ചിരിക്കാത്ത പൂക്കളും
വാടിപ്പോയ വസന്തവും
കരിഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങളും;
ഇത് മരിച്ചവരുടെ ലോകമാണ്!
മരണം
കാത്തുകിടക്കുന്നവരുടേയും!

പ്രണയത്തിന്റെ
ബഹുവർണ്ണത്തൂവൽ
അങ്ങേക്കരയിലെ
ആൽമരത്തിലിരിക്കും
ക്രൗഞ്ചമിഥുനങ്ങളുടേതാണ്!

പകുത്തുകിട്ടിയ
ഈ വഴിയിൽ
പുലർമഞ്ഞില്ല,
പുൽമേടില്ല,
പുള്ളിക്കുയിലില്ല,
കോടക്കാറ്റില്ല,
വർണ്ണച്ചിറകുകളുമില്ല!

ഓരോ നിമിഷത്തിലും
കൈയടിയൊച്ച കേട്ട്
ബലിച്ചോറു കൊത്താതെ
തിരിച്ചുപറക്കുന്നു
കാകവൃന്ദം.

മോഹവും ദാഹവും
നട്ടുച്ചകൾക്കു ദാനംചെയ്ത്,
ചുരംകടക്കാൻകൊതിക്കും
അതിജീവനങ്ങൾ.

കൂടുകെട്ടണമെങ്കിലും
കാറ്റിന്റെ ഗതിയിൽ
നിസ്സംഗതയോടെ
ദേശാടനക്കാരാകുന്ന
പറവകളുടെ ലോകം!

മിഴികളിൽ പൂവിട്ട സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെയും
ലഹരിക്കന്നമായ്
കോർത്തിട്ട ചൂണ്ടകളിൽ
കുരുങ്ങിഞെരുങ്ങും
തേങ്ങലുകൾ.

ഈ ഉഷ്ണക്കാറ്റിൽ
ഹൃദയം കനംവയ്ക്കുന്നു.
വണ്ടി കാത്തുനിൽക്കുന്നവരുടെ
നിഴലുകൾക്കിടയിൽ
എന്റെ കുതിരകൾക്ക്‌
വെകിളിപിടിക്കുന്നു!

തലതിരിഞ്ഞയീ
പ്രണയശൂന്യതയിൽനിന്ന്,
ശ്ലോകത്തിലേക്ക്,
ജീവിതമെന്ന കവിതയിലേക്ക്
ഈ തീരം
മുറിച്ചുകടക്കുന്നതാരാകും!

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

പ്രഭാതം
നിവർന്നു നിരക്കവേ
എന്റെ ജാലകത്തുറസുകളിൽ
കതിർക്കൈകൾ നീട്ടി
കാലഹരണപ്പെട്ട മനസ്സിൽ
ഒന്നെത്തിനോക്കാൻ
വെമ്പുന്ന പകലോൻ!

മനസ്സ്
പ്രകാശവേഗവും കടന്ന്
ഓരോ രാത്രിയിലും
ആകാശത്തിനുമീതെ
സൂര്യനുമുമ്പേ
എത്രയോ പ്രകാശവർഷമകലെ
കുതിച്ചിരിക്കും.

വിഭജിക്കപ്പെട്ട നിറങ്ങളിൽ
മഴവില്ലുകൾ കണ്ടുകൊണ്ടേയിരിക്കും.

മഴവിൽക്കാഴ്ച്ചകൾ
സ്വപ്നങ്ങളിൽ
വസന്തമൊരുക്കുകയായിരിക്കും.

സൗന്ദര്യത്തെ
വർണ്ണിച്ചുവർണ്ണിച്ച്
വസന്തത്തിൽ ഗ്രീഷ്മത്തെ
ആഗിരണം
ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കും.

അപ്പോൾ
സ്പഷ്ടമായ സൗന്ദര്യത്തെ
വിചിത്രമായ
ക്രമീകരണങ്ങളിൽ
പരിഷ്കരിച്ചുപരിഷ്കരിച്ച്
സങ്കീർണമായൊരു
കാലഹരണപ്പെടലിൽനിന്ന്
വലിച്ചു താഴെയിടാൻ
എത്തുന്നത്
ഉദിക്കുന്ന സൂര്യനായിരിക്കും.

