ലോകകഥ

ആൺകുട്ടികളിൽ ഇളയതായിരുന്നു അല്യോഷ. ‘കലം’ എന്നൊരു ഇരട്ടപ്പേര്‌ അവനുണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ അവന്റെ അമ്മ ഡീക്കന്റെ ഭാര്യക്കു കൊടുക്കാനായി ഒരു കലം നിറയെ പാൽ അവന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തയച്ചിരുന്നു; കഷ്ടകാലത്തിന്‌ എന്തിലോ തടഞ്ഞുവീണ്‌ കലം പൊട്ടി; പാലു നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതിന്‌ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് പൊതിരെ തല്ലും അവനു കിട്ടി. ‘കലം’ എന്നു വിളിച്ച് ഗ്രാമത്തിലെ കുട്ടികൾ അവനെ കളിയാക്കാൻ തുടങ്ങി. അതവന്റെ ഇരട്ടപ്പേരായത് അങ്ങനെയാണ്‌.

അല്യോഷ ഇത്തിരിയോളം പോന്ന ഒരു കുട്ടിയായിരുന്നു; പാള പോലത്തെ ചെവികളും എറിച്ചുനില്ക്കുന്ന വലിയൊരു മൂക്കും. ‘അല്യോഷയുടെ മൂക്കു കണ്ടാൽ കുന്നുമ്പുറത്തൊരു പട്ടി നില്ക്കുന്നപോലുണ്ട്!’ കുട്ടികൾ കളിയാക്കും.
അല്യോഷയുടെ ഗ്രാമത്തിലും ഒരു സ്കൂളുണ്ടായിരുന്നു; എന്നാൽ എഴുത്തും വായനയും അവനത്ര എളുപ്പമായിരുന്നില്ല; അതിനും പുറമേ പഠിക്കാനുള്ള നേരവും കിട്ടേണ്ടേ? അവന്റെ മൂത്ത സഹോദരൻ ടൗണിൽ ഒരു വ്യാപാരിയുടെയൊപ്പം താമസിച്ച് ജോലി ചെയ്യുകയാണ്‌; അതിനാൽ അല്യോഷയ്ക്ക് കുട്ടിക്കാലം മുതലേ അച്ഛനെ സഹായിക്കേണ്ടിവന്നു.

ആറു വയസ്സായപ്പോഴേ അവൻ ഇളയ പെങ്ങളോടൊപ്പം ആടിനേയും പശുവിനേയും തീറ്റിക്കാൻ കൊണ്ടുപോയിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. അല്പം കൂടി മുതിർന്നപ്പോൾ കുതിരകളെ നോക്കുന്നതും അവനായി. പന്ത്രണ്ടാം വയസ്സു മുതൽ അവൻ ഉഴാനും വണ്ടി തെളിക്കാനും തുടങ്ങി. ഇതെല്ലാം ചെയ്യാനുള്ള ശരീരബലം അവനുണ്ടായിരുന്നു എന്നല്ല; എന്നാലും ഒരിക്കലും അവനെ മുഖം മുഷിഞ്ഞു കണ്ടിട്ടില്ല. കുട്ടികൾ അവനെ കളിയാക്കുമ്പോൾപ്പോലും അവൻ അവരോടൊപ്പം ചേർന്നു ചിരിക്കുകയേയുള്ളു; അല്ലെങ്കിൽ ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്കും. അച്ഛൻ വഴക്കു പറയുമ്പോൾ അവൻ മിണ്ടാതെനിന്ന് എല്ലാം കേൾക്കും; എന്നിട്ട് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ തന്റെ ജോലിയിലേക്കു മടങ്ങും.

അല്യോഷയ്ക്കു പത്തൊമ്പതു വയസ്സായപ്പോൾ അവന്റെ ജ്യേഷ്ഠന്‌ പട്ടാളത്തിൽ ചേരേണ്ടിവന്നു.അച്ഛൻ അവനെ പട്ടണത്തിലെ വ്യാപാരിയുടെ അടുത്തു കൊണ്ടുപോയി. ജ്യേഷ്ഠന്റെ പഴയ ബൂട്ടും അച്ഛന്റെ തൊപ്പിയുമൊക്കെ ധരിപ്പിച്ചാണ്‌ അവനെ അയാളുടെ മുന്നിൽ ഹാജരാക്കിയത്. അയാൾക്കു പക്ഷേ, അവനെ കണ്ടിട്ട് അത്ര ഹിതമായില്ല.

“സിമിയോണെപ്പോലെ ഒരാളെ കൊണ്ടുവരുമെന്നാണല്ലോ ഞാൻ കരുതിയത്,” അല്യോഷയെ അടിമുടി ഒന്നു നോക്കിയിട്ട് വ്യാപാരി പറഞ്ഞു. “എന്നിട്ട് കൊണ്ടുവന്നത് ഇതിനെയും! ഇവനെ എന്തിനു കൊള്ളിക്കാൻ?”

“അവൻ എന്തുവേണമെങ്കിലും ചെയ്തോളും- കുതിരകളെ നോക്കും, വണ്ടി തെളിക്കും. കാണാൻ നരുന്തു പോലുണ്ടെന്നേയുള്ളു, പണി ചെയ്യാൻ മിടുക്കനാണ്‌.”

“കണ്ടിട്ട് അങ്ങനെ തോന്നുന്നു; ആകട്ടെ, നോക്കാം.“

അങ്ങനെ അല്യോഷ വ്യാപാരിയുടെ വീട്ടിൽ ജോലിക്കാരനായി.

വ്യാപാരിയുടെ കുടുംബം അങ്ങനെ വലുതൊന്നുമായിരുന്നില്ല. ഭാര്യ, അയാളുടെ പ്രായമായ അമ്മ, മൂന്നു മക്കൾ. വലിയ വിദ്യാഭ്യാസമില്ലാത്ത മൂത്ത മകൻ കല്യാണം കഴിച്ച് അച്ഛന്റെ ബിസിനസ്സിലാണ്‌; പഠിത്തക്കാരനായ രണ്ടാമത്തെ മകൻ ഹൈസ്ക്കൂൾ കഴിഞ്ഞ് കോളേജിൽ ചേർന്നെങ്കിലും അവിടെ നിന്നു പുറത്താക്കിയതിനാൽ ഇപ്പോൾ വീട്ടിലുണ്ട്. ഒരു മകളുള്ളത് ഹൈസ്ക്കൂളിൽ പഠിക്കുന്നു.

ആദ്യമൊക്കെ എല്ലാവർക്കും അല്യോഷയോട് ഒരകൽച്ചയായിരുന്നു. അവനെ കാണാൻ ഒരു ചേലില്ല, വേഷം ഒരുമാതിരിയാണ്‌, പെരുമാറാനും അറിയില്ല. എന്നാൽ വൈകാതെ ആ അകൽച്ച കുറഞ്ഞു. ജോലി ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തിൽ ജ്യേഷ്ഠനേക്കാൾ ശുഷ്കാന്തിയായിരുന്നു അവന്‌; അവനത് ഇഷ്ടത്തോടെ ചെയ്തു എന്നതാണു കാര്യം. എല്ലാത്തരം പണിയും അവർ അവനെക്കൊണ്ടു ചെയ്യിച്ചിരുന്നു. ഒരു വിസമ്മതവും ഇല്ലാതെ അവൻ എല്ലാം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. വീട്ടിലെപ്പോലെയായിരുന്നു ഇവിടെയും; എല്ലാ ഭാരവും അവന്റെ ചുമലിലായിരുന്നു. യജമാനത്തി, വയസ്സായ അമ്മ, മകൻ, മകൾ, കാര്യസ്ഥൻ, വേലക്കാരി- ആജ്ഞാപിക്കാൻ എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു; ഒരിടത്തു നിന്ന് മറ്റൊരിടത്തേക്ക് അവർ അവനെ ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

”അല്യോഷാ, ഇതു ചെയ്യൂ! അല്യോഷാ, അതു ചെയ്യൂ! എന്ത്! അതു മറന്നോ, അല്യോഷാ! ഇനി മറക്കരുത്, പറഞ്ഞേക്കാം!“ എന്ന് രാവിലെ മുതൽ രാത്രി വരെ കേൾക്കാം. അല്യോഷയാവട്ടെ, അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടുമോടി, അതുമിതും ചെയ്തു, എല്ലാറ്റിനും നേരം കണ്ടെത്തി- അവൻ ഒരിക്കലും ദുർമ്മുഖം കാണിച്ചതുമില്ല.

ജ്യേഷ്ഠന്റെ പഴയ ബൂട്ടുകൾ വൈകാതെ തേഞ്ഞുതീർന്നു; കീറീപ്പറിഞ്ഞതുമിട്ടു നടക്കുന്നതിന്‌ വ്യാപാരി അവനെ ശാസിക്കുകയും പുതിയൊരു ജോഡി ബൂട്ടുകൾ മാർക്കറ്റിൽ നിന്ന് വാങ്ങിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. പുതിയ ചെരുപ്പു കണ്ടപ്പോൾ അല്യോഷ സന്തോഷവാനായി; എന്നാൽ പകലത്തെ പരക്കംപാച്ചിലുകൾക്കൊടുവിൽ കാലു നോവാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവനു ദേഷ്യം തോന്നിയത് തന്റെ കാലിനോടാണ്‌; ശമ്പളം വാങ്ങാൻ വരുമ്പോൾ ബൂട്ടിന്റെ വില അതിൽ കുറച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അച്ഛൻ അറിയുമ്പോഴത്തെ കാര്യമോർത്തപ്പോൾ അവനു പേടിയും വന്നു. മഞ്ഞുകാലത്തവൻ പുലരും മുമ്പേ എഴുന്നേല്ക്കും. എന്നിട്ടവൻ വിറകു കീറും, മുറ്റമടിക്കും, പശുക്കൾക്കും കുതിരകൾക്കും തീറ്റ കൊടുക്കും, അടുപ്പിൽ തീ കത്തിക്കും, ചെരുപ്പുകൾ വൃത്തിയാക്കും, സമോവർ ചൂടാക്കും. ഇതിനിടയിൽ കാര്യസ്ഥന്റെ വിളികൾ കേൾക്കണം, വേലക്കാരി മാവു കുഴയ്ക്കാനോ പാത്രം കഴുകാനോ വിളിക്കും; അതു കഴിഞ്ഞാൽ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യവുമായി പട്ടണത്തിൽ പോവുകയോ കുട്ടിയെ സ്കൂളിൽ നിന്നു വിളിച്ചുകൊണ്ടുവരികയോ വൃദ്ധയ്ക്ക് ഒലീവെണ്ണ വങ്ങുകയോ ചെയ്യാനുണ്ടാവും. “നീ ഇത്രനേരം എവിടെപ്പോയി കിടക്കുകയായിരുന്നു?” ഒരാളല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരാൾ വിളിച്ചുചോദിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും. തങ്ങളെന്തിനു പോകണം, അല്യോഷ ഉണ്ടല്ലോ. “അല്യോഷാ! അല്യോഷാ!” അല്യോഷ അങ്ങോട്ടോടി, ഇങ്ങോട്ടോടി. അവന്റെ ആഹാരം കഴിക്കലൊക്കെ ഈ ഓട്ടത്തിനിടയിലായിരുന്നു. നേരം വൈകി കഴിക്കാൻ ചെല്ലുന്നതിന്റെ പേരിൽ വേലക്കാരി വഴക്കു പറയാറുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവനോടു കുറച്ചു മനസ്സലിവുള്ളതിന്റെ പേരിൽ ചൂടായിട്ടെന്തെങ്കിലും അവൾ മാറ്റിവയ്ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.

അവധിക്കാലം അല്യോഷയ്ക്കു ജോലി കൂടുതലുള്ള കാലവുമായിരുന്നു; എന്നാല്ക്കൂടി അതൊരു സന്തോഷക്കൂടുതലിന്റെ കാലവുമായിരുന്നു. കാരണം എല്ലാവരും അവനെന്തെങ്കിലും ടിപ്പ് കൊടുക്കുന്നത് അക്കാലത്താണ്‌. കാര്യമായ ഒരു തുക എന്നു പറയാൻ ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഇതേവരെ അത് അറുപതു കോപ്പെക്കിനടുത്തായിട്ടുണ്ട്- അതവന്റെ സ്വന്തം പണമാണ്‌. അല്യോഷ ഒരിക്കലും അവന്റെ ശമ്പളത്തിൽ നിന്നൊന്നും അവകാശപ്പെട്ടിട്ടില്ല. അതവന്റെ അച്ഛൻ വന്ന് വ്യാപാരിയിൽ നിന്നു വാങ്ങിപ്പോവുകയാണു പതിവ്; ബൂട്ട് തേയിച്ചതിന്‌ ഒരു ശകാരം മാത്രമാണ്‌ അച്ഛനിൽ നിന്നവനു കിട്ടുക.

ടിപ്പുകൾ പിടിച്ചുവച്ച് രണ്ടു റൂബിൾ ആയപ്പോൾ വേലക്കാരിയുടെ ഉപദേശപ്രകാരം അവൻ ഒരു ചുവന്ന സ്വെറ്റർ വാങ്ങി. ആദ്യമായി അതുമിട്ട് തന്നെത്തന്നെ ഒന്നു നോക്കിയപ്പോൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് അവൻ വാ പൊളിച്ചുപോയി; ശ്വാസം കിട്ടാതെയും തൊണ്ട വിക്കിയും ഏറെ നേരം അടുക്കളയിൽ അവൻ ആ നില്പു നില്ക്കുകയും ചെയ്തു.

അല്യോഷ ഒരു മിണ്ടാപ്രാണിയായിരുന്നു; അത്യാവശ്യത്തിനല്ലാതെ അവൻ വായ തുറക്കാറില്ല; അതാകട്ടെ ഒറ്റ വീർപ്പിനു പറഞ്ഞുതീർക്കുകയും ചെയ്തു. എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞാൽ, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു കാര്യം ചെയ്യാമോ എന്നു ചോദിച്ചാൽ “ചെയ്യാം” എന്നു മാത്രമേ അവൻ പറയൂ; അടുത്ത പടി അതു ചെയ്യുകയാണ്‌.

അല്യോഷയ്ക്കു പ്രാർത്ഥനകളൊന്നും വശമില്ലായിരുന്നു. പണ്ടെന്നോ അമ്മ അവനെ ഏതോ പ്രാർത്ഥന ചൊല്ലാൻ പഠിപ്പിച്ചതായിരുന്നു; അതുപക്ഷേ, അപ്പോൾത്തന്നെ അവന്റെ മനസ്സിൽ നിന്നു പോവുകയും ചെയ്തു. എന്നാലും തന്റേതായ ഒരു രീതിയിൽ വൈകിട്ടും രാത്രിയിലും അവൻ പ്രാർത്ഥിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു: ചുണ്ടനക്കാതെ, കൈകൾ കൊണ്ടു മാത്രമുള്ള ഒരു പ്രാർത്ഥന.

*

ഒന്നരക്കൊല്ലം അല്യോഷയുടെ ജീവിതം ഈവിധം കടന്നുപോയി. രണ്ടാമത്തെ കൊല്ലം അവസാനത്തോടടുപ്പിച്ച് അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും അസാധാരാണമായ ഒരു അനുഭവം ഉണ്ടായി. ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളെക്കൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ഉപയോഗത്തിൽ നിന്നു രൂപപ്പെടുന്ന ബന്ധങ്ങളല്ലാതെ തീർത്തും വ്യത്യസ്തമായ സ്വഭാവത്തിലുള്ള ചില ബന്ധങ്ങളും ഉണ്ടെന്നതായിരുന്നു അവനെ അത്യധികം ആശ്ചര്യപ്പെടുത്തിയ ആ കണ്ടുപിടുത്തം. ചെരുപ്പു തുടയ്ക്കാനും കുതിരയെ പൂട്ടാനും വിളിപ്പുറത്തു നില്ക്കാനുമല്ലാതെ ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളെ ആവശ്യമായിവരുന്ന ഒരു ബന്ധം; ഒരാളെക്കൊണ്ട് ഒരാവശ്യവുമില്ലെങ്കിലും അയാളെ സ്നേഹിക്കാനും ഓമനിക്കാനും മറ്റൊരാൾക്കു തോന്നുന്നു എന്നതിൽ നിന്നുണ്ടാകുന്ന ഒരു ബന്ധം. താൻ അങ്ങനെയൊരാൾ ആയതായി പെട്ടെന്നവന്‌ അനുഭവപ്പെട്ടു. അവൻ ഈ കണ്ടുപിടുത്തം നടത്തുന്നത് വേലക്കാരിയായ ഉസ്തീനിയയിലൂടെയാണ്‌. അവൾ ചെറുപ്പമായിരുന്നു, അനാഥയായിരുന്നു, അവനെപ്പോലെതന്നെ കഠിനാദ്ധ്വാനിയുമായിരുന്നു. ജീവിതത്തിൽ ഇതാദ്യമായി അവനറിഞ്ഞു, താൻ, താൻ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങൾ, താനെന്ന വ്യക്തി മറ്റൊരു വ്യക്തിക്ക് ആവാശ്യമായി വന്നിരിക്കുന്നുവെന്ന്. അമ്മ അവനെയോർത്തു വിഷമിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അല്ലെങ്കിൽ അവർ അവനോടു സ്നേഹം കാണിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അവൻ അതു ശ്രദ്ധിക്കാറുതന്നെ ഇല്ലായിരുന്നു; അതൊക്കെ വളരെ സ്വാഭാവികമെന്ന മട്ടിലാണ്‌ അവനെടുത്തിരുന്നത്, അവന്‌ അവനോടുതന്നെ തോന്നിയിരുന്ന വിഷമമെന്നപോലെ. എന്നാൽ ഇവിടെ അവനു തീർത്തും അന്യയായ ഉസ്തീനിയക്കാണ്‌ അവനെയോർത്തു വിഷമം തോന്നുന്നത്. അവൾ അവനു ചൂടുള്ളതെന്തെങ്കിലും കഴിക്കാൻ കൊടുത്തിട്ട് താടിക്കു കയ്യും കൊടുത്ത് അവൻ കഴിക്കുന്നതും നോക്കി ഇരിക്കും. അവൻ അവളെ മുഖമുയർത്തി നോക്കുമ്പോൾ അവളൊന്നു പുഞ്ചിരിക്കും; അപ്പോൾ അവനും പുഞ്ചിരിക്കും.

