കുമാരി ഗീത

കവിയും ഞാനും

ഒരിക്കൽ മലബാറിൽ നിന്നും ചെങ്ങന്നൂരിലേക്കുള്ള യാത്രാമദ്ധ്യേ തൃശ്ശൂർ സ്റ്റേഷനിൽ വണ്ടി നിൽക്കുമ്പോൾ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലൂടെ പ്രിയ കവി ഒ എൻ വി പത്നീസമേതനായി നടന്നു പോകുന്നത് കണ്ടു. ഓടിച്ചെന്ന് കാൽ തൊട്ട് വന്ദിച്ചപ്പോൾ പരിചയമുള്ളതുപോലെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും സുധയല്ലേ എന്ന് ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു.മറുപടി പറയും മുൻപ് ഞാൻ യാത്ര ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ട്രെയിൻ ചൂളം വിളിക്കുകയും ഞാൻ ഓടി വണ്ടിയിൽ കയറുകയും ചെയ്തു അവിടം മുതൽ വീടെത്തുവോളം ഓ എൻ വി ക്കവിതകളിൽ എന്റെ മനസ്സു മുങ്ങിപ്പോങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഞാൻ ഏതോ സുധക്കു വേണ്ടി അനുഗ്രഹം ഏറ്റുവാങ്ങിയ ആ നിമിഷം ഒരു കണ്ണാടിയിൽ എന്നപോലെ ഇന്നും തെളിഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.

ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം

30 കവിതകളുടെ സമാഹാരമാണ് ഭൂമിക്കൊരുചരമഗീതം.അതിൽ ഏറ്റവും സത്തായത് , പുസ്തകത്തിന്റെ പേരിനായി തെരഞ്ഞെടുത്ത “ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം ” തന്നെ. ഡോ. എം ലീലാവതിയുടെ ഗഹനമായ അവതാരികയും, കവിയുടെ “എന്റെ കവിത ” എന്ന ആമുഖവും ചേർന്നു ഗംഭീരമായത്.

സർവ്വം സഹയായ ഭൂമിയെ സ്വാർത്ഥപുരണത്തിനായി ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിനെ തിരെയുള്ള ശക്തമായ മുന്നറിയിപ്പാണ് “ഭൂമിയ്ക്കൊരു ചരമഗീതം” എന്ന കവിത.പുസ്തകത്തിൽ രണ്ടാം കവിതയായി വരുന്നു “ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം”. ഒന്നാമത്തെ കവിതയായി “സൂര്യഗീതം” ഉൾപ്പെടുത്തിയത് ബോധപൂർവം തന്നെയാവും. സൗരയൂഥത്തിന്റെ ‘ബോണ്ടിങ്’ ഈ സമാഹാരത്തിലൊതുങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്നു തോന്നി. സൂര്യഗീതത്തിന്റെ വായനയോടു ചേർത്തുതന്നെ ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതവും വായിക്കുമ്പോൾ മെച്ചപ്പെട്ട വായനാനുഭവം തോന്നും.

“പൂവുകളിലടിവച്ചു,
പുഴകളിൽ നീരാടി
പുളിനഹരി തങ്ങളിൽ
തളികകൾ നിറച്ചു
കിളിമൊഴികളാൽ
സ്വരജതികളുരുവിട്ടു”

“വിത്തിനെ മഹാവൃക്ഷമാക്കുന്ന, വൃക്ഷത്തിൽ വിത്തുകൾ നിറയ്ക്കുന്ന, കാറ്റിന്റെ കൈകളിൽ എടുത്തവയ എമ്പാടുമായി കുടിയിരുത്തി
ഇടിവെട്ടി
മുളവെട്ടി
ഇലനീട്ടി
വെയിൽമോന്തി
ശതശാഖികൾ പടർത്തിയൊരു കാടിന്റെ സാന്ദ്ര ഹരിതാഭമാം സംഗീതമാക്കുന്ന
ജീവന്റെ ഉന്മത്ത നൃത്തം…”

ഗംഭീരം എന്നു വണങ്ങി നമുക്കിതിനു
മുന്നിൽ നമ്രശിരസ്‌കരാകുന്നതൊപ്പം മറ്റുള്ളവർക്കായി സ്വയം
കത്തിയെരിയുന്ന സുസ്നേഹമൂർത്തിയായ സൂര്യന് “സ്വസ്തി സൂര്യ തേ സ്വസ്തി” എന്ന് കവിയോടു ചേർന്ന് നിന്ന് ജപിക്കാം.

ആകാശഗംഗയുടെ ഹാർമണിയെ, സുസ്ഥിരതയെ, മതിയാവില്ല നിലനിൽപ്പിനെത്തന്നെ ഭസ്മീകരിക്കുന്ന പ്രവണതയുമായി മനുഷ്യൻ ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ അതിനെതിരെ ശക്തമായി കവികളും പ്രകൃതിസ്നേഹികളും അണിനിരന്നു. “സൈലന്റ് വാലി’ യിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ അത്രയൊന്നും സൈലന്റ് ആയിപ്പോകരുതെന്നു നമ്മളും ആഗ്രഹിച്ചു. ഒ എൻ വി യും സുഗതകുമാരിയുമൊക്കെ നമ്മുടെ ചിന്താമണ്ഡലത്തെ സ്വാധീനിക്കയും ചെയ്തു.

