ലേഖനം

‘ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ തനിയെ ‘ എന്ന തൻറെ അമേരിക്കൻ യാത്രാവിവരണത്തിൽ ഒരിടത്ത് മാത്രമേ മാർക്കേസിൻറെ ‘ ഏകാന്തതയുടെ നൂറു വർഷങ്ങളെ’ക്കുറിച്ച് എം ടി വാസുദേവൻ നായർ പറയുന്നുള്ളൂ. മാർക്കേസിൻറെ പേര് പറയുന്നില്ല താനും. മാർക്കേസ് പ്രശസ്തിയിലേക്ക് പതുക്കെ ഉയരുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 1967 ൽ രചിച്ച ഈ സ്പാനിഷ് നോവലിൻറെ ഗ്രിഗറി റബാസയുടെ ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷ വരുന്നത് 1970 ലാണ്. യാത്രാവിവരണം രചിക്കപ്പെട്ടത് 1972 ൽ.ടൈംസ് ലിറ്റററി സപ്ലിമെൻറിൻറെ പുസ്താഭിപ്രായക്കാരൻറെ ശുപാർശയാണ് പുസ്തകത്തിലേക്ക് തന്നെ നയിച്ചത് എന്ന് എം ടി പറയുന്നുണ്ട്.

“വാഷിങ്ടണിൽ നിന്ന് ന്യൂ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്കുള്ള വണ്ടിയിൽ തൊട്ടടുത്ത് ഒരു നീഗ്രോ പെൺകുട്ടിയായിരുന്നു. അവൾ ബ്ലാക്ക് പാന്തർ പ്രസ്ഥാനത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ഒരു പുസ്തകം വായിക്കുന്നു. യാത്രയിൽ അടുത്തിരിക്കുന്നവരുമായി പരിചയപ്പെട്ട് സംഭാഷണം നടത്തുന്ന പതിവ് എനിക്കില്ല. അവളും അത്തരക്കാരിയായിരുന്നു. ഒരു മണിക്കൂർ ഞാൻ ഓടിയകലുന്ന ഭൂപ്രകൃതി നോക്കിയിരുന്നു. പിന്നെ വായിക്കാൻ ടൈംസ് ലിറ്റററി സപ്ലിമെൻറിൻറെ നിരൂപകൻ ലണ്ടനിൽ വെച്ച് ശുപാർശ ചെയ്ത (“കഴിഞ്ഞ ഇരുപതു വർഷത്തിനുള്ളിൽ വായിച്ച ഏറ്റവും നല്ല നോവൽ”)’ഏകാന്തതയുടെ ഒരു നൂറു വർഷങ്ങൾ ‘എന്ന ലാറ്റിനമേരിക്കൻ നോവൽ കയ്യിലെടുത്തപ്പോൾ അവൾ അതു ശ്രദ്ധിച്ചു. അതൊരു നല്ല പുസ്തകമാണെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു.” (ആൾകൂട്ടത്തിൽ തനിയെ,കോഴിക്കോട്,പൂർണ,1981).
മാർക്കേസിൻറെ പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ച് മറ്റാരെങ്കിലും അതിനു മുമ്പ് മലയാളത്തിൽ ഇങ്ങനെയെങ്കിലും പറഞ്ഞിട്ടണ്ടോ എന്ന് സംശയമാണ്; ഒരു പക്ഷെ വായിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കാമെങ്കിലും. അതേക്കാൾ പ്രധാനം മറ്റു ഭാഷകളിൽ എന്തെഴുതപ്പെടുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ, വായനക്കാരൻ, പത്രാധിപർ,എഴുത്തുകാരൻ എന്നീ നിലകളിൽ അദ്ദേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന ഉത്സാഹമാണ്.

മാർക്കേസിൻറെ പേര് വിട്ടു പോയെങ്കിലും സംഭാഷണങ്ങൾക്കിടെ അർജൻറീനക്കാരനായ ബോർഹസിനെക്കുറിച്ച് (jorge louis borgess) പറയുന്നുണ്ട്. ബോർഹസിൻറെ കൃതികൾ അപ്പോഴേക്കും ധാരാളം വായിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നു വേണം കരുതാൻ. ജെയിംസ് ബാൾഡ്വിനാണ് പരിമർശിക്കപ്പെടുന്ന മറ്റൊരാൾ.

എം ടി കൂടുതൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് വില്യം ഫോക്നറെക്കുറിച്ചാണ്. ഫോക്നറുടെ ജന്മസ്ഥലവും മറ്റും അദ്ദേഹം സന്ദർശിക്കുന്നു. ഏണസ്റ്റ് ഹെമിംഗ് വേയുടെ സമകാലികനായ ഫോക്നറെക്കാൾ കേരളീയർക്ക് കൂടുതൽ പരിചയം ആദ്യം പറഞ്ഞ ആളെത്തന്നെ. ഫോക്നറെ അറിയണം എന്ന വിചാരം മലയാള വായനക്കാരിൽ പലരിലും ഉണ്ടാകാൻ ഒരു കാരണം എംടിയുടെ ഈ പുസ്തകത്തിലെ വിവരണമായിരിക്കണം. ‘ ദ സൗണ്ട് ആൻഡ് ദ ഫ്യൂറി ‘ഫോക്നറുടെ വിശേഷപ്പെട്ട രചനയാണ്. തെക്കൻ സ്റ്റേറ്റായ മിസ്സിസ്സിപ്പിയിലെ ഓക്സ്ഫഡിലാണ് ഫോക്നർ വളർന്നത്.
ഫോക്നർ ഭവനം സന്ദർശിച്ച എം ടി ഇങ്ങനെ എഴുതുന്നു. ” നിലവറയിൽ മറ്റൊരു ബാറും ലൈബ്രറിയുമുണ്ട്. അവസാനമാസങ്ങളിൽ ഫോക്നർ അവിടെ വരിക പതിവായിരുന്നു. ചില ജീവചരിത്രകാരന്മാർ എഴുതിയ പോലെ അദ്ദേഹം മദ്യത്തിൻറെ അടിമ (alcoholic) ആയിരുന്നില്ല എന്ന് വെബ്ബ് പറഞ്ഞു.
“കുടിച്ചിരുന്നു. ബർബൺ അദ്ദേഹത്തിന് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പക്ഷെ ആൽകഹോളിക് ആയിരുന്നില്ല”
ഫോക്നറുടെ കുടുംബ ജീവിതത്തിൽ അസ്വാരസ്യങ്ങൾ പലതുമുണ്ടായിരുന്നു. അതു ചർച്ച ചെയ്യാൻ ഒരിക്കലും അദ്ദേഹം ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. അടുത്തിരുന്ന് സംസാരിക്കുമ്പോഴും അദ്ദേഹം വളരെ അകലെയാണെന്ന തോന്നലുണ്ടായിരുന്നു. പാർടികളിൽ അദ്ദേഹം വളരെ കുറച്ചേ സംസാരിക്കാറുള്ളൂ.

ഹെമിംഗ് വേയും ഫോക്നറും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന ശത്രുതയെപ്പറ്റി പലരും എഴുതിയത് ഞാനോർമിച്ചു. “
ഹെമിങ് വേയുടെ രചനാലോകത്തെക്കുറിച്ച് എം ടി പുസ്തകം തന്നെ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അതേ സമയം ഫോക്നറോടുള്ള അനുതാപം എം ടി യുടെ വരികളിൽ വായിച്ചെടുക്കാനാവും. ഫോക്നർ ആത്മീയമായി തൻറെ ബന്ധുവാണെന്ന് എം ടി ക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവുമോ ?

ബീഡികളുടെ കെട്ടുകളുമായാണ് എം ടി അമേരിക്കയിൽ ചെന്നിറങ്ങുന്നത്. കസ്റ്റംസുകാരിൽ അത് സംശയമുണ്ടാക്കാതിരുന്നില്ല. നീഗ്രോ എന്ന വാക്ക് അപ്പോഴും പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. കറുത്തവരെക്കുറിച്ചു പറയാൻ അദ്ദേഹം ആ വാക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നു. അതത്ര അത്ഭുതമല്ല.1966 ഓടെയാണ് ഈ വാക്കിൻറെ പ്രചാരം കുറഞ്ഞത്. 1980 കളുടെ മധ്യത്തിൽ മാന്യമായ സംഭാഷണങ്ങളിൽ നിന്നും എഴുത്തിൽ നിന്നും ഇത് ഇല്ലാതാവുകയും ചെയ്തു.കവി അലൻ ഗിൻസ്ബർഗിൻറ ഒരു കവിതാ വായനയിൽ അദ്ദേഹം സംബന്ധിക്കുന്നുണ്ട്.ലോസേഞ്ചലസിൽ അമേരിക്കൻ ഫിലിം ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ വെച്ച് ഒരാൾ, ആദ്യകാല ചലച്ചിത്രപ്രതിഭയായ ഗ്രിഫിത്തിനെ ( ഡി ഡബ്ല്യു ഗ്രിഫിത്ത്) തള്ളിപ്പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം ക്ഷുഭിതനായി.

” ഒരു മെക്സിക്കൻ വിദ്യാർത്ഥി ചർച്ചയുടെ തുടക്കത്തിൽ ഗ്രിഫിത്തിനെ വെറും’ ക്രാഫ്റ്റ്സ്മാൻ’ എന്നു വിശേഷിപ്പച്ചത് എൻറെ സമനില തെറ്റിച്ചു. ഇന്ത്യൻ സിനിമയെപ്പറ്റി സംസാരിക്കേണ്ട ഞാൻ, ഗ്രിഫിത്തിനെയും ഐസൻസ്റ്റിനെയും പുഡോവ്കിനെയും പറ്റി പറഞ്ഞു. ഗ്രിഫിത്ത് ചെയ്തതിനപ്പുറം ഇക്കഴിഞ്ഞ വർഷങ്ങളിൽ അമേരിക്കൻ സിനിമയിൽ ആർ എന്തു ചെയ്തു?’ഇൻറ്റോളറൻസും ‘ ‘ ബർത്ത് ഓഫ് എ നാഷനും ‘ പഠിക്കാതെ ചലച്ചിത്ര ഗവേഷണം നടത്തുന്ന വങ്കത്തത്തെക്കുറിച്ച് പറയാതെ നിവൃത്തിയില്ലല്ലോ. ” എന്നാണ് എം ടി. എഴുതുന്നത്.

എം ടി യുടെ വായനയെക്കുറിച്ച് നിരൂപകനായ ഇ പി രാജഗോപാലൻ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. മൗനിയാണ് എന്ന ആക്ഷേപം അദ്ദേഹത്തിനുമേൽ ചുമത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ധാരാളം സംഭാഷണഭാഗങ്ങൾ ഈ കൃതിയിലുള്ളതിന് ഒരു കാരണം വിരസതയെ അകറ്റാനുള്ള രചനാപരമായ സങ്കേതമാണ് അത് എന്നതാണ്. സംഭാഷണവിമുഖനായിരുന്നിരിക്കില്ല അദ്ദേഹം.ഒരു വിനോദസഞ്ചാരിയുടെ കണ്ണും കാതും മാത്രമല്ല, അമേരിക്കയുടെ സാംസ്കാരികവേദികളിൽ നിന്ന് പഠിക്കാൻ നാവും കരുതിയിട്ടില്ലെങ്കിൽ ആ യാത്ര നിഷ്പ്രയോജനമാവുമായിരുന്നു.

ഹോളിവുഡ് സിനിമയിൽ അഭിനയിച്ചിട്ടുള്ള ഓം പുരി, ഒരവസരത്തിൽ ജാക്ക് നിക്കൾസനൊപ്പം ഒരു കാറിൽ സഞ്ചരിച്ചതിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നിക്കൾസൺ ഓം പുരിയോട് ഒന്നും മിണ്ടുകയുണ്ടായില്ല! ആരോട് എപ്പോൾ എന്തു പറയണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാനുള്ള അവകാശം വ്യക്തികൾക്ക് വിട്ടുകൊടുക്കുന്നതാവും നല്ലത്.

മാതൃഭൂമി ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പിൽ എം ടി യുടെതായി കുറേശ്ശയായി പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരേയൊരു രചന ഈ യാത്രാവിവരണമാണ്. പൂർണ പതിപ്പിൻറെ കവർ വരച്ചിട്ടുള്ളത് ചിത്രകാരൻ എ എസ്.

mathrubhumi books

എം ടി യുടെ കഥകളോടൊപ്പം ഇതര രചനകളും വരും കാലത്ത് വായിക്കപ്പെടുമെന്ന് വിചാരിക്കുന്നു. കഥ ഇതര രചനകളും എഴുത്തുകാരനെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ പ്രധാനം തന്നെ.

ഒറ്റയ്ക്കു യാത്രപോകുമ്പോൾ വായനയ്ക്കായി ചിലപുസ്തകങ്ങളും ഞാൻ കൂടെക്കരുതാറുണ്ട്. കാർ യാത്രയിലോ ബസ്സുയാത്രയിലോ വായന പ്രയാസമാണ്. കാരണം പ്രകൃതിയുടെ വിന്യാസങ്ങൾ കൈയകലത്തിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ കഥകളോ നോവലോ ഒന്നും വായനയ്ക്ക് വഴങ്ങുകയില്ല. എന്നാൽ കവിതയുടെ നിത്യഭാസുരമായ ഇത്തിരിപ്പൂവിടലിന് സാദ്ധ്യതയുണ്ടുതാനും!

ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കിയാൽ മതി, ഭൂമിയുടെ ഒരറ്റം മുതൽ മറ്റേയറ്റം വരെ കവികളുപേക്ഷിച്ചു പോയ സൂചകങ്ങൾ നമുക്ക് കാണാൻ കഴിയും.

ഞങ്ങളുടെ അയൽനാടായ കടമ്മനിട്ടയിലൂടെ യാത്രപോകുമ്പോൾ കവിയുടെ മുഴങ്ങുന്നസ്വരത്തിലൂടെ കാറ്റെന്നെ സദാതൊട്ടുകൊണ്ടിരിക്കും.

