ജ്യോതിലക്ഷ്മി ഉമാമഹേശ്വരൻ

ഏയ്, പ്രിയപ്പെട്ട
പന്ത്രണ്ടാമത്തെ താളുകാരീ…
പതിനൊന്നു താളുകളെ
അതിവേഗം മറിച്ചുവിട്ട്,
നിന്നിലേയ്ക്കെത്താൻ
എത്ര കൊതിച്ചുവെന്നോ!

നിന്റെ നേർത്തുനീണ്ട വിരലുകൾ,
മഞ്ഞുമ്മകളൊളിച്ച അധരങ്ങൾ,
വീഞ്ഞുമണമുള്ള ഉടൽ…
എത്ര സുന്ദരിയാണ് നീ!

നിന്റെ വരവറിയിച്ച്, ഗന്ധർവന്റെ പാല പൂത്തു തുടങ്ങവെ,
ഉള്ളിലൊളിച്ചവൾ വിരിപ്പുകൾക്കിടയിൽനിന്നും മെല്ലെ തലയുയർത്തുന്നു.
അവൾക്ക് ഇനിയുമേറെ ഒളിച്ചിരിക്കാനാവുകയില്ലല്ലോ…
അവന്റെ ഗന്ധമുള്ള രാത്രികളെയും,
നക്ഷത്രത്തിളക്കങ്ങളെയും,
ഈറൻപുതച്ച പുലരികളെയും
എങ്ങനെയാവുമവൾക്ക് ഒഴിവാക്കാനാവുക?

പ്രണയത്തിന്റെ വീഞ്ഞുപാത്രം തുളുമ്പുന്നുവല്ലോ…
അവന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് കുളിർമ്മയായും,
കാതുകൾക്ക് സംഗീതമായും,
ഉടലിന് ചൂടുകായുവാൻ നെരിപ്പോടായും
പ്രണയത്തെ പകുക്കേണ്ടതുണ്ട്!

വിശുദ്ധിയുടെ പുഷ്പമേ…
പരിശുദ്ധിയുടെ പൈതൽ, കൈകൾ ചുരുട്ടി
നിന്റെ മാറിൽ പറ്റിച്ചേർന്നുറങ്ങുന്നു.
അവന്റെ ഉറക്കത്തിന് ഭംഗം വരുത്താതെ
അവൻ ഉണരുന്നതും കാത്തുകാത്ത്,
അവളിരിക്കുന്നു…

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

നീ
എനിക്കാരാണെന്ന്
നിനക്കറിയുമോ?
നോക്കി നോക്കിയിരിക്കെ
നിറം മാറ്റി
അതിശയിപ്പിക്കുന്ന
മാജിക്റോസെന്ന
പുഷ്പംപോലെ
എനിക്ക്
നിന്നോടുള്ള ഭാവങ്ങളും
മാറിമാറിപ്പോകാറുണ്ട്…
പ്രകൃതി
ഭാവമാറ്റങ്ങൾ
ആവശ്യപ്പെടുമ്പോൾ,
സാധ്യമല്ലെന്ന്
പറയാനാവാത്ത
ആ
അനുസരണയുടെ വിത്ത്
നിയതി എന്നിൽ
പാകി മുളപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.

അതിൽ ഞാൻ
നിന്നിലേക്ക്
മുളയ്ക്കുന്നു
തളിർക്കുന്നു
പൂക്കുന്നു
കായ്ക്കുന്നു
പഴുക്കുന്നു
കൊഴിയുന്നു
അവിരാമം
ആവർത്തനങ്ങൾ….

എന്തു ചെയ്യേണ്ടു?
വിത്ത്,
പ്രാണനൂറ്റി
വേരുകളാഴ്ത്തി
മുളച്ചുപൊന്തുമ്പോൾ…
നിലമാകാതെയെങ്ങനെ !

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

ഇതെങ്ങോട്ടേക്കാണ് പോയത്? കാത്തിരുന്ന് വേരുപിടിച്ചു. ഇനി ഒരുപക്ഷെ ഉടനെയൊരു ഒരു വരവുണ്ടായില്ലെന്നും വരാം…
എന്നാലും ഇതിത്തിരി കടുത്തുപോയ്
അമുദത്തിന്റെ വീട്ടുകാർ ആളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും, അത് ഉറപ്പാണ്, ആ ബന്ധം അദ്ദേഹം തുടരുകയും ചെയ്തു. അല്ലാതിരുന്നെങ്കിൽ “എന്റെ അമ്മയുടെ സഹോദരിയുടെ മകൻ” എന്ന് അന്നൊരിക്കൽ ഒരാളെ പരിചയപ്പെടുത്തില്ലായിരുന്നല്ലോ…
ഇങ്ങ് വരട്ടെ!

അടുക്കളപ്പുറത്ത് കുറേനേരമായ് വട്ടമേശ സമ്മേളനം. ജഡ്ജിയും, വക്കീലന്മാരും എല്ലാം ഹാജരുണ്ട്.
ആ ശബ്ദം… എത്ര രസമാണത്.
അങ്ങോട്ടേക്ക് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടെന്ന് കൊട്ടിയടച്ചിട്ടും ചിലത് തെന്നിത്തൂകി കാതിൽ വീഴുന്നു.