ഇതൊക്കെ അവനു തീർത്തും പുതിയതും അപരിചിതവുമായ കാര്യങ്ങൾ ആണെന്നതിനാൽ അല്യോഷ ആദ്യമൊക്കെ വല്ലാതെ പേടിച്ചുപോയി. തന്റെ ജോലിക്കതു വിഘാതമാകുമോ എന്നായിരുന്നു അവന്റെ പേടി. എന്നാലും ഉള്ളിലൊരു സന്തോഷം അവനു തോന്നിയിരുന്നു. ഉസ്തീനിയ കീറൽ തുന്നിക്കൊടുത്ത ട്രൗസറുമിട്ടു നില്ക്കുമ്പോൾ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് അവനൊന്നു ചിരിക്കും. പലപ്പോഴും, ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴോ അല്ലെങ്കിൽ എവിടെയ്ക്കെങ്കിലും ഓടുമ്പോഴോ അവന്‌ ഉസ്തീനിയയെ ഓർമ്മ വരും. “ഉസ്തീനിയ!” എന്ന് അവൻ ഊഷ്മളമായി ഉരുവിടും.

ഉസ്തീനിയ തനിക്കായ വിധം അവനെ സഹായിച്ചുപോന്നു; അവൻ അവളേയും. ഒരിക്കൽ അവൾ തന്റെ ജീവിതകഥ അവനെ പറഞ്ഞുകേൾപ്പിച്ചു: അവൾക്ക് അച്ഛനമ്മമാരെ നഷ്ടമായത്, ഒരമ്മായി അവളെ എടുത്തുവളർത്തിയത്, പിന്നെ അവളെ പട്ടണത്തിൽ ജോലിക്കു കൊണ്ടാക്കിയത്, വ്യാപാരിയുടെ മകൻ ഒരിക്കൽ അവളെ വശപ്പെടുത്താൻ നോക്കിയത്, അവൾ അതിനെ ചെറുത്തത്. അവൾക്കു സംസാരിക്കാൻ ഇഷ്ടമായിരുന്നു; അവന്‌ അതു കേൾക്കാനും ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പട്ടണത്തിലെ വീടുകളിൽ ജോലിക്കു വരുന്ന ചെറുപ്പക്കാർ അവിടുത്തെ വേലക്കാരികളെ കല്യാണം കഴിക്കാറുണ്ടെന്നും അവൻ കേട്ടിരുന്നു. അവന്റെ വീട്ടുകാർ ഉടനെങ്ങാനും അവന്റെ കല്യാണത്തെക്കുറിച്ചാലോചിക്കുമോയെന്ന് ഒരിക്കൽ അവൾ ചോദിച്ചു. അതു തനിക്കറിയില്ലെന്നും നാട്ടിലെ ഒരു പെണ്ണിനേയും തനിക്കിഷ്ടമല്ലെന്നും അവൻ മറുപടി പറയുകയും ചെയ്തു.

“അപ്പോൾ നീ ആരെയെങ്കിലും കണ്ടുവച്ചിട്ടുണ്ടോ?”

“ഉണ്ട്, നിന്നെ. എന്താ, നിനക്കിഷ്ടമാണോ?”

“അയ്യട! നല്ല മിടുക്കനാണല്ലോ!എന്തായാലും നിന്റെ വായിൽ നാവുണ്ടെന്നായല്ലോ!” തവിക്കണ കൊണ്ട് അവന്റെ പുറത്തൊന്നു മേടിയിട്ട് അവൾ പറഞ്ഞു, “എനിക്കെന്താ വിരോധം?”

നൊയമ്പുകാലത്തിനു മുമ്പ് ശമ്പളം വാങ്ങിക്കാൻ അവന്റെ അച്ഛൻ വന്നു. അല്യോഷയ്ക്ക് ഉസ്തീനിയയെ കല്യാണം കഴിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന വാർത്ത വ്യാപാരിയുടെ ഭാര്യയുടെ ചെവിയിൽ എത്തിയിരുന്നു. അവർക്കത് തീരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. അവൾക്കു ഗർഭമുണ്ടാകും; പിന്നെ അവളെക്കൊണ്ടെന്തിനു കൊള്ളാം? അവർ ഭർത്താവിനെ വിവരമറിയിച്ചു.

വ്യാപാരി ശമ്പളം എണ്ണിക്കൊടുക്കുമ്പോൾ അല്യോഷയുടെ അച്ഛൻ ചോദിച്ചു: “എന്റെ പയ്യൻ എങ്ങനുണ്ട്? എന്തു ചെയ്യാനും അവനൊരു മടിയുമില്ലെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ?”

“അതൊക്കെ ശരിതന്നെ; പക്ഷേ അവന്റെ തലയിൽ എന്തോ കയറിക്കൂടിയിട്ടുണ്ട്. അവനിപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ വേലക്കാരിയെ കെട്ടണമത്രെ. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ വേലക്കാരെ ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ നിർത്താറില്ല. ഞങ്ങൾക്കതു ചേർന്നതല്ല.”

“കഴുത! അങ്ങനെയൊരു ചിന്ത അവനുണ്ടാകുമെന്ന് ആരുകണ്ടു!” വൃദ്ധൻ അത്ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു. “പേടിക്കേണ്ട. അതു ഞാൻ ശരിയാക്കിക്കോളാം.”

അയാൾ അടുക്കളയിൽ കയറി മകൻ തിരിച്ചുവരുന്നതും കാത്തിരുന്നു. അവൻ എന്തോ ആവശ്യത്തിനായി പുറത്തു പോയിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഓടിക്കിതച്ചുകൊണ്ട് അവൻ കയറിവന്നു.

“ഒരു തരി ബുദ്ധി നിനക്കില്ലാതായിപ്പോയല്ലോ! എന്താ നിന്റെ തലയിൽ കയറിക്കൂടിയത്?” അച്ഛൻ തുടക്കമിട്ടു.

“ഒന്നുമില്ല.”

“ഒന്നുമില്ലെന്നോ? നീ കല്യാണം കഴിക്കാൻ പോവുകയാണെന്നാണല്ലോ അവർ പറഞ്ഞത്. നിന്റെ കല്യാണം അതിന്റെ സമയമാവുമ്പോൾ ഞാൻ നടത്തിത്തരും. ഏതെങ്കിലും തേവിടിശ്ശിയോടല്ല, നല്ല ഡീസന്റായ ഒരു പെണ്ണിനോട്.”

വൃദ്ധൻ ഈ മട്ടിൽ സംസാരം തുടർന്നു. അല്യോഷ അതെല്ലാം മിണ്ടാതെ കേട്ടുനിന്നിട്ട് നെടുവീർപ്പിട്ടു.

അച്ഛൻ പറഞ്ഞുനിർത്തിയപ്പോൾ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞു:

“ശരി, ഞാനതു വിട്ടു.”

“അതിനാണ്‌ ബുദ്ധി എന്നു പറയുന്നത്!”

അച്ഛൻ പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അല്യോഷ ഉസ്തീനിയയോട് കാര്യം പറഞ്ഞു. (അവൾ അടുക്കളവാതിലിനു പിന്നിൽ നിന്ന് എല്ലാം കേട്ടിരുന്നു.)

“നമ്മൾ വിചാരിച്ചപോലൊന്നും നടക്കാൻ പോകുന്നില്ല. നീ കേട്ടില്ലേ? അച്ഛൻ നല്ല ദേഷ്യത്തിലാണ്‌- എന്തു പറഞ്ഞാലും കേൾക്കില്ല.”

ഉസ്തീനിയ ഒച്ച പൊന്തിക്കാതെ കരഞ്ഞു. അല്യോഷ തലയാട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു, “ഞാനെങ്ങനെയാണ്‌ അച്ഛൻ പറഞ്ഞതു കേൾക്കാതിരിക്കുക? നമുക്കതെല്ലാം മറന്നുകളയാം.”

വൈകുന്നേരത്ത് അവൻ ജനാലകൾ അടയ്ക്കുമ്പോൾ വ്യാപാരിയുടെ ഭാര്യ ചോദിച്ചു, “അച്ഛൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം കേട്ടില്ലേ?”

“കേട്ടു; ഞാനതെല്ലാം മറന്നുകളഞ്ഞു,” എന്ന് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞിട്ട് അവൻ തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു.
*

അന്നു മുതൽ അല്യോഷ പതിവു പോലെ തന്റെ ജോലി ചെയ്യുകയല്ലാതെ ഉസ്തീനിയയോട് കല്യാണത്തെക്കുറിച്ചൊന്നും മിണ്ടാതായി. നാല്പതു നൊയമ്പിനിടയിൽ ഒരു ദിവസം കാര്യസ്ഥൻ അവനോട് പുരപ്പുറത്തു കയറി മഞ്ഞു വീണുകിടക്കുന്നത് വാരിക്കളയാൻ പറഞ്ഞു.

അല്യോഷ മുകളിൽ കയറി മഞ്ഞെല്ലാം തൂത്തുകളഞ്ഞു; എന്നിട്ട് ഓവുചാലിൽ കട്ടിപിടിച്ചുകിടന്ന മഞ്ഞുകട്ടകൾ കുത്തിയിളക്കുമ്പോൾ കാൽ വഴുതി അവൻ താഴെ വീണു. ഭാഗ്യക്കേടിന്‌ അവൻ ചെന്നു വീണത് മുറ്റത്തെ മഞ്ഞിലല്ല, വാതിലിനു മുകളിൽ നിന്നു തള്ളിനിന്നിരുന്ന ഒരു ഇരുമ്പുകമ്പിയിലാണ്‌. വ്യാപാരിയുടെ മകളേയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഉസ്തീനിയ ഓടിച്ചെന്നു.

“എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ, അല്യോഷാ?”

“ചെറുതായി; കാര്യമാക്കാൻ ഒന്നുമില്ല.”

എന്നാൽ എഴുന്നേല്ക്കാൻ നോക്കിയിട്ട് ഒറ്റയ്ക്കവനു പറ്റിയില്ല. അവനൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.

അവനെ എല്ലാവരും കൂടി ചായ്പിലേക്കെടുത്തു കിടത്തി. ഡോക്ടർ വന്നു; എവിടെയാണവനു വേദനിക്കുന്നതെന്നു ചോദിച്ചു.

“എല്ലായിടത്തും,” അവൻ പറഞ്ഞു. “അതു കാര്യമാക്കാനില്ല. യജമാനനു നീരസം തോന്നുമോയെന്നാണ്‌ എന്റെ പേടി. അച്ഛനെ അറിയിക്കണം.”

അല്യോഷ രണ്ടു ദിവസം ആ കിടപ്പു കിടന്നു; മൂന്നാമത്തെ ദിവസം പുരോഹിതനെ വരുത്തി.

“നീ മരിക്കാൻ പോവുകയാണോ?” ഉസ്തീനിയ ചോദിച്ചു.

“അതെ; എന്നും ജീവിച്ചിരിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ. സമയമാകുമ്പോൾ നമുക്കു പോകേണ്ടേ?” പതിവുപോലെ വേഗത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞു. “നന്ദി, ഉസ്തീനിയ; നീ എന്നോട് എന്നും നന്നായിട്ടേ പെരുമാറിയിട്ടുള്ളു. നമ്മുടെ കല്യാണം നടക്കാതിരുന്നത് എത്ര നന്നായി! നമ്മുടെ ഗതി എന്താകുമായിരുന്നു? ഇപ്പോൾ ഒരു പ്രശ്നവുവില്ല.”

പുരോഹിതൻ വന്നപ്പോൾ അവനും പ്രാർത്ഥിച്ചു; കൈ കൊണ്ടും ഹൃദയം കൊണ്ടും മാത്രം. ‘ഇവിടെ താൻ നല്ലവനായിരുന്നെങ്കിൽ, അനുസരിക്കുകയും ആരെയും ഉപദ്രവിക്കാതിരിക്കുകയുമാണ്‌ താൻ ചെയ്തിരുന്നതെങ്കിൽ, അവിടെയും അങ്ങനെതന്നെ ആയിരിക്കും’ എന്നായിരുന്നു അതിന്റെ പൊരുൾ.

അവൻ പിന്നെ അധികമൊന്നും സംസാരിച്ചില്ല. തനിക്കു ദാഹിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം അവൻ പറഞ്ഞു; എന്തോ കണ്ടത്ഭുതപ്പെടുന്നപോലെയായിരുന്നു അവന്റെ മുഖം.

അവന്റെ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി പരന്നു. പിന്നെ, അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ അതേ മുഖഭാവത്തോടെ, ആ കിടപ്പിൽ കിടന്ന് അവൻ ജീവൻ വെടിഞ്ഞു.
(1905)

കവർ ഡിസൈൻ : ജ്യോത്സ്ന വിത്സൺ

ബംഗ്ലാവ് കടലിനു തൊട്ടടുത്തായിരുന്നു.

ഇരുപുറവും പൈന്മരങ്ങൾ നിരന്നുനില്ക്കുന്ന ഒച്ചയടങ്ങിയ പാതകൾ കടലുപ്പു ചുവയ്ക്കുന്ന കനത്ത വായു നിശ്വസിച്ചിരുന്നു; ഓറഞ്ചുമരങ്ങൾക്കു ചുറ്റും ഓടിക്കളിച്ചിരുന്ന ഇളംതെന്നൽ ചിലപ്പോഴൊക്കെ നിപുണമായ വിരലുകൾ കൊണ്ടെന്നപോലെ പൂവിട്ട പൊന്തകളിൽ നിന്നു വർണ്ണാഭമായൊരു പൂവിറുത്തെടുത്തിരുന്നു. വെയിലിൽ കുളിച്ച വിദൂരതകൾ, മനോഹരമായ വീടുകൾ വെളുത്ത മുത്തുകൾ പോലെ തിളങ്ങിനില്ക്കുന്ന കുന്നിൻചരിവുകൾ, മൈലുകൾക്കപ്പുറം ഒരു മെഴുകുതിരി പോലെ നെട്ടനേ ഉയർന്നുനില്ക്കുന്ന ഒരു വിളക്കുമാടം- ആകാശത്തിന്റെ അഗാധനീലിമയിൽ പതിച്ചുവച്ച ഒരു സ്ഫടികചിത്രം പോലെ ആ രംഗം തെളിഞ്ഞ ബാഹ്യരേഖകളോടെ തിളങ്ങിനിന്നു. അകലെ ഒറ്റപ്പെട്ട വഞ്ചിപ്പായകൾ മാത്രം വെളുത്ത പുള്ളി കുത്തിയിരുന്ന കടൽ ബംഗ്ലാവു നില്ക്കുന്ന തട്ടുതട്ടായ ചരിവിൽ തിരകൾ കൊണ്ടു തലോടിയിരുന്നു. വീട്ടുമുറ്റം പിന്നെ വിശാലവും തണലു നിറഞ്ഞതുമായ ഒരു തോട്ടത്തിലേക്കുയർന്നുയർന്നൊടുവിൽ ഒരു പാർക്കിലേക്കലിഞ്ഞുചേർന്നു- ഏതോ യക്ഷിക്കഥയിലെ വശീകൃതദേശം പോലെ നിദ്രാണവും നിശ്ചലവുമായ ഒരു ദൃശ്യം.

രാവിലത്തെ വെയിൽച്ചൂടിൽ മയങ്ങിക്കിടക്കുന്ന വീടിനു വെളിയിൽ ഒരു ചരല്പാത കുളിരുള്ള കുന്നുമ്പുറത്തേക്കൊരു വെളുത്ത വര വരച്ചു. അതിനടിയിൽ കടൽത്തിരകൾ ആഞ്ഞടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു; കൊടുംവെയിലിൽ വജ്രങ്ങൾ പോലെ വെട്ടിത്തിളങ്ങിക്കൊണ്ട് വെള്ളത്തുള്ളികൾ പൊട്ടിച്ചിതറി. രഹസ്യം പറയാനെന്നപോലെ അടുത്തുകൂടി നിന്നിരുന്ന പൈന്മരങ്ങളുടെ തലപ്പുകളിൽ സൂര്യൻ ചിതറി; തുറന്നുവച്ചിരുന്ന ഒരു ജാപ്പനീസ് കുടയിലെ കടുംവർണ്ണങ്ങളിലുള്ള വിചിത്രരൂപങ്ങളിലും വെയിലു വീണു.

