ജെയിംസ് വർഗീസ്

ആഫ്രിക്കയിലെ സിംഗപ്പൂർ എന്നും ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വൃത്തിയുള്ള രാജ്യം എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന റുവാണ്ടയെക്കുറിച്ച് അനവധി വാർത്തകൾ ആണ് നാം കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. സന്തോഷ് ജോർജ് കുളങ്ങര റുവാണ്ടയിൽ പോയി അവിടുത്തെ വൃത്തിയെയും ഭരണപാടവത്തെയും കുറിച്ച് നമ്മോടു പറയുകയുണ്ടായി. എന്റെ മകളും അടുത്തിടെ റുവാണ്ടയിൽ പോകുകയും, തിരികെവന്നു, നമ്മുടെ നാട്ടിലെ സ്ഥലമൊക്കെ വിറ്റു റുവാണ്ടയിൽ പോയി താമസിക്കാം എന്ന് തമാശയായെങ്കിലും പറയുകയുമുണ്ടായി.എന്നാൽ പത്രപ്രവർത്തകനും എഴുത്തുകാരനുമായ അഞ്ജൻ സുന്ദരത്തിന്റെ “ബാഡ് ന്യൂസ്‌” എന്ന പുസ്തകം വായിച്ചപ്പോൾ റുവാണ്ടയുടെ വ്യത്യസ്തമായ ഒരു ചിത്രം ആണ് ലഭിച്ചത്. അത് പങ്കുവെക്കുകയാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഉദ്ദേശം

1994 ൽ 800,000 ടുട്സികളെ ഹുട്ടു ഗോത്രവിഭാഗത്തിലെ സഹപ്രവർത്തകരും അയൽക്കാരും ഉൾപ്പെടെയുള്ള അക്രമികൾ ചേർന്ന് വംശ ഹത്യയ്ക്കു ഇരയാക്കിയതിനു ശേഷം 20 വർഷങ്ങൾകൊണ്ട് റുവാണ്ട ആഫ്രിക്കൻ ഭൂഖണ്ഡത്തിലെ അതിവേഗം വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന രാജ്യങ്ങളിലൊന്നായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു.

അവിടെ തെരുവുകൾ കളങ്കരഹിതമാണ്, പ്ലാസ്റ്റിക് ബാഗുകൾ നിയമവിരുദ്ധമാണ്, ഏകദേശം12ദശലക്ഷത്തോളം ജനങ്ങൾ പ്രതിമാസ കമ്മ്യൂണിറ്റിസേവനസെഷനുകളിൽ പങ്കെടുക്കുന്നു. ആർക്കും ഭയമില്ലാതെ രാത്രിയിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് തെരുവിലൂടെ നടക്കാൻ കഴിയുന്ന ആഫ്രിക്കയിലെ ഏകരാജ്യം ആണ് റുവാണ്ട.

ആഫ്രിക്കയിലെ ഏറ്റവും ജനസാന്ദ്രതയുള്ള രാജ്യങ്ങളിലൊന്നാണിത്. എന്നിട്ടും അവിടുത്തെ പ്രധാനവീഥികൾ പലപ്പോഴും ശൂന്യമാണ്. പ്രദേശവാസികൾ വളരെ സംയമനത്തോടെയും ഭയത്തോടെയും ആണ് ഈ രാജ്യത്ത് സംസാരിക്കുന്നതു പോലും.എവിടെയും പോൾ കഗാമെ എന്ന പ്രസിഡന്റിനെ കുറിച്ചുള്ള വാഴ്ത്തുപാട്ടുകൾ ആണ്. അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ ഒരു ശബ്ദം അടക്കത്തിൽ പറയുവാൻ പോലും മടിക്കുന്ന ജനങ്ങൾ. പൗരന്മാർ സെൻസർ ചെയ്യപ്പെടുകയും സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന രാജ്യം.

യൂറോപ്യൻ യൂണിയന്റെ ധനസഹായത്തോടെ ഒരു ചെറിയ കൂട്ടം തദ്ദേശവാസികൾക്കായി ഒരു പത്രപ്രവർത്തനപരിശീലനപരിപാടി നടത്താൻ സുന്ദരം ചെലവഴിച്ച വർഷങ്ങളെ സൂക്ഷ്മവും ഉദ്വേഗജനകവുമായ എഴുത്തിലൂടെ പങ്കുവയ്ക്കുകയാണ് Bad News എന്ന പുസ്തകത്തിൽ.

സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിനു കീഴിലെ അവസാനപത്രപ്രവർത്തകർ ഗ്രനേഡ് ആക്രമണം അടുത്തിടെ നടന്നതോ അല്ലാത്തതോ ആയ ഒരു രംഗത്തേക്ക് വായനക്കാരനെ കൊണ്ടുവരുന്നു, അക്രമം നടന്ന സ്ഥലത്തുണ്ടായിരുന്ന പോലീസുകാരൻ സ്ഫോടനം നടന്ന സ്ഥലം പെട്ടെന്ന് വൃത്തിയാക്കുകയും അങ്ങനെയൊരു സംഭവം നടന്നിട്ടില്ല എന്നുറപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പത്രക്കാരനൊപ്പം വായനക്കാരനും സ്തബ്ധരാകുന്നു, പോലീസുകാർ ഒന്നുമറിഞ്ഞില്ല എന്ന നാട്യത്തിലും, അതാണ് ഇപ്പോൾ റുവാണ്ട.

ഗ്രന്ഥകർത്താവ് കഥാപാത്രങ്ങളായി തന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളെത്തന്നെയാണ്‌ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.വിദ്യാർത്ഥികൾ കൂടുതലും പുരുഷന്മാരും സ്ഥിരമായി ഭയപ്പെടുന്നവരുമാണ്. വംശഹത്യയെ അതിജീവിച്ച മോസസ് , ‘നടക്കുന്ന മരിച്ചവരിൽ’ഒരാളായി സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുകയും റുവാണ്ടയുടെ പ്രസിഡന്റ് പോൾ കഗാമെയുടെ കുറ്റകൃത്യത്തെക്കുറിച്ച് തുറന്ന് എഴുതാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്ന് പറയുകയും ചെയ്യുന്നു. ഗവൺമെന്റ് വംശഹത്യയെ പരിഹസിക്കുന്നു എന്നും ലോകത്തിൽ നിന്ന് കനിവ് ലഭിക്കാൻ അത് ഉപയോഗിക്കുകയാണെന്നും മോസസ് ആരോപിക്കുന്നു. “ആളുകളെ നിയന്ത്രിക്കാൻ നിങ്ങൾ വളരെയധികം ഭയം സൃഷ്ടിക്കേണ്ടതുണ്ട്” എന്ന് അയാൾ സുന്ദരത്തോട് പറയുന്നുണ്ട്.ആഗ്നസ് എന്ന വിദ്യാർത്ഥിനി ക്ലാസിൽ ചേരുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു വർഷത്തിലധികം ജയിലിൽ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നേര് വിളിച്ചുപറഞ്ഞതുകൊണ്ട് മാത്രം അവൾ മാനനഷ്ടക്കേസിൽ ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട് നാല് വർഷങ്ങൾ കൂടി അകത്ത് ചെലവഴിച്ചു.

ഒന്നിലധികം വിദ്യാർത്ഥികൾ തങ്ങളുടെ ജീവൻ അപകടത്തിലാണെന്ന് പറഞ്ഞ് നാടുവിടുന്നു. മുമ്പ് ജോലിയുടെ പേരിൽ ആക്രമിക്കപ്പെട്ട ജീൻ ബോസ്കോയും ഇവരിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. കാറ്റോ എന്ന വിദ്യാർത്ഥി സുന്ദരം പഠിപ്പിക്കുന്ന ധാർമ്മികത ഉപേക്ഷിച്ച് പ്രസിഡന്റിനോട് ചേർന്നുനിൽക്കുന്ന വിശ്വസ്തരായ ഒരു കൂട്ടം പത്രപ്രവർത്തകരുടെ കൂടെ സർക്കാരിന്റെ ജിഹ്വയിൽ ചേരുന്നു.

ശേഷിക്കുന്ന വിദ്യാർഥികളായ പത്രപ്രവർത്തകർ റുവാണ്ടൻ പോലീസിൻ്റെയും രഹസ്യസേനയുടെയും ഉപദ്രവത്തെയും ഉദ്യോഗസ്ഥരുമായുള്ള ഏറ്റുമുട്ടലിനെയും ചെറുക്കുന്നു. സുന്ദരത്തിന്റെ ക്ലാസ് മുറിക്കുള്ളിൽ രാഷ്ട്രീയം ഒരു മൈക്രോ സ്കെയിലിൽ കളിക്കുന്നു, അവിടെ വിദ്യാർത്ഥികൾ കൂറു മാറുകയും പരസ്പരം ഒറ്റിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒടുവിൽ ഒരാൾ കൊല്ലപ്പെടുന്നു.

രാജ്യത്തിന്റെ അക്രമാസക്തമായ ഭൂതകാലത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ പുസ്തകത്തിലുടനീളം പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു. വംശഹത്യയുടെ സ്മാരകങ്ങളിൽ പ്ലേ ചെയ്യുന്ന സംഗീതത്തിൽ “ജെനോസൈഡ്” എന്ന വാക്കിന്റെ വേട്ടയാടുന്ന ആവർത്തനം ഉൾപ്പെടുന്നു. ജെനോസൈഡ് എന്ന വാക്ക് സർക്കാരിന്റെ എല്ലാ പരിപാടികളിൽ മാത്രമല്ല, സ്‌കൂളുകളിൽ പോലും എന്നും ആവർത്തിക്കുന്നു. അത് ഒരു നടുക്കുന്ന ഓർമ്മയായി, പുനർജനിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അത് അനേകരെ ഡിപ്രഷനിലേക്കു തള്ളി വിടുന്നു. സകലരെയും ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.

നാടകീയമായ പൊതു പുനർനിർമ്മാണങ്ങൾ ചരിത്രത്തിന്റെ ഒരു ലളിതവൽക്കരണം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു. പ്രസിഡണ്ട് പോൾ കഗാമെയുടെ സേനയെ എല്ലായ്‌പ്പോഴും രക്ഷകരായി വാഴ്ത്തുന്നത് ഇതിന്റെ ഭാഗമാണ്.

സുന്ദരം, റുവാണ്ടയിൽ പുതിയതായി വരുന്ന പലരെയും പോലെ, തുടക്കത്തിൽ അനുസ്മരണത്തിന്റെയും അനുരഞ്ജനത്തിന്റെയും കഥകൾ തേടുന്നു, ഒരു വിദ്യാർത്ഥി പതിവുവിവരണത്തെ അപലപിക്കുന്നതുവരെ. അക്രമത്തെ ഓർക്കാൻ പ്രായമാകാത്ത ഒരു സമൂഹത്തിൽ, സ്മാരകങ്ങൾ ആഘാതം വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഉപകരണങ്ങളാണ് എന്ന് അയാൾ ഓർമപ്പെടുത്തുന്നു.