“പഠിക്കാൻ വിട്ടപ്പോൾ പഠിക്കണമായിരുന്നൂന്ന്, അവരൊക്കെ അങ്ങനെ പഠിച്ചാണ് ഈ വിധം ഉദ്യോഗം ഭരിക്കുകയും, പണം സമ്പാദിക്കുകയും ചെയ്തതെന്ന്…”

“അതിലെന്താ തെറ്റ് ? അവര് പറഞ്ഞത് ശരിയല്ലേ? അവരെപ്പോലെ നിന്നെയും പഠിക്കാൻ വിട്ടു. അവരെല്ലാവരും പഠിച്ചു. നീയോ ? പാതിയിൽ പഠിപ്പ് നിർത്തി. എന്നിട്ട് അവരെ കുറ്റംപറഞ്ഞിട്ട് കാര്യംണ്ടോ?”

“അപ്പച്ചിക്ക് അറിയില്ലേ ഞാനെന്താ പഠിത്തംനിർത്തിയതെന്ന്? ഞാൻ പഠിക്കാഞ്ഞിട്ടാണോ? ശൈലയക്കച്ചി കോളേജില് പഠിക്കാൻപോയിട്ട് തെക്കേത്തറ കോളനീലെ ചാമന്റെ മോനുമായ് പ്രേമത്തിലായി, ഞങ്ങൾ അഞ്ചുപേരിൽ മൂന്നാമത്തെവള് ആയിരുന്നില്ലേ അക്കച്ചി? ആകെയുള്ള രണ്ട് പെൺമക്കളിൽ മൂത്തവൾ… അക്കച്ചി അങ്ങനെ ചെയ്തതുകൊണ്ട് നന്നായി പഠിച്ചിരുന്ന എന്റെ പഠിത്തം നിർത്തിച്ചു…
എന്നിട്ടെന്തായി? അവളെ അങ്ങ് വടക്ക് കണ്ണൂരിലെ മുന്തിയ കുടുംബത്തിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥനെക്കൊണ്ട് കെട്ടിച്ചു. അത്രയും പഠിച്ചതുകൊണ്ട് അവരുടെ സ്വാധീനത്തില് അവൾക്ക് ഉദ്യോഗവും കിട്ടി … ഞാനോ ? “

“അത് പിന്നെ കുടുംബത്തിന്റെ മാനം നോക്കണ്ടേ? വല്ല ചെമ്മാന്റേം കൂടെ അവള് പോട്ടേന്ന് വയ്ക്കാൻ പറ്റോ? അതിന്റെ തലേലെഴുത്ത് നല്ലതായിരുന്നു. ദൈവാധീനം! നല്ലൊരു കുടുംബത്തില് ചെന്ന് കേറി”

“പത്താംക്ളാസ് പരീക്ഷപോലും എന്നെക്കൊണ്ട് എഴുതിപ്പിച്ചില്ല..
ഞാനെന്ത് തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടായിരുന്നു?”

“അതൊക്കെ അന്നത്തെ സാഹചര്യം. ആരും മനപ്പൂർവമൊന്നുമല്ലല്ലോ..”

” രണ്ടരക്കൊല്ലം അടുക്കളയിൽ അമ്മയെ സഹായിച്ചും ജേഷ്ഠൻമാർക്ക് റാൻ മൂളിയായും, അക്കച്ചീടെ കൊച്ചിനെ നോക്കിയും ജീവിച്ചു.. പഠിത്തമോ തൊഴിലോപോലും നോക്കാതെ കുടുംബം മാത്രം നോക്കി ഒരുത്തന്റെ തലേല് എന്നെ വെച്ച് കൊടുത്തു. എല്ലാവരും നന്നായ് സുരക്ഷിതരായ് ജീവിക്കുന്നു. ഞാനോ?”

“അതൊക്കെ ഓരോന്നിന്റെ വിധി.. കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞു. അതൊക്കെ ഇനി പറഞ്ഞിട്ടെന്തിനാ?”

“വിധിയോ ആരുണ്ടാക്കിയ വിധി?
കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞൂന്ന് എല്ലാവർക്കും പറയാം. ആർക്കും ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടില്ലല്ലോ.. മറ്റുള്ളവർ ചെയ്തതിന് ബലികൊടുത്തത് എന്റെ ജീവിതമാണ്”

“ശ്ശെടാ! ഇതാപ്പോ നന്നായത്. അവൾക്ക് കൊടുത്തതുപോലെയൊക്കെ നിനക്കും തന്നല്ലേ കെട്ടിച്ചത്? പിന്നെ ചക്കയോ മാങ്ങയോ ആന്നോ തുരന്ന് നോക്കാൻ.. നല്ല കുടുംബം. ആരോഗ്യമുള്ള ഒരുത്തൻ”

“അപ്പച്ചീ.. നമ്മള് കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോ നമ്മൾക്ക് മാത്രാ ഇരുട്ട്.. മറ്റുള്ളവർക്ക് കാഴ്ചയുണ്ട്. എല്ലാമറിയുന്ന അപ്പച്ചി ഉൾപ്പടെയുള്ളവർക്ക് ഈ വിധം കണ്ണടയ്ക്കാൻ സാധിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്നോ.. നിങ്ങൾക്കാർക്കും ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല…
നഷ്ടപ്പെട്ടതൊക്കെ എനിക്കാണ്.”

“പഠിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനും അവരെപ്പോലെ ആയേനെ..
അത് പോട്ടെ, ഒരുത്തന്റെ കൂടെ ഇറക്കിവിടുമ്പോൾ ഒരു സ്ഥിരവരുമാനമുള്ള തൊഴിലോ, അതിനുള്ള വിദ്യാഭ്യാസമോ എങ്കിലും നോക്കാതിരിക്കാൻ എന്തായിരുന്നു കാരണം?”

“അങ്ങനെ ആയിരുന്നേല് ഇങ്ങനെ ആവില്ലായിരുന്നോ എന്നൊക്കെ ആർക്കും പറയാം .. ഓരോരോ കാലം, സാഹചര്യം പിന്നെ ഓരോന്നിന്റെ തലയിലെഴുത്ത്..”

“അല്ലാതെ അക്കച്ചിയുടെ കുടുംബപ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പിന്നാലെ ഓടാൻവേണ്ടി ഞാനെന്ന ഉത്തരവാദിത്തത്തെ വല്ല വിധേനയും ഒഴിവാക്കിയതല്ല…”

“നിനക്ക് അങ്ങനെയൊക്കെ തോന്നും. അഹങ്കാരം”

” അപ്പോ എന്റെ ഈ അവസ്ഥയ്ക്ക് മറ്റാരും കാരണക്കാരല്ല എന്നാണോ? ആയ്ക്കോട്ടെ… അവരുടെ വിധിയെഴുതിയ അതേ ദൈവങ്ങളാണ് എന്റേയും വിധിയെഴുതിയത്.. അതെങ്കിലും ഓർമ്മയിലുണ്ടായാൽ മതി.”

“നീ ഇറങ്ങുവാന്നോ? ഇറച്ചി വാങ്ങിച്ചിട്ടുണ്ട് , നിൽക്ക് കുറച്ച് കറി തന്നുവിടാം.”

“വേണ്ട അപ്പച്ചി. ഞാൻ കറിയൊക്കെ വെച്ചിട്ടാണ് വന്നത്. അപ്പച്ചി സാധിക്കുമെങ്കിൽ ഒരുപകാരം ചെയ്യണം.
അക്കച്ചി വിളിക്കുമ്പോൾ എന്നെക്കുറിച്ച് വാസ്തവവിരുദ്ധമായ കാര്യങ്ങൾ ബന്ധുക്കൾക്കിടയിൽ പറഞ്ഞുപരത്തരുത് എന്നൊന്ന് പറഞ്ഞേക്കണം.
ഞാനും എന്റെ വീട്ടുകാരനും നന്നായ് അധ്വാനിച്ചാണ് ജീവിക്കുന്നത്. ഇന്നോളം ഒരു സഹായവും ഞാൻ എന്റെ കൂടപ്പിറപ്പുകളുടെ കയ്യിൽ നിന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല. അവരായിട്ട് സ്നേഹത്തോടെയോ അല്ലാതെയോ എനിക്കോ എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കോ ഒന്നും തന്നിട്ടുമില്ല… എനിക്കതൊട്ട് വേണ്ടതാനും.
ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ അപ്പച്ചിക്ക് ഇത് നേരറിവുള്ളതാണല്ലോ….
എന്റെ കുടുംബം നോക്കുന്നത് അവരാണെന്ന കുടുംബക്കാർക്കിടയിലെ ആ കരക്കമ്പിയുണ്ടല്ലോ…. അത് …”

“ദൈവമേ.. ആ പെണ്ണ് അങ്ങനെയൊന്നും ആരോടും പറയത്തില്ല… പരദൂഷണക്കാര് നിന്നെ ഇളക്കാൻ ഓരോന്ന് പടച്ചുവിടുന്നത്.. പാപം കിട്ടും”

