Category:

യാത്ര

ഒരു പ്രേതക്കപ്പലിന്റെ കദനകഥ

എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ പേര് ലാ ഗ്രാൻഡെ ഹെർമിൻ എന്നാണ്. ഈ പേരിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ അറിയപ്പെടുന്നത്. എന്റെ ശരിക്കും പേര് വേറെയായിരുന്നു. അതേപ്പറ്റി ഞാൻ വഴിയെ പറയാം ട്ടോ. ഇപ്പോൾ ഞാനുള്ളത് ഒന്റാരിയോ തടാകത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരത്തുള്ള ജോർഡൻ തുറമുഖത്താണ്. അവിടെ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട, നശിക്കപ്പെട്ട നിലയിലുള്ള എന്നെ നിങ്ങൾക്കു കാണാം. ‘കടൽക്കൊള്ളക്കാരുടെ കപ്പൽ’, ‘പ്രേതക്കപ്പൽ’ എന്നൊക്കെയാണ് ഇന്നെല്ലാവരും എന്നെ വിളിക്കുന്നത്. അതു കേൾക്കുമ്പോൾ എനിക്കു വല്ലാതെ സങ്കടം വരും ന്നേ ! അപ്പോഴെല്ലാം എന്റെ ഭൂതകാലവും ഓർമ്മ വരുമെനിക്ക്. സന്തോഷം നിറഞ്ഞ, പ്രതാപം നിറഞ്ഞ നാളുകളായിരുന്നത്!

ഞാൻ എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തിയെന്ന്, എങ്ങനെയാണ് ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് എന്റെ കഥ കേട്ടാൽ നിങ്ങൾക്കും മനസ്സിലാകും കൂട്ടുകാരേ…

1914 ൽ ക്യൂബെക്കിലെ ലാസോണിലായിരുന്നു ഞാൻ പിറവി കൊണ്ടത്. അന്ന് എന്റെ പേര് ‘LE PROGRES’ എന്നായിരുന്നു. സെൻറ് ലോറൻസ് നദിയിലെ കടത്തുവള്ളമായിട്ടാണ് എന്റെ ജീവിതയാത്ര തുടങ്ങിയത്. 1930 ൽ അവർ എന്റെ പേരു മാറ്റി ‘LA VERENDRYE’ എന്നാക്കി. എങ്കിലും 1956 വരെ ഞാൻ കടത്തുവള്ളമായുള്ള എന്റെ ദൗത്യം തുടർന്നു. അക്കാലത്താണ് വുഡ് പൾപ്പ് ചുമക്കുന്ന ചരക്കു കപ്പലായി ഞാൻ പരിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. അപ്പോഴേക്കും എന്റെ പേര് ‘ LA MARJOLAINE’ എന്നായി മാറിയിരുന്നു. മാറിമാറി അവർ പല പേരുകൾ എന്നെ വിളിക്കുമ്പോഴും ഞാൻ, ഞാനായിത്തന്നെ എന്റെ സ്വത്വത്തിൽ ജീവിക്കുന്നതിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. അതിനിടെ ഇടയ്ക്കു ഞാൻ വീണ്ടുമെന്റെ പഴയ ജീവിതത്തിലേക്കു പോയിരുന്നു ട്ടോ… അതെനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടവുമായിരുന്നു. ആളുകളുടെ കലപിലയും ചിരിയും സങ്കടവും വേവലാതിയുമെല്ലാം എന്റേതും കൂടിയായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. യൗവനത്തിൽ നിന്നും വാർദ്ധക്യത്തിലേക്കു കാലൂന്നിയ ഘട്ടത്തിൽ ഇടയ്ക്കു കുറച്ചുനാൾ ഞാൻ ജോലിയിൽ നിന്നു മാറിനിന്നു. അതിനുശേഷം വെള്ളത്തിൽ അമ്മാനമാടുന്ന ഭോജനശാലയായി മാറി ഭക്ഷണപ്രിയരെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ, എന്റെ പ്രായാധിക്യമോ എന്തോ ആ ജോലി പെട്ടെന്നു നഷ്ടമായി. പിന്നീടാണ്, മറ്റൊരാളായി, അയാളുടെ തനിപ്പകർപ്പായി എനിക്കു വേഷം മാറേണ്ടി വന്നത്. 1991 ലാണത്.

ആ കഥ ഇങ്ങനെയാണ്…

പണ്ടുപണ്ട് ജാക്വസ് കാർട്ടിയർ എന്നൊരു ഫ്രഞ്ച് സമുദ്രയാത്രികൻ ഉണ്ടായിരുന്നു. കാണായ സമുദ്രങ്ങളിലൂടെ കപ്പലിൽ ചുറ്റി നടന്ന്, പര്യവേക്ഷണം നടത്തുന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇഷ്ടവിനോദം. പുതിയ പുതിയ ലോകങ്ങളെ, പുതിയ പുതിയ ഭൂമികകളെ കണ്ടെത്തുന്നതിലേക്ക് കപ്പലുകളെ നയിക്കാൻ കാർട്ടിയർക്ക് പ്രത്യേക കഴിവുണ്ടായിരുന്നു. ഇതു കേട്ടറിഞ്ഞ ഫ്രാൻസിലെ രാജാവ് ഏഷ്യയിലെ സമ്പന്ന വിപണികളിലേക്ക് ഒരു പടിഞ്ഞാറൻ പാത കണ്ടെത്താമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ കാർട്ടിയറെ തന്റെ കമ്മീഷന്റെ കീഴിൽ സമുദ്രസഞ്ചാരത്തിനു നിയമിച്ചു. അങ്ങനെ 1534 ഏപ്രിൽ 20 ന് അദ്ദേഹം ഫ്രാൻസിനു വേണ്ടി തന്റെ ആദ്യ യാത്രയാരംഭിച്ചു.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാമത്തെ പര്യടനം 1535 മെയ് 19 നായിരുന്നു. മൂന്നു കപ്പലുകളും നൂറ്റിപ്പത്തു പുരുഷന്മാരും രണ്ടു ഇറോക്വോയൻ ബന്ദികളുമുൾപ്പെട്ടതായിരുന്നു ആ ‘carrack’ (പണ്ട് പണ്ട്, അതായത് പതിനഞ്ചും പതിനാറും നൂറ്റാണ്ടുകളിലൊക്കെ സമുദ്രസഞ്ചാരം നടത്തുന്ന കപ്പലുകളുടെ കൂട്ടത്തിനെ അങ്ങനെയാണത്രേ പറയുക!). 1535 ജൂൺ 15 ന് ജാക്ക്(ജാക്വസ് തന്നെയാണു ട്ടോ ഈ ജാക്കും) കാർട്ടിയറെ സെന്റ് പിയറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന ആ carrackന്റെ പേരാണ് ഗ്രാൻഡെ ഹെർമിൻ.

സെന്റ് ലോറൻസ് നദി പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യുമ്പോൾ ജാക്ക് കാർട്ടിയർ ഉപയോഗിച്ച രണ്ടാമത്തെ കപ്പലായിരുന്നു ലാ ഗ്രാൻഡെ ഹെർമിൻ. സെന്റ് ലോറൻസ് നദിയുടെ തീരത്തുള്ള പ്രദേശത്തെ വിശേഷിപ്പിക്കാൻ കാനഡ എന്ന പേര് ആദ്യമായി രേഖപ്പെടുത്തിയത് ഈ ജാക്വസ് കാർട്ടിയർ ആണത്രേ! അതിനുശേഷം ഈ തീരങ്ങളിലെ ചെറിയ ചെറിയ ഫ്രഞ്ച് കോളനികളെ പരാമർശിക്കാനും കാനഡ എന്ന പേര് ഉപയോഗിച്ചുവത്രേ! പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യം വരെ ഈ ഫ്രഞ്ച് കോളനിക്കാരെ കനേഡിയൻ എന്നു വിളിച്ചിരുന്നു. കാനഡ കണ്ടുപിടിക്കുന്നതിൽ ഈ ജാക്ക് കാർട്ടിയറുടെ സംഭാവന എന്നു പറയാവുന്നത് ഈ ഭൂഖണ്ഡത്തിലേക്ക് നുഴഞ്ഞു കയറിയ ആദ്യത്തെ യൂറോപ്യൻ എന്ന നിലയിലാണ്. കൂടുതൽ കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ സെന്റ് ലോറൻസ് നദിക്ക് സമീപമുള്ള കിഴക്കൻ പ്രദേശമാണ് അദ്ദേഹം കൈയടക്കിയത്. അത് പിന്നീട് ന്യൂഫ്രാൻസായി കോളനിവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടു.

വയസ്സായി വിശ്രമത്തിലായിരുന്ന എന്നെ 1991 ലാണ് ഈ ലാ ഗ്രാൻഡെ ഹെർമിന്റെ തനിപ്പകർപ്പാക്കി മാറ്റിയത്. നൂറ്റിനാല്പത് അടി നീളമുള്ള ഏറ്റവും വലിയ കപ്പൽ! അപ്പോഴേക്കും എന്റെ നല്ലകാലം തീർന്നിരുന്നുവെന്നു തോന്നുന്നു കൂട്ടുകാരേ… അല്ലെങ്കിൽ തൊട്ടതും പിടിച്ചതുമെല്ലാം ഇങ്ങനെ ദോഷമായി വരുമോ?

വീണ്ടും ഒരിക്കൽക്കൂടി എന്നെ ഭോജനശാലയാക്കാൻ ശ്രമം നടത്തി നോക്കി, പരാജയപ്പെട്ടു. പിന്നെ, ഒന്റാരിയോ തടാകത്തിൽ എന്തോ പദ്ധതിയുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞു 1997 ൽ എന്നെ ഇങ്ങോട്ടു കൊണ്ടുവന്നു. ഈ ജോർഡൻ തുറമുഖത്തു ശാപമോക്ഷത്തിനായി ഞാനും ആ പദ്ധതിയുടെ അനുമതിക്കായി എന്റെ മുതലാളിയും കാത്തിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അദ്ദേഹം മരിച്ചു പോയി. അങ്ങനെ ഞാൻ അനാഥയായി.

എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഈ തുറമുഖത്തു ദിവസങ്ങൾ തള്ളി നീക്കുന്നതിനിടയിൽ 2003 ജനുവരിയിൽ എങ്ങനെയോ ഒരു തീ പിടുത്തമുണ്ടായി. കടൽക്കൊള്ളക്കാർ ചെയ്തതാവും എന്നൊക്കെ നാട്ടുവർത്തമാനം ഉണ്ട്. എന്തായാലും തടി കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ പല ഭാഗങ്ങളും കത്തി നശിച്ചു. അവശേഷിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ തുരുമ്പെടുത്തു തുടങ്ങി. ഒരുപാട് കേടുപാടുകൾ സംഭവിച്ച ഞാൻ ഒരു വികൃതരൂപമായി മാറി. ഇപ്പോൾ ഒരു വശത്തേക്കു ചരിഞ്ഞു കിടക്കുകയാണ് ഞാൻ. ഇനിയൊരു ഉയിർപ്പ് എനിക്കുണ്ടാകുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല കൂട്ടുകാരേ… പഴയ പ്രതാപകാലത്തിന്റെ അവശേഷിപ്പായി ഉയരമുള്ള കൊടിമരങ്ങൾ മാത്രം ബാക്കിയായി. അങ്ങനെ ഞാൻ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടവളായി.

ഇനി, നിങ്ങൾ പറയൂ… ഞാൻ പ്രേതക്കപ്പലാണോ?

ഇനിയും സംശയമാണെങ്കിൽ എന്റെ കാലം കഴിയുന്നതിനു മുമ്പ് ഒരിക്കലെങ്കിലും എന്നെ വന്നു കാണൂ, ഞാൻ ഒന്റാരിയോയിലെ ഹാമിൽട്ടണും സെൻറ് കാതറിനും ഇടയ്ക്കുള്ള ജോർഡൻ തുറമുഖത്തിന്റെ തീരത്തുണ്ട്.

—

കുഞ്ഞൂസ് (Kunjuss)

4 months ago 0 comment

Travel യാത്ര

ഒരു ഗ്രാമ്പിയൻസ് യാത്ര

by 4 months ago

written by

നാലുവശവും വെള്ളത്താൽ ചുറ്റപ്പെട്ട കുട്ടനാട്ടിൽ ജനിച്ചു വളർന്ന എനിക്ക് നന്നായി നീന്താൻ അറിയാത്തതിലുള്ള വിഷമം നേരത്തേ തന്നെ തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നെങ്കിലും ആസ്ത്രേലിയയിൽ എത്തിയ ശേഷം അതിന്റെ തീവ്രത അതി കഠിനമായി. കിലോമീറ്ററുകളോളം നീണ്ടുകിടക്കുന്ന സമുദ്രതീരങ്ങൾ, എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത വിധം അനേകം സുരക്ഷിതമായ ആയ ബീച്ചുകൾ, അതിൽ വസ്ത്രം ധരിച്ചവർക്കും അല്ലാത്തവർക്കും പ്രത്യേക ഇടങ്ങൾ, സർഫേഴ്സിനായുള്ള പ്രത്യേക സൗകര്യങ്ങൾ, സ്വിമ്മിംഗ് പൂളുകൾ, പുഴകൾ അങ്ങനെ നീന്താനും ഉല്ലാസത്തിനും അനവധി, നിരവധി അവസരങ്ങൾ.ഇവയെല്ലാം പാഴായി പോകുന്നതിലുള്ള വിഷമം ഇനി ആരോട് പറയാൻ ?പറഞ്ഞിട്ടെന്ത് കാര്യം?

പുതുതായി ആസ്ത്രേലിയയിലേക്ക് കുടിയേറാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്നവർ IELTS പരീക്ഷ പാസാകുന്നതോടൊപ്പം നീന്തലിലും പ്രാവീണ്യം നേടിയ ശേഷമേ യാത്ര തിരിക്കാവൂ എന്നാണ് എന്റെ എളിയ ഉപദേശം.

ഇന്ത്യയേക്കാൾ ഏകദേശം രണ്ടരയിരട്ടി വലിപ്പവും കേരളത്തേക്കാൾ കുറഞ്ഞ ജനസംഖ്യയുമുള്ള, ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ദ്വീപും, ഏറ്റവും ചെറിയ ഭൂഖണ്‌ഡവുമാണ് ആസ്ത്രേലിയ. ആറ് സംസ്ഥാനങ്ങളും രണ്ട് യൂണിയൻ ടെറിട്ടറികളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഇതിലെ ഏറ്റവും ചെറിയ സംസ്ഥാനമായ വിക്ടോറിയയുടെ തലസ്ഥാനമാണ് മെൽബൺ നഗരം. അവിടമാണ് ഞങ്ങളുടെ വാസസ്ഥലം.

നാട്ടിൽ ഒരു പട്ടണം വിട്ട് മറ്റൊരു പട്ടണത്തിൽ എത്തിയാൽ വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷാശൈലിയും, ഭക്ഷണരുചികളും അനുഭവപ്പെടുന്നതു പോലെ ഇവിടെ വലിയ വ്യത്യസ്തകൾ ഒന്നും തോന്നിയിട്ടില്ല. ഏത് ടൗൺ സെന്റെറിൽ എത്തിയാലും ഒരേ ഫിഷ് & ചിപ്സ്, ഒരേ ബർഗർ. പിറ്റ്സായുടെ കാര്യത്തിൽ മാത്രം പലപ്പോഴും വ്യത്യസ്തതകളും രുചി വൈഭവങ്ങളും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾ ആലപ്പുഴയിലും, ചങ്ങനാശ്ശേരിയിലും മറ്റും ഉള്ളവർ എറണാകുളത്തും കോഴിക്കോടും വരെ പോയി കായിക്കാന്റെ മട്ടൺ ബിരിയാണി, റഹ്മത്തിലെ ബീഫ് ബിരിയാണി, ചട്ടി പത്തിരി, ദുബായ് പാരഗൺ റെസ്റ്റോറന്റിലെ ആവോലി വാഴയിലയിൽ പൊള്ളിച്ചത് ഒക്കെ കഴിക്കാൻ എടുത്ത എഫർട്ടുകളെപ്പറ്റി ഓർക്കുമ്പോൾ ഒരു പ്രത്യേക സുഖം തോന്നാറുണ്ട്.

ഇവിടെ ആസ്ത്രേലിയയിൽ എത്തിയ ശേഷം എന്റെ ഓഫീസിൽ കമ്പനി വക ഫ്രീ ലഞ്ച് തരുന്ന ഒരു കലാപരിപാടി എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും അരങ്ങേറിയിരുന്നു. തുടക്കത്തിൽ അവിടെ അവൈലബിൾ ആയിരുന്ന പല വിഭവങ്ങളുടെയും പേര് പറയാൻ നന്നേ പാടുപെടുമായിരുന്നു. ദുബായിലെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും പല വിദേശ ഭക്ഷണങ്ങളും പരിചിതമായിരുന്നെങ്കിലും ബീഫ് സ്ട്രോഗനോഫ്, ചിക്കൻ സ്ക്നിട്ട്സൽ, ബീഫ് ലസാഗ്‌നിയ, പെറി പെറി സോസ്, ബൊളോഗ്നീസ് തുടങ്ങിയവയുടെ ശരിയായ ഉച്ഛാരണം തുടക്കത്തിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ ചെറുതായിരുന്നില്ല. അപ്പോഴൊക്കെ ചെറുപ്പത്തിൽ നന്നായി നാക്കു വടിക്കാഞ്ഞതിനെ പഴിച്ചും, മലയാള ഭാഷയുടെ പരിമിതി ആവാം ഇതിന് ഒക്കെ കാരണം എന്നോർത്തും സമാധാനിച്ചു.

ഇത്തരം കട്ടിയേറിയ ചില ഐറ്റംസ് മെനുവിൽ കാണുമ്പോൾ ഒന്നുകിൽ നമ്പർ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കും, അല്ലെങ്കിൽ ദോ ലത് എന്ന് ഇംഗ്ലീഷിൽ പറയും. അതുമല്ലെങ്കിൽ മനസ്സിൽ പിറുപിറുക്കും. ഒരു മോട്ടാ സെറ്റ്, ഒരു മസാല ദോശ എന്നൊക്കെ പറയാൻ എന്ത് എളുപ്പമാണ്, നമ്മുടെ ഭാഷ എത്ര യൂസർ ഫ്രണ്ട്ലി ആയിരുന്നു എന്നോർക്കും.