ഈ കവിത മനുഷ്യൻ മനുഷ്യനല്ലാതായി ഭൂമിയെ കൊല്ലുന്ന കാലത്തോളം “അരുതേ”യെന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും.

ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം ആലപിക്കുമ്പോഴും, കവിതന്നെ ആമുഖത്തിന്റെ അവസാനവരിയിൽ സൂചിപ്പിക്കുന്നു :
“അശ്വത്ഥാമാഹത” എന്നു ഉറക്കെയും ‘കുഞ്ജര ‘എന്ന പതുക്കെയും പറഞ്ഞ് സത്യം ദീക്ഷിക്കുന്ന സംതൃപ്തിക്കു വേണ്ടിയല്ല. ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം ഉറക്കെ പാടുമ്പോഴും” ദീർഘസുമംഗലീ ഭവ: എന്നു ഭൂമിയെ നോക്കി പതുക്കെ മന്ത്രിച്ചു പോകുന്നു. ഭൂമിയുടെ സീമന്തരേഖയിൽ എന്നും പ്രഭാതകുങ്കുമം തുടിക്കുന്നത് കാണാൻ എന്റെ കവിത മോഹിക്കുന്നു, അതു ചാർത്തുന്ന സൂര്യന്റെ നേർക്ക് ഒരു സങ്കീർത്തനം ആവാനും.’എന്നുമാത്രമല്ല “ഇതു നിന്റെ, എന്റെയും ചരമ ശുശ്രൂഷയ്ക്ക്” എന്ന വരികളിലൂടെ മനുഷ്യന്റെ ഇത്തരം പ്രവൃത്തികൾ മനുഷ്യരാശിയെത്തന്നെയാണ് ഇല്ലാതാക്കുന്നത് എന്നുറക്കെ പറയുകയാണ് കവി.

പന്തിരുകുലത്തിന്റെയും അമ്മ ഭൂമിയാണെന്നു പറയുമ്പോൾ ഏകോദരസാഹോദര്യവും ,അദ്വൈതചിന്തയുടെ സമത്വസുന്ദരമായ പ്രശാന്തിയും ഓർമിപ്പിക്കയാണ്.

ഈ കവിതയിൽ രണ്ട് ഭാവങ്ങളുടെ സംഘർഷം കാണാം
അമ്മ മക്കൾക്ക് നൽകിയ വാത്സല്യത്തിന്റെയും
മക്കൾ അമ്മയോടു കാട്ടിയപൈശാചികതയുടെയും.

ഇതിൽ ഒന്നാമത്തെ ഭാഗത്തിൽ കാല്‌പനികയുടെ പ്രത്യേകതകളാണ് കാണാൻ കഴിയുന്നത്. പ്രകൃതിജന്യമായ അനുഭവങ്ങളെ ഏറെ ഹ്യദ്യവും മധുരവുമായി ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഭൂമിയുടെ വന്യവും ക്രൂരവുമായ വിധിയുടെ മറുവശമായി രണ്ടാംഭാഗത്തെ തുറന്നുകാട്ടുന്നതിന് ഹൃദ്യമധുരമായ അനുഭവബിംബങ്ങൾ അനിവാര്യമാണ്. ഈ വിരുദ്ധഭാവങ്ങളുടെ സംഘർഷമാണ് ഒറ്റവാക്കിൽ ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീതം. ഈ വിരുദ്ധഭാവതലങ്ങളെ അവതരിപ്പിക്കാൻ ധാരാളം ബിംബങ്ങളെ ക്രമീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.

“വനനശീകരണംകൊണ്ടുള്ള പ്രാദേശികദുരന്തത്തിൻ്റെ ചിത്രം മാത്രമല്ല, മനുഷ്യവർഗ്ഗത്തിന്റെ പരമവിനാശത്തിൻ്റെ ചിത്രം കുടിയാണ് ‘ഭുമിക്കൊരു ചരമഗീതം”

“നിന്നിൽ കുരുക്കുന്ന കറുകയുടെ നിറുകയിലെ
മഞ്ഞുനീർത്തുള്ളിയിൽപ്പോലും
ഒരു കുഞ്ഞു സൂര്യനുണ്ടതു കണ്ടുദിച്ചിതെൻ
കരളിലൊരു വിസ്മയവിഭാതം!”

“നീയെന്റെ രസനയിൽ വയമ്പും നറുതേനുമായ് വന്നൊരാദ്യാനുഭൂതി!
നീയെന്റെ തിരികെടും നേരത്തു തീർഥ കണമായലിയുമന്ത്യാനുഭൂതി”.