“എന്നെ ഇങ്ങനെ ചിരിപ്പിക്കല്ലേ അപ്പച്ചീ.. ആരോടും പരദൂഷണം പറയാനും കേൾക്കാനും നിങ്ങടെ ആ വലിയ കുടുംബവുമായ് എനിക്ക് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല.. ആ ധൈര്യത്തിലാണല്ലോ ഈ പാടി നടക്കൽ…. പണം പണത്തിനോടേ ഒട്ടൂ എന്നത് അറിയാതെയോ, ആരെയും ഒന്നും ബോധിപ്പിക്കാനോ, സർട്ടിഫിക്കറ്റ് വാങ്ങാനോ വന്നതല്ല.
അപ്പച്ചി പറഞ്ഞില്ലേ സാഹചര്യം.. അതുപോലൊരു സാഹചര്യത്തിന്റെ നിർബന്ധം.. അതുകൊണ്ട്
പറഞ്ഞൂന്നേ ഉള്ളൂ.”
ചിലത് ഇങ്ങനെ തികട്ടിവരുമ്പോൾ തുപ്പിക്കളഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ വയറ് കേടാകും.
നിറയെ തുമ്പികൾ പറക്കുന്ന ചുവന്ന സാരി ധൃതിയേതുമില്ലാതെ മഴയിലേക്ക് ഒഴുകിപ്പോകുന്നത്
ശൂന്യമിഴികളാൽ ജനാലയിലൂടെ ഞാൻ നോക്കിയിരുന്നു. ശേഷം അതൊരു മഴയാകുന്നത് ഹൃദയവും!

വര : പ്രസാദ് കാനത്തുങ്കൽ

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

ഇതൾ 19

ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും! കഴിഞ്ഞുപോയ കാലത്തിന്റെ കുരുക്കുകൾ, അവയെ സസൂക്ഷ്മം അഴിക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു.. അതല്ലാതെ ഉത്തരങ്ങളിലേക്കെത്താൻ മറ്റു വഴികളില്ലായിരുന്നല്ലോ . എന്തായാലും ഒന്നുറപ്പായിരുന്നു. ആ കുരുക്കുകൾ അഴിച്ചെത്തുന്നിടത്ത് അവളുണ്ടാവും, താനും. ഇല്ലാതിരുന്നെങ്കിൽ അവളിങ്ങനെ തന്നെ വിടാതെ പിൻതുടരുകയില്ലല്ലോ…

ഇതിനിടയിൽ ഒന്ന് പറയാൻ വിട്ടുപോയി എന്റേത് ഒരു മകനാണ് കേട്ടോ…
അവൾക്കും ഒരു മകനുണ്ടായിരുന്നു. നിങ്ങൾക്കത് ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ അല്ലേ?
അമ്മയെ കാണാതെ, അമ്മയ്ക്കൊപ്പം കളിക്കാതെ “അമ്മാ” എന്നുരുവിട്ട് ഏങ്ങിയേങ്ങി അന്നൊരുദിവസം
കരഞ്ഞുതളർന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയവൻ..

അന്ന്, മരണവീട്ടിൽനിന്നും തലതാഴ്ത്തി പരദേശികളെപോലെ ഇറങ്ങിപ്പോയ അവളുടെ ഉറ്റവർ,
അവർ നാടെത്തി…
വീടെത്തി…
അലക്കിപ്പിഴിഞ്ഞ ചോദ്യങ്ങളെ തോരാനിട്ടു.

” എതുക്കാകെ?
അവളവ് പ്രചന്നയെന്നാ കൂപ്പിട്ടിരുക്കലാമേ…
ഓടി വന്തിരുക്കലാമേ…
ആനാലും എതുക്കാകെ?
മരുമകനുമാ? അവരൊരു വാർത്തെയ് കൂടെ പേശവില്ലെയേ..

പേരൻ അഴുവത് നിപ്പാട്ടിയിരുക്കുമോ? ഏതാവത് ശാപ്പിട്ടിരുക്കുമോ?
തൂങ്കിയിരുക്കുമോ?
തായില്ലാമൽ എപ്പടി …
ആനാലും അവാളെതുക്കാകെ?”
നൂറുനൂറ് വേവലാതികൾ.. വേവുകൾ…

താളുകൾ ഓരോന്നായ് മറിഞ്ഞുപോയ്… അവളുടെ വെന്തശരീരത്തിന്റെ ഗന്ധവും, “അമ്മാ” എന്നുള്ള അവന്റെ കുതറിക്കരച്ചിലും അവരെവിട്ട് ഒഴിഞ്ഞ്പോയതേയില്ല…
പടിയിറങ്ങിപ്പോയവൾക്ക് പകരം പടികയറിവരുന്നൊരുവനെയും കാത്തുകാത്ത്….
അല്ലെങ്കിലും രക്തബന്ധത്തിന്റെ മുൾവേലികൾ നൂണ്ട്കടക്കുകയെന്നത്, രുചിച്ചറിഞ്ഞവർക്ക് അപ്രാപ്യമാണല്ലോ!

അമ്മപോയതിന്റെ മൂന്നാം മാസം, അച്ഛനും ബന്ധുക്കളും മറ്റൊരുവളെ മുന്നിൽനിർത്തി അമ്മയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അവനതിനെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതെങ്ങനെ?

