രാജൻ സി എച്ച്

തട്ടുകടയില്‍ നിന്ന്
ഉഴുന്നുവട വാങ്ങി
തിന്നുമ്പോള്‍

ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന
വാഹനങ്ങളുടെ
ചക്രങ്ങളൊക്കെയും
ഉഴുന്നുവടകളാണെന്നു
കണ്ടെത്തുമ്പോള്‍

കൈയില്‍ക്കരുതിയിരുന്ന
തിന്നാനിരിക്കുന്ന
ഉഴുന്നുവട
കൈയില്‍ക്കിടന്നുരുളുന്നതായി
അതിന്നടിയില്‍പ്പെട്ടാരോ കിടക്കുന്നതായി
കൈവിട്ടുരുളുന്നു.

അതുരുണ്ടു പോകും നിരത്തില്‍
ബസ്സിന്‍റെ പിന്‍ചക്രങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍
പെട്ടുപോയൊരു ജീവനെ
ആരൊക്കെയോ ആംബുലന്‍സിലേക്ക്
മാറ്റുന്നതു കാണുന്നു.

കൈ തുറന്നു നോക്കുമ്പോള്‍
പറ്റിപ്പിടിച്ച രക്തം പോലെ
എണ്ണമയം

കഴുകിക്കളഞ്ഞിട്ടും.

ഉഴുന്നുവട കഴിക്കാം.
പക്ഷെ,അതിന്‍ നടുവിലുള്ള
ശൂന്യമായ ചക്രവടിവില്‍
യാദൃച്ഛികമായ അപകട ഭീതി
ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

കവിയരങ്ങില്‍ ഞാന്‍
കവിത വായിപ്പൂ.
കവികളൊക്കെയും
അരങ്ങിലെന്‍പിന്നില്‍.

കവികളല്ലാത്തോ-
രരങ്ങിനു മുന്നില്‍
നിരന്നിരുന്നുള്ളില്‍
കവിതയുമായി.

കവികളൊന്നുമെന്‍
കവിത കേള്‍ക്കില്ല
അവരവരുടെ
കവിതയിലാവും.

കവിതയുള്ളിലായ്
മുഴങ്ങുമാള്‍ക്കാരോ
കവിതയ്ക്കുള്ളിലെ
കവിതയോര്‍ത്തിടും.

കവിതയെന്നു ഞാന്‍
വെറുതെ കൂകിപ്പോം
കവിതയിലാരും
കവച്ചിരിപ്പില്ല.

തിരിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍
ചിരിച്ചു കാട്ടുന്നു
കവികളത്രയും
കവിതയായോ ഞാന്‍?

സദസ്സൊരിത്തിരി
സ്വദിച്ച പോല്‍ മുഖം
വിടര്‍ത്തിടുന്നെന്നില്‍
കവിയെന്നായോ ഞാന്‍?

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

അയാളടുക്കളയില്‍ വരുമ്പോള്‍
അടുക്കള നിശ്ശബ്ദമാകും.

പാത്രങ്ങള്‍ പാത്രങ്ങളാകും.
അവ അവരുടെ ഭാഗം
നന്നായഭിനയിക്കും.
വെള്ളം വെള്ളമാകും.
വീഞ്ഞാകാനുള്ള കൊതി
അടക്കിപ്പിടിക്കും.
ചിരവ കുറച്ചു കൂടി ഗൗരവപ്പെടും.
ഒച്ച പുരുഷന്‍റേതാവും.
മിക്സിയോ ഗ്രൈന്‍ററോ
ഒച്ച അടക്കിപ്പിടിക്കാന്‍ നോക്കും,
ചിരിയമര്‍ത്താനാവാതെ.
ഗ്യാസടുപ്പിന് ചിരി പൊട്ടും.
തീയില്‍ നീലിമ കൂടും.
കത്തി സ്വയം മൂര്‍ച്ചപ്പെടും.
പാല്‍ തിളച്ചുയരും.
ചായക്ക് കടുപ്പം കൂടും.
മുളകിന് കണ്ണു ചോക്കും.
കല്ലുപ്പും വേഗമലിയും.
കടുക് ചാട്ടം കുറയ്ക്കും.
കുക്കറിന്‍റെ വിസിലുകള്‍ക്ക്
നീളം കൂടും.

പാകപ്പെട്ടതെല്ലാം
ഒരേ പാത്രത്തിലേക്ക്
വിളമ്പിവെച്ച്
വെച്ച പാത്രങ്ങളെല്ലാം കഴുകി
അവരവരുടെയിടങ്ങളിലൊതുക്കി
കഴിക്കാനെടുക്കുമ്പോള്‍
മറ്റു പാത്രങ്ങള്‍
തങ്ങളെയവഗണിച്ചതില്‍
സങ്കടപ്പെടും.