ഇങ്ങനെ ഭാവോജ്ജ്വലങ്ങളായ എത്രയോ വരികൾ.

അനിവാര്യമായ ഒരു ദുരന്തത്തിലേക്കു നടന്നുനീങ്ങുന്ന ഭൂമാതാവിന്റെ ദയനീയചിത്രം നമ്മെ വല്ലാതെ വിമ്മിഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നു . ഓണനിലാവിന്റെ പുടവയുടുത്ത ഭുമി അതിൻ്റെ വലിയ തറവാട്ടിൽ നിന്ന് ഭ്രഷ്ടയാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. കുഞ്ഞുസൂര്യൻ, കാമധേനു, ഉണ്ണിക്കനികൾ, അഞ്ചിതൾപൂക്കൾ, അമ്പലപ്രാവുകൾ, കിളിമുട്ട, പൂവാക, പുത്തിലഞ്ഞി, കൊന്ന, കുയിൽ, സന്ധ്യ…..എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഭാവബിംബങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ആത്മനിർവൃതിയുടെ അന്ത രീക്ഷം “മുണ്ഡിതശിരസ്‌കയായ്, ഭ്രഷ്മയായ്, മാനഭംഗത്തിൻ്റെ മാറാപ്പുമായ്, സൗരയൂഥ പ്പെരുവഴിയിലൂടെ” നടന്നു നീങ്ങുന്നഭൂമി ചിത്രത്തിൻ്റെ തീവ്രത വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു.

മക്കൾ ചെയ്‌ത തെറ്റിന് ഇത്രയെല്ലാം പീഡിതാനുഭവങ്ങൾ അനുഭവിക്കേണ്ടിവ ന്നിട്ടും സർവ്വം സഹയായ് നിൽക്കുന്ന ഭൂമാതാവ്.

“മക്കളുടെ പാപഭാരം മുഴുവൻ ഏറ്റെടുത്ത് ശൂന്യതയിലൂടെ നീങ്ങുന്ന മാതാവിൻ്റെ ചിത്രം നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ കുടികൊള്ളുന്ന മഹാമാതാവെന്ന ആദിബിംബത്തെയും ആരാധനാഭാവത്തെയും ഒരുമിച്ച് ഉണർത്തി ജ്വലിപ്പിക്കുന്നു” എന്നിങ്ങനെ ഇക്കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് ഡോ. എം. ലീലാവതി അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.

ഇത് ഭൂമിയുടെ മാത്രം നാശമല്ലായ്ക യാൽ കവി ഭൂമിയ്ക്കും തനിക്കും കൂടി ചരമഗീതം രചിക്കുന്നു.

ഒറ്റക്കവിതയിലൂടെ ഭൂമിയുടെ ദുരന്താഘാതം തീവ്രാനുഭവമായി ഏൽപിക്കുന്നു എന്നതാണ് “ഭൂമിക്കൊരു ചരമഗീത’ത്തിൻ്റെ പ്രസക്തി.

തിരിച്ചുപോകാൻ സാധ്യയില്ലാത്ത കാലഗതിയെക്കുറിച്ച് മനുഷ്യൻ മനസ്സിലാക്കുന്നതോടെ അവനിൽ മൃത്യുഭീതിയും ദുഃഖവും ഉണ്ടാകുന്നു.

“മൃതിശാന്തി, ആത്മശാന്തി, അമൃതശാന്തി” എന്നിങ്ങനെ മൂന്നുവട്ടം ശാന്തിമന്ത്രം ഉരുവിട്ട് അവസാനിക്കുന്ന കവിത മനുഷ്യനുവേണ്ടി ഭൂമിയെ ബലികൊടുക്കുക എന്നത് അവസാനിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള ശക്തമായ സന്ദേശമാണ്.

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

മകനെ ,

അകലെ
മഞ്ഞുമടക്കുകളിലെ
തണുത്തുറഞ്ഞ ദിനരാത്രങ്ങളിൽ
നീയെന്നിൽ നെരിപ്പോടായിരുന്നു .

ഉറക്കം വഴിതെറ്റിപ്പോയ
കറുത്തയാമങ്ങളിൽ
നീ കനവിലെ രാജകുമാരനായി.

ബലയും അതിബലയും ജപിച്ച
അത്താഴവേളകളിൽ
നീയെന്റെ നിറവായി.

ഇഷ്ടപുസ്തകത്താളുകളിൽ
നിന്നെത്തന്നെ വായിച്ചു ഞാൻമയങ്ങി .

അമ്മയ്ക്കു സമ്മാനിക്കാനാശിച്ച പട്ടുകൾ
നിന്റെസ്കൂൾ യൂണിഫോമായി
വടിവൊത്തുനിന്നു.

നീ ജനിച്ചനാൾ മുതൽ
എന്റെ ജീവവായുവും ചാലകവും
നീമാത്രമായിരുന്നു.
എന്റെ കുതിരശക്തിപ്രവാഹമേ
നീയെന്റെ സ്വപ്നനിറവ്.