മാതാപിതാക്കളെ അനുസരിക്കുന്ന, കുടുംബത്തിന്റെ മാനംകാക്കാൻ നിർബന്ധിതനായ പുരുഷന് വെന്തുമരിച്ച ഭാര്യയെ മറന്നതായ് ഭാവിക്കാം, ആശവെച്ചതും, അൻപ് വെച്ചതും , ഉടൽപങ്കിട്ടതും, ഉയിർ പങ്കിട്ടതും, കനവെന്ന് നടിക്കാം. പക്ഷേ, അവളിൽ ഉരുവായ പൊൻമകന് അതിനെങ്ങനെ സാധിക്കുമെന്നാണ്?

അവന്റെ അമ്മയുടെ സാരി..
അവന്റെ അമ്മയുടെ മാല..
അവന്റെ അമ്മയുടെ
അവന്റെ അമ്മയുടെ….
അവന്റെ അമ്മ…

അച്ഛന്റെ ഭാര്യ ഒരിക്കലും അവന് അമ്മയായില്ല പകരം ചിത്തിയായ്, ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും പത്തിവിടർത്തി. അച്ഛനിൽ നിന്നും അകറ്റുക പതിവായ് .
പിന്നാലെവന്ന സഹോദരങ്ങളും അവന്റേതായില്ല.കൃത്യമായ അതിരുകൾ.
അറിവുകൾ. പണം തിരിക്കുന്ന കളങ്ങൾ.
പല നാവുകളിലൂടെ
ഒളിഞ്ഞുംതെളിഞ്ഞും ചെവിയിൽ വീണതും കണ്ടറിഞ്ഞതുമായ കാര്യങ്ങളെ കൂട്ടിച്ചേർത്തും, ബുദ്ധിയിൽ വായിച്ചുവളർന്നവന്
വീടകം ഒരിക്കലും അവന്റേതായില്ല.
അവനായ് കാത്തിരുന്നില്ല.
അവനായ് വേവലാതിപ്പെട്ടില്ല.
പലപല നോവുകളിൽ, പീഡകളിൽ, നാടുകളിൽ, അലഞ്ഞലഞ്ഞ്. അനാഥനൊരു ബാലൻ വളരുന്നു.
എത്രതരം മനുഷ്യർ, എത്രതരം കൈകൾ, എത്ര തരം വികാരങ്ങൾ അവനുടലിൽ, മനസ്സിൽ…. ചിന്തകളിൽ… പ്രവർത്തികളിൽ…
കടത്തിണ്ണകളിലെ തണുത്ത തറകളിൽ ഒട്ടിയവയറുമായ് കിടന്നുറങ്ങുമ്പോഴും അവൻ അമ്മായെന്നാണ് ശ്വസിക്കുന്നത്.
ഒക്കെയും അറിയുന്നവൾ,
വെന്തുപോയവൾ, വേവ് മാറാതെ , അവനൊപ്പം പെയ്തും തോർന്നും അവനായ്… നീറിനീറി..
“ഞാനല്ല..
ഞാൻ ചെയ്തതല്ല… “
കേൾക്കുന്നില്ലേ അവളുടെ കരച്ചിൽ

ഒരു നാടോടിക്കാലത്തിനുശേഷം നാട്ടിൽ പാതിരാത്രി ട്രെയിനിറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ, യാത്രയിൽ മിണ്ടാൻ കിട്ടിയ അപരിചിതനായ വൃദ്ധൻ, ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞുപറഞ്ഞ്..
“എങ്ങോട്ടേക്കാ?”
” വലിയ വീട്ടിലേക്ക്”
“അവിടെ ആരെ കാണാൻ?”
” പ്രത്യേകിച്ച് ആരെയും കാണാനല്ല, എന്റെ വീടാണ്”
“വീടെന്ന് പറയുമ്പോൾ? ചിന്നയ്യായുടെ?”
” മൂത്ത മകനാണ്”
“അമുദാമ്മാടെ? “

“അമുദായുടെ മകൻ” അതിനേക്കാൾ അവനെ ത്രസിപ്പിക്കുന്ന ഒരു മേൽവിലാസം മറ്റേതെങ്കിലും ഉണ്ടായിരിക്കുമോ? അമ്മ വിശേഷങ്ങൾ കേൾക്കാൻ പറ്റുന്നതിലും വലിയഭാഗ്യം മറ്റെന്താണുള്ളത്?
വൃദ്ധനും ഭാര്യയും വലിയ വീട്ടിലെ പഴയ ജോലിക്കാരായിരുന്നു. അമുദായുടെ ആത്മഹത്യക്ക് ശേഷം ജോലിയിൽനിന്നും മാറി. മറ്റ് പലയിടത്തായ് ജോലിചെയ്തു. പെരിയയ്യായുടെ ആളുകൾ കുറേക്കാലം പിന്നാലെ എപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഭയന്നുഭയന്ന് മടുത്തു.മച്ചുനനൊരാൾ ചാലയിലുണ്ടായിരുന്നു, അവന്റടുക്കലേക്ക് പോയി. ശേഷം അവിടെക്കൂടി. ഇപ്പോൾ ഈ വയസ്സാംകാലത്ത് നാട്ടിൽ ചുരുളാൻ മോഹം. അങ്ങനെ തിരികെപ്പോന്നു. മകനൊരുത്തൻ പെൺപള്ളിക്കൂടത്തിൽ ശിപായിയാണ്.