കവർ : സി പി ജോൺസൺ

എത്ര ഭയാനകം !
എഴുനിറങ്ങളിലേറ്റവുമിരുളുവാൻ
കറുപ്പുമാത്രം നിറയും
ശോകമിരുട്ടാക്കി മാറ്റുവാൻ
മനസ്സുമാത്രം.

എത്ര വിചിത്രം!
കിന്നരിവച്ച തലപ്പാവുകളെ
തലകളിലണിയാൻ
മനുഷ്യർ മാത്രം

എത്ര ദുഃഖകരം !
തിരസ്കൃതരുടെ
നിലവിളികൾക്കും
നിസ്സഹായരുടെ
അപേക്ഷകൾക്കും
ആരാണവകാശികൾ?

എത്ര ഭയങ്കരം !
ആത്മശാന്തിക്കായുള്ള
കെടാവിളക്കുകളില്ലാത്ത
കുടീരങ്ങൾക്കും
വെടിവയ്പ്പിൽ ഭയന്നോടി
രക്തസാക്ഷിക്കിണറായവർക്കും
ആരാണവകാശികൾ?

എത്ര അതിശയകരം!
കാലത്തെ അതിജീവിച്ചുനിൽക്കും
രമ്യഹർമ്യങ്ങൾക്കും
പഴക്കമേറിയ ലോകാതിശയങ്ങളാകും
പിരമിഡുകൾ പേറും
ശവക്കല്ലറകൾക്കും
ആരാണവകാശികൾ ?

എത്ര കഷ്ടം !
കൊടുമുടികളിൽ
ഹിമപാതത്തിലും
അതിശൈത്യത്തിലും
കാവൽ നിൽക്കും
രക്ഷാഭടൻമാരുടെ
അവശതകൾക്ക്‌
ആരാണവകാശികൾ?

എത്ര വിചിത്രം
അവകാശികളെത്തേടിയുള്ള
ഭ്രമണത്തിനിടയിൽ വസുധേ
കാണുന്നതവകാശസമരങ്ങൾ മാത്രം.

കവർ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

കാലത്തിൻ
അവിശ്രാന്ത യാത്രയ്ക്കിടയിൽ
പ്രാണൻ പിടഞ്ഞ
അനാഥരാത്രികളുടെ
ശവക്കോട്ടയിൽ
പിറക്കാതെ പോയവരുടെ
സ്വപ്നങ്ങളുടെ
ശവമഞ്ചങ്ങൾ നിരന്നിരിക്കുന്നുണ്ട്.

എണ്ണമറ്റ
ജനിക്കാത്ത പുരുഷായുസ്സുകൾ വെണ്ണീറാക്കിയ
ശവപ്പറമ്പുകളിൽ
നിശ്ശബ്ദ
വിലാപങ്ങളുടെ
പ്രതിദ്ധ്വനികൾ കേൾക്കുന്നുണ്ട്.

കിനാവുകൾ കരിവാളിക്കെ പുതുശബ്ദങ്ങളിൽ
പുതുവേഷങ്ങളിൽ
പുതുഭാവങ്ങളിൽ
കനൽക്കട്ടകൾ
പുനർജ്ജനിക്കുന്നുണ്ട്.

വിശ്വാസത്തിന്റെ
മഴനൂലിൽ കോർത്തെടുത്ത
പ്രണയത്തുടിപ്പുകൾ
പ്രളയപ്രവാഹമായ്
പല ഈണപ്പകർച്ചയിൽ
പഴമ്പാട്ടുപോലെ
ഒഴുകുന്നുണ്ട്.

ചിലരുടെ വാക്കിൻ
കൊടുങ്കാറ്റുകൾ
ഭാവം പകരുന്ന
മുറിവുകൾ പുകച്ച്
കരളിലെ വെളിപാടു തറയിൽ തട്ടിത്തെറിക്കുന്നുണ്ട്.

നിറച്ചിരുന്ന
അരിച്ചാക്ക് പിഞ്ഞി
നിലത്തു വീണ
അരിമണികളിൽ
നിലയുറപ്പിച്ചവർ
വിശന്നവയറുകളോട്
കണ്ണുരുട്ടുന്നുണ്ട്.

വേദനയുടെ
ചില്ലുകൾ ആഴ്ത്തിയ
തനിയാവർത്തനങ്ങളടയിരിക്കുന്ന പാതകളെ
സ്വയം മറന്നവർ
അറിയാതെ
എത്തിപ്പിടിക്കുന്നുണ്ട്.