ഈ പുസ്തകം സമയോചിതമാണ്. ബിബിസി ഡോക്യുമെൻ്ററി ‘റുവാണ്ടയുടെ അൺടോൾഡ് സ്റ്റോറി’ സംപ്രേഷണം ചെയ്ത് ഒരു വർഷത്തിന് ശേഷമാണ് ഈ പുസ്തകം റിലീസ് ചെയ്യുന്നത്. വംശഹത്യയ്ക്ക് തുടക്കമിട്ട സംഭവത്തിൽ തന്റെ മുൻഗാമിയുടെ വിമാനം വെടിവച്ചിടുന്നതിൽ കഗാമെക്ക് പങ്കുണ്ടെന്ന് ബിബിസി ആരോപിച്ചിരുന്നു.

പോൾ കഗാമേ

അതിനിടെ, 2034 വരെ കഗാമെയെ അധികാരത്തിൽ തുടരാൻ അനുവദിക്കുന്ന പുതിയ നിയമവുമായി റുവാണ്ട മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. മുൻസൈനികനേതാവ് ആയ കഗാമെ കടുത്ത, വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാത്ത, അസ്ഥികൂടരൂപമുള്ള ആളാണ്. ഉഗാണ്ടയിൽ അഭയാർത്ഥിയായി വളർന്ന ഒരു ടുട്സി, 2010 ലെ അവസാനതിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ 93 ശതമാനം വോട്ട് നേടി, 2017 ൽ മൂന്നാം തവണയും മത്സരിക്കില്ലെന്ന് പ്രതിജ്ഞയെടുത്തു.എങ്കിലും നാലാം തവണ 2024 ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ അദ്ദേഹം മത്സരിക്കുകയും 99.18 ശതമാനം വോട്ടുകൾ നേടി വിജയിക്കുകയും ചെയ്തതു വിരോധാഭാസമാണ്.

സുന്ദരത്തിന്റെ പുസ്തകത്തിൽ എല്ലാവരെയും കാണുന്ന സാന്നിധ്യമാണ് കഗാമെ . അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഛായാചിത്രം സർവ്വവ്യാപിയാണ്. “ഒരു വലിയ ഫോട്ടോ നിങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾക്ക് പ്രതിഫലം നൽകുന്നു,” ഒരു റുവാണ്ടൻ പൗരൻ പരിഹാസത്തോടെ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.

“സ്വേച്ഛാധിപതികൾ എങ്ങനെയാണ് രാജ്യങ്ങളെ നശിപ്പിച്ചത്? അധികാരം നേടാനായി,സ്വതന്ത്രമായ സംസാരശേഷിയും പിന്നീട് സ്വതന്ത്ര സ്ഥാപനങ്ങളും,ആത്യന്തികമായി സ്വതന്ത്രമായ ചിന്തയും അവർ നശിപ്പിച്ചു” എന്ന് പുസ്തകത്തിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ സുന്ദരം പറയുന്നുണ്ട്.

സ്വതന്ത്ര പത്രപ്രവർത്തനം നടത്താൻ ആഗ്രഹിച്ച ജിബ്‌സന് രണ്ടാമതും രാജ്യം വിടേണ്ടി വരുന്നു. ആഗ്നസ്, ജോണ് ബോസ്കോ, ജീൻ ലിയോണാർഡ് , മോസസ് എന്നിവരെ ഓർത്ത് ദുഃഖിക്കുന്ന, ജിബ്സനു സാമ്പത്തീക സഹായം നൽകുന്ന സുന്ദരത്തെ ഈ പുസ്തകത്തിൽ കാണാം. ജിബ്‌സന്റെ കൂടെ നടന്നു, അവന്റെ പത്രത്തെ അപഹരിച്ച റോജർ, സർക്കാരിന്റെ പ്രവൃത്തികളെക്കുറിച്ചു സുന്ദരത്തോട് എതിർത്തു പറഞ്ഞയാൾ, പിന്നീട് സർക്കാരിനൊപ്പമാണെന്ന് അറിയുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന മാനസികാഘാതവും വിഷയമാവുന്നുണ്ട്. മലമുകളിൽ താമസിക്കുന്ന മനുഷ്യർ കൂരകൾ നഷ്ടപ്പെട്ടു, മലേറിയ വന്നു മരിക്കുമ്പോഴും പോൾ കഗാമെ ചെയ്യുന്നത് മാത്രമാണ് ശരിയെന്നു പറയുന്ന ഒരു ജനതയെ വാർത്തെടുത്ത കഗാമെയുടെ ചരിത്രം കൂടിയാണ് “ബാഡ് ന്യൂസ്.”

റുവാണ്ടയിലെ മീഡിയ ലാൻഡ്‌സ്‌കേപ്പ് മനസ്സിലാക്കുന്നത് രാജ്യത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ അത്യാവശ്യമാണ്. വംശഹത്യയുടെ സമയത്ത്, “മാധ്യമങ്ങളാണ് തീ ആളിക്കത്തിച്ചത്” എന്ന് കിഗാലി ജയിൽ സന്ദർശിച്ച ഒരു മുൻ കൊലയാളി പറയുകയുണ്ടായി.

സുന്ദരം തീവ്രമായ നിരാശയോടെ,റുവാണ്ടയിൽ സംസാര സ്വാതന്ത്ര്യം മരിച്ചതായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ തന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളെ മാറ്റിയെടുത്ത രീതിയിൽ പുതിയ വിമർശകർ ഉയർന്നുവരുന്നത് തുടരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുമുണ്ട്.

കഗാമെ , ലോകത്തിനു മുന്നിൽ റുവാണ്ടയെ മാർക്കറ്റ് ചെയുന്നു, ജെനോസൈഡ് അതിനു വേണ്ടി അയാൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. അനേകം വിദേശ നിക്ഷേപം, ഇപ്പോൾ അവിടേക്കു ഒഴുകുന്നു. പുറമെ നിന്ന് നോക്കുന്നവർക്ക് റുവാണ്ട ആഫ്രിക്കയിലെ സിംഗപ്പൂർ ആണ്. പത്ര സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലാത്ത സിംഗപ്പൂർ.

അഞ്ജൻ സുന്ദരം

ഇന്ത്യൻ എഴുത്തുകാരൻ, പത്രപ്രവർത്തകൻ, അക്കാദമിക്, ടെലിവിഷൻ അവതാരകൻ എന്നീ നിലകളിൽ വളരെ പ്രസിദ്ധനാണ്. സ്ട്രിംഗർ, ബാഡ് ന്യൂസ്, ബ്രേക്ക്അപ്പ് എന്നിവയുടെ രചയിതാവാണ്. ഇന്ത്യയിലെ റാഞ്ചിയിൽ ജനിച്ചു. വളർന്നത് ദുബായിലാണ്. മദ്രാസിലെ ഇന്ത്യൻ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ടെക്‌നോളജിയിൽ ഇലക്ട്രിക്കൽ എഞ്ചിനീയറിംഗ് പ്രോഗ്രാമിൽ ചേർന്ന ശേഷം അദ്ദേഹം അമേരിക്കയിലേക്ക് മാറുകയും യേൽ യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിൽ നിന്ന് ഗണിത ശാസ്ത്രത്തിൽ ബിരുദവും ബിരുദാനന്തര ബിരുദവും നേടുകയും ചെയ്തു.തുടർന്ന് അദ്ദേഹം ഗസാക്‌സിലെ ഗണിതശാസ്ത്രജ്ഞൻ എന്ന ജോലി നിരസിക്കുകയും ഡെമോക്രാറ്റിക് റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് കോംഗോ, റുവാണ്ട എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നും ന്യൂയോർക്ക് ടൈംസിനും അസോസിയേറ്റഡ് പ്രസ്സിനും വേണ്ടി ഒരു സ്ട്രിംഗറായി റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തുകൊണ്ട് പത്ര പ്രവർത്തകനാവുകയും ചെയ്തു. തുടർന്ന് ഈസ്റ്റ് ആംഗ്ലിയ സർവകലാശാലയിൽ നിന്ന് ജേണലിസത്തിൽ പിഎച്ച്ഡി നേടി.സെൻട്രൽ ആഫ്രിക്കൻ റിപ്പബ്ലിക്കിലെ യുദ്ധത്തിന്റെ കവറേജിനുള്ള ഫ്രണ്ട്‌ലൈൻ ക്ലബ്ബിൻ്റെ അവാർഡ് ജേതാവ് കൂടിയാണ് അഞ്ജൻ സുന്ദരം.

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

ഇളയ മകൾ അടുത്തിടെ ജോലിയുടെ ഭാഗമായി റവാണ്ടയുടെ തലസ്ഥാനമായ കിഗാലിയിലും മറ്റു നഗരങ്ങളിലും പോയിരുന്നു. പോകുന്നതിനു മുമ്പ് ഞാൻ അവിടത്തെ വംശഹത്യയെ കുറിച്ച് അവളോട് സംസാരിച്ചിരുന്നു. മാത്രമല്ല റവാണ്ടയിലെ ജെനോസൈഡ് മെമ്മോറിയൽ മ്യൂസിയം കാണണം എന്നും പറഞ്ഞിരുന്നു. യാദൃച്ഛികമെന്ന് പറയട്ടെ, മകൾ റവാണ്ടയിലേക്ക് പോയ അന്നാണ് സഞ്ചാരത്തിൽ സന്തോഷ് ജോർജ് കുളങ്ങര റവാണ്ടയിൽ പോയ വിവരണം പ്രക്ഷേപണം ചെയ്യുന്നതും, ഞാൻ അവിടുത്തെ ജനങ്ങളുടെ ജീവിതത്തെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിയുന്നതും. തിരികെ വന്നപ്പോൾ മോൾ എനിക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങിച്ചു കൊണ്ടുവന്ന പുസ്തകം ആണ് “Not My Time to Die”.

