രാജൻ സി എച്ച്

അവളുടെ കൈയില്‍
കവിതയുണ്ടത്രെ.
ആരെയും കാട്ടാതെ
എപ്പോഴുമവളതൊളിച്ചുവെക്കും.
വഴിയിറങ്ങിയാല്‍
സാരി കൊണ്ട് മറച്ചു പിടിക്കും.
ചിലരവളുടെ വീട്ടിലേക്കും
സ്വകാര്യതയിലേക്കും
ഒളിഞ്ഞു നോക്കി.
ഒരു തോര്‍ത്ത് കൊണ്ട്
അവളത് പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിരിക്കയാണത്രെ.
പുറം കാണാത്ത
അവളുടെ കവിതയെ
എല്ലാവരും ജിജ്ഞാസയോടെ നോക്കി.
ആരുമത് കണ്ടില്ല.
കണ്ടവരോ
പുറത്തു പറഞ്ഞില്ല.

യാദൃച്ഛികമൊരിക്കല്‍
ഞാനവളുടെ കൈ കണ്ടു.
പൊതിഞ്ഞവയൊക്കെയുമൂര്‍ന്നു പോയതിനാല്‍
ഞാനവളുടെ കൈകളില്‍ നോക്കി.
കവിതയൊന്നും കണ്ടില്ല.
എന്നാല്‍ കവിതയായൊരു നീളന്‍
മുറിവുണ്ടായിരുന്നു കൈയില്‍.
എന്തൊക്കെയോ കാരണങ്ങളാല്‍
ജീവിതമൊടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച
പരാജയത്തിന്‍റെ മുറിവ്.
ആ മുറിവായിരുന്നു
അവളുടെ കവിത.
മുറിവുണങ്ങിയാലും
ജീവിതം നീറ്റുന്ന കവിത.

ജീവിതം
മുറിവായാലും
ധ്വനിപ്പിച്ചു കാട്ടുവതു തന്നെ
കവിതയെന്ന്
ഞാനും തീരുമാനിച്ചു

_{കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

ഗാന്ധിജി
എന്നോടായിട്ടൊന്നും
പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
എന്നാല്‍ ഗാന്ധിജി
എന്നോടും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന്
ചെകിടടച്ചുള്ള ഓരോ അടിയിലും
നിസ്സഹായനാവുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.

ബുദ്ധന്‍
എന്നോടൊന്നും
പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല.
എന്നാല്‍ ബുദ്ധനെന്നോടെല്ലാം
പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന്
ധ്യാനം സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

ക്രിസ്തു
എന്നോടൊരിക്കലും
ഉയിര്‍ത്തതായി പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
എന്നാലാ ഉയിര്‍പ്പില്‍
ഞാനുമുണ്ടായിരിക്കണമെന്ന്
ഓരോ കുരിശും പറയുന്നു.

യൂദാസെന്നോടൊന്നും
പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
എന്നാലോരോ നാണയക്കിലുക്കത്തിലും
വീണുപോവുമ്പോള്‍
ഞാനെന്നെയൊറ്റുന്നു.

ഗോഡ്സെയൊന്നും
എന്നോട് പറഞ്ഞിരിക്കില്ല.
എന്നിട്ടുമോരോ കപടവണക്കത്തിലും
കൈകള്‍ കാഞ്ചിയിലെന്ന പോലെ
എന്നിലമരുന്നു.

ഒരു തോക്കും
പറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നോടൊന്നും.
എന്നിട്ടുമോരോ നിമിഷവും
അനീതിക്കെതിരെ
വെടിയുതിര്‍ക്കുകയാണെന്ന്
എന്‍റെ ഹൃദയത്തെ
ക്ഷുഭിതമാക്കുന്നു.

ഞാനൊന്നുമിതുവരെ
പറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നോട്.
പറയാനുള്ളതൊക്കെയും
ഞാനെന്നില്‍ത്തന്നെ
വിഴുങ്ങുന്നു.

ഉറക്കത്തിലും
ഞാനെന്നോട് പറയില്ലൊന്നും.
എന്നാലുമെന്നില്‍
വിഴുങ്ങിപ്പോയ ചോദ്യങ്ങളൊക്കെയും
ഉത്തരങ്ങളായി ഛര്‍ദ്ദിക്കുന്നു.
ഛര്‍ദ്ദിലിലാണെന്‍റെ കിടപ്പ്.
ഉണര്‍ച്ച.
ദേശം.
കാലം.
ജീവിതം.

1

കൂമൻകാവ്
പഴയ ഗ്രാമാതിർത്തിയല്ല.
തിടംവെച്ചു പടർന്ന
മാഞ്ചുവടുകളിലിപ്പോഴും
പഴങ്കഥകളുടെ കരിയിലകള്‍
അടര്‍ന്നു വീണു മൂടിയ
ഖസാക്കിലേക്ക്
കറുത്തിഴയുന്ന നെടുമ്പാത.
പുകയുയരുന്ന പഴയ കൂരകളെ
ഓർക്കാൻ പോലുമാവാതെ
പണ്ടേ വന്നറിഞ്ഞതെന്ന
ഒരോര്‍മ്മയില്‍
ശിവരാമൻ നായരുടെ
ഞാറ്റുപുര.
രവിയോര്‍ക്കുകില്ലെങ്കിലും
പഴയപടി കിടന്നു.

2

അപ്പുക്കിളിയുണ്ട്
പള്ളിപ്പറമ്പിനുമപ്പുറത്ത്
ഞാറ്റുവേലയായി
ഉമിനീരൊലിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്
പിടിച്ചു വച്ച തുമ്പിച്ചിറകിൽ
പറക്കാനായുന്നു.