കൂടെ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഡാനിയൽ എന്ന മൃഗ സ്നേഹിയായ ആസ്ത്രേലിയക്കാരൻ ജോലിക്ക് വരുമ്പോൾ വളർത്തുനായ ഡാഷിനെയും കൂടെ കൂട്ടുക പതിവായിരുന്നു. അയാൾ ജോലിയിൽ ഉള്ളപ്പോൾ ഡാഷിനെ വിൻഡോ തുറന്ന് വണ്ടിയിൽ ഇരുത്തും. ആസ്ത്രേലിയയിലെ ഭക്ഷണ പ്രിയരുടെ ഇഷ്ടഭക്ഷണങ്ങളിൽ ഒന്നായ “ദി ലോട്ട്” ആണ് ഡാനിയൽ മിക്കവാറും ഓർഡർ ചെയ്യുക. ഈ വൻകരയിൽ അവൈലബിൾ ആയ മിക്കവാറും ഇറച്ചികൾകൊണ്ടുള്ള ഒരു നാലുനില ബർഗർ. പിന്നെ ഇടക്ക് നാട്ടിൽ പുട്ടിന് പീര കയറ്റുന്നതുപോലെ ഇടക്ക് രണ്ട് മുട്ട ബുൾസ് ഐയും. ഡാനിയലിന്റെ ഓർഡർ മിക്കവാറും ഇത്തരം രണ്ട് ബർഗറുകൾ ആയിരിക്കും. വൺ ഫോർ ഡാനിയൽ, വൺ ഫോർ ഡാഷ്. പലപ്പോഴും ഡാനിയലിന്റെ ഓർഡറിന് താഴെ Same As Daniel എന്ന് എഴുതി ഞാനും പണി എളുപ്പമാക്കിയിരുന്നു.

വീട്ടിൽ വളർത്തിയിരുന്ന ക്രിസ്റ്റഫർ എന്ന പെരുമ്പാമ്പിനെകുറിച്ചും, ജോർജ് എന്ന സ്പൈഡറിനെ കുറിച്ചും, ഓരോ ദിവസവും ജീവിതം ആസ്വാദ്യകരമായി മുന്നോട്ട് നയിക്കുന്നതിനേപ്പറ്റിയും ഉള്ള ഡാനിയലിന്റെ വർണ്ണനകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ഉൾപ്പെട്ട നമ്മുടെ പൊതുവിലുള്ള മലയാളി കാഴ്ചപ്പാടുകളെപ്പറ്റി ഓർത്തു പോകാറുണ്ട്, മക്കളുടെ കൊച്ചു കൊച്ചു നേട്ടങ്ങളിൽ അവരെ അഭിനന്ദിക്കുകയും, പ്രോൽസാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യാൻ പൊതുവിൽ മടി കാണിക്കുന്ന, കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾക്കും, താരതമ്യങ്ങൾക്കും കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്ന, ഇന്നലെകളിലും നാളെകളിലും മാത്രം ജീവിക്കുന്ന, അന്നന്നത്തെ ജീവിതം ദുരിതപൂർണ്ണമാക്കുന്ന ഒരു സമൂഹമായി നമ്മൾ മാറുന്നില്ലേ എന്ന് ? പ്രകടമാക്കാത്ത സ്നേഹവും, ചിലവാക്കാതെ ക്ലാവ് പിടിച്ച ധനവും വെറും വ്യർത്ഥമാണെന്ന് എന്നാണ് നാം മനസ്സിലാക്കുക ?? ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് പോലും മരണശേഷം മാത്രം ഉമ്മകൊടുക്കുന്ന, മരണശേഷം മാത്രം അവരെപ്പറ്റി രണ്ട് നല്ല വാക്ക് പറയുന്ന, മരണശേഷം മാത്രം ഷൂസ് ധരിക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേക തരം ആളുകൾ അല്ലേ നമ്മൾ മലയാളികൾ എന്ന് ?

ആസ്ത്രേലിയയിൽ കുടിയേറിയതിന് ശേഷമുള്ള ഞങ്ങളുടെ ആദ്യ ഹോളിഡേ ട്രിപ്പ് ആയിരുന്നു ഗ്രാമ്പിയൻസിലേക്കുള്ള യാത്ര. മെൽബണിന് വടക്കു കിഴക്കായി നഗരത്തിൽ നിന്നും ഏകദേശം 250 കി.മീ ദൂരെയാണ് ഗ്രാമ്പിയൻസ് എന്ന മലയടിവാര ഗ്രാമപ്രദേശം. ഏകദേശം നാല് ലക്ഷത്തിൽ പരം ഏക്കറുകളിലായി വ്യാപിച്ചു കിടക്കുന്ന അഞ്ച് ചെറു മലനിരകളും പ്രകൃതി രമണീയമായ നിരവധി കാഴ്ചകളും ഉള്ള ഈ പ്രദേശം ഡിങ്കോസ്, റെഡ് ഫോക്സ് മുതലായ മാംസാഹാരികളായ മൃഗങ്ങളുടെയും കങ്കാരു, കോവാലാസ്, പ്രത്യേക ഇനം ആടുകൾ, യൂറോപ്യൻ റാബ്ബിറ്റ്, ബ്രൗൺ റാബ്ബിറ്റ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ചെറിയ ഇനം മുയലുകൾ എന്നിവയുടെയും എമു, കാസോവരി, കൂക്കാബരാ തുടങ്ങിയ പക്ഷികളുടെയും ആവാസ കേന്ദ്രമാണ്. സഞ്ചാരികൾക്ക് കൗതുകകരവും കുട്ടികൾക്ക് പഠനവിധേയമാക്കുവാൻ ഉതകുന്നതും ആയ നിരവധി കാഴ്ചകളാൽ സമ്പന്നമാണ് ഇവിടം.

ബ്രാം ബൂക്ക് നാഷണൽ പാർക്ക്, ഹാൾസ് ഗ്യാപ്പ് മൃഗശാല, മക്കെൻസീ വെള്ളച്ചാട്ടം, റീഡ്, ബൊറോക്കാ, പിന്നാക്കിൾ തുടങ്ങിയ ലുക്ക് ഔട്ട് പോയിന്റുകളും, നിരവധി വൈനറികളും ഇതിലെ ചില പ്രധാന ആകർഷണങ്ങളാണ്.

ഹാൾസ് ഗ്യാപ്പ് മൃഗശാലയിൽ ആകർഷണകാരികളായ പല പക്ഷിമൃഗാദികൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും എന്നെ ഏറ്റവും ആകർഷിച്ചതും സ്പർശിച്ചതും ആസ്ത്രേലിയയുടെ ദേശീയ പക്ഷിയായ എമു വിനെപ്പറ്റിയുളള വിവരണം ആയിരുന്നു. 2.1 മുതൽ 2.8 മീറ്റർ വരെ ഉയരവും 35 കിലോ വരെ തൂക്കവും വയ്ക്കുന്ന ഇവറ്റകളിലെ മുട്ട ഇടുന്ന പരിപാടി മിസ്സിസ് എമുവിന് ആണെങ്കിലും അതിന് അടയിരിക്കുകയും മുട്ട വിരിയുന്നത് വരെയുള്ള എട്ട് ആഴ്ചകളോളം ജലപാനമോ, ഭക്ഷണമോ ഇല്ലാതെ തന്റെ ശരീരഭാരത്തിന്റെ മൂന്നിലൊന്ന് ഭാരം വരെ നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്ന മിസ്റ്റർ എമുവിനെപ്പറ്റിയുള്ള കഥ കേട്ടപ്പോൾ ആദ്യ പ്രസവത്തിന് ഭാര്യയെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ആക്കിയ ശേഷം ബന്ധുവും ഒത്ത് നേരേ ആഘോഷിക്കാൻ പോയി എന്ന പരാതി വർഷങ്ങളായി കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു പോയി.

മറ്റൊരു പ്രധാന ആകർഷണം ആയിരുന്നു ആസ്ത്രേലിയൻ ദേശീയ മൃഗമായ കാംഗരുക്കളെ കുറിച്ചുള്ള വിവരണം. രണ്ട് മീറ്ററിൽ അധികം ഉയരവും തൊണ്ണൂറ് കിലോക്ക് മുകളിൽ ഭാരവും വരുന്ന ആസ്ത്രേലിയയിലെ ജനസംഖ്യയുടെ ഏകദേശം ഇരട്ടിയോളം (50 മില്യൺ) വരുന്ന ഇവറ്റകളുടെ അമിത വർദ്ധന തടയാൻ കൂടുതൽ ആളുകൾ ഇവയെ ഭക്ഷണത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തണം എന്ന ആഹ്വാനം പോലും ഇവിടുത്തെ അഡലൈഡ് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ ഒരു പ്രഫസർ നടത്തുകയുണ്ടായി. ആസ്ത്രേലിയയിലെ സിഡ്നിയിൽ ഉളള ഒരു പബ്ബിൽ ഇവിടുത്തെ ദേശീയ പക്ഷിയായ എമുവിന്റെയും, ദേശീയ മൃഗമായ കാംഗരുവിന്റെയും മാംസം കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ പീറ്റ്‌സാകൾ (Pizza) പോലും വിളമ്പുന്നുണ്ട്.

ഗ്രാമ്പിയൻസിലെ മറ്റൊരു പ്രധാന ആകർഷണമായ മക്കെൻസി വെള്ളച്ചാട്ടത്തിന്റെ വൃഷ്ടിപ്രദേശങ്ങളിലെ കാനന ഭംഗിയും മറ്റും ആതിരപ്പള്ളി, വാഴച്ചാലുമായി യാതൊരു താരതമ്യത്തിനും ഇടമില്ലെങ്കിലും പരിസര മലിനീകരണം, വന വന്യജീവി സംരക്ഷണം മുതലായവയിൽ നമുക്ക് ഇവിടെ നിന്നും പലതും പഠനവിധേയമാക്കാവുന്നതാണ്.

എന്റെ കുടുംബവും, മറ്റ് മൂന്ന് സുഹൃത്തുക്കളുടെ കുടുംബവും, അവിവാഹിതനായ മറ്റൊരു സുഹൃത്തും ചേർന്നതായിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ സംഘം. സംഘത്തിലെ ഒരാളുമായി വർഷങ്ങളായി ദുബായിൽ നിന്നു തുടങ്ങിയ സൗഹൃദം. ഞങ്ങളുടെ രണ്ടാളുടെയും മക്കൾ ഏകദേശം ഒരേ പ്രായക്കാർ. അതിനാൽ അവരും വളരെ ഉഷാറിൽ.ബാക്കിയുള്ളവരുമായി കഴിഞ്ഞ 10 വർഷങ്ങളായി തുടരുന്ന ഊഷ്മളമായ സൗഹൃദം, അവർ ആസ്ത്രേലിയയിലെ ഏന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളിൽ ചിലർ. സംഘത്തിലെ മറ്റൊരാൾ മലയാള വ്യാകരണ ഗദ്യപദ്യ മേഖലകളിൽ അതി നിപുണൻ. സായം സന്ധ്യകളിലെ കവിയരങ്ങുകളിൽ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ മലയാള സംഗീത പരിഞ്ജാനത്തെ തോൽപിക്കാൻ ഞങ്ങളിൽ പലർക്കും സാധിക്കാറില്ല. ടിയാന്റെ സഹധർമ്മണി നല്ല വായനാശീലവും അത്യാവശ്യം നിരൂപണ കലയിൽ തരക്കേടില്ലാത്ത പരിജ്ഞാനവും ആർജ്ജിച്ചവൾ. എം.ടി.യുടെ അസുരവിത്തും, രണ്ടാമൂഴവും കെ.ജി.സാവന്തിന്റെ കർണ്ണനും ഒക്കെ ഹൃദ്യസ്ഥമാക്കിയവൾ.

സംഘത്തിലെ മറ്റ് രണ്ടാൾ കണ്ണൂർകാരായ നവദമ്പതികൾ. കണ്ണൂർകാർ നന്നേ സ്നേഹമുള്ളവരും, ആതിഥേയ മര്യാദകളിൽ പ്രത്യേക തൽപരരും ആണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി തന്നവർ. പ്രായത്തിൽ ഞങ്ങളേക്കാൾ ചെറുപ്പമെങ്കിലും ഹാസ്യത്തിലും, സെൻസ് ഓഫ് ഹ്യൂമറിന്റെ കാര്യത്തിലും രണ്ടാളും ഒന്നിനൊന്ന് മെച്ചം. ടിക് ടോക് രംഗത്ത് സജീവമായിരുന്ന ഈ കലാകാരിയുടെ നിരവധി ആരാധകരെ അടുത്തിടെ ഉണ്ടായ മോദിജിയുടെ ടിക് ടോക് നിരോധനം, നിരാശയിലാഴ്ത്തിയതായി കേൾക്കുന്നു.

പിന്നെയുണ്ടായിരുന്നത് അന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ ഗ്രൂപ്പിലെ ഏക അവിവാഹിതൻ.

ആനന്ദലഹരിയുടെ പരമോന്നതിയിൽ എത്തിയാൽ പിന്നെ ആളിന്റെ സംസാരം ലൗഡ് സ്പീക്കറിലെ തോപ്രാംകുടി മൈക്കിനെ കടത്തി വെട്ടും. ഇത് നന്നായി അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞങ്ങളുടെ താമസ സ്ഥലം 17 ഏക്കറിന്റെ ഒത്ത നടുവിലായി ഒറ്റപ്പെട്ടു സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ജിൻചില ഫാം ഹൗസിലാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഇതിനും പുറമേ ചുറ്റുമുള്ള മറ്റൊരു നൂറ്റി പത്തോളം ഏക്കറിൽ ആൾതാമസമോ ആൾ സഞ്ചാരമോ ഇല്ലാത്ത പ്രകൃതിഭംഗിയാൽ നിറഞ്ഞ ഭൂപ്രദേശം.

ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് നിന്നും ഏകദേശം മൂന്ന് മണിക്കൂർ യാത്രയുണ്ട് ഗ്രാമ്പിയൻസിലേക്ക്. കൂടുതലും ഇരുവശങ്ങളിലുമായി ആറുമുതൽ എട്ടു വരി പാതകൾ. സിറ്റി പ്രദേശം കഴിഞ്ഞാൽ 110 കി.മീ വരെയാണ് പരമാവധി വേഗത.കൂടുതലും നേർരേഖപോലെയുള്ള റോഡുകൾ.

ജി പി എസിൽ ഇടക്കെങ്കിലും കാണാനാവുന്ന ഒരു പ്രതിഭാസമാണ് 50 കി.മീ ക്ക് ശേഷം ലെഫ്റ്റ് / റൈറ്റ് ടേൺ എന്നത്. രണ്ട് രാത്രിയും മൂന്ന് പകലുമായാണ് ഞങ്ങളുടെ ടൂർ പ്ലാൻ ചെയ്തിരുന്നത്. ഞങ്ങൾ താമസിച്ചിരുന്ന ഫാം ഹൗസിനുള്ളിൽ തന്നെ കുട്ടികൾക്കും മുതിർന്നവർക്കും വേണ്ട നിരവധി കായിക വിനോദങ്ങൾക്കുള്ള ഏർപ്പാടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഫാമിനുള്ളിൽ തന്നെ ഒരു ചെറു ഡാമും, അതിനുള്ളിൽ കയാക്കിംഗിനുള്ള സൗകര്യങ്ങൾ, കൂടാതെ സൈക്ലിംഗ്, ട്രാമ്പുലിൻ, ഇരുപതോളം പേർക്കുള്ള താമസസൗകര്യം, കുട്ടികൾക്കായി ബങ്ക് ബെഡ് സൗകര്യങ്ങൾ, സ്റ്റീം ബാത്ത്, വലിയ ബാർബിക്യൂ .

ആദ്യ ദിവസം തന്നെ ഞങ്ങളുടെ ഫാം ഹൗസ് മുയലുകളുടെ ഒരു വലിയ സങ്കേതമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. അവയെ പിടിക്കാനായി നിരവധി ട്രാപ്പുകളും അവിടെ ലഭ്യമായിരുന്നു. അവറ്റകളുടെ തലങ്ങും വിലങ്ങുമുള്ള ഓട്ടം കണ്ടപ്പോൾ വീട്ടിൽ നിന്നും കൊണ്ടുപോയ കറിവച്ചതും ചുടാൻ തയ്യാറാക്കിയതുമായ നിരവധി ഇറച്ചികൾക്ക് പുറമേ പിറ്റേന്നത്തെ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിന് മുയലിറച്ചി ആക്കിയാലോ എന്ന് പോലും ഓർത്തുപോയി. അടുത്തടുത്തുള്ള ബുരോസ് (Burrows)ന് മുന്നിലായി ട്രാപ്പ് കൊണ്ടു വച്ചാൽ മതി അവർ കയറി വരും എന്ന് വിചാരിച്ചിരുന്ന ഞങ്ങളോട് ഇതല്ല ഇതിനപ്പുറവും ചാടി കടന്നവനാണ് ഈ K K ജോസഫ് എന്ന ഭാവത്തിൽ അവ ഓടിയൊളിച്ചു ഞങ്ങളെ ഇളിഭ്യരാക്കി.

എങ്ങാനും ബിരിയാണി കിട്ടിയാലോ എന്ന ശങ്കയിൽ എന്റെ ദുബായ് സുഹ്യത്ത് വെളുപ്പിന് വീണ്ടും എഴുന്നേറ്റ് അവിടെ പോയി ട്രാപ്പുകൾ പരിശോധിച്ച് നിരാശനായി തിരിച്ചു വന്നത് ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു.

രാത്രിയിലെ ഞങ്ങളുടെ നീണ്ട ബാർബി ക്യൂവിന് ശേഷം എല്ലാവരും സംഗീത സന്ധ്യക്കായി അകത്തു കയറി അല്പം വൈകി പുറത്തിറങ്ങി നോക്കുമ്പോൾ വീടിന് ചുറ്റും ദേശീയ മൃഗങ്ങളുടെ നൂറിൽപരംവരുന്ന ഒരു വലിയ സംഘം വളഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. കാംഗരൂ കൂട്ടങ്ങൾ ബോധപൂർവ്വം മനുഷ്യരെ ആക്രമിക്കാറില്ലെങ്കിലും അവരുടെ കൂട്ട ഓട്ടത്തിനിടയിൽ എങ്ങാനും നമ്മൾ പെട്ടാൽ നമ്മേ നിഷ്കരുണം മറിച്ചിടാൻ ശേഷിയുള്ളവർ.

ഏകദേശം പത്ത് വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടെങ്കിലും ഒരു പക്ഷേ ആസ്ത്രേലിയയിൽ വന്ന ശേഷമുള്ള ആദ്യ ട്രിപ്പ് ആയതിനാലാവാം ആ ഓർമ്മകൾ മനസ്സിൽ ഇന്നും പച്ചപിടിച്ചു നിൽക്കുന്നു.