റവാണ്ട എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം “അനേകം മലകൾ ഉള്ള നാട്”എന്നാണ്. ഈ പേര് രാജ്യത്തിന്റെ ഭൂപ്രകൃതിയുടെ പ്രത്യേകതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. റവാണ്ട സമ്പന്നമായ ചരിത്രവും സാംസ്കാരികപൈതൃകവുമുള്ള ആഫ്രിക്കൻ രാജ്യമാണ്. ഉഗാണ്ട, താൻസാനിയ,ബുറുണ്ടി, കോംഗോ ജനാധിപത്യ റിപ്പബ്ലിക് എന്നീ രാജ്യങ്ങളാൾ ചുറ്റപ്പെട്ട അനേകം കുന്നുകൾ ഉള്ള ഭൂപ്രദേശം ആണ് റവാണ്ട. റവാണ്ടയിൽ മൂന്ന് പ്രധാന ജനവിഭാഗങ്ങൾ ഉണ്ട്, 1) ഹൂതൂ, (ജനസംഖ്യയുടെ ഭൂരിഭാഗവും 85% ഹൂതൂകൾ ആണ്. ) 2) ട്യൂത്സി, (രാജ്യത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ച ഇവർ ഏകദേശം 14% മാത്രം.) 3) കേവലം 1% വരുന്ന ത്വാ എന്ന ആദിവാസി വിഭാഗം. ടുത്സി വിഭാഗക്കാർ അധികാരശ്രേണിയിൽ കൂടുതൽ ബഹുമാനിതരായ വംശം ആയിരുന്നു. നമ്മുടെ നാട്ടിലെ ആര്യന്മാരെ പോലെ.
ന്യൂനപക്ഷമായ ട്യൂത്സിവിഭാഗക്കാരനായ രാജവംശം ആണ് 15 -ാം നൂറ്റാണ്ടു മുതൽ ഭരണം നടത്തിവന്നത്. 19-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ യൂറോപ്യൻ സാമ്രാജ്യങ്ങൾ ആഫ്രിക്കയെ കോളനിവൽക്കറിക്കാനുള്ള നീക്കം നടത്തി. 1897ൽ ജർമനി റവാണ്ടയിൽ ഒരു സാന്നിധ്യം സ്ഥാപിച്ചു, രാജാവുമായി സഖ്യം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടു കോളനിവൽക്കരണം ആരംഭിച്ചു. ജർമൻകാർ രാജ്യത്തിന്റെ സാമൂഹികഘടനയെ കാര്യമായി മാറ്റിയില്ല. എന്നാൽ 1916 ൽ, ബെൽജിയം ജർമനിയെ തോൽപ്പിച്ചു, റവാണ്ടയെയും ബുറുണ്ടിയേയും കൈവശപ്പെടുത്തി. 1945 ൽ ഈ പ്രദേശങ്ങളെ യു.എൻ ട്രസ്റ്റി പ്രദേശമാക്കി മാറ്റി. ബെൽജിയംകാർ അധികാരഘടന ലളിതമാക്കുകയും പൊതുവിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും ചെയ്തു, വിദ്യാഭ്യാസം, ആരോഗ്യം, പൊതുമരാമത്ത്, കാർഷികമേൽനോട്ടം എന്നിവയിൽ ശ്രദ്ധിക്കുകയും പട്ടിണി മാറ്റുവാൻ പുതിയ വിളകളും മെച്ചപ്പെട്ട കാർഷിക സാങ്കേതികവിദ്യകളും ഉൾപ്പെടെ വലിയ തോതിലുള്ള പദ്ധതികൾ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

ബെൽജിയക്കാർ, ഹൂതൂ, ടുത്സി എന്നീ വ്യത്യസ്ത വംശങ്ങൾക്കിടയിൽ തുടക്കത്തിൽ ടുത്സി മേധാവിത്വം പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. തുടർന്ന് അവർ ഹുതൂ വിഭാഗക്കാർക്ക് ഒപ്പം കൂടി. 1935-ൽ, ബെൽജിയം ഒരു ഐഡൻ്റിറ്റി കാർഡ് സംവിധാനം അവതരിപ്പിച്ചു, അത് ഓരോ വ്യക്തിയെയും ടുത്സി, ഹൂതൂ, ത്വ അല്ലെങ്കിൽ നാച്ചുറലൈസ്ഡ് എന്നിങ്ങനെ ലേബൽ ചെയ്തു. സമ്പന്നരാവുന്നതോടെ ഹുതുക്കൾക്ക് ബഹുമാനിതരായ ടുത്സിവർഗം ആകുന്നത് മുമ്പ് സാധ്യമായിരുന്നെങ്കിലും, തിരിച്ചറിയൽ കാർഡുകൾ ഈ അവസരം ഇല്ലാതാക്കി. ബെൽജിയംകാർക്ക് ഹൂതൂ ജനത്തോട് താൽപര്യം കൂടിയപ്പോൾ എത്രയും പെട്ടെന്ന് സ്വാതന്ത്ര്യം വേണമെന്നു വാദിച്ച ടുത്സികൾക്കും ഹുതു വിമോചന പ്രസ്ഥാനത്തിനും ഇടയിൽ പിരിമുറുക്കം രൂക്ഷമാവുകയും അത് 1959 ലെ റുവാണ്ടൻ വിപ്ലവത്തിൽ കലാശിക്കുകയും ചെയ്തു. ഹൂതൂ പ്രവർത്തകർ ടുത്സികളെ കൊല്ലുകയും അവരുടെ വീടുകൾ നശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.100,000-ത്തിലധികം ആളുകൾ അയൽരാജ്യങ്ങളിൽ അഭയം തേടാൻ നിർബന്ധിതരായി. 1961ൽ പെട്ടെന്ന് ഹൂതൂ അനുകൂല ബെൽജിയക്കാർ ഒരു റഫറണ്ടം നടത്തി. അതിൽ രാജഭരണം നിർത്തലാക്കുന്നതിന് രാജ്യം വോട്ട് ചെയ്തു. റുവാണ്ട ബുറുണ്ടിയിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തി 1962 ജൂലൈ 1 ന് സ്വാതന്ത്ര്യം നേടി.ആദ്യ പ്രസിഡണ്ട് ആയി ഹൂതൂ നേതാവായ ഗ്രിഗോറി കായിബന്ധയെ നിയമിക്കുകയും ചെയ്തു. 1973 ൽ പ്രതിരോധമന്ത്രി, ജുവേനൽ ഹബ്യാരിമന പട്ടാള അട്ടിമറിയിലൂടെ ഭരണം പിടിച്ചടക്കി.

സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ചപ്പോൾ മുതൽ ഭരണം കയ്യാളിയ ഹൂതൂ വംശജരും ടുത്സികാളും തമ്മിൽ ഒളിയുദ്ധങ്ങൾ പതിവായി, അനേകം ടുത്സികൾ കൊല്ലപ്പെട്ടു. 1990 ൽ റാവണ്ടൻ പാട്രിയോട്ടിക് ഫ്രണ്ട് എന്ന പേരിൽ ട്യുത്സി വിഭാഗം ഒരു സായുധസേന രൂപീകരിച്ച്‌ ഹുതുക്കളെ ആക്രമിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഇതിനെ തുടർന്ന് പ്രസിഡന്റ് ജുവേനൽ ഹബ്യാരിമന ട്യുത്സികളെ വംശഹത്യ ചെയുവാൻ പദ്ധതി തയാറാക്കുകയും അതിനായി യൂറോപ്യൻ ശക്തികളുടെ പിന്തുണനേടുകയും ചെയ്തു. 1994 ഏപ്രിൽ 6 നു പ്രസിഡന്റ് ജുവേനൽ ഹബ്യാരിമന വിമാനാക്രമണത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടു. തുടർന്ന് സൈന്യം ട്യുത്സികളെ കൊല്ലുവാൻ ഉത്തരവിടുകയും ഹുതികൾക്കു ഓരോരുത്തർക്കും ടാർജറ്റ് നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്തു.നൂറു ദിവസങ്ങൾകൊണ്ട് ഏകദേശം പത്തു ലക്ഷത്തോളം ട്യുത്സികളും മിതവാദികളായ ഹുതുക്കളും ‘ത്വ’ എന്ന ആദിവാസികളും കൊല്ലപ്പെട്ടു. യൂറോപ്പോ, അമേരിക്കയോ ആരും ഈ ഈ വംശഹത്യയെ അപലപിച്ചില്ല. ഒടുവിൽ റാവണ്ടൻ പാട്രിയോട്ടിക് ഫ്രണ്ട് നടത്തിയ പ്രതിരോധം ഫലം കണ്ടുതുടങ്ങിയപ്പോൾ മാത്രമാണ് യുണൈറ്റഡ് നേഷൻസ് ഈ വിഷയത്തിൽ ഇടപെട്ടത്. ഒടുവിൽ ഒത്തുതീർപ്പുകൾക്കു ശേഷം റവാണ്ടൻ പാട്രിയോട്ടിക് ഫ്രണ്ട് നേതാവ് പാസ്ചർ ബിസിമുംഗു പ്രസിഡണ്ട് ആയി സ്ഥാനമേറ്റു. 2000 ൽ പോൾ കഗാമേ പ്രസിഡണ്ട് ആയി. റാവാണ്ട ഇന്ന് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വൃത്തിയുള്ളതും സംസ്കാരമുള്ളതും ആയ ഒരു രാജ്യമാണ്‌.

“Not My Time to Die” എന്ന പുസ്തകം റവാണ്ടയിലെ 1994-ലെ വംശഹത്യയെക്കുറിച്ചുള്ള ഹൃദയസ്‌പർശിയായ വിവരണമാണ്. യോലാൻഡെ മുഖഗാസന തന്റെ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾ ഈ പുസ്തകത്തിലൂടെ പങ്കുവെക്കുന്നു. ഇതിന്റെ വായന നമ്മുടെ മനസ്സിൽ അനുനിമിഷം മുറിവുകൾ കോറിയിടുകയാണ്. സ്വന്തം ക്ലിനിക്കിൽ ഡോക്ടർപരിവേഷം ഉണ്ടായിരുന്ന നഴ്‌സ്‌ ആയ, മൂന്നു കൗമാരക്കാരുടെ അമ്മയും സ്നേഹനിധിയായ ഭാര്യയും ആയ യോലാൻഡെ മുഖഗാസന തന്റെ കുടുംബത്തിന്റെയും, ജനതയുടെയും, ജന്മഭൂമിയുടെയും നഷ്‌ടവും അതിജീവനവുമാണ് വിശദീകരിക്കുന്നത്.
1994-ലെ വംശഹത്യയുടെ ദാരുണസംഭവങ്ങൾ പുസ്തകത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ വ്യക്തമായി വരച്ചുകാണിക്കുന്നു. മുഖഗാസനയുടെ കുടുംബം ഈ നരഹത്യയിൽ നശിച്ചുപോയി. ഈ ഭാഗം വായനക്കാരുടെ മനസ്സിനെ ആഴത്തിൽ സ്പർശിക്കുന്നുണ്ട്. യോലാൻഡെ മുഖഗാസന ഒരു വംശഹത്യ അതിജീവിതയാണ്. അവരുടെ വ്യക്തിത്വവും, ആത്മവിശ്വാസവും, ജീവിതത്തിന്റെ കഠിനതകളോട് പോരാടാനുള്ള ശക്തിയും പുസ്തകത്തിൽ ദൃഢമായി പ്രകടമാണ്. അവരുടെ കഥ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നത് എത്രമാത്രം വേദനയുണ്ടായാലും, പ്രത്യാശയെയും മനക്കരുത്തിനെയും എങ്ങനെ കൈവിടാതിരിക്കാൻ കഴിയും എന്നതാണ്.