എന്നിട്ടും
നിന്റെമടിയിൽ
തലചായ്ക്കാൻ എന്നിലേക്കു
വാർദ്ധക്യമിഴയും മുമ്പ്

നിന്റെകയ്യിൽ കൈത്തോക്കു പിടിപ്പിച്ചതാരാണെന്റെ മുത്തേ?

എന്നിലേക്കു തീരാനോവിനെ ഒഴുക്കി
നീയിങ്ങനെ അട്ടഹസിക്കരുതേ..

ലഹരിയുടെ കൊലപാതക
മുനമ്പിൽ നിന്നു നീയലറുമ്പോൾ

” അരുതേ” യെന്നു
പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ കരയുന്നത്
നീ കേൾക്കാത്തതെന്ത്?

സുനാമിത്തിരയടങ്ങിയ
തീരത്തെ കാഴ്ചകളിൽ

ഒന്നും ബാക്കിയില്ലേയെന്ന അമ്മയുടെ നിലവിളി ദിഗന്തങ്ങളെപ്പോലും
നടുക്കുന്നു

ഏതായിരുന്നു ആ ഭീകരവളവ്?

നീയെന്റെനെഞ്ചിൽ നിന്നും തെറിച്ചുപോയ അപകടവളവേതായിരുന്നു ?

*ബല,അതിബല:
പൈദാഹ ശമനത്തിനുള്ള മന്ത്രങ്ങൾ

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

ഉള്ളിലൊരു കഥാതന്തുവിന്റെ തുടിപ്പു സ്വയം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ
കോളിങ്ബെല്ലിന്റെ ശബ്ദം.അല്പം ഈർഷ്യയോടെ വാതിൽ തുറന്നു.മുന്നിൽ ജയദേവൻ.ചന്ദ്രിക ടീച്ചറിന്റെ ഇളയ മകൻ.

ആലിപ്പഴം വീണുകിട്ടിയ സന്തോഷം ഉള്ളിലൊതുക്കി.എന്നെ പരിചയമില്ലാത്ത ജയന് എൻ്റെ അതിസന്തോഷത്തിന്റെ കാരണം തിരിച്ചറിയാനാവില്ലല്ലോ.
അദ്ദേഹം സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്താൻ കരുതിക്കൊ ണ്ടുവന്ന വരികൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ തടഞ്ഞു .
“വേണ്ട ജയൻ,എനിക്ക് ആളെ മനസ്സിലായി”.
അമ്പരപ്പു മറയ്ക്കാതെയെങ്കിലും മറുപടി ഒഴുകി വന്നു.
“അമ്മയുടെ ഫയലിൽ നിന്നുകിട്ടിയ വിലാസവും റോഡുമാപ്പും കൃത്യമായിരുന്നു. വീടു കണ്ടുപിടിക്കാനെളുപ്പമായി . പരിചയപ്പെടുത്താതെ എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞതു നന്നായി.സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തൽ എനിക്കത്ര ഇഷ്ടമല്ല.”

അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു
“അമ്മ മക്കളെ കൃത്യമായി പരിചയപ്പെടുത്തിയിരുന്നു, ജയൻ. ഒരു പ്രത്യേക പ്രസാദം ആ മുഖത്തു വിരിഞ്ഞു. ചന്ദ്രികടീച്ചറാണ് മുന്നിൽ നില്ക്കുന്നത് എന്നുതോന്നിപ്പിക്കുന്ന സംസാരവും ഭാവവും.ആ ഓർമ്മ കൊണ്ടുവന്ന മൗനത്തിന്റെ ആവരണം തട്ടിമാറ്റി ഞാൻ പെട്ടെന്ന്പറഞ്ഞു.”ഇളയ ആളെത്തന്നെയാണ് കൂടുതൽ പരിചയം”.വീണ്ടും ആ പ്രകാശം മുഖത്തു മിന്നിമറഞ്ഞു.

അല്പം സ്വകാര്യസംഭാഷണങ്ങൾക്കു ശേഷം കയ്യിലെ ഫയൽനീട്ടി
“അമ്മ പോയ ശേഷമാണ് ഈ ഫയൽ കണ്ടത്.
ബാങ്ക് ഡെപ്പോസിറ്റുകളുടെ രസീതുകളാണ് . ഡെത്ത്ക്ലെയിം ശരിയാക്കാൻ വേണ്ടതു ചെയ്യണം.ഇതിവിടെത്തന്നെ ഏൽപ്പിക്കണമെന്നു അമ്മ കുറിച്ചിരുന്നു. തിരക്കില്ല, ഞാൻ പിന്നെ വന്നോളാം”.

ജയൻ യാത്രപറഞ്ഞു പടിയിറങ്ങുമ്പോൾ അമ്മയുടെ മകൻതന്നെയെന്ന് ഒരുവട്ടംകൂടി ഓർത്തു.