ആ കുടയുടെ തണലിൽ, പതുപതുത്ത ഒരു ചൂരൽക്കസേരയിൽ ഒരു സ്ത്രീ ചാരിക്കിടന്നിരുന്നു; അതിന്റെ വഴങ്ങുന്ന മെടച്ചിലിൽ അവളുടെ സുന്ദരമായ രൂപം അമർന്നൊതുങ്ങിക്കിടന്നു. മറന്നുപോയപോലെ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന, വളകളില്ലാത്ത ഒരു മെലിഞ്ഞ കൈ ഒരു നായയുടെ തിളങ്ങുന്ന പട്ടുപോലത്തെ രോമക്കുപ്പായം തഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു; കറുത്ത കണ്ണിമകളും ഒരു പുഞ്ചിരിയുടെ ലാഞ്ഛനയുമുള്ള ഇരുണ്ട കണ്ണുകൾ മറുകൈയിൽ പിടിച്ചിരുന്ന പുസ്തകത്തിൽ ദത്തശ്രദ്ധമായിരുന്നു. വലിപ്പമുള്ള, ഇളകിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന ആ കണ്ണുകളുടെ സൗന്ദര്യം ഒരിരുണ്ട ശോഭയാൽ വർദ്ധിച്ചതുപോലെ തോന്നി. ബാഹ്യരേഖകൾ തെഴുത്തുനില്ക്കുന്ന ദീർഘവൃത്താകാരമായ മുഖം ആകപ്പാടെ നോക്കിയാൽ സരളസൗന്ദര്യത്തിന്റെ ഒരു ഭാവമല്ല നല്കുന്നത്; ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം വളർത്തിയെടുത്ത ഒരു വശീകരണസ്വഭാവമാണ്‌ അതിൽ തെളിഞ്ഞുനില്ക്കുന്നത്. അവളുടെ വാസനിക്കുന്ന, മിനുങ്ങുന്ന കുറുനിരകളുടെ അശ്രദ്ധമായ കലാപം ഒരു കലാകാരന്റെ അതീവശ്രദ്ധയോടുള്ള രചനയാണ്‌; അതുപോലെ, വായിക്കുമ്പോൾ വെളുത്ത പല്ലുകൾ പുറത്തു കാണിച്ചുകൊണ്ട് ചുണ്ടുകൾക്കു ചുറ്റും തങ്ങിനില്ക്കുന്ന ആ നേർത്ത പുഞ്ചിരി കണ്ണാടിക്കു മുന്നിൽ വർഷങ്ങളായുള്ള പരിശീലനത്തിന്റെ ഫലമായിരുന്നു; ആകെക്കൂടിയുള്ള വിധാനത്തിന്റെ ഭാഗമായി സ്ഥിരപ്രതിഷ്ഠ നേടിയതിനാൽ ഇനി ഒഴിവാക്കാൻ പറ്റാത്തതായിരിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം.

മണല്പരപ്പിൽ കാലുരയുന്നപോലെ ഒരൊച്ച കേട്ടു.

കിടന്ന കിടപ്പിൽ നിന്നിളകാതെ അവൾ നോക്കുന്നു, കണ്ണഞ്ചിക്കുമ്പോലെ കുത്തിയൊഴുകുന്ന ഊഷ്മളമായ വെയിൽ കാഞ്ഞുകൊണ്ട് നവാഗതനെ ഉദാസീനമായി നോക്കിക്കിടക്കുന്ന ഒരു പൂച്ചയെപ്പോലെ.

കാല്ച്ചുവടുകൾ വേഗത്തിൽ അടുത്തടുത്തു വരുന്നു; അംഗവസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരു വേലക്കാരൻ മുന്നിൽ വന്ന് ചെറിയൊരു വിസിറ്റിങ്ങ് കാർഡ് അവളുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ട് അല്പം പിന്നിലേക്കു മാറി നില്ക്കുന്നു.

മുഖത്ത് ഒരത്ഭുതഭാവത്തോടെ അവൾ പേരു വായിക്കുന്നു; നിങ്ങൾക്കറിയാത്ത ഒരാൾ തെരുവിൽ വച്ച് വളരെ പരിചയത്തോടെ നിങ്ങളോടു സംസാരിക്കാൻ വരുമ്പോൾ അതേ അത്ഭുതമാണ്‌ നിങ്ങൾക്കുണ്ടാവുക. അവളുടെ കൂർപ്പിച്ചുവരച്ച പുരികങ്ങൾക്കു മുകളിൽ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് നേർത്ത രേഖകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു; അവളുടെ മനസ്സ് കഠിനചിന്തയിലാണെന്ന് അതു കണ്ടാൽ മനസ്സിലാകും. പിന്നെ ഒരു സന്തുഷ്ടവെളിച്ചം അവളുടെ മുഖമാകെ പ്രകാശമാനമാക്കുന്നു, ഇന്ന് മിക്കവാറും മറവിയിലായ യൗവ്വനത്തിന്റെ ആ വിദൂരദിനങ്ങളെക്കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ സന്തോഷം കൊണ്ടവളുടെ കണ്ണുകൾ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്നു. ആ പേര്‌ അവളിൽ പിന്നെയും ചില ദീപ്തചിത്രങ്ങൾക്കു ജീവൻ നല്കിയിരിക്കുന്നു. സ്വപ്നങ്ങളും രൂപങ്ങളും ഒരിക്കൽക്കൂടി സ്പഷ്ടമായ ആകൃതി കൈവരിക്കുകയും യാഥാർത്ഥ്യം പോലെ വ്യക്തവും വിശദവുമാവുകയും ചെയ്യുന്നു.

“ഓ,” പെട്ടെന്നോർമ്മവന്നപോലെ അവൾ വേലക്കാരനോടു പറഞ്ഞു, “അദ്ദേഹത്തെ ഇപ്പോൾത്തന്നെ ഇങ്ങോട്ടു കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരൂ.”

വേലക്കാരൻ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ, അമിതദാസ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട് നടന്നുപോയി. ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് എങ്ങും നിശ്ശബ്ദമായിരുന്നു; പകലിന്റെ മത്തു പിടിപ്പിക്കുന്ന പൊൻവെയിൽ നിറഞ്ഞ മരത്തലപ്പുകളിൽ തളർച്ചയറിയാത്ത തെന്നൽ മാത്രം പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

പിന്നെ ചടുലമായ, ഊർജ്ജം നിറഞ്ഞ കാലൊച്ചകൾ ചരല്പാതയിൽ നിന്നു കേട്ടു; ഒരു നീണ്ട നിഴൽ അവളുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ വന്നുവീണു; നല്ല ഉയരമുള്ള ഒരാൾ അവൾക്കു മുന്നിൽ വന്നു നില്ക്കുകയും ചെയ്തു. അവൾ കസേരയിൽ നിന്നു ചാടിപ്പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റുകഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ആദ്യം അവരുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ കണ്ടു. അയാൾ ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ അവളുടെ രൂപസൗഭഗം ഉൾക്കൊണ്ടുകഴിഞ്ഞു; അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ കളിയാക്കുന്ന മട്ടിൽ ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞു. “ഇപ്പോഴും എന്നെക്കുറിച്ചോർമ്മയുണ്ടെന്നു വന്നതു നന്നായി,” മനോഹരമായ മെലിഞ്ഞ കൈ നീട്ടിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു; അയാൾ ബഹുമാനത്തോടെ അതിൽ പതുക്കെ ചുംബിച്ചു.

“മദാം, നിങ്ങളോടു ഞാൻ ഒന്നുമൊളിക്കുന്നില്ല, കാരണം, എത്രയോ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഇത് നമ്മുടെ ആദ്യത്തെ കണ്ടുമുട്ടലാണ്‌; വരാനുള്ള എത്രയോ വർഷങ്ങളിൽ ഇതവസാനത്തേതാകാമെന്നും എനിക്കു പേടിയുണ്ട്. ഞാനിപ്പോൾ ഇവിടെ നില്ക്കാൻ ഇടയായത് യാദൃച്ഛികമായിട്ടാണെന്നു പറയണം; വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന ലൊക്കേഷൻ കാരണം ഞാൻ അന്വേഷിച്ചുവന്ന ഒരു ദുർഗ്ഗത്തിൻ്റെ ഉടമയുടെ പേരു കേട്ടപ്പോൾ എനിക്കു നിങ്ങളെ ഓർമ്മ വന്നതാണ്‌. അങ്ങനെ ശരിക്കു പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്നത് മറ്റു കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടാണ്‌.“

”ആയിക്കോട്ടെ, എന്നാലും സ്വാഗതത്തിനു കുറവൊന്നുമില്ല; വാസ്തവം പറഞ്ഞാൽ ആദ്യം എനിക്കുതന്നെ നിങ്ങളുടെ കാര്യം ഓർമ്മ വന്നില്ല, മുമ്പൊരിക്കൽ എനിക്കത് കുറച്ചു പ്രധാനമായിരുന്നെങ്കിലും.“

രണ്ടുപേർക്കും ഒരു പുഞ്ചിരി വന്നു. പാതി വെളിപ്പെടുത്താത്ത ഒരാദ്യാനുരാഗത്തിന്റെ നേർത്ത മധുരസൗരഭം അതിന്റെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന ആർദ്രതകളെല്ലാമായി ഒരു സ്വപ്നം പോലെ അവരിൽ നാമ്പെടുത്തുകഴിഞ്ഞു; ഉണർന്നുകഴിഞ്ഞാൽ ചുണ്ടു കോട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കുമെങ്കിലും പിന്നെയും സ്വപ്നം കാണാൻ, ആ സ്വപ്നത്തിൽത്തന്നെ ജീവിക്കാൻ മാത്രം നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിച്ചുപോകുന്ന ഒരു സ്വപ്നം. മുന്നോട്ടൊരു ചുവടു വയ്ക്കാനറയ്ക്കുകയും ആഗ്രഹിക്കുകയും ആ ആഗ്രഹങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ മടിക്കുകയും വാഗ്ദാനം ചെയ്യുകയും അതു പാലിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന തരുണപ്രണയമെന്ന സുന്ദരസ്വപ്നം.

അവർ സംസാരം തുടർന്നു. എന്നാൽ അവരുടെ ശബ്ദങ്ങളിൽ ഒരൂഷ്മളതയുണ്ടായിരുന്നു; അവരുടേതുപോലെ പാതി മാഞ്ഞുപോയെങ്കിലും ശോഭ കെടാത്ത ഒരു രഹസ്യത്തിനു മാത്രം പകർന്നുനല്കാൻ കഴിയുന്നതുമാണത്. ഒച്ച താഴ്ത്തിയ വാക്കുകളിൽ, ഇടയ്ക്കിടെ ആഹ്ലാദത്തോടെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്, അവർ പോയ കാലത്തെക്കുറിച്ച്, അല്ലെങ്കിൽ മറന്നുപോയ കവിതകളെക്കുറിച്ച്, വാടിപ്പോയ പൂക്കളെക്കുറിച്ച്, നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ റിബണുകളെക്കുറിച്ചു സംസാരിച്ചു- തങ്ങൾ യൗവ്വനം കഴിച്ച ചെറുപട്ടണത്തിൽ വച്ച് അവർ കൈമാറിയ കൊച്ചുകൊച്ചു പ്രണയചിഹ്നങ്ങൾ. അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ പൊടി കൊണ്ടു മൂടി വളരെപ്പണ്ടേ നിശ്ശബ്ദമായിക്കഴിഞ്ഞ മണികളെ തട്ടിയുണർത്തിയ, പാതി മറന്ന ആ പഴങ്കഥകൾക്ക് സാവധാനം, വളരെ സാവധാനം, വിഷാദം പുരണ്ട ഒരു ഗൗരവഭാവം കൈവരികയായിരുന്നു. ഇന്നു മൃതമായിക്കഴിഞ്ഞ അവരുടെ താരുണ്യസ്നേഹത്തിന്റെ അന്തിമനാദങ്ങൾ അവരുടെ സംഭാഷണത്തിന്‌ ഗഹനവും ദാരുണം തന്നെയുമായ ഒരു ഗൗരവമണച്ചു.

അയാളുടെ നിഗൂഢമധുരമായ സ്വരം ഒന്നു പതറി; ‘അങ്ങ് അമേരിക്കയിൽ വച്ചാണ്‌ ഞാൻ അറിയുന്നത് നിങ്ങളുടെ വിവാഹം നിശ്ചയിച്ചുവെന്ന്; – അപ്പോഴേക്കും വിവാഹം കഴിഞ്ഞുവെന്നുതന്നെ എനിക്കു തോന്നുന്നു.“

അതിനവൾ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവളുടെ ചിന്തകളപ്പോൾ പത്തുകൊല്ലം പിന്നിലായിരുന്നു. കുറേയേറെ നേരത്തേക്ക് പൊള്ളുന്ന ഒരു നിശ്ശബ്ദത അവർക്കിടയിൽ തങ്ങിനിന്നു.

പിന്നെ, അടക്കം പറയുന്നപോലെ അവൾ ചോദിച്ചു, “അപ്പോൾ എന്നെക്കുറിച്ച് എന്താണു ചിന്തിച്ചത്?”

അയാൾ അത്ഭുതത്തോടെ മുഖമുയർത്തി. “എനിക്ക് ഒളിക്കാതെ പറയാം, കാരണം, നാളെ ഞാൻ എന്റെ പുതിയ രാജ്യത്തേക്കു മടങ്ങിപ്പോവുകയാണ്‌. എനിക്കു നിങ്ങളോടു ദേഷ്യം തോന്നിയില്ല; വിദ്വേഷം നിറഞ്ഞ ആശയക്കുഴപ്പത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങൾ ഉണ്ടായില്ല; കാരണം, അപ്പോഴേക്കും ജീവിതം പ്രണയത്തിന്റെ ദീപ്തജ്വാലയെ സൗഹൃദത്തിന്റെ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന കനലായി തണുപ്പിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. എനിക്കു നിങ്ങൾ അങ്ങനെ ചെയ്തത് എന്തിനാണെന്നു മനസ്സിലായില്ല- എനിക്കു നിങ്ങളുടെ പേരിൽ ഒരു സങ്കടം തോന്നി, അത്രമാത്രം.”

ചുവപ്പിന്റെ ഒരു നേർത്ത ലാഞ്ഛന അവളുടെ കവിളത്തേക്കോടിക്കയറി. കണ്ണുകളിൽ ഒരു മിന്നലോടെ അവൾ ഉറക്കെപ്പറഞ്ഞു, “എന്റെ പേരിൽ സങ്കടം! എന്തിനാണെന്ന് എനിക്കു മനസ്സിലാകുന്നില്ല!”

“കാരണം ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ഭാവിഭർത്താവിനെക്കുറിച്ചോർക്കുകയായിരുന്നു, പണമുണ്ടാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചു മാത്രം ചിന്തയുള്ള അലസനായ ആ ബാങ്കറെ- എനിക്ക് നിങ്ങളുടെ ഭർത്താവിനെ അപമാനിക്കണമെന്നൊന്നുമില്ല, ആളുടെ രീതിയിൽ എനിക്കയാളെ ബഹുമാനവുമാണ്‌- ഞാൻ നിങ്ങളെക്കുറിച്ചും, ഞാൻ നാട്ടിലാക്കിപ്പോകുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെക്കുറിച്ചും, ഓർക്കുകയായിരുന്നു. കാരണം, ആവർത്തനവിരസമായ ദൈനദിനജീവിതത്തിനോട് അവജ്ഞ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന സ്വതന്ത്രയായ ഒരാദർശവാദിയെ ഒരു സാധാരണമനുഷ്യന്റെ സാധാരണക്കാരിയായ ഭാര്യയായി കാണാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല.“

”നിങ്ങൾ പറയുന്നതുപോലെയാണ്‌ കാര്യങ്ങളെങ്കിൽ ഞാനെന്തിന്‌ അയാളെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ പോയി?“

”എനിക്കതു കൃത്യമായി മനസ്സിലായില്ല. ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ വെളിപ്പെടാത്ത ഗുണങ്ങൾ അയാൾക്കുണ്ടായിരുന്നുവെന്നു വരാം; ഒരുമിച്ചുള്ള നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ അടുപ്പത്തിലും സ്നേഹത്തിലുമാണ്‌ അതു വെളിച്ചത്തിലേക്കു വന്നതെന്നു വരാം. ഒരു കടങ്കഥയുടെ എളുപ്പത്തിലുള്ള ഉത്തരമായി ഞാനതു കണ്ടു; കാരണം, ഒരു കാര്യം എനിക്കു വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, എനിക്കതു വിശ്വസിക്കാനും തോന്നിയില്ല.“

”അതെന്തായിരുന്നു?“

”പ്രഭു എന്ന അയാളുടെ സ്ഥാനത്തിനും അയാളുടെ കോടികൾക്കും വേണ്ടിയാണ്‌ നിങ്ങൾ അയാളെ സ്വീകരിച്ചതെന്നത്. തീർത്തും അസാദ്ധ്യമായി ഞാൻ കരുതിയ കാര്യം അതായിരുന്നു.“

അവസാനം പറഞ്ഞത് അവൾ കേട്ടില്ലെന്നു തോന്നി; കാരണം, അവളപ്പോൾ ഒരു ചുവന്ന ശംഖു പോലെ നിറം പകർന്ന തന്റെ വിരലുകൾക്കിടയിലൂടെ വിദൂരതയിലേക്കുറ്റുനോക്കുകയായിരുന്നു; ആകാശമതിന്റെ വിളറിയ നീലനിറമുള്ള ഉടയാട തിരകളുടെ ഇരുണ്ട പ്രൗഢിയിൽ മുക്കിയെടുക്കുന്ന ചക്രവാളത്തിലെ മഞ്ഞിന്റെ മൂടുപടങ്ങളിലേക്ക്.

അയാളും താൻ ഒടുവിൽ പറഞ്ഞതു മറന്നുപോയിട്ടെന്നപോലെ ചിന്തയിൽ മുഴുകി; അപ്പോഴവൾ അയാളിൽ നിന്നു നോട്ടം മാറ്റിക്കൊണ്ട് പെട്ടെന്ന്, കേൾക്കാൻ പറ്റാത്തപോലെ, പറഞ്ഞു, “അതാണ്‌ സംഭവിച്ചതും.”