യോലാൻഡെ തന്റെ അനുഭവങ്ങളെ അതിന്റെ മുഴുവൻ സത്യസന്ധതയോടും കഠിനതയോടും കൂടി ഈ പുസ്തകത്തിൽ പങ്കുവയ്ക്കുന്നു. ആദ്യകാലത്തു നടന്ന കൂട്ടക്കൊലയിൽ തന്റെ അമ്മയും അപ്പനും കൊല്ലപ്പെടുന്നു. 1994 ലെ വംശഹത്യയിൽ തന്റെ ഭർത്താവ് ജോസഫിനെ നഷ്ടമാകുന്നു. കൗമാര പ്രായത്തിലുള്ള മകൻ ക്രിസ്റ്റീൻ, മകൾ നദീൻ, വളർത്തുമകൾ സാൻഡ്രിൻ, സഹോദരി ഹില്ഡ, സഹോദരൻ നെപോ എല്ലാവരും കൊല്ലപ്പെടുന്നു. ഓരോ ദിവസവും മരണം മുന്നിൽ കണ്ട്, ഒളിവിൽ കഴിഞ്ഞ കാലം അവർ വളച്ചുകെട്ടില്ലാതെ വിവരിക്കുന്നു. താൻ ചികിത്സിച്ചു ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടിയ ജനങ്ങളും തന്റെ ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്തുക്കൾ എന്ന് കരുതിയ അയല്പക്കക്കാരുമെല്ലാം കൊലവിളി നടത്തുമ്പോൾ,താനുമായി വലിയ പരിചയം ഇല്ലാത്ത ഇമ്മാനുല്ലേ എന്ന സ്ത്രീയും അവരുടെ ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസവും രക്ഷക്കെത്തുന്നുണ്ട്. ഇത്‌ പുസ്തകത്തിന് അദ്ഭുതകരമായ വിശ്വസനീയതയും ഗൗരവവും നൽകുന്നു.

റവാണ്ടയുടെ ചരിത്രവും ഒരു ജനതയുടെ ഹ്രദയത്തുടിപ്പുകളും, പട്ടാളക്കാരുടെ സ്വകാര്യ ജീവിതവും, സ്വന്തം സ്വകാര്യത പോലും യോലാൻഡെ പുസ്തകത്തിൽ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. വംശ ഹത്യക്ക് എതിരെ ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതിരുന്ന പാശ്ചാത്യശക്തികളെയും വംശഹത്യക്കു ഹുതു വംശജരോട് അനുഭാവം കാണിച്ച മതമേധാവികളെയും അവർ വിമർശിക്കുന്നുണ്ട്. ബെൽജിയൻ കോളനിവൽക്കരണസമയത്തു അവർ നടത്തിയ വർഗവിവേചനകാർഡ് ആണ് ഒന്നായി കഴിഞ്ഞിരുന്ന ഈ ജനതയെ വംശഹത്യയിലേക്ക് തള്ളിവിട്ടത് എന്നവർ കാരണമായി പറയുന്നു.

“Not My Time to Die” എന്ന പുസ്തകം മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ മൂല്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആഴത്തിലുള്ള ചിന്തകൾക്ക് വഴിയൊരുക്കുന്നു. യോലാൻഡെ മുഖഗാസനയുടെ അതിജീവനത്തിന്റെ കഥ, വേദനയുടെയും പ്രത്യാശയുടെയും വേദിയിൽ നിന്നുയർന്ന ഒന്നാണ്. ഇത് ആഫ്രിക്കയിലെ ചരിത്രവും, മനുഷ്യാവകാശസമരവും മനസ്സിലാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർക്കും, ജീവിതത്തിൽ പ്രത്യാശയും കരുത്തും കണ്ടെത്താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർക്കും, ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വായനയാണ്. സുതാര്യമായ രചനാശൈലിയും വായനക്കാരെ പിടിച്ചുനിർത്തുന്ന ഭാവുകത്വവും , ഹൃദയസ്പർശിയായ എഴുത്തും ഒരു നോവൽ പോലെ ഒറ്റയിരുപ്പിൽ വായിക്കുവാൻ പ്രേരിപ്പിക്കും. ആഫ്രിക്കയുടെ ചരിത്രം അറിയുവാൻ താല്പര്യമുള്ളവർക്ക്, കേവലം 30 വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുൻപ് മാത്രം സംഭവിച്ച, അധികമാരും ചർച്ച ചെയ്യാതെ പോയ ഈ അതിഭീകരവംശഹത്യയുടെ നോവുകൾ അറിയുവാൻ പുസ്തകം ഉപയോഗപ്പെടും,പ്രത്യേകിച്ചും റവാണ്ട ഇക്കഴിഞ്ഞ 30 വര്ഷം കൊണ്ട് ആഫ്രിക്കയിലെ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയമായ രാജ്യമായി പരിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടത് ചർച്ചയാവുമ്പോൾ.
വംശഹത്യയെ അതിജീവിച്ചയാളുടെ കഥയെന്ന നിലയിൽ, തന്റെ ജീവിതത്തെ പുനർനിർമ്മിക്കാൻ മുഖഗാസന എടുത്ത ശ്രമങ്ങൾ പുസ്തകത്തിന്റെ അവസാനഭാഗത്ത് പ്രതിപാദിക്കുന്നു.അവരുടെ ജീവിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹവും, പുതിയൊരു തുടക്കം കണ്ടെത്താനുള്ള പരിശ്രമവും വായനക്കാർക്ക് പ്രചോദനമായിരിക്കും.

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

സുഹൃത്തായ മഹാശൈലന്റെ ഫേസ്ബുക്കിൽ മഹാരാജ എന്ന സിനിമയുടെ റിവ്യൂ വായിച്ചപ്പോൾ ആ സിനിമ കാണണം എന്നൊരു മോഹം. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോൾ നെറ്റ് ഫ്ലിക്സിൽ മഹാരാജ് എന്നൊരു പുതിയ സിനിമ റിലീസ്. തീയേറ്ററിൽ ഹൌസ് ഫുൾ ആയി ഓടുന്ന സിനിമ എങ്ങനെ നെറ്ഫ്ലിക്സിൽ എന്ന് വർണ്യത്തിൽ ആശങ്ക. എന്തായാലും ഇന്നലെ സിനിമ കണ്ടപ്പോൾ ആണ് ഈ രണ്ടു സിനിമകളും രണ്ടാണ് എന്ന് മനസിലായത്.

ആമിർ ഖാൻ്റെ മകൻ ജുനൈദ് ഖാൻ ‘മഹാരാജ്’ എന്ന ചിത്രത്തിലൂടെ അരങ്ങേറ്റം കുറിക്കുന്നു എന്നതാണ് ഈ സിനിമയുടെ മറ്റൊരു ആകർഷണീയത. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് മുമ്പുള്ള കർസൻദാസ് മുൽജി എന്ന പത്രപ്രവർത്തകൻ്റെ വേഷമാണ് ജുനൈദ് ഖാൻ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

1862ലെ മഹാരാജ് ലിബൽ കേസിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ് മഹാരാജ് എന്ന സിനിമ. സൗരഭ് ഷായുടെ അതേ പേരിലുള്ള പുസ്തകമാണ് ഈ സിനിമയുടെ അവലംബം.

ജൂൺ 14 ന് ചിത്രം റിലീസ് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും മതവികാരം വ്രണപ്പെടുത്തിയെന്നാരോപിച്ച് കൃഷ്ണഭക്തർക്കും പുഷ്ടിമാർഗ് വിഭാഗത്തിലെ വല്ലഭാചാര്യരുടെ അനുയായികൾക്കും വേണ്ടി സമർപ്പിച്ച ഹർജിയിൽ സ്റ്റേ ഉത്തരവ് ഉണ്ടായത് കാരണം റിലീസ് വൈകുകയായിരുന്നു. ചിത്രം പൊതുക്രമസമാധാനത്തെ ബാധിക്കുമെന്നും ഹിന്ദുമതവിഭാഗത്തിനെതിരെ അക്രമത്തിന് പ്രേരകമാകുമെന്നും ഹർജിയിൽ ആരോപിച്ചിരുന്നു.

സിനിമക്ക് വിഷയമായ കേസിന്റെ ചരിത്രം നോക്കാം.1860 ഒക്ടോബർ 21 ന് ബോംബെ ആസ്ഥാനമായുള്ള സത്യപ്രകാശ് എന്ന ഗുജറാത്തി പത്രം ‘ഹിന്ദുക്കളുടെ യഥാർത്ഥ മതവും ഇന്നത്തെ കപട അഭിപ്രായങ്ങളും’ എന്ന തലക്കെട്ടിൽ ഒരു ലേഖനം പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നു. കർസാൻദാസ് മുൽജി എന്ന ധീരനും സാമൂഹ്യ പരിഷ്കർത്താവും ആയ പത്രപവർത്തകന്റെ ഉദയമായിരുന്നു അത്. പുഷ്ടിമാർഗിലെ വൈഷ്ണവ വിഭാഗത്തിലെ പ്രമുഖ മതനേതാവ് ജദുനാഥ്ജി ബ്രിജ്രതൻജി (ജെജെ ) ആചാരങ്ങളുടെ ഭാഗമായി സ്ത്രീ അനുയായികളുമായി ലൈംഗിക ബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നുവെന്നും പുരുഷന്മാർ തങ്ങളുടെ ഭാര്യമാരെ ഭക്തിയുടെ അടയാളമായി തനിക്ക് അർപ്പിക്കുന്നത് ആചാരവും മോക്ഷമാർഗവുമാണെന്ന് അദ്ദേഹം സമൂഹത്തെ വിശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്നു എന്നും ഉള്ള സങ്കടകരമായ യാഥാർത്ഥ്യം അനാവരണം ചെയ്യുമ്പോൾ, ശക്തരായ നേതാക്കൾക്കെതിരെ മാത്രമല്ല, ചുറ്റുമുള്ള ആളുകളുടെ അന്ധമായ ഭക്തിക്കെതിരെയും കർസൻ പോരാടുകയായിരുന്നു. പലർക്കും ഇത് യാഥാർത്ഥ്യമല്ലെന്ന് തോന്നിയേക്കാം. എന്നാൽ ദുർബലമനസ്സുള്ളവരെ ചിലർ എങ്ങനെ വഞ്ചനക്ക് വിധേയരാക്കുന്നു എന്നാണ് ഇത്‌ കാണിക്കുന്നത്. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് ഒരു നൂറ്റാണ്ട് മുൻപ് അത്തരം മതഅന്ധ വിശ്വാസങ്ങളെ എതിർക്കാൻ കർസൻ ദാസ് കാണിച്ച ധൈര്യത്തെ അഭിനന്ദിക്കാതിരിക്കാനാവില്ല.

