കവിത

എന്‍റെ മനസ്സിൽ ചില്ലിട്ടു സൂക്ഷിച്ച അനേകം
മോഹചിത്രങ്ങളിലൊന്നാണിത്…
തെങ്ങോലകളും കവുങ്ങിൻതലപ്പുകളും ചേർന്നു
ചുംബിക്കുന്ന, കതിരോൻ കണ്ണുപൊത്തിക്കളിക്കുന്ന
വഴിയിലൂടെ ഞാൻ നടക്കുകയാണ്.
ഹൃദ്യമായ അനേകം പൂക്കളുടെ നറുമണം ഇടകലർന്ന
ഇളങ്കാറ്റെന്നെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്നു.

വർണ്ണങ്ങൾ വാരിവിതറിയ പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ
ഉദ്യാനത്തിലെത്തിയപ്പോൾ വരവേൽക്കാൻ പൂമ്പാറ്റകളുടെ ഒരു
സമുദ്രം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു..
അളവറ്റ അവയുടെ ചിറകുകളിലെ ചിത്ര പണികൾ കണ്ട് എന്‍റെ
കൺപീലികൾ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു
പൂക്കളിൽ നിന്ന് പൂക്കളിലേക്ക്
ചാഞ്ചാടിയവർ എൻ കണ്ണുകളെ വിസ്മയിപ്പിച്ചു. പിന്നീടവ കൂട്ടമായ്
വന്നെൻ ശിരസ്സിൽ പൂമ്പൊടികൾ വാരിവിതറി……

ഉൻമത്തയായവിടുന്നിറങ്ങി പല വഴികളിലൂടെ
നടന്ന് കാടിന്നോരമെത്തിയ വേള കാട്ടരുവികളും,
എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത പക്ഷിക്കൂട്ടങ്ങളുമെന്നെ കലപില കൂട്ടി
കൈമാടി വിളിച്ചു….
ചേലൊത്ത വൻമരങ്ങളുടെ വന്യത
കണ്ട് പേരറിയാത്ത മധുരക്കായ്കൾ ഭക്ഷിച്ച് ദിക്കറിയാതെ ഞാൻ
കാട്ടിലൂടലഞ്ഞു.

എന്‍റെ ശിരസ്സിലെ പൂമ്പൊടികൾ മഞ്ഞിൽ നനഞ്ഞ് കുതിർന്നു.
പതിയെ ചുറ്റുമുള്ള മണ്ണിലലിഞ്ഞവ പുതിയ വേരുകൾ തേടി ….
എന്‍റെ കൈയോരത്ത് ഭിക്ഷുവിനെപ്പോലെ ആരോ അദൃശ്യയായി
ഉണ്ടെന്ന് സ്പഷ്ടം. അങ്ങ് ദൂരെ പൂന്തോട്ടത്തിൽ വെച്ചാകാം എന്റൊപ്പം
കൂടിയത്…..

നനുത്ത എന്‍റെ കാൽപാദങ്ങളിൽ
അനേകം ഇഴജീവികൾ സാന്നിധ്യമറിയിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…..
ആ അദൃശ്യകരങ്ങൾ എന്നെ ഒരു കുന്നിൻ
നെറുകയിലെത്തിച്ചു. അവിടെ തിങ്ങിനിറഞ്ഞ
ഇലപ്പടർപ്പിലൂടെ ചെങ്കതിർ കിരണങ്ങൾ എൻ നെറുകയിൽ സിന്ദൂരം വിതറി.
പിന്നെപ്പോഴോ തപസ്സിൽ ഉറഞ്ഞു പോയ ഞാൻ അവിടന്നിറങ്ങി
ദിക്കറിയാതെ നടക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇപ്പോൾ ഞാൻ അളവറ്റ പൊൻ സൂര്യകിരണങ്ങൾ കൺ പൊത്തി
കളിക്കുന്ന സമുദ്രതീരത്താണ്.
ചന്ദ്രബിംബത്തിൽത്തട്ടി വെള്ളി നൂലിഴകളായി പരിണമിച്ച
സൂര്യകിരണങ്ങൾ മനസ്സിനെ
മോഹിപ്പിച്ചതെന്താണ്?

നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞ തേൻങ്കുടംപോൽ മനസ്സ് തുള്ളി തുളുമ്പുന്നു.
എൻ ചിത്തമിപ്പോൾ ശാന്തമാണ്…… വന്യമായ ശാന്തതയിൽ……..

കവര്‍ ഡിസൈന്‍ : മനു

വ്യവസ്ഥിതിയാണ് ഉത്തരവാദിയെന്ന് അയാൾ ആത്മഹത്യാക്കുറിപ്പിൽ എഴുതിയിരുന്നു.

പൊലീസ് ഈ വ്യവസ്ഥിതിയെപ്പറ്റി ജനത്തോട് തിരക്കി.

ഞങ്ങളല്ല, നിങ്ങളല്ലേ അതെന്നായി ഒന്നാമൻ.

വെളുക്കെ ചിരിക്കുന്ന നേതാവെന്നോർത്തു രണ്ടാമൻ.

ഏതോ കൈക്കൂലിക്കാരനെ ചൂണ്ടി മൂന്നാമൻ.