ഫയൽ കയ്യിൽ വച്ചുകൊണ്ട് കുറേനേരം ഇരുന്നു.പ്രഗത്ഭരായ മക്കൾക്ക്‌ നിഷ്പ്രയാസം ചെയ്യാവുന്ന കാര്യം എന്നെത്തന്നെ ഏല്പിക്കണമെന്ന്
കുറിച്ചുവച്ചതെന്തേ? അതും ഞാൻ ആ ശാഖയിലല്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും.ഒന്നും ഉദ്ദേശിക്കാതെ ടീച്ചർ ഇങ്ങനെചെയ്യില്ല.ഓർമ്മകൾ
ശരവേഗത്തിൽ പിന്നിലേക്കോടി. ബാങ്കിനുള്ളിൽ
വച്ചു ടീച്ചറിനെ പരിചയപ്പെട്ട നാളുകൾ വ്യക്തമായി
തെളിഞ്ഞുവന്നു.

കാഷ്ക്യാബിനു മുന്നിലെ നല്ല തിരക്കിനിടയിലും കസ്റ്റമർലോഞ്ചിന്റെ അങ്ങേത്തലക്കൽ നിന്ന്
കൈവീശി വേഗതയിൽ നടന്നടുക്കുന്ന ചന്ദ്രികടീച്ചറെ ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തിരിച്ചറിയും.അത്രമേൽ പ്രിയപ്പെട്ടവരെ ഏതു ജനസഞ്ചയത്തിലും തിരിച്ചറിയുമല്ലോ.കാഴ്ചയിലും നടപ്പിലും തികച്ചും വ്യത്യസ്തയായ ടീച്ചറിനെ ഉറപ്പായും കാണും.വെളളിനിറം കടന്നുതുടങ്ങിയ ചുരുണ്ട മുടി.വെള്ളയിൽ പൂക്കൾ തുന്നിയ വേഷം. മുഖത്ത് സദാ പ്രസന്നത കലർന്ന ഗൗരവം.ഇംഗ്ലീഷ്സാഹിത്യത്തിൽ അസാമാന്യ അവഗാഹം .എന്നാലോ കണക്കിനോടും കണക്കുകൂട്ടലുകളോടും ഭയഭക്തിബഹുമാനത്തോടെ ഒരകലം.ഒരിക്കലുംതിരക്കു കൂട്ടിയോ പരിചയത്തിനെ മുതലെടുത്തോ സ്വന്തം കാര്യം നടത്താൻ
തയ്യാറാവത്തയാൾ.ഇതൊക്കെയാണ് പ്രൊഫസർ ചന്ദ്രികാമ്മ.

വൈജാത്യങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്നുകൊണ്ടു തന്നെ ഞങ്ങൾ വേഗം സൗഹൃദവലയത്തിലായി. സൗഹൃദം എന്നു പറയാനാവില്ല വലിയൊരു
ആദരവും കരുതലുമായിരുന്നു.
ഭാഷയും സാഹിത്യവും എന്നും ദൗർബല്യമായിരുന്ന എനിക്കു ടീച്ചർ ഗുരുവും സ്നേഹിതയും ചേച്ചിയുമായി. എന്നോടും ടീച്ചറിനു വലിയ വാത്സല്യമായിരുന്നു.വീട്ടിൽവച്ചുള്ള ട്യൂഷൻ
ക്ലാസ്സുകളിൽ ഞാനും പങ്കെടുത്തു.. വലിയ കോമ്പൗണ്ടിലെ വലിയവീട്ടിൽ തന്റെ ഏകാന്തത മുക്കികളയാൻ നടത്തുന്ന ക്ലാസുകൾ ശിഷ്യഗണങ്ങൾക്കിമ്പമുള്ളതായിരുന്നു.

