കഥ

“ൻ്റെ ലീവ് ശരിയായി, ഉമ്മാക്കെന്താ കൊണ്ടുവരേണ്ടത്?”
പ്രായാധിക്യത്തിന്റെ അസ്ക്യതകളെ പേറിക്കഴിയുന്ന മാതൃത്വത്തിൻ്റെ, ചെവിയോട് ചേർത്തുവെച്ച ഫോണിൽ തൻ്റെ മകൻ, വിദൂരതയിൽനിന്ന് ഏറെ കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച സന്തോഷവാർത്തയറിയിച്ചപ്പോൾ ആ മാതൃഹൃദയത്തിന് ആഹ്ലാദിക്കാതിരിക്കാനായില്ല.

“ഇക്കൊന്നും വേണ്ട! കണ്ണടയുന്നതിന് മുന്നെ ൻ്റെ മോനെയൊന്നു കണ്ടാൽ മതി” എന്ന സ്നേഹഭാഷണത്തിലൊതുക്കുകയും “ഹോജ രാജാവായ തമ്പുരാനേ, ൻ്റെ മോനെ ഒരെടങ്ങേറും കൂടാണ്ട് ഇങ്ങെത്തിക്കണേ” എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ കയറൂരി വന്ന ആരുടെയോ പശു പറമ്പിലെ തെങ്ങിൻതൈ കടിച്ചു തിന്നുന്നത് കണ്ട്, കയർക്കാൻ നിന്നതുകൊണ്ട് “അങ്ങനെ പറഞ്ഞാലൊക്കൂല്ല! എന്തേലും പറഞ്ഞേ പറ്റൂ” എന്ന് മകൻ രണ്ടാവർത്തി പറഞ്ഞത് കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ചീത്ത കേട്ട് പിറകെ വന്ന ആരോ പശുവിൻ്റെ മൂക്കുകയർ ചേർത്തുപിടിച്ച് കൊണ്ടുപോവുകയും ചെയ്തു.

തെല്ലുനേരം കഴിഞ്ഞ് “ഇക്കാക്ക് നല്ല വിഷമണ്ട്, ഉമ്മ ഒന്നും പറയാത്തോണ്ട്“ എന്ന മരുമകളുടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലിൽ “ഞാനെന്ത് പറയാനാ, ആലംദുന്യാവിൻ്ററ്റത്ത് കെടക്കണ ഓനെ വെർതെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ വേണ്ടീട്ട്“ തസ്ബീഹ് മണികൾ നീക്കി ദിക്ക്ർ ചൊല്ലുന്നതിനിയിൽ ഉമ്മ പ്രതികരിച്ചു.
”ന്നാലും ഇക്ക ചോയ്ച്ച നെലക്ക് എന്തേലും ഉമ്മാക്ക് പറയാർന്നില്ലെ?” മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞ നാണം മറച്ചുവെച്ച് അവൾ തുടർന്നു “ഇക്ക മാർച്ച് ഇരുപത്ത്രാണ്ടാന്ത്യേത്രെ വര്ണത്!”

“വെർതെ ചോയ്ക്ക്ണതാവും, മൻസൂറ് ൻ്റെമോനാ! ഓൻ്റെ ചെർപ്പത്തില് കയ്യിലൊരു ഇരുപത് പൈസടെ തുട്ടുംവെച്ച്, ഇതോണ്ടെന്തൊക്കെയാ ഉമ്മാക്ക് വാങ്ങേണ്ടത് എന്ന് ചോയ്ച്ച ചെങ്ങായിയാണ്”

നിറയാനൊരുങ്ങിയ കണ്ണുകളെ തുടച്ച് “കയ്യിലൊന്നൂല്ലെങ്കിലും ചോയ്ക്ക്ണേന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടാവില്ല” എന്ന് കൂട്ടിച്ചേർത്ത് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

പിന്നെ എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്നപോലെ കാൽമുട്ട് വേദനയുടെ പ്രയാസങ്ങളെ കടിച്ചമർത്തി വേച്ചുവേച്ച് അടുക്കള വാതിലിൻ്റെ പടിയുംകടന്ന് മാറാല പിടിച്ചുകിടന്ന വിറകുപുരയിൽ കയറി കാര്യമായിട്ടെന്തോ തിരയാൻ തുടങ്ങി.

‘’പണ്ട് വെച്ചുംണ്ടാക്കാനും പുഞ്ചകൃഷിക്കുംന്ന് പറഞ്ഞ് മാസംതോറും പത്ത്മുപ്പത് ലിറ്റർ മണ്ണെണ്ണ പെർമിറ്റ് കിട്ട്യേർന്ന വീടാണിത്” എന്ന ആത്മഗതത്തിൽ മാറാല പിടിച്ച കിർലോസ്കർ പമ്പ്സെറ്റിനോട് ചാരിവെച്ചിരുന്ന മണ്ണെണ്ണസ്റ്റൗ എടുത്ത് അടുക്കളയിലേക്ക് തിരിച്ചു.