അത്ഭുതത്തോടെ, ഒരു നടുക്കത്തോടെയെന്നു പറയാം, അയാൾ അവളെ നോക്കി. മനഃപൂർവ്വമെന്നു വ്യക്തമായ ഒരു പ്രശാന്തതയോടെ അവൾ സാവധാനം കസേരയിൽ ഇരുന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നു; പിന്നെ വിഷാദം കലർന്നതും ഏകതാനവുമായ ഒരു സ്വരത്തിൽ അവൾ ഒട്ടും ഒച്ച ഉയർത്താതെ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു:

“ഞാൻ നാണക്കാരിയും പെട്ടെന്നു പേടിപ്പിക്കാവുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയുമായിരുന്ന കാലത്ത് നിങ്ങൾക്കാർക്കും, എന്നോടത്രയും അടുപ്പമുണ്ടായിരുന്ന നിങ്ങൾക്കു പോലും, എന്നെ മനസ്സിലായില്ല. എനിക്കുതന്നെ എന്നെ മനസ്സിലായിരുന്നില്ലെന്നും വരാം. ഇപ്പോൾ ഞാൻ അതിനെക്കുറിച്ചു ചിന്തിക്കാറുണ്ട്; അക്കാലത്ത് എനിക്കെന്നെക്കുറിച്ച് ഒന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു. അത്ഭുതങ്ങളിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന തങ്ങളുടെ കൗമാരഹൃദയങ്ങളെക്കുറിച്ച് സ്ത്രീകൾക്കെന്തറിയാൻ? യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ ആദ്യനിശ്വാസം തട്ടുമ്പോൾത്തന്നെ വാടിക്കരിഞ്ഞുവീഴുന്ന വെളുത്ത കുഞ്ഞിപ്പൂക്കളെപ്പോലെയല്ലേ അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ? തങ്ങളുടെ അഭിലാഷങ്ങളെ ദീപ്താഹ്ലാദങ്ങളും അടക്കിയൊതുക്കിവച്ച സങ്കല്പങ്ങളെ ഹൃദ്യമായ ജ്ഞാനവുമാക്കിമാറ്റുകയും അനിശ്ചിതവും പിടി കിട്ടാത്തതും എന്നാൽ അവരുടെ കൗമാരദിനങ്ങളിൽ നിഴൽ വീഴ്ത്തുകയും കാലം പോകെ കൂടുതൽ കൂടുതൽ ഭീഷണമായി വരികയും ചെയ്യുന്ന യാതനയിൽ നിന്നു തങ്ങൾക്കു മോചൻ നേടിത്തരികയും ചെയ്യുന്ന ആണത്തവും കരുത്തുമുള്ള യുവധീരന്മാരെ സ്വപ്നം കാണുന്ന മറ്റു പെൺകുട്ടികളെപ്പോലെയായിരുന്നില്ല ഞാൻ. അത്തരം ചിന്തകൾ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നതേയില്ല; വരാനുള്ള നാളുകളെ വലയം ചെയ്തുകിടക്കുന്ന മൂടല്മഞ്ഞിനപ്പുറത്തെ ഭാവികാലത്തെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിച്ചതേയില്ല. എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ എന്റെ സ്വന്തമായിരുന്നു. ആ പഴയ യക്ഷിക്കഥാപുസ്തകങ്ങളിലൊന്നിൽ നിന്നിറങ്ങിവരുന്ന ഒരു രാജകീയസന്തതിയായിട്ടാണ്‌ ഞാനെന്നും എന്നെ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നത്; എന്റെ കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന രത്നങ്ങളായിരുന്നു, ഞാൻ ഇഴച്ചുനടന്നിരുന്നത് അമൂല്യമായ ഉടയാടകളായിരുന്നു- ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടതു മുഴുവൻ ആഡംബരവും പ്രൗഢിയുമായിരുന്നു; കാരണം, അതു രണ്ടും എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു. ഹാ, വിറ കൊള്ളുന്ന, മൃദുമർമ്മരം പൊഴിക്കുന്ന പട്ടുതുണിയ്ക്കു മേൽക്കൂടി കൈകളോടിക്കുന്നതിന്റെ, അല്ലെങ്കിൽ, സ്വപ്നത്തിലെന്നപോലെ കുമിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന കനത്ത വെൽവെറ്റിനടിയിൽ വിരലുകളാഴ്ത്തുന്നതിന്റെ സുഖം! എന്റെ മെലിഞ്ഞ വിരലുകളിൽ രത്നാഭരണങ്ങൾ അണിയാൻ പറ്റിയാൽ എനിക്കെന്തു സന്തോഷമാകുമായിരുന്നു! ജലപാതം പോലുള്ള എന്റെ മുടിക്കെട്ടിൽ നിന്ന് നുരയുടെ മുത്തുകൾ പോലെ രത്നക്കല്ലുകളെത്തിനോക്കുമ്പോൾ ഞാനെന്തു സന്തോഷവതിയാകുമായിരുന്നു! മനോഹരമായ ഒരു വാഹനത്തിന്റെ പതുപതുത്ത സീറ്റിൽ ചാരിക്കിടക്കുക എന്നതായിരുന്നു എന്റെ ഏറ്റവും ഉന്നതമായ ലക്ഷ്യം. അക്കാലത്ത് കലാസൗന്ദര്യവുമായി ഉന്മത്തസ്നേഹത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ; അതിനാൽ എന്റെ യഥാർത്ഥമായ ദൈനന്ദിനജിവിതത്തെ ഞാൻ അവജ്ഞയോടെ കണ്ടു. സാധാരണവേഷം ധരിച്ച, കാഴ്ചയിൽ ഒരു കന്യാസ്ത്രീയെപ്പോലെ ഒതുങ്ങിയ എന്നെ ഞാൻ വെറുത്തു; ദിവസങ്ങളോളം ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങാറില്ലായിരുന്നു; എന്റെ നിത്യസാധാരണമായ രൂപം പുറത്തുകാണിക്കാൻ എനിക്കത്ര നാണക്കേടായിരുന്നു. എന്റെ ഇടുങ്ങിയ, അസുന്ദരമായ മുറിയിൽ ഞാൻ സ്വയം ഒളിപ്പിച്ചു; കടല്ക്കരയോടു ചേർന്ന്, കലാപരമെന്നപോലെ പ്രൗഢവുമായ ഒരു വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്കു താമസിക്കുക എന്നതായിരുന്നു എനിക്കേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട സ്വപ്നം. ശരാശരിലോകത്തിന്റെ അഴുക്കു പിടിച്ച കൈകൾ ഒരിക്കലും തൊടാത്ത അതിന്റെ പൂന്തോട്ടത്തിൽ തണൽ നിറഞ്ഞ നടപ്പാതകളിൽ പരമശാന്തത നിറഞ്ഞുനില്ക്കും- സത്യം പറഞ്ഞാൽ, ഈ സ്ഥലം പോലെ. എന്റെ ഭർത്താവ് ആ സ്വപ്നം സഫലമാക്കി; അതിനാൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ വിവാഹവും ചെയ്തു.“

അവൾ മൗനിയായി; അവളുടെ മുഖത്തൊരു മാദകസൗന്ദര്യം നിറഞ്ഞു. അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം അഗാധവും ഭീഷണവുമായി മാറിയിരിക്കുന്നു; അവളുടെ കവിളുകളിലെ ചുവപ്പുനിറത്തിനു തീക്ഷ്ണതയേറിയിരിക്കുന്നു.

ആഴമേറിയ നിശ്ശബ്ദതയെ ഭഞ്ജിക്കാൻ താഴെ തിളങ്ങുന്ന തിരകളുടെ ഏകതാനമായ താളം മാത്രമേയുള്ളു; പ്രിയപ്പെട്ടൊരു മാറത്തേക്കു വന്നുവീഴുന്നപോലെ കരയിലേക്കവ വന്നലച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അയാൾ ഒട്ടും ശബ്ദമുയർത്താതെ, തന്നോടെന്നപോലെ ചോദിക്കുന്നു: “അപ്പോൾ പ്രണയം?”

അവൾ അതു കേട്ടു. അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി പടർന്നു.

“നിങ്ങൾക്കിപ്പോഴും ആ ആദർശങ്ങളൊക്കെയുണ്ടോ, ആ വിദൂരലോകത്തേക്കു നിങ്ങൾ കൂടെക്കൊണ്ടുപോയ ആദർശങ്ങൾ? ആ ആദർശങ്ങളെല്ലാം ഇപ്പോഴും ഭദ്രമായിത്തന്നെയുണ്ടോ, അതോ അതിൽ ചിലതെല്ലാം മരിച്ചുപോവുകയോ വാടിപ്പോവുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ? നിങ്ങളുടെ കൈകളിൽ നിന്നവ വലിച്ചുപറിച്ചെടുത്തു ചെളിയിലേക്കെറിഞ്ഞിട്ടില്ലേ, ജീവിതലക്ഷ്യങ്ങൾ നേടാനായി പാഞ്ഞുപോകുന്ന ആയിരക്കണക്കിനു വണ്ടിച്ചക്രങ്ങൾക്കടിയിൽ കിടന്നവ ചതഞ്ഞരഞ്ഞിട്ടില്ലേ? അതോ അതിലൊന്നുപോലും നിങ്ങൾക്കു നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നാണോ?”

വിഷാദത്തോടെ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല.

പെട്ടെന്നയാൾ അവളുടെ കൈ കടന്നുപിടിച്ച് തന്റെ ചുണ്ടുകളിലേക്കുയർത്തി മൗനമായി അതിൽ ചുംബിക്കുന്നു. പിന്നെ ഊഷ്മളമായ ഒരു ശബ്ദത്തിൽ പറയുന്നു, “ഞാൻ പോകുന്നു, നിങ്ങളുടെ ഭാവി ശോഭനമാവട്ടെ.”

ഉറച്ചതും നിഷ്കപടവുമായ വാക്കുകളോടെ അവൾ അയാളെ യാത്രയാക്കുന്നു. വർഷങ്ങളായി തനിക്കപരിചിതനായ ഒരു പുരുഷനു മുന്നിൽ തന്റെ ഉള്ളിന്റെയുള്ളിലെ രഹസ്യങ്ങൾ അനാവരണം ചെയ്തതിലും തന്റെ ആത്മാവു തുറന്നുകാട്ടിയതിലും അവൾക്കൊരു നാണക്കേടും തോന്നുന്നില്ല. അയാൾ പോകുന്നത് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ നോക്കിനില്ക്കുന്നു; പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് അയാൾ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ അവൾ ഓർത്തുനോക്കുന്നു; അവൾക്കും വർത്തമാനകാലത്തിനുമിടയിലേക്ക് ഒച്ചയില്ലാത്ത ചുവടുകളുമായി ഭൂതകാലം കയറിവരുന്നു. തന്റെ ജീവിതത്തിനു വഴി കാണിക്കാൻ അയാൾക്കു കഴിഞ്ഞേനേ എന്ന് പെട്ടെന്നവൾ ചിന്തിക്കുന്നു, ആ വിചിത്രധാരണയെ അവളുടെ ചിന്തകൾ ദീപ്തവർണ്ണങ്ങൾ പൂശുന്നു.

മെല്ലെ, മെല്ലെ, കണ്ണിൽപെടാനില്ലാതെ അവളുടെ സ്വപ്നം കാണുന്ന ചുണ്ടുകളിൽ നിന്ന് പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞുപോകുന്നു.
*******************************************

സ്റ്റെഫാൻ സ്വെയ്ഗ് (Stefan Zweig) 1881ൽ വിയന്നയിലെ ഒരു ധനികജൂതകുടുംബത്തിൽ ജനിച്ചു. ആദ്യകാലപ്രശസ്തി കവിയും വിവർത്തകനും എന്ന നിലയിലായിരുന്നു. രണ്ടു ലോകമഹായുദ്ധങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള കാലത്തെഴുതിയ ‘ഒരജ്ഞാതയായ സ്ത്രീയുടെ കത്ത്,’ ‘ഭീതി’ ഉൾപ്പെടെയുള്ള നോവെല്ലകൾ വളരെ ജനപ്രിയമായി. നാസിസം ബലത്തതോടെ 1934ൽ അദ്ദേഹം ഓസ്ട്രിയ വിട്ട് ലണ്ടനിലും പിന്നീട് ന്യൂയോർക്കിലും താമസമാക്കി. ഇക്കാലത്താണ്‌ ഒരേയൊരു നോവലായ ‘കരുണയെ കരുതിയിരിക്കുക,’ ‘ഇന്നലെയുടെ ലോകം’ എന്ന ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ എന്നിവ എഴുതുന്നത്. പിന്നീടദ്ദേഹം ബ്രസീലിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കി. 1942ൽ അദ്ദേഹവും ഭാര്യയും ആത്മഹത്യ ചെയ്തു.

വര : പ്രസാദ് കുമാർ

കവർ ഡിസൈൻ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്

അവർ രണ്ടുപേരും സംസാരിക്കുന്നതിലേറെ പിറുപിറുക്കുകയായിരുന്നു: ആ ബന്ധം അല്പം മുമ്പു തുടങ്ങിയിട്ടേയുള്ളു, രണ്ടുപേരുടെയും തല പമ്പരം കറങ്ങുന്നുമുണ്ട്; അതു പ്രണയമായിരുന്നു. പ്രണയവും അതിനെത്തുടർന്നുവരുന്ന മറ്റേതും: അസൂയ.

-കൊള്ളാം, നീ ആദ്യമായി പ്രേമിക്കുന്നത് എന്നെയാണെന്നു നീ പറയുന്നതു ഞാൻ വിശ്വസിക്കാം, അതു കേൾക്കുന്നത് എനിക്കിഷ്ടവുമാണ്‌. എന്നാൽ നീ നേരു പറയണം, നേരു മാത്രം പറയുകയും വേണം: എന്നെ ചുംബിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് മറ്റൊരു സ്ത്രീയേയും നീ ചുംബിച്ചിട്ടില്ല?

കാര്യം ലളിതമായിരുന്നു.

-ഉണ്ട്, മുമ്പ് ഞാൻ ഒരു സ്ത്രീയെ ചുംബിച്ചിട്ടുണ്ട്.

-അതാരായിരുന്നു, മുറിപ്പെട്ടപോലെ അവൾ ചോദിച്ചു.

അവനത് ഉള്ളതുപോലെ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു, അതെങ്ങനെയെന്ന് അവനറിയുകയുമില്ല.

ടൂറിസ്റ്റ് ബസ് സാവധാനം മല കയറുകയായിരുന്നു. അവനു ചുറ്റും മറ്റു കുട്ടികൾ ഒച്ച വയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുളിരുന്ന ഇളംകാറ്റ് തൻറെ മുഖത്തടിക്കുന്നതും അതിൻറെ നീണ്ട വിരലുകൾ, ഒരമ്മയുടേതുപോലെ നേർത്ത, ഭാരമില്ലാത്ത വിരലുകൾ, തൻറെ മുടിയിഴകൾ തഴുകിപ്പോകുന്നതുമറിഞ്ഞ് അവനിരുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ അവൻറെ മനസ്സ് ചിന്ത പോലുമില്ലാത്ത ഒരവസ്ഥയിലേക്കെത്തിയിരുന്നു- അതവനു ഹൃദ്യമായി തോന്നുകയും ചെയ്തു. കൂട്ടുകാരുടെ കോലാഹലത്തിനിടയിൽ അങ്ങനെയൊരവസ്ഥയിൽ അധികനേരമിരിക്കാനും പ്രയാസമായിരുന്നു.

അവനു ശരിക്കു ദാഹിക്കാനും തുടങ്ങിയിരുന്നു: കൂടെയുള്ളവരുമായി തമാശ പറയുക, ഉച്ചത്തിൽ, എഞ്ചിൻറെ മുരൾച്ചയെക്കാൾ ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുക, പൊട്ടിച്ചിരിക്കുക, അലറിവിളിക്കുക, ചിന്തിക്കുക, വികാരം കൊള്ളുക, ഹൗ! തൊണ്ട വരണ്ടുപോകില്ലേ!

വെള്ളത്തിൻറെ സൂചന പോലുമില്ലതാനും. പിന്നെ ചെയ്യാനുള്ളത് വായിൽ ഉമിനീരു കെട്ടിനിർത്തുക എന്നതായിരുന്നു. അവൻ ചെയ്തതും അതാണ്‌. പൊള്ളുന്ന വായ ഉമിനീരു കൊണ്ടു നിറച്ചിട്ട് അതവൻ സാവധാനം കുടിച്ചിറക്കി; പിന്നെയും പിന്നെയും. പക്ഷേ അതിനും, ഉമിനീരിനും, ചൂടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു ദാഹം പോയതുമില്ല. അത്യധികമായ ഒരു ദാഹം, അവനെക്കാൾ വലിയ ഒരു ദാഹം, അവൻറെ ഉടലാകെ ബാധിച്ചു.

മുമ്പത്ര സുഖദമായി തോന്നിയിരുന്ന ഇളംകാറ്റ് ഉച്ചവെയിലിൽ ചുടുന്നതും വരണ്ടതുമായി മാറിയിരുന്നു; അതവൻറെ മൂക്കിലൂടെ ഉള്ളിൽ കയറി അവൻ ക്ഷമയോടെ ശേഖരിച്ച ഉമിനീരിനെ വരട്ടിക്കളയുകയായിരുന്നു.

ഇനി മൂക്കൊന്നടച്ചുപിടിച്ചിട്ട് ആ ഉഷ്ണഭൂമിയിലെ വായു അകത്തേക്കെടുക്കുന്നത് അല്പമൊന്നു കുറച്ചാലോ? പക്ഷേ ചില സെക്കന്റുകൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവനു ശ്വാസം മുട്ടി. കാത്തിരിക്കുക, കാത്തിരിക്കുക, അതേ പരിഹാരമുള്ളു. കുറച്ചു മിനുട്ടുകളാവാം, കുറച്ചു മണിക്കൂറുകളാവാം, എന്നാൽ അവൻറെ ദാഹമാവട്ടെ, വർഷങ്ങളുടേതുമായിരുന്നു.

എങ്ങനെയെന്നോ എന്തുകൊണ്ടെന്നോ അവനറിയില്ല, താൻ വെള്ളത്തിനു തൊട്ടടുത്താണെന്ന് അപ്പോഴവനു തോന്നി, തൻറെ തൊട്ടടുത്ത് അതുണ്ട്; അവൻറെ കണ്ണുകൾ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തുചാടി മണത്തും ഉറ്റുനോക്കിയും പൊന്തകൾക്കിടയിലൂടോടി.