വഴിപിരിയുമ്പോൾ വൃദ്ധൻ കൈകൾ കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് പറഞ്ഞു
“പെരിയയ്യാ ധൃതിയിൽ അകത്തുനിന്നും വന്നു. അത്യാവശ്യമാണെന്ന്
പറഞ്ഞപ്പോൾ ചെല്ലപ്പന്റെ കടയിൽനിന്നും ഞാൻ മണ്ണെണ്ണ വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. എന്തിനാണെന്നോ, ഏതിനാണെന്നോ ചോദിച്ചതുമില്ല പറഞ്ഞതുമില്ല. എന്നോട് പൊയ്ക്കൊള്ളാൻ പറഞ്ഞു.
പിന്നെ കേട്ടത് അമുദമ്മാ ദേഹത്ത് മണ്ണെണ്ണയൊഴിച്ച് തീ കൊളുത്തി എന്നാണ്…
അന്നേരത്തെ ഭയത്തിൽ
മരിച്ചുപോയെന്ന് വിചാരിച്ച് അതിനെ മണ്ണെണ്ണയൊഴിച്ച് കൊളുത്തി മഹാപാപി.

നല്ല ധൈര്യമുള്ള സ്ത്രീയായിരുന്നു.. പതിനാറ് ദിവസം ആ വേദനതിന്ന് കിടന്നിട്ട് അമ്മായിയമ്മയോടല്ലാതെ മറ്റാരോടെങ്കിലും വായ തുറന്നോ? പണമെന്തിന്? നല്ല കുടുംബത്തിൽ പിറന്ന സ്ത്രീ. എന്നിട്ടതിനോട് നീതി കിട്ടിയോ? അതിന്റെ വീട്ടുകാരെയെങ്കിലും ഒരുനോക്ക് കാണിച്ചോ? മക്കളെന്നാൽ പ്രാണനായിരുന്നു.
ഇനി പറഞ്ഞിട്ടെന്ത്?”
വരണ്ടകണ്ണുകളിൽനിന്നും പ്രായശ്ചിത്തമോ പശ്ചാത്താപമോ കണ്ണുനീരായി ഉരുണ്ട് കൂട്ടിപ്പിടിച്ച കൈകളിൽ വീണു.
” അമ്മ കൂടെത്തന്നെയുണ്ട്. ഒന്നിലും വിഷമിക്കരുത് , എല്ലാം നേരെയാകുന്ന ഒരു കാലം വരും.”
വീട്ടിലേക്ക് നടന്ന കാലുകൾ ലക്ഷ്യം മറ്റൊന്നാണെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ തിരികെ റെയിൽവേസ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടന്നു.. മറ്റൊരു ട്രെയിൻ പിടിക്കാൻ.

“വീട്ടിൽ പോയില്ല?”
” ഇല്ല”
“അതെന്തേ? “
” മറ്റൊരിടത്തേക്കാണ് പോകേണ്ടതെന്ന് തോന്നി”
“എവിടേക്കായിരുന്നു ആ പോയത്?
” അമുദായുടെ വീട്ടിലേക്ക്
“അതിന് വഴി അറിയാമായിരുന്നു,?
“ഇല്ല”
“പിന്നെങ്ങനെ?”
” നാടിന്റെയും, മനുഷ്യരുടെയും പേരുകളറിയാമായിരുന്നല്ലോ, കണ്ടുപിടിക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നി”
“എന്നിട്ട് , അവിടെ ചെന്നു? അവർക്ക് ആളെ മനസ്സിലായോ?”
“എന്ത് മനസ്സിലാകാൻ”
“ഇത് അമുദത്തിന്റെ മകനാണെന്ന്.”

ആകാശമപ്പോൾ സായന്തനത്തിന്റെ പായ നെയ്യുകയായിരുന്നു.
ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു..
പിന്നിൽനിന്നും താൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
“വേഗം വരണം, ഞാനിവിടെ കാത്തിരിക്കും.”

ചിത്രം : പ്രസാദ് കാനത്തുങ്കൽ
കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

സ്വാസ്ഥ്യത്തിന്റെ ദിനരാത്രങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായ് അടർന്നു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. എങ്ങോട്ടും തനിച്ചാക്കാതെ അവൾ കൂടെയും. അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത് മറ്റൊന്നായിരുന്നു, എല്ലാം അറിയുന്നവളായിട്ടും അവൾ തന്നോട് ഒന്നും ചോദിച്ചിട്ടില്ല, അഥവാ ചോദിക്കുന്നില്ല എന്നത്. ഒടുക്കം ആ മൗനത്തെ മുറിച്ചുകളയാൻതന്നെ തീരുമാനിച്ചുറച്ചു. മടിയിൽ മുലകുടിച്ചുറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെ കിടക്കയിൽക്കിടത്തിയിട്ട് അവളെ നോക്കി നോട്ടങ്ങൾ തമ്മിലിടഞ്ഞു, അന്നേരമത്രയും അവൾ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഉറപ്പായും തന്റെ മനസ്സ് വായിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആ കണ്ണുകളുടെ നിഗൂഢതയെ നേരിടാനാവാതെ മെല്ലെ കണ്ണുകൾ താഴ്ത്തി, കളവ് പിടിക്കപ്പെട്ട കുട്ടിയെന്നോണം താൻ പരിഭ്രമിച്ചു.