മറ്റൊരിക്കൽ ഞങ്ങൾക്ക് വിക്ടോറിയ സ്റ്റേറ്റിൽ തന്നെയുള്ള ലോൺ ബീച്ചും അവിടെ നിന്നും അധികം ദൂരത്ത് അല്ലാതെയുള്ള സർഫേഴ്സ് പാരഡൈസ് എന്ന ബീച്ചും സന്ദർശിക്കാൻ അവസരം കിട്ടി. അതിനടുത്തായി ഉണ്ടായിരുന്ന ബോർഡ് കണ്ടപ്പോൾ ആദ്യം ഒന്ന് ഞെട്ടിയെങ്കിലും ധൈര്യം സംഭരിച്ച് മുന്നോട്ട് പോയി. “നൂഡ് ബീച്ച്” പുരുഷനും സ്ത്രീയും ഒറ്റക്കും കൂട്ടായും പൂർണ്ണ നഗ്നരായി നടക്കാനും കിടക്കാനുമുള്ള ബീച്ച്.

ഒരു വിധം തണുപ്പുള്ള സമയമായിരുന്നതിനാൽ ഒന്നു രണ്ടു ലേയറുകളുള്ള വസ്ത്രധാരണമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടേത്. മാന്യമായി വസ്ത്രധാരണം ചെയ്തതിൽ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായ് കുറ്റബോധം തോന്നിയ നിമിഷങ്ങൾ.

4 months ago 0 comment

ഓർമ്മ യാത്ര

സരിത രാമനാഥിന്റെ വ്യത്യസ്‌തമായ യാത്രാ അനുഭവം. : ഞാൻ കണ്ട ഹിമാലയം

by സരിത രാംനാഥ്‌ March 9, 2019

written by സരിത രാംനാഥ്‌

I
എവറസ്റ്റ് ബേസ് ക്യാമ്പിലേക്കൊരു ട്രെക്ക്, എത്രയോ നാളുകളായുള്ള ആഗ്രഹം. വേണ്ടത് അവസരം, ലീവ്, പണം !!

നൂറു തവണ എന്നോട് തന്നെ ഞാൻ ചർച്ചിച്ചു
പോണോ? വേണ്ടാ.
വേണ്ടേ? പോണം!!
പോണ്ടണോ…. !!!! വേണ്ടണം…. !!!!!

ശെടാ … എന്നാൽ ഇനി ഉറക്കെ ചിന്തിച്ചു നോക്കാം..!!

നേരെ ബെറ്റർ ഹാഫിനോട് “ഞാനീ EBC ഒന്നു ട്രെക്കി നോക്കട്ടേ “ന്ന് ചോദിച്ചു… കുഴിമടിയനും, കാർ പാർക്ക് ചെയ്ത് അര കിമീ പോകാൻ പോലും ഓട്ടോ പിടിയ്കുന്നത്ര ആക്ടീവായ കക്ഷിയാണേലും ഭീകര പ്രോത്സാഹിയാണ് …

Must ടാ … very popular, worth trying.. ഏതെങ്കിലും പോയിന്റിൽ വച്ച് വയ്യ എന്ന് തോന്നിയാൽ, ഡോണ്ട് പുഷ് യുവർ സെൽഫ്. ഈഗോ നിന്നെ ഡ്രെവ് ചെയ്യരുത് . റെസ്റ്റ് എെ ക്നൊ യു വിൽ മാനേജ്.

ചുമ്മതങ്ങേര് തള്ളിയതാണോ, ശരിയ്കും പറഞ്ഞതാണോ? ആർക്കറിയാം

അതിയാൻ പിന്നൊന്നും അറിഞ്ഞില്ല, ഞാൻ ചർച്ചിക്കാനും പോയില്ല . കൂടുതൽ ചിന്തിച്ചാൽ മൊത്തം നെഗറ്റീവ് കേസേ ഓർമ്മ വരൂ … ചുമ്മാ ഞാനായിട്ട് എനിയ്ക് പാര വെക്കുന്നതെന്തിനാ

എന്റെ ഗൂഢപ്രവർത്തനങ്ങളെ പറ്റിയൊന്നും ആശാന് വലിയ പിടിപാടൊന്നും ഇല്ല.

ഒരു ദിവസം കക്ഷി ഡ്രൈവ് ചെയ്ത് വരുമ്പോൾ ഞാൻ അന്തംവിട്ടോടി വരുന്നു… വല്ല പട്ടിയും എന്റെ പുറകിലുണ്ടോന്ന് റിയർവ്യൂ മിററിൽ നോക്കുന്നതും ഞാൻ കണ്ടു…

വീട്ടിൽ വന്നതേ
എന്ത് പറ്റി?
ഇത് ജോഗ്ഗിംഗ്

uhhh…”ട്രക്ക് ഫൈനലൈസ് ചെയ്തോ “?
“അതൊക്കെ അന്നേ മ്മള് ഉറപ്പിച്ചല്ലോ ”

ഹിയ്യോ!! അപ്പ ബുക്കിംഗ്?
പണ്ടേ !!

ങ്ങ്ഹേ…. ഫ്ലൈറ്റ് ടിക്കറ്റ്?
ജെറ്റ് എയർവേസ് എന്നും ഓഫർ തരുമോ?

എന്നാ പോകണ്ടേ?
രണ്ട് മാസം ഉണ്ട്

വാട്ട് എബൗട്ട് യുവർ കിറ്റ്?
Decathlon

*******************************
ഏറ്റവും വലിയ കടമ്പ, ഹാൻഡിലിങ്ങ് മാതാശ്രീ..

അമ്മാ, ഞാൻ ട്രെക്കിംഗ് ന് പോകുവേ!
എന്നോടെന്നും പറയണ്ട, പണ്ടേ നിനക്ക് നിലത്ത് നിൽക്കാൻ വയ്യല്ലോ !!
മോഡ്: കലിപ്പ്

രണ്ട് ദിവസം ഗ്യാപ്പിട്ട് സെക്കന്റ് ട്രയൽ

അമ്മാ, ഞാൻ രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞാ പോകുവേ
എവിടാ ??
ഒന്നൂല്ല, കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യത്തെ പോലെ
ഹിമാചൽ…. അല്ല ഹിമാചൽപ്രദേശ്.. അതിന്റെ കുറച്ചൂടെ അപ്പുറം, ഹിമാലയത്തിൽ. ചുമ്മാ കാഠ്മണ്ഡുവിൽ ഇറങ്ങി ഇന്ത്യ – നേപ്പാൾ ബോർഡറിൽ.

അറിയാവുന്നവരുവല്ലോം ഉണ്ടോ?
പിന്നേ…!!!

അങ്ങനെ നാടു മുഴുവൻ പാടിക്കോണ്ട് നടന്നെങ്കിലും എവറസ്റ്റ് എന്ന വാക്ക് അമ്മോടു പറയാതെ ഞാനൊരു മുങ്ങ് മുങ്ങി …..

പിന്നെ അമ്മ കാണുന്നത് എന്റെ EBC ഫോട്ടോയാണ്.

II
A Flying Autorickshaw

EBC ലേക്കൊരു ട്രെക്കിംഗ്, അതങ്ങുറപ്പിച്ചശേഷം ആദ്യം തപ്പിയത് ലുക്ലയിലേക്കുള്ള ഫ്ലൈറ്റിനെ പറ്റിയായിരുന്നു. Tenzing–Hillary Airport എന്നാണ്, ലുക്ല വിമാനത്താവളത്തിന്റെ പേര് ‘

ഈ ക്ലാ…ക്ലീ ഒക്കെ പേരിലേ ഉള്ളൂ…. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അപകടം പിടിച്ച വിമാനത്താവളം, എന്ന പദവി വളരെ വർഷങ്ങളായി കൈപ്പിടിയിലൊതുക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന ഭീകരനാണവൻ..

ആകെ ഒരു ധൈര്യം 2018-ൽ അപകടം ഒന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. 2017ൽ ആണ് അവസാനത്തേത്…. ഭയങ്കര ട്രാക്ക് റെക്കോഡ്

ടിക്കറ്റെടുത്തിട്ട് ആദ്യം നോക്കിയത് അവിടുത്തെ air Crashes ന്റെ ചരിത്രമാണ് ?ഇതൊക്കെ വായിച്ചിട്ട് ടിക്കറ്റെടുത്ത് പോക്ക് ഉണ്ടാവില്ല….

കാഠ്മണ്ഡു താമേൽ മാർക്കറ്റിലുള്ള പൊട്ടാല ഗസ്റ്റ്ഹൗസിലാണ് നമ്മൾ ട്രക്കേഴ്‌സ് ഒന്നിച്ചു കൂടിയത് . താമേൽ, ഒരുപാട് ചെറിയ കടകളുള്ള വലിയ ഷോപ്പിംഗ് മാർക്കറ്റാണ്. നോർത്ത് ഫെയ്സിന്റെയും കൊളംബിയയുടെയും ലോഗോ പതിപ്പിച്ച ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് ട്രെക്കിംഗ് ആക്‌സസറീസ് എല്ലാ കടകളിലും കാണാം. പിന്നെ കുറേ കരകൗശല വസ്തുക്കളും വസ്ത്രങ്ങളും. ട്രക്കിംഗിന് ആവശ്യമായ സാധനങ്ങൾ ചിലയിടങ്ങളിൽ വാടകയ്കും ലഭിയ്കും.

രാവിലെ 6:30യ്ക് എല്ലാവരും റെഡിയായി ഹോട്ടലിന്റെ റിസപ്ഷനിൽ എത്താനായിരുന്നു നിർദ്ദേശം. ഇനിയങ്ങോട്ടുള്ള കാര്യങ്ങൾ വലിയ ഉറപ്പില്ലാത്തതു കൊണ്ട് രാത്രി തന്നെ ഞാൻ ഒരുമണിക്കൂറിന്റെ വിശാലമായ കുളി പാസ്സാക്കിയിരുന്നു. കാഠ്മണ്ഡുവിൽ തന്നെ നല്ല തണുപ്പ്, 6:00 മണിയ്ക് അലാറമടിച്ചിടും, പുതപ്പിനടിയിടിയിൽ നിന്ന് പൊങ്ങാനേ പറ്റുന്നില്ല…. “എന്തരാകുമോ എന്തോ? ഈ മൈനസ്സ് ടെമ്പറേച്ചർ ഒക്കെ ന്യൂസ്ഹൗവറിൽ കണ്ട പരിചയമേ ഉള്ളൂ. നമ്മുടെ പങ്ക്ച്വാലിറ്റി ആദ്യദിവസം തന്നെ അറിയിക്കണ്ട എന്നോർത്ത് ഠപ്പേന്ന് താഴെയെത്തി, ഏഴുമണിയോടെ എയർപ്പോർട്ടിലും.

വലിയ ബാഗ് 10kg യും ചെറിയ daypack ബാഗ് 5Kg യും എന്നാണ് ആദ്യമേ അറിയിച്ചത്… കൊടും തണുപ്പിനെ പേടിച്ച് ഡെക്കത്ത്ലോണിൽ കണ്ടതൊക്കെ വാങ്ങിക്കൂട്ടിയിട്ടുണ്ട്. എന്റെ വലിയ ബാഗ് 13kg! സാരമില്ല ഫൈനടിച്ചാലും തണുത്ത് മരിക്കണ്ടല്ലോ എന്ന് സമാധാനിച്ചിരിന്നു.

അപ്പോഴല്ലേ സെക്യൂരിറ്റി ചെക്ക്, നമ്മുടെ നാട്ടിലെ ഷോപ്പിംഗ് കോംബ്ലക്സിൽ ഉള്ളതിനേക്കാൾ സിംബിൾ!!! അവരെല്ലാം കൂടെ വാരിക്കൂട്ടിയിട്ട് പ്ലെയിനിന് താങ്ങാൻ പറ്റുവോന്ന് ഒരു ചെക്ക് …. സംഭവം വിമാനത്തിൽ കേറിയപ്പോഴാണ് ഗുട്ടൻസ് പിടി കിട്ടിയത്, ക്രാഷാകാൻ യോഗമുണ്ടേൽ പുറത്തുന്നാരും ബുദ്ധിമുട്ടണെമെന്നില്ല…

മലകൾക്കിടയിലൂടെ വളഞ്ഞ് പുളഞ്ഞ് പോകുന്നത് കണ്ടാൽ, പൈലറ്റ് , “ഒന്നും കാണുന്നില്ലല്ലോ, ഇവ്ടെങ്ങാണ്ടാർന്നല്ലോ ആ റൺവേ! “, എന്ന് പറഞ്ഞ് വഴി തപ്പി നടക്കുവാണെന്ന് തോന്നും. എനിക്കുറപ്പാ, അങ്ങോര് ഒരു ഊഹത്തിനങ്ങ് ഓടിയ്കുവാ?

പിന്നെ കേറുമ്പോഴേ airhostess മിഠായി തരും, മുട്ടിടി കുറയ്ക്കാൻ ബെസ്റ്റാ!! കാരണം ഈ സാധനം അപ്പുറത്ത് ഇറങ്ങിയാൽ ഇറങ്ങീന്ന് പറയാം. പിന്നെ ചെവിയിൽ വെക്കാൻ കുറച്ച് പഞ്ഞിം തരും….? കാഠ്മണ്ഠുവിൽ നിന്ന് പറന്നുയർന്നാൽ ഓന്ത് നിറം മാറുന്ന സ്പീടിൽ ആണ് കാലാവസ്ഥ മാറുന്നത്. മ്മടെ ബീമാനം ഒറ്റ കുഴിയും (air pocket ) വിടൂല്ല. സീറ്റ് ബെൽറ്റ് ഊരാൻ പാടില്ല, കാരണം ചാടി ചാഞ്ചാടി ചരിഞ്ഞാടിയാണ് യാത്ര ? പൈലറ്റിന് ഒരു ഗ്രൗണ്ട് സപ്പോർട്ടും ഇല്ല… അങ്ങോർക്ക് വേണേ നോക്കി കണ്ടും ഓടിക്കണം, റൺവെ തപ്പിപ്പിടിച്ച് ലാൻഡണം … 40 min ആണ് യാത്രാ ദൈർഘ്യം?

വിമാനത്തിൽ കയറുന്നവർ ഒന്ന് കൂനി നിൽക്കണം, അല്ലേൽ മുകളിൽ തലയിടിയ്കും…. ബല്യെ പ്ലെയിനായോണ്ട്….

മറക്കാനാവാത്ത ഒരു യാത്രയാണത്…. തവിട്ടിന്റെയും പച്ചയുടെയും പല ഷേഡുകളിൽ ഉള്ള മലമടക്കുകൾക്ക് മുകളിലൂടെ…. ദൂരെ ചാരനിറത്തിൽ മഞ്ഞിന്റെ നിഴൽ വീണപോലെയുള്ള മലകൾ, വെള്ളത്തൊപ്പിയിട്ട മലകൾ….. കണ്ണു ചിമ്മിയാൽ ഞാനെന്തെങ്കിലും വിട്ടുപോയാലോ എന്ന് വീർപ്പുമുട്ടിക്കുന്ന സുന്ദരമായ പ്രകൃതി.

40 മിനിട്ട് യാത്രയുടെ അവസാനം യുറേക്കാ, ദേ റൺവേ! വെറും 525m ആണ് റൺവെയുടെ നീളം. teeny tiny Sloppy Runway?
? ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്യാൻ, ഇറക്കത്തിലേക്കോടിച്ച് മേലോട്ട് പൊങ്ങണം… ജഡ്ജ്മെന്റ് ഒന്നു മാറിയാൽ മൂക്കുംകുത്തി കൊക്കയിലേക്ക് വീഴും… ?ലാൻഡ് ചെയ്യുന്നതും ചെറിയ കയറ്റമാണ്, അതു തെറ്റിയാൽ കൊഴപ്പമില്ലാ, അപ്പുറത്തൊക്കെ വേറേം കൊക്കകളുണ്ടല്ലോ…? ഓപ്ഷൻ പലതാണല്ലോ!!

ഒരു കുലുക്കത്തോടെ റൺവേയിൽ ഇടിച്ച് ഒരു L ഷേപ്പിൽ ഓടി ലാൻഡ് ചെയ്ത് ഒന്നാം ഘട്ടം വിജയിച്ചു….

സന്തോഷം കൊണ്ട് ഇരിയ്ക്കാനും നിൽക്കാനും വയ്യാത്ത അവസ്ഥ. നല്ല തണുപ്പ് .ബാഗ്ലൂരിലെ കാർബൺ മോണോക്സെെഡും അനുസാരികളുമില്ലാത്ത കിടുക്കൻ ശുദ്ധവായു, ആക്രാന്തത്തോടെ ഞാൻ വലിച്ചു കേറ്റി.

പല ഹിമാലയൻ ട്രക്കിംഗ് റൂട്ടുകളിലേക്കുള്ളവർ ആദ്യം എത്തുക ഇവിടെയാണ്, ഒരു കുഞ്ഞൻ ടൗൺ. അത്യാവശ്യം കടകളും ടീ ഹൗസുകളും ഇവിടെയുണ്ട്. നല്ല പച്ചപ്പും ഹരിതാഭയും. ചെറിയ വീടുകളും ആളനക്കവുമുള്ള സുന്ദരി ടൗണാണിത്. വലിയ ചുമടുകളുമായി പോകുന്ന പോർട്ടർമാരും വെളുക്കെ ചിരിയ്ക്കുന്ന സ്ത്രീകളും ആപ്പിൾ കവിളുകളുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങളും. അപാര ശാന്തതയാണ് ഈ പ്രദേശത്തിന്റെയൊരു മുഖമുദ്ര. എന്തൊരു സന്തോഷമാണെന്നോ അവരുടെ മുഖത്ത്…

III
തണുത്തു വിയർത്തൊരു യാത്ര

നിങ്ങളെപ്പോഴെങ്കിലും തണുത്തു വിറച്ച് വിയർത്തു കുളിച്ചിട്ടുണ്ടോ വിയർത്തു കുളിച്ച് തണുത്തു വിറച്ചിട്ടുണ്ടോ? അങ്ങനെയുണ്ട്, അതിനൊരു ഹിമാലയൻ ട്രെക്കിംഗിന് പോയാൽ മതി.

ഡിസംബറിൽ ആരേലും ഹിമാലയത്തിൽ പോകുമോ? കേട്ടവരെല്ലാം ചോദിച്ചതാണിത്… പിന്നല്ലാതെ !!! അല്ലാത്തപ്പോൾ, ഏത് മണുങ്ങൂസിനും പോകാം, ഡിസംബറിൽ ഡെയർ ഡെവിൾസ് മാത്രം??