അവനിലെ ജന്തുവാസനയ്ക്കു തെറ്റിയില്ല; റോഡിൻറെ അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു തിരിവിൽ, പൊന്തകൾക്കിടയിലായി ഒരു ജലധാര…അവൻ സ്വപ്നം കണ്ട ജലം നേർത്തൊരു ചാലായി അതിൽ നിന്നിറ്റിയിരുന്നു.

ബസ് നിന്നു; എല്ലാവർക്കും ദാഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും മറ്റാരെക്കാളും മുമ്പായി ആ കല്ലു കൊണ്ടുള്ള ജലധാരയ്ക്കടുത്തെത്താൻ അവനായി.

അവൻ കണ്ണടച്ചുപിടിച്ചുകൊണ്ട് ചുണ്ടുകൾ തുറന്നു; പിന്നെ വെള്ളമൊഴുകുന്ന ആ വിടവിലേക്ക് വ്യഗ്രതയോടെ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്തമർത്തി.

ആദ്യത്തെ ഒരിറക്കു വെള്ളം അവൻറെ നെഞ്ചിലൂടെ, വയറ്റിലേക്ക് കുളിരു പകർന്നുകൊണ്ടൊഴുകിയിറങ്ങി.

അത് ജീവൻറെ തിരിച്ചുവരവായിരുന്നു; അവൻറെയുള്ളിലെ മണല്പറമ്പതിൽ മതിവരുവോളം കുതിർന്നു. അവനിപ്പോൾ കണ്ണു തുറക്കാമെന്നായി.

അവൻ കണ്ണു തുറന്നു; തൻറെ തൊട്ടടുത്തായി ഒരു പ്രതിമയുടെ രണ്ടു കണ്ണുകൾ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്നതവൻ കണ്ടു; അതൊരു സ്ത്രീയുടെ പ്രതിമയാണെന്നും അവളുടെ വായിൽ നിന്നാണ്‌ വെള്ളമൊഴുകുന്നതെന്നും അവൻ കണ്ടു. ആദ്യത്തെ കവിളെടുക്കുമ്പോൾത്തന്നെ വെള്ളത്തേക്കാൾ തണുത്തൊരു സ്പർശം തൻറെ ചുണ്ടുകൾക്കു തോന്നിയിരുന്നല്ലോ എന്നവനോർക്കുകയും ചെയ്തു.

താൻ ചുണ്ടു ചേർത്തത് ഒരു സ്ത്രീയുടെ കൽപ്രതിമയുടെ ചുണ്ടുകളോടാണെന്ന് അവനപ്പോൾ മനസ്സിലായി. ജീവൻ ഒലിച്ചിറങ്ങിയത് ആ വായിൽ നിന്നാണ്‌, ഒരു വായിൽ നിന്നു മറ്റൊന്നിലേക്കാണ്‌.

അവൻറെ നിഷ്കളങ്കത ഒന്നു പതറി; നിഗൂഢമായതെന്തോ അവനനുഭവപ്പെട്ടു. എന്നാൽ ജീവൻ പകരുന്ന, ജീവൻ മുളയെടുക്കുന്ന, ആ ദ്രാവകം പ്രവഹിക്കുന്നത് ഒരു സ്ത്രീയിൽ നിന്നല്ല…അവൻ ആ നഗ്നപ്രതിമയെ നോക്കി.

അവൻ അവളെ ചുംബിച്ചിരിക്കുന്നു.

പുറമേ കാണാത്ത ഒരു പ്രകമ്പനം അവനറിഞ്ഞു; അതവൻറെ ഉള്ളിൻറെയുള്ളിൽ നിന്നു തുടങ്ങി, ഉടലാകെ പിടിച്ചുലച്ചുകൊണ്ട്, ഒരു പൊള്ളുന്ന കനലായി അവൻറെ മുഖത്തു നിന്നു പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.

അവൻ ഒരടി മുന്നോട്ടു വച്ചു; അതോ പിന്നോട്ടോ? താൻ എന്താണു ചെയ്യുന്നതെന്ന് അവനു മനസ്സിലാകാതായിരുന്നു. അസ്വസ്ഥതയോടെ, വിസ്മയത്തോടെ അവനു ബോദ്ധ്യമായി, തൻറെ ദേഹത്തിൻറെ ഒരു ഭാഗം, മുമ്പെത്രയും അയഞ്ഞുകിടന്നിരുന്ന ഒരു ഭാഗം, ഇപ്പോഴത് വല്ലാതെ വലിഞ്ഞുമുറുകിയിരിക്കുകയാണെന്ന്, മുമ്പൊരിക്കലും ഇങ്ങനെ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്ന്.

മധുരിക്കുന്നൊരു പ്രചണ്ഡതയോടെ അവൻ മറ്റുള്ളവർക്കിടയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു നിന്നു; അവൻറെ ഹൃദയം പിടയ്ക്കുകയായിരുന്നു, അതിൻറെ സ്പന്ദനങ്ങൾ അനിയതമായിരുന്നു, ലോകം മാറുകയാണെന്ന് അവനു ബോദ്ധ്യമാവുകയായിരുന്നു. ജീവിതം തീർത്തും പുതിയതായിരിക്കുന്നു, അതിപ്പോൾ മറ്റൊന്നാണ്‌, ഒരു ഞെട്ടലോടെ കണ്ടുപിടിക്കപ്പെട്ടതൊന്ന്. എപ്പോഴും തകരാവുന്ന ഒരു സന്തുലിതാവസ്ഥയിൽ ചഞ്ചലവുമാണത്.

ഒടുവിൽ, അവൻറെ സത്തയുടെ ആഴത്തിൽ നിന്ന്, അവൻറെയുള്ളിലെ ഒരു നിഗൂഢസ്രോതസ്സിൽ നിന്ന് ആ യാഥാർത്ഥ്യം പുറത്തേക്കു കുതിച്ചു. അതവനിൽ ഭയത്തോടൊപ്പം മുമ്പൊരിക്കലും അറിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ഒരഭിമാനവും നിറച്ചു: താൻ…

താൻ ഒരാണായിരിക്കുന്നു.

***

ബ്രസീലിയൻ എഴുത്തുകാരിയായ ക്ലാരിസ് ലിസ്പെക്റ്റൊർ (Clarice Lispector) 1920ൽ പടിഞ്ഞാറൻ ഉക്രെയിനിലെ ഒരു ജൂതകുടുംബത്തിൽ ജനിച്ചു. വംശീയവിദ്വേഷം പടർന്നതോടെ ആ കുടുംബം 1922ൽ ബ്രസീലിലേക്കു പലായനം ചെയ്തു. ക്ലാരിസിൻറെ ഒമ്പതാമത്തെ വയസ്സിൽ അമ്മ മരിച്ചപ്പോൾ (ബലാൽസംഗം ചെയ്ത ഒരു സംഘം റഷ്യൻ പട്ടാളക്കാരിൽ നിന്നു പകർന്ന സിഫിലിസ് ആയിരുന്നു മരണകാരണം) അച്ഛനും മൂന്നു പെണ്മക്കളും കൂടി റിയോ ഡി ജനിറോയിലേക്കു താമസം മാറ്റി. നിയമവും ജേണലിസവും പഠിച്ച ക്ലാരിസ് കൗമാരത്തിൽത്തന്നെ കഥകൾ എഴുതിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. 1943ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച “ഒരു വന്യഹൃദയത്തിനരികിൽ” എന്ന നോവൽ “പോർച്ചുഗീസ് ഭാഷയിൽ ഒരു സ്ത്രീ എഴുതിയ ഏറ്റവും മഹത്തായ നോവൽ” എന്നുപോലും പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടു. 1944ൽ സഹപാഠിയായ Maury Gurgel Valente എന്ന ഡിപ്ലോമാറ്റിനെ വിവാഹം ചെയ്തു. അടുത്ത പതിനഞ്ചുകൊല്ലം യൂറോപ്പിലും അമേരിക്കയിലുമായിരുന്നു അവരുടെ ജീവിതം. വിദേശത്തായതോടെ വിസ്മൃതയായെങ്കിലും അവരുടെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ടു നോവലുകൾ, “കാൻഡെലാബ്ര,” “ഉപരോധിക്കപ്പെട്ട നഗരം” എന്നിവ ഇക്കാലത്ത് എഴുതപ്പെട്ടവയാണ്‌. 1959ൽ അവർ വിവാഹമോചിതയായി രണ്ട് ആണ്മക്കളോടൊപ്പം റിയോയിലേക്കു മടങ്ങി. 1960ൽ ഇറങ്ങിയ “കുടുംബബന്ധങ്ങൾ” എന്ന കഥാസമാഹാരം വളരെ പ്രശസ്തമായി. 1961ൽ എഴുതിയ “ഇരുട്ടത്ത് ഒരാപ്പിൾ” എന്ന നോവൽ ഭാര്യയെ കൊന്ന ഒരാളുടെ വീക്ഷണത്തിലൂടെ കഥ പറയുന്നു. ആ നോവൽ ഇംഗ്ലീഷിലേക്കു വിവർത്തനം ചെയ്ത ഗ്രിഗറി റബ്ബാസ ക്ലാരിസ്സിനെ ഓർമ്മിക്കുന്നത് “മരിലിൻ ഡീട്രിച്ചിനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയും വിർജീനിയ വൂൾഫിനെപ്പോലെ എഴുതുകയും ചെയ്യുന്ന” ലിസ്പെക്റ്റൊർ എന്നാണ്‌. അതിനെ ഖണ്ഡിച്ചുകൊണ്ട് അവർ ഒരു പത്രക്കോളത്തിൽ എഴുതി: “വിർജീനിയ വൂൾഫുമായി എനിക്കെന്തോ അടുപ്പമുണ്ടെന്ന രീതിയിൽ ആളുകൾ എഴുതിക്കാണുന്നത് എനിക്കിഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല…അവരുടെ ആത്മഹത്യ എനിക്കു തീരെ യോജിക്കാൻ പറ്റാത്തതായിരുന്നു. ഒടുക്കം വരെയും പോവുക എന്നതാണ്‌ നമ്മുടെ ഭയാനകമായ കടമ.”1964ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച “A Paixão Segundo G.H. (ജി.എച്ചിൻറെ കഷ്ടാനുഭവം)” എന്ന നോവലാണ്‌ അവരുടെ മാസ്റ്റർപീസ്. 1977ൽ അവരുടെ അവസാനത്തെ കൃതിയായ “നക്ഷത്രത്തിൻറെ നേരം” എന്ന നോവെല്ല ഇറങ്ങിയ ഉടനേ ഒരു ടെലിവിഷൻ അഭിമുഖത്തിൽ അവർ പറയുന്നുണ്ട്: “എഴുതാതിരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ മരിച്ചപോലെയാണ്‌.” എങ്കിൽ ഒരു പുതിയ പുസ്തകം എഴുതി പുനർജ്ജന്മം നേടാമല്ലോ എന്ന ചോദ്യകർത്താവിൻറെ നിർദ്ദേശത്തിന്‌ അവരുടെ മറുപടി ഇങ്ങനെ: “ഇപ്പോൾ ഞാൻ മരിച്ചിരിക്കുകയാണ്‌. ഞാൻ സംസാരിക്കുന്നത് ശവക്കുഴിയിൽ നിന്നാണ്‌.“ ക്ലാരിസ് ലിസ്പെക്റ്റൊർ 1977 ഡിസംബർ 9ന്‌ രക്തസ്രാവത്തെത്തുടർന്ന് അന്തരിച്ചു.

(വിവർത്തനം : വി. രവികുമാർ)

ഞാനിപ്പോൾ പറയാൻ പോകുന്ന കഥയിൽ കാര്യമായിട്ടൊന്നും കണ്ടില്ലെന്നു വരാം, അതിനി ഒരു കഥ തന്നെയല്ലെന്നും തോന്നാം; എന്നാല്ക്കൂടി എനിക്കതു പറയാതെയും പറ്റില്ല. അതിന്റെ തുടക്കമെന്നു പറയുന്നത് പത്തു കൊല്ലം മുമ്പാണുണ്ടായത്, കുറച്ചു ദിവസം മുമ്പ് അതിന്‌ ഒരവസാനവുമുണ്ടായി….

കുറച്ചു നാൾ മുമ്പ് ഞാൻ ട്രെയിനിൽ ഒരു റയിൽപാലം കടന്നു പോവുകയായിരുന്നു; ഒരിക്കൽ, യുദ്ധത്തിനു മുമ്പ്, അത് ബലത്തതും നല്ല വീതിയുള്ളതുമായിരുന്നു; എന്നു പറഞ്ഞാൽ, എവിടെയും കാണുന്ന ബിസ്മാർക്ക്പ്രതിമകളുടെ നെഞ്ചിലെ ഉരുക്കു പോലുറച്ചത്, ബ്യൂറോക്രസിയുടെ ചട്ടങ്ങൾ പോലെ ഇളക്കമറ്റത്: റൈൻ നദിക്കു മുകളിൽ, നിരനിരയായി നില്ക്കുന്ന തൂണുകൾക്കു മേൽ, നാലുവരിയിൽ പാളങ്ങളിട്ട, വിശാലമായ ഒരു റയിൽപാലം. പത്തു കൊല്ലം മുമ്പ് ഇതേ ട്രെയിനിൽ ഞാൻ ഈ പാലം കടന്നുപോയിട്ടുണ്ട്, ആഴ്ചയിൽ മൂന്നു ദിവസം എന്ന കണക്കിൽ: തിങ്കളാഴ്ചകളിൽ, ബുധനാഴ്ചകളിൽ, ശനിയാഴ്ചകളിൽ. യുദ്ധത്തിനു മുമ്പുള്ള അക്കാലത്ത് റീഹ് ഗൺ ഡോഗ് ആൻഡ് റിട്രീവർ അസ്സോസിയേഷനിലെ ഒരു ജോലിക്കാരനായിരുന്നു ഞാൻ- അത്ര ഉയർന്നതൊന്നുമല്ലാത്ത ഒരുദ്യോഗം. ശരിക്കു പറഞ്ഞാൽ, ഒരു പ്യൂൺ പണി. നായ്ക്കളെക്കുറിച്ച് എനിക്കു യാതൊന്നുമറിയില്ല; എനിക്കത്ര പഠിപ്പുമില്ല. ആഴ്ചയിൽ മൂന്നു ദിവസം ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ ഹെഡ്ഡോഫീസ് നില്ക്കുന്ന കോണിഗ്സ്റ്റാഡ്റ്റിൽ നിന്ന് മറ്റൊരു ശാഖ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഗ്രുൻഡെർഹെയ്മിലേക്ക് ട്രെയിനിൽ പോകും. അവിടെ നിന്ന് അടിയന്തിരമായിട്ടുള്ള തപാലും പണവും പിന്നെ “പെൻഡിംഗ് കേസുകളും” കളക്റ്റ് ചെയ്യും. ഒടുവിൽ പറഞ്ഞത് ഒരു മനില ഫോൾഡറിലായിരിക്കും. ഞാൻ വെറും മെസ്സഞ്ചർ മാത്രമായിരുന്നതിനാൽ അതിനുള്ളിൽ എന്തായിരുന്നുവെന്ന് ആരും എന്നോടു പറയാറുമില്ല…

ഞാൻ കാലത്ത് വീട്ടിൽ നിന്നു നേരേ സ്റ്റേഷനിൽ പോയി ഗ്രുൻഡെർഹെയ്മിലേക്ക് എട്ടു മണിക്കുള്ള ട്രെയിൻ പിടിക്കും. യാത്രയ്ക്ക് മുക്കാൽ മണിക്കൂറെടുക്കും. അക്കാലത്തു പോലും ട്രെയിൻ പാലത്തിലേക്കു കടക്കുമ്പോൾ എനിക്കു പേടിയാകും. എന്തു ഭാരം താങ്ങാനുമുള്ള ശേഷി പാലത്തിനുണ്ടെന്ന് അത്തരം കാര്യങ്ങളിൽ വിവരമുള്ളവർ പറഞ്ഞുതന്നതൊന്നും എന്നിൽ ഏശിയില്ല: എനിക്കു പേടിയായിരുന്നു, അതാണു സത്യം. ട്രെയിനും പാലവും തമ്മിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതു തന്നെ എന്നെ പേട്പ്പിക്കാൻ മതിയാവുന്നതായിരുന്നു; അതു സമ്മതിക്കാൻ ഒരു മടിയും എനിക്കില്ല. ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്ന ഭാഗത്ത് റൈനിന്‌ നല്ല പരപ്പാണ്‌. പാലത്തിന്റെ നേർത്ത ഉലച്ചിലും അറുന്നൂറു യാർഡ് ദൂരം നീണ്ടുനില്ക്കുന്ന ആ ചാഞ്ചാട്ടവും ഓരോ നിമിഷവും എന്റെ ബോധത്തിലേക്കു വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒടുവിൽ ഉറച്ച തിട്ടയിലേക്കെത്തുമ്പോഴത്തെ അമർന്ന, ആശ്വാസം നല്കുന്ന കടകടശബ്ദം വരികയായി, പിന്നെ, പച്ചക്കറിപ്പാടങ്ങൾ, നിരനിരയായി പച്ചക്കറിപ്പാടങ്ങൾ- ഒടുവിലായി, കാലെൻകാറ്റെൻ എത്തുന്നതിനു തൊട്ടു മുമ്പായി, ഒരു വീട്: ഈ വീട്ടിന്മേലാണ്‌ കണ്ണുകൾ കൊണ്ടു ഞാൻ അള്ളിപ്പിടിച്ചിരുന്നത്. ഉറച്ച നിലത്താണ്‌ ആ വീടു നില്ക്കുന്നത്; എന്റെ കണ്ണുകൾ അതിന്മേൽ കൊളുത്തിപ്പിടിച്ചു.

