ്ട്. പന്ത്രണ്ട് പേജുകളിലായി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന കഥയിൽ പല കാര്യങ്ങളും പറയുന്നുണ്ട്.

കോളേജ് അധ്യാപകനായ അലിയാണ് ആഖ്യാതാവ്. തുടക്കത്തിൽ ഓർമഭ്രംശം സംഭവിച്ച ഉമ്മയെയാണ് നമ്മൾ കാണുന്നത്. ആ തുടക്കത്തിലെ ഖണ്ഡിക തന്നെ അവിദഗ്ദ്ധമായ എഡിറ്റിങ്ങിനുള്ള ഏറ്റവും നല്ല ഉദാഹരണമാണെന്നേ പറയാനുള്ളൂ.

കഥ തുടരവേ, ഓർമ്മഭ്രംശം സംഭവിച്ചതോ മാനസികനില തകരാറിലായതോ ഉമ്മയ്ക്ക് അല്ലെന്നും അലിക്കാണെന്നും നാം മനസ്സിലാക്കുന്നു. കഥയുടെ അവസാനത്തിൽ ഒരു പാരഗ്രാഫ് ഉണ്ട്; തുടക്കത്തിൽ പറഞ്ഞ അതേയൊന്ന്. വായിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പിഎഫ് മാത്യൂസിന്റെ ‘കടലിന്റെ മണത്തെ’ അനുകരിച്ചതാണോ എന്ന് തോന്നിപ്പോയി. ഒരൊറ്റ കാൻവാസിൽ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ തുടർച്ചയായി പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു കഥാകൃത്ത്. എന്തിനാണ് ഇത്രയും വിശദമായി പരത്തി പരത്തി പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്ത ചില സന്ദർഭങ്ങൾ കഥയിൽ കാണാം- എന്റെ അവിദഗ്ധമായ വായനയ്ക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്തത്.

കഥാനായകൻ കൊമേഴ്സ് ക്ലാസ് എടുക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചുള്ള രംഗമുണ്ട്. സുദീർഘ പ്രഭാഷണം. അഥവാ കോഴിക്കഥ. ഇവിടെ ആരെങ്കിലും പിഎഫ് മാത്യൂസിന്റെ ‘പരിഭാഷകൻ’ എന്ന കഥയെ ഓർത്താൽ തെറ്റ് പറയാൻ പാടില്ല. (അതി മനോഹരമായ ‘പരിഭാഷകനെ’ ഇക്കഥയുമായി സമീകരിക്കുന്നോ എന്ന് പ്രിയ വായനക്കാർ ദേഷ്യപ്പെടരുത്). കൗമാരത്തിന്റെ ഏതോ ഒരു ചാപല്യം അമ്മ കാണാൻ ഇടയായതിനാൽ അതിന്റെ ട്രോമയിൽ ജീവിച്ചുപോകുന്ന കഥാനായകൻ അവസാനം മാനസികനില തകരാറിലായിപ്പോകുന്നതാകാം ഈ കഥ.

കഥ സ്വാഭാവികമാകണം, പറച്ചിലും അതുപോലെതന്നെ. അതിനിടയ്ക്ക് എഴുത്തുകാരൻ നിർമ്മിച്ചെടുക്കുന്ന ചില തത്വചിന്തകൾ , രചനയുടെ സൗന്ദര്യം കൂട്ടുകയല്ല ചെയ്യുക- പ്രത്യേകിച്ചും ഒരുപാടുവട്ടം നമ്മൾ കേട്ടതും ചിന്തിച്ചതും ആയിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളാണെങ്കിൽ. താനാണോ, കണ്ണാടിയിൽ കാണുന്ന താനാണോ തന്നെ കണ്ടതെന്നോർത്ത് കഥാനായകൻ ഒരുവേള സന്ദേഹിച്ചു പോലും! ബാലിശമായ ഇത്തരം തത്വചിന്തകൾ ഈ കഥയിൽ എന്തിനാണെന്ന് അറിഞ്ഞുകൂടാ. കഥയുടെ ഗരിമ കൂട്ടാൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ഭാഷ കുറച്ച് കടുപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് ചിലയിടങ്ങളിൽ.

“ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ സൂര്യകാന്തിപ്പൂവിന്റെ പുഞ്ചിരിക്ക് പിന്നിലെ വിത്തായി ഞാൻ ജീവിച്ചു പോരുകയാണ്. പൊൻകിരണങ്ങളിൽ മദിച്ചും, തണുത്ത കാറ്റേറ്റുലഞ്ഞും മധു കരങ്ങളുടെ പ്രേമപൂർണമായ പീഡകളിൽ സുഗന്ധം വിയർത്തും ഒരു മഞ്ഞ ഇതളിന്റെ തലപ്പത്തു പൊട്ടിവീണു മുളക്കാൻ വെമ്പുന്ന മറ്റനേകം വിത്തുകളിലൊന്നായി വർഷങ്ങളായി ഞാൻ ജീവിച്ചു പോരുന്നു.”