3

രവിയോടുള്ള കലിപ്പടങ്ങാതെ
പേർഷ്യൻ സുഗന്ധമണിഞ്ഞ
നൈസാമലിക്കു പിറകെ
ഖസാക്കിലെ യാഗാശ്വം
മുടന്തി നീങ്ങുന്നു.

4

കുപ്പുവച്ചനിപ്പോഴും
പഴയ കലുങ്കിൽത്തന്നെ
കുന്തിച്ചിരിക്കുന്നു.
കാലം
കരിങ്കൽ പ്രതിമയാക്കിയോ?

5

പഴയ കിണറിന്‍റെ പടുതകളിലൂടെ
ആഴം മതിക്കാത്ത ഇരുള്‍ക്കയങ്ങളില്‍
മുങ്ങാങ്കോഴിയായി
മുങ്ങി മുങ്ങിപ്പോയി
പഴകിയതും തുരുമ്പിച്ചതുമായ
ഭാഷയുടെ കരണ്ടികളും കോരികകളും
സൂര്യരശ്മികളും നിലാപ്പുടവകളും
കണ്ടെടുക്കുന്നു
വായനയില്‍
തന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട പൂച്ചകളുടെ
കണ്ണുകളെന്നറിയാതെ.

6

‘മാ’ ‘ന്‍’ മായനെന്നല്ലാതെ
കൂട്ടിവായന സാദ്ധ്യമാകാതെ
കുട്ടാടന്‍ പൂശാരിയായി
നിറം മാറുന്ന കാലത്തിനെ പിടിക്കാന്‍
ഓന്തിനുമേലെ കമിഴ്ന്നുവീഴുന്നു.
ചത്തുപോയെന്നു
പരാധീനം വലിച്ചെറിയുന്നു
ശവപ്പറമ്പിലേക്ക്
ജീവിതം.

7

ഉടുമുണ്ട് മാറിയണിഞ്ഞ്
രവി ഖസാക്കിലെത്തി.
ഉടലേ മാറിയണിയാൻ
ശ്രമിച്ചിട്ടും
ഖസാക്കിനെത്താനായില്ല.

അനാദിയായിപ്പെയ്യുന്ന
മഴയിൽ
എത്ര കാലമാണ്
സര്‍പ്പദംശനമേറ്റുള്ള
കിടപ്പ്?

ചിലര്‍ പൂട്ടിയിട്ട വീടു പോലിരിക്കും.
ആളുണ്ടായിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
ഒച്ചയനക്കമുണ്ടായിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
അടിച്ചു തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കിയിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
പടിവാതില്‍ തുറന്നിട്ടിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
പാചകം ചെയ്യുമൊച്ചയും
മണവുമുണ്ടായിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
ചിരിയും കരച്ചിലുമുണ്ടായിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
അടക്കം പറച്ചിലും പൊട്ടിത്തെറിയുമുണ്ടായിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.
കാലൊച്ചയും നിശ്ശബ്ദതയുമുണ്ടായിരുന്നു,
ഇപ്പോഴില്ല.

എന്നാലിപ്പോഴുണ്ട്,
കരിയിലകള്‍ നിറഞ്ഞ മുറ്റം
നനവില്ലാതെ വാടിപ്പോയ ചെടികള്‍
പൊടി നിറഞ്ഞ ഉമ്മറം
മാറാല കെട്ടിയ വാതിലുകള്‍
ഓര്‍മ്മയറ്റതായി
എന്നെങ്കിലുമാരെങ്കിലും
തിരിച്ചെത്തുമെന്നു പോലുമറിയാതെ
ഏതോ കാല ഓര്‍മ്മകളിലാണ്ട്

പൂട്ടിയിട്ട വീടുകള്‍ പോലെ
ചിലര്‍

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

ആഫ്രിക്കയിലെ ആനകള്‍
ഇന്ത്യയിലെ ആനകളല്ലത്രെ.
ധ്രുവപ്രദേശങ്ങളിലെ കരടികള്‍
ഏഷ്യാഭൂഖണ്ഡത്തിലെ കരടികളല്ലത്രെ.
മംഗോളിയയിലെ മനുഷ്യര്‍
ഇന്ത്യയിലെ മനുഷ്യരല്ലത്രെ.
ബംഗാളുള്‍ക്കടലിലെ മത്തി
അറബിക്കടലിലെ മത്തിയല്ലത്രെ.
തമിഴരുടെ സാമ്പാര്‍
മലയാളികളുടെ സാമ്പാറല്ലത്രെ.
ചൈനയിലെ കോവിഡ് വൈറസ്
ബ്രിട്ടനിലെ കോവിഡ് വൈറസ്സല്ലത്രെ.
കണ്ണാടിയില്‍ക്കാണുന്ന നീ
പുറമേ കാണുന്ന നീയല്ലത്രെ.
എന്നുള്ളിലെ ഞാന്‍
നിന്നുള്ളിലെ ഞാനല്ലത്രെ.
ഇപ്പോള്‍ കാണായ സത്യം
അപ്പോള്‍ കാണായ സത്യമല്ലത്രെ.
ഇവിടെ നിന്നു കണ്ട ചന്ദ്രന്‍
അവിടെ നിന്നും കണ്ട ചന്ദ്രനല്ലത്രെ.
ഓരോരുത്തരും ഓരോരുത്തരാണത്രെ.
ഒന്നു പോലെ മറ്റൊന്നില്ലത്രെ.
എന്നിട്ടും നമ്മളൊരേ പുഴ തന്നെ
പിന്നെയും പിന്നെയും നീന്തുന്നു, ഒരേ നുണയിൽ

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