കൊല്ലത്തുപോയിട്ട് ആറന്മുളയിലേക്കു മടങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ മന:പൂർവ്വം വണ്ടി ചിറ്റുമല (കല്ലട) വഴി തിരിച്ചുവിടാറുണ്ട്. എനിയ്ക്കാകെ പരിചയമുണ്ടായിരുന്ന മലയാളകവിയുടെ വീട് അവിടെയായിരുന്നു. അന്നേരം പ്രകൃതിയുടെ ലാവണ്യമൂർച്ചയിൽ വരികളെന്നോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും.

“തോരാതെ പെയ്യുമീ വര്‍ഷം, നമുക്കിനി-
തീരാതെ കൊള്ളാം തിരിക്കു പ്രിയേ
ആരോരുമില്ലാത്തൊരാറ്റുവക്കില്‍, കാറ്റു-
താലോലമോലുന്നൊരാറ്റുവക്കില്‍
നിന്നെപ്പിടിച്ചു ഞാനുമ്മവയ്ക്കുമ്പൊഴീ
പുന്നപ്പടര്‍പ്പിലും പൂരമേളം
പണ്ടു നാം മേഘങ്ങളായിരുന്നോ
സന്ധ്യാസമുദ്രത്തിലായിരുന്നോ
ചന്ദനക്കാറ്റേറ്റുവന്നിരുന്നോ
ചെമ്പകക്കാവിലും ചെന്നിരുന്നോ
ആടും മയിലിന്റെയാട്ടമായോ
ആനന്ദതാണ്ഡവക്കൂത്തുമായോ ..”

മരിച്ചുപോയ കവി വണ്ടിപ്പുറത്ത് പെയ്യുകയാണ്.

എന്നെ സംബന്ധിച്ച് കവികൾ പണ്ടേ നിരാകാരരാണ്. അതിനാൽ വിനയചന്ദ്രികയുടെ ഭൗതികാസ്തമയം കഴിഞ്ഞിട്ടും അതെന്നിൽ ആകസ്മികമായി നനഞ്ഞിറങ്ങാറുണ്ട്.

പൂക്കാതിരിക്കാനെനിയ്ക്കാവതില്ലേ എന്ന് പരിതാപപ്പെട്ട് ഏപ്രിലുകളിൽ കണിക്കൊന്ന തനിനിറം കാട്ടുമ്പോൾ മലയാളകവിതയുടെ ആ കൃഷ്ണദ്വൈപായനനും തിരക്കിട്ട് നമ്മുടെ മനസ്സിലെത്തും. അയ്യപ്പനാണെങ്കിലോ, എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും നമുക്കിടയിലേക്ക് കടന്നുവരാം.
വ്യവസ്ഥയില്ലാതെ അലങ്കോലപ്പെട്ടുകിടക്കുന്ന ഓരോ തെരുവും അദ്ദേഹമാണ്.

ദാദറിലെ സെൻട്രൽസ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് തുടർച്ചവണ്ടിപിടിക്കാൻ വെസ്റ്റിലേക്കോടുന്ന വഴിക്ക് അയ്യപ്പൻ്റെ മുഖച്ഛായയുള്ള ഒരു ഭിക്ഷക്കാരനെ പണ്ടു ഞാൻ സ്ഥിരം കാണുമായിരുന്നു. ഭ്രാന്തിൻ്റെ പൂക്കൾ വിടരുന്ന ചില ആഴ്ചകളിൽ അയാൾ വാൾട്ട് വിറ്റ്മാൻ്റെ കവിതകൾ നീട്ടി നീട്ടിച്ചൊല്ലുമായിരുന്നു. അയാളുടെ അഭിജാതമായ ഇംഗ്ലീഷിൻ്റെ വായ്മൊഴിയിൽ അന്നേരം മദ്ധ്യറെയിൽവേയുടെ ഇരുമ്പുമേൽപ്പാലവും അതിലേപോകുന്ന അന്ധപുരുഷാരവും കവിതപ്പെട്ടു നിൽക്കുമായിരുന്നു. ഏകാന്തതയുടെ കോണിച്ചുവട്ടിലിരുന്ന് നൂൽ നൂൽക്കുന്ന ചിലന്തിയെപ്പോലെയാണ് നാമോരോരുത്തരും എന്ന് അയാൾ വിശ്വകവിയെ ഉദ്ധരിച്ച് പറയുമ്പോൾ ചിലരെങ്കിലും അത് ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്നില്ല. വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് ഒരു വഴിയാത്രയ്ക്കിടയിലാണ് വാൾട്ട് വിറ്റ്മാൻ്റെ പുസ്തകം ഞാൻ വാങ്ങുന്നത്. അതും ഒരു യാദൃച്ഛികതയാവാം. പഴയപുസ്തകങ്ങൾ വില്ക്കുന്ന അപരിചിതനായ കടക്കാരൻ പുസ്തകമുറിയുടെ ഉള്ളറയിൽ നിന്ന് പുറന്താൾ കീറിയ ഒരു കാവ്യപുസ്തകം എൻ്റെ നേരെ നീട്ടി.

“ഇതു താങ്കൾക്കിഷ്ടപ്പെട്ടേക്കും !!”

ആദ്യമായി കാണുന്ന ഒരാൾ എൻ്റെ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങൾ എങ്ങനെയാണറിയുന്നതെന്ന് കൗതുകത്തോടെ ചിന്തിച്ച് ഞാനതു വാങ്ങി.

അനേകരുടെ തഴമ്പുകൾ വീണ് ജര ബാധിച്ച അതിൻ്റെ പേജുകളിലൊന്നിൽ കവിതയുടെ സ്വർണ്ണനൂൽ നീട്ടി ഒരു ചിലന്തിയിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

“A noiseless patient spider,

I mark’d where on a little promontory it stood isolated,

Mark’d how to explore the vacant vast surrounding,

It launch’d forth filament, filament, filament, out of itself,

Ever unreeling them, ever tirelessly speeding them.”

(Walt Whitman)

ശാന്തിനികേതനടുക്കാറാകുമ്പോൾ വഴിയോരത്തെ ധ്യാനസ്ഥമായ വിടപച്ഛായകളിൽപ്പോലും ടാഗോറിൻ്റെ രേഖാചിത്രം തെളിഞ്ഞു തുടങ്ങും. കവിതകളിലെ വെട്ടിത്തിരുത്തലുകളിൽ പോലും പൂക്കളും വള്ളികളും വരച്ചുചേർത്ത മഹാകവിയുടെ ആത്മാന്വേഷണത്തിൽ നിന്ന്, അയ്യപ്പൻ്റെ അലങ്കോലത്തെരുവിലേക്കുള്ള അലച്ചിലിലാണ്, കവിത അതിൻ്റെ ബൊഹീമിയൻ സ്വത്വം തിരയുന്നത്.

അവധിയ്ക്ക് ചെറുതുരുത്തിയിലൂടെയോ ഒറ്റപ്പാലത്തൂടെയോ കാർയാത്രപോകുമ്പോൾ പാലത്തിനടുത്ത് ഞാൻ വണ്ടി നിർത്താറുണ്ട്. എത്രയോ കവിതകൾക്ക് നീരുപകർന്നുകൊടുത്ത ആ നദിയെ ഞാനങ്ങനെ നോക്കിനിൽക്കും! ഒരിക്കൽ മാത്രമേ ഭാരതപ്പുഴയിലിറങ്ങി ഞാൻ കാൽ നനച്ചിട്ടുള്ളൂ. ഞാനിറങ്ങിയ കടവ് അന്നേരം ശൂന്യമായിരുന്നു. വള്ളത്തോളിൻ്റെ തോളുയർച്ചയോ കുഞ്ഞിരാമൻനായരുടെ ഗന്ധർവ്വ വ്യാപനമോ ഒന്നും പരിസരത്തെങ്ങുമില്ല. അങ്ങേയറ്റം സഹ്യതയോടെ നദിയെൻ്റെ കാലിനെ തൊട്ടുരുമ്മിയൊഴുകി. പെട്ടെന്ന് ഞാൻ വൈലോപ്പിള്ളിയെ ഓർത്തു. ദഹനം കഴിഞ്ഞ് മഹാകവിയെ ഒഴുക്കിയത് ഈ നദിയിലാണ്.

“ഇവനെക്കൂടിസ്സ്വീകരിക്കുക ഹേമന്തത്താൽ
മെലിഞ്ഞ കുളിർനീരിൻ കൈകളാൽ
നിളാനദീ !

ഇവനായുയർത്തുക
തുമ്പിക്കൈ പഞ്ചാരിക്കു
ചെവിയാട്ടിടുമാലിൻ
ചോട്ടിലെപ്പൂരക്കാറ്റേ!”

(സച്ചിദാനന്ദൻ)

ഒരു കുടന്ന നീരെടുത്ത് ഞാൻ ശിരസ്സിൽ തൂകിനിന്നു. മനസ്സിലുണ്ടാകട്ടേ ഗ്രാമത്തിൽ വെളിച്ചവും മണവും മമതയുമെന്ന് ജലവിരലിനാൽ പുൽകി കവിയെന്നെ അനുഗ്രഹിച്ചപോലെ തോന്നി.

പല്ലനയിൽ ഞാനെത്തിയ പകൽ നേരം അവിടം വിജനമായിരുന്നു. ആറ് അകലെനിന്നു കണ്ടതേയുള്ളൂ. ആശാൻ ജലസമാധിയടയുമ്പോൾ കൈയിൽ കരുണയുടെ കൈയെഴുത്തുപ്രതിയുമുണ്ടായിരുന്നു. കരുണ എഴുതിത്തീർത്തത് 1923 നവംബർ 29-നാണ്. കൃത്യം ഒന്നരമാസം കഴിഞ്ഞ് മഹാകവി ഇവിടം വിട്ടുപോയി. ഏതൊരെഴുത്തുകാരൻ്റെയും സ്വപ്നമാണ് അനുവാചകലക്ഷങ്ങളുടെ വായനയും മനനവും. കരുണവായിച്ച്, മലയാള കവിതയുടെ മുറ്റത്തുവീണ പരിണതോജ്ജ്വലമുക്താഫലത്തിൽ, കരുണമാത്രമല്ല, വായനക്കാരൻ്റെ കണ്ണീരുപ്പും കലർന്നിരുന്നു.

പല്ലനയാറിൻ്റെ തീരത്തുനിന്നപ്പോൾ ആശാൻ്റെ ഒരു വരിക്കവിത പോലും എന്നെത്തേടി വന്നില്ല. മടക്കയാത്രയിൽ കുറെദൂരം പിന്നിട്ടപ്പോഴാണ് അത് സംഭവിക്കുന്നത്.

“എന്തിന്നലിഞ്ഞു ഗുണധോരണി വെച്ചു നിന്മേ-
ലെന്തിന്നതാശു വിധിയേവമപാകരിച്ചു?
ചിന്തിപ്പതാരരിയ സൃഷ്ടിരഹസ്യ ? മാവ-
തെന്തുള്ളു? – ഹാ! ഗുണികളൂഴിയിൽ നീണ്ടു വാഴാ!”

എന്തൊരു ദൂരദർശിത്വം! എന്തൊരു സമയസഞ്ചാരം !!

തീവണ്ടിയാത്രകൾ ഞാനെന്നും ആസ്വദിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഓരോ സ്റ്റേഷനും ഓരോ ജന്മമാണെന്നും നൂറുക്കണക്കിന് ജന്മങ്ങളെ യോജിപ്പിച്ചുകിടക്കുന്ന ആശാപാശമാണ് വണ്ടിയെന്നും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഇടയ്ക്കിടെ യാത്രികരുടെ മുഖം മാറുന്നു. പുതിയതു വരുന്നു. പുതിയ ശബ്ദങ്ങൾ, മണങ്ങൾ ……… ഓരോ നിമിഷത്തിലും പുതുക്കിയെഴുതപ്പെടുന്ന ഒരു കഥ പോലെ തീവണ്ടിയാത്ര ഉദ്വേഗഭരിതമാണ്.

ഈ ജന്മാന്തരയാനത്തിനിടയിലെ വഴിവായന ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാത്ത കാര്യമാണ്. നോവലുകളോ ചെറുകഥാസമാഹാരങ്ങളോ ആണ് ആ നേരങ്ങളിൽ ഞാൻ വായിക്കാറുള്ളത്. പ്രത്യേകിച്ച് നമ്മളറിയാത്ത മക്കോണ്ട പോലുള്ള ഇടങ്ങളിലെ ഭ്രമാത്മകമായ സഞ്ചാരങ്ങൾ. ചെങ്ങന്നൂരിൽ നിന്നു വണ്ടികയറി ദില്ലിയിലോ ബോംബെയിലോ ജബൽപൂരിലോ ഒക്കെ എത്തുമ്പോൾ അതുകേവലമൊരു കൂകിപ്പായും സഞ്ചാരമായി എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല. വൈവിദ്ധ്യത്തിൻ്റെ പെരുങ്കളിയാട്ടമാണതെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യൻ പനോരമയുടെ ധാതുക്കളെ രുചിച്ചറിയാൻവേണ്ടി വണ്ടിനിർത്തുന്ന ഓരോസ്റ്റേഷനിലുമിറങ്ങി ഞാൻ കുടിവെള്ളക്കുപ്പി നിറയ്ക്കുമായിരുന്നു. നാട്ടിൽ നിന്നുള്ള തീവണ്ടിയുടെ രണ്ടാംദിനം എന്തായാലും റായലസീമയിലെ മഴനിഴൽ പ്രദേശത്തൂടെയായിരിക്കും. എരിമുളകുമണക്കുന്ന കടുത്ത ഒരു വേനൽക്കാലയാത്രയിലാണ് ഏകാന്തതയുടെ നൂറുവർഷം ഞാൻ തീർത്തത്. കോവിലൻ്റെ തോറ്റങ്ങളും മലയാറ്റൂരിൻ്റെ യന്ത്രവും യയാതിയുടെ മൂന്നാം വായനയും നടത്തിയതും ട്രെയിൻയാത്രകളിലാണ്. അന്ത:സ്സംഘർഷങ്ങളുടെ ഒഴുക്കുള്ള പുസ്തകങ്ങൾക്ക് തീവണ്ടിയുടെ ചൂടുംചൂരും നന്നായിണങ്ങുമെന്നു തോന്നുന്നു.