ലുക്ളയിൽ – 2 ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസ് ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾ ട്രക്ക് തുടങ്ങിയപ്പോൾ… അങ്ങ് മുകളിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും -25 ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസ് വരെയെത്തി. ഇവിടെയുള്ളതിന്റെ പകുതി ഓക്സിജൻ , thin air ,കുത്തുന്ന തണുപ്പ് …. അതിന്റെ കൂടൊരു കാറ്റുണ്ട്, അത് തരുന്ന wind chill ഉം

ഡിസംബറിലെ തണുപ്പിനെ നേരിടാൻ നാലോ അഞ്ചോ ലെയർ വസ്ത്രങ്ങൾ വേണം. അതികഠിനമായ കയറ്റം, അതിജീവനം പ്രയാസകരമായ ഹൈ ആൾടിട്യൂട് , Above treeline. 100% അൾട്രാവയലറ്റ് രശ്മികളെ തടയുന്ന കണ്ണടകൾ വേണം. മഞ്ഞിൽ തട്ടി റിഫ്ളക്റ്റ് ചെയ്യുന്ന വരുന്ന പ്രകാശം അല്ലേൽ നമ്മുടെ കണ്ണ് പഞ്ചറാക്കും

രാത്രി ഉറങ്ങാനേ പറ്റില്ല, ഓരോ മണിക്കൂർ കഴിയുമ്പോഴും ഉണരും.. ശരീരം വിളിച്ചുണർത്തുന്നതാണ്, ഓക്സിജൻ ആവശ്യത്തിന് കിട്ടാത്തതുകൊണ്ട്

ട്രക്ക് തുടങ്ങിയപ്പോഴേ ലീഡർ പറഞ്ഞു, ”നാട്ടിലെപ്പോലെ മൂട്ടിൽ വെയിലടിക്കുന്നതുവരെ കിടന്നുറക്കരുത്, ഒടുക്കത്തേതായിപോകൂന്ന് ”

ടീ ഹൗസിലെ ഓരോ മുറിയും, ഒരു ചെറിയ പ്ലൈവുഡ് ക്യാബിൻ ആണെന്ന് പറയാം.

രണ്ടോ മൂന്നോ ബെഡ് ഒരു മുറിയിൽ. ഒരു ചെറിയ (തേഞ്ഞ) ബെഡ്, തലയിണ . Quilt കിട്ടിയാൽ ആഡംബരം.
ഇവിടൊരു ശവം വീഴണോ? തരുന്നോ… എന്ന് ചോദിച്ചാൽ മതി, തരും. ചിലപ്പോൾ അതിന് കാശു കൊടുക്കണം. എന്റെ ശോക മുഖം കണ്ട് കാശു വാങ്ങീല്ല (ഡിസംബറിൽ കസ്റ്റമർ കുറവായോണ്ട്, ന്തായാലും പൂത്തിരിക്കുവല്ലേ എന്ന് വിചാരിച്ചിട്ടാവില്ല )

ഒരു ചെറിയ മുറിയും, ഇത്തിപ്പോരം ഓക്സിജനും … അപ്പുറത്തെ ബെഡിൽ ഉള്ളവരുടെ ശ്വാസം വിടൽ കേൾക്കുമ്പോഴേ എനിക്ക് ടെൻഷനാ, പണ്ടാരം …. എനിക്കുള്ള ഓക്സിജനും കൂടാണല്ലോ, ഈ ആക്രാന്തം പിടിച്ച് വലിച്ച് കേറ്റുന്നത്… അവസാനം വാതിൽ തുറന്നിട്ടാലേ ഇനിയുറങ്ങൂന്ന് നമ്മൾ തീരുമാനിച്ചു… നമ്മളറിയാതെ നമ്മളു വല്ല കോമയിലും പോയാലോ?

ആദ്യത്തെ ദിവസമാണ് ഞാൻ ഞെട്ടിയത്, എന്റ്റെടുത്താരാ കിടന്നു കൂർക്കം വലിക്കുന്നേ എന്ന് ചാടി പിടഞ്ഞ് എണീറ്റിരുന്ന് അണച്ചുപോയി…. സംഭവം അടുത്ത ‘റൂമിൽ’ നിന്നാണ് . നമ്മുടെ ഇടയിലുള്ള ഭിത്തി പ്ലെവുഡ് ഷീറ്റ്

കൊടും തണുപ്പാണെങ്കിലും മുറികളിൽ ഒന്നും ഹീറ്റിംഗ് സംവിധാനങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല ഒരു Bukhari ഉള്ളത് ഡൈനിംഗ് റൂമിൽ മാത്രമായിരിയ്ക്കും. രാവിലെയും രാത്രിയും ഓരോ മണിക്കൂർ അത് കത്തിയ്കും. അവിടെയാണ് ഉറങ്ങാൻ പോകുന്നതുവരെ എല്ലാവരും ചിലവിടുക.

മരങ്ങൾ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് താഴെയുള്ള സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന കുറച്ച് വിറകേ അവിടെയുള്ളൂ. സാഗർമാതാ നാഷണൽ പാർക്കിന്റെ ഭാഗമായതിനാൽ വർഷത്തിൽ 15 ദിവസമേ വിറക് സംഭരണം അനുവദിച്ചിട്ടുള്ളൂ. പിന്നെ യാക്കിന്റെ ചാണകം ഉണക്കിയതും ഇന്ധമായി ഉപയോഗിക്കും

ചില ടീഹൗസുകൾ വൈകുന്നേരം അവി പറക്കുന്ന ടവ്വലുകൾ തരും, ഒന്നു ഫ്രഷാകാൻ… ഒരു മിനിട്ട് പോലും ചൂടു നിൽക്കില്ല എങ്കിലും, അത് തന്ന ആശ്വാസം…!!

നമ്മുടെ നാട്ടിൽ റോഡിൽ നോക്കിയാൽ ആമ്പുലൻസേ ഉള്ളൂ എന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെയാണ്, അവിടെ തലയ്ക്കു മീതെ ഹെലികോപ്റ്ററേ ഉള്ളൂ… അത്ര ഫ്രീക്വൻറ് ആണ് Evacution.

Altitude mountain sickness (AMS), high altitude pulmonary edema (HAPE), high altitude cerebral edema (HACE) ഇതിനെയൊന്നും തട്ടീട് നടക്കാൻ വയ്യാത്ത അവസ്ഥ. പിന്നെ വീഴ്ച കൊണ്ടുണ്ടാക്കുന്ന ഒടിവും ചതവും മുറിവും.

പോകുന്നവർ ശ്രദ്ധിക്കുക. ഒരു ട്രാവൽ ഇൻഷുറൻസില്ലേൽ പോക്കാണ്. ലോകത്തിലെ റിമോട്ട് ആയ സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. സീസണിൽ നല്ല തിരക്കാണെങ്കിലും റോഡുകൾ ഇല്ലാത്ത സ്ഥലമാണ്. നടക്കാൻ പറ്റില്ല എങ്കിൽ ഹെലികോപ്റ്റർ തന്നെ ശരണം

IV
Dreamchasers

ഒരു പാട് ബ്ലോഗുകളും, വീഡിയോകളും കണ്ട് നല്ല റിസർച്ച് ചെയ്താണ് EBC യിലേക്ക് ഞാനിറങ്ങിത്തിരിച്ചത്. ഈ ഡെഡിക്കേഷൻ പഠിച്ചാൻ പോയപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനാരായേനെന്നോ?

TIMS Card ഉം സാഗർമാതാ നാഷണൽ പാർക്ക് പെർമിറ്റും ട്രെക്ക് ഓർഗനൈസർമാരായ We Ramblers ശരിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പാസ്പോർട്ടിന്റെ കോപ്പിയും ഫോട്ടോയും ഒക്കെ അതിന് വേണ്ടി ആദ്യമേ അയച്ചുകൊടുത്തിരുന്നു. പിന്നെ World Nomads ന്റെ ട്രാവൽ ഇൻഷ്യറൻസും. എന്നും ജോഗ്ഗിംഗ്, ജിമ്മിൽ വർക്ക് ഔട്ട് . വിവിധ സൈറ്റുകളിൽ നിന്ന് എവറസ്റ്റ് ബേസ് ക്യാമ്പ് ട്രക്കിനെ പറ്റിയും മുന്നൊരുക്കങ്ങളപ്പറ്റിയും വായന. സ്വപ്നാടനത്തിന്റെ മൂന്ന് മാസങ്ങൾ.

അവിടെ ചെന്നിറങ്ങിയപ്പോൾ വരികളിൽ കണ്ടെതെല്ലാം വരച്ച് വച്ചതു പോലെ….. ലുക്ള മുതൽ നാംചേ വരെ ചെറിയ ഹിമാലയൻ ഗ്രാമങ്ങളിലൂടെ (അവരുടെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് കൂടെ ) ആണ് ട്രക്കിംഗ്. ഒരുപാട് കുട്ടികൾ കളിച്ചു ചിരിച്ച് സ്കൂളിലേക്ക് പോകുന്നു. പിള്ളേരെ പഞ്ചാരയടിച്ച്, ചോക്കളേറ്റ്സും ഡ്രൈ ഫ്രൂട്സും ഒക്കെ കൊടുത്ത്, അവരുടെ ഫോട്ടോയും ക്ലിക്കി ഞാനും അവരിലൊരാളായി.

ആദ്യ ദിവസത്തെ ട്രക്കിംഗ് ലുക്ളയിൽ നിന്ന് ഫാക്ടിംഗിലേക്കായിരുന്നു …. താരതമ്യേനെ എളുപ്പം. താഴ്ന്ന ആൾട്ടിട്യൂടിലാണ് ഫാക്ടിംഗ്. കൂടുതൽ ഓക്സിജനുണ്ട് . തണുപ്പ് കൂടി എന്നേയുള്ളൂ.. ഒരു മൂന്ന് മൂന്നര മണിക്കൂറിന്റെ നടത്തം.

വഴിനീളെ ബുദ്ധ സ്തൂപങ്ങളും , പ്രാർത്ഥനകൾ എഴുതിയതും കൊത്തിവച്ചതുമായ ‘മാണി കല്ല്’കളും, പ്രയർ വീലുകളും ഉണ്ട്. തടികളിലും, മെറ്റലിലും ഉള്ളവ. ഇവയുടെ ഒക്കെ ഇടത് വശത്തുകൂടയേ പോകാവൂ എന്നാണ് ബുദ്ധമത വിശ്വാസം. പ്രയർവീലുകൾ 1, 3, 5 എന്ന കണക്കിൽ കറക്കാം, അപ്പോൾ മനസ്സിൽ എന്താഗ്രഹിച്ചാലും നടക്കുമത്രേ!
വിശ്വാസവും പൂജയുമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും വന്ദിച്ചില്ലേലും നിന്ദിക്കരുത് എന്ന് അമ്മ പറയുന്നത് ഞാൻ അതേപടി അനുസരിയ്കാറുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ കൂടെയുള്ള ഗൈഡുകളെ അത് വിഷമിപ്പിക്കും, ഷെർപ്പകൾ കടുത്ത ബുദ്ധമത വിശ്വാസികളാണ്.

ചെറിയ water Controlled പ്രയർ വീലുകൾ പല സ്ഥലങ്ങളിലും കാണാം. അതങ്ങിനെ കറങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരിയ്കും
മരങ്ങളിലും പാലങ്ങളിലും Khada കെട്ടിയിരിക്കുന്നുണ്ട് . ശാന്തിയും സമധാനവും നന്മയും ഓരോ കോണുകളിലേക്കും കാറ്റിലൂടെ പകർന്ന് ,പഞ്ചവർണ്ണത്തിലുള്ള പ്രയർ ഫ്ലാഗുകൾ എവിടെ നോക്കിയാലും കാണാം. ഭൂമി, ജലം, ആകാശം/മേഘം, അഗ്നി, വായു ഇവയാണ് മഞ്ഞ, പച്ച, നീല, ചുവപ്പ്, വെള്ള കൊടികൾ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത്.

ഫാക്ടിങ്ങിലേക്കുള്ള ആദ്യ യാത്രയിൽ തന്നെ, കാത്തുകാത്തിരുന്ന സസ്പെൻഷൻ ബ്രിജ്ജുകൾക്കടുത്ത് എത്തി. വല്ലാത്തൊരു കുലുക്കമുണ്ടതിന് . താഴോട്ട് നോക്കിയാൽ കണ്ണിൽ ഇരുട്ടു കയറും. എന്തുമാത്രം ഞാനതിനെ പറ്റി വായിക്കുകയും സ്വപ്നം കാണുകയും ചെയ്തെന്നോ? എനിക്കതൊക്കെ ഓരോ മൈൽസ്റ്റോണുകളായിരുന്നു.

ബ്രിഡ്ജിന്റെ സൈഡിൽ ഉള്ള നെറ്റൊക്കെ പഴക്കമുള്ളതാണ്. പൊടിഞ്ഞതും പൊട്ടിയതുമൊക്കെയുണ്ട്. സൈഡിൽ പിടിച്ച് നടക്കാൻ പാടില്ല, കൂർത്ത കമ്പികൾ പൊങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ട്. സൂക്ഷിച്ചാൽ നമുക്കു കൊള്ളാം, TT ഇഞ്ചക്ഷൻ എടുക്കാൻ ഒരു ഹെൽത്ത് സെന്റർ പോലും ഞാനവിടൊന്നും കണ്ടില്ല….

ഫാക്ടിങ്ങിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ ഒരു പാട് താഴേയ്ക്ക് നീളുന്ന കൽപ്പടവുകൾ ഉണ്ട്. ഇറക്കം അനായാസകരമാണെങ്കിലും രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിൽക്കത്തും. തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ ഇതൊക്കെ വലിഞ്ഞുകയറണം! മുന്നോട്ടുള്ള യാത്ര കട്ടപ്പൊകയായിരിക്കും, ലക്ഷ്യസ്ഥാനം മുകളിലാണ്..!!!

ട്രക്കിംഗിങ്ങിൽ ഫാസ്റ്റ് ട്രെക്കേഴ്സും സ്ലോ ട്രെക്കേഴ്സും ഉണ്ട്. ഞാനെന്നെ മീഡിയം സ്പീട് സെക്ടറിൽ ആണിട്ടേക്കുന്നത്.. കുടുംബപരമായി നല്ല ബെസ്റ്റ് ഹാർട്ടാ മ്മടെ ഫാമിലീടെ… അവിടെ കാർടിയാക്ക് അറസ്റ്റിന്റേം ഹൃദ്രോഗികളുടെം മഹാസമ്മേളനമാണ്. ഞാനൊരു TMTപോലും നോക്കീട്ടില്ല. എടുത്തോർക്കെല്ലാം കുറിപ്പടി കിട്ടീട്ടുണ്ട്. ഇമ്മാതിരി സെറ്റപ്പിൽ എഞ്ചിൻ കട്ട്ഓഫ് ആകുമോന്ന് ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ പേടിയുള്ളോണ്ട്(ല്ല) ഫിറ്റ് ബാൻറ് ആണ് എന്റെ speedometer. ഒരു 120 -135 മാക്സിമം ഹാർട്ട് ബീറ്റിൽ കൂടുതൽ ഞാൻ വണ്ടി വിടൂല്ല

നമ്മുടെ ഗ്രൂപ്പിലെ ആദ്യ കാഷ്വാലിറ്റി തുടങ്ങിയതും ഒന്നാം ദിവസത്തിന്റെ അവസാനമായിരുന്നു. ഗ്രൂപ്പിൽ ഒരാൾക്ക് കാലിൽ ലിഗ്മെൻറ് ടിയർ.. അന്നത്തെ ദിവസം ആശാന്റെ ബാക്ക്പാക്ക് കൂടെ എടുത്ത് നടന്ന് ഞാൻ മാതൃകയായി. ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചു സ്വപ്നസാക്ഷാത്കാരമായാണ് ഓരോ ട്രെക്കറും എത്തുന്നത്. പകുതി വഴിയ്ക്ക് നിർത്തിപ്പോകുന്നത് വലിയ സങ്കടമാണ്. നാമംചേയിലേക്കുള്ള ഭീകരകയറ്റം കഴിഞ്ഞപ്പോളേയ്ക് അയാൾക്ക് ഹെലികോപ്റ്റർ ഇവാക്വേഷൻ വേണ്ടി വന്നു .

മീഡിയം സ്പീടിൽ വണ്ടിയോടിക്കുന്ന ഞാൻ പലപ്പോഴും ഒറ്റയ്ക്കായി നടപ്പ്. ചില സ്ഥലങ്ങളിൽ ചോയ്ച്ച് ചോയ്ച്ച് പോയി. പിറകേ ഉള്ള ഗൈഡ്, ലിഗ്മെന്റ് പണി കൊടുത്ത സുഹൃത്തിനൊപ്പം വളരെ പിറകേ ആണ് . വഴിയുള്ള പിള്ളേരെ സോപ്പിട്ടും ചോക്ളേറ്റ് കൊടുത്തും ഞാനങ്ങ് തിമർത്തു നടന്നു.

അപ്പോഴാണ് യാക്കിന്റെയും മ്യൂളിന്റെയും കൂട്ടം ഓടി വരുന്നത് കണ്ടത്?. വരമ്പ് പോലൊരുവഴി, ഇതുങ്ങളവിടെ പെര നിറഞ്ഞങ്ങ് നിൽപ്പായി. ശിക്കാരി ശംഭുവിനെപ്പോലെ ഒറ്റച്ചാട്ടത്തിന് ഞാൻ സൈഡിലുള്ള പാറപ്പുറത്ത് കേറി??നമ്മളെക്കാൾ സ്പീടിൽ യാക്ക് മലകയറും എന്ന് ഇമ്മാതിരി ‘അനർഘ ‘നിമിഷത്തിലൊന്നും മ്മക്ക് കത്തൂല്ല??

തുടങ്ങിയപ്പോഴെ കോഓഡിനേറ്റർ പറഞ്ഞതാ, ഒറ്റയ്ക് നടക്കരുത് . ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ നോക്കുമ്പോൾ സാവധാനമേ തിരിഞ്ഞു കളിക്കാവൂ… ബാക്ക്പാക്ക് കൊണ്ട് ഇടിച്ച് പിറകെ ഉള്ളവരെ തള്ളിയിട്ട് കൊല്ലരുത്. വഴിയിൽ പോർട്ടർമാരും പാക്ക് ആനിമൽസും ഉണ്ടാകും. സാധനങ്ങളുടെ ഭാരം കാരണം അവർ കുനിഞ്ഞാണ് നടപ്പ്. Yak & Mules വഴിയിലൂടെ ഓടും. വന്നിടിച്ചാൽ സൈഡിലെ കൊക്കയിലേക്ക് വീണുപോകും. എപ്പോഴും മലയോട് ചേർന്നേ നടക്കാവൂ

ഞാൻ ജന്മനാ ‘ചൊറിയുമ്പോൾ അറിയുന്ന പിള്ളയായത് ‘ കൊണ്ട് അന്നത്തോടെ നന്നായി. പിന്നെ ഗൈഡ് റിഞ്ചിയായിരുന്നു എന്റെ ബെസ്റ്റ് ബഡ്ഡി ??