ആരോപണത്തെ തുടർന്ന് മുൽജിക്കും പ്രസാധകനുമെതിരെ മഹാരാജ് മാനനഷ്ടക്കേസ് ഫയൽ ചെയ്തു. കേസ്, ബോംബെയിൽ വലിയ വിവാദങ്ങൾക്കും ചർച്ചകൾക്കും കാരണമായി, ഇന്ത്യൻ ജുഡീഷ്യറിയുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഒരു സുപ്രധാന കേസായി മാറി. ഈ കേസിനെ ആസ്പദമാക്കിയാണ് സിനിമ രൂപപ്പെടുന്നത്.

യാഷ് രാജ് ഫിലിംസ് (വൈആർഎഫ്) നിർമ്മിച്ച നെറ്റ്ഫ്ലിക്സ്ചിത്രത്തിൽ ജുനൈദ് ഖാൻ ആണ് നായകൻ. ചിത്രത്തിൽ ജയ്ദീപ് അഹ്ലാവത്ത് മതനേതാവായി എത്തുമ്പോൾ ജുനൈദ് ഖാൻ മുൽജിയായി വേഷമിടുന്നു.

സിനിമ യുടെ റിലീസ് സ്റ്റേ ചെയ്തപ്പോൾ കേസ് വീണ്ടും മാധ്യമങ്ങളിൽ ചർച്ചയായി.

ഇന്ത്യൻ നിയമ ചരിത്രത്തിൽ അപകീർത്തിക്കേസിൻ്റെ പ്രാധാന്യവും കർസന്‌ദാസ് മുൽജിയുടെ ജീവിതവും എല്ലാത്തിനുമുപരിയായി , പത്രസ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളും ചർച്ചയിൽ ഇടം നേടി.

കൊളോണിയൽ ബോംബെയിലെ പ്രമുഖ സാമൂഹിക പരിഷ്കർത്താവായിരുന്ന കർസൻദാസ് മുൽജിയുടെ ഉപദേശകൻ ദാദാഭായ് നവറോജിയാണ്. ‘സത്യപ്രകാശ്’ ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, മുൽജി, ദാദാഭായ് നവറോജിയുടെ ആംഗ്ലോ-ഗുജറാത്തി പത്രമായ റാസ്റ്റ് ഗോഫ്താറിന് സംഭാവന നൽകിയിരുന്നു. സ്ത്രീകളുടെയും മറ്റു അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരുടെയും അവകാശങ്ങൾക്കും വിധവകളുടെ പുനർവിവാഹം ഉൾപ്പെടെയുള്ള സാമൂഹ്യപരിഷ്‌കരണങ്ങൾക്കുമായി അദ്ദേഹം പ്രവർത്തിച്ചു.ഇതിനായി 1855 ലാണ് സത്യപ്രകാശ് പത്രം ആരംഭിച്ചത്.

എന്താണ്മ ഹാരാജ് ലിബൽ കേസ്?

മഹാരാജ് ജെ. ജെ, മുൽജി 1860-ൽ സത്യപ്രകാശിലെഴുതിയ ലേഖനത്തിന്റെ പേരിൽ മുൽജിക്കും പ്രസാധകനായ നാനാഭായ് റുസ്തോംജി റനീനയ്‌ക്കുമെതിരെ മാനനഷ്ടക്കേസ് നൽകി. മുൽജിയുടെ ആരോപണങ്ങൾ വ്യാജവും അപകീർത്തികരവുമാണെന്ന് മഹാരാജ് അവകാശപ്പെട്ടു, എന്നാൽ 50,000 രൂപയുടെ (ഇപ്പോഴത്തെ മൂല്യം ഏകദേശം 82 ലക്ഷം രൂപ) മാനനഷ്ടക്കേസിൽ മുൽജി തൻ്റെ നിലപാടിൽ ഉറച്ചുനിന്നു.ലേഖനം യഥാർത്ഥ സംഭവങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണെന്നും പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിലെ അഞ്ച് പുരുഷ മേധാവികളിൽ ഒരാളായ മഹാരാജയുടെ ധാർമ്മിക അഴിമതി തുറന്നുകാട്ടാൻ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ളതാണെന്നും അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. എന്നാൽ മഹാരാജ, കർസൻദാസ് ഉൾപ്പെടുന്ന പുഷ്ടിമാർഗ വൈഷ്ണവ വിഭാഗത്തിലെ വ്യാപാരികളെ സംഘടിപ്പിച്ചു കേസ് നടത്തുവാൻ ആഹ്വാനം ചെയ്തു. ഗുജറാത്തിൽ നിന്ന് വളരെ ദൂരെയുള്ള ബോംബെയിൽ സമ്പന്നരായ അനുയായികളുള്ള ഈ വിഭാഗം, സിഗ്നേച്ചർ കാമ്പെയ്ൻ ഉപയോഗിച്ച് മുൽജിയുടെ വാദങ്ങൾക്കെതിരെ എതിർപ്പ് സമാഹരിച്ചു, അതിനെ മുൽജി “അടിമത്ത ബോണ്ട്” എന്നാണ് വിളിച്ചത്. മഹാരാജ് ബോംബെയിലെ തൻ്റെ അനുയായികളെ മുഴുവൻ വിളിച്ചു കൂട്ടുകയും തനിക്കെതിരെ മൊഴി നൽകുന്നവരെ ജാതിയിൽ നിന്നും സമൂഹത്തിൽ നിന്നും പുറത്താക്കുമെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകുകയും ചെയ്തു.

കോടതിയിൽ നിറഞ്ഞുനിന്ന ഈ കേസ് ഒടുവിൽ ബോംബെ കോടതിയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ജഡ്ജിമാർ തള്ളിക്കളഞ്ഞു.അതേസമയം മുൽജി തൻ്റെ വാദങ്ങളെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നതിന് മതിയായ തെളിവുകൾ നൽകിയിട്ടുണ്ടെന്ന് വിധിന്യായത്തിൽ പറഞ്ഞു. കൂടാതെ കേസിൽ 14,000 രൂപ ചെലവഴിച്ച കർസന്ദാസ് മുൽജിക്ക് മഹാരാജാവ് 11,500 രൂപ നൽകാൻ ഉത്തരവിട്ടു.

ഇന്ത്യയിലെ മാധ്യമസ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ ചരിത്രത്തിലെ നാഴികക്കല്ലായിരുന്നു ഈ കേസ്. ഇത് മതപരവും സാമൂഹികവുമായ ദുരാചാരങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള സൂക്ഷ്മപരിശോധനയ്ക്കും വിമർശനത്തിനും പ്രോത്സാഹനം നൽകി, നിയമത്തിനുമുമ്പിൽ തുല്യത എന്ന തത്വവും ഈ കേസ് സ്ഥാപിച്ചു.

“ഒരു പബ്ലിക് ജേണലിസ്റ്റ് ഒരു പൊതു അദ്ധ്യാപകനാണ്: മാധ്യമങ്ങളുടെ ശരിയായ പ്രവർത്തനം സമൂഹത്തെ പഠിപ്പിക്കുകയും ഉയർത്തുകയും പ്രബുദ്ധരാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്.അത് ആധുനിക ലോകത്തെ മഹത്തായ ശക്തികളിൽ ഒന്നായി ശരിയായ രീതിയിൽ വളർന്നിരിക്കുന്നു.” ജഡ്ജി ജോസഫ് അർനോൾഡിന്റെ വാക്കുകൾ.

ജുനൈദിൻ്റെ പ്രകടനം സ്ഥിരതയുള്ളതായി തോന്നി.ആദ്യമായി അഭിനയിക്കുന്ന ആളെന്ന നിലയിൽ, സ്‌ക്രീനിൽ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയും അനായാസതയോടെയും കാണപ്പെട്ടു. വികാരങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാനും ക്യാമറയിൽ ആവശ്യമുള്ള കൃത്യമായ മുഖം നൽകാനുമുള്ള കല അദ്ദേഹം സ്വായത്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു തൻ്റെ ക്രാഫ്റ്റിൻ്റെ സൂക്ഷ്മമായ വിശദാംശങ്ങൾ പഠിച്ച ഒരു നടന്റെ പക്കൽ ‘മഹാരാജ്’,സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ വക്കിൽ രാഷ്ട്രത്തിൻ്റെ മാറുന്ന ഘടനയ്ക്ക് സംഭാവന നൽകിയ ഒരു വ്യക്തിയെക്കുറിച്ചുള്ള, മികച്ച പടമായി മാറി. പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ, ജയ്ദീപ് അഹ്ലാവത് വീണ്ടും ഗംഭീരമായ പ്രകടനം നൽകുന്നു. അദ്ദേഹം ജെ.ജെ.യായി എത്ര അനായാസമായാണ്, നിയന്ത്രിത പ്രകടനത്തിലൂടെയും സ്ഥിരവും അസ്വസ്ഥതയുളവാക്കുന്നതുമായ പുഞ്ചിരിയിലൂടെയും തന്റെ കഥാപാത്രത്തെ വെറുപ്പിക്കാൻ കാണികളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്! ശാലിനി പാണ്ഡെ, ഹ്രസ്വമായ വേഷത്തിൽ, നന്നായി.

വിരോധാഭാസമെന്നു പറയട്ടെ, കോടതി സീക്വൻസുകൾ, ഒരു യഥാർത്ഥ കേസിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണെങ്കിലും, സിനിമയുടെ ഏറ്റവും ദുർബലമായ ഭാഗങ്ങളായി ഉയർന്നുവരുന്നു. ജുനൈദിൻ്റെ പ്രകടനം അവിടെ അൽപ്പം നാടകീയമായി. സാക്ഷിക്കൂടിലെ മോണോലോഗ് പ്രസംഗപരമാണ്. അത്തരം കോടതിമുറി രംഗങ്ങളിൽ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ത്രില്ലും നാടകീയതയും നിലനിർത്തുന്നതിൽ എഴുത്തുകാരൻ-സംവിധായക സംഘം പരാജയപ്പെട്ടു.