മൂന്നുമല്ല, ആള് പത്രക്കാരനെന്നുറപ്പിച്ച് നാലാമൻ.

വഴിമുട്ടിയ അന്വേഷണം;
വഴികാട്ടാൻ ലുക്കൗട്ട് നോട്ടീസ്.

വ്യവസ്ഥിതിയെ തേടുന്ന നോട്ടീസ് കണ്ടവർ ഞെട്ടി.

നോട്ടീസിൽ ഫോട്ടോയ്ക്ക് പകരം കണ്ണാടി;
നിലക്കണ്ണാടി.

ജനം അത് എറിഞ്ഞുടച്ചു.

വ്യവസ്ഥിതി തകർന്നു.

കവർ : മനു

അവസാനകവിത വായിച്ച്
ആത്മസ്നേഹിതൻ പറഞ്ഞു:
കാവ്യഗുണം തീരെയില്ല
അന്ന് രാത്രി
ഞാനെന്റെ കവിതാപുസ്തകം
ഒരിക്കൽകൂടി നിവർത്തിനോക്കി

പ്രാസം വലിച്ചെറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു അതിർത്തിക്കപ്പുറം പുറന്തള്ളപ്പെട്ടവർ
വിശക്കുന്ന മനുഷ്യർ വൃത്തം തെറ്റിച്ചിരിക്കുന്നു
ആശയറ്റ ആകാശം
അലങ്കാരങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു
ഉടൽ പൊള്ളിയ പുഴകൾ
ബിംബങ്ങളെ ശിഥിലമാക്കി ഒഴുകുന്നു
തല തകർന്ന മഴക്കാലം
താളം മുറിച്ച് പെയ്യുന്നു
പിഴുതെറിയപ്പെട്ട കുന്നുകൾ
ധ്വനി വെട്ടിപ്പിളർന്നിരിക്കുന്നു
മൺമറഞ്ഞ വയലുകൾ
പ്രതീകങ്ങൾ കുഴിച്ചുമൂടിയിരിക്കുന്നു

ഇല്ല, കവിത തീരെയില്ല
എന്നാൽ പിന്നീട് ഓർത്തു:
കാവ്യഗുണം കൊണ്ട് കോരിയാൽ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് എന്ത് കിട്ടും?

കവർ ഡിസൈൻ : മനു

പിരിയുവാൻ നേരത്ത് അകമേയെൻ നോവിന്റെ ഹിമബിന്ദുവെന്തേ വിതുമ്പി നിന്നു .
ഇനിയെന്നു കാണുമെന്നറിയാതെയകലുന്ന കനവുകൾ നോറ്റ
രാക്കിളികൾ നമ്മൾ.

പറയുവാനിനിയുമുണ്ടേറെ പരസ്പരം
ഇനിയെന്നെന്നോതുന്നു മിഴികൾ രണ്ടും .
അനിവാര്യമെന്നു നീ
മെല്ലെ മന്ത്രിക്കുമ്പോൾ
വിരഹത്തിൻ തിരവന്നു പുണരുന്നുവോ.

ഓർമ്മകൾ ചേറിയെടുക്കുന്നു മൗനത്തിൻ
ഹൃദയത്തിലൂറുന്ന
പൊൻതരികൾ.

ഒരുനാളുമണയില്ല
തിരികെയാ നാളുകൾ
ഇടനെഞ്ചിൽ തുടികളായ് തീരുമെന്നും.

കവർ ഡിസൈൻ : ആദിത്യ സായിഷ്

അരിപ്പൂങ്കാടുകൾ വകഞ്ഞു മാറ്റിയിഴഞ്ഞു വരുന്നൂ
ഒരടി നടപ്പാത..
നോക്കിയിരിക്കെ അതിൽ മാത്രം മഴ ചാറുന്നു.
അതു മാത്രം നിറയുന്നു.
ജലം നെടുനീളത്തിൽ
വൻമതിൽ പോൽ അലയടക്കി വഴിമുടക്കി
മുന്നിൽ നിന്നു.
സുതാര്യമായ
ജലഭിത്തിയ്ക്കപ്പുറം
ഇലകൾ മുഖമുരുമ്മുന്നു.
പൂക്കൾ
ചെടികളിലെ കെട്ടു വിടുവിച്ച് കൊണ്ട്
പൈക്കുട്ടികളെപ്പോലെ
തുള്ളിച്ചാടി ഓടുന്നു.
ഇളംചുവപ്പല്ലികൾ ചിതറിച്ചു കൊണ്ട്
കണ്ണാടിയിലൂടെന്ന പോലെ,
മറുതലയ്ക്കൽ
ഒരു ബബ്ലൂസ് നാരങ്ങയുടെ
മധുരവിസ്ഫോടനം..
വെള്ളത്തിനുള്ളിൽ പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ
ഷവറിനടിയിൽ
നിൽക്കുമ്പോലെ
ശ്വാസം മുട്ടി ..
അമ്മയെ ഓർമ്മ വന്നു.
ഉറക്കെയുറക്കെ കരഞ്ഞു.

കവർ ഡിസൈൻ : മനു