തന്റെ പരിഭ്രമത്തിനുമേൽ അവളുടെ ശബ്ദം ചിതറിവീണു.

“രണ്ട് വ്യത്യസ്ത കാലങ്ങളിൽ, വ്യത്യസ്ത ലോകങ്ങളിൽ, വ്യത്യസ്ത സാഹചര്യങ്ങളിൽപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾ, ഒരേ ജീവിതത്തിന്റെ ഇരുപുറങ്ങളാകുന്നത് എങ്ങനെയെന്നോർത്ത് നീ ഇനിയും ആശ്ചര്യപ്പെടുന്നുണ്ടോ പ്രഭാ? നിന്നോടെന്താണ് ഞാൻ ചോദിക്കേണ്ടത്? ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും അപ്രസക്തമാകുന്ന ഇടങ്ങളുണ്ടെന്ന് നിനക്ക്, ഇനിയും ഞാൻ പറഞ്ഞുതരേണ്ടതുണ്ടോ?”

ഇല്ല, ഇവിടെ താൻ ഒന്നും പറയേണ്ടതില്ല, യാതൊരുവിധ ന്യായീകരണങ്ങളും ഇവിടെ വേണ്ട, തന്നെ, തന്നോളമോ അതിലധികമോ അറിയുന്നിണ്ടിവൾ. അത് മറന്നുപോയത് തന്റെ വിഡ്ഢിത്തം.

ആ മടിയിലേക്ക് ചാഞ്ഞ് കണ്ണുകളടച്ചു. ഹൃദയത്തോളം അതോ, ഗർഭപാത്രത്തോളമോ തന്നെയവൾ ചേർത്തുപിടിച്ചിരുന്നു. ഇനിയുമിനിയുമെന്ന് താൻ ആ മടിയിലേക്ക് കൂടുതൽ ചുരുങ്ങി. ആ ഉരുണ്ട വിരലുകൾ തലോടലുകളാൽ തൊട്ടണയ്ക്കുന്നത് ഉൾക്കനലുകളെയാണല്ലോ.

“ഞാനൊന്ന് പറയട്ടെ പ്രഭാ, നിനക്കെന്നെ കേൾക്കാമോ?”

ഏതോ നക്ഷത്രദൂരത്തിൽ നിന്നെന്നവണ്ണം വീണ്ടും അവളുടെ ശബ്ദം.

തന്നിൽനിന്ന് ഒരു മറുപടിയും ലഭിക്കാത്തതിനാലാവണം അവൾ തുടർന്നു.

“ഈ ലോകത്ത് രണ്ട് തരം മനുഷ്യരേയുള്ളൂ പ്രഭാ, പരാജയപ്പെട്ടവരും, വിജയിച്ചവരും!
അതിൽ ഏതാകണം നമ്മളെന്ന് സ്വയം ചിന്തിച്ച് തുടങ്ങുന്നിടത്ത് നമ്മൾ അതുവരെ ജീവിച്ച ജീവിതത്തിന്റെ അർദ്ധവിരാമം. ജീവിതത്തിന്റെ ഉണർച്ചകളിൽ ഋതുഭേദങ്ങളുണ്ട്. അവയെ തൊട്ടറിയുക. മുന്നോട്ട് … മുന്നോട്ട് നടക്കുക!”

“ഇതൊക്കെ അറിയുമായിരുന്നിട്ടും എന്തേ? അത്തരമൊരു രക്ഷപ്പെടൽ?”

അവളോടുള്ള തന്റെ ആ ചോദ്യത്തിന് കുറ്റപ്പെടുത്തലിന്റെയോ, പരിഹാസത്തിന്റെയോ ധ്വനിയുണ്ടായിരുന്നുവോ, അറിയില്ല. ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. ഉള്ളിലെപ്പോഴൊക്കെയോ അവളോട് കലഹിച്ചിരുന്നു. എന്തിനായിരുന്നു എന്ന് ചോദിച്ചിരുന്നു. അന്നൊന്നും അവൾ ഈ വിധം പ്രാപ്യമായിരുന്നില്ലല്ലോ. ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം ഉള്ളിലെ ഉത്തരങ്ങളില്ലാത്ത കേട്ടുകേൾവികളുമായ് സന്ധിചെയ്തിട്ടുണ്ടാവണം.