സത്യസന്ധമായി പറയട്ടെ, എനിക്കറിഞ്ഞുകൂടാ ഈ ഭാഷ. എന്നുവച്ച് ഇത് അർത്ഥശൂന്യമെന്ന് ഞാൻ പറയില്ല. വിശാലതലത്തിൽ അർത്ഥമുള്ള സുന്ദരമായ ഗദ്യം തന്നെ. തൊട്ട് ശേഷമുള്ള ഖണ്ഡികയും ഇതുപോലെ.

“കാരണം ഞാൻ അവിടെ കണ്ടുമുട്ടുന്നവരെല്ലാം എന്റെ മറ്റു പല സ്വപ്നങ്ങളിലും ജീവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന നിരാശരായ എന്നെത്തന്നെയാണ്. “

വികലം, വളരെ വികലമായ വാക്യവും വാക്യഘടനയും.

അതിനാൽ തന്നെ ഏറെക്കുറെ വായിച്ചു പോകാവുന്ന ഒരു കഥ എന്ന നിലയിൽ നിന്നും ഒരു അസംബന്ധം എന്ന നിലയിലേക്ക് ഇത് കൂപ്പുകുത്തുന്നു.

‘ഒരു റോബൊട്ടിന്റെ ആത്മകഥ’ എന്ന പേരിൽ സച്ചിദാനന്ദന്റെ കഥയാണ് ദേശാഭിമാനിയിൽ ആദ്യത്തെത്. മലയാള കവിതാസാഹിത്യത്തിൽ ഏറ്റവും മികച്ച കവികളുടെ കൂട്ടത്തിൽ സച്ചിദാനന്ദനും ഉണ്ടാകും. ഒരു നല്ല കവി, ഒരു നല്ല കഥാകൃത്ത് കൂടി ആകണമെന്നില്ലല്ലോ. വർത്തമാനകാല ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യത്തെ കുറിച്ച് വല്ലാത്ത ആധിയാണ് കഥാകൃത്തിന്. ആ ആധി പ്രകടമാക്കുന്ന ലേഖനമാണിത്.

ദേശാഭിമാനിയിലെ രണ്ടാമത്തെ കഥ അമൽ എഴുതിയ ‘കുഴവി’യാണ്. വർത്തമാനകാല ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയം അതിശക്തമായി പറയുന്ന കഥയാണിത് എന്ന് വേണമെങ്കിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കാം. പക്ഷേ എനിക്ക് തോന്നിയത്, വെറുതെ വായിച്ചുപോകാൻ പറ്റുന്ന ഒരു കുഞ്ഞു കഥയെന്നാണ്. പത്തഞ്ഞൂറു വർഷങ്ങൾ ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു മോഷ്ടാവിന് പരലോകത്ത് വെച്ച് അധികാരി ശിക്ഷ വിധിക്കുന്നതാണ് കഥയിൽ. മോഷണമെങ്കിൽ ചെറിയ ശിക്ഷയെല്ലേ പാടുള്ളൂ. പക്ഷേ ഇയാൾക്ക് വിധിക്കുന്നത് ഭീകരമായ ശിക്ഷയാണ്. കാരണം അയാൾ മോഷ്ടിക്കാൻ ചെന്ന വീട്ടിൽ ഒന്നും കാണാത്തത് കൊണ്ട് അമ്മിക്കല്ലിന്റെ കുഴവിയെടുത്ത് ദൂരെയെവിടെയോ എറിഞ്ഞുപോലും. ആ സ്ഥലം ഈ വൃദ്ധ ആർക്കോ വിറ്റു. അവർ പിന്നീട് അവിടെ ഒരു പള്ളി പണിയിച്ചു. മതിയല്ലോ. ഇന്ന് ആ പള്ളി ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് ഭീകരമായ വർഗീയ കലാപം ഉണ്ടാകാൻ വേറെ ഒന്നും വേണ്ടല്ലോ. പള്ളിക്കടിയിൽ നിന്നും ശിവലിംഗം കണ്ടെത്തുന്ന ഇക്കാലത്ത് ഇതൊക്കെ സ്വാഭാവികം. അതിനാൽ ആ മോഷ്ടാവിന് പരമാവധി ശിക്ഷ കിട്ടിയേ തീരൂ. ഭാവനാസമ്പന്നരായ എഴുത്തുകാർ തങ്ങളുടെ പ്രതിഭ കൊണ്ട് ശൂന്യതയിൽ നിന്നും ആശയങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണെന്ന് സമ്മതിക്കാൻ എനിക്ക് വയ്യ. ആകെപ്പാടെയുള്ള മെച്ചം എന്തെന്ന് വെച്ചാൽ ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയ വാചകങ്ങളിൽ ഒരു കഥ പറയാൻ അമൽ ശ്രമിച്ചു എന്ന് മാത്രം. കഥ എന്ന രൂപത്തിൽ അല്ലാതെ സുഹൃത്തുക്കൾ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും പറയാൻ സാധ്യതയുള്ള കാലികമായ ഒരു തമാശ. അതിൽ കൂടുതലായി ഒന്നുമില്ല ഇതിൽ.

കവർ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്