”എന്തിനാ ഉമ്മാ ഇത് വീണ്ടും ഇതിൻ്റുള്ളിൽ കൊടുന്നെക്ക്ണത്? രണ്ടീസം മുന്നേണ് ഞാനതിവിടെ കൊണ്ടു വെച്ചത്” എന്ന മരുമകളുടെ കലമ്പൽ വകവെക്കാതെ ഒരു കീറത്തുണിയിലേക്ക് എണ്ണ പകർന്ന് സ്റ്റൗ തുടക്കാൻ തുടങ്ങി.
“ങ്ങൾക്കൊക്കെ ഇത് എടംമൊടക്കിയാണ്, പക്ഷെ ഒരുകാലത്ത് ഇത് ഉള്ളതോണ്ടാ ഈ കുടീല് പയ്പ്പ് മാറ്റ്യേർന്നത്, പറ്റൂച്ചാല് ഓനോട് ഈൻ്റൊരു തിരി വാങ്ങി വരാൻ പറയ്” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കാലപഴക്കം തോന്നിക്കാത്ത വിദേശനിർമ്മിത മണ്ണെണ്ണസ്റ്റൗവിനെ തുടച്ചുമിനുക്കൽ തുടർന്നു.

മൻസൂർ പിന്നീടെപ്പോഴോ വിശേഷങ്ങളറിയാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ “അതേയ്, ഉമ്മാക്ക് ആ മൂസാമ്പറ് കാലത്തെ സ്റ്റൗവിന്റെ തിരി വേണോത്രെ!’’ എന്ന് പരിഹാസം നിറഞ്ഞ ഭാവത്തിൽ അവൾ തൻ്റെ ഭർത്താവിനെ അറിയിച്ചു.
‘’ചിരിക്കേണ്ട! ആ സ്റ്റൗ ഒരുകാലത്ത് ഉമ്മാടെ ജീവനേർന്ന്, പട്ടിണിയും പരിവട്ടങ്ങളുമായി കഴിഞ്ഞേർന്ന ദാമ്പത്യത്തിൻ്റെ ആദ്യകാലത്ത് ഒരവധിക്ക് ഉപ്പ വരുമ്പോൾ സമ്മാനിച്ചതാണത്.. വലിവിൽ നിന്ന് സമാശ്വാസം നൽകി ഉള്ളത്കൊണ്ട് വെച്ചുവിളമ്പാൻ ഉമ്മയെ സഹായിച്ച…’’ മൻസൂർ വാചാലനായി.
”ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലെൻ്റെ പൊന്നേ’’ എന്നു പറഞ്ഞ് ചിരിച്ച് അവൾ ശ്രദ്ധതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ‘’ലേശം തിരക്കുണ്ട്, ആ സ്റ്റൗവ്വിൻ്റെ പേരോ മറ്റു വിവരങ്ങളോ അതിമ്മേലുണ്ടെങ്കില്, ഫോട്ടോ എടുത്ത് വാട്സാപ്പില് അയക്ക്” എന്ന നിർദ്ദേശത്തോടെ മറുതലക്കലെ ശബ്ദം മുറിഞ്ഞു.

വരവുചിലവുകൾ കണക്കുകൂട്ടി തിട്ടപ്പെടുത്തി, കൂട്ടിയും കിഴിച്ചും കിട്ടുന്ന ഉത്തരം എപ്പോഴും പരിതാപകരമായ ശൂന്യത മാത്രമായിരിക്കുമെന്ന ഉത്തമബോധ്യത്തിൽ, സഹമുറിയൻ ഹമീദ്ക്കയോട്, “നാട്ടിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ ചെറുതായിട്ടൊന്ന് സഹായിക്കേണ്ടി വരും കൈയ്യില് കാര്യായിട്ടൊന്നുണ്ടാവില്ല, പക്ഷെ നൂറുകൂട്ടം പണികളാണ് കാത്തിരിക്കുന്നത്, ഞാനന്ന് പറഞ്ഞേർന്നില്ലെ?ഉമ്മാടെ കാൽമുട്ടിലെ വേദനക്ക് ട്രീറ്റ്മെൻ്റ് വേണ്ടി വരും. പിന്നെ വീടിൻ്റെ ഓടുകളെ താങ്ങി നിറുത്തുന്ന മല്ലും കഴുക്കോലുമൊക്കെ ആകെ ചിതലെടുത്തിരിക്കുന്നു. അതൊക്കെ മാറ്റണം! എന്ന് ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നതിനിടയിലാണ് സ്റ്റൗ കൊറിയൻ നിർമ്മിതമാണെന്ന തെളിവ് സഹിതമുള്ള പഴകിദ്രവിച്ച യൂസർ മാനുവലിന്റെ ഫോട്ടോ വാട്സാപ്പിൽ ലഭിച്ചത്.
‘ഇതെവിടെനിന്ന് കിട്ടിയെന്ന” ആശ്ചര്യത്തിനു മറുപടിയായി മച്ചകത്തെ ട്രങ്ക് പെട്ടിയുടെ ഫോട്ടോയുമെത്തി. കൂടെ ‘ഇശാഅ് നിസ്കാരം കഴിഞ്ഞ് ഇതും തെരഞ്ഞോക്കിയെടുത്തിട്ട് കുറേയിരുന്ന് കരഞ്ഞ് ഒന്നും കഴിക്ക്യാതേണ് ഉമ്മ കെടന്നൊറങ്ങ്യേത്” എന്നും അറിയിച്ചു.

‘’ട്രങ്ക് പെട്ടിനിറയെ ഉപ്പയുടെ ഓർമ്മകളാണ്, ഇരുമെയ്യായിരുന്നെങ്കിലും ഒരേ മനസ്സുള്ള, പരസ്പരം മറുത്തൊരക്ഷരം പറയാത്ത സ്നേഹജീവിതത്തിന്റെ ഓർമ്മപണ്ടം!”
“ഈ ജാതി വർത്താനൊന്നും ഇക്ക് തിരിയൂല്ല, ങ്ങള് ജോലി മാറ്ണ കാര്യം എന്തായി?”
“ഒന്നും ആയിട്ടില്ല! ഇനിയിപ്പോൾ ലീവ് കഴിഞ്ഞ് വന്നിട്ട് നോക്കാനേ പറ്റൂ… ഇല്ലെങ്കില് നാട്ടില് വരല് നടക്കൂല്ല!…”
അരോചകമുളവാക്കുന്ന ‘“വേറെന്താ വിശേഷങ്ങള്?” എന്ന പഴകി ദ്രവിച്ച വാചകത്തിലേക്ക് സംസാരമെത്തിയപ്പോൾ തൽക്കാലത്തേക്ക് അവസാനിപ്പിച്ച് ഉമ്മയാവശ്യപ്പെട്ട സ്റ്റൗവിന്റെ തിരിക്ക് വേണ്ടി വാട്സാപ്പിൽ ലഭിച്ച വിവരങ്ങൾ വെച്ച് അന്വേഷണമാരംഭിച്ചു.
സെയിൽസ് ഫീൽഡിൽ വർഷങ്ങളുടെ പരിചയസമ്പത്തുള്ള സഹമുറിയൻ ഹമീദ്ക്ക ഡീറ്റെയിൽസ് വാങ്ങി ഇൻ്റർനെറ്റിൽ പരതാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
“അലീമ ഖാമിസ് ട്രേഡിംഗ് എന്ന കമ്പനിയാണ് ഇതിൻ്റെ ഇവിടുത്തെ ഡീലർ, ബാക്കി ഞാൻ അന്വേഷിച്ചുനോക്കിപ്പറയാം”
മക്കളില്ലാത്തതിന്റെ ദുഃഖം, സ്നേഹം കൊണ്ട് മറച്ചുവെച്ച് ഒരു താങ്ങായ് ഹമീദ്ക്കയുള്ളത് തെല്ലൊരാശ്വാസമാണെന്ന് മൻസൂർ പലപ്പോഴും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞുട്ടള്ളതാണ്. ലൊസാർട്ടാൻ ഫിഫ്റ്റി എന്നെഴുതിയ ടാബ്ലറ്റ് പാക്കറ്റ് എടുത്ത് തുറന്ന് കാലിയായ സ്ട്രിപ്പ് നോക്കി “പടച്ചോനെ! അതും കഴിഞ്ഞാ?” എന്നും പറഞ്ഞ് “താൻ വിഷമിക്കേണ്ടഡോ! തിരിക്ക്, നമുക്ക് വഴിയുണ്ടാക്കാം” എന്ന് ഹമീദ്ക്ക സമാധാനിപ്പിച്ചു.
ജോലി അന്വേഷിച്ച് നടന്നിരുന്ന കാലം മുതൽ ഒരു കരുതലും താങ്ങും തണലുമായി കൂടെയുള്ള മനുഷ്യനായത് കൊണ്ടും ഹമീദ്ക്ക ഏറ്റാൽ ഏറ്റതാണ് എന്ന ഉറപ്പുള്ളതുകൊണ്ടും “വരുമ്പോൾ തിരി കൊണ്ടുവന്നിരിക്കും” എന്ന് ഉമ്മയെ അറിയിക്കാൻ മൻസൂർ മറന്നില്ല.
“അതേയ്, ആശാരി വേണുവേട്ടൻ മരംമുറിക്കാൻള്ള ആളെ കൊടുന്നേർന്ന്, ങ്ങള് പറഞ്ഞ വടക്കേപ്പൊറത്തെ തലപോയ തെങ്ങ് എന്തായാലും മുറിക്കണം,അതാകെ പൂതല് പിടിച്ചോണ്ട് ഉപകാരത്തിന് കൊള്ളില്ലത്രെ, അത് കൂടാതെ നാലുതെങ്ങും കൂടി മുറിക്കേണ്ടി വരുംന്നാ പറഞ്ഞെ, കണക്കും കാര്യങ്ങളും എഴുതി