അയാള്‍ അടുക്കളയില്‍ നിന്നു
മാറുമ്പോള്‍
പാത്രങ്ങള്‍ നിശ്ശബ്ദം
കലമ്പിത്തുടങ്ങും.

എല്ലാമവളോട് പറയാമെന്ന്
കാത്തിരിക്കും.

_{കവർ: സി . പി . ജോൺസൺ}

അവളുടെ കൈയില്‍
കവിതയുണ്ടത്രെ.
ആരെയും കാട്ടാതെ
എപ്പോഴുമവളതൊളിച്ചുവെക്കും.
വഴിയിറങ്ങിയാല്‍
സാരി കൊണ്ട് മറച്ചു പിടിക്കും.
ചിലരവളുടെ വീട്ടിലേക്കും
സ്വകാര്യതയിലേക്കും
ഒളിഞ്ഞു നോക്കി.
ഒരു തോര്‍ത്ത് കൊണ്ട്
അവളത് പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിരിക്കയാണത്രെ.
പുറം കാണാത്ത
അവളുടെ കവിതയെ
എല്ലാവരും ജിജ്ഞാസയോടെ നോക്കി.
ആരുമത് കണ്ടില്ല.
കണ്ടവരോ
പുറത്തു പറഞ്ഞില്ല.

യാദൃച്ഛികമൊരിക്കല്‍
ഞാനവളുടെ കൈ കണ്ടു.
പൊതിഞ്ഞവയൊക്കെയുമൂര്‍ന്നു പോയതിനാല്‍
ഞാനവളുടെ കൈകളില്‍ നോക്കി.
കവിതയൊന്നും കണ്ടില്ല.
എന്നാല്‍ കവിതയായൊരു നീളന്‍
മുറിവുണ്ടായിരുന്നു കൈയില്‍.
എന്തൊക്കെയോ കാരണങ്ങളാല്‍
ജീവിതമൊടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച
പരാജയത്തിന്‍റെ മുറിവ്.
ആ മുറിവായിരുന്നു
അവളുടെ കവിത.
മുറിവുണങ്ങിയാലും
ജീവിതം നീറ്റുന്ന കവിത.

ജീവിതം
മുറിവായാലും
ധ്വനിപ്പിച്ചു കാട്ടുവതു തന്നെ
കവിതയെന്ന്
ഞാനും തീരുമാനിച്ചു

_{കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

ഗാന്ധിജി
എന്നോടായിട്ടൊന്നും
പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
എന്നാല്‍ ഗാന്ധിജി
എന്നോടും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന്
ചെകിടടച്ചുള്ള ഓരോ അടിയിലും
നിസ്സഹായനാവുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.

ബുദ്ധന്‍
എന്നോടൊന്നും
പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല.
എന്നാല്‍ ബുദ്ധനെന്നോടെല്ലാം
പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന്
ധ്യാനം സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

ക്രിസ്തു
എന്നോടൊരിക്കലും
ഉയിര്‍ത്തതായി പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
എന്നാലാ ഉയിര്‍പ്പില്‍
ഞാനുമുണ്ടായിരിക്കണമെന്ന്
ഓരോ കുരിശും പറയുന്നു.

യൂദാസെന്നോടൊന്നും
പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
എന്നാലോരോ നാണയക്കിലുക്കത്തിലും
വീണുപോവുമ്പോള്‍
ഞാനെന്നെയൊറ്റുന്നു.

ഗോഡ്സെയൊന്നും
എന്നോട് പറഞ്ഞിരിക്കില്ല.
എന്നിട്ടുമോരോ കപടവണക്കത്തിലും
കൈകള്‍ കാഞ്ചിയിലെന്ന പോലെ
എന്നിലമരുന്നു.

ഒരു തോക്കും
പറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നോടൊന്നും.
എന്നിട്ടുമോരോ നിമിഷവും
അനീതിക്കെതിരെ
വെടിയുതിര്‍ക്കുകയാണെന്ന്
എന്‍റെ ഹൃദയത്തെ
ക്ഷുഭിതമാക്കുന്നു.

ഞാനൊന്നുമിതുവരെ
പറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നോട്.
പറയാനുള്ളതൊക്കെയും
ഞാനെന്നില്‍ത്തന്നെ
വിഴുങ്ങുന്നു.

ഉറക്കത്തിലും
ഞാനെന്നോട് പറയില്ലൊന്നും.
എന്നാലുമെന്നില്‍
വിഴുങ്ങിപ്പോയ ചോദ്യങ്ങളൊക്കെയും
ഉത്തരങ്ങളായി ഛര്‍ദ്ദിക്കുന്നു.
ഛര്‍ദ്ദിലിലാണെന്‍റെ കിടപ്പ്.
ഉണര്‍ച്ച.
ദേശം.
കാലം.
ജീവിതം.