അങ്ങനെ നടന്നുനടന്ന് ഒരു സസ്പെൻഷൻ ബ്രിജ്ജിന്റെ അപ്പുറത്ത് ഞങ്ങൾക്കായുള്ള അന്നത്തെ ക്യാമ്പ് കണ്ടു. ബാഗ്ലൂരിലെ ഫ്ലാറ്റിലെ കാർപാർക്കിൽ നിന്ന് കമ്പനിയുടെ കാർപാർക്ക് വരെയുള്ള എന്റെ മൊണോട്ടണസ് ജീവിതത്തിൽ നിന്നൊരൊളിച്ചോട്ടം. എന്ത് രസം!!
ഹയ്യ്യ്യ് !!! ഇത്രേയുള്ളൂ.. കൊള്ളാല്ലോ ‘ഫസ്റ്റ് ഡെ’ എന്നൊരു ഗബ്ബർ സിംഗ് ചിരിയും ഉള്ളിൽ പാസ്സാക്കി ഞാൻ മൗണ്ടൻ ലോഡ്ജിലെ ബുഖാരിയ്ക്ക് മുന്നിൽ ചുരുണ്ടു…..

March 9, 2019 0 comment

EDITORIAL TRAVEL യാത്ര

ജയ്‌പൂർ മുതൽ ജൈസാൽമീർ വരെ

by മേതിലാജ് March 5, 2019

written by മേതിലാജ്

ഇഇക്കഴിഞ്ഞയാഴ്ച ഇന്ത്യാ പാക് അതിർത്തിയിൽ നിന്ന് ഏതാണ്ട് മുന്നൂറു കി മി മാത്രം അകലെയുള്ള ഒരു ടൂറിസ്റ്റ് കേന്ദ്രത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ. ഒരു മിലിട്ടറി നഗരം കൂടിയായ ജൈസാൾമീരിൽ. ഒപ്പം അഞ്ചു സുഹൃത്തുക്കളും. എല്ലാ വർഷവും ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന ഏതെങ്കിലും ഒരു ഇന്ത്യൻ നഗരം ഒരുമിച്ചു സന്ദർശിക്കണമെന്നു തീരുമാനിച്ചതിനു ശേഷമുള്ള രണ്ടാം യാത്ര. കഴിഞ്ഞ വർഷം അജന്ത എല്ലോറ ഗുഹകളിലേക്കായിരുന്നു പോയത് , ഒരേപോലെ ചിന്തിക്കുന്ന ആറു മനുഷ്യർ-ഇരുപതു – ഇരുപത്തഞ്ചു വർഷമായുള്ള ഗാഢമായ സൗഹൃദം. സോക്രട്ടീസ് മുതൽ സന്തോഷ് പണ്ഡിറ്റ് വരെ ഒരേ ഗൗരവത്തോടെ ചർച്ച ചെയ്യുന്നവർ . യാത്രകൾ എപ്പോഴും ഹൃദ്യമായ അനുഭവങ്ങളാണ്, ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന നഗരങ്ങളിലേയ്ക്ക്, ചരിത്ര കുതുകികളായ സുഹൃത്തുക്കളുമൊത്തുള്ളവയും ആണവയെങ്കിൽ പറയാനുമില്ല. ദുബായിൽ നിന്ന് നേരെ ജയ്‌പൂർ എയർപോർട്ടിൽ. അതിരാവിലെ ഹോട്ടലിൽ ചെക്ക് ഇൻ ചെയ്തു. ബ്രേക്ഫാസ്റ്റ് ഉൾപ്പെടെയാണ് ഹോട്ടൽ ബുക്കിങ്. ഹോട്ടലിലെ കോണ്ടിനെന്റൽ ബ്രേക്ഫാസ്റ് ഉപേക്ഷിച്ചു നമുക്ക് പുറത്തെവിടെയെങ്കിലും പോയി ട്രഡീഷണൽ ആയ ഫുഡ് കഴിച്ചാലോ എന്നൊരാൾ അങ്ങിനെയെങ്കിൽ അങ്ങിനെ എന്ന് കോറസ്. പുറത്തിറങ്ങി ഓട്ടോ സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടന്നു. ഒരുകൂട്ടം ഓട്ടോക്കാരുമായി ചർച്ച നഗരത്തിലെ ഏറ്റവും പുരാതനമായ റസ്റ്റോറന്റുകൾ ഏതൊക്കെയെന്ന് . ഒടുവിൽ രണ്ടു ഓട്ടോകളിലായി ഞങ്ങൾ ആറുപേർ റെസ്റ്റോറന്റിലെത്തി. ( പിന്നീടാണ് മനസ്സിലായത് ആറു പേർക്കു ഒരു ഓട്ടോയിൽ യാത്ര ചെയ്യാമായിരുന്നെന്ന് . പത്തു പേർ വരെ കയറും പുറകു വശം തുറന്ന അവിടുത്തെ ഓട്ടോയിൽ. നമ്മുടെ നാട്ടിലും പരീക്ഷിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ പുറകിലും സീറ്റുള്ള ഈ തുറന്ന ഓട്ടോകൾ. പലയിടങ്ങളിലും, ഒരേ വഴിക്ക് പോകേണ്ട അപരിചിതർ ഷെയർ ചെയ്തു സഞ്ചരിക്കാനും ഇവയെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താറുണ്ട് ).

സ്വാതന്ത്ര്യ ലബ്ധിക്കു ശേഷം ഇത് വരെ പെയിന്റടിച്ചിട്ടില്ലാത്ത വിശാലമായ ഒരു റെസ്റ്റോറന്റിലെത്തി. ചൂടോടെ കൊണ്ട് വന്ന കച്ചോരി ആയിരുന്നു പ്രധാന ഐറ്റം. നടുവിൽ ഒരു ചെറിയ ദ്വാരമിട്ടു സോസും ഉള്ളിയും അകത്തു കയറ്റി വെച്ച് വേണം പരമ്പരാഗത രീതിയിൽ കച്ചോരി കഴിക്കാനെന്ന് കടക്കാരൻ പറഞ്ഞു തന്നു. സംഗതി കൊള്ളാം. തിരികെ ഹോട്ടലിൽ എത്തി ഓട്ടോക്കാരന് കാശ് നൽകുമ്പോൾ, മുഴുവൻ സമയവും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ഉണ്ടാകാനായി ബുക്ക് ചെയ്ത ട്രാവലറിന്റെ ഡ്രൈവറും കിളിയും എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലാകാതെ വാ തുറന്നു ഞങ്ങളെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അറിയാവുന്ന ഹിന്ദിയിൽ ഞങ്ങൾക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല എന്ന് അയാളോട് പറഞ്ഞു. പറയാതെ തന്നെ അയാൾക്ക് മനസ്സിലായിട്ടുണ്ടാകണം ഇതൊരു വ്യത്യസ്തമായ ട്രിപ്പ് ആയിരിക്കുമെന്ന്. എയർപോർട്ടിൽ ഞങ്ങളെ സ്വീകരിക്കാൻ എത്തിയ അയാൾ ആദ്യം മുന്നോട്ടു വന്നു, ഞാൻ മിസ്റ്റർ മീണ എന്ന് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന കിളി ഞാനും മിസ്റ്റർ മീണ എന്ന് പറഞ്ഞതും സുഹൃത്തുക്കളിലൊരാൾ ആ നിമിഷം തന്നെ തലയിൽ കൈ വെച്ച് കിളിയെ പുനർനാമകരണം ചെയ്തു മിസ്റ്റർ ടീക്ക ആക്കിയതും മറന്നിട്ടില്ല .

കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും കുറവ് ഹിന്ദി അറിയുന്ന ജോസഫ് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടുമുള്ള യാത്രയ്ക്കിടെ ഓട്ടോക്കാരനോട്, കോൺഗ്രസ്സ് ഗവണ്മെന്റ് അധികാരത്തിൽ വന്നതിനു ശേഷം രാജസ്ഥാനിലുണ്ടായ മാറ്റങ്ങളെ കുറിച്ച് നിരന്തരം ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നതും ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ അയാൾ ബന്ധമില്ലാത്ത എന്തൊക്കെയോ പ്രതികരണമായി പറഞ്ഞതും ഞങ്ങളിൽ ചിരിയുണ്ടാക്കി

ജയ്‌പൂർ, ജോധ്പുർ, ജൈസാൾമീർ. ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ ആറു ദിവസം നീളുന്ന യാത്രയിലെ മൂന്നു പ്രധാന താവളങ്ങൾ. ജയ്‌പൂരിൽ, മുൻപ് തന്നെ പലപ്പോഴായി വന്നിട്ടുള്ളവരായിരുന്നു എല്ലാവരും എന്നതു കൊണ്ട്, ഒരു ദിവസം മാത്രം.
മൂന്നും പുരാതന രാജ നഗരങ്ങൾ ആണ്. ജയ്‌പൂരിലെ (മുൻ)രാജാവിനെ മഹാരാജാ എന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ ഉദയ്പൂരിലെ രാജാവിന്റെ സ്ഥാനപ്പേര് മഹാറാണാ എന്നാണ് ജൈസാൾമീരിലേത് മഹാറാവൽ എന്നും

കഴിഞ്ഞ യാത്രയിൽ ‘ഹവാ മഹൽ ലോ ലതാണ്!’ എന്ന് ഗൈഡ് വണ്ടിയിലിരുന്നു കാണിച്ചു തന്നതേയുള്ളൂ എനിക്ക്, നഗരത്തിന്റെ തിരക്ക് പിടിച്ച ഭാഗത്ത് പാർക്കിങ്ങും മറ്റും ബുദ്ധിമുട്ടാകും എന്നായിരുന്നു ന്യായം. കാണാനായി ഉള്ളിലൊന്നുമില്ലെന്നും പറഞ്ഞു.

മുഴുവൻ വിദേശ ടൂറിസ്റ്റുകൾ ആണവിടെ, എല്ലാവർക്കും പുറത്തു നിന്ന് ഫോട്ടോയെടുത്താൽ മതി. ഇത്തവണ ഹവാ മഹലിനെ അങ്ങിനെ വിടരുതെന്ന് തീരുമാനിച്ചതു കൊണ്ട് ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞ ഉടൻ പുറത്തിറങ്ങി. നഗരം ഉണരുന്നത് 12 മണിയോടെയാണ്. ഭൂരിഭാഗം കടകളും തുറന്നിരിക്കുക ഉച്ചയ്ക്ക് 12 മുതൽ രാത്രി പന്ത്രണ്ടു വരെയാണ് . ഹവാ മഹലിനു മുന്നിൽ വലിയ തിരക്കുകളില്ല. ഞങ്ങളെ അവിടെ ഇറക്കി വിട്ട്, മിസ്റ്റർ മീണയും മിസ്റ്റർ ടീക്കയും വണ്ടി പാർക്ക് ചെയ്യാൻ പോയി. അതിനകം ഞങ്ങൾ ഒരു ഗൈഡിനെ സംഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഇത്തരം നഗരങ്ങളിൽ പോകുമ്പോൾ നിർബന്ധമായും ഒരു ഗൈഡിനെ കൂട്ടണം. അത് മുൻപ് ഒരിക്കൽ അക്ബറിന്റെ ശവകുടീരത്തിൽ പോയപ്പോൾ പഠിച്ചതാണ്. മനോഹരമായ ആ കൊട്ടാരത്തിൽ ഒരു തൂണിനു ചേർന്ന് നിന്ന് സംസാരിച്ചാൽ ദൂരെയുള്ള മറ്റു തൂണുകളിൽ കേൾക്കാം. അജന്താ ഗുഹകളിലെ അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടിലെങ്ങോ വരക്കപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങളിലൊന്നിലേക്കു ലൈറ്റടിച്ചു കാട്ടി തലയിലെ ടര്ബനുമായി മാച്ചു ചെയ്യുന്ന സോക്സ് ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ആളെ കാട്ടിത്തന്നതും ഒരു ഗൈഡാണ്. ഇത്തരം കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു വിശദാംശങ്ങൾ അറിയണമെങ്കിൽ ഒരു ലോക്കൽ ഗൈഡ് വേണം. അയാൾക്ക് കൊടുക്കുന്ന ഇരുനൂറോ മുന്നൂറോ രൂപ ഒരു നഷ്ടമേയല്ല. അയാൾ പറയുന്നതൊക്കെ ശരിയാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കാൻ കൂട്ടത്തിലൊരു ഗൂഗിൾ എക്സ്പെർട് കൂടിയുണ്ടെങ്കിൽ കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ രസകരമാകും. ഒരു ഗൈഡില്ലാതെ ജന്തർ മന്തറിലൊക്കെ പോയാൽ നിങ്ങളുടെ ട്രിപ്പ് തന്നെ വേസ്റ്റാണ്.

നമ്മൾ ദൂരെ നിന്ന് കാണുകയും റോഡരുകിൽ നിന്ന് വിദേശികൾ ഫോട്ടോയെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഹവാ മഹൽ സത്യത്തിൽ അഞ്ചു നിലകളുള്ള ഒരു കൊട്ടാരത്തിന്റെ പിൻഭാഗം മാത്രമാണ്. 1799 ലാണ് ഇതിന്റെ നിർമ്മാണം പൂർത്തിയായത്. കൊട്ടാരത്തിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് പർദയില്ലാതെ (അതെ. നമ്മൾ ഇപ്പോൾ ഇസ്‌ലാമികം എന്ന് കരുതുന്ന അതേ പർദ്ദ. രാജസ്ഥാനിലങ്ങോളമിങ്ങോളം സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ നീണ്ട കൈയ്യുറ ധരിച്ച, സാരിത്തുമ്പു കൊണ്ട് മുഖവും തലയും പൂർണ്ണമായും മറച്ച സ്ത്രീകളെയാണ് നിങ്ങൾക്കിന്നും കാണാനാവുക. അത് മരുഭൂമിയുടെ വസ്ത്രമാണ്. മുഖത്തും മുടിയിലും കൈകളിലും മണ്ണ് പറന്നു വീഴാതിരിക്കാനുള്ള മുൻകരുതൽ) അന്യ പുരുഷൻ കാണാതെ, നൂറു കണക്കിനുള്ള കുഞ്ഞു ജനാലകളിലൂടെ തെരുവിലെ കാഴ്ചകൾ കാണാനാവും. തിരികെ അവരെ കാണാൻ കഴിയുകയുമില്ല. രാജസ്ഥാനിലെ മിക്കവാറും എല്ലാ കൊട്ടാരങ്ങളിലും റാണിക്ക് ഇത്തരം രഹസ്യ ജനാലകളിലൂടെ രാജസദസ്സ് വീക്ഷിക്കാനുള്ള സൗകര്യമുണ്ട്. മരുഭൂമികളിൽ സ്ത്രീകൾ കൂടുതൽ ഒളിപ്പിച്ചു വെക്കേണ്ടതായ അഭൗമ സൗന്ദര്യം തന്നെയായിരുന്നു എന്ന് വേണം മനസ്സിലാക്കാൻ.

ഏതാണ്ട് ഉച്ച കഴിഞ്ഞതോടെ ജോധ്പൂരിലേക്കു തിരിച്ചു. അജ്‌മീർ വഴിയാണ് യാത്ര. വഴിയിൽ മിസ്റ്റർ മീണ ഉച്ച ഭക്ഷണത്തിനായി വണ്ടി നിർത്തി. ഇവിടെ വെച്ചാണ് യാത്രയുടെ അവസാനം വരെ ഒപ്പം കൂടിയ ഒരു മഹാത്ഭുതത്തെ ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെടുന്നത്. കേർ സാംഗ്രി. മരു പ്രദേശങ്ങളിൽ മാത്രം ലഭ്യമായ ചെടികളിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്ന ബെറിയും ബീൻസും കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ സ്വാദിഷ്ടമായ വെജിറ്റേറിയൻ കറി. രാജസ്ഥാനിലെ സാധാരണക്കാരന്റെ ഭക്ഷണം. അതിനോടൊപ്പം അല്പം ചോറും തൈരും കിട്ടിയാൽ സംഗതി കുശാൽ. ഇതിന്റെ ഉണങ്ങിയ ഇലകളും ബെറിയും വാങ്ങാൻ കിട്ടും. അതുമായി നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിയാൽ ഇടയ്ക്കിടെ രാജസ്ഥാൻ ഓർമ്മകൾ വലിയ ചെലവില്ലാതെ അയവിറക്കാം.

അജ്മീർ എത്തിയപ്പോൾ ഏതാണ്ട് അഞ്ചു മണിയായി. പന്നികൾ പെറ്റു പെരുകിയ ഇടുങ്ങിയ ഗലികളിലൂടെയുള്ള യാത്ര. ഒടുവിൽ ഗലികൾ അവസാനിക്കുമ്പോൾ നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള ഒരു വലിയ പള്ളി പെട്ടെന്ന് നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാം. ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് വഴി തെറ്റാനും അതിനേക്കാളുപരി പോക്കറ്റടിക്കപ്പെടാനും സാധ്യതയുണ്ടെന്ന് നേരത്തെ തന്നെ ബസിൽ ഞങ്ങളെ സ്വീകരിക്കാനെത്തിയ ട്രസ്റ്റ് പ്രതിനിധി പറഞ്ഞിരുന്നതിനാൽ എല്ലാവരും ശ്രദ്ധാലുക്കളായിരുന്നു.

പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ പേർഷ്യയിൽ നിന്നെത്തിയ സൂഫി പുണ്യാളൻ ക്വജാ മൊയിനുദ്ദീൻ ചിസ്റ്റിയുടെ ഖബർ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാണ് പള്ളി. ഇസ്‌ലാമിക് മിസ്റ്റിസിസം ഇന്ത്യയിൽ പ്രചരിപ്പിച്ചവരിൽ പ്രമുഖൻ. സംഗീതത്തെ ഇന്ത്യൻ സുന്നി ഇസ്‌ലാമിന് പരിചയപ്പെടുത്തിയ സാധുക്കളുടെ സഹായി. അക്ബർ ചക്രവർത്തി ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ മക്ബറയിലെ സ്ഥിരം സന്ദർശകനായിരുന്നു. ആത്മശാന്തി അന്വേഷിച്ചാണ് ഇന്ന് നിങ്ങൾ അവിടേക്കു പോകുന്നതെങ്കിൽ അതൊഴികെ മറ്റെല്ലാം നിങ്ങൾക്കവിടെ കിട്ടും. ഒരു തികഞ്ഞ കച്ചവട കേന്ദ്രം
പള്ളിയുടെ ഏറ്റവും ഉൾഭാഗത്തു ചിസ്റ്റിയുടെ കബർ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന മുറിയിലേക്ക് ഒരു വിധം തിക്കിത്തിരക്കി കടന്നപ്പോൾ പെട്ടെന്നൊരാൾ കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ജോസഫിനെ കടന്നു പിടിച്ചു തലയിലുഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് ജോസഫിനായി പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തുടങ്ങി. നിരീശ്വര വിശ്വാസികൾ ആയ സഹയാത്രികർ കൈകൾ ആകാശത്തേക്ക് ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു ഒപ്പം കൂടി. പെട്ടെന്നാണയാൾ ജോസഫിനോട് പേര് ചോദിച്ചത്. ഒരു നിമിഷം ഞങ്ങളെയൊന്നു നോക്കിയ ശേഷം ഒട്ടും അറയ്ക്കാതെ ജോസഫ് പറഞ്ഞു, യൂസഫ്. പിന്നെ ഇടയ്ക്കിടെ അറബി മന്ത്രോച്ചാരണങ്ങൾക്കിടയിൽ യൂസഫ് യൂസഫ് എന്നിങ്ങനെ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അജ്മീറിൽ നിന്ന്‌ ജോധ്പൂരിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും ഏതാണ്ട് അർദ്ധരാത്രി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മിലിറ്ററി നഗരങ്ങളാണ് ജോധ്‌പൂരും ജൈസാൾമീറും. ഇടയ്ക്കിടെ തലയ്ക്കു മീതെ യുദ്ധ വിമാനങ്ങൾ പരിശീലന പറക്കലുകൾ നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നിലധികം തവണ നാല് വിമാനങ്ങൾ വീതം ഒരുമിച്ചു പറക്കുന്നത് കണ്ട സുഹൃത്ത് അതെന്താ മൂന്നോ അല്ലെങ്കിൽ അഞ്ചോ ആയി പോകാത്തത് എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ കൂട്ടത്തിലാരോ, ഡേയ്, മൂന്നു പേർ ഒരു വഴിക്കു പോയാൽ ഐശ്വര്യക്കേട്‌ ആണെന്ന് അറിയില്ലേ എന്ന് ആ പഴയ പഴഞ്ചൊല്ല് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. ജോധ്പുർ മനോഹരമായ വലിയ നഗരമാണ്. ഭക്ഷണം ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടായതേയില്ല. അപ്പോഴേക്കും കേർ സാംഗ്രിക്കൊപ്പം ലാൽ മാസ് കൂടി കണ്ടെത്തിയിരുന്നു ഞങ്ങൾ, ചുവന്ന മട്ടൻ കറി.

ജോധ്പുർ രാജാക്കന്മാരുടെ മുഖ്യവിനോദം ആയിരുന്നു പോളോ. ഇന്നും വലിയ പോളോ ചാംപ്യൻഷിപ് ജോധ്പുരിൽ എല്ലാ വർഷവും നടക്കാറുണ്ട്. മഹാധനികരായ രാജാക്കന്മാരുടെയും മഹാദരിദ്രരായ ജനസമൂഹത്തിന്റെയും നാടാണ് രാജസ്ഥാനിലെ എല്ലാ മുൻ നാട്ടു രാജ്യങ്ങളും. ജനം വറുതിയിലാകുമ്പോൾ അവർക്കുള്ള തൊഴിലുറപ്പു പദ്ധതി എന്ന നിലയിലായിരുന്നു ഈ നഗരങ്ങളിലെ മിക്കവാറും കോട്ടകളും കൊട്ടാരങ്ങളും നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടത്. ജോലിക്കു കൂലി ഭക്ഷണം. പഴയ രാജനഗരത്തിന്റെ പ്രൗഢി ഇന്നും ജോധ്പുർ കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നു. കൂറ്റൻ കോട്ടകളും കൊട്ടാരങ്ങളുമാണ് രാജസ്ഥാനിലെങ്ങും. ഇതൊക്കെ കാണുമ്പോഴാണ് നമ്മുടെ രാജാക്കന്മാരെയൊക്കെ എടുത്തു കിണറ്റിലിടാൻ തോന്നുന്നത് എന്ന് ഒരു സുഹൃത്ത് തമാശിച്ചതു വലിയ സംവാദങ്ങൾക്കിടയാക്കി.

ജോധ്‌പൂരിലെ ഒരു മ്യുസിയത്തിൽ ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാ പ്രമുഖ നാട്ടു രാജാക്കന്മാരും ഒന്നിച്ചിരിക്കുന്ന ചില ഫോട്ടോകളിൽ കോഴിക്കോട് സാമൂതിരിയേയും തിരുവിതാംകൂറിലെ യുവരാജാവിനെയും കണ്ടത് കൗതുകമുളവാക്കി

അവസാന രണ്ടു ദിനരാത്രങ്ങൾ ജൈസാൾമീരിൽ ആയിരുന്നു. ഒരു ചെറു നഗരം. എ ഡി 1155 ൽ നിർമ്മിച്ച കോട്ട അത്ഭുതമുളവാക്കി. ജനാലകളും വാതിലുകളും നിറയെ മനോഹരമായ കൊത്തുപണികൾ ഒരു വ്യത്യാസം മാത്രം തടിയിലല്ല ആ കൊത്തുപണി ചെയ്തിരിക്കുന്നത് അവിടെ മാത്രം ലഭ്യമാകുന്ന കല്ലുകളിലാണ്. മരുഭൂമിയുടെ നടുവിൽ ആ വലിയ കോട്ടയും കൊട്ടാരവും നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത് ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പോലും ഉപയോഗിക്കാതെ സിമന്റോ കുമ്മായമോ ഇല്ലാതെ, ഇന്റർ ലോക്കിങ് സംവിധാനം ഉപയോഗിച്ച്. ബ്രാഹ്മണർക്കും രജപുത്രർക്കും മാത്രമാണ് കോട്ടയ്ക്കുള്ളിൽ താമസിക്കാനുള്ള അവകാശം. മറ്റുള്ളവരെല്ലാം പടിക്ക്, സോറി, കോട്ടയ്ക്ക് പുറത്ത്. ജോധ്പുരിലേത് പോലെ തന്നെ ഉന്നത ജാതികളെ തിരിച്ചറിയാൻ വീടുകൾക്ക് പ്രത്യേക നിറങ്ങളുമുണ്ട്
ഞങ്ങളുടെ ഗൈഡ് ഖുഷ്‌വ സരസമായി സംസാരിക്കാൻ അറിയുന്ന ആളായിരുന്നു. അദ്ദേഹം പകുതി തമാശയായി ഒരു രഹസ്യം പറഞ്ഞു 1971 ലെ ഇന്ത്യാ പാക് യുദ്ധം ഉണ്ടായതിൽ സന്തോഷിക്കുന്നവർ ആണ് ഞങ്ങൾ ജൈസാൾമീറുകാർ.

വിഭജനത്തിനു മുൻപ് വരെ വലിയ ഒരു കച്ചവട കേന്ദ്രമായിരുന്നു ജൈസാൾമീർ. നൂറ്റാണ്ടുകൾ നീളുന്ന ചൈനീസ് അറബ് വ്യാപാരത്തിന്റെ അതിപുരാതന പാതയായിരുന്ന സിൽക്ക് റൂട്ടിലെ ഒരു പ്രധാന ഇടത്താവളം ആയിരുന്നു ജൈസാൾമീർ. വിഭജനത്തോടെ അതിർത്തികൾ അടയ്ക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ജൈസാൾമീരിന്റെ പ്രൗഢ കാലം കഴിഞ്ഞു കച്ചവടക്കാർ ഇരു ഭാഗങ്ങളിലേക്കുമായി എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു പോയി. അങ്ങിനെ മരുഭൂമിയിൽ എല്ലാ ചരിത്ര പ്രാധാന്യങ്ങളും നഷ്ടപ്പെട്ട്, ആർക്കും വേണ്ടാതായ വൃദ്ധയായ വേശ്യയെ പോലെ കഴിഞ്ഞിരുന്ന ജെയ്‌സല്മീരിനെ തിരികെ കൊണ്ട് വന്നത് ഇന്ത്യാ പാക് യുദ്ധമാണ്. അതോടുകൂടിയാണ് 47 മുതൽ അവഗണിക്കപ്പെട്ടു കിടന്നിരുന്ന ജൈസാൾമീരിന്റെ തന്ത്രപരമായ പ്രാധാന്യം ഇന്ത്യൻ ഭരണാധികാരികൾക്ക് മനസ്സിലാകുന്നത് താമസിയാതെ അവിടേക്കു ആദ്യം മിലിറ്ററി ബേസുകളും അതിനു പിറകെ വെള്ളവും പിന്നെ ഒരു നഗരം തന്നെയും എത്തി. പിന്നെ പൊക്രാൻ വന്നു. അപ്പോൾ കൂടുതൽ വികസനം വന്നു, ഖുഷ്‌വ പറഞ്ഞു. തുടർന്നുണ്ടായ ഇന്ദിരയുടെ സന്ദർശനം നഗരത്തെ വീണ്ടും അണിഞ്ഞൊരുങ്ങിയ ഒരു സുന്ദരിയാക്കി മാറ്റി.

അവസാന ദിവസം താമസിച്ചത് ജൈസാൾമീരിൽ നിന്ന് 50 കി മി അകലെ സാൻഡ്‌ ഡ്യുൺസിലാണ്. മരുഭൂമിയുടെ നടുക്ക് ഒരു ടെന്റിൽ. രാത്രി വൈകി ടെന്റുകൾക്കു നടുവിൽ അതിഥികൾക്കായി ഒരുക്കിയ രാജസ്ഥാനിലെ തദ്ദേശീയ നൃത്തങ്ങളും കലാപരിപാടികളും കണ്ടിരുന്നു. സന്ധ്യ നേരം ഞങ്ങളിൽ ചിലർ ഒട്ടകപ്പുറത്തു മരുഭൂമിക്കുള്ളിലേക്കു നടത്തിയ മണിക്കൂറുകൾ നീളുന്ന യാത്ര അവിസ്മരണീയമായിരുന്നു. നാല് ചുറ്റും മണൽക്കാടുകൾ മാത്രമായപ്പോൾ സൂര്യാസ്തമയം കാണാനായി ഒരു മണൽക്കൂനയ്ക്കു മുകളിലിരുന്നു. അതിമനോഹരമായ കാഴ്ച

പിറ്റേ ദിവസം ഹോട്ടലുടമ ഇങ്ങോട്ടു വന്നു പരിചയപ്പെട്ടു. കേരളത്തിൽ നിന്നാണെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ, ‘I know Kerala , that’s a rich country’ എന്നായിരുന്നു അയാളുടെ മറുപടി.

March 5, 2019 0 comment

TRAVEL യാത്ര

ദേവദാരുവിന് തീപിടിച്ചപോലെ—-പ്രണയവും യാത്രയും സംഗമിക്കുമ്പോൾ

by സന്തോഷ് കാന July 13, 2018

written by സന്തോഷ് കാന

പിയൂഷിന്റെ കോൾ വന്നപ്പോഴാണ് ഉറക്കമറിഞ്ഞത്. എത്ര മണിക്ക് വരണം എന്ന് ചോദിക്കാനാണ്. ‘നോക്കട്ടെ അറിയിക്കാം’ എന്ന് പറഞ്ഞ് വെറുതെ കിടന്നു. ബാൽക്കണിയുടെ വാതിലിലൂടെ താഴ്വരയുടെ പച്ചപ്പും, പർവ്വതനിരകളുടെ ഹിമാവൃതമായ സൗന്ദര്യവും കാണാം. ഒരു ചെറു ചാറ്റൽ മഴ കഴിഞ്ഞതിനാൽ എല്ലാത്തിനും ഭംഗി കൂടിയിരിക്കുന്നു. മണാലിയിൽ എത്തിയിട്ട് രണ്ടു ദിവസങ്ങളേ ആയിട്ടുള്ളൂ. ഷിംലയിൽ നിന്ന്‌ പിയൂഷിന്റെ സ്കോർപിയോയിൽ ഗാരി സന്ധുവിന്റെ പഞ്ചാബി പാട്ടുകൾ കേട്ട് ചുരം കയറിയിറങ്ങി മണാലിയിലെ ഈ കോട്ടേജിൽ എത്തുമ്പോൾ മിനിഞ്ഞാന്ന് രാത്രി ഏഴു മണിയായിരുന്നു. മനസ്സും ശരീരവും ഏതോ വിഷാദത്തിൽ സൂക്ഷ്മമായി, പോയിരുന്നു. ബിയാസ് നദിക്കു കുറുകെയുള്ള പണ്ടൊഹ് ഡാമിനടുത്തെത്തിയപ്പോഴായിരുന്നു പിയൂഷ് നുസ്രത് ഫത്തേഹ് അലി ഖാന്റെ പാട്ടുകളിലേക്ക് ചുവടു മാറ്റിയത്. വരണ്ട കുന്നുകളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന അരുവിപോലെ ഓർമകളും, വേദനകളും നിശബ്ദമായ രക്തസ്രാവം പോലെ എന്നിൽ ഊർന്നിറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവനറിഞ്ഞിരുന്നില്ല പഞ്ചാബിലെ അഞ്ചു ദിവസങ്ങൾ അവളുമായുള്ള പ്രണയകാലത്തെ, ഓർമകളെ, ഉണങ്ങാത്ത മുറിവുകളെ വീണ്ടും ഉണർത്തിയെന്ന്. “ഇക് ആഗ് കാ ദരിയാ ഹെ ഔർ ഡൂബ് കേ ജാനാ ഹെ” നുസ്രത് പാടുന്നു.

പിന്നീടങ്ങോട്ട് ചുരങ്ങളൊന്നും കണ്ണിൽപ്പെട്ടില്ല. സമുദ്രനഗരത്തിലെ ഗ്രീഷ്മം. ആദ്യമായി അവൾ വീട്ടിൽ വന്നത് കടുത്ത ചൂടുള്ള ഒരു ഉച്ച നേരത്തായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ പരസ്പരം ഫോണിലും, നേരിട്ടും സംസാരിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും അവൾ പെയ്യാത്ത മഴമേഘം പോലെ എന്തോ ഒന്ന് കാത്തുവെച്ചു. ആരോ വാതിൽ മുട്ടി. ബാല്കണിയിലേക്ക് തുറക്കുന്ന ലിവിങ് റൂമിൽ നിലത്ത് കിഴക്കൻ കാറ്റേറ്റ് അലസമായി കിടക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. വാതിൽ തുറന്നതും അതാ പഴുത്ത പേരക്കയുടെ നിറമുള്ള അവൾ കുസൃതിച്ചിരിയുമായി കിതച്ചു നിൽക്കുന്നു. “മി ആൻഡ് യു” എന്നെഴുതിയ വെളുത്ത ടീ ഷർട്ട് കാണിക്കാൻ എന്നപോലെ ധരിച്ച പിങ്ക് ജാക്കറ്റ് അഴിച്ചുവെച്ച് അവൾ നേരെ അടുക്കളയിലേക്ക് ഒരുഅപരിചിതത്വവുമില്ലാതെ നടന്നു. ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്ന് മുഖം ചുളിച്ച് ചിലത് പിറുപിറുത്തു. എന്തോ വീട്ടിലാകെ ഒരു സൗരഭ്യം. തിടുക്കത്തിൽ ഞാൻ ബെഡ്റൂമിലെ തുണികളും മറ്റും ഒതുക്കി വെച്ച് മുടി ചീകി കുർത്തയുമിട്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് പോകുമ്പോഴേക്കും തിളയ്ക്കുന്ന ചായ കപ്പിലേക്ക് അവൾ പകരുന്നു. അടുത്ത പറമ്പിലെ തോട്ടത്തിലേക്ക് തുറക്കുന്ന ജനാല അവൾ തുറന്നിട്ടിരുന്നു. ലിവിങ് റൂമിൽ ഇരുന്ന് ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചത് പഞ്ചാബിനെക്കുറിച്ചാണ്. ഇന്നലെ രാത്രി ഫോണിൽ അവൾ പറഞ്ഞു തന്ന പഞ്ചാബി സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കിസ്സകളുടെ തുടർച്ച. അവളുടെ നീണ്ട കൈവിരലുകളുടെ സൗന്ദര്യത്തെ ഞാൻ മുമ്പും വർണിച്ചതുകൊണ്ടായിരിക്കണം അവൾ സംസാരിക്കുമ്പോൾ അവ എനിക്ക് നേരെ നീണ്ടു വന്നു. സുരാഹികളിൽ ചിത്രപ്പണികൾ ചെയ്ത പഞ്ചാബി സുന്ദരി സോഹ്നിയുടെയും, കാമുകൻ മഹിവാളിന്റെയും ദുരന്ത പ്രണയകഥ പറയുന്ന ചന്ദ്രഭാഗ എന്ന ചെനാബും, വസിഷ്ഠന് പാശം തകർത്ത് രക്ഷ നൽകിയ വിപാശ എന്ന ബിയാസും, പാകിസ്ഥാനിൽ ചെനാബുമായി സംഗമിക്കുന്ന രവിയും, ഉപവാസത്തോടെയുള്ള സ്നാനം ഋഷിതുല്യമായ പരിശുദ്ധി നൽകുമെന്ന് പുരാണങ്ങളിൽ പറയുന്ന വിതസ്ത എന്ന ഝലം നദിയും, കൈലാസത്തിലെ മാനസരോവരത്തിനടുത്തുനിന്നുത്ഭവിക്കുന്ന സത്ലജ് നദിയും ചേർന്ന പഞ്ച നദികളും ആ വിരലുകളിലൂടെ എനിക്കു നേരെയുള്ള പ്രണയപ്രവാഹമായി. അവയെ ചുംബിക്കാതിരിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. ഞങ്ങൾ ആലിംഗനബദ്ധരായി. അവളുടെ ചുണ്ടിലൂടെയും, കഴുത്തിലൂടെയും, നീണ്ടമുടിയിലൂടെയും ഞാൻ പഞ്ചാബിന്റെ സുഗന്ധം രുചിച്ചും മണത്തും അറിഞ്ഞു. അവൾ പോകാൻ തയ്യാറായി. ‘അൽപനേരം കൂടി ഇരിക്കൂ’ എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞെങ്കിലും ‘ഏറെ വൈകി, അച്ഛൻ തിരക്കും’ എന്ന് വാത്സല്യത്തോടെ എന്നെ തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞ് പടികൾ ഓടിയിറങ്ങി. പിങ്കും വെള്ളയും നിറങ്ങളുള്ള സ്കൂട്ടി ഓടിച്ച് കൊന്ന പൂത്തുനിന്ന കോളണിയുടെ വളവിലേക്ക് ഒരു വണ്ടിനെപ്പോലെ അവൾ മറയുന്നത് ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നും ഞാൻ ഏറെ നേരം നോക്കി നിന്നു.