ഇടവഴികളിൽ
നാട്യതയുടെ
പൊയ്മുഖങ്ങൾ
സ്നേഹച്ചൂടാൽ ചമയമിട്ട്
നിഴൽക്കൂത്ത്‌
ആടിത്തിമിർക്കുന്നുണ്ട്.

ഒരിടത്ത് കടൽത്തിരമാലകൾ
പ്രണയികൾക്കായി
മരണതീരത്തെ
നൂൽപ്പാലത്തിൽ
നഷ്ടപ്രണയത്തിന് കുരിശു വരയ്ക്കുന്നുണ്ട്.

ആശകളുടെ
പൂങ്കാവനത്തിൽ പൂത്തുലഞ്ഞ
ചില പ്രണയങ്ങൾ
അതിജീവനത്തിന്റെ
ഗാനമാലപിച്ച്
അലോസരപ്പെടുന്നുണ്ട്.

മനസ്സിൻ
തമോഗർത്തഭൂമികയിൽ
ആവോളം വിളയാടി
മായാമരീചികയിലെ
അപഥസഞ്ചാരികൾ
വിതുമ്പുന്നുണ്ട്.

അവസരങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുമ്പോഴും
ആവർത്തനങ്ങളുടെ
നിഴൽപ്പാടുകളെ
സമാഹരിച്ചും ജീർണ്ണിച്ചും
പരിപോഷിക്കുന്ന ജന്മങ്ങൾ
ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കരയുകയും
കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ചിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്

കവർ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

നിശാഹൃദയം ഇരുണ്ടപ്പോൾ മുഖം മിനുക്കാനെത്തിയ
താരകങ്ങളെ ഓട്ടുരുളിയിൽ കമഴ്ത്തി നിരത്തിവച്ചു…
നിലാവ് അന്തംവിട്ട് പാരിജാതച്ചെടിയുടെ ചില്ലകളിൽ
കുന്തിച്ചിരുന്നു..
നെറികേടു കാട്ടാത്ത രാപ്പാടി ഇനിയും പൂക്കാത്ത
തേൻമാവിന്റെ ഉണങ്ങിയ കൊമ്പിലെച്ചെറുപൊത്തിൽ
സാധകം ചെയ്തു…
വഴിതെറ്റിവന്ന ചന്ദ്രൻ കിണറിലെ വെയിലെടുക്കാതെ
ബാക്കിവന്നജലത്തിൽ വീണൂറിച്ചിരിച്ചു…
അതു കണ്ടിട്ടാവാം കുറെ ഈയാം പാറ്റകൾ അവയുടെ
ചിറകുകൾ വെള്ളത്തിൽ കൊഴിച്ചിട്ടു..
ജനാലച്ചില്ലിനിപ്പുറം സമാന്തരമായി
സ്വപ്നപ്പൂമൊട്ടുകൾ
വിരിഞ്ഞ് വികസിച്ച് കരിഞ്ഞ് കൊഴിഞ്ഞുവീണു
നിഴലിന്റെ പേടിയിൽ വിറയ്ക്കുന്ന മങ്ങിയ പ്രകാശം
കെട്ടുതുടങ്ങി..
ഇരുട്ടിന്റെയാഴക്കടലുകളിൽ പ്രതിദ്ധ്വനിയുടെ ഒച്ച
മാത്രം ബാക്കിയായി..
ശ്വാസം കിട്ടാതെ പിടഞ്ഞ
കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറും തെക്കും വടക്കും
കേവലബിന്ദുക്കളായി ഒടുങ്ങിയൊതുങ്ങുന്നു…
ഒഴുകുന്ന നദി ഇടയ്ക്കുവച്ച് തിരിഞ്ഞൊഴുകുക
സാദ്ധ്യമോയെന്നചോദ്യം ഡെമോക്ലീസിൻറെ
വാളുപോലെ മുന്നിൽ തൂങ്ങി നിന്നു…
വഴി അവസാനിച്ചുവെന്ന് കരുതി തിരിച്ചു നടന്നു
തുടങ്ങിയതാണ്…
പെട്ടെന്നായിരുന്നു സ്വർഗ്ഗരാജ്യത്തിൽനിന്നുള്ള
സൂചനപോലെയിച്ഛാശക്തിയുടെ
അപരിമിതമായൊരു പച്ച വെളിച്ചം
ചൂണ്ടുപലകയിൽ തെളിഞ്ഞത്…..

കവർ : ആദിത്യ സായീഷ്