മക്കളെല്ലാം ബൗദ്ധികമേഖലയിൽ നേട്ടങ്ങൾ കൊയ്യുമ്പോഴൊക്കെ ടീച്ചർ വലിയ അഭിമാനത്തോടെ അതു പങ്കുവയ്ക്കും.ആ നേരം മുഖത്ത് തെളിയുന്ന ഊർജം കാണേണ്ടതു തന്നെ.ടീച്ചർ നെഞ്ചിൽ പിശുക്കി സൂക്ഷിച്ച അളവില്ലാത്ത സ്നേഹമാണത്രേ അവരുടെ നേട്ടത്തിനു പിന്നിൽ. സ്നേഹം വാരിക്കോരി കൊടുത്തിരുന്നെങ്കിൽ അവർ രക്ഷപ്പെടില്ലായിരുന്നു എന്നു ടീച്ചർ വിശ്വസിച്ചു.
അക്കാലത്തെ മാതാപിതാക്കളുടെ പൊതുധാരണ അതായിരുന്നല്ലോ.മാത്രമല്ല അച്ഛൻ തുണയ്ക്കാനില്ലാത്ത ആൺമക്കളെ ബന്ധുക്കളുടെ സഹായമില്ലാതെ വളർത്താൻ ഈ ഗൗരവആവരണം സഹായിക്കുമെന്നു ടീച്ചർ വിശ്വസിച്ചു.മാതൃസഹജമായ വാത്സല്യത്തെ ചെപ്പിലടച്ചു.പിശുക്കി സമ്പാദിച്ചുകൂട്ടിയ സ്നേഹക്കലവറ തുറക്കാനുള്ള ശുഭമുഹൂർത്തം മക്കളെല്ലാം നേട്ടങ്ങളുടെ മുകളിലെത്തിയിട്ടേ വരൂ എന്ന തോന്നലിൽ തനിക്കും അവർക്കും വൈകാരികനഷടമുണ്ടായി എന്നു പോകെപ്പോകെ ടീച്ചർ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും മക്കളുടെ ഉയർച്ചക്കു തന്റെ ആ ത്യാഗമാണു കാരണം എന്നു ടീച്ചർ ആശ്വസിച്ചു .പാതിവഴിയിൽ ഒറ്റപ്പെടുത്തിപ്പോയ പ്രിയതമനെ കുറിച്ചു ഒന്നും പറയാൻ ഇഷ്ടമായിരുന്നില്ല. അയാൾ കാരണമാണ് തനിക്ക് ഭാരമുളള കവചം അണിയേണ്ടി വന്നതെന്ന് മാത്രം
പലവട്ടം പരിതപിച്ചിരുന്നു.മക്കളും പേരക്കുട്ടികളുമൊത്തുള്ള വരുംകാല ജീവിതമെന്ന സ്വപ്നത്തിലെത്തിനിൽക്കുന്ന ചർച്ചകൾ.

സ്നേഹക്കലവറയുടെ താക്കോലും പിടിച്ചുകൊണ്ടു മക്കളുടെ അവധികൾ
കാത്തിരുന്നു ടീച്ചർ.ജോലിയിലായിരിക്കുന്ന മക്കളെ മനസാ ലാളിച്ചുകൊണ്ട് ഇടക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് കലവറയിലെ സ്നേഹനിധിച്ചെപ്പു തുറന്നു. ഉള്ളിലെ വാത്സല്യക്കൂമ്പാരം പങ്കിടാനാവാതെ മനസ്സിന്റെ നെരിപ്പോട് പുകഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. തഴുതിട്ട കതകിനു പുറത്തേക്ക് പുകമണം വ്യാപിപ്പിക്കാതെ.

സുഖദുഃഖചിറകുകൾ വീശി കാലം പറന്നു
കൊണ്ടേയിരുന്നു.ആകാംക്ഷയും അനാരോഗ്യവും
ടീച്ചറെ അലട്ടിയിരുന്ന കാലത്ത് ഞാനും അകലെ ഔദ്യോഗിക തിരക്കിലായി.ഇടക്കൊക്കെ വന്നു
കാണുമ്പോൾ നിധിച്ചെപ്പു തുറന്നു എന്റെവക നീക്കിയിരുപ്പു കണക്കുതീർത്തു തന്നിരുന്നു.താളംതെറ്റി മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തെ കുറിച്ച് പരിഹാസരൂപത്തിൽ ടീച്ചർ പറയുമ്പോൾ ‘അങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടില്ല, കുറെക്കൂടെ ചെയ്യാനുണ്ട് ‘ എന്നു ഞാനും പറയും.

പക്ഷെ ഒരു ഞായറാഴ്ച അലസതയിൽ മുങ്ങാങ്കുഴിയിട്ട് നൂറു വാർത്തകൾ കാണുമ്പോൾ ടീവീയിൽ ടീച്ചറിന്റെ മുഖം തെളിയുന്നു.കർമബന്ധങ്ങളുടെ കെട്ടു പൊട്ടിച്ചുകൊണ്ട് സമയരഥത്തിലേറി എന്റെ ടീച്ചർ. സ്ഥിരമായി എന്റെ കയ്യിലുണ്ടാവാറുള്ള റിമോട്ടു വീണുപോയി.ടീച്ചറിന്റെ മഹത്വങ്ങൾ എന്തൊക്കെയോ കേൾക്കുന്നുണ്ട്.നാട്ടിലെത്തി,പമ്പയുടെതീരത്തെ വലിയവീട്ടിലെക്കോടിയെതതി. ചില്ലുകൂട്ടിനുള്ളിൽ വെള്ളപുതച്ചു കിടക്കുമ്പോഴും പതിവു ഗൗരവം.പതിവിലേറെ മുഖപ്രസാദം.