പക്ഷേ ഖസാക്കുപോലെയോ പ്രകൃതിനിയമം പോലെയോ പാണ്ഡവപുരമോ വൃദ്ധസദനമോ പോലെയോ ഉള്ള പുസ്തകങ്ങളൊന്നും ദീർഘദൂരയാത്രകൾക്ക് വഴങ്ങുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല. ആ പുസ്തകങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെടുന്ന സൂക്ഷ്മഗതികൾ നൂറുകിലോമീറ്റർ വേഗതയിലോടുന്ന യന്ത്രസരീസൃപത്തിലിരുന്ന് നിയന്ത്രിക്കാനാവില്ല. പാണ്ഡവപുരത്തിൻ്റെ രചനയെ സ്വാധീനിച്ച ജബൽപ്പൂരിനടുത്തുള്ള ആ ഉത്തരേന്ത്യൻ നഗരത്തിൽ* സേതുവിനെപ്പോലെ തന്നെ രണ്ടുകൊല്ലത്തോളം ഞാനും ജീവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ നോവലിൻ്റെ ആദ്യവായനയ്ക്കു ശേഷം പതിറ്റാണ്ടു കഴിഞ്ഞാണ് ഞാനവിടെയെത്തുന്നത്.

അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിഗൂഢത തളം കെട്ടിനിൽക്കുന്ന ഒരു നഗരമായിരുന്നു അത്.ആകാശം തീരെത്താഴ്ത്തിപ്പണിഞ്ഞ, അകത്തുനിന്ന് സ്വയംബന്ധിച്ച വാതിലുകളുള്ള ഒരിടം. പാണ്ഡവപുരത്തിൻ്റെ കഥാപരിസരവും അത്തരമൊന്നാണ്. ഉള്ളുതുറക്കാത്ത മനുഷ്യരും പ്രകൃതിയും. അതിനിടയിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ ഇരിപ്പിടങ്ങളുള്ള ആൾത്തിരക്കുകുറഞ്ഞ നീളൻ പ്ളാറ്റുഫാറവും തീവണ്ടിസ്റ്റേഷനും ! ദേവിയുടെ ജാരൻ ഏതു വണ്ടിയ്ക്കായിരിക്കും വന്നിറങ്ങുക എന്ന് രസംപൂണ്ട് നാലഞ്ചുതവണയെങ്കിലും ഞാനവിടെ പോയിരുന്നിട്ടുണ്ട് !!

എൻ്റെ സങ്കല്പത്തിൽ പാണ്ഡവപുരത്തിലെ ദേവി അതിസുന്ദരിയായ ഒരാളാണ്. നോവൽവായന കഴിഞ്ഞിട്ടും ആ രൂപം മനസ്സിൽ അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു. മറ്റൊരു യാത്രയിലാണ് ദേവിയെപ്പോലെ തോന്നിച്ച ഒരു സ്ത്രീയെ ഞാൻ നേരിൽ കാണുന്നത്. കൂപ്പെയിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടും മാത്രമേയുള്ളൂ ! അവർ ഏതോ പുസ്തകത്തിൻ്റെ താളുകളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയാണ്. അതിൻ്റെ പുറഞ്ചട്ട ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് പത്രത്തിൻ്റെ ഏടു കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞിരുന്നു. അതൊരു പ്രണയകാവ്യമായിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ ന്യായമായും സന്ദേഹിച്ചു.

തീവണ്ടിക്കു വെളിയിൽ വസന്തത്തിൻ്റെ തിരക്കാണ്. കടുത്ത ശൈത്യത്തിനും വേനലിനുമിടയ്ക്കുള്ള അല്പായുസ്സായ ഒരിടവേളയാണ് വടക്കേന്ത്യയിലെ വസന്തകാലം. ദൈർഘ്യം കുറഞ്ഞ ആ കാലയളവിൽ എത് അലോസരപ്പാഴ്മരവും പുഷ്പിതാഗ്രയായി വേഷം മാറും. വല്ലപ്പോഴും മാത്രം വീട്ടുപരിസരം വിട്ടിറങ്ങാൻ അനുമതിയുള്ള ഒരു ഗ്രാമവധുവിൻ്റെ ഉത്സാഹപ്പകർച്ചയോട് നമുക്കതിനെ താരതമ്യപ്പെടുത്താം.

പുസ്തകത്തിൻ്റെ ഓരോ താളും വായിച്ചുകഴിഞ്ഞ് അവർ പുറത്തെ കാട്ടുവാകകളുടെ അതിശയവസന്തത്തിലേക്ക് കണ്ണയയ്ക്കും ! അന്നേരം അവരെന്നെ നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചെങ്കിലെന്ന് ഞാനാഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷേ, അബദ്ധത്തിൽ പോലും അവരെന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അതെന്നെ വല്ലാതെ നിരാശനാക്കി. തിരസ്കാരത്തിൻ്റെ ചൂളയിൽ വീണ് എനിക്ക് വല്ലാതെ പനിച്ചു.

വസന്തോത്സവത്തിൻ്റെ കാഴ്ചകളിൽ നിന്ന് വണ്ടി പെട്ടെന്നാണ് തുരങ്കത്തിലേക്ക് കടന്നത്. ചിന്തകളുടെ നൂലേണി തകർന്ന് ആ സ്ത്രീ ഞെട്ടറ്റുവീണപോലെ തോന്നി. അവർ പുസ്തകമടച്ചു വച്ച് എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

“എനിക്ക് തുരങ്കങ്ങൾ പേടിയാണ് “

അവർ പറഞ്ഞു.
അവരോട് സംസാരിക്കാൻ അവസരം കിട്ടിയതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷം തോന്നി.തുരങ്കത്തിലെ നിയോൺ വിളക്കിൻ്റെ സ്വർണവെളിച്ചത്തിൽ അവരുടെ സൗന്ദര്യം ഇരട്ടിച്ചതുപോലെ തോന്നി. ഞാനവരെ നിർലജ്ജം നോക്കിയിരുന്നു !

“അവിടെ കുന്നിൽ മുകളിൽ കരിങ്കൽ ചുമരുകൾക്കു നടുവിലുള്ള ശ്രീകോവിലിൽ ചുവന്ന ഉടയാടകളണിഞ്ഞ്,നെറുകയിൽ സിന്ദൂരമണിഞ്ഞ് ഭഗവതി ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്നു. ധ്യാനത്തിൻ്റെ അഗ്നിയിൽ അവളുടെ മുഖം പൊടുന്നനെ ജ്വലിച്ചു. സിന്ദുരം കൊഴിഞ്ഞുവീണു. മുഖമാകെ ജ്വലിച്ചു. ആ തീയിൽ പാണ്ഡവപുരത്തെ ജാരന്മാർ ഓരോരുത്തരായി ഈയലുകൾ പോലെ വന്നുവീണു കരിഞ്ഞു “
(സേതു )

ചിന്ത ഇത്രത്തോളമായപ്പോൾ ഞാൻ വല്ലാതെ ഞെട്ടിത്തരിച്ചു. സദാചാരബോധത്തിൻ്റെ തിരുത്തലിൽപ്പെട്ട് ഞാനവരോട് സൗഹൃദസംഭാഷണം തുടങ്ങി.

“എന്താണ് തുരങ്കങ്ങളിൽ പേടിക്കാനുള്ളത്?”

അവർ നിസ്സാരമായി അതിനുമറുപടി പറഞ്ഞു.

“മലയിടിഞ്ഞ് തുരങ്കത്തിൻ്റെ ഇരു വാതിലുകളും അടഞ്ഞുപോയെങ്കിലോ എന്നാണെൻ്റെ പേടി”

എനിക്ക് പൊട്ടിച്ചിരിക്കാനാണ് തോന്നിയത്. ചിരിയടക്കിവച്ച് ഞാനവരെ പറഞ്ഞുമനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“പാറകളുടെ സ്ഥാവരരഹസ്യം നന്നായിപഠിച്ചിട്ടാണ് എൻജിനീയർമാർ തുരങ്കങ്ങൾ രൂപകല്പന ചെയ്യുന്നത്. അതിൽ ഒരു വീഴ്ചയ്ക്കുള്ള സാദ്ധ്യത തുലോം കുറവാണ് “.

എൻ്റെ വിശദീകരണം കേട്ടിട്ടും അവരിലെ പേടിയുടെ തിരയടങ്ങിയില്ല. പതിഞ്ഞ ഒരാവൃത്തിയിൽ അവർ പറഞ്ഞു.

“സുഹൃത്തേ! പ്രകൃതിയുടെ മനസ്സ് ആർക്കും പിടികിട്ടാത്തതാണ്. ഉത്തരാഖണ്ഡിലെ ഒരു മലയിടിച്ചിലിലാണ് എനിക്കെൻ്റെ ഭർത്താവിനെ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് !!!”

എനിയ്ക്ക് ഉത്തരംമുട്ടി. ആകസ്മികമായെത്തിയ ഒരു ഭീതിയിൽ ഞാനിരുന്നു വിറച്ചു. തുരങ്കം ഒന്നുകഴിഞ്ഞെങ്കിൽ എന്നു ഞാനാഗ്രഹിച്ചു. ഈ പ്രതിസന്ധിയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ അവർ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പുസ്തകമെന്താണെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവരതെനിക്കു നീട്ടി. Lao Tsu വിൻ്റെ ചിന്തകളായിരുന്നു അത്. ഞാനതിലെ ഒരു താൾ വെറുതെ തുറന്നു നോക്കി.

അതിലിങ്ങനെ എഴുതിയിരുന്നു.

“We shape clay into a pot,
but it is the emptiness inside
that holds whatever we want”

പെട്ടെന്ന് എൻ്റെ മനം ശൂന്യമായി. സുന്ദരിയായ ദേവിയും അവരുടെ കാണാതായ ഭർത്താവും പാണ്ഡവപുരവും ഞാനും എങ്ങോ മറഞ്ഞു. തുരങ്കത്തിൻ്റെ ഗ്രസനം കഴിഞ്ഞ തീവണ്ടി ആയം പിടിച്ച് കൂകിപ്പാഞ്ഞു പോയി.

വഴിവായനകളെപ്പറ്റി എഴുതുന്നേരം ചുള്ളിക്കാടിൻ്റെ ‘സദ്ഗതി’ എന്ന കവിത ഓർക്കാതിരിക്കാൻ വയ്യ. ഒരുവൾ പരലോകയാത്രയ്ക്ക് പുറപ്പെടുകയാണ്. വഴിവായനയ്ക്ക് വേണ്ട പുസ്തകങ്ങൾ തിരഞ്ഞു തിരഞ്ഞ് അവൾ തളർന്നുപോകുന്നു. ഒടുക്കം കൈയിൽ തടയുന്നത് പ്രണയത്തിൻ്റെ പുസ്തകമാണ് …

“ഒരു നാളും നോക്കാതെ മാറ്റിവച്ച
പ്രണയത്തിന്‍ പുസ്തകം നീ തുറക്കും
അതിലന്നു നീയെന്റെ പേര് കാണും
അതിലെന്റെ ജീവന്റെ നേര് കാണും..

പരകോടിയെത്തിയെന്‍ യക്ഷജന്മം
പരമാണു ഭേദിക്കുമാ നിമിഷം.
ഉദിതാന്തര ബാഷ്പപൌര്‍ണമിയില്‍
പരിദീപ്തമാകുംനിന്‍ അന്തരംഗം ….. “

എന്തൊരു സാഫല്യം! എന്തൊരാനന്ദം !!

_{*ജബൽപ്പൂരിനടുത്ത കട്നി നഗരം (അത് ഇന്ത്യയുടെ മദ്ധ്യബിന്ദുവുമാണ്)}

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

ഹിരോഷിമ: ഓഗസ്റ്റ് 6, 1945
കേണൽ പോൾ ടിബറ്റ്‌സ് പൈലറ്റായ “ഇനോള ഗേ” എന്ന ബി-29 ബോംബർ വിമാനം നഗരത്തിന് മുകളിൽ പറന്നെത്തിയപ്പോൾ ഹിരോഷിമ നഗരവാസികൾ കരുതിയിരിക്കില്ല അടുത്ത നിമിഷങ്ങളിൽ തങ്ങളെ ഹിംസിക്കാൻ പോകുന്ന വിനാശത്തിന്റെ വ്യാപ്തി. പ്രാദേശിക സമയം രാവിലെ 8:15 ന്, ഹിരോഷിമയുടെ ഹൃദയഭാഗത്ത് “Little Boy” എന്ന ആണവബോംബ് , അതിൻ്റെ വിനാശകരമായ ശക്തി പരമാവധിയാക്കാൻ രൂപകൽപ്പന ചെയ്ത ഒരു അന്തരീക്ഷ സ്ഫോടനത്തിൽ, ഭൂമിയിൽ നിന്ന് 600 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. തൽക്ഷണം, പ്രകാശത്തിൻ്റെ ഉജ്ജ്വലമായ മിന്നലും സൂര്യൻ്റെ ഉപരിതലത്തേക്കാൾ ചൂടുള്ള ഒരു താപതരംഗവും നഗരത്തെ വിഴുങ്ങി. പ്രാരംഭ സ്ഫോടനത്തിന് ശേഷം, ഹിരോഷിമയുടെ പ്രതലത്തിൽ തീപിടിപ്പിച്ച് ഒരു കൊടുങ്കാറ്റ് നഗരത്തിലുടനീളം വ്യാപിച്ചു.ഒരു കൂൺ മേഘം ആകാശത്തേക്ക് ഉയർന്നു. ബോംബ് പുറപ്പെടുവിച്ച വലിയ ഷോക്ക് വേവ് നഗരത്തെയാകെ ഗ്രസിച്ചു. പരന്നുകിടക്കുന്ന കെട്ടിടങ്ങളേയും നഗരവാസികളെയും വിഴുങ്ങി തീ പടർന്നു. ഒന്നിനെയും അവശേഷിപ്പിക്കാത്ത അണുവിഗിരണത്തിൽ എല്ലാം കത്തി ചാമ്പലായി.