അവൾ സ്വന്തം നാട്ടിലേക്ക്, പട്യാലയിലേക്ക് പോകുന്നതിന് ഇനി വെറും നാല് ദിവസങ്ങളേ ഉളളൂ. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച രാത്രി ഏറെ കരഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് അവൾ ആ കാര്യം എന്നോട് ഫോണിൽ പറഞ്ഞത്. ഇപ്പോൾ പോയാൽ ഇനി ജൂണിലേ തിരിച്ചുവരൂ. അവളുടെ അച്ഛന്റെ സഹോദരന്മാരുമായി കുടുംബ സ്വത്തിന്റെ ചില തീരുമാനങ്ങൾ, പിന്നെ സ്ഥിരം വിശേഷങ്ങൾ, ആഘോഷങ്ങൾ. ബൈശാഖി എല്ലാ വർഷവും അവൾക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതാണ്. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഏറെ നേരം കരഞ്ഞു,നെടുവീർപ്പിട്ടു. ബിസിനെസ്സ്കാരനായ അച്ഛൻ ഈ സമുദ്രനഗരിയിലേക്ക് ചേക്കേറുന്നത് അവൾക്ക് പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുള്ളപ്പോളാണ്. അവൾക്കിപ്പോൾ ഇരുപത്തഞ്ച് വയസ്സായി. അവളുടെ മുത്തച്ഛൻ അവിഭാജിത പഞ്ചാബിൽ നിന്നും പലായനം ചെയ്യേണ്ടി വന്നവരിലൊരാളായിരുന്നു. ഇന്നിവിടെ പഞ്ചാബികളുടെ ഒരു ചെറു കോളനി തന്നെയുണ്ട്. ഈ ഗ്രീഷ്മത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ കണ്ടുമുട്ടലുകളുടെ വിവിധ രഹസ്യ ഇടങ്ങളിൽ എനിക്കെന്നും സർപ്രൈസ് നൽകാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന അവൾ മക്കി റോട്ടിയും, സാഗ് കറിയും, ലസ്സിയും, അമൃത്‌സർ കുൽചയും, ചൂരിയുമൊക്കെ ചേർന്ന് വിവിധ പഞ്ചാബി രുചികളുമായി കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മാസത്തോളം എന്നെ കീഴടക്കുന്നുണ്ട്.

നാട്ടിലേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ തലേന്ന് അവളുടെ ഫോൺ വന്നു. എടുത്തപ്പോൾ ബാൽക്കണിയിൽ വന്ന് നോക്കാൻ പറഞ്ഞു. അതാ അവൾ പഞ്ചാബി ഘാഗ്ര ചോളി ധരിച്ച് സ്‌കൂട്ടിയിൽ ഇരിക്കുന്നു. താഴേക്ക് വരാൻ എന്നോട് ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നു. എന്റെ കാറിൽ ഞങ്ങൾ കുന്നിൻ പുറത്തുള്ള ചർച്ചിനടുത്തേക്ക് പോയി. വഴിയിൽ മുഴുവൻ ഒരു കൈകൊണ്ട് ഞാനിടയ്ക്കിടെ അവളുടെ കൈകൾ തലോടി, കവിളുകളും. ഓരോ തവണ തലോടുമ്പോഴും ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ അവൾ കവിളുയർത്തി എനിക്ക് നേരെ നീട്ടിത്തന്നു. പഞ്ചാബിനെക്കുറിച്ചുള്ളതെല്ലാം എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്താൻ എന്തോ ധൃതിയുള്ളതുപോലെ അവൾ മഞ്ഞയും പച്ചയും ഇടകലർന്ന ഘാഗ്ര ചോളിയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞു തന്നു. പച്ചപ്പ്‌ കൊണ്ട് സമ്പന്നമായ ആ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ പഴുത്ത ഒരിലപോലെ അവൾ തെളിഞ്ഞു നിന്നു. ഞങ്ങൾ സൂര്യാസ്തമയം വരേയ്ക്കും ആ കുന്നിൻ ചരിവിലൊരിടത്ത് ഇരുന്നു. അവൾ ഇല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളെപ്പറ്റി എനിക്ക് ആലോചിക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല. ഈ നഗരം മുഴുവൻ ശൂന്യമായപോലെയാകുമത്. അവളുടെ ലെഹെങ്ക ഉയർത്തി ഇടുപ്പിനു താഴെയുള്ള മറുകിൽ ഞാൻ ചുംബിച്ചു. അവൾ എന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

യാത്ര തുടങ്ങിയ ചണ്ഡീഗഡിൽ നിന്ന് ആദ്യം പോയത് അമൃത്സറിലേക്കാണ്. ആ വഴിക്കാണ് ലുധിയാന. ലുധിയാന സ്റ്റേഷനിൽ വണ്ടി നിർത്തിയപ്പോൾ എന്തോ അവളെ ഞാൻ വല്ലാതെ ഓർത്തു. ആ നഗരത്തിന്റെ സവിശേഷതകളെപ്പറ്റി അവൾ ഒരുപാട് പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുണ്ട്. ചണ്ഡീഗഡിൽ ഒരു ഒറ്റ മുറി ലോഡ്ജിൽ രണ്ടു ദിവസം മാത്രം തങ്ങി. കാര്യമായി കാണാനൊന്നും ഉള്ളതായി തോന്നിയില്ല. പാരമ്പര്യവും, ആധുനികതയും ഒത്തുചേരുന്ന നഗരമായ പട്യാലക്കാരിക്ക് ചണ്ഡീഗഡിനോട് ഏറെ ഇഷ്ടമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ശരിയാണ്. ചണ്ഡീഗഡിന് മറ്റ് നഗരങ്ങളുടെ തന്നെ ശീലങ്ങളും, രീതികളുമാണ് ഉപരിപ്ലവമായ സൗന്ദര്യങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും. ഇ ഓട്ടോയും ഹോപ് ഓൺ-ഹോപ് ഓഫ് ബസിലുമായി നഗരം കണ്ടു തീർത്തു. വൈകുന്നേരം ബസിന്റെ മുകളിൽ ഒരു ചെറു പിറന്നാൾ ആഘോഷത്തിന്റെ ആരവം പുതിയ അനുഭവമായി. സുഖ്‌നാ തടാകക്കരയിൽ നേക് ചന്ദ് തീർത്ത ശില്പങ്ങളുടെയും, ഗുഹകളുടെയും, വെള്ളച്ചാട്ടങ്ങളുടെയും ഉദ്യാനം വടക്കേ ഇന്ത്യൻ ഗ്രാമജീവിതത്തെയും, നാം വ്യർത്ഥമായി ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിനെയുമൊക്കെ നൂതന അർത്ഥങ്ങളിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു. ഇത് ചണ്ഡീഗഡിനെപ്പോലെ എല്ലാ നഗരങ്ങൾക്കുമുള്ളിലെ മരുപ്പച്ചപോലെ നിലകൊള്ളുന്നു. സാഹിർ ലുധിയാൻവിയെക്കുറിച്ച് അവളും ഞാനും സംസാരിച്ചിരുന്ന സമയത്ത് അവൾ നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ഞാനവൾക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രണയിനി അമൃതാപ്രീതത്തിന്റെ കവിത ‘മേം തേനു ഫിർ മിലാംഗി’ കേൾപിച്ചുകൊടുത്തു. ആ കവിതയുടെ ഓരോ വരിയും അവൾ ഏറെ നേരം വ്യാഖ്യാനിച്ചു തന്നു. വരികൾക്കിടയിൽ പലപ്പോഴും അവളും ഞാനും വിങ്ങിപ്പൊട്ടി. ഞങ്ങൾ സത്ലജ് നദീ തടത്തിൽ നഗ്നരായി കിടന്നു.

പഞ്ചാബിലെ ദൊആബാ എന്നറിയപ്പെടുന്ന പ്രദേശത്താണ് ജലന്ധർ. സത്ലജിനും ബിയാസിനും ഇടയിൽ. സ്പോർട്സ് പ്രേമികൾക്ക് ജലന്ധർ അപരിചിതമായിരിക്കില്ല. അഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഡൽഹിയിൽ ഉറുദു ശായർ മിർസാ ഗാലിബിന്റെ ഹവേലി സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് നിറയെ ഗുൽസാർ എഴുതി സംവിധാനം ചെയ്ത് എൺപതുകളിൽ ദൂരദർശനിൽ സംപ്രേഷണം ചെയ്തിരുന്ന മിർസാ ഗാലിബ് എന്ന സീരിയലിന്റെ ആത്മാവായി മാറിയ പാട്ടുകളായിരുന്നു. ജഗ്ജിത് സിങ്ങും ചിത്രാ സിങ്ങും ചേർന്നാലപിച്ച ഗാലിബിന്റെ ഗസലുകൾ. ജലന്ധർകാരനായ ആ മാസ്മരിക ഗായകനെക്കുറിച്ചും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഭാവനകളെക്കുറിച്ചുമാണ് അവൾ ഒരു രാത്രി കടൽക്കരയിലിരുന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞത്. അന്നവൾക്ക് വല്ലാത്ത അസ്വാസ്ഥ്യം അനുഭവപ്പെട്ടു. എന്റെ കൈകൾ മുറുകെപ്പിടിച്ചു. ജഗ്ജിത് സിംഗിന്റെ പാട്ടുകൾ കേട്ടാൽ അവൾ വിഷാദത്തിന് അടിമപ്പെടും. മനസ്സ് നങ്കൂരമില്ലാത്ത കപ്പൽ പോലെ കടലിൽ അലയും. പലരും ഗാലിബിന്റെ ഗസലുകൾക്ക് സംഗീതം നൽകിയിട്ടുണ്ട്, പാടിയിട്ടുണ്ട്, പക്ഷെ, അദ്ദേഹം ആ ഗസലുകളുടെ അർത്ഥവും അർത്ഥ വിശാലതയും സംവേദനക്ഷമതയോടെ സമീപിച്ച് സംഗീതം നൽകുകയും പാടുകയും ചെയ്തയാളാണ്. അല്ലാതെ തന്റെ പാണ്ഡിത്യം ആ ഗസലുകളിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുകയല്ല ചെയ്തത്. അവൾ പെട്ടെന്ന് ഉത്സാഹവതിയായി. കണ്ണുകളിൽ ഒരു പോരാളിയുടെ തീവ്രത ജ്വലിച്ചു നിന്നു. പൗർണമി രാത്രിയിൽ തിരമാലകൾ ക്ഷുബ്ധമായി. പഞ്ചാബിന്റെ നഷ്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചും, മുറിവുകളെക്കുറിച്ചും അവൾ വാചാലയായി. പഞ്ചാബിൽ ഇന്ന് വേരുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ലഹരിയെക്കുറിച്ചും, ഉപരിപ്ലവമായ സന്തോഷങ്ങളും സുഖങ്ങളും മാത്രം തേടുന്ന മധ്യവർഗ്ഗത്തെയും, യുവതയെയും അവൾ പുച്ഛിച്ചു. പഞ്ചാബ് എന്നാൽ വെറും കടുകുപാടങ്ങളുടെ സൗന്ദര്യവും, ട്രാക്ടറും ബോളിവുഡ് സിനിമകളിലെ കാല്പനികതയുമല്ല, കൃഷി ചെയ്യാൻ മടിച്ച് സ്വന്തം നിലത്ത്

ഫ്‌ളാറ്റുകളും കൊമേർഷ്യൽ കോംപ്ലക്സ്കളും കെട്ടി വിദേശത്ത് സുഖിച്ച് താമസിക്കുന്ന ഒരു വലിയ ജനവിഭാഗം കൂടിയാണ്. “മേം അപ്ണാ പഞ്ചാബ് ഗവായിയാ” ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. മടിയിൽ കിടത്തി തലോടിയിട്ടും ആ കണ്ണുനീർ ഏറെ നേരത്തേക്ക് നിന്നില്ല. എന്റെ അരയിൽ മുഖമർത്തി അവൾ കരഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു. അവളുടെ മുടിയിൽ മുഖമമർത്തി ഞാനും. പ്രണയം എത്ര വിശുദ്ധമായ യാത്രയാണ്, അതിനില്ലാത്ത വൈവിധ്യങ്ങളില്ല, എത്ര തവണ നിർമിക്കപ്പെട്ടും, തകർക്കപ്പെട്ടും, ഉറഞ്ഞും അലിഞ്ഞുമാണ് ഈ യാത്ര.

അമൃതസർ എത്തുമ്പോഴേക്കും ഉച്ചയ്ക്ക് പന്ത്രണ്ട് മണിയായിരുന്നു. പറഞ്ഞേല്പിച്ചതിനാൽ ഗുർദീപ് സിംഗ് എനിക്ക് വേണ്ടി കാത്തു നിന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബൈക്കിൽ സുവര്ണക്ഷേത്രത്തിനകത്തെ സത്രത്തിലേക്ക്. കുളിച്ച് തയ്യാറാകാനുള്ള സമയത്തിനുള്ളിൽ ഗുർദീപ് പുറത്തെവിടെയോ പോയി വന്നു. നല്ല ചൂടുണ്ട്. അമൃതസർ പഞ്ചാബിലെ ഏറ്റവും ചൂടുള്ള പ്രവിശ്യകളിൽ ഒന്നാണ്. നാട്ടിലെത്തി അവളെനിക്ക് രണ്ടു കയ്യിലും മൈലാഞ്ചിയിട്ട ചിത്രങ്ങൾ അയച്ചു തന്നു. വിവാഹവേളയിൽ വധു ധരിക്കുന്ന ചുവപ്പും വെളുപ്പും നിറമുള്ള ചൂട (വളകൾ) കൈ നിറയെ ധരിച്ച അവളുടെ ചിത്രം ഒരു നിമിഷം എനിക്ക് ഞെട്ടലുണ്ടാക്കിയെങ്കിലും ആ കൈകൾ അവളുടെ ബന്ധുവിന്റെ വിവാഹവേളയിലേതാണെന്ന് അടുത്ത ചിത്രത്തിലൂടെ അവൾ വിശദീകരിച്ചു. ‘കിലാ മുബാറക്’ എന്നെഴുതിയ മെസേജ് എന്നെ കുഴപ്പിച്ചു. ചോദിച്ചപ്പോൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു ആ വിവാഹം നടക്കുന്നത് പട്യാലയിലാണെന്ന്. രാജകീയമായതിനെ ഗൗരവത്തോടെയും, പരിഹസിച്ചും സൂചിപ്പിക്കാൻ പട്യാല ഒരു രൂപകമാകുന്നു പഞ്ചാബിൽ. അവളുടെ ശിരസ്സിൽ കലിരേ കൊണ്ട് അനുഗ്രഹിക്കുന്ന വധുവിന്റെ ചിത്രവും അയച്ചു തന്നു. കലിരയിലെ ഒരു കഷണം ശിരസ്സിൽ വീണാൽ അടുത്ത വിവാഹം അവളുടേതായിരിക്കുമത്രേ. നീല പട്യാല സ്യൂട്ട് ധരിച്ച അവൾ ഏറെ ഉല്ലാസവതിയായി കാണപ്പെട്ടു. വീട്ടിലെ പഴയ ആൽബത്തിൽ നിന്നും അവളുടെ കുഞ്ഞു നാളിലെ ചിത്രങ്ങൾ പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ എന്റെ ഫോണിൽ ഒന്നൊന്നായി വന്നു. ‘പ്രെസെന്റിങ് യു ഡാഡ്‌സ് പ്രിൻസസ്’ എന്ന മെസേജും.സുവർണ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ ഞാൻ ധരിച്ചത് അവളെനിക്ക് കൊണ്ടുവന്ന നീല നിറത്തിലുള്ള പഠാനി സ്യൂട്ട് ആണ്. ഗുർദീപ് എനിക്ക് ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ചരിത്രവും, രീതികളും പറഞ്ഞു തന്നു. അഞ്ചാമത്തെ സിഖ് ഗുരുവായ ഗുരു അർജൻ ദേവ് സ്ഥാപിച്ച സുവർണ ക്ഷേത്രം ഹർമന്ദർ സാഹിബ് എന്നറിയപ്പെടുന്നു. പ്രസിദ്ധമായ ലംഗർ കഴിച്ച്, വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥം ‘ഗുരു ഗ്രന്ഥ സാഹിബ്’ അകാൽ തക്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്ന ‘സുഖാസൻ’ എന്ന ചടങ്ങു തീരുന്നതുവരെ അവിടുത്തെ ശുദ്ധമായ കാറ്റേറ്റ് തടാകക്കരയിലിരുന്നു. രാത്രി മുറിയിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ ഗുർദീപ് എന്റെ കയ്യിൽ സ്നേഹത്തോടെ സിഖുകാരുടെ ‘കട’ ഇട്ടു തന്നു. അവൾ വിഭജനത്തെക്കുറിച്ചും, അതുണ്ടാക്കിയ മുറിവുകളെക്കുറിച്ചും, ബ്ലൂസ്റ്റാർ ഓപ്പറേഷനെക്കുറിച്ചും അധികം സംസാരിച്ചിരുന്നില്ല. ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ സംസാരിച്ചപ്പോൾ അതവളെ വല്ലാതെ വിഷമിപ്പിച്ചിരുന്നു. പഞ്ചാബിൽ എല്ലാവരും സിഖുകാരല്ല. അവൾ ഹിന്ദുവാണ്, പഞ്ചാബി ബ്രാഹ്മിൺ. വെടിയുണ്ടകളുടെ അടയാളങ്ങൾ പതിഞ്ഞ ജാലിയൻവാലാബാഗിൽ ഇന്നും ആയിരക്കണക്കിനാളുകളുടെ രോദനങ്ങൾ അലയടിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. അടുത്തുള്ള പാർട്ടീഷൻ മ്യൂസിയത്തിൽ പോയെങ്കിലും ഏറെ നേരം ചിലവഴിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അത്രയ്ക്ക് വേദനയുണ്ടാക്കുന്നതാണ് ആ ചരിത്രരേഖകൾ. വിവിധതരം ലസ്സികളോ, അമൃത്‌സറി കുൽച്ചയോ ഒന്നും ആസ്വദിക്കാനുള്ള മനസ്സുണ്ടായില്ല. വാഗാ ബോർഡറിലേക്ക് വിശാലിന്റെ ടാക്സിയിൽ എത്തുമ്പോൾ വൈകീട്ട് നാലര മണി. അതിർത്തിയുടെ രണ്ടു ഭാഗത്തും രണ്ടു രാജ്യങ്ങളിലെയും ആളുകൾ വന്നു ചേരുന്നു. ദേശസ്നേഹം ഉണർത്തുന്ന ചടങ്ങുകൾ കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുപോരുമ്പോൾ ഒരു കൂട്ടുകുടുംബത്തിന്റെ വിഭജനവും, രക്തച്ചൊരിച്ചിലും, അനാഥത്വവും മനസിനെ വല്ലാതെ ഉലച്ചു.