തിരക്കും ബഹളവും അലർജിയായതു കൊണ്ട് ഉത്സവ നാളുകളിലൂം ഉത്രട്ടാതി വള്ളംകളിക്കും നാടുവിട്ടു
കളയുന്ന പതിവിനെ കുറിച്ച് ടീച്ചർ തമാശ
പറയാറുണ്ട്.ഇപ്പോൾ എന്തോ ചുറ്റുമുള്ള ആളും ബഹളവും ആസ്വദിക്കുംപോലെയൊരു ഭാവം !!!.
ചുറ്റും ഇരിക്കുന്ന പുത്രപൗത്രബന്ധുമിത്രാദികളെ എല്ലാവരെയും ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു,അവരെക്കുറിച്ചുളള വരകൾ അത്ര കൃതൃമായിരൂന്നല്ലോ.ഇടയ്ക്കു പഴയ ആൽബങ്ങൾ കാണിച്ചു തന്നിരുന്നു.സങ്കടക്കടലിൽ പെട്ട അവരുടെ സാമീപ്യം ടീച്ചർ ആസ്വദിക്കുന്ന പോലെ.എന്റെ മണ്ടൻ ചിന്തകൾ. ആത്മാവിന് സുഖദുഃഖങ്ങളോ ? വസ്ത്രം മാറുന്ന പോലെ ദേഹി പുതിയൊരു ദേഹം സ്വീകരിക്കണമെന്നും അടുത്ത ജന്മം എന്റെ ഇരട്ടസഹോദരിയായി ജനിക്കണമെന്നുംവല്ലാത്തൊരു മോഹം. ചില്ലുകൂടിനരികെനിന്ന് ചന്ദനത്തിരിയുടെ പുകപടലം എന്നിലേക്കടുത്തു വന്നു വട്ടം ചുറ്റി നിന്നു പിന്നെ മെല്ലെ അകന്നുപോയി.

“നിനക്കു തിരക്കല്ലേ പിന്നെ കാണാം. ഞാൻ എപ്പോഴും ഫ്രീ ആണേ”പതിവ് യാത്രാമൊഴി.”കാണാം,കാണണം” എന്ന സ്ഥിരംമറുപടി എന്റെ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി.

ചുറ്റിലുമുള്ളവർക്ക് ഞാൻ വെറുമൊരു വിസിറ്റർ മാത്രം.അപരിചിതത്വത്തിന്റെ പുതപ്പിനുള്ളിൽത്തന്നെ ഞാൻ അല്പംകൂടെ ആ മുഖത്തേക്കു നോക്കിനിന്നു.
ചില്ലുകൂട്ടിലുറങ്ങൂന്ന ടീച്ചറിനരികെ അധികം നിൽക്കാനായില്ല.എന്റെ ടീച്ചർ എന്ന അഹങ്കാരം രക്തബന്ധങ്ങളുടെ വലയത്തിനുള്ളിലെത്താൻ ശക്തമല്ല എന്നൊരു നൊമ്പരം.എല്ലാ ദുഃഖവും പമ്പകടത്തുന്ന സാക്ഷാൽ പമ്പാ തീരത്തേക്ക് കാലുകൾ അറിയാതെ ചലിച്ചു.വീശിയടിക്കുന്നകാറ്റ്.കുഞ്ഞോളങ്ങൾ എന്നെപ്പോലെ പരവശതയിൽ.ആകാശത്തിൽ രൂപംമാറിവരുന്ന
മേഘശകലങ്ങളോടു സങ്കടം പങ്കിട്ടിരിക്കുമ്പോൾ പരിചിതമായ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടപോലെ..
തിരിഞ്ഞുനോക്കി.പഴയതിലും പ്രസന്ന വദനയായ ടീച്ചർ.ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം പായൽ പിടിച്ച പടവുകളിലൊന്നിൽ വന്നിരുന്നു ‘ഞാനും അവിടന്നു മുങ്ങി’യെന്നു പറയുംപോലെ. സ്നേഹക്കലവറ താനേ തുറന്നു ഇളംകാററായി എന്നെ തഴുകി ആകാശവീഥിയിലെത്താൻ വെമ്പുന്നപോലെ.ചന്ദനഗന്ധമുളള കാറ്റ് പമ്പയുടെ ഉള്ളിലും മുകളിലും മെല്ലെ കറങ്ങിനടക്കുന്നു.ഞാൻ എന്റെ കാലുകൾ പമ്പയിലേക്ക് ഇറക്കിവെച്ചു. തണുപ്പുകൊണ്ട് പമ്പ എന്നെ തലോടിഅശ്വസിപ്പിച്ചു.പുറമെ ചുറ്റിയടിച്ചു ചൂളംവിളിച്ച കാറ്റും സാന്ത്വനഗാനം പാടി.

പല്ലിയുടെ ഒച്ച ചിന്തകൾ മുറിച്ചു.
ഫയലിലെ പേജുകൾ മറിക്കുമ്പോൾ ടീച്ചറിന്റെ അടുത്തിരിക്കുമ്പോലെ.മക്കളെ എന്നെ ഏൽപ്പിക്കുമ്പോലെ. രക്തബന്ധത്തിന്റെ കെട്ടുപാടുകളുളളവർ അർപ്പിക്കുന്ന തിലോദകത്തെക്കാൾ വലിയൊരു നിയോഗം എനിക്കായി കരുതിയ ടീച്ചറമ്മക്കു എന്റെ ആത്മപ്രണാമം..