നാഗസാക്കി: ഓഗസ്റ്റ് 9, 1945
ഹിരോഷിമയിൽ നടന്ന ഭീകരതയുടെ ആഘാതത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യസമൂഹം കരകയറുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ രണ്ടാമത്തെ അണുബോംബ് വർഷണം നടന്നു. വെറും മൂന്നേ മൂന്ന് ദിവസത്തിന് ശേഷം, 1945 ഓഗസ്റ്റ് 9 ന്, യുഎസ് ബോംബർ വിമാനം ജപ്പാനിലെ തന്നെ നാഗസാക്കി നഗരത്തിൽ രണ്ടാമത്തെ അണുബോംബ് വർഷിച്ചു. “ഫാറ്റ് മാൻ” എന്ന കോഡ് നാമത്തിൽ അറിയപ്പെട്ട ബോംബ് ഹിരോഷിമയിൽ ഉപയോഗിച്ച ബോംബിനേക്കാൾ വലിപ്പവും സ്ഫോടനാത്മക ശക്തിയുമുള്ളതായിരുന്നു. അമേരിക്കയുടെ യഥാർത്ഥ ലക്ഷ്യം കൊകുര എന്ന നഗരമായിരുന്നു, എന്നാൽ മോശം കാലാവസ്ഥ കാരണം ബോംബർ മറ്റൊരു പ്രധാന വ്യവസായ നഗരമായ നാഗസാക്കിയിലേക്ക് തിരിച്ചുവിടുകയാണുണ്ടായത്. പ്രാദേശിക സമയം രാവിലെ 11:02 ന്,”ഫാറ്റ് മാൻ” ഒരു താഴ്‌വരയിൽ വീണ് പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. ഇത് ഹിരോഷിമയെ അപേക്ഷിച്ച് നാശത്തിൻ്റെ വ്യാപ്തി ഒരു പരിധിവരെ പരിമിതപ്പെടുത്തി.

ഹിരോഷിമയിൽ ബോംബ് സ്ഫോടനത്തെത്തുടർന്ന് ഉണ്ടായ അഗ്നിബാധയിൽ ഉടനടി ഏതാണ്ട് 80000 പേർ കൊല്ലപ്പെട്ടുവെന്നാണ് കണക്ക്. പരിക്കുകളും റേഡിയേഷൻരോഗങ്ങളും മൂലം കൂടുതൽപേർ പിന്നീട് മരിച്ചു. 1945 അവസാനത്തോടെ മൊത്തം മരണങ്ങൾ 140,000 ആയി. അണുബോംബ് സ്‌ഫോടനത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടവർക്ക് ഗുരുതരമായ പൊള്ളൽ, റേഡിയേഷൻ വിഷബാധ, ക്യാൻസർസാധ്യത എന്നിവ ഉൾപ്പെടെയുള്ള ദീർഘകാലപ്രത്യാഘാതങ്ങൾ അനുഭവപ്പെട്ടു. ഏകദേശം 40,000-75,000 ഇടയിൽ ആളുകൾ നാഗസാക്കിയിലും ഉടനടി മരിച്ചുവെന്നാണ് കണക്ക്. 1945 അവസാനത്തോടെ മൊത്തം മരണങ്ങൾ ഏകദേശം 70,000-80,000 ആയി. ഇവരിൽ പലരും സാധാരണക്കാരായിരുന്നു, അതിജീവിച്ചവർ ഹിരോഷിമയിൽ പോലെ ദീർഘകാല ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങൾ അഭിമുഖീകരിച്ചു.

ഹിരോഷിമയിലെയും നാഗസാക്കിയിലെയും അണുബോംബ് വർഷണത്തെ അതിജീവിച്ചവർ ജപ്പാനിൽ ഇപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട്. 2024 മാർച്ച് 31 വരെയുള്ള കണക്കനുസരിച്ച്, ഹിരോഷിമയിലെയും നാഗസാക്കിയിലെയും അണുബോംബ് സ്‌ഫോടനങ്ങളെ അതിജീവിച്ചവരായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട 106,825 പേരാണ് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതിജീവിച്ചവരിൽ ചിലർ ഔദ്യോഗിക “Atomic Bomb Survivor Certificate”-ന് അപേക്ഷിച്ചിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ അതിജീവിച്ചവരുടെ എണ്ണം കൂടാനും സാധ്യതയുണ്ട്.

ഈ പരിപ്രേക്ഷ്യത്തിൽ നിന്ന് വേണം 2024-ലെ നോബൽ സമാധാന പുരസ്കാരം നേടിയ “നിഹോൺ ഹിഡാങ്ക്യോ” എന്ന സംഘടനയെ കാണേണ്ടത്. പേരിലെ “നിഹോൺ” സൂചിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ 1956-ൽ ജപ്പാനിൽ സ്ഥാപിതമായ സംഘടനയാണ് “നിഹോൺ ഹിഡാങ്ക്യോ”. ലോകം ആണവ ആയുധങ്ങൾ കൂടാതെ ജീവിക്കണമെന്ന ലക്ഷ്യം കൈവരിക്കാനുള്ള അവരുടെ ശ്രമങ്ങൾക്കും, ആണവ ആയുധങ്ങൾ വീണ്ടും ഒരിക്കലും ഉപയോഗിക്കരുതെന്ന് സാക്ഷിമൊഴികൾ മുൻനിർത്തി സമർത്ഥിച്ചതിനുമുള്ള അംഗീകാരമെന്ന നിലയിലാണ് നൊബേൽ പുരസ്കാരസമിതി 2024-ലെ സമാധാനത്തിനുള്ള സമ്മാനം നിഹോൺ ഹിഡാങ്ക്യോയ്ക്ക് നൽകിയത്.

“ഹിബാകുഷകൾ” എന്ന് ജാപ്പനീസ് ഭാഷയിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ആണവവികിരണ അതിജീവിതരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ നിഹോൺ ഹിഡാങ്ക്യോ നിരന്തരം ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അവരിൽ പലരും റേഡിയേഷനുമായുള്ള സമ്പർക്കം മൂലം ദീർഘകാല രോഗങ്ങളും വൈകല്യങ്ങളും അനുഭവിക്കുന്നവരാണ്. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തെ-ത്തുടർന്ന് ഏഷ്യയിലുടനീളം നിരവധി ഹിബകുഷകൾ ചിതറി-ക്കിടന്നതിനാൽ, ജപ്പാനിലും വിദേശത്തും അതിജീവിച്ചവർക്ക് നഷ്ടപരിഹാരം, മെഡിക്കൽ പരിചരണം, സാമൂഹിക-ക്ഷേമ ആനുകൂല്യങ്ങൾ എന്നിവ നല്കാൻ ഈ സംഘടന നിരന്തരം ഇടപെടുന്നു. നിഹോൺ ഹിഡാങ്ക്യോയുടെ കേന്ദ്രദൗത്യങ്ങളിലൊന്ന് ആണവായുധങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും നിർത്തലാക്കുന്നതിന് വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുക എന്നതാണ്. ആണവായുധങ്ങളുടെ അസ്തിത്വം മനുഷ്യരാശിയുടെ നിലനിൽപ്പിന് ഭീഷണിയാണെന്ന് സംഘടന വിശ്വസിക്കുന്നു. ആണവായുധങ്ങളുടെ കൂടിവരുന്ന വികസനം, വ്യാപനം, പ്രയോഗസാധ്യത എന്നിവ തടയാൻ സംഘടന അശ്രാന്തമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. ഹിരോഷിമയിലെയും നാഗസാക്കിയിലെയും ഭീകരത മറ്റാരും അനുഭവിക്കരുത് എന്ന ബോധ്യത്തോടെ ആണവായുധങ്ങളില്ലാത്ത ഒരു ലോകത്തിനായി സംഘടന മുന്നോട്ട് പോകുകയാണ്.

എന്നാൽ ഹിരോഷിമയിലും നാഗസാക്കിയിലും നടന്ന ദുരന്തസംഭവങ്ങൾ ആണവായുധശേഷി കൈവരിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് മറ്റ് രാജ്യങ്ങളെ പിന്തിരിപ്പിച്ചില്ലെന്നതാണ് ദുഖകരമായ വസ്തുത. അമേരിക്കയെ പിന്തുടർന്ന്, അന്നത്തെ സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ 1949-ൽ ആണവായുധം പരീക്ഷിക്കുകയും രണ്ടാമത്തെ ആണവശക്തിയായി മാറുകയും ചെയ്തു. തുടർന്ന് യുകെ (1952), ഫ്രാൻസ് (1960), ചൈന (1964), ഇന്ത്യ (1974), പാകിസ്ഥാൻ (1998) എന്നീ രാജ്യങ്ങളും അണുപരീക്ഷണം വിജയകരമായി നടത്തി ആണവശക്തികളായി. എങ്കിലും ആണവായുധങ്ങൾ കൈവശം ഉള്ളതായി ഔദ്യോഗികമായി അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നത് അമേരിക്ക, ചൈന, ഫ്രാൻസ്, യുകെ, റഷ്യ, എന്നീ അഞ്ച് രാജ്യങ്ങളെയാണ്. ഈ അഞ്ച് രാജ്യങ്ങൾ ചേർന്ന് ആണവശക്തി തങ്ങളിൽ മാത്രമായി നിലനിർത്തുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ Non-Proliferation Treaty (NPT) എന്നൊരു ഉടമ്പടി ഉണ്ടാക്കിയെങ്കിലും ഇന്ത്യയും തുടന്ന് പാകിസ്താനും അണുപരീക്ഷണം നടത്തിയതോടെ ആ ഉടമ്പടിയുടെ പ്രസക്തി ഇല്ലാതായി. പിന്നീട് ഇസ്രായേലും ഉത്തര കൊറിയയും, പ്രഖ്യാപിതമായല്ലെങ്കിലും, ആണവ ശക്തികളാവുന്ന കാഴ്ചയാണ് നാം കണ്ടത്. ഇറാൻ്റെ പക്കൽ ഇപ്പോൾ ബോംബ് ഇല്ലെങ്കിലും, ആ രാജ്യവും ഒരു സജീവ ആണവപദ്ധതി പിന്തുടരുന്നതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.

2024 മാർച്ചിലെ കണക്കനുസരിച്ച് ലോകത്തിലെ ആണവായുധ പ്രയോഗ-വികിരണ ശേഷിയുള്ള രാജ്യങ്ങൾക്ക് മൊത്തം 12,100 ആണവായുധങ്ങൾ ഉണ്ട്. ഇതിൽത്തന്നെ 90 ശതമാനത്തിലധികം ആയുധങ്ങളും അമേരിക്കയുടെയും റഷ്യയുടെയും പക്കലാണുള്ളത്.

2017-ൽ സമാധാനിത്തുള്ള നൊബേൽ പുരസ്‌കാരം നേടിയ International Campaign to Abolish Nuclear Weapons (ICAN) എന്ന സംഘടനയുടെ കണക്കനുസരിച്ച് 5889 പോർമുനകളുമായി റഷ്യയാണ് ഒന്നാം സ്ഥാനത്ത്. 5224 പോർമുനകളുമായി അമേരിക്ക രണ്ടാം സ്ഥാനത്തുണ്ട്. ചൈനയുടെ പക്കൽ 410 പോർമുനകളാണുള്ളത്. ഫ്രാൻസ് 290, യൂകെ 225, പാക്കിസ്ഥാൻ 170, ഇന്ത്യ 164, ഇസ്രായേൽ 90, ഉത്തരകൊറിയ 30, എന്നിങ്ങനെയാണ് മറ്റ് രാജ്യങ്ങളുടെ കണക്ക്. ഇതൊന്നും അതാത് രാജ്യങ്ങൾ ഔദ്യോഗികമായി പ്രഖ്യാപിച്ച കണക്കുകൾ അല്ലെന്ന് ഓർക്കണം.

യുദ്ധേതര ആണവ അപകടങ്ങൾ: ഒരു വശത്ത്, ആണവായുധപ്രയോഗത്തിന്റെ ഭീഷണി നിലനിൽക്കുമ്പോൾ തന്നെ, മറുവശത്ത് ആണവനിലയങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ആണവവ്യാപനത്തിൻ്റെ ഭീഷണിയും നിലനിൽക്കുന്നു. എന്തൊക്കെ സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും അതൊന്നും നൂറുശതമാനം ഉറപ്പ് നൽകുന്നവയല്ലെന്ന് താഴെ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന അപകടങ്ങൾ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.

ത്രീ മൈൽ ഐലൻഡ് അപകടം: പെൻസിൽവാനിയയിലെ ഹാരിസ്ബർഗിന് സമീപം, ത്രി മൈൽ ഐലൻഡ് ആണവ നിലയത്തിലെ യൂണിറ്റ് 2 റിയാക്ടറിൽ ഭാഗികമായി സംഭവിച്ച ആണവ melt-down ആണ് ത്രീ മൈൽ ആണവ അപകടം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്. 1979 മാർച്ച് 28-നു പുലർച്ചെ 4:00 മണിക്ക് ഈ അപകടം ആരംഭിക്കുകയും പരിസര പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് ആണവവാതകങ്ങളും ആണവഅയോഡിനും പുറത്തുവിടുകയും ചെയ്തു. ഇത് യുഎസിലെ വാണിജ്യ ആണവ നിലയങ്ങളുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ഗുരുതരമായ അപകടമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. International Nuclear Event Scale-ൽ Level-5 എന്നാണ് ഈ അപകടം rate ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്.