വീടിന്റെ പുറംഭാഗം ചുവപ്പു കലർന്ന തവിട്ടുനിറത്തിൽ നല്ല വൃത്തിയായി കുമ്മായം പൂശിയതായിരുന്നു; ജനാലച്ചട്ടങ്ങളും പടികളുമൊക്കെ ആ ഇരുണ്ട തവിട്ടുനിറത്തിൽ എടുത്തുപിടിച്ചു നിന്നു. രണ്ടു നിലകൾ, മുകളിൽ മൂന്നും താഴെ രണ്ടും ജനാലകൾ, മുൻവാതിലിലേക്കു കയറാൻ മൂന്നു നടക്കല്ലുകൾ. മഴ കാര്യമായിട്ടില്ലെങ്കിൽ ആ നടക്കല്ലുകളിൽ ഒരു കുട്ടി ഇരിക്കുന്നുണ്ടാവും, ഒമ്പതോ പത്തോ വയസ്സ് പ്രായം വരുന്ന, ഒരു മെലിഞ്ഞ പെൺകുട്ടി; വൃത്തിയുള്ള, വലിയൊരു പാവയും കൈയിൽ പിടിച്ച് ട്രെയിനിനെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചിരിക്കുകയാവും അവൾ. നിശ്ചയമായും ആ കുട്ടിയുടെ മേൽ എന്റെ കണ്ണുകളുടക്കും; പക്ഷേ പിന്നെയെന്റെ കണ്ണുകൾ ചെന്നുമുട്ടുന്നത് ഇടതുവശത്തെ ജനാലയിലായിരിക്കും; ഞാൻ കാണുമ്പോഴൊക്കെ ഒരു സ്ത്രീ അടുത്ത് ഒരു വെള്ളത്തൊട്ടിയും വച്ച്, കൈയിൽ ഒരു ബ്രഷുമായി, കുനിഞ്ഞിരുന്ന് തറ ഉരച്ചുകഴുകുകയായിരിക്കും. മഴ കൊട്ടിച്ചൊരിയട്ടെ, ആ കൊച്ചുകുട്ടി നടക്കല്ലിൽ ഇരിക്കുന്നില്ലെന്നിരിക്കട്ടെ, ആ സ്ത്രീ നിശ്ചയമായും അവിടെയുണ്ടാവും. ആ കുട്ടിയുടെ അമ്മയാണവരെന്നു വിളിച്ചുപറയുന്ന ആ മെലിഞ്ഞ പിടലി, മുന്നോട്ടും പിന്നോട്ടുമുള്ള ആ ആട്ടം, ഉരച്ചുകഴുകുമ്പോഴത്തെ ആ ചലനം. ഫർണീച്ചറും ജനാലക്കർട്ടനുമൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ പലപ്പോഴും ഞാൻ ശ്രമിച്ചുനോക്കിയിട്ടുണ്ട്; പക്ഷേ എന്റെ കണ്ണുകൾ നിതാന്തമായി തറയുരച്ചുകഴുകുന്ന ആ മെലിഞ്ഞ സ്ത്രീയിൽത്തന്നെ പശ വച്ചൊട്ടിച്ചപോലെ തങ്ങിനില്ക്കും; മറ്റെന്തിനെയെങ്കിലും കുറിച്ചു ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ട്രെയിൻ അവിടം കടന്നുപോവുകയും ചെയ്യും. തിങ്കളാഴ്ചകൾ, ബുധനാഴ്ചകൾ, ശനിയാഴ്ചകൾ- എട്ടു മണി കഴിഞ്ഞ് പത്തു മിനുട്ടായിരിക്കണം. കാരണം, അക്കാലത്ത് ട്രെയിനുകൾ കൃത്യസമയത്തിനല്ലാതോടിയിട്ടില്ല. ട്രെയിൻ ആ ഭാഗം കടന്നുകഴിഞ്ഞാൽ ബാക്കിയാവുന്നത് വീടിന്റെ വെടിപ്പുറ്റ പിൻഭാഗമായിരുന്നു, നിശ്ശബ്ദവും എന്നോടൊന്നും പറയാനില്ലാതെയും.

എന്തിനധികം പറയുന്നു, ഞാൻ ആ സ്ത്രീയെക്കുറിച്ചും ആ വീടിനെക്കുറിച്ചും ആലോചിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞങ്ങൾ കടന്നുപോകുന്ന മറ്റൊരു സ്ഥലവും എനിക്കു താല്പര്യമുണ്ടാക്കിയില്ല. കാഹ്‌ലെൻകാറ്റെൻ- ബ്രോഡെർകോറ്റെൻ- സുലെൻഹെയ്ം- ഗ്രുൻഡെർഹെയ്ം- താല്പര്യമുണർത്തുന്നതായി എന്തെങ്കിലും ആ സ്റ്റേഷനുകൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്റെ ചിന്തകളിൽ ആ വീടു മാത്രമാണ്‌ നിറഞ്ഞുനിന്നത്. എന്തിനാണ്‌ ആ സ്ത്രീ ആഴ്ചയിൽ മൂന്നു ദിവസം ഇങ്ങനെ വീടുരച്ചുകഴുകുന്നത്? എന്റെ ആലോചന അതുതന്നെയായിരുന്നു. വൃത്തിയില്ലാത്തവർ അതിനുള്ളിൽ താമസിക്കുന്നുണ്ടെന്നോ ഒരുപാടു സന്ദർശകർ വന്നുപോകുന്നതാണതെന്നോ ആ വീടു കണ്ടാൽ തോന്നില്ല. സത്യം പറഞ്ഞാൽ, വൃത്തിയുണ്ടെങ്കിലും ആതിഥ്യത്തിൽ വിമുഖമാണെന്നാണ്‌ അതു കണ്ടാൽ തോന്നുക. വൃത്തിയുള്ള, എന്നാൽ ആർക്കും ക്ഷണമില്ലാത്ത ഒരു വീട്.

ഗ്രുൻഡെർഹെയ്മിൽ നിന്ന് പതിനൊന്നു മണിയ്ക്കുള്ള മടക്കവണ്ടി പിടിച്ച്, ഉച്ചയാവുമ്പോഴേക്കും കാഹ്ലെൻകാറ്റെൻ കഴിഞ്ഞാലുടനേ എനിക്ക് ആ വീടിന്റെ പിൻഭാഗം കാണാറാകും; അപ്പോൾ ആ സ്ത്രീ വലതുവശത്ത്, അറ്റത്തുള്ള ജനാലയുടെ ചില്ലുപാളികൾ കഴുകുകയായിരിക്കും. അസാധാരണമെന്നു പറയട്ടെ, തിങ്കളാഴ്ചകളിലും ശനിയാഴ്ചകളിലും അവർ അറ്റത്തുള്ള ജനാലകളും ബുധനാഴ്ചകളിൽ നടുക്കുള്ള ജനാലയുമാണ്‌ അവർ കഴുകി വൃത്തിയാക്കുക. കൈയുറകൾ ഇട്ടുകൊണ്ട് അവർ ഉരച്ചുരച്ചുകഴുകും. നിറം മങ്ങിയ ഒരു ചുവന്ന സ്കാർഫ് കൊണ്ട് അവർ തല മൂടിയിട്ടുണ്ടാവും. പക്ഷേ മടക്കയാത്രകളിൽ ആ കൊച്ചുപെൺകുട്ടിയെ ഞാൻ കാണാറേയില്ല; നട്ടുച്ചയാവുമ്പോൾ (പന്ത്രണ്ടടിക്കാൻ ഒന്നോ രണ്ടോ മിനുട്ടു മതിയായിരിക്കും, കാരണം, അക്കാലത്ത് ട്രെയിനുകൾ കൃത്യസമയത്തിനല്ലാതോടാറില്ലല്ലോ) വീടിന്റെ മുൻഭാഗമാണ്‌  മൂകവും എന്നോടൊന്നും പറയാനില്ലാത്തതുമായി കാണപ്പെടുക.

ഈ കഥ വിവരിക്കുമ്പോൾ സ്വന്തം കണ്ണു കൊണ്ടു കണ്ടതല്ലാത്ത യാതൊന്നും കടന്നുവരാതിരിക്കാൻ ഞാൻ എല്ലാ കരുതലും എടുക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഒരെളിയ നിരീക്ഷണം നടത്തുന്നതിൽ ആരും എതിരു പറയില്ല എന്നു കരുതട്ടെ: മൂന്നു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഗണിതയുക്തിയിലൂടെ ഞാൻ ഒരു നിഗമനത്തിലെത്തി- ചൊവ്വാഴ്ചകളിലും വ്യാഴാഴ്ചകളിലും വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും ആ സ്ത്രീ മറ്റു ജനാലകൾ കഴുകുന്നുണ്ടാവണം. എളിയതാണെങ്കിലും ആ നിഗമനം പിന്നെ ഒരൊഴിയാബാധ പോലെ എന്നെ ആവേശിച്ചു. ചില ദിവസങ്ങളിൽ കാഹ്ലെൻകാറ്റെനിൽ നിന്ന് ഗ്രുൻഡെർഹെയ്ം വരെയുള്ള ദൂരം ഞാൻ ഒരേ പ്രഹേളികയുടെ കുരുക്കഴിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരിക്കും: ഏതു സായാഹ്നങ്ങളിലും പ്രഭാതങ്ങളിലുമാണ്‌ രണ്ടു നിലകളിലെ മറ്റു ജനാലകൾ കഴുകപ്പെടുന്നത്? വാസ്തവം പറയട്ടെ, പേപ്പറും പെൻസിലുമെടുത്ത് ഒരു ടൈംടേബിൾ തന്നെ ഞാൻ എഴുതിയുണ്ടാക്കി. മൂന്നു പ്രഭാതങ്ങൾ നിരീക്ഷിച്ചതിൽ നിന്ന് ആ മൂന്നു വൈകുന്നേരങ്ങളിലും മറ്റു ദിവസങ്ങളിലും ഏതൊക്കെ ജനാലകളാണ്‌ കഴുകപ്പെടാൻ പോകുന്നതെന്നു ഗണിച്ചെടുക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. ഈ ഉരയ്ക്കലും കഴുകലുമല്ലാതെ ആ സ്ത്രീ മറ്റൊന്നും ചെയ്യാറില്ലെന്ന വിചിത്രമായ ഒരു ധാരണ എന്റെ മനസ്സിൽ വേരിറക്കിയിരുന്നല്ലോ. അങ്ങനെയല്ലാതെ ഞാനവരെ കണ്ടിട്ടുമില്ലെന്നതാണു വാസ്തവം; എട്ടു കഴിഞ്ഞു പത്തു മിനുട്ടായാൽ എനിക്കവരുടെ കിതപ്പു കേൾക്കാം എന്നെനിക്കു തോന്നിയിരുന്നു. പന്ത്രണ്ടിനു തൊട്ടു മുമ്പ് അവരുടെ കൂട്ടിയടച്ച ചുണ്ടുകൾക്കിടയിൽ അവരുടെ നാവിൻ തുമ്പ് കാണാമെന്നും എനിക്കു തോന്നി.

ആ വീടിന്റെ കഥ എന്നെ വേട്ടയാടിത്തുടങ്ങി. ഞാൻ ദിവാസ്വപ്നം കാണാൻ തുടങ്ങി. എനിക്കു ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധയില്ലാതായി. അതെ, എന്റെ ശ്രദ്ധയൊക്കെപ്പോയി. എന്റെ ചിന്തകൾ പലപ്പോഴും കാടു കയറി. ഒരു തവണ ഞാൻ “പെൻഡിംഗ് കേസ്” ഫോൾഡർ പോലും മറന്നു. റീഹ് ഗൺ ഡോഗ്  ആൻഡ് റിട്രീവർ അസ്സൊസിയേഷന്റെ ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് മാനേജരുടെ രോഷം ഞാൻ തലയിൽ വലിച്ചുകയറ്റി. അയാൾ എനിക്കാളയച്ചു; കോപം കൊണ്ടയാൾ കിടന്നുവിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു. “ഗ്രബോവ്സ്കി,” അയാൾ എന്നോടു പറഞ്ഞു, “താൻ ‘പെൻഡിംഗ് കേസ്’ കൊണ്ടുവരാൻ മറന്നെന്നു കേട്ടു. ഉത്തരവുകൾ അനുസരിക്കാനുള്ളതാണ്‌, ഗ്രബോവ്സ്കി.” എന്റെ മൗനം തുടർന്നുപോയപ്പോൾ ബോസിന്റെ കോപം ഇരട്ടിച്ചു. “പ്യൂൺ ഗ്രബോവ്സ്കീ, ഞാൻ നിങ്ങൾക്കു വാണിംഗ് തരികയാണ്‌. റീഹ് ഗൺ ഡോഗ് ആൻഡ് റിട്രീവർ അസോസിയേഷന്‌ ഓർമ്മക്കുറവുള്ള ജീവനക്കാരെക്കൊണ്ട് ഒരുപയോഗവുമില്ല. യോഗ്യതയുള്ള ജോലിക്കാരെ ഇഷ്ടം പോലെ വേറേ ഞങ്ങൾക്കു കിട്ടും.” ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നതുപോലെ അയാൾ എന്നെ ഒന്നു നോക്കി; എന്നിട്ടു പെട്ടെന്നയാൾ മുഖത്തു മനുഷ്യത്വം വരുത്തി. “തന്റെ മനസ്സിൽ എന്തെങ്കിലും കിടന്നു തിരിയുന്നുണ്ടോ?” പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു, “ഉവ്വ്.” “എന്താണത്?” അയാൾ സൗമ്യമായി ചോദിച്ചു. ഞാനൊന്നു തല കുലുക്കിയതേയുള്ളു. “എന്റെ സഹായമെന്തെങ്കിലും വേണോ? പറഞ്ഞോ.”

“എനിക്കൊരു ദിവസം അവധി വേണം, സർ,” ശങ്കിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു, “എനിക്കതേ വേണ്ടൂ.” അയാൾ മഹാമനസ്കതയോടെ തലയാട്ടി. “തന്നിരിക്കുന്നു! ഞാൻ പറഞ്ഞത് കാര്യമായിട്ടെടുക്കേണ്ട. ആർക്കും ഒരു തെറ്റു പറ്റാമല്ലോ; ഞങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ ജോലിയിൽ ഇതേവരെ തൃപ്തരുമാണ്‌…“

എന്റെ ഹൃദയം ആഹ്ലാദം കൊണ്ടു തുള്ളിച്ചാടി. ഈ കൂടിക്കാഴ്ച നടക്കുന്നത് ബുധനാഴ്ചയാണ്‌.  അടുത്ത ദിവസം, വ്യാഴാഴ്ചയാണ്‌, എനിക്ക് അവധി കിട്ടാൻ പോകുന്നത്. ഒക്കെ ഞാൻ പ്ലാൻ ചെയ്തു വച്ചിരുന്നു. എട്ടു മണിയ്ക്കു തന്നെ ഞാൻ ട്രെയിൻ പിടിച്ചു; പാലം കടക്കുമ്പോൾ ഇത്തവണ ഞാൻ വിറച്ചുവെങ്കിൽ അത് പേടി കൊണ്ടല്ല, അക്ഷമ കൊണ്ടായിരുന്നു. അതാ, ആ സ്ത്രീ, അവർ മുൻവശത്തെ നടക്കല്ലുകൾ കഴുകുകയാണ്‌. കാഹ്ലെൻകാറ്റെനിൽ നിന്ന് അടുത്ത മടക്കട്രെയിൻ പിടിച്ച് കൃത്യം ഒമ്പതാകുമ്പോഴേക്കും ഞാൻ അവരുടെ വീട് കടന്നുപോയി: മുകൾനില, നടുക്കത്തെ ജനാല, മുൻവശം. ആ ദിവസം നാലു തവണ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും യാത്ര ചെയ്തപ്പോൾ വ്യാഴാഴ്ചത്തെ ടൈംടേബിൾ എനിക്കു കൃത്യമായി: മുൻവശത്തെ നടക്കല്ലുകൾ, മുകൾനിലയിൽ മുൻവശത്ത് നടുക്കുള്ള ജനാല, മുകൾനിലയിൽ പിൻവശത്ത് നടുക്കുള്ള ജനാല, തട്ടുമ്പുറം, മുൻവശത്തെ മുറിയുടെ മുകൾഭാഗം. ആറു മണിക്ക് അവസാനമായി ആ വീടു കടന്നുപോകുമ്പോൾ പറമ്പിൽ ഒരു കൊച്ചുമനുഷ്യന്റെ വളഞ്ഞ രൂപം കിളച്ചും കൊണ്ടു നില്ക്കുന്നതു കണ്ടു. ആ പെൺകുട്ടി, വൃത്തിയുള്ള ആ പാവയും പിടിച്ചുകൊണ്ട്, ഒരു ജയിലറെപ്പോലെ അയാളെത്തന്നെ നോക്കിനില്ക്കുകയായിരുന്നു. ആ സ്ത്രീയെ കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.

