സൗമ്യ ചന്ദ്രൻ

അവനാണോർമിപ്പിച്ചത് അന്നത്തെ ആ

തെരുവിനെ

വഴിതെറ്റിയ പകലിൽ 

പലവഴി തെന്നിയും ഇടറിയും എത്തിച്ചേർന്ന

തെരുവ്

മലകളുടെ നടുവിലൂടെ ഹൈവേയിലൂടെ ഒഴുകി നീങ്ങി
ഞങ്ങളാറു പേരും രാജയുടെ പാട്ടും വെയിലും

പൊടുന്നനെ ഇടുങ്ങിപ്പോയ വഴി, തിരക്ക്,
കനത്ത നിറങ്ങൾ, കറുപ്പഴകികൾ,
കനകാംബരമുദിച്ചു നിൽക്കും
ചെമ്പൻ മുടിപ്പിന്നലുകൾ

ഒരേ വരിയിൽ,വീടുകൾ
സൈക്കിളുകൾ
താങ്ങി നിർത്തുന്ന ജനാലകളുള്ള തെരുവ്
പൈപ്പിൻ ചുവട്ടിൽ കണ്ണുതെറ്റിയോടിയ കുഞ്ഞ്
യേശുവിനെയും എം ജി ആറിനെയും
കണ്ട വരാന്തയിലേക്ക് അറിയാത
കൈചൂണ്ടിപ്പോയി
അവരെന്റെ വിരലുകളെ തടഞ്ഞു
ഉച്ചമയക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടറ്റ പോലൊരു
കൊമ്പൻമീശക്കാരൻ
ജമന്തി പൂന്തോട്ടം
അമ്പരപ്പ്

മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്തോറും
ഇരുൾ ധൃതിപ്പെട്ടിറങ്ങി വരുന്നു
കോവിലിൻ മുന്നിലെ ചെറിയ കുന്നിൽ നിന്നയാളും.
വന്ന വഴി തിരികെയെന്നയാൾ ചൂണ്ടി
കൂട്ടരോടൊപ്പം പുറം തിരിഞ്ഞിരുന്ന
അയാളെങ്ങനെയറിഞ്ഞു?
ചിരിക്കുന്ന കണ്ണുകൾക്കിടയിലമർത്തി
അമ്പരപ്പിനെ കെടുത്തിക്കളഞ്ഞു അയാൾ.

മറ്റൊരിക്കൽ ഈ തെരുവിലേക്കൊന്നു കൂടി
വഴി തെറ്റണം എന്ന് ആണുങ്ങളുടെ ആത്മഗതം
പിന്നിൽ, ഉറക്കെയുറക്കെ യാത്ര നൽകി
മണിമുഴക്കുന്ന കോവിൽ
മടക്കയാത്രയിൽ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല
പാട്ടും നിലച്ചു പോയി
ഓർമ്മകളിൽ ഒരു തെരുവ് വിടർന്നിങ്ങനെ
ജമന്തിക്കാട് പോലെ.

_{കവര്‍: വിത്സണ്‍ ശാരദ ആനന്ദ്‌}

കറ്റയെന്നും മെതിയെന്നും
ഞാറെന്നും കൊയ്ത്തെന്നും
ഉൾപ്പുളകത്തോട-
വരോർത്തെടുക്കുമ്പോൾ,
വിളഞ്ഞ പാടം സങ്കല്പിച്ച് കേട്ടിരിക്കുന്നു
നഗരാംഗന ഞാനൊരു
മുത്തശ്ശിക്കഥ പോലെ,
മുണ്ടുപെട്ടിയിൽ കൈതപ്പൂമണം പോലെ.

അപരിചിതമായ വാക്കും വരിയും ഗന്ധവും
കുടഞ്ഞു വാരിയിട്ട കഥകൾ ഇടയ്ക്കുണരും
ചട്ടിയിൽ പാർന്ന കഞ്ഞിമണമോർത്ത്
വിടർത്തിയെടുത്ത നീറ്റലുകളുണർത്തി
അവരക്കാലത്തെ നീരുറവ, തീണ്ടൽ,
മാറ്, കറുത്ത തൊലി.

തിണ്ണയിൽ വെയിലുരുമ്മിയിരുന്നു
പേൻ നോക്കുമ്പോൾ,
മഴവീഴുന്ന ജനാലയ്ക്കലിരുന്നു വായിക്കുമ്പോൾ,
കൃഷ്ണന് വിളക്ക് കൊളുത്തുമ്പോൾ പറയും
ഓർമ്മയുണ്ടാവണം, നിന്റെ കുലം, നിന്റെ ദൈന്യം.
മറക്കരുതൊന്നും, കണ്ടില്ലെങ്കിലും
ചരിത്രവും കനവും കറുപ്പും പാട്ടും
നടക്കുന്നിടമെല്ലാം
എല്ലിൻകഷണങ്ങൾ നുറുങ്ങും
ചോരയും ചേറും ചെളിയും മണക്കും
മറക്കരുതൊന്നും നീയും നിന്റെ ഭാഷയും
കൈവിടരുത് നിന്റെ പാട്ടും കവിതയും.

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}