ചെർണോബിൽ അപകടം: 1986 ഏപ്രിൽ 26-ന് ഇന്നത്തെ ഉക്രൈനിലെ (അന്നത്തെ സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ) പ്രിപ്യാറ്റ് നഗരത്തിന് സമീപമുള്ള ചെർണോബിൽ ആണവ നിലയത്തിലെ നമ്പർ 4 റിയാക്ടറിൽ സംഭവിച്ച സ്ഫോടനത്തോടെ ആരംഭിച്ചു. കറണ്ടില്ലാത്ത സാഹചര്യം ഉണ്ടായാൽ റിയാക്ടർ തണുപ്പിക്കുന്നത് എങ്ങനെ നടക്കുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനായി നടത്തിയ പരീക്ഷണമായിരുന്നു സ്‌ഫോടനത്തിന് കാരണം. റിയാക്ടറിന്റെ ശേഷി ആകസ്മികമായി കുറഞ്ഞിട്ടും, ഓപ്പറേറ്റർമാർ പരീക്ഷണം തുടരുകയും, ഡിസൈൻ പിഴവുകളുടെ കാരണത്താൽ, ആ സാഹചര്യത്തിൽ റിയാക്ടർ അടച്ചുപൂട്ടാനുള്ള ശ്രമം വലിയ ഒരു വൈദ്യുതി വർദ്ധനവിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതു മൂലം റിയാക്ടറിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞു, തണുപ്പിക്കൽ ദ്രവ്യം നഷ്ടപ്പെട്ടു, ഇതുവഴി ഉണ്ടായ വാതക സ്ഫോടനങ്ങളും വികിരണവും റിയാക്ടർ തകർന്നുപോകാൻ ഇടയാക്കി. തുടർന്ന് റിയാക്ടർ കോറിൽ ഉണ്ടായ തീപിടിത്തം സോവിയറ്റ് യൂണിയനും യൂറോപ്പും മുഴുവൻ ആണവ ദ്രവ്യങ്ങൾ വ്യാപിപ്പിച്ചു. അപകടം നടന്ന 36 മണിക്കൂറിനുശേഷം 10 കിലോമീറ്റർ ചുറ്റളവ് വികിരണ ബാധിത മേഖലയായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടു. പിന്നീട് വികിരണ മേഖല 30 കിലോമീറ്റർ വരെ വ്യാപിപ്പിച്ചു. ഈ ദുരന്തത്തെ തുടർന്ന് ഏതാണ്ട് 68,000 പേർ കുടിയൊഴിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ഇത് ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും മോശം ആണവ ദുരന്തമായും ഏറ്റവും ചെലവേറിയ ദുരന്തമായും തുടരുന്നു. ഈ ദുരന്തത്തിന്റെ വ്യാപനം തടയാൻ ഏകദേശം 700 ബില്യൺ യുഎസ് ഡോളർ ചെലവായതായാണ് കണക്ക്. International Nuclear Event Scale-ൽ പരമാവധി ഗുരുതരാവസ്ഥ സൂചിപ്പിക്കുന്ന Scale 7-ലാണ് ഈ ദുരന്തം രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. ഈ scale-ൽ എത്തുന്ന) എത്തുന്ന വെറും രണ്ട് ആണവ അപകടങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് ചെർണോബിൽ അപകടം; മറ്റൊന്ന് 2011 ലെ ഫുകുഷിമ ആണവ അപകടമാണ്.

ഹുകുഷിമ അപകടം: 2011-ലെ സുനാമിയെ തുടർന്ന് മാർച്ച് 11 ന് ജപ്പാനിലെ ഫുകുഷിമയിലെ ഓക്കുമയിൽ സ്ഥിതിചെയ്തിരുന്ന Daiichi ആണവനിലയത്തിലുണ്ടായ വലിയ അപകടമാണ് ഫുകുഷിമ ആണവ അപകടം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്. അപകടത്തിന്റെ പ്രാഥമിക കാരണം 2011ലെ തോഹോകു ഭൂകമ്പവും സുനാമിയും ആയിരുന്നു. അപകടം മൂലം വൈദ്യുതിവിതരണശൃംഖല തകരാറിലായി, നിലയത്തിലെ മിക്ക ബാക്കപ്പ് ഊർജസ്രോതസുകളും തകർന്നു. തുടർന്ന് നിലയത്തിലെ റിയാക്ടറുകൾ അടച്ചുപൂട്ടിയതിനു ശേഷം അവയെ ഉചിതമായി തണുപ്പിക്കാനായുള്ള ശേഷി കൂടി നഷ്ടപ്പെടുകയും പരിസര പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് ആണവദ്രവ്യങ്ങളുടെ വികിരണം സംഭവിക്കുകയും ചെയ്തു. International Nuclear Event Scale-ൽ പരമാവധി ഗുരുതരാവസ്ഥ സൂചിപ്പിക്കുന്ന Scale 7-ലാണ് ഫുകുഷിമ ദുരന്തം രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.

രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തോടനുബന്ധിച്ച് അമേരിക്ക ഹിരോഷിമയിലും നാഗസാക്കിയിലും നടത്തിയ ആണവ ബോംബാക്രമണങ്ങൾ ആധുനിക ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും നിർണായകവും വിനാശകരവുമായ സംഭവങ്ങളുടെ മുൻപന്തിയിൽ നിൽക്കുന്നവയാണ്. മുമ്പ് സങ്കൽപ്പിക്കുകയോ സ്വപ്നത്തിൽപ്പോലും കാണുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത ദാരുണ ദൃശ്യങ്ങൾക്കും അനുഭവങ്ങൾക്കും നശീകരണത്തിനുമാണ് ലോകസമൂഹം ആ ദിവസങ്ങളിൽ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചത്. 80 വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഇപ്പോഴും മാനവസമൂഹം ആണവയുദ്ധ ഭീഷിണിയിൽ നിന്ന് മോചിതമായിട്ടില്ല എന്ന യാഥാർഥ്യം ബാക്കി നിൽക്കുന്നു. അതോടൊപ്പം ആണവനിലയങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള അപകടഭീഷിണിയും നിലനിൽക്കുന്നു. എങ്കിലും കഴിഞ്ഞ കാൽ നൂറ്റാണ്ടിനുള്ളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ട ആണവരാജ്യങ്ങളൊന്നും പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തിയിട്ടില്ലെന്നത് ആശ്വാസം പകരുന്ന കാര്യമാണ്. ഉത്തര കൊറിയ മാത്രമാണ് ഇതിനൊരു അപവാദം.

ഈ നൊബേൽ പുരസ്‌കാരം ആണവരഹിതലോകം എന്ന ലക്ഷ്യം കൈവരിക്കുന്നതിന് കൂടുതൽ ശക്തമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ “നിഹോൺ ഹിഡാങ്ക്യോ” എന്ന സംഘടനയ്ക്ക് കൂടുതൽ ആത്മവിശ്വാസവും പ്രചോദനവും നൽകുമെന്ന് നമുക്ക് പ്രതീക്ഷിക്കാം.

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

അനുനിമിഷം ഓരോന്ന് നമുക്കിടയിൽ നിന്ന് കാണാതെപോകുന്നുണ്ട്. ജീവിതാവേഗത്തിനിടയിൽ നാമതറിയുന്നില്ലെന്നുമാത്രം. ചില പക്ഷികൾ, ചില മൃഗങ്ങൾ, ചില പെരുമാറ്റങ്ങൾ, പ്രകൃതിയുടെ ചില നേർമ്മകൾ, ചില കവനരീതികൾ, സ്പർശനശാസ്ത്രത്തിലെ അതിഗൂഢമായ ചുരുക്കെഴുത്തുകൾ, പ്രണയം നിറച്ചുവച്ച സമുദ്രത്തോളം പോന്ന ഭരണികൾ, കൈപ്പടകൾ, വിളിപ്പേരുകൾ, കാത്തുനിൽപ്പിടങ്ങൾ, നരകത്തീയോളം ഉരുക്കമുള്ള പ്രതീക്ഷകൾ, ചിലരുചികൾ, കൊഞ്ചലുകൾ, വല്ലപ്പോഴും മാത്രം പൂവിടുമായിരുന്ന ചില ഇല്ലാവള്ളികൾ, മഞ്ഞയുടെ ഉദ്യാനത്തിൽ മുറിഞ്ഞുവീണ വിൻസൻ്റിൻ്റെ ഇടത്തേച്ചെവി,ഓടാമ്പലിടാത്ത പ്രലോഭനങ്ങളുടെ മുറികൾ, ചില ചിറകടികൾ,
സ്നേഹമെന്നു നാം പേരിട്ട ചില ദ്വീപുകൾ ഒക്കെ ഒരു തെളിവും ശേഷിപ്പിക്കാതെ ഇല്ലാതാകുന്നുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ഞാനും നിങ്ങളും അപ്രത്യക്ഷരാകും. ഒരു തൂവൽപോലും ശേഷിക്കാതെ. ഒരു തെളിവും ശേഷിപ്പിക്കാതെ. വായനാശേഷം ഒരു സെൻകഥ മാഞ്ഞുപോകും പോലെ അത്ര സാധാരണമായി!

പ്രാചീനകാലത്ത് ഒറ്റക്കൊമ്പുള്ള കുതിരകളുണ്ടായിരുന്നു. നോഹയുടെ പ്രളയപെട്ടകത്തിൽ കയറാൻ ഓടിയെത്തിയ ഒറ്റക്കൊമ്പൻ കുതിര (Unicorn) യുടെ ഒരാണും പെണ്ണും ഇത്തിരിവൈകിപ്പോയി.

പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും മഴകൊണ്ട് നിൽക്കക്കള്ളിയില്ലാതെ നോഹ പെട്ടകത്തിൻ്റെ വാതിലടച്ചുപൂട്ടി യാത്രതുടങ്ങിയിരുന്നു.

The Ark started movin’, it drifted with the tide,
Them Unicorns looked up from the rock and they cried,
And the waters came down and sorta floated them away,
That’s why you’ll never see a Unicorn, to this very day.

അതോടെ ഒറ്റക്കൊമ്പൻകുതിരകളുടെ വംശം ലോകത്തില്ലാതായി. എന്നാലും നാടോടിക്കഥകളുടെയും കവിതകളുടെയും അനുസ്യൂതമായ ഊർജ്ജപ്രവാഹത്തിൽ അവർ ഇടയ്ക്കിടെ നമുക്കിടയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാറുണ്ട്.

“എൻ്റെ മോഹങ്ങളും ആസക്തികളും
ഉന്മാദങ്ങളുമൊക്കെ ഒറ്റക്കൊമ്പൻ കുതിരേ നിൻ്റെ മേലിരുന്ന് അശ്വമേധത്തിനിറങ്ങുന്നു”
(ലോപമുദ്ര )

ഇനി നമുക്കിടയിൽ നിന്ന് കാണാതായ കഴുകന്മാരെപ്പറ്റി കേൾക്കുക. മലയാളിക്ക് അത്രകണ്ട് പരിചിതമാകാനിടയില്ലാത്ത പക്ഷിവർഗ്ഗമാണത്. പ്രകൃതിയുടെ ശുചീകരണപ്പക്ഷികളാണവർ. ജയമോഹൻ നൂറുസിംഹാസനത്തിൽ വിവരിച്ച നായാടിജീവിതം പോലെ, പക്ഷിപ്പറക്കലിൻ്റെ മുഖ്യആകാശങ്ങളിൽ നിന്നും വെട്ടത്തിൽ നിന്നും വെട്ടിമാറ്റിനിർത്തപ്പെട്ട പറവവർഗ്ഗം. ബഹിഷ്ക്കരിക്കപ്പെട്ടവൻ്റെ ഇടങ്ങളായ വെളിമ്പറമ്പുകളിലെ മരങ്ങളിലാണ് അവ ചേക്കയൊരുക്കുന്നത്. കഴുകുകൾ പക്ഷിവർഗവരേണ്യരായ ഗരുഡൻ്റെ ചാർച്ചക്കാരാണ്. “ഈ തറവാടിത്ത ഘോഷണം പോൽ വൃത്തികെട്ടതൊന്നുമില്ല പാരിൽ” എന്ന് ഇടശ്ശേരി പാടുന്നതിന് എത്രയോ ജന്മദൂരങ്ങൾക്കകലെത്തന്നെ കഴുകുകൾ ആ നേര് തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഗ്രാമത്തിലെ വെളിമ്പറമ്പുകളിലും എത്താക്കാടുകളിലും ശവഭോജനം നടത്തിയും അലസം ചെറിയൊരുയരത്തിൽ പറന്നുതാണും സൂചിമുഖമുള്ള ഒരു ശബ്ദത്തിൽ ഒച്ചയിട്ടും അവർ ഈ ബഹിഷ്കൃതജീവിതം ആഘോഷിച്ചു.

പക്ഷേ മായന്മാരുടെയും ചില ആഫ്രിക്കൻ ഗോത്രവർഗ്ഗക്കാരുടെയും കഥകളിൽ അവയ്ക്ക് ഇഹപരലോകങ്ങൾക്കിടയിലെ വാതിൽസൂക്ഷിപ്പുകാരൻ എന്ന പദവി കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. പാഴ്സികൾ പണ്ടൊക്കെ മരിച്ചവരുടെ ശരീരങ്ങൾ ജനപഥങ്ങളിൽ നിന്ന് വിദൂരസ്ഥമായ പർവ്വതപ്രദേശങ്ങളിൽ മറവുചെയ്യാതെ ഉപേക്ഷിച്ചിരുന്നു. മരണാനന്തരകർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന പുരോഹിതന്മാരെപ്പോലെ അന്നേരം കഴുകുകൾ പറന്നിറങ്ങും! മനുഷ്യന് അശ്രാവ്യമായ പക്ഷിമന്ത്രങ്ങൾ കൊണ്ട് പരേതനെ പരലോകത്തിൻ്റെ പാലം കടത്തിവിടുന്നത് അവരാണ്.

ഞാനവയെ അടുത്തു നിരീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതൊരു യാദൃച്ഛികതയിൽ നിന്ന് തുടങ്ങിയതാണ്. വണ്ടി കേടായി വഴിയിലകപ്പെട്ട ഞങ്ങൾ തെല്ലകലെ കഴുകുകളുടെ ഒരു വലിയ സമ്മേളനസ്ഥലം കണ്ടു. തദ്ദേശീയർ ചത്തുപോയ മൃഗങ്ങളെ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന ഇടം അതിനടുത്തെവിടെയോ ആയിരുന്നു. വേനൽക്കാലമായതിനാൽ ചോരൽ നദി മിക്കവാറും വറ്റിവരണ്ടു കിടന്നിരുന്നു. നദിയുടെ ഉരുളൻകല്ലുകൾ നിറഞ്ഞ ഇരുകരകളിലും നിഗൂഢമായ വനങ്ങളാണ്. വേനലിൻ്റെ ചിറ്റംകൊണ്ട് ഇലപൊഴിഞ്ഞ മരങ്ങളുടെ ചില്ലകളിൽ ഒരു ദാലിച്ചിത്രം പോലെ നൂറുകണക്കിന് കഴുകുകൾ കാണപ്പെട്ടു. എനിക്ക് വല്ലാതെ പേടി വന്നു. ഡ്രൈവറായ ലഖൻലാൽ എന്നെയാശ്വസിപ്പിച്ചു.