പക്ഷേ ഇതൊക്കെ സംഭവിക്കുന്നത് പത്തുകൊല്ലം മുമ്പാണ്‌, യുദ്ധത്തിനു മുമ്പ്. കുറച്ചു ദിവസം മുമ്പ് ഞാൻ പിന്നെയും ട്രെയിനിൽ ആ പാലം കടന്നുപോയി. എന്റെ ദൈവമേ, കോണിഗ്സ്റ്റാഡ്റ്റിൽ ട്രെയിൻ കയറുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് എത്ര അകലെയായിരുന്നു! ഈ സംഗതികളൊക്കെ ഞാൻ പാടേ മറന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. ചരക്കുവാഗണുകൾ ഘടിപ്പിച്ചതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ട്രെയിൻ. വണ്ടി റൈൻ നദിയെ സമീപിക്കുമ്പോൾ  അസാധാരണമായതൊന്നു സംഭവിച്ചു: ഞങ്ങൾക്കു മുമ്പുള്ള വാഗണുകൾ ഒന്നൊന്നായി നിശ്ശബ്ദമായി. തീർത്തും വിചിത്രമായിട്ടാണെനിക്കതു തോന്നിയത്, പതിനഞ്ചോ ഇരുപതോ വാഗണുകളടങ്ങുന്ന ആ ട്രെയിൻ ഒന്നൊന്നായി അണയുന്ന ലൈറ്റുകളുടെ ഒരു മാലയാണെന്നപോലെ. പേടിപ്പെടുത്തുന്നതും പൊള്ളയായതുമായ ഒരു കിലുക്കം ഞങ്ങൾ കേട്ടു. പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങളുടെ വാഗണുകളുടെ തറയിൽ ചെറിയ ചുറ്റികകൾ കൊണ്ടടിക്കുന്നതുപോലെ; ഞങ്ങളും നിശ്ശബ്ദരായി; പിന്നെയതാ: ഒന്നുമില്ല, ഒന്നുമില്ല, ഒന്നുമില്ല; ഇടത്തും വലത്തും ഒന്നുമില്ല, ഘോരമായ ഒരു ശൂന്യത…അങ്ങകലെ റൈനിന്റെ പുല്ലു മൂടിയ കരകൾ…വഞ്ചികൾ…വെള്ളം, പക്ഷേ അതിദൂരേയ്ക്കു നോക്കാൻ നിങ്ങൾക്കു ധൈര്യം വരുന്നില്ല: നോക്കുമ്പോഴേ നിങ്ങൾക്കു തല ചുറ്റുകയാണ്‌. ഒന്നുമില്ല, ഒന്നുമേയില്ല! നിശ്ശബ്ദനായ ഒരു കൃഷിക്കാരന്റെ ഭാര്യയുടെ വിളറിയ മുഖം കണ്ടാൽത്തന്നെ അറിയാം, അവർ പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണെന്ന്. കുറച്ചു പേർ കൈ വിറച്ചുകൊണ്ട് സിഗററ്റ് കൊളുത്തുകയാണ്‌; മൂലയ്ക്കിരുന്ന് ചീട്ടു കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നവർ പോലും നിശ്ശബ്ദരായിരിക്കുന്നു…

പിന്നെ മുമ്പിലുള്ള വാഗണുകൾ വീണ്ടും ഉറച്ച തറയിലേക്കു കയറുന്നത് ഞങ്ങൾ കേട്ടു; ഞങ്ങൾ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ ഒരേ ചിന്തയായിരുന്നു: അവർ കടന്നുകൂടി. ട്രെയിനിനെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ അവർക്ക് പുറത്തു ചാടാൻ പറ്റിയെന്നു വരാം; പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ഏറ്റവും ഒടുവിലത്തേതിനു മുമ്പിലത്തെ വാഗണിലാണ്‌; ഞങ്ങൾ നദിയിൽ മുങ്ങിത്താഴുമെന്നതിൽ ഒരു സംശയവും വേണ്ട. ആ ബോദ്ധ്യം ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളിലും ഞങ്ങളുടെ വിളറിയ മുഖങ്ങളിലുമുണ്ടായിരുന്നു. ട്രാക്കുകളുടെ വീതിയേ താല്ക്കാലികപാലത്തിനുള്ളു; വാസ്തവം പറഞ്ഞാൽ, ട്രാക്കുകൾ തന്നെയാണ്‌ പാലം; വാഗണിന്റെ വശങ്ങൾ പാലത്തിനു മുകളിലൂടെ ശൂന്യതയിലേക്കു തൂങ്ങിനില്ക്കുകയാണ്‌; ഞങ്ങളെ ഇപ്പോൾ തട്ടിമറിച്ചിടുമെന്നപോലെ പാലം കിടന്നുകുലുങ്ങുകയുമായിരുന്നു...

അപ്പോൾ പെട്ടെന്നാണ്‌, ഒരമർന്ന കിലുക്കം കേട്ടുതുടങ്ങിയത്; കൂടുതൽ വ്യക്തമായി അതടുത്തടുത്തു വരുന്നത് ഞങ്ങൾ കേട്ടു; പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ വാഗണിനടിയിലും അത് കൂടുതൽ കനത്തിൽ, കൂടുതൽ ഉറച്ചതായി, ആ കിലുക്കം; ഞങ്ങളുടെ ശ്വാസം നേരേ വീണു, പുറത്തേക്കു നോക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു ധൈര്യവും വന്നു: പച്ചക്കറിപ്പാടങ്ങൾ! പച്ചക്കറിപ്പാടങ്ങൾക്കു ദൈവാനുഗ്രഹമുണ്ടാവട്ടെ! പെട്ടെന്നാണ്‌ ഞങ്ങൾ എവിടെയാണെന്ന് എനിക്കു വെളിവുണ്ടാകുന്നത്; കാഹ്ലെൻകാറ്റെൻ അടുക്കുന്തോറും എന്റെ ഹൃദയം വിചിത്രമായി തുടിക്കുകയായിരുന്നു. എനിക്കു മുന്നിൽ ഒരു ചോദ്യമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു: ആ വീട് ഇപ്പോഴും അവിടെയുണ്ടാകുമോ? അപ്പോൾ ഞാനതു കണ്ടു: പച്ചക്കറിപ്പാടങ്ങളിലെ ചില മരങ്ങളുടെ വിരളമായ ഇലകൾക്കിടയിലൂടെ ആ വീടിന്റെ ചെങ്കൽനിറമുള്ള, ഇപ്പോഴും നല്ല വൃത്തിയോടിരിക്കുന്ന, മുഖപ്പ് അടുത്തടുത്തു വന്നു. വിവരിക്കാനാവാത്ത ഒരു വികാരം എന്നെ പിടിച്ചുലച്ചു. സകലതും, പത്തുകൊല്ലം മുമ്പത്തെ കാലവും അതില്പിന്നെ നടന്ന സകലതും വിഭ്രാന്തവും അനിയന്ത്രിതവുമായ ഒരു പ്രക്ഷുബ്ധതയായി എന്റെയുള്ളിലിരമ്പി. പിന്നെ, കൂറ്റൻ കാലടികൾ വച്ചു നീട്ടിനടന്നിട്ടെന്നപോലെ ആ വീട് തൊട്ടുമുന്നിലെത്തി;  അപ്പോൾ ഞാൻ അവരെ കണ്ടു, ആ സ്ത്രീയെ: അവർ മുന്നിലത്തെ നടക്കല്ലുകൾ കഴുകുകയായിരുന്നു. അല്ല, അത് അവരായിരുന്നില്ല- ഈ കാലുകൾ കുറച്ചുകൂടി ചെറുപ്പമാണ്‌, കുറച്ചുകൂടി ബലത്തതാണ്‌, പക്ഷേ ചലനങ്ങൾ അതു തന്നെ; മുന്നിലേക്കും പിന്നിലേക്കും ഉരച്ചുകഴുകുമ്പോഴത്തെ അതേ തെറിച്ച, ആക്കമുള്ള ചലനങ്ങൾ. എന്റെ ഹൃദയം നിശ്ചലമായി, എന്റെ ഹൃദയം നിമിഷങ്ങളെണ്ണി. അപ്പോൾ ആ സ്ത്രീ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു; തല്ക്ഷണം പത്തു കൊല്ലം മുമ്പത്തെ ആ കൊച്ചു പെൺകുട്ടിയെ ഞാൻ തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്തു; ആ വിളറിയ, നീണ്ട, പുരികം ചുളിഞ്ഞ മുഖം; ആ മുഖത്തെ ഭാവം കനച്ചതായിരുന്നു, പഴകിയ സലാഡു പോലെ കനച്ചതായിരുന്നു…

എന്റെ ഹൃദയം വീണ്ടും മിടിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ പെട്ടെന്നെനിക്കു വെളിവുണ്ടാവുകയും ചെയ്തു, ഇന്നു ശരിക്കും വ്യാഴാഴ്ചയുമാണെന്ന്…

ഹെയ്ൻറിച്ച് ബോൾ Heinrich Theodor Boll (1917-1985)-  രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിനു ശേഷമുള്ള പ്രമുഖനായ ജർമ്മൻ എഴുത്തുകാരൻ. 1917 ഡിസംബർ 21ന്‌ കൊളോണിൽ ജനിച്ചു. ജർമ്മനിയിൽ നാസികൾ പിടി മുറുക്കിത്തുടങ്ങിയ കാലത്ത് കത്തോലിക്കരും പാസിഫിസ്റ്റുകളുമായ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബം അതിനെ ചെറുത്തുനിന്നു. കൊളോൺ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ജർമ്മൻ പഠനത്തിനു ശേഷം അദ്ദേഹം സൈന്യത്തിൽ നിർബ്ബന്ധിതസേവനത്തിനു ചേർന്നു. ജർമ്മൻ സൈന്യത്തിനൊപ്പം സോവ്യറ്റ് യൂണിയൻ, ഫ്രാൻസ്, ഹംഗറി തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിൽ യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടുത്തു. 1945ൽ അമേരിക്കൻ സൈന്യം അദ്ദേഹത്തെ തടവിലാക്കുകയും യുദ്ധത്തടവുകാർക്കുള്ള ഒരു ക്യാമ്പിലാക്കുകയും ചെയ്തു. തിരിച്ചു കൊളോണിലെത്തിയ ശേഷം അദ്ദേഹം വീണ്ടും യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ പഠനത്തിനു ചേർന്നു. ഭാര്യ സ്കൂൾ ടീച്ചർ ആയിരുന്നതിനാൽ അദ്ദേഹം എഴുത്തിൽ പൂർണ്ണസമയം വിനിയോഗിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. തന്റെ യുദ്ധാനുഭവങ്ങൾ വിവരിക്കുന്ന The Train was on Time (1947) എന്ന നോവൽ ആണ്‌ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധേയനാക്കുന്ന ആദ്യത്തെ കൃതി. Adam, Where are Thou?, The Bread of our Early Years, The Clown, Group Portrait with Lady, The Lost Honour of Katharina Blum തുടങ്ങിയവയാണ്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാനപ്പെട്ട നോവലുകൾ. 1972ൽ അദ്ദേഹത്തിന്‌ സാഹിത്യത്തിനുള്ള നൊബേൽ സമ്മാനം കിട്ടി.

രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിന്റെയും നാസിസത്തിന്റെയും ഓർമ്മകൾ പേറേണ്ടിവന്ന ഒരു തലമുറയിലാണ്‌ ഹെയ്ൻറിച്ച് ബോളിന്റെ സ്ഥാനം. ഹോളോക്കാസ്റ്റിന്റെ കുറ്റബോധം അവരുടെ കൃതികളിൽ നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രചനകളിൽ നിരന്തരം ആവർത്തിക്കുന്ന മറ്റൊരു പ്രമേയമാണ്‌ തന്റെ പ്രവൃത്തിയുടെ ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കാനോ അതിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞുമാറാനോ വ്യക്തി എടുക്കുന്ന തീരുമാനം.

കോപ്പൻഹാഗെൻ തുറമുഖത്തിനടുത്തായി വെസ്റ്റെർവോൾഡ് എന്നു പേരുള്ള ഒരു തെരുവുണ്ട്; താരതമ്യേന പുതിയതെങ്കിലും ആൾപ്പെരുമാറ്റം കുറഞ്ഞ, വീതിയേറിയ ഒരു വഴി. വീടുകൾ വളരെ ചുരുക്കമായേ കാണാനുള്ളു, ഗ്യാസ് ലൈറ്റുകളും ചുരുക്കം, ആളുകളെ കാണാനില്ലെന്നുതന്നെ പറയാം. ഈ വേനല്ക്കാലത്തു പോലും അപൂർവ്വം ചിലരേ അവിടെ നടക്കാനിറങ്ങിയതായി കാണാനുള്ളു.

എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയതെന്നു പറയാവുന്നതൊന്ന് പോയ രാത്രിയിൽ ആ തെരുവിൽ വച്ചുണ്ടായി.

ഞാൻ നടപ്പാതയിലൂടെ ഒന്നുരണ്ടു തവണ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നുകഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ്‌, ഒരു സ്ത്രീ എനിക്കെതിരേ വരുന്നതു ഞാൻ കാണുന്നത്. അടുത്തെങ്ങും മറ്റാരെയും കാണാനില്ല. ഗ്യാസ് ലൈറ്റുകൾ കത്തിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും നല്ല ഇരുട്ടായിരുന്നു- ആ സ്ത്രീയുടെ മുഖം തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത വിധമുള്ള ഇരുട്ട്. ഓ, ഇതാ രാത്രിജീവികളിൽ പെട്ടതാണ്‌, എന്നു മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ അവളെക്കടന്നു നടന്നുപോയി.

വഴി അവസാനിക്കുന്നിടത്തു ചെന്നിട്ട് ഞാൻ തിരിച്ചുനടന്നു. ആ സ്ത്രീയും അതേപോലെ തിരിച്ചുനടന്നു, ഞാൻ അവളെ പിന്നെയും എതിരേ വരുന്നതായി കാണുകയും ചെയ്തു. അവർ ആരെയോ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്, ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു; അവൾ ആരെയാണു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതെന്നറിയാൻ എനിക്കൊരു കൗതുകം തോന്നി. ഞാൻ പിന്നെയും അവളെ കടന്നുപോയി.

മൂന്നാമതും അവൾ എതിരേ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ തൊപ്പിയൊന്നു പൊന്തിച്ചിട്ട് അവളോടു പറഞ്ഞു.

“ഗുഡ് ഈവനിംഗ്! ആരെയെങ്കിലും കാത്തുനില്ക്കുകയാണോ?”

അവൾ ഒന്നു ഞെട്ടി. അല്ല, എന്നുപറഞ്ഞാൽ, അതെ, താൻ ഒരാളെ കാത്തുനില്ക്കുകയാണ്‌.

അവൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നയാൾ എത്തുന്നതുവരെ താൻ ഒപ്പം നടക്കുന്നതിൽ നിങ്ങൾക്കു വിരോധമുണ്ടാവുമോ?

ഇല്ല, അവൾക്കതിൽ ഒട്ടും വിരോധമില്ല, അതിനവൾ നന്ദി പറയുകയും ചെയ്തു. വാസ്തവം പറഞ്ഞാൽ, അവൾ വിശദീകരിച്ചു, താൻ ആരെയും കാത്തുനില്ക്കുകയുമല്ല. താൻ ശുദ്ധവായു ശ്വസിക്കാൻ മാത്രം പോന്നതാണ്‌- എന്തു പ്രശാന്തതയാണിവിടെ!

ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് അവിടെ ചുറ്റിനടന്നു. അത്ര പ്രാധാന്യമില്ലാത്ത പലതിനെക്കുറിച്ചും ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു. ഒടുവിൽ ഞാൻ അവൾക്കു നേരെ കൈ നീട്ടി.

“താങ്ക് യു, വേണ്ട,” തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

ഇങ്ങനെ ഉലാത്തുന്നതിൽ വലിയ രസമൊന്നുമില്ല;. ഇരുട്ടത്ത് എനിക്കവളെ കാണാനും പറ്റുന്നില്ല. സമയം എന്തായെന്നറിയാൻ ഞാൻ ഒരു തീപ്പെട്ടിക്കൊള്ളിയുരച്ചു. അതുയർത്തിപ്പിടിച്ച് ഞാൻ അവളെയും നോക്കി.

“ഒമ്പതു മുപ്പത്,” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

തണുത്തുമരവിക്കുന്നപോലെ അവൾ വിറപൂണ്ടു. ഞാൻ അതില്ക്കയറിപ്പിടിച്ചു.

“തണുക്കുന്നുണ്ടോ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു. “എവിടെയെങ്കിലും ചെന്നിരുന്ന് എന്തെങ്കിലും കുടിച്ചാലോ? തിവോളി? നാഷണൽ?”

“പക്ഷേ എനിക്കിപ്പോൾ എങ്ങോട്ടും പോകാൻ പറ്റില്ല,” അവൾ പറഞ്ഞു.

നല്ല നീളമുള്ള ഒരു കറുത്ത മൂടുപടം അവൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത് അപ്പോഴാണ്‌ ഞാൻ ആദ്യമായി കാണുന്നത്. ഞാൻ അവളോടു ക്ഷമ ചോദിച്ചു; ഇരുട്ടു കാരണം അബദ്ധം പറ്റിയതാണെന്നു വിശദീകരിച്ചു. എന്റെ ക്ഷമാപണം അവൾ സ്വീകരിച്ച രീതി കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കു മനസ്സിലായി, പതിവു രാത്രിഞ്ചരികളിൽ പെട്ടതല്ല അവളെന്ന്.

“എന്റെ കൈയിൽ പിടിച്ചുകൂടേ?” ഞാൻ ഒന്നുകൂടി എന്റെ നിർദ്ദേശം മുന്നോട്ടുവച്ചു. “നിങ്ങൾക്ക് ഒരല്പം ചൂടു കിട്ടിയേക്കാം.”

അവൾ എന്റെ കൈ പിടിച്ചു.

ഞങ്ങൾ കുറച്ചു നേരം വഴിയിലൂടെ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു. സമയം എന്തായെന്നു നോക്കാൻ അവൾ വീണ്ടും എന്നോടു പറഞ്ഞു.

“പത്തായി,” ഞാൻ പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾ താമസിക്കുന്നതെവിടെയാണ്‌?”

“ഗാംലെ കോൻഗെവേയിൽ.”

ഞാൻ അവളെ പിടിച്ചുനിർത്തി.

“ഞാൻ നിങ്ങളെ വീടു വരെ കൊണ്ടാക്കിത്തരട്ടെ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട, അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല,” അവൾ പറഞ്ഞു. “നിങ്ങളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ…നിങ്ങൾ ബ്രെഡ്ഗേഡിലാണല്ലോ താമസിക്കുന്നത്, അല്ലേ?”

“അത് നിങ്ങൾക്കെങ്ങനെ അറിയാം?” ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“ഓ, എനിക്ക് നിങ്ങളെ അറിയാം,” അവൾ പറഞ്ഞു.