വര : പ്രസാദ് കാനത്തുങ്കൽ

കവർ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

കനത്തമഴ നനുത്ത വെയിലിനു
ബാറ്റൺ കൈമാറുകയായ്.
അലസതയുടെ കമ്പളം പുതച്ച്
പെയ്തൊഴിഞ്ഞ മഴയെപ്പുകഴ്ത്തി ഞാനെന്റെ ഉമ്മറപ്പടിയിൽ..

പലവഴി അലഞ്ഞു നടന്നിരുന്ന വന്ധ്യമേഘങ്ങൾ കൂട്ടം കൂടിയും തമ്മിലടിച്ചും
മിന്നൽപ്പിണർച്ചുരിക വീശിയും
യുദ്ധകാഹളം മുഴക്കവേ
കാർമേഘപ്പുടവയിൽ മഴവിൽച്ചിത്രം
ചേർന്നിരുന്ന ആകാശക്കമ്പളത്തിനു കരിവേഷപ്പകർച്ച..
ദേവതാരുവിന്റ കൊമ്പിലെ കൂട്ടിൽ മുട്ടയിൽ നിന്നു പുറത്തേക്കെത്താൻ
വെമ്പൽ കൂട്ടുന്ന ഓമനകൾക്കരികെ
ഭയന്ന അമ്മക്കുരുവിയെ ആരും കണ്ടില്ല

അവളുടെ ആർദ്രമായ വിളി മഴയിൽ മുങ്ങി കാറ്റിലലിയവേ ..
വേവലാതി പൂണ്ടു കാറ്റ് ആടിക്കളിച്ചു…
മണ്ടൻകാറ്റ്…
രോമക്കുപ്പായക്കാരൻ ദേവതാരുവിന്റെ കൊമ്പിലെ കുഞ്ഞാറ്റയുടെ കൂടു
വീഴാറായത് കാറ്റിന്റെ വേവലാതി കൊണ്ടു മാത്രം.
ആർദ്രമായ രോദനം കാതിലെത്തവേ
നൊമ്പരം ഘനീഭവിക്കവേ
എന്റെ നെഞ്ചിനുള്ളിലെ മേളക്കാരൻ
ദ്രുതതാളത്തിൽ കൊട്ടിപ്പാട്ടു തുടങ്ങി ..

വീഴാറായ കൂട്ടിലെ വിരിയാറായ മുട്ടകളും ..
പെയ്തൊഴിഞ്ഞ മാനവും ..
ഇവർക്കിടയിൽ ആർദ്രമായി
കുഞ്ഞൻകുരുവിയും കൂട്ടുകാരിയും…
പിന്നെ ഞാനും..

തെളിഞ്ഞ വെയിലിൽ
താളം തെറ്റിച്ചു തിരുവാതിരയാടി
തുമ്പിക്കൂട്ടങ്ങൾ..
നനഞ്ഞ ഇലകളിലൊരായിരം കുഞ്ഞു സൂര്യന്മാർ..
പെയ്തൊഴിഞ്ഞ സന്തോഷത്തിൽ
വെൺപട്ടുവാരിയുടുത്ത്
പശ്ചിമാംബരം..
ഇവരെല്ലാം പൂർവസ്ഥിതിയിലേക്ക്…

എത്രയോ കുഞ്ഞുകിളികൾക്ക് കൂടൊരുക്കാൻ
നിന്നുകൊടുത്ത ശക്തനായ രോമക്കുപ്പായക്കാരന്റെ ശാഖക്കു
ഇന്നെന്തുപറ്റി..?
ഓരോതവണ കുഞ്ഞുങ്ങൾ വിരിയുമ്പോഴും
അമ്മക്കിളിക്കൊപ്പം സന്തോഷം പങ്കിട്ടു കാറ്റിലാടികളിച്ച
ദേവതാരുവിന് എന്തുപറ്റി?

വിധിയാണെന്നും
ഓരോജീവനും ജനിക്കാൻ
നിയോഗം വേണമെന്നും ജാമ്യമെടുത്ത്
കാറ്റ് മുങ്ങിയതു കണ്ടിട്ടോ
എന്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ടിട്ടോ
രോഷം പൂണ്ട് ദേവതാരുവിന്റെ
ചില്ലയൊന്നു വിറകൊണ്ടു .
കൂടൊന്നനങ്ങി..
കുരുവിയുടെ ശബ്ദം മധുരമായി ..

ഒരു ദിവസത്തെ ആയുസ്സുമായി വന്ന തുമ്പികൾക്കും ..
ആകാശയാത്രയിൽ പാതിവഴി താണ്ടി മടങ്ങിയ എനിക്കും
ചുണ്ടിടം പൊട്ടാറായ മുട്ടകൾക്കും
അമ്മക്കുരുവിക്കും
ഒരേ താളം …ഒരേ ലയം
പ്രകൃതിയുടെ സ്വന്തം താളലയം..

കവർ ഡിസൈൻ : വിൽസൺ ശാരദ ആനന്ദ്