“സാഹിബ്, ഇവർ പാവങ്ങളാണ് പക്ഷികൾക്കിടയിലെ തോട്ടിപ്പണിക്കാരാണിവർ. ഗ്രാമീണരുപേക്ഷിക്കുന്ന മൃഗശവങ്ങളാണ് ഇവരുടെയാഹാരം ! പക്ഷേ ഇവർക്ക് ചെറുപ്പമാകാനുള്ള വഴിയറിയാം!” ഞാൻ കാതു കൂർപ്പിച്ചു.

“ചെറുപ്പമാകാനുള്ള വഴിയോ ?” ഞാൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

“അതേ സാഹിബ്, സ്വയം ചെറുപ്പമാകാനുള്ള വിദ്യ ഇവർക്ക് ദൈവം പറഞ്ഞുകൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.
പ്രായമാകുന്ന കഴുകന്മാർ ഒറ്റപ്പെട്ട സ്ഥലങ്ങളിൽ ചെന്നിരുന്ന് തൻ്റെ പഴകിപ്പൂതലിച്ച തൂവലുകളും ചുണ്ടും നഖവുമൊക്കെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയും. പിന്നെ നവയൗവനത്തിൻ്റെ പൊതിച്ചിലുമായി തിരിച്ചുവരും. ഇവർക്ക് മനുഷ്യനെക്കാൾ ആയുർദൈർഘ്യമുണ്ട്.” ഞാൻ നടുങ്ങിപ്പോയി.

പുത്രനോട് യൗവനം ഇരന്നുവാങ്ങിയ ഭോഗാസക്തനായ യയാതിയെ ഞാനോർത്തു. ഒപ്പം പണ്ടെന്നോ വായിച്ച വേദപുസ്തകഭാഗവും !

“നിൻ്റെ യൗവനം കഴുകൻ്റേതുപോലെ നവീകരിക്കപ്പെടാന്‍വേണ്ടി, നിൻ്റെ ജീവിതകാലമത്രയുംനിന്നെ സംതൃപ്‌തനാക്കുന്നു.” (സങ്കീർത്തനം 103:5)

രാമായണത്തിലാകട്ടെ സീതാന്വേഷണത്തിൻ്റെ ഗതിയെത്തന്നെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് രണ്ടു കഴുകന്മാരാണ്.

അങ്ങനെ വേദപുരാണങ്ങളിൽ അടയാളം കൊണ്ട, യൗവ്വനത്തിൻ്റെ ജനിതകസൂത്രമറിയാവുന്ന ആ പക്ഷികളോട് എനിക്ക് കടുത്തആരാധന തോന്നി. ഞാനവയെ നോക്കിനിന്നു.

മനുഷ്യമനസ്സിൻ്റെ ദുർഗ്രഹതയെപ്പറ്റി കഴുകുകൾ കേട്ടറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു, എനിക്കു വെട്ടപ്പെടാതെ കൂട്ടത്തോടെ അവർ പറന്നുപൊങ്ങിയകന്നു !

ഇത് തൊണ്ണൂറുകളുടെ മദ്ധ്യത്തിലെ കാര്യമാണ്. അന്ന് എട്ടുകോടിയോളമായിരുന്നു ഇന്ത്യയിലെ കഴുകുകളുടെ എണ്ണം. പെട്ടെന്ന് അവരെ കൂട്ടത്തോടെ കാണാതായി. അനേകർ നിറഞ്ഞാടിയ ഒരിടത്തെ രംഗശൂന്യതപോലെ അതെന്നെ വല്ലാതെ അമ്പരപ്പിക്കുന്നു.

ഇന്നത്തെ കണക്കനുസരിച്ച് അയ്യായിരത്തിനു മേൽ മാത്രമാണ് അവരുടെ എണ്ണം. അതും ഉൾവനങ്ങളിലെവിടെയൊക്കെയോ ആണ്. ഈ കൂട്ടമരണത്തിൻ്റെ കാരണം കൂടി കേൾക്കണ്ടേ ? കന്നുകാലികളുടെ പനിയ്ക്ക് അവയുടെ ഉടമസ്ഥർ കൊടുക്കുന്ന മരുന്നുകൾ! അവ ജഡഭോജികളായ കഴുകുകളുടെ ചാവുനിലമായിത്തീരുന്നു. ഒരു കൂട്ടർക്കുള്ള മരുന്ന് മറ്റൊരു കൂട്ടർക്ക് വിഷമായി മാറുന്ന പ്രകൃതിനിയമത്തിൻ്റെ നേരമ്പോക്ക് …

നമ്മുടെ ചുറ്റുവട്ടത്തിലെ ചില വർത്തമാനങ്ങളൊഴിച്ച് മറ്റൊന്നും നാമറിയുന്നതേയില്ല. കൂട്ടുകാരും പരിചിതരുമൊക്കെ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയശേഷം അപരിചിതമായ ജനലഴികൾ പിടിച്ചു പുറംലോകം നോക്കുന്നയാളിൻ്റെ ഏകാന്തതയെപ്പറ്റി എപ്പോഴെങ്കിലും ഓർത്തിട്ടുണ്ടോ? അയാളറിയുന്ന അകശൂന്യതയിൽ എപ്പോഴെങ്കിലും ഇറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ടോ? മുന്നൂറു കോടിയുണ്ടായിരുന്ന സഞ്ചാരികപോതങ്ങളിലെ, മാർത്തയെന്ന അവസാനത്തെ പക്ഷി സിൻസിനാറ്റിയിലെ സൂക്ഷിപ്പുശാലയിൽ മരണവും കാത്തിരുന്നപ്പോൾ അതിൻ്റെ മനസ്സിലുണ്ടായ ദാരുണ ഗതാഗതം എന്തായിരുന്നിരിക്കണം!

“… കൃഷ്ണമേഘസഞ്ചയം പോലെ
നിറവാനത്തിൻ നെഞ്ചിൽ സഞ്ചരിച്ചവർ ഞങ്ങൾ
കുറ്റിയറ്റല്ലോ ദയാഹീനരേ നിങ്ങൾക്കായി
അപ്പവും കിടക്കയും തീർക്കുവാനൊരു വംശം…”
(വിജയലക്ഷ്മി)

ഓഷ്വിറ്റ്സിലെ കോൺസൻട്രേഷൻ ക്യാമ്പിൽ ആയിരക്കണക്കിന് ചെരിപ്പുകളും കുടിവെള്ളപ്പാത്രങ്ങളും സൂക്ഷിച്ചുവച്ചിട്ടുണ്ട്. ചിലയാത്രികരുടെ യാനബാക്കിയാണത്. ഒരിടത്തു നിന്ന് അവർ മറ്റെങ്ങോട്ടോ യാത്രതിരിച്ചതാണ്. പക്ഷേ എങ്ങും എത്താനവർക്ക് കഴിഞ്ഞതേയില്ല. അവരെ ആ സ്റ്റേഷനിൽ ഇറക്കിവിട്ട ഹിറ്റ്ലറുടെ തീവണ്ടി ചരിത്രഗഹ്വരത്തിലൂടെ ചിന്നംവിളിച്ചോടുന്നത് ഞാൻ ഭീതിയോടെ കേട്ടുനിന്നു. അവിടെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന മൃതരുടെ പാദരക്ഷകളിൽ ഒരെണ്ണം നാലഞ്ചുവയസ്സുണ്ടായിരുന്ന ഒരു കുഞ്ഞിൻ്റേതായിരുന്നു. മറ്റുള്ള ചെരിപ്പുകൾ ചലനംനിർത്തിക്കഴിഞ്ഞിട്ടും അവൻ്റേതുമാത്രം ആ കണ്ണാടിക്കൂട്ടിൽ ഓടിക്കളിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നിച്ചു.

അവിടം വിട്ടിറങ്ങിയിട്ടും അവനെന്നെ പിന്തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. മനുഷ്യചരിത്രത്തിൻ്റെ ദുരൂഹമായ ഇടങ്ങൾ കാണുമ്പോൾ ഇതെന്താണിതെന്താണെന്ന് കൗതുകം പൂണ്ടവൻ ചോദിക്കുന്നു. മനുഷ്യൻ ജീവിയ്ക്കാനനുവദിക്കാതിരുന്നൊരു മനുഷ്യക്കുഞ്ഞിൻ്റെ കൗതുകങ്ങളാണവ.

എനിക്കതിന് കൃത്യമായൊരുത്തരം കൊടുക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. കാരണം ഞാനും ഏതോകാലത്ത് കാണാതെ പൊയ്പോയ ഒരാളാണല്ലോ !!

“നാം തന്നെയും മറ്റേതോ കാലത്ത്
കാണാതായിപ്പോയവരല്ലെന്ന് എന്താണുറപ്പ്?
-അതാ, കാണാതായവരുടെ അറിയിപ്പ്:
അത് എൻ്റെ ചിത്രം തന്നെ.
എനിക്ക് എന്നോ എന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു,
എൻ്റെ പ്രിയതമേ, നിനക്കുപോലും.”
(സച്ചിദാനന്ദൻ)

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

വാർദ്ധക്യം മനുഷ്യനെ ഒട്ടൊന്നുമല്ല നിസ്സഹായരാക്കുന്നത്. പഴയതിൽ നിന്നും കൂടുതലായി ഇന്ന് വാർദ്ധക്യം മലയാളികളെ നിസ്സഹായരും നിരാലംബരുമാക്കുന്നുണ്ട്… ജീവിതനിലവാരവും ഉപഭോഗ സംസ്കാരവും ഉയരുകയും എന്നാൽ സാമ്പ്രദായിക രീതികളെ ഒരളവുവരെ കൈവിടാൻ കഴിയാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥയാണ്
മുഖ്യകാരണം. വാർദ്ധക്യത്തെ ദുരിതമുക്തമാക്കാനും , ആയാസരഹിതമാക്കാനും , മാനസികോല്ലാസമുള്ളതാക്കാനും പറ്റിയ കേന്ദ്രങ്ങൾ ഉണ്ടാകുകയും അതിനുള്ള അവബോധം സമൂഹത്തിന് കൊടുക്കകയും ചെയ്യേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. പ്രത്യേകിച്ചു കുട്ടികൾ മറുനാടുകളിലേക്ക് ചേക്കേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ.

വാർദ്ധക്യത്തെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ ഒരുപാട് കാണുകയും കേൾക്കുകയും ചർച്ചചെയ്യുകയുമൊക്കെ ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണല്ലൊ. എന്നാൽ നമ്മളറിയാതെ നമുക്കൊപ്പം തന്നെ വളരുന്ന മറ്റൊന്നുണ്ട്. ജരാനരകളിലൂടെ പ്രകടമായില്ലെങ്കിലും ഓരോ മലയാളിയുടേയും ഉള്ളിൽ ജന്മനാ കുടി കൊള്ളുന്ന ഒന്ന്! അതാണ് അകാലവാർദ്ധക്യം!

നാം ശ്രദ്ധിക്കാതെ പോകുന്ന മറ്റൊരു യാഥാർത്ഥ്യം-മലയാളികൾ ഭൂരിഭാഗവും നാല്പതു കഴിയുമ്പോഴേക്കും വാർദ്ധക്യത്തിനെ വരവേൽക്കാൻ മാനസികമായി തയ്യാറായിട്ടുണ്ടായിരിക്കും. കുട്ടിത്തം, യുവത്വം, മധ്യവയസ്സ്, വാർദ്ധക്യം എന്നിങ്ങനെ പടിപടിയായി വളരേണ്ടതാണ് ജീവിതം. അതിൽ തന്നെ യുവത്വത്തിൽ നിന്ന് മധ്യവയസ്സിലേക്കും, മധ്യവയസ്സിൽ നിന്ന് വാർദ്ധക്യത്തിലേക്കുമുള്ള ദൈർഘ്യം കൂടുതലായിരിക്കും. പക്ഷെ മധ്യവയസ്സിൽ നിന്ന് അതിവേഗം വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് മാനസികമായെങ്കിലും ചാടുന്നവരുണ്ട്. അപൂർവ്വമായി യുവത്വത്തിൽ നിന്നും! പ്രായമായ ചിലരെ കാണുമ്പോൾ നമ്മൾ അത്ഭുതത്തോടെ പറയാറുണ്ട്. “ഇദ്ദേഹത്തിനെ എൻ്റെ കുട്ടിക്കാലം തൊട്ടേ ഞാൻ ഈ രൂപത്തിലാണ് കണ്ടിട്ടുള്ളത് എത്ര പ്രായമുണ്ടായിരിക്കുമെന്നോ!” അയാളുടെ പ്രായം സ്വാഭിവകമായി വരുന്നതാണ്. പക്ഷെ അയാൾ പോലുമറിയാതേ പണ്ടേ അയാളെ അകാല വാർദ്ധക്യം ബാധിച്ചിരുന്നതാണ് നമ്മൾ കുട്ടിക്കാലത്ത് കണ്ട ആ വയസ്സൻ രൂപം…

ചിലർക്ക് ചെറുപ്പത്തിലേ കണ്ണാടി നോക്കാൻ പോലും വിമുഖതയായിരിക്കും. സ്ത്രീകളാണ് കൂടുതലും അകാല വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് വേഗത്തിൽ നടന്നു പോകുന്നത്. ഞങ്ങളുടെയൊക്കെ സമയത്തെ വിവാഹപ്രായം പരമാവധി ഇരുപതായിരുന്നു. അതിൽ മുസ്ലിം പെൺകുട്ടികൾ പതിനാറുതൊട്ടും അതിന് മുമ്പും വിവാഹിതരായിരുന്നു. ഇന്നത് 25 – 30വരെയൊക്കെ എത്തിയിരിക്കുന്നു , വിവാഹമേ വേണ്ടെന്ന് തീരുമാനിക്കാൻ കഴിയുന്നു എന്ന സ്വാഗതാർഹമായ മാറ്റമൊക്കെ വന്നിരിക്കുന്നു. എന്നാലും വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് നാലഞ്ച് വർഷത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ സന്തോഷത്തിൻ്റെ തീവ്രത കുറഞ്ഞു വരുന്നതായിട്ടും ഫോക്കസ് കുട്ടികളിലേക്കും ജോലിയിലേക്കും കുടുംബത്തിലേക്കും തിരിയുന്നതായിട്ടുമാണ് കാണുന്നത്.