1800-കളെ വിജയകരമായി പുനർനിർമ്മിച്ചു എന്ന് പറയുമ്പോൾ തന്നെ, കഥാപാത്രങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ ആ കാലഘട്ടത്തിൽ പ്രതീക്ഷിക്കാവുന്നതിലും കൂടുതൽ ആത്മവിശ്വാസം ഉള്ളവരായി കാണപ്പെട്ടു , പ്രത്യേകിച്ച് പ്രണയബന്ധത്തിലും സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിലും. ഇതുപോലൊരു സെൻസിറ്റീവ് സിനിമ കൈകാര്യം ചെയ്തതിന് സംവിധായകൻ സിദ്ധാർത്ഥ് പി മൽഹോത്രയ്ക്ക് മുഴുവൻ പോയിന്റുകളും നൽകാം.

ഒടുക്കം :-
ജദുനാഥ്ജി ബ്രിജ്രതൻജി മഹാരാജ് വെറുമൊരു ദർശകനായിരുന്നില്ല, അദ്ദേഹം ഏറ്റവും പ്രമുഖനും ശക്തനുമായ മതനേതാക്കളിൽ ഒരാളായിരുന്നു, വൻതോതിൽ അനുയായികളും ഉണ്ടായിരുന്നു. കർസിദാസിനെ ഒതുക്കുവാൻ ജെജെ മതത്തെയും അനുയായികളെയും ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു. ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിലും മത നേതാക്കളും പൊള്ളയായ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളും മതത്തെയാണല്ലോ തങ്ങളുടെ അധികാരത്തിനും ദുർവിനിയോഗത്തിനും ഉപയോഗിക്കുന്നത്.

ഇത് പോലുള്ള ആചാരങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിൽ ഒരു സമൂഹമെന്ന നിലയിൽ നമ്മൾ എങ്ങനെ പരാജയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്നതിൻ്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ കൂടിയാണ്‌ ഈ സിനിമ. അവസാനഭാഗത്ത് , കർസൻ്റെ പോരാട്ടം ഈ ചൂഷണത്തിന് അറുതി വരുത്തിയതെങ്ങനെയെന്ന് ആഖ്യാതാവ് പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത പെൺകുട്ടിയെ ബലാത്സംഗം ചെയ്തതിന് ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട ആശാറാം ബാപ്പുവിനെ പോലെയുള്ള സ്വയം പ്രഖ്യാപിത ആൾദൈവങ്ങളെ ആളുകൾ ഇപ്പോഴും എങ്ങനെ സംരക്ഷിക്കുന്നുവെന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ ആർക്കും കണ്ണുതുറക്കാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ല.

കവർ : സി പി ജോൺസൻ

Images : Google Images

സംഭവബഹുലമായ ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പിന് ജൂൺ നാലിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലപ്രഖ്യാപനത്തോടു കൂടി തിരശ്ശീല വീണിരിക്കുകയാണ്. തെരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രഖ്യാപനത്തിന് വളരെ മുൻപ്, ഒരു പക്ഷെ രാംജന്മ ഭൂമിയിലെ ക്ഷേത്ര സമുച്ചയം പൊതുജനത്തിനു തുറന്നു കൊടുത്തപ്പോൾ മുതൽ തന്നെ ഏകപക്ഷീയമായ് 400 ൽ പരം സീറ്റുകളുടെ വിജയം നരേന്ദ്ര മോദിക്ക് ഇന്ത്യയിലെ ഗോദി മാധ്യമങ്ങൾ സംഭാവന ചെയ്ത ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പായിരുന്നു കഴിഞ്ഞു പോയത്.

‘ചാർസോ പാർ’ എന്ന തെരഞ്ഞെടുപ്പ് മുദ്രാവാക്യവുമായി മോദി ജനങ്ങളുടെ ഇടയിൽ താൻ ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള വിശിഷ്ട ജന്മമാണെന്ന പുകമറ സൃഷ്ടിച്ചു, തന്റെ പ്രതിച്ഛായയിൽ ആകാവുന്ന ചായങ്ങൾ പൂശി ഒരു അതികായനായി ജനങ്ങളെ സമീപിക്കുകയായിരുന്നു.

പക്ഷെ തെരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ തുടക്കം മുതൽ ഞാൻ ഡൽഹിയിലെ സുഹൃത്തുക്കളായ പ്രമുഖ മാധ്യമ പ്രവർത്തകരുമായി ബന്ധപ്പെട്ടപ്പോൾ അവർ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞിരുന്നു, ഒരിക്കലും ഏകപക്ഷീയമാകില്ല ഈ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് എന്ന്. ഈ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ച പ്രധാന നിരീക്ഷണങ്ങൾ പങ്കുവയ്ക്കുകയാണ്.

മോദി എന്ന ഒരൊറ്റ വ്യക്തിയിൽ കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള ബിജെപിയുടെ പ്രചാരണത്തിൽ അവർക്കു അടി തെറ്റി. ബഹുസ്വരതയിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു വലിയ കൂട്ടായ്മയാണ് ഇന്ത്യ എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ മോദിയും ബിജെപിയും പരാജയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. വൻകിട കച്ചവടക്കാരുടെയും പണക്കാരുടെയും, ഒപ്പം ഹിന്ദുത്വയുടെയും മാത്രം ആണ് ഇന്ത്യ എന്നവർ ധരിച്ചുവശായി. അഹങ്കാരവും ധാർഷ്ട്യവും അവരുടെ നേതാക്കളുടെയും അണികളുടെയും സർവ മുദ്രകളിലും ചേർന്നിരുന്നു. പക്ഷെ അവരുടെ നുണപ്രചാരണങ്ങൾ അവർ ലക്ഷ്യം വെച്ച ഇന്ത്യയിലെ സാധാരണക്കാരും, ഏറ്റവും പിന്നോക്കമായ ദളിതുകളും ന്യൂനപക്ഷവും തല്ലിക്കെടുത്തി. അവർ ഊതി വീർപ്പിച്ചു വച്ച ബലൂണുകളുടെ കാറ്റഴിച്ചു വിട്ടു.

കോൺഗ്രസിന്റെ പ്രസിഡന്റ് ആയി മല്ലികാർജുന ഖാർഗെ ചുമതലയേറ്റപ്പോൾ തുടങ്ങി രാഹുലിന്റെ കരുനീക്കങ്ങൾ. തനിക്കു വിശ്വസിക്കാവുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ തന്റെ ആശയങ്ങൾ അംഗീകരിക്കുവാൻ തയ്യാറുള്ള പ്രസിഡന്റ്, അതായിരുന്നു രാഹുലിന്റെ ആവശ്യം. ഖാർഗെ നേതൃത്വത്തിൽ എത്തിയത്തിനു ശേഷം ആണ് രാഹുൽ കന്യാകുമാരി മുതൽ കാശ്മീർ വരെയുള്ള തന്റെ ഭാരത് ജോഡോ യാത്ര നടത്തിയത്. വലിയ വിജയമായ ആ യാത്രയിൽ സാധാരാണ ജനങ്ങളുമായി സംവദിക്കുവാൻ രാഹുലിന് സാധിച്ചു. തുടർന്നാണ് ഭാരത് ന്യായ ജോഡോ മണിപ്പൂരിൽ നിന്നും ബോംബെ വരെ നടത്തിയത്. ഈ രണ്ടു യാത്രകളും രാഹുലിനും കോൺഗ്രസ്സിനും ഇന്ത്യ മുന്നണിക്കും വലിയ കരുത്തേകി.

ഇന്ത്യ മുന്നണിയുടെ തന്ത്രങ്ങൾ കുറിക്കു കൊള്ളുന്നവ ആയിരുന്നു. അവരുടെ മുന്നണി രൂപീകരണം താമസിച്ചാണ് തുടങ്ങിയത് എങ്കിലും, മുന്നണി ഉണ്ടാക്കുവാൻ മുന്നിട്ടിറങ്ങിയ ആയാറാം ഗയാറാം നിതീഷ് കുമാർ മുന്നണി വിട്ടു പോയതിനു ശേക്ഷമാണ് കൃത്യമായ തന്ത്രങ്ങൾ ആവിഷ്ക്കരിച്ചത്. സാധാരണ ജനങ്ങൾക്കും അരികുവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടവർക്കും കൈത്താങ്ങ് ആകുന്ന രീതിയിൽ ഉള്ള ഒരു പ്രകടന പത്രിക ഉണ്ടാക്കിയത് ഇന്ത്യ മുന്നണിയുടെ വലിയ വിജയമാണ്. മോദി പോലും കോൺഗ്രസിന്റെ പ്രകടന പത്രികയാണ് ചർച്ച ചെയ്തത്.

ഇത്തവണ ഘടക കക്ഷികളോട് ഒരു വിധ കടുംപിടുത്തങ്ങളും കോൺഗ്രസ് നടത്തിയില്ല. ഉത്തർ പ്രദേശിൽ അഖിലേഷ് യാദവിനും, ബീഹാറിൽ തേജസ്വി യാദവിനും മഹാരാഷ്ട്രയിൽ ഉദ്ധവ്‌ താക്കറെക്കും തമിഴ്നാട്ടിൽ സ്റ്റാലിനും ഡൽഹിയിൽ കെജ്രിവാളിനും പൂർണ്ണമായ സ്വാതന്ത്ര്യം കൊടുക്കുകയും അവർ നൽകിയ സീറ്റുകളിൽ മാത്രം മത്സരിക്കുകയും അങ്ങനെ ഘടക കക്ഷികളെ വിശ്വാസത്തിലെടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഇവിടങ്ങളിൽ അതിനാൽ തന്നെ പ്രചാരണത്തിന് നേതൃത്വം കൊടുക്കുവാൻ ഘടക കക്ഷികളെ ഉപയോഗിച്ചു. ഈ തന്ത്രം വലിയ രീതിയിൽ കോൺഗ്രസിനും മുന്നണിക്കും ഗുണം ചെയ്തു, പ്രത്യേകിച്ചും പാർട്ടിഫണ്ട് ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ.

ബിജെപി യുടെ ചാർസോ പാർ മുദ്രാവാക്യം വളരെ വിദഗ്ധമായി രാഹുലും ടീമും പ്രചാരണത്തിന് ഉപയോഗിച്ചു.400 സീറ്റുകൾ ബിജെപി ലക്ഷ്യമിടുന്നത് ഭരണഘടന മാറ്റുന്നതിന് വേണ്ടി ആണെന്ന പ്രചരണത്തിലൂടെ ദളിതുകളെയും അംബേദ്കറിസ്റ്റുകളെയും കോൺഗ്രസിനോട് അടുപ്പിക്കുവാൻ രാഹുലിനായി. സംവരണം എടുത്ത് കളയുമെന്ന സൂചനകൾ ദളിതരിൽ ആശങ്ക സൃഷ്ടിച്ചു.