അല്പനേരം ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. വിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞ തെരുവുകളിലൂടെ കൈ കോർത്തു ഞങ്ങൾ നടന്നു. അവൾ ധൃതിയിൽ നടന്നു; നീണ്ട മുഖപടം അവളുടെ പിന്നിൽ പാറിനടന്നു.

“നമുക്കൊന്നു വേഗം നടക്കാം,” അവൾ പറഞ്ഞു. ഗാംലെ കോൻഗെവെയിൽ അവളുടെ വീടിന്റെ വാതില്ക്കലെത്തിയപ്പോൾ, അതുവരെ തന്നോടൊപ്പം ചെല്ലാൻ കാണിച്ച സൗമനസ്യത്തിനു നന്ദി പറയാനെന്നവണ്ണം, അവൾ എനിക്കു നേരെ തിരിഞ്ഞുനിന്നു. ഞാൻ അവൾക്കു വേണ്ടി വാതിൽ തുറന്നുകൊടുത്തു; അവൾ സാവധാനം ഉള്ളിൽ കടന്നു. ഞാൻ തോളു കൊണ്ട് പതുക്കെ വാതിലിൽ അമർത്തി അവളുടെ പിന്നാലെ ഉള്ളിൽ കയറി. ഉള്ളിലെത്തിയതും അവൾ എന്റെ കൈയിൽ കയറിപ്പിടിച്ചു. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

രണ്ടു കോണിപ്പടികൾ കയറി ഞങ്ങൾ മൂന്നാം നിലയിലെത്തി. അവൾ തന്നെ തന്റെ ഫ്ലാറ്റിന്റെ വാതിൽ താക്കോലിട്ടു തുറന്നിട്ട് രണ്ടാമതൊരു വാതിൽ തുറന്ന് എന്റെ കൈ പിടിച്ച് ഉള്ളിലേക്കു കൊണ്ടുപോയി. അത് സ്വീകരണമുറി ആയിരിക്കണം; ചുമരിൽ ഒരു ക്ലോക്കിന്റെ സ്പന്ദനം ഞാൻ കേട്ടു. വാതിൽ കടന്നതും ആ സ്ത്രീ ഒരു നിമിഷം ഒന്നു നിന്നിട്ട് പെട്ടെന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഒരു വിറയലോടെ എന്റെ ചുണ്ടിൽ തീക്ഷ്ണമായി ചുംബിച്ചു. നേരേ ചുണ്ടത്തു തന്നെ.

“ഇരിക്കുകയല്ലേ?” അവൾ പറഞ്ഞു. “ഇവിടെയൊരു സോഫയുണ്ട്. അപ്പോഴേക്കും ഞാനൊരു വിളക്കെടുത്തുകൊണ്ടു വരാം.”

അവൾ ഒരു വിളക്കു കത്തിച്ചുവച്ചു.

ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ, അതേ സമയം ജിജ്ഞാസയോടെ, ചുറ്റും നോക്കി. വിശാലവും അത്യാഡംബരപൂർവ്വം സജ്ജീകരിച്ചതുമായ ഒരു മുറിയിലാണ്‌ ഞാൻ. പാതി തുറന്ന വാതിലുകൾ ഒരു വശത്തുള്ള മറ്റു പല മുറികളിലേക്കുമുള്ളതാണ്‌. എനിക്കു പരിചയപ്പെടാനിട വന്ന ഈ വ്യക്തി ഏതു തരക്കാരിയാണെന്ന് എങ്ങനെയൊക്കെ നോക്കിയിട്ടും എനിക്കു പിടി കിട്ടിയില്ല.

“എത്ര മനോഹരമായ മുറി!“ ഞാൻ പറഞ്ഞു. ”നിങ്ങൾ ഇവിടെയാണോ താമസം?“

”അതെ, ഇതെന്റെ വീടാണ്‌,“ അവൾ പറഞ്ഞു.

”ഇത് നിങ്ങളുടെ വീടാണെന്നോ? അപ്പോൾ അച്ഛനമ്മമാരുടെ കൂടെയാണോ നിങ്ങൾ താമസിക്കുന്നത്?“

”അയ്യോ, അല്ല,“ അവൾ ചിരിച്ചു, ”എനിക്കു നല്ല പ്രായമായി, ഇതാ, ഇത്രയും!“

എന്നിട്ടവൾ തന്റെ മൂടുപടവും മേലുടുപ്പും മാറ്റി.

”കണ്ടില്ലേ! ഞാനെന്താ പറഞ്ഞത്!“ അവൾ പറഞ്ഞു; എന്നിട്ട് തടുക്കരുതാത്ത ഒരു ത്വരയോടെ അവളെന്നെ പെട്ടെന്ന് വീണ്ടും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

അവൾക്ക് ഇരുപത്തിരണ്ടോ ഇരുപത്തിമൂന്നോ വയസ്സായിട്ടുണ്ടാവണം, വലതു കൈയിൽ ഒരു മോതിരമുണ്ടായിരുന്നു, അക്കാരണം കൊണ്ടുതന്നെ അവൾ വിവാഹിതയാണെന്നു കരുതുകയുമാവാം. സുന്ദരിയാണോ? അല്ല, അവളുടെ തൊലി പാടു വീണതായിരുന്നു, പുരികമെന്നു പറയാൻ ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നതുമില്ല. എന്നാൽ അവൾക്കു ചുറ്റും ജീവൻ നുരഞ്ഞുപൊന്തുകയായിരുന്നു, അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ അസാധാരണമാം വിധം സുന്ദരവുമായിരുന്നു.

അവൾ ആരാണ്‌, ഭർത്താവുണ്ടെങ്കിൽ അയാൾ എവിടെയാണ്‌, ഞാനിരിക്കുന്ന ഈ വീട് ആരുടേതാണ്‌ എന്നൊക്കെ എനിക്കു ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു; എന്നാൽ ഞാൻ വായ തുറക്കുമ്പോഴൊക്കെ അവൾ എന്നെ പൂണ്ടടക്കം പിടിച്ച് എന്റെ ജിജ്ഞാസയെ പുറത്തുവരാൻ അനുവദിച്ചില്ല.

”എന്റെ പേര്‌ എല്ലെൻ എന്നാണ്‌,“ അവൾ പറഞ്ഞു. ”കുടിക്കാൻ എന്തെങ്കിലും എടുക്കാമല്ലോ? ഞാൻ ബെല്ലടിച്ചാൽ ആർക്കുമതു ശല്യമാകില്ല. നിങ്ങൾക്കു വേണമെങ്കിൽ ഈ കിടപ്പുമുറിയിലേക്കു വന്നിരിക്കാം.“

ഞാൻ കിടപ്പുമുറിയിലേക്കു കയറി. സ്വീകരണമുറിയിൽ നിന്നുള്ള വെളിച്ചം അതിനെ ഭാഗികമായി വെളിച്ചപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. രണ്ടു കട്ടിലുകൾ ഞാൻ കണ്ടു. എല്ലെൻ ബെല്ലടിച്ച് വൈൻ കൊണ്ടുവരാൻ പറഞ്ഞു; ഒരു വേലക്കാരി വൈൻ കൊണ്ടുവരുന്നതും പിന്നെ തിരിച്ചുപോകുന്നതും ഞാൻ കേട്ടു. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലെനും കിടപ്പുമുറിയിലേക്കു വന്നു; പക്ഷേ അവൾ വാതില്ക്കൽത്തന്നെ നിന്നതേയുള്ളു. ഞാൻ അവളുടെയടുത്തേക്ക് ഒരു ചുവടു വച്ചു. അവൾ ഒരമർത്തിയ കരച്ചിലോടെ എന്റെ നേർക്കു വന്നു.

ഇത് കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിൽ നടന്നതാണ്‌.

പിന്നെ എന്തുണ്ടായി? ഹാ, ക്ഷമിക്കെന്നേ! ഇനിയും പറയാനുണ്ട്!

ഇന്നു കാലത്ത് ഞാൻ ഉറക്കമുണരുമ്പോൾ വെട്ടം പരന്നുതുടങ്ങിയിരുന്നു. കർട്ടന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലൂടെയും പകൽവെളിച്ചം മുറിയിലേക്കരിച്ചുകയറുകയായിരുന്നു. എല്ലെനും ഉണർന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു; അവൾ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. അവളുടെ കൈകൾ വെളുത്ത്, പട്ടു പോലെ മൃദുലമായിരുന്നു, അവളുടെ മാറിടം അസാധാരണമാം വിധത്തിൽ ഉയർന്നതുമായിരുന്നു. ഞാൻ അവളെ നോക്കി എന്തോ മന്ത്രിച്ചു, അവൾ എന്റെ ചുണ്ടുകൾ ആർദ്രത കൊണ്ടു മൂകമായ തന്റെ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ടടച്ചു. പകലിനു വെളിച്ചം കൂടിവരികയായിരുന്നു.

രണ്ടു മണിക്കൂർ കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ പോകാനായി എഴുന്നേറ്റു. എല്ലെനും എഴുന്നേറ്റ് വസ്ത്രം ധരിക്കുകയായിരുന്നു- അവൾ ഷൂസിട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അപ്പോഴാണ്‌ ഒരു ഘോരസ്വപ്നം പോലെ ഇപ്പോഴും എന്നെ ഞെട്ടിക്കുന്ന ഒരനുഭവം എനിക്കുണ്ടായത്. ഞാൻ വാഷ് ബേസിനടുത്തു നില്ക്കുകയായിരുന്നു. എല്ലെന്‌ അടുത്ത മുറിയിൽ എന്തോ ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ ഞാൻ തിരിഞ്ഞ് ഉള്ളിലേക്കൊന്നു പാളിനോക്കി. ആ മുറിയുടെ തുറന്ന ജനാലയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു തണുത്ത കാറ്റ് എന്റെ നേർക്കിരച്ചുവന്നു; മുറിയുടെ നടുക്ക് ഒരു മേശ മേൽ നിവർന്നുകിടക്കുന്ന ഒരു ജഡം എന്റെ കണ്ണുകൾ കഷ്ടിച്ചു കണ്ടെടുത്തു. ഒരു ജഡം, വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിപ്പിച്ച് ശവപ്പെട്ടിയിൽ കിടത്തിയിരിക്കുകയാണതിനെ, നരച്ച താടിയുള്ള ഒരു പുരുഷന്റെ ജഡം. അയാളുടെ എല്ലിച്ച കാൽമുട്ടുകൾ മുറുക്കിപ്പിടിച്ച മുഷ്ടികൾ പോലെ വിരിപ്പിനടിയിൽ നിന്ന് എറിച്ചുനിന്നിരുന്നു; അയാളുടെ മുഖം വിളറിമഞ്ഞിച്ചതും അങ്ങേയറ്റം ബീഭത്സവുമായിരുന്നു. പകൾവെളിച്ചത്തിൽ എനിക്കെല്ലാം നന്നായി കാണാമായിരുന്നു. ഞാൻ നോട്ടം മാറ്റി; ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

എല്ലെൻ മടങ്ങി വന്നപ്പോൾ ഞാൻ വേഷം മാറി പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ തയാറായി നില്ക്കുകയായിരുന്നു. അവളുടെ ആലിംഗനങ്ങൾ എന്നിൽ ഒരുണർവ്വും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. അവൾ ഇട്ടിരുന്നതിന്റെ കൂടെ പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ എടുത്തിട്ടു; തെരുവിലേക്കുള്ള വാതിൽ വരെ എന്റെ കൂടെ വരാൻ അവൾക്കാഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു; അതിനു ഞാൻ എതിരു പറഞ്ഞില്ല; എന്നാൽ അപ്പോഴും ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. വാതില്ക്കലെത്തിയപ്പോൾ ആരും തന്നെ കാണാതിരിക്കാൻ അവൾ ചുമരിനോടു പറ്റിച്ചേർന്നു നിന്നു.

“എന്നാല്പിന്നെ, ഗുഡ് ബൈ,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു.

“നാളെ വരെ?” അവളെ ഒന്നു പരീക്ഷിക്കാൻ കൂടിയായി ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട, നാളെ വേണ്ട.”

“അതെന്താ, അങ്ങനെ?”

“ഇത്രയും ചോദ്യങ്ങൾ വേണ്ട, ഡിയർ. നാളെ എനിക്കൊരു സംസ്കാരച്ചടങ്ങിനു പോകാനുണ്ട്, എന്റെയൊരു ബന്ധു മരിച്ചു. ഒളിക്കുകയൊന്നും വേണ്ട- നിങ്ങൾക്കതറിയാം.”

“എന്നാൽ മറ്റേന്നാൾ?”

“അതെ, മറ്റേന്നാൾ, ഈ വാതില്ക്കൽ. ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാവും. ഗുഡ് ബൈ.”

ഞാൻ പോയി.

ആരാണവൾ? ആ ജഡമോ? മുറുക്കിപ്പിടിച്ച കൈകളും കോടിയ വായ്ക്കോണുകളുമായി – എത്ര ബീഭത്സവും വികടവുമാണത്! മറ്റേന്നാൾ അവൾ എന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഞാനവളെ പിന്നെയും കാണാൻ പോകണോ?

ഞാൻ നേരേ ബർണിന കഫേയിൽ ചെന്ന് ഡയറക്ടറി കൊണ്ടുവരാൻ പറഞ്ഞു. ഗാംലെ കോൻഗെവേയിലെ വീട്ടുനമ്പരുകൾ ഓരോന്നായി ഞാൻ പരതി; അതാ കിടക്കുന്നു, ആ പേര്‌. രാവിലത്തെ പത്രങ്ങൾ വരുന്നതുവരെ ഞാൻ അവിടെയിരുന്നു. ധൃതിയിൽ ഞാൻ ചരമപ്പേജെടുത്തു നോക്കി. സംശയിച്ചപോലെ തന്നെ അവൾ കൊടുത്ത ചരമഅറിയിപ്പും ഞാൻ കണ്ടു; കട്ടിയുള്ള അക്ഷരത്തിൽ തുടക്കത്തിൽത്തന്നെ കൊടുത്തിരിക്കുന്നു :“എന്റെ ഭർത്താവ്, അമ്പത്തിമൂന്നു വയസ്സ്, ദീർഘകാലത്തെ രോഗത്തിനു ശേഷം ഇന്നു മരിച്ചു.” അറിയിപ്പ് കൊടുത്തിരിക്കുന്നത് ഇന്നലെയാണ്‌.

ഞാൻ ഏറെ നേരം ചിന്താധീനനായി ഇരുന്നു.

ഒരാൾ വിവാഹം കഴിക്കുന്നു. അയാളുടെ ഭാര്യക്ക് അയാളെക്കാൾ മുപ്പതു വയസ്സ് കുറവാണ്‌. അയാൾക്ക് വിട്ടുമാറാത്ത ഒരസുഖം പിടിക്കുന്നു. എന്നിട്ടൊരു ദിവസം അയാൾ മരിച്ചും പോകുന്നു.

ചെറുപ്പക്കാരിയായ വിധവ ആശ്വാസത്തോടെ ഒരു നെടുവീർപ്പിടുന്നു.

Knut Hamsun 1859ൽ നോർവ്വേയിൽ ജനിച്ചു. തന്റെ പല നോവലുകൾക്കും കഥകൾക്കും പശ്ചാത്തലമായ വടക്കൻ നോർവ്വേയിലാണ്‌ ബാല്യകാലം കഴിച്ചത്. എഴുത്തുകാരനായി പേരെടുക്കുന്നതിനു മുമ്പ് അദ്ദേഹം ചെയ്യാത്ത ജോലികളില്ല- ക്ലർക്കായി, വഴിവാണിഭക്കാരനായി, ചെരുപ്പുകുത്തിയായി, തുറമുഖജോലിക്കാരനായി, പോലീസുകാരനായി, അദ്ധ്യാപകനായി, പിന്നെ സഞ്ചാരിയായും. പട്ടിണി കിടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ മനസ്സിൽ നടക്കുന്ന അയുക്തികപ്രക്രിയയെ കാവ്യാത്മകമായി പ്രകീർത്തിക്കുന്ന “വിശപ്പ്” എന്ന നോവൽ അദ്ദേഹത്തെ പ്രശസ്തനാക്കി. പിന്നീടെഴുതിയ “മണ്ണിന്റെ വളർച്ച” എന്ന ഐതിഹാസികനോവൽ 1920ലെ നൊബേൽ സമ്മാനത്തിന്‌ അദ്ദേഹത്തെ അർഹനാക്കുകയും ചെയ്തു. വ്യവസായവത്കൃത-ജനാധിപത്യസമൂഹത്തോട് അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്ന വെറുപ്പ് ഒടുവിൽ തന്റെ രാജ്യം ആക്രമിച്ച നാസികളോടു പൊരുത്തപ്പെടുന്നതിൽ കൊണ്ടെത്തിച്ചു. യുദ്ധാനന്തരം രാജ്യദ്രോഹക്കുറ്റത്തിന്‌ വിചാരണ നേരിടേണ്ടിവന്ന ഹാംസൺ പ്രായാധിക്യം കാരണം ജയിൽ ശിക്ഷയിൽ നിന്നൊഴിവായി. പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ എല്ലാ സ്വത്തുക്കളും കണ്ടുകെട്ടി; ഓസ്ലോയിലെ ഒരു മനോരോഗാശുപത്രിയിൽ അദ്ദേഹത്തെ നിർബ്ബന്ധപൂർവ്വം പ്രവേശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ശിഷ്ടകാലം സ്വന്തം വീട്ടിൽ കഴിച്ചുകൂട്ടി. 1952ൽ അന്തരിച്ചു.

പരിഭാഷ വി. രവികുമാർ. കൊല്ലം സ്വദേശി. റയിൽവേയിൽ ബുക്കിംഗ് ക്ലർക്ക് ആയിരുന്നു. കാഫ്ക്ക, ബോദ്‌ലേർ, റിൽക്കെ തുടങ്ങിയവരുടെ കൃതികൾ മലയാളത്തിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്.