“എല്ലാവരേയുംപോലെ നീയും ചിന്തിക്കുന്നു? ഇതാണ് കുഴപ്പം. ഒരാൾ വിളമ്പുന്നു, മറ്റുള്ളവർ അതിനെ അതേപോലെ വിഴുങ്ങുന്നു. മറിച്ചൊരു സാധ്യതയെക്കുറിച്ച് അവർ ആലോചിക്കുന്നതുപോലുമില്ല. ഇനിയഥവാ ആരെങ്കിലും ആലോചിച്ചാൽത്തന്നെ അവനെ വിഡ്ഢിയെന്നും , കരിങ്കാലിയെന്നും വിളിച്ച് ഒറ്റപ്പെടുത്തും. എന്നോട് ചോദിച്ച ആ ചോദ്യം നീ നിന്നോടും ചോദിക്കൂ. ഉത്തരം കിട്ടുന്നതുവരെ!
ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും ഇടയിലെ ആ നേർത്ത വള്ളിയൂഞ്ഞാലിൽ ചില്ലാട്ടമാടിയതല്ലേ നീയും?”

ആ ശബ്ദം കുറ്റപ്പെടുത്തലിന്റേത് ആയിരുന്നില്ല, അത് അവിശ്വസനീയമാംവിധം ആർദ്രമായിരുന്നു.
“ഒരിക്കലും ചോദിക്കാത്ത, എന്നോടുള്ള നിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ… അതെന്നും എന്നെ നോവിച്ചിരുന്നു. ചോദ്യങ്ങളേക്കാൾ ആ ചോദ്യങ്ങൾ നിന്നിലുണ്ടാകാൻ കാരണമായ സാഹചര്യങ്ങൾ…
അതിന്റെ കാരണക്കാരിയാണ് ഞാൻ. ഒരുവിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ നിന്റെ ഈ ജീവിതംപോലും…..”

താനങ്ങനെ അവളോട് ചോദിക്കാൻ പാടില്ലായിരുന്നു. തന്റെ ആശ്രയവും, അഭയവുമായവൾ, കണ്ണുകൾ കുറ്റബോധത്താൽ നിറഞ്ഞൊഴുകി..
” നീ കരയുകയാണോ പ്രഭാ.? എന്തിന്?”
“അതൊരു രക്ഷപ്പെടൽ ആയിരുന്നില്ലെന്ന് ഇന്നെനിക്കറിയും. എന്നിട്ടും ഞാൻ … എന്നോട് ക്ഷമിക്കൂ..” ഏങ്ങലടിച്ചുകൊണ്ടാണ് താനത് പറഞ്ഞത്.
“നീ പറഞ്ഞതിൽ ഒരു തെറ്റുമില്ല പ്രഭാ.. ലോകം ചിലപ്പോഴൊക്കെ മരണത്തെ രക്ഷപ്പെടലായും കാണുന്നുണ്ട്, പക്ഷേ…
ഒരിക്കലും മരണത്തെ ഒരു രക്ഷപ്പെടലായ് ഞാൻ അംഗീകരിച്ചിരുന്നില്ല. ജീവിതം, അതിന്റെ അവസാനത്തെത്തുള്ളിയേയും ആർത്തിയോടെ വലിച്ചു കുടിക്കുവാൻ മോഹിച്ച ഒരുവളായിരുന്നു ഞാൻ. ദുരനുഭവങ്ങൾ സഹജമാണെന്നും, അവയെ ധീരതയോടെയും വിവേകത്തോടെയും മറികടക്കണമെന്നും, ആ വിധം ജീവിതത്തിൽ വിജയിക്കാൻ സാധിക്കുമെന്നും എനിക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ഒരു ശ്വാസദൂരത്തിൽ എല്ലാം.. എല്ലാം മാറിമറിഞ്ഞു. കള്ളച്ചൂതിൽ തോൽപ്പിക്കപ്പെട്ട ഒരുവളാണ് ഞാൻ.
മരണത്തെ ഞാൻ സ്വയം സ്വീകരിച്ചതല്ല… “
“സ്വയം സ്വീകരിച്ചതല്ലെന്നോ? എന്നുവെച്ചാൽ?”
അവിശ്വസനീയമായ ആ വെളിപ്പെടുത്തലിന്റെ ഞെട്ടലിൽ താൻ പകച്ചിരിക്കുമ്പോൾ , അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ എഴുന്നേറ്റ് പിന്തിരിഞ്ഞുനിന്നു.
” നിൽക്കൂ! ഇതൊന്ന് മുഴുവനാക്കിയിട്ട് പോകൂ” തന്റെ ശബ്ദം മഞ്ഞുപാളികൾക്കിടയിൽ നിന്നെന്നവണ്ണം മരവിച്ചിരുന്നു. അതവൾ കേട്ടിട്ടുണ്ടാകുമോ?
അവൾ മാഞ്ഞുപോയിരുന്നു!
ഉള്ളിലെ സമുദ്രത്തിൽ നിന്നും ചിതറിത്തെറിച്ചുവന്ന ഉപ്പുനീരിൽ തന്നെ കുതിക്കാൻ വെച്ചിട്ട്…

[തുടരും]

വര : പ്രസാദ് കാനത്തുങ്കൽ

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