ന്യായ പദ്ധതി, പാവപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾക്ക് വർഷത്തിൽ ഒരു ലക്ഷം രൂപ, പഠനം കഴിഞ്ഞ യുവാക്കൾക്ക് ഒരു ലക്ഷം രൂപയോട് കൂടിയ ഇന്റെൻഷിപ്പ്, കാർഷിക കടങ്ങൾ എഴുതി തള്ളൽ,കാർഷിക വിളകൾക്ക് മിനിമം വില,ജാതി സെൻസസ്, പാവപ്പെട്ടവരിലേക്ക് സമ്പത്ത് പുനർ വിതരണം ചെയ്യാനുള്ള നയംതുടങ്ങിയ പ്രകടന പത്രികയിലെ വാഗ്ദാനങ്ങൾ വളരെ കൃത്യതയോടു കൂടി ഓരോ റാലികളിലും വിശദീകരിക്കുവാൻ രാഹുലിനും ടീമിനും കഴിഞ്ഞു. മോദി രാഹുലിനെയും കോൺഗ്രസിനെയും അവരുടെ പ്രകടന പത്രികയെയും ഇന്ത്യ മുന്നണിയെയും പരിഹസിച്ചും മുസ്‌ലിം ജനവിഭാഗങ്ങൾക്ക് എതിരെ വെറുപ്പിന്റെ വാക്കുകൾ ഒഴുക്കിയും നെഗറ്റിവ് പ്രചാരണം നടത്തിയപ്പോൾ ഇന്ത്യ മുന്നണിനേതാക്കൾ വിലക്കയറ്റവും തൊഴിലില്ലായ്മയും കാർഷിക വിഷയങ്ങളും ഏറ്റെടുത്ത് ജനങ്ങളുമായി സംവദിച്ചു.

ഏറ്റവും പ്രതികൂലമായ കാലാവസ്ഥയിൽ, കാര്യമായ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫണ്ടില്ലാതെ, ഇ ഡി, സി ബി ഐ, തുടങ്ങിയ സർക്കാർ ഏജൻസികളെയും മോദി അനുകൂല മാധ്യമങ്ങളെയും നേരിടേണ്ടി വന്ന ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ വളരെ സമർത്ഥമായി നടത്തിയ പ്രചാരണം ആണ് ഇന്ത്യ മുന്നണിയെ, അധികാര വിജയത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചില്ലെങ്കിൽ കൂടി ജനാധിപത്യത്തിന് വലിയ പ്രതീക്ഷ നൽകുന്ന ഒരു വിജയത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചത്.

ഇന്ത്യ മുന്നണി എൻ ഡി എ ക്കു പിന്നിലായെങ്കിലും മോദിക്ക് ഇന്ത്യാ രാജ്യത്തിന്റെ പിന്തുണ ലഭിച്ചില്ല എന്നതാണ് ഈ തെരെഞ്ഞടുപ്പ് ഫലത്തിന്റെ highlight. ആപ്കി ബാർ മോഡി സർക്കാർ ഉണ്ടാവില്ല. എൻ ഡി എ സർക്കാർ ആണ് ഉണ്ടാവുക.

ധ്രുവ് റാത്തി, രവി കിഷൻ തുടങ്ങിയ വരുടെ സോഷ്യൽ മീഡിയ റിലീസുകൾ മുഖ്യധാര പ്രച്ഛന്നമാക്കി വെച്ച മോദിയെ തുറന്നു കാട്ടുന്നതിനു സഹായകമായി. ഇവയുടെ പ്രഹര ശേഷി ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ നിർണായകമായ റോൾ വഹിച്ചു.

^{കവർ: വിൽസൺ ശാരദ ആനന്ദ്}

ഇന്ത്യാ ബ്ലോക്ക് പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായി നയിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു മുന്നണിയല്ല. ഒരു സാമ്പത്തിക പരിപാടിയിലോ സാമൂഹിക പരിപാടിയിലോ അല്ല അത് പ്രവർത്തിക്കുന്നതും. മറിച്ച് അവശ്യകതയുടെ സിദ്ധാന്തത്താൽ നയിക്കപ്പെടുന്നു. വ്യക്തിഗതശേഷിയിൽ അവർക്ക് നരേന്ദ്രമോദിയെ പരാജയപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല എന്ന തോന്നലിൽ മാത്രം അവർ ഒരുമിക്കുന്നു.

പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികൾക്ക് അയച്ച രാമക്ഷേത്ര ക്ഷണത്തിൻ്റെ ഉദാഹരണം എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ ഇതിലെ വൈരുദ്ധ്യം മനസിലാകും. ഇൻഡ്യാ ബ്ലോക്കിലെ പ്രധാന കക്ഷികൾക്ക് മാത്രം ആണ് അവർ ക്ഷണപത്രം അയച്ചത്. അതിനാൽ ക്ഷണപത്രം കിട്ടാത്തവർ ആദ്യമേ പ്രതികരണവുമായി മുന്നോട്ടു വന്നു. ഇന്ത്യ മുന്നണി ഒരു പൊതു നിലപാട് സ്വീകരിച്ചില്ല. പകരം ഓരോ പാർട്ടികളും അവരുടെ നിലപാടുകൾ വ്യത്യസ്‍തമായി അവതരിപ്പിച്ചു. രാമക്ഷേത്രം തീവ്ര പ്രതികരണ സാധ്യതയുള്ളതും അതി വൈകാരികവുമായ ഒരു വിഷയമായിരുന്നു. അതിന് സാമുദായികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു.

ജനുവരി 22ന് അയോധ്യയിൽ നടന്ന സംഭവം പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളെ വല്ലാതെ വലച്ചു. ഇന്ത്യൻ പാർട്ടികൾ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായി പരസ്പരം എതിർക്കുകയും ബിജെപിക്കെതിരെ ഒരുമിച്ച് വരികയും ചെയ്തിരുന്നെങ്കിലും, അയോധ്യയിലെ രാംലല്ലയുടെ പ്രതിഷ്ഠ അവരുടെ മനോവീര്യത്തെ ഉലച്ചിരിക്കുന്നു. 2024-ൽ ബി.ജെ.പിയെ നേരിടാനുള്ള പ്രതീക്ഷ മങ്ങിയത് അവരുടെ നേതാക്കളുടെ പ്രതികരണങ്ങളിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു. ഇന്ത്യ ബ്ലോക്കിലെ 28 രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളും ഒന്നിച്ചിരുന്ന് രാമക്ഷേത്ര ക്ഷണത്തിന് ഏകകണ്ഠമായി തീരുമാനം എടുക്കണമായിരുന്നു.

ഈ വിഷയത്തിൽ ഓരോ പാർട്ടിയും ഓരോ ഭാഷയിലാണ് സംസാരിച്ചത്. അവസാന ദിവസമാണ് ക്ഷണക്കത്ത് കിട്ടിയതെങ്കിലും ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടതിൽ അഭിമാനമുണ്ടെന്നും താൻ തീർച്ചയായും പോകുമെന്നും അഖിലേഷ് യാദവ് പറഞ്ഞു. ക്ഷണത്തിന് നന്ദി പ്രകടിപ്പിച്ചതോടൊപ്പം അയോധ്യയിലേക്ക് പോകാനുള്ള സമയം താൻ തീരുമാനിക്കുമെന്നു പറയുകയും ചെയ്തു. ശരദ് പവാറും സമാനമായ പ്രതികരണം നടത്തിയിരുന്നു.

പാർട്ടിക്കുള്ളിൽ സംഘർഷാത്മകവും പരസ്പര വിരുദ്ധവുമായ നിലപാടാണ് കോൺഗ്രസ് സ്വീകരിച്ചത്. ഹിമാചൽ പ്രദേശിലെ പാർട്ടി മുഖ്യമന്ത്രി സുഖ്‌വീന്ദർ സിംഗ് സുഖു അവധി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും തൻ്റെ വീട് ലൈറ്റുകൾ കൊണ്ട് പ്രകാശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ ഇത് ബിജെപിയുടെ പരിപാടിയാണെന്ന് രാഹുൽ ഗാന്ധി പരിഭവിച്ചു. ഭോപ്പാലിലെ പ്രദേശ് കോൺഗ്രസ് കമ്മിറ്റി ജനുവരി 22-ന് ദീപങ്ങൾ തെളിച്ചു, രാജീവ് ഗാന്ധിയുടെ രാമക്ഷേത്രം നിർമ്മിക്കാനുള്ള സ്വപ്നം പൂർത്തീകരിച്ചു എന്ന് പ്രസ്താവിച്ചു. ചുരുക്കത്തിൽ കോൺഗ്രസ് പാർട്ടിക്ക് അയോധ്യയുടെ കാര്യത്തിൽ സ്ഥിരമായ സമീപനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

കൺവീനറുടെ റോളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു തുടക്കം മുതൽ ഇന്ത്യാ ബ്ലോക്കിൽ തർക്കം സജീവമായിരുന്നു. കോൺഗ്രസ് അധ്യക്ഷൻ മല്ലികാർജുൻ ഖാർഗെയെ ഇന്ത്യാ ബ്ലോക്കിൻ്റെ ചെയർമാനായി ഉയർത്തിക്കാട്ടാൻ ശ്രമിച്ചതിന് മമത ബാനർജിക്ക് ഒന്നിലധികം കാരണങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. രാഹുലിന്‍റെയും ഗാന്ധി കുടുംബത്തിന്‍റെയും അപ്രമാദിത്വം ചോദ്യം ചെയ്യുക എന്നതായിരുന്നു മമതയുടെ ആ തീരുമാനത്തിന് പിന്നിലെ പ്രധാന ഹേതു. ദളിതരും മുസ്‌ലിം വോട്ടുബാങ്കും ആയിരുന്നു മറ്റൊരു ഘടകം.

നിതീഷ് കുമാറിന് വലിയ പദ്ധതികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. തെരഞ്ഞെടുപ്പിനു മുമ്പോ പിമ്പോ ആം ആദ്മി പാർട്ടി, തൃണമൂൽ കോൺഗ്രസ് തുടങ്ങിയ പാർട്ടികൾക്കൊപ്പം കെ.സി.ആർ, നവീൻ പട്‌നായിക്ക്, ജഗൻ മോഹൻ റെഡ്ഡി എന്നിവരേയും ഇന്ത്യാ ബ്ലോക്കിൻ്റെ ഭാഗമാക്കാമെന്നും അതുവഴി പ്രധാനമന്ത്രി ആവാമെന്നും ആയിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്ലാൻ. കൺവീനർ സഥാനം നഷ്ടപെട്ടപ്പോൾ നിതീഷ് കുമാർ തന്‍റെ ആഗ്രഹം ഒരിക്കലും സഫലമാകില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കി, വീണ്ടും മറുകണ്ടം ചാടി.