നേരത്തേതന്നെ തുടങ്ങുന്നതും ദീർഘവുമായ വൈവാഹിക ജീവിതത്തിൻ്റെ പിരിമുറുക്കങ്ങളും ദുരിതങ്ങളും സ്ത്രീകളെ വേഗത്തിൽ മടുപ്പിൻ്റെതായ നിസ്സംഗാവസ്ഥയിലേക്കെത്തിക്കുന്നു.
വിവാഹത്തോടെ സ്വന്തം പരിസരങ്ങളിൽ നിന്ന് പറിച്ചു നടുന്നതോടെത്തന്നെ സ്ത്രീകൾ മുരടിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. തുടർന്ന് പുതിയ അന്തരീക്ഷത്തിൽ വളർന്നുവരാനുള്ള വെള്ളവും വളവും പാരമ്പര്യവും മാമൂലും , അടക്കവും ഒതുക്കവും പറഞ്ഞ് അവൾക്ക് നിഷേധിക്കുന്നതോടെ മുരടിപ്പ് പൂർണ്ണമാകുകയാണ്.
കുട്ടികളുണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞാൽ കുറേ കാലത്തേക്ക് മുമ്പോട്ട് പായുന്ന കുതിരയേപ്പോലെ നിർത്താതെയുള്ള ഓട്ടമാണ്. വരുമാനം കുറഞ്ഞ ജോലിയുള്ള സ്ത്രീയാണെങ്കിൽ പിന്നെ ശ്വാസംവിടാൻ പോലും സമയം കാണില്ല. ഇതിനിടയിൽ എന്തെങ്കിലും വിനോദത്തിന് അവസരം കിട്ടിയാൽപ്പോലും ശരിക്കൊന്നാസ്വദിക്കാൻ കഴിയാതെ ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്കാഭാരത്തോടെ ജീവിതം തള്ളി നീക്കപ്പെടുന്നു.

ഇനി എവിടെയെങ്കിലും കുടുംബത്തോടൊപ്പം വിനോദയാത്ര പോകുകയാണെങ്കിൽ,ഭാര്യ അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് എല്ലാവർക്കും ഭക്ഷണപ്പൊതി കെട്ടി ചുക്കുവെള്ളം വരെ കുപ്പിയിലാക്കി , എല്ലാവർക്കുമുള്ള ഡ്രസ്സ് നേരത്തേ കഴുകി റെഡിയാക്കി, തിരിച്ചു വന്നാൽ കുട്ടികളെ സ്കൂളിൽ വിടാനുള്ളതും ഒരുക്കി ഹോം വർക്കും ചെയ്യിപ്പിച്ച് വയ്ക്കണം . എല്ലാം തീർത്ത് ശരിക്കൊന്നുറങ്ങാൻ പോലും കഴിയാതെ അതി കഠിനമായ ക്ഷീണത്തോടെ യാത്രക്ക് വരുന്ന ഭാര്യയോട് “കാശ് മുടക്കി എവിടേലും കൊണ്ടോകാമെന്ന് വച്ചാൽ ഇഴഞ്ഞ് വലിഞ്ഞ്… ഇതിനെയൊക്കെ കൊണ്ടുവന്ന എന്നെ വേണം തല്ലാൻ ” എന്ന ശാപവാക്കും കേൾക്കണം… വീണ്ടും ഇതാവർത്തിക്കുമ്പോൾ “നിങ്ങള് പോയ്ക്കോ ഞാനില്ല” എന്നവൾ പറയും!..

ഈയിടെ ഒരു സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞത്.
“ഓഫീസിൽ നിന്ന് ടൂറു പോകാൻ ഉത്സാഹിക്കുന്നത് പെണ്ണുങ്ങളാണ്. എന്നാൽ എവിടെയെങ്കിലും പോയാൽ ഒരെണ്ണത്തിനും നടക്കാനും മലകേറാനും ഒന്നും വയ്യ, മുട്ടുവേദന,കാലുവേദm എന്നും പറഞ്ഞ് പാതിവഴിയിൽ നിൽക്കും. എല്ലാത്തിനും കിളവി വൈബാണ്” എന്നാണ് . ശരിയാണ്. ജോലിയുള്ള സ്ത്രീകൾ പോലും ആരോഗ്യം നന്നാക്കി വെക്കാൻ ശ്രദ്ധിക്കാറില്ല. അവരറിയാതെ അവർ വാർദ്ധക്യത്തെ സ്വീകരിക്കാനൊരുങ്ങുകയാണ്.
റിട്ടയറായിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അതിലേക്കൊരു എടുത്തു ചാട്ടമാണ്….

കുട്ടികളുടെ വിവാഹം കഴിയുന്നതോടെ വിശ്രമിക്കാം എന്നു ചിന്തിക്കുമ്പോഴേക്കും അടുത്ത ഘട്ടം തുടങ്ങുകയായി.അവരുടെ പ്രസവങ്ങൾ, പേരക്കുട്ടികളെ നോക്കൽ തുടങ്ങി പുതിയ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ. അന്യ നാടുകളിൽ പോയി മക്കളുടെ പ്രസവമെടുക്കൽ, കുട്ടികളെ നോക്കൽ എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തുമ്പോഴേക്കും ആരോഗ്യവും നശിച്ച്, സാമ്പത്തികാവസ്ഥയും ശോഷിച്ച് ചികിത്സിക്കാൻ പണമില്ലാതെ, ശുശ്രൂഷിക്കാൻ ആളില്ലാതെ നരകിക്കേണ്ടി വരുന്നു. 60 വയസ്സിന് മുമ്പു തന്നെ ഈയവസ്ഥയിലെത്തിയ ഒരുപാട് സ്ത്രീകളെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. RCC യിൽ പോയാൽ രോഗികളായി കൂടുതലും സ്ത്രീകളെയാണ് കാണാറുള്ളത്. ഹൗസ് വൈഫെന്ന ഓമനപ്പേരിട്ട് “നിനക്കെന്താ വീട്ടിൽ പണി ” എന്ന് ചോദിക്കുന്ന മില്ല്യൺ ഡോളർ ചോദ്യത്തിൻ്റെ ഉത്തരമാണ് മേലെ പറഞ്ഞത്. പണവും പദവിയും ജോലിക്കാരും ഒക്കെയുള്ളവരുടെ കാര്യമല്ല. അവരിൽ ചിലരും സ്ത്രീയെന്ന നിലയിൽ ജീവിതത്തിൽ പല സമ്മർദ്ദങ്ങളും അനുഭവിക്കുന്നുമുണ്ട്.

ഇനി സാധാരണ മലയാളി പുരുഷന്മാരുടെ
കാര്യമെടുത്താൽ അവരിൽ പലരും കുടുംബ
ജീവിതം മുമ്പോട്ട് കൊണ്ടു പോകാൻ കഠിനമായി അദ്ധ്വാനിക്കുന്നവരാണ്. അതിനിടയിൽ റൊമാൻ്റിക്കാകാൻ എവിടെ സമയം? പലപ്പോഴും അവരുടെ റിലാക്സേഷൻ കൂട്ടുകാരാണ്.
സ്ത്രീകളെ അപേക്ഷിച്ച്, ജോലിക്ക് ശേഷമുള്ള സൗഹൃദക്കൂട്ടങ്ങൾ പുരുഷന്മാർക്കു കൂടുതലുണ്ടാകും.
ഒരു ദിവസമെങ്കിലും ഭാര്യക്ക് അടുക്കളയിൽ
നിന്നൊരു മോചനം കൊടുക്കണമെന്ന് അവർക്ക് തോന്നുകയേയില്ല. തോന്നിയാലും തൊട്ടതിനും പിടിച്ചതിനുമെല്ലാം കുറ്റം പറഞ്ഞുള്ള ഒരു യാത്ര. പിന്നീട് ചിലവായിപ്പോയ പണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സംസാരം, വഴക്ക്… പതിയെ അവർ കുടുംബത്തെ പങ്കെടുപ്പിക്കുന്ന പരിപാടികളിൽനിന്ന് അകന്നു നിൽക്കുകയും, ചിലപ്പോൾ മദ്യത്തിനും മറ്റും പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ചിലർക്കാകട്ടെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന പണം എത്ര തന്നെ കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി ചിലവാക്കിയാലും പരാതി തീരാത്ത അവസ്ഥയുണ്ടാകും. വീണ്ടും വീണ്ടും കഠിനമായദ്ധ്വാനിക്കാൻ അവർ നിർബന്ധിതരാകുന്നു. ചില കൂട്ടുകുടുംബങ്ങളിലെ പുരുഷന്മാർക്ക് കെട്ടിച്ചയച്ച സഹോദരിമാർക്ക് മാമൂൽ നടത്തി സ്വന്തം കുടുംബം നോക്കാൻ പണം തികയാതെ വരുന്ന അവസ്ഥയുണ്ടാകുന്നുണ്ട്. പതിയെ മദ്യപാനമോ വിരക്തിയോ അവരെ പിടികൂടുകയും അകാലവാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് തെന്നിവീഴുകയും ചെയ്യുന്നു. അതിനിടയിൽ ശാരീരികമായി വരുന്ന വാർദ്ധക്യത്തിലേക്കുള്ള മാറ്റങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കാത്തവരാണ് കൂടുതലും.

ഉള്ളത് കൊണ്ട് മാനസികോല്ലാസത്തോടെ ജീവിക്കുന്നവർ വളരെ കുറഞ്ഞ ശതമാനം മാത്രമാണ്. അതിന് കാരണം കുടുംബമെന്ന സ്ഥാപനത്തിന് നൽകുന്ന പ്രാധാന്യം നാം സംതൃപ്തിയോടെയുള്ള കുടുംബ ജീവിതത്തിന് നൽകുന്നില്ല എന്നതാണ്. വീട്ടകങ്ങളിൽ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മുമ്പിൽ അടിയും പിടിയുമായി ജീവിച്ചാലും അതേ പോലെ തന്നെ ആ കുടുംബം നിലനിർത്താനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്… ഇതിനിടയിൽ നിരാശ ബാധിച്ചും മദ്യത്തിനും മയക്കുമരുന്നിനും അടിമകളായും അല്ലാതെയും ജീവിതം മടുത്ത ചില പുരുഷന്മാർ സംശയരോഗികളായി ഭാര്യമാരെ വെട്ടിയും തീക്കൊളുത്തിയും കൊല്ലുകയും ചെയ്യുന്നു.

കുടുംബജീവിതം പരസ്പരം ബഹുമാനിച്ച്, പൊരുത്തത്തോടെ യോജിച്ച് മനോഹരമായി കൊണ്ടുപോകാൻ മിക്കവാറും മനുഷ്യർക്ക് പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് കഴിയാറില്ല. ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാൽ എത്രയൊക്കെ ആവേശമുണർത്തുന്ന വിനോദസദസ്സായാലും ശരീരമൊന്നിളക്കാനോ
ഒരു നൃത്തച്ചുവട് വയ്ക്കാനോ കഴിയാതെ നമ്മൾ മസിലുപിടിക്കും. വടക്കെ ഇന്ത്യക്കാരും തമിഴരുമൊക്കെ അങ്ങിനെയുള്ള അവസരങ്ങളിൽ ആൺ,പെൺ, പ്രായ ഭേദങ്ങളില്ലാതെ നൃത്തം ചെയ്യുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ട് .ഈയടുത്ത് സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ, നൃത്താദ്ധ്യാപകനായിരുന്ന അച്ഛൻ മകളുടെ വിവാഹവേദിയിൽ നൃത്തമാടുന്നത് ഒരു മനോഹരമായ കാഴ്ചയായിരുന്നു. പക്ഷെ അതിനടിയിലും അവിടെ അത് വേണ്ടായിരുന്നു
എന്ന കമൻ്റുകൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞു.

എന്തു വേഗത്തിലാണ് നമ്മൾ വാർദ്ധക്യത്തെ സ്വീകരിക്കുന്നത്! കുട്ടികൾ മുതിരുമ്പോൾ, അച്ഛനേയും മകനേയും തമ്മിൽ, അമ്മയേയും മകളേയും തമ്മിൽ കണ്ടാൽ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല എന്ന് കേൾക്കുന്നത് സന്തോഷമാണെങ്കിലും, കുറേ കേട്ടുകഴിയുമ്പോൾ നമ്മൾ വസ്ത്രവിതാനത്തിലും മറ്റും മാറ്റം വേണമെന്ന് ചിന്തിക്കുവാൻ തുടങ്ങുകയായി. മോളുടെ കല്യാണത്തിന് അമ്മയ്ക്ക് ജാഡയാണെന്ന് മരുമകൻ്റെ വീട്ടുകാരും ജനവും കരുതേണ്ടെന്ന് കരുതി വസ്ത്രങ്ങൾക്കും, മേക്കപ്പിനും എല്ലാം ഇത്തിരി നിറം കുറയ്ക്കുന്നവരെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്.
“നിൻ്റെ അമ്മയ്ക്ക് വയസ്സായീന്നുള്ള വിചാരമുണ്ടോ” എന്നു ചോദിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാർ ഇന്നുമുണ്ട്.
ഇതു കേട്ട് ഇഷ്ടമില്ലെങ്കിലും നിർബന്ധിതരായി
വേഷം കെട്ടേണ്ടി വരുന്നവരുമുണ്ട്.

ഒരു തമാശയുണ്ട്നാ-ലപത് കഴിഞ്ഞ ഭർത്താക്കന്മാരുടെ പ്രണയം ഭാര്യമാർ കണ്ടു പിടിയ്ക്കുന്നത് അത്രയും കാലം അലസമായി നടന്നയാൾ പെട്ടെന്ന് ജിമ്മിൽ പോകാനും, മുടി കറുപ്പിക്കാനും സൗന്ദര്യം സംരക്ഷിക്കാനും തുടങ്ങുമ്പോഴാണ്. തമാശയാണെങ്കിലും മലയാളി പുരുഷൻ്റെ അലസസ്വഭാവം വച്ച് ശരിയായിരിക്കാം.
ഇനി ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ശരിയായ വീക്ഷണവും ലക്ഷ്യവുമില്ലാത്ത, വിവാഹം കഴിക്കാത്ത പുരുഷൻ്റെ ജീവിതവും നാല്പതുകളിലേ അകാല വാർദ്ധക്യത്തിൻ്റെ പിടിയിലാവുന്നുണ്ട്.