ഇന്ന് വൈകുന്നേരം എവിടെക്കുമില്ല എന്ന് പിയൂഷിനെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞ് കോട്ടേജിന്റെ ബാൽക്കണിയിൽ ഒരു ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. വീണ്ടും മഴ പെയ്യുന്നു. കൊക്കോ അടുത്തു വന്നു. അവന്റെ നെറുകയിൽ തലോടിയിരിക്കാൻ എന്ത് സുഖം. പഹാഡിലെ (കുന്നിൻ പ്രദേശങ്ങൾ) പട്ടികൾ അല്പം മൂഡിയായിരിക്കുമത്രെ. ശരിയാണ്, അവന് ഒരുന്മേഷമില്ല, ആ കണ്ണുകളിൽ എന്തോ ഒരു വിഷാദം. നല്ല മഴയുള്ള ഒരു പ്രഭാതത്തിലാണ് സ്‌കൂളിൽ വഴക്കുകേട്ട കുട്ടിയെപ്പോലെ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ അവൾ മുറിയിലേക്ക് കയറി വന്നത്. ഞാനാകെ തരിച്ചുനിന്നു. അവളുടെ വിവാഹാലോചന നടക്കുന്നു. ഡൽഹിയിൽ ആർമിയിൽ ഓഫീസറാണ് അയാൾ. അവളുടെ അച്ഛന്റെ കുടുംബത്തിലെ ഒരകന്ന ബന്ധു കൂടിയാണ്. പട്യാലയിലെ വിവാഹത്തിൽ അയാളുടെ അച്ഛനമ്മമാർ ഉണ്ടായിരുന്നത്രെ. പക്ഷെ അവൾ നാട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്നതിനു തലേദിവസം വരെ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ഈ വിഷയം. പല സാധ്യതകളെപ്പറ്റി ഞങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്തു. കെട്ടിപ്പിടിച്ച് നിസ്സഹായരായി കരഞ്ഞു. വിഭജനങ്ങൾ മണ്ണിലല്ല, മനസ്സിലാണ് മുറിവുകളുണ്ടാക്കുന്നത്. നമ്മുടെ കല്യാണത്തിന് അവളുടെ കുടുംബം ഒരിക്കലും സമ്മതിക്കില്ല, പ്രത്യേകിച്ചും ഒരു പ്രണയ വിവാഹം. “നിനക്കോര്മയില്ലേ അന്ന് പട്യാലയിൽ വെച്ച് ഞാൻ ഒരു വധുവിനെപ്പോലെ ആഹ്ളാദിച്ചത്? അന്ന് രാത്രി ഒരു നിമിഷം ഞാൻ എന്റെ വിവാഹം വിഭാവനം ചെയ്തു. ഒരു പെൺകുട്ടി പ്രണയത്തിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലെത്തുമ്പോൾ ബാല്യകാലത്തെപ്പോലെ സ്വാതന്ത്രയാകുന്നു, പട്ടം പറത്തിയും, ഷ്ഠാപൂ കളിച്ചും ഉല്ലസിച്ച കാലങ്ങൾ തിരിച്ചുപിടിച്ച സുഖം. പക്ഷെ.”

ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസത്തിനുള്ളിൽ എനിക്ക് ഒരു കോൾ വന്നു. അതവളായിരുന്നു. അവളുടെ മൊബൈൽ ഫോൺ നിരീക്ഷണത്തിലാണത്രെ. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇനി ആ പഴയ നമ്പറിലേക്ക് വിളിക്കരുത് എന്നവൾ വേദനയോടെ പറഞ്ഞു. എപ്പോഴും സൈലന്റ് മോഡിൽ വെച്ച് അവൾ പുതിയ മൊബൈലും നമ്പറും സൂക്ഷിച്ചു. “പ്രണയത്തെ പരിഹാസ്യമായ ഒരു മുറിവുപോലെ മറച്ചുവെക്കേണ്ടി വരുന്നത് എത്ര അപഹാസ്യമാണല്ലേ?” അവൾ ചോദിച്ചു. രാത്രിയും പകലും ഒറ്റയ്ക്ക് കിട്ടുന്ന അപൂർവം സമയങ്ങളിൽ മാത്രം ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു. അവളുടെ മെസേജുകളിൽ വിഷാദരോഗത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ കണ്ടു തുടങ്ങി. അത് ശരിയായിരുന്നു. പട്യാലയിൽ നിന്ന് അവളുടെ സഹപാഠിയായ പെൺകുട്ടി എന്നെ വിളിച്ചു. കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ വ്യക്തമായി. ഞാനാകെ തകർന്നു. അവളിലേക്കെത്താൻ ഓരോ തവണ പുതു പുതു പാലങ്ങൾ പണിയുമ്പോഴും നദിയുടെ വീതി കൂടി വന്നു.

ഒരുച്ചനേരത്ത് അവൾ വീട്ടിൽ വന്നു. മുഖമൊക്കെ വല്ലാതെ വിളറിയിരിക്കുന്നു. മുടി അലസമായിട്ടിരിക്കുന്നു. വന്നയുടനെ സോഫയിലിരുന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. പിന്നീട് കണ്ട വിചിത്രമായ മുഖഭാവങ്ങളും പെരുമാറ്റങ്ങളും എന്നിൽ ആഘാതവും ഭീതിയും വർധിപ്പിച്ചു. രണ്ടു കൈകളും പരസ്പരം തിരുമ്മി,കണ്ണ് മിഴിച്ച്, അതിവേഗത്തിൽ ശ്വാസമെടുത്ത് അവൾ മാറിയിരുന്നു. ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ അവളെ മടിയിലിരുത്തി ഞാൻ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ ബാഗിൽ ഡിപ്രെഷനുള്ള ഗുളികകളും, കുറിപ്പും ഞാൻ കണ്ടു. ‘എന്റെ ഹൃദയം ഇടയ്ക്കിടെ കാണാക്കയങ്ങളിലേക്ക് ആണ്ടുപോകുന്നു. വിമാനത്തിൽ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ തോന്നാറില്ലേ? അതിന്റെ പത്തിരട്ടി, നൂറിരട്ടി. ഈ ഗുളികകൾ ആ അവസ്ഥയെ തരണം ചെയ്യാനാണ്.’ ‘പക്ഷെ എത്ര നാൾ?’ എന്ന എന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഒരു ചിരിമാത്രം. അവളുടെ അകത്ത് എന്തോ ഒന്ന് ശക്തി പ്രാപിക്കുന്നുണ്ട്. വേദനകളെ അവൾ ഭയക്കുന്നില്ല. ആ മുഖത്ത് ഒരു നിസ്സംഗത വർധിച്ചുവരുന്നു.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ അവളുടെ പഴയ ഫോണിൽ നിന്നും ഒരു കോൾ വന്നു. അതവളുടെ അച്ഛനായിരുന്നു. സൗമ്യമായി സംസാരിച്ച അദ്ദേഹം എന്നെ കാണാൻ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു. ഞങ്ങൾ കടൽക്കരയിലെ ഒരു റെസ്റ്റോറന്റിൽ ഇരുന്നു. “അവൾ ട്രീട്മെന്റിൽ ആണ്. അതിന്റെ ഭാഗമായി ആദ്യം അവൾ ചെയ്യേണ്ടത് നിങ്ങളിൽ നിന്നും, നിങ്ങളുടെ ഓർമകളിൽ നിന്നും അകലങ്ങളിലേക്ക് പോവുക എന്നതാണ്. ഞങ്ങൾ അവളെയും കൂട്ടി കുറച്ചു നാളത്തേക്ക് പട്യാലയിലേക്ക് പോകുന്നു. അവിടെ ട്രീറ്റ്മെന്റ് തുടരും. എനിക്കും കുടുംബത്തിനും അവളെ വേണം. അവളുടെ ചേച്ചിയുടെ പ്രണയ വിവാഹം ഒരു മോചനത്തിൽ അവസാനിച്ച് രണ്ടു വർഷങ്ങളെ ആയുള്ളൂ. ആ കാലങ്ങളിലെ ഞങ്ങളുടെ വേദനകൾ, ദുഃഖങ്ങൾ എല്ലാം അവൾ അറിഞ്ഞതാണ്. പക്ഷേ, നിങ്ങൾ വന്നപ്പോൾ അവൾ ധർമസങ്കടത്തിലായി. നിങ്ങളെ ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്തു, പിരിയാതിരിക്കാനും കഴിയില്ല എന്ന അവസ്ഥ. നിങ്ങൾ സഹകരിക്കണം. എനിക്കറിയാം നിങ്ങളുടെ വേദന. ഒരു യാത്രയൊക്കെ പോയി വരൂ എവിടേക്കെങ്കിലും. എല്ലാം ശരിയാവും. അവളുടെ വിവാഹം നിശ്‌ചയം ചില കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ് കുറച്ചു മാസത്തേക്ക് നീട്ടിയിരിക്കുകയാണ്. പയ്യന്റെ വീട്ടുകാർ നല്ലവരാണ്. എന്റെ ഒരകന്ന ബന്ധുവും.”

രണ്ടു മാസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. മനോവേദന സഹിക്കാൻ കഴിയാതെ ഞാനും കൗൺസിലിംഗിലും, ഏകാന്ത യാത്രകളിലും അഭയം പ്രാപിച്ചു.

“പ്രണയത്തിൽ രോഗിയാവുക എന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് എന്ത് പാരിതോഷികമാണ് പ്രണയത്തിന് നൽകാനുള്ളത്? ഞാൻ നിനക്ക് വേണ്ടി രോഗിയായി. കണ്ടില്ലേ?” അവളുടെ വാക്കുകൾ എനിക്ക് ചുറ്റും പ്രതിധ്വനിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

എനിക്ക് ചുറ്റും, എന്നിലും അവൾ പെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അങ്ങിനെയിരിക്കെ അവളുടെ കത്ത് വന്നു. “എന്നോട് ക്ഷമിക്കുക. നീ എന്റെ കൂടെയില്ല എന്ന സത്യം ഞാൻ സ്വീകരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ നീ എന്റേതല്ല എന്നെനിക്കൊരിക്കലും ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയില്ല. എന്റെ അവിഭാജ്യ പഞ്ചാബിന്റെ സുരഭിലമായ കാലം പോലെയും, വിഭജനത്തിന്റെ ഉണങ്ങാത്ത മുറിവുപോലെയും ഈ പ്രണയം എന്നിൽ എന്നും ജീവനോടെ നിൽക്കും. പ്രണയത്തോളം ജീവനുള്ള ഒരു കവിതയുമില്ല.” അവൾക്കേറെ പ്രിയപ്പെട്ട, പഞ്ചാബിന്റെ കീറ്റ്സ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ശിവകുമാർ ബടാൽവിയുടെ ‘തുസ്സി കെഹ്‌രി രുതീ ആയോ മേരെ രാം ജിയോ’ എന്ന കവിത സ്വന്തം കൈപ്പടയിൽ എഴുതി ചേർത്ത് അവൾ ആ കത്ത് അവസാനിപ്പിക്കുന്നു. കണ്ടുമുട്ടലിന്റെ, പ്രണയ പ്രയാണത്തിന്റെ ദുരന്തപൂർണമായ പരിണാമത്തെ, നിസ്സഹായതകളെ ആ കത്തിൽ ഞാൻ വായിച്ചറിഞ്ഞു.

ഒരു ദിവസം പട്യാലയിൽ നിന്നവളുടെ സഹപാഠി വിളിച്ച് കാര്യം അറിയിച്ചു. ഈ വരുന്ന ശിശിരത്തിൽ അവളുടെ കൈകൾ ചൂടയും, മെഹന്ദിയും അണിയും. ഞാൻ ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ വീട്ടിലെ ഒരു ഇരുണ്ട മുറിയിലിരുന്ന് ആർത്തു കരഞ്ഞു. ഒന്നിനോടും താല്പര്യമില്ലാതായി. ആളുകളെ കാണുന്നത് തന്നെ വെറുക്കാൻ തുടങ്ങി. പട്യാലയിലേക്ക് പോയാലോ, അവളുടെ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും ഒന്നുകൂടി സംസാരിച്ചാലോ എന്നൊക്കെയുള്ള സന്ദേഹങ്ങളിലും, അവളോടുള്ള അടങ്ങാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെ പേരിൽ അവൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകാനുള്ള കാരുണ്യത്തിലും മനസ്സ് അസന്തുലിതമായി. അവൾക്ക് വേണ്ടി കവിതകൾ എഴുതി. ഞാനും അവളും നദിയുടെ ഇരു കരകളിലുമായി. കുറുകെയുള്ള ഏക പാലം തകർന്ന് ഒഴുകിപ്പോയിരിക്കുന്നു. പ്രണയം ഒരു പ്രകൃതിക്ഷോഭമാണ്, അതെന്തൊക്കെ പിഴുതെറിയുമെന്നാർക്കറിയാം !

നാളെ രാവിലെ നാല് മണിക്കെങ്കിലും തയ്യാറായാൽ മാത്രമേ റോഹ്‌തങ് പാസിലേക്കുള്ള യാത്ര സുഗമമാകൂ എന്ന് പിയൂഷ് വീണ്ടും വിളിച്ചോർമിപ്പിച്ചു. വിശപ്പില്ല. സൂപ്പ് മാത്രം കുടിച്ച് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു. നാല് മണിക്ക് പിയൂഷിന്റെ കൂടെ ഗുലാബ വരെയെത്തി. അവിടെ നിന്നും മറ്റൊരു വാഹനത്തിൽ മാടി വരെ. റോഹ്‌തങ് പാസിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം തൽക്കാലം നിർത്തിവെച്ചിരിക്കുകയാണത്രെ. മാടിയിലെ മഞ്ഞിൽ ഏറെ നേരം ചെലവഴിച്ചു. ഉച്ചയോടെ മുറിയിലെത്തി കുളിച്ച് ഭക്ഷണം കഴിച്ച് അൽപനേരം മയങ്ങി. വൈകുന്നേരം മണാലിയിലെ ഏറ്ററ്വും മനോഹരമായ ഹഡിംബ ക്ഷേത്രം സന്ദർശിച്ചു. ഭീമാകാരമായ ദേവദാരുക്കളുടെ നിബിഢവനത്തിനു നടുവിലായി എന്തോ അതീന്ദ്രിയാനുഭൂതി തരുന്ന ക്ഷേത്രം. മൃഗങ്ങളെ ബലി കൊടുക്കുന്ന ആചാരങ്ങൾ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ചുവരിൽ മൃഗങ്ങളുടെ അസ്ഥികൂടങ്ങൾ കാണാം. മരത്തിൽ പണിത ക്ഷേത്രത്തിന് കേരളത്തിന്റെ വാസ്തു രീതിയോട് എന്തോ സാമ്യമുള്ളതുപോലെ തോന്നി. അധികം ദൂരത്തല്ലാതെ ഘടോത്കച ക്ഷേത്രവുമുണ്ട്. ആ പരിസരത്ത് കേസർ (ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് ആകാനാണ് സാധ്യത) കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്ക് വിൽക്കുന്ന ധാരാളം പേരുണ്ട്. കൂടാതെ ഔഷധസസ്യങ്ങളുടെ വേരുകളും മറ്റും വിൽക്കുന്ന രാജസ്ഥാനികളും. കാലം സ്പർശിക്കാത്ത വന്യത, പൗരാണികതയുടെ അത്ഭുതാവഹമായ സാന്നിധ്യം ഉളവാക്കുന്ന ചുറ്റുപാടുകൾ…എന്തോ ഞാൻ ഏറെക്കാലത്തിനു ശേഷമാണ് ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൽ വന്ന് അവാച്യമായ എന്തോ ഒന്ന് അനുഭവിക്കുന്നത്.

രാത്രിയായപ്പോഴേക്കും തണുപ്പ് കൂടി വന്നു. നാളെ രാവിലെ തിരിച്ചു പുറപ്പെടേണ്ടതാണ്. അവൾ ഈ മുറിയിൽ എന്റെ കൂടെയുണ്ട്. ഓരോ നിമിഷവും ഞാനവളോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ഓർത്തു നോക്കൂ. നാം നടത്തുന്ന നിശബ്ദമായ എത്ര സംഭാഷണങ്ങൾ ഗഹനമായ അർത്ഥങ്ങളുള്ളവയാണ്! പാശ് എന്ന പഞ്ചാബി കവിയുടെ കവിതകൾ ഫോണിലൂടെ കേൾപ്പിച്ച രാത്രിയിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഏറെ നേരം കരഞ്ഞിരുന്നു. എന്തിനാണെന്നറിയില്ല. ഒരു പക്ഷെ, ഒന്നിനും നിശബ്ദമാക്കാനാകാത്ത ആത്മാർത്ഥതയുടെ ഹൃദയഭേദകമായ ശക്തിയെ ഓർത്തിട്ടാകാം, അല്ലെങ്കിൽ ആ കവിയുടെ കണ്ണുകളിലെ തീജ്വാല ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങളായി അനശ്വരമായി ഉയർന്നു വരുന്നത് കണ്ടിട്ടാവാം. പിന്നീടൊരിക്കൽ പാശിന്റെ കവിതാ സമാഹാരം എനിക്ക് സമ്മാനിച്ച അവൾ അതിലേതോ പേജിൽ നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്റെ അനശ്വരതയെക്കുറിച്ച് എന്തോ കുറിച്ചിട്ടിരുന്നുവത്രേ. അതേതു പേജിലാണെന്നും, എന്താണെന്നും ഞാനിന്നും തിരയുന്നു

ഈ തണുപ്പിലും തിളയ്ക്കുന്ന ജലസ്രോതസ്സ് കൊണ്ട് വിചിത്രമായ മണികർണയിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുമ്പോൾ വഴിനീളെ കണ്ട ദേവദാരുക്കളെക്കുറിച്ച്, അവ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ വീടുകളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ പിയൂഷിന്റെ അമ്മാവൻ വിനോദിനോട് ചോദിച്ചു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു “ദേവദാരുക്കൾക്ക് മരണമില്ല എന്ന് തന്നെ പറയാം. അവയുടെ ആയുസ്സ് ആര് കണ്ടു? ദേവദാരുവിന് തീ പിടിച്ചാൽ അതണയ്ക്കാൻ ഒരു ശക്തിക്കും കഴിയില്ല.”

July 13, 2018 0 comment

Newer Posts

Older Posts