ഇന്ത്യാ ബ്ലോക്കിൻ്റെ യഥാർത്ഥ പ്രശ്നം അതിന് നേതാവില്ല എന്നതാണ്. മല്ലികാർജുൻ ഖാർഗെ കോൺഗ്രസ് അധ്യക്ഷനാണെങ്കിലും പാർട്ടിയുടെ യഥാർത്ഥ നേതൃത്വം ഗാന്ധി കുടുംബത്തിനൊപ്പമാണ്. സോണിയ ഗാന്ധി സെമി റിട്ടയർമെൻ്റ് മോഡിലാണ്. മമത ബാനർജിയോടും നിതീഷ് കുമാറിനോടും നേരിട്ട് സംസാരിക്കുകയും ലാലു യാദവിൻ്റെ സേവനം ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്താൽ അവർക്ക് ഇപ്പോഴും കാര്യങ്ങൾ മാറ്റാനാകും. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ കാഴ്ചക്കാരിയുടെ വേഷമാണ് അവർ ചെയ്യുന്നത്.

ഹിന്ദി ബെൽറ്റിൽ നിന്നും ഗുജറാത്തിൽ നിന്നുമായി 251 സീറ്റുകളാണുള്ളത്. 2019ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ബിജെപിയുടെ സ്‌ട്രൈക്ക് റേറ്റ് 90 ശതമാനത്തിനും മുകളിലാണ്. ആകെയുള്ള 244 സീറ്റിൽ 229 സീറ്റിലും ജയിച്ചത് ബി ജെ പി മുന്നണി ആണ്. ഇന്ത്യ ബ്ലോക്കിൽ ഇല്ലാത്ത ബി എസ് പി ആണ് ഉത്തർ പ്രദേശിൽ 10 സീറ്റു നേടിയത്. മഹാരാഷ്ട്രയിലും ശിവസേനയ്ക്ക് ഒപ്പം നിന്ന ബി ജെ പി മുന്നണിക്ക് കിട്ടിയത് 48 ൽ 41 സീറ്റുകൾ ആണ്. കർണാടകത്തിൽ 28 ൽ 26 സീറ്റും ബി ജെ പി നേടി. ഈ 327 സീറ്റുകളിൽ നിന്ന് ബി ജെ പി 296 സീറ്റുകൾ നേടി. അതായത് ഭൂരിപക്ഷത്തിനു വളരെ മുകളിൽ. ആസ്സാം, ബംഗാൾ, ഒഡീഷ, തെലങ്കാന, എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങളിലും നിർണ്ണായകമായ സീറ്റുകൾ ബി ജെ പിക്ക് ലഭിച്ചു. കോൺഗ്രസിന്, മധ്യപ്രദേശ്, മഹാരാഷ്ട്ര, ജാർഖണ്ഡ്, കർണാടകം , ബീഹാർ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്ന് ഓരോ സീറ്റുകൾ ലഭിച്ചപ്പോൾ ഛത്തിസ്‌ഗറിൽ നിന്നും 2 സീറ്റുകൾ ലഭിച്ചു. ആകെ 7 സീറ്റുകൾ.2024ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഈ മാർജിൻ 60-70 ശതമാനമായി കുറയ്ക്കുക മാത്രമാണ് കോൺഗ്രസിന് ചെയ്യേണ്ടത്. അങ്ങനെ ചെയ്താൽ അവർ മത്സരരംഗത്തുണ്ടാകും. പക്ഷെ അതിനിനി എവിടെ സമയം?

നരേന്ദ്ര മോദിക്കെതിരെ ദലിത് നേതാവായ ഖാർഗെയെ പ്രധാനമന്ത്രി സ്ഥാനാർത്ഥിയായി ഉയർത്തിക്കാട്ടണമെന്ന് മമത ബാനർജി നിർദ്ദേശിച്ചു. ആ നിർദ്ദേശം പാലിക്കപ്പെടേണ്ടതായിരുന്നു, പ്രത്യേകിച്ചും ഹിന്ദി ബെൽറ്റിൽ വ്യക്തി പ്രഭാവം ഉള്ള നേതാക്കൾ ഇല്ലാത്തതിനാൽ. രാജ്യത്ത് 25 ശതമാനം ദലിതുകളും 16 ശതമാനം മുസ്ലീങ്ങളും ഉണ്ട്. ഈ കണക്കുകൾ കൂട്ടിയാൽ പ്രതിപക്ഷ നിരയിൽ ഒരു ലക്ഷ്യബോധം കൊണ്ടുവരാമായിരുന്നു.

പൊതുജീവിതത്തിൽ ഖാർഗെയ്ക്ക് ഏറെ അനുഭവപരിചയമുണ്ട്. രാജ്യസഭയിലെ കോൺഗ്രസ് നേതാവിനുപുറമെ നിരവധി തവണ എംഎൽഎയായും പാർലമെൻ്റ് അംഗമായും അദ്ദേഹം പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. കോൺഗ്രസ് പാർട്ടിയിൽ പ്രധാനമന്ത്രി സ്ഥാനാർത്ഥിയായി ഖാർഗെ മത്സരിക്കുന്നതിനെ ആരും എതിർത്തില്ല, കാരണം ആരും അനുകൂലിച്ചില്ല എന്നത് തന്നെ. നിഷ്‌ക്രിയത്വം, അതാണ് കോൺഗ്രസ് പാർട്ടിയുടെ ദുരന്തം. രാഹുൽ പിന്നിൽ നിന്ന് കോൺഗ്രസിന്‍റെയും ഇന്ത്യ മുന്നണിയുടെയും ചുക്കാൻ പിടിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. എല്ലാ വിഷയത്തിലും അവസാന തീരുമാനം രാഹുലിന്റേത് ആണ്. അതാണ് കോൺഗ്രസിന്‍റെ വീഴ്ചക്ക് പിന്നിൽ.

അടൽ ബിഹാരി വാജ്‌പേയിയെയും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ‘ഇന്ത്യ തിളങ്ങുന്നു’ എന്ന പ്രചാരണത്തെയും പരാജയപ്പെടുത്താൻ യുണൈറ്റഡ് പ്രോഗ്രസീവ് അലയൻസിനു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ , എന്തുകൊണ്ട് 2024 ൽ പ്രതിപക്ഷത്തിന് മോദിയെ പരാജയപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല? ചിന്തിക്കുന്നത് ഉചിതമായിരിക്കും. 2004ൽ പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളിൽ വലിയ പ്രതീക്ഷയും ശുഭാപ്തിവിശ്വാസവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇത് 2004ൽ എല്ലാ ബിജെപി വിരുദ്ധ പാർട്ടികളും ഒന്നിക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു. 2024-ൽ പ്രതീക്ഷയും ആവേശവും ഇല്ല.

ഇന്ത്യ ബ്ലോക്കിലെ മമത ബാനർജി, എം കെ സ്റ്റാലിൻ, ഹേമന്ത് സോറൻ, അരവിന്ദ് കെജ്‌രിവാൾ എന്നിവരുൾപ്പെടുന്ന പ്രാദേശിക സഖ്യകക്ഷികൾ അധികാരത്തിലുണ്ട്. ദേശീയ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ അവരുടെ പങ്കാളിത്തം പരിമിതമാണ്. സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ ഭരണത്തിനപ്പുറം അവർക്കു പ്രധാനമല്ല മറ്റൊന്നും. കേന്ദ്രത്തിൽ ബി ജെ പി ഭരിക്കുന്നതിനാൽ കേന്ദ്ര വിരുദ്ധത പറയുവാനും കേന്ദ്രത്തെ പഴിചാരാനും അവർക്കു അവസരം കിട്ടുന്നു.

എന്നാൽ, അധികാരത്തിന് പുറത്തുള്ളതും ഉത്തർപ്രദേശിലെ സമാജ്‌വാദി പാർട്ടി, ശരദ് പവാറിൻ്റെ നാഷണലിസ്റ്റ് കോൺഗ്രസ് പാർട്ടി, ശിവസേന (യുബിടി) പോലെ പ്രസക്തമാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതുമായ പാർട്ടികൾ ഉണ്ട്. അവരും വർദ്ധിത വീര്യത്തിലല്ല. ഉൾപാർട്ടി പിളർപ്പുകൾ ശിവസേനയെയും എൻ സി പി യെയും ദുർബലപ്പെടുത്തി.

രാഷ്ട്രീയ ഉപദേശങ്ങളും പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ നിർദേശങ്ങളും നൽകുന്നതല്ലാതെ യാതൊരു പങ്കാളിത്തവുമില്ലാത്ത പാർട്ടികളാണ് ബാക്കിയുള്ളവർ. ഈ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ ആരുമില്ലാത്ത കൂട്ടങ്ങളാണ്. ഇടതു പക്ഷ കക്ഷികളെയും ഈ കൂട്ടത്തിൽ കൂട്ടാം. കേരളം ഒഴികെ മറ്റൊരിടത്തും യാതൊരു പ്രസക്തിയും ഇല്ലാത്തവരാണവർ. കേരളത്തിൽ കോൺഗ്രസിനെ അവർക്കു ആവശ്യവുമില്ല.

കോൺഗ്രസാണ് ഏറ്റവും വലിയ പാർട്ടി. അത് മറ്റ് 27 ഇന്ത്യൻ പാർട്ടികളുമായി സഹവർത്തിത്വവും സമഭാവനയും പുലർത്തുകയും അവരെയും പ്രതിനിധീകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ആണ് ചെയ്യേണ്ടതെങ്കിലും അതിൽ അവർ ഇപ്പോൾ പൂർണ്ണപരാജയമാണ്. ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിലെ സീറ്റ് ക്രമീകരണം തന്നെ ഉദാഹരണം. തീരുമാനങ്ങളെടുക്കൽ പ്രക്രിയ വളരെ കാലതാമസമുണ്ടാക്കുന്നു. അവർ നിയോഗിച്ച കമ്മിറ്റികളിൽ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുവാൻ പ്രാപ്തിയുള്ള, അല്ലെങ്കിൽ അനുവാദമുള്ള നേതാക്കൾ ഇല്ല. അതിനാൽ തീരുമാനങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നില്ല, അതിനാലാണ് മമതയെ പോലുള്ളവർ ഒരു മയവുമില്ലാതെ ഒറ്റക്ക് മത്സരിക്കുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നത്.

അതിനാൽ അസന്തുഷ്ടരായിരിക്കുന്നതിൽ സന്തോഷിക്കുന്ന ആളുകളുടെ ഒരു സമ്മേളനമാണ് ഇന്ത്യാ ബ്ലോക്ക് എന്ന് പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

_{കവര്‍: വിത്സണ്‍ ശാരദ ആനന്ദ്‌}