അമ്പതു വയസ്സാകുമ്പോഴേക്കും ഒരുമിച്ച് ഒരു മുറിയിൽ കിടക്കുന്നത് തന്നെ മോശമാണെന്നും, ഒരു മുറിയിലാണെങ്കിൽ തന്നെ, പേരക്കുട്ടികളോടൊപ്പം വാതിലൊന്നുമടയ്ക്കാതെ, പെരുവഴിയിൽ കിടക്കുമ്പോലെ വേണമെന്നും കരുതുന്നവരുണ്ട്. ഒരിക്കൽ നാട്ടിൽ നിന്നും എൻ്റെ അർദ്ധസഹോദരിയും ഭർത്താവും മക്കളും വന്നു. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് പഠിച്ചവരാണ്. എല്ലാവരും പുറത്തുപോവാൻ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവൾക്കും ഭർത്താവിനും വയ്യ എന്നൊക്കെപ്പറഞ്ഞ് ഒരു താൽപ്പര്യമില്ലായ്മ. അവരോട് വിശ്രമിക്കാൻ പറഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ പോയി. പിറ്റേന്ന് അവളെന്നോട് പറഞ്ഞത് ‘പത്തിരുപത് വർഷമായി ഞങ്ങൾ ഇതു പോലൊന്ന് ഒറ്റക്കിരുന്നിട്ട് , എന്തൊരു ആശ്വാസമായിരുന്നെന്നോ’ എന്നാണ്! വിവാഹം കഴിഞ്ഞ നാൾതൊട്ട് ഭർത്താവ് ഗൾഫിലാണ്. ലീവിന് വന്നാൽ എപ്പോഴും മക്കളും ആളും ആരവവുമായിരിക്കും.എവിടെയെങ്കിലും പോകുന്നതും പരിവാരസമേതമായിരിക്കും.എനിക്കത് കേട്ട് വല്ലാത്ത വിഷമം തോന്നി.ആലോചിച്ചപ്പോൾ ഗൾഫുകാരുടെ നാട്ടിലെ ജീവിതം മിക്കവാറും ഇതുപോലെയാണ്.ആഘോഷങ്ങളെല്ലാം കൂട്ടം കൂടിയാണ്. മുസ്ലീം സ്ത്രീകൾക്ക് പർദ്ദ അകാലവാർദ്ധക്യം ബാധിച്ച അവരുടെ ശരീരം ഒളിച്ചുവയ്ക്കാനുള്ള ഒരിടം കൂടിയാണെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്…

കുട്ടികളുടെ വിവാഹമൊക്കെ കഴിഞ്ഞാൽ
“ഈ പ്രായത്തിൽ നിങ്ങൾക്കിതെന്തിൻ്റെ കേടാ”
എന്നാണ് സെക്സിനെക്കുറിച്ച് സ്ത്രീകൾ പറയുന്നതെന്ന് പല പുരുഷന്മാരും പരാതി പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. സ്ത്രീകൾക്ക് പുരുഷന്മാരോട് ആ പ്രായത്തിൽ അങ്ങിനെ ഒരാഗ്രഹം ആവശ്യപ്പെടാൻ തന്നെ മടിയാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് തിരിച്ചൊരു പരാതിക്കുള്ള അവസരം പോലുമില്ലാത്തത്.നമ്മളെ സംബന്ധിച്ച് പ്രണയം പ്രായ ബന്ധിതമാണ്. ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാൽ ഇണകൾ ഒരുമിച്ച് നടക്കാനോ കിടക്കാനോ പാടില്ലെന്നാണ് അലിഖിതനിയമം. ശാരീരികമായ ഈ വേർപെടൽ മാനസികമായ അകലവും കൂട്ടുന്നു.

നമ്മുടെ വ്യവസ്ഥിതിയിൽ പ്രായമാകുമ്പോഴേക്കും പുരുഷൻ വീട്ടുകാവൽക്കാരനേപ്പോലെയും സ്ത്രീ വീട്ടു ജോലിക്കാരിയേപ്പോലെയും ഓരോരോ മൂലയിലേക്ക് ചുരുങ്ങുന്നു. ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാൽ സ്വയം തീരുമാനമെടുക്കാൻ സ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ലാത്തവരുമുണ്ട്. പലപ്പോഴും ഇണകളിൽ
ഒരാളുടെ വേർപാട്, ഒന്നു മിണ്ടാൻ പോലും
ആരുമില്ലാതെ മറ്റെയാളുടെ ജീവിതം ദുരിത പൂർണ്ണമാക്കുന്നു …
“വയസ്സുകാലത്ത് അവിടെ എവിടേലും അടങ്ങിയിരുന്നൂടെ വെറുതേ മനുഷ്യന് പണിയുണ്ടാക്കാൻ,എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ പറഞ്ഞാൽ പോരെ ” എന്ന മക്കളുടെ മുറുമുറുപ്പ് കേൾക്കണം. ഏകാന്തമായി ഒന്നു തീർന്നു കിട്ടിയാൽ മതിയെന്നവർ സ്വയം ശപിച്ചു കഴിയേണ്ടി വരുന്നു.

പ്രായമാകുമ്പോഴുള്ള മറ്റൊരു കീറാമുട്ടി മക്കൾ തമ്മിലുള്ള സ്വത്തു തർക്കമാണ്. എത്ര ഐക്യത്തിലിരുന്ന സഹോദരങ്ങളായാലും പരസ്പരം ശത്രുക്കളാകുന്നത് സ്വത്തു തർക്കത്തിലാണ്.അതിൽ ബലിയാടാവേണ്ടി വരുന്നത് മാതാപിതാക്കളും! അവസാനം പെരുവഴിയിലേക്കിറങ്ങേണ്ടിവന്ന ഒരുപാട് മാതാപിതാക്കളെ അറിയാം.

വടക്കേ ഇന്ത്യയിൽ ,അറുപത് കഴിഞ്ഞ സ്ത്രീകൾ പോലും ലിപ്സ്റ്റിക്കൊക്കെയിട്ട് നന്നായി ഒരുങ്ങി നടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവിടെ തെരുവിൽ വിൽപ്പന നടത്തുന്ന സ്ത്രീകൾ വരെ സൗന്ദര്യത്തിലും ആരോഗ്യത്തിലും ശ്രദ്ധ പുലർത്തുന്നവരാണ്. അതു മാത്രമല്ല അവർ പുറംലോകവുമായി നന്നായി ബന്ധം പുലർത്തുന്നവരുമാണ്. അവിടെ സാധാരണക്കാരായ പുരുഷന്മാരാണ് സ്ത്രീകളെ അപേക്ഷിച്ച് അകാല വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് പോകുന്നത്.

നാട്ടിലെ സ്ത്രീകളിൽ പലരും ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാൽ എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടെങ്കിൽ വീട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങാതെ സീരിയലും കണ്ടിരിക്കുന്നവരാണ്. OTT പ്ലാറ്റ്ഫോമുകൾ വന്നതോടെ ഇടയ്ക്കൊന്ന് സിനിമ കാണാനുള്ള പോക്കു പോലും വീട്ടമ്മമാരായ സ്ത്രീകൾക്ക് ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. പുറംപണികൾ ചെയ്യുന്ന സ്ത്രീകൾക്കും നാല്ലത് വയസ്സിലേ അറുപതിൻ്റെ ലുക്കാണ്. പുരുഷന്മാരിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി സ്ത്രീകൾ സമൂഹത്തിലും സോഷ്യൽ മീഡിയയിലും ഇരുപത്തഞ്ചും മുപ്പതും വയസ്സാവുമ്പോഴേക്കും അമ്മായി, അമ്മച്ചി, തള്ള,കിളവി തുടങ്ങിയ വിളികൾ കേൾക്കേണ്ടി വരുന്നവരാണ്. കുറച്ചു പ്രായമായാൽ ബ്യൂട്ടി പാർലറിൽ പോകുന്നത് പോലും ഗോപ്യമാക്കി വെക്കുന്നവരുണ്ട്.

സുഖമല്ലെ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ സുഖമാണെന്ന് പറയാതെ ‘അങ്ങിനെ പോകുന്നു’ എന്ന് പറയുന്ന മലയാളിയെപ്പറ്റി ഒരുപാട് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ തന്നെയാണ് ഇവിടെ ചെറുപ്പത്തിൽ ചുറുചുറുക്കോടെ ഓടി നടന്നവർ,അറുപത് വയസ്സു കഴിയുമ്പോഴേക്കും “കുഴിയിലേക്ക് കാലും നീട്ടിയിരിക്കുന്ന എനിക്കിനി എന്ത് ജീവിതം”
എന്ന് പറയുന്നത്. ഒരു കാരണവുമില്ലെങ്കിലും ഇതുപോലെ നെഗറ്റീവ് വൈബ് തരാൻ മലയാളിയെ കഴിഞ്ഞേ മറ്റാരുമുള്ളൂ. പുതു തലമുറയുടെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ ചെറുപ്പത്തിലേ ഒരു “തന്ത വൈബ്” ,
“അമ്മാവൻ വൈബ്” നമ്മളുടെ കൂടെ വളരുന്നുണ്ട്.
പണം , പദവി എല്ലാം ഒരളവുവരെ അകാല വാർദ്ധക്യത്തെ ചെറുക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും,വാർദ്ധക്യത്തിലെ നിസ്സഹായവസ്ഥയേയും, ഏകാന്തതയേയും ചെറുക്കാൻ ചിലപ്പോൾ പണത്തിനുമാവില്ല.

അമിതാഭ് ബച്ചനേയും, രേഖയേയും ഒന്നും നമ്മൾക്ക് കിളവൻ, കിളവി എന്ന് അംഗീകരിക്കാനാവില്ല. കാരണം അവർക്ക് പണമുണ്ട്, പദവിയുണ്ട്
അത്കൊണ്ട് അവർ വാർദ്ധക്യത്തെ ഇപ്പോഴും സ്വീകരിച്ചിട്ടില്ല. പണവും പദവിയുമില്ലാത്ത സ്ഥിരോത്സാഹികളായ നാട്ടിൻപുറത്തുകാരായ ചില അപ്പൂപ്പന്മാരും അമ്മൂമ്മമാരും ഇതുപോലെയുണ്ട്. അകാല വാർദ്ധക്യം പോയിട്ട് വാർദ്ധക്യം പോലും അവരെക്കണ്ടാൽ തിരിഞ്ഞു നടക്കും. എൺപതുകളിലും ഓടിച്ചാടി നടക്കുകയും വ്യായാമം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യരെ കാണുന്നത് എനിക്കെപ്പോഴും സന്തോഷമുള്ള കാര്യമാണ്. വല്ലാത്തൊരു സ്നേഹം അവരോട് തോന്നാറുണ്ട്. എന്തായാലും വാർദ്ധക്യം എങ്ങിനെ ശാരീരികമായും മാനസികമായും മനോഹരമാക്കാം, നരകിച്ച് മരിക്കാതിരിക്കാൻ എന്തൊക്കെ ചെയ്യാം എന്ന് അകാലവാർദ്ധക്യം ബാധിക്കുന്നതിന് മുമ്പേ തന്നെ മലയാളി ചിന്തിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. വാർദ്ധക്യം വരുമ്പോൾ വന്നോട്ടെ, നമ്മളതിനെ കാത്തിരുന്ന് വിളിച്ചു വരുത്തേണ്ടതില്ലല്ലൊ. എത്രയും വൈകി വന്നാൽ അത്രയും നല്ലത്.

ഏറ്റവും പുതിയ തലമുറ ഒരുമിച്ചുള്ള ജീവിതവും (ലിവിംഗ് റ്റുഗതർ)വിവാഹവുമെല്ലാം വളരെയധികം ആഘോഷിക്കുന്നുണ്ട്. അതേ വേഗത്തിൽത്തന്നെ വേർപിരിയലും വിവാഹമോചനവും നടക്കുന്നുമുണ്ട്. സ്വകാര്യ കോർപ്പറേറ്റ് ജോലിയുടെ സമ്മർദ്ദവും, പെരുമാറ്റ വൈകല്യവും (പെരുമാറ്റ വൈകല്യം ചികിത്സ ആവശ്യമുള്ള ഒരു രോഗമായി ഇപ്പോൾ ആളുകൾ തിരിച്ചറിയാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അത് പല കുടുംബ പ്രശ്നങ്ങളുടേയും മൂല കാരണമാകാറുണ്ട്) മദ്യത്തിൻ്റെയും മയക്കുമരുന്നിൻ്റെയും ഉപയോഗവും ഇതിന് വഴിയൊരുക്കുന്നുണ്ട്.സിംഗിൾ മദറും, ഫാദറും ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിലും കാലം പോകെ ജീവിതം മറ്റൊരു ഘട്ടത്തിലേക്കു കടക്കുമ്പോൾ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വേണ്ടവിധത്തിൽ പരിപാലിക്കണമെങ്കിൽ സ്വന്തം മാതാപിതാക്കളുടെ ആവശ്യം വേണ്ടി വരുന്നു. വിവാഹിതരായിട്ടോ അല്ലാതെയോ ഒരുമിച്ചുഉള ജീവിതം, പ്രസവം, ശിശുപരിപാലനം, കുടുംബം , ജോലി, വൃദ്ധജന പരിപാലനം സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങൾ, രാഷ്ട്രീയം എന്നിവയെല്ലാം സമന്വയിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് മനോഹരമായി ജീവിക്കാൻ ശരിയായ ശാസ്ത്രീയമായ കൗൺസിലിംഗ് ചെറുപ്പക്കാർക്ക് കിട്ടേണ്ടതുണ്ട്. സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ നിന്ന് ഇതിനെയൊക്കെക്കുറിച്ച് അവിയൽ പരുവമായി കിട്ടുന്ന അറിവു വച്ച് ജീവിതം തുടങ്ങിയാൽ ഈ തലമുറയും അകാലവാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് മുൻഗാമികളേക്കാൾ മുമ്പേ നടന്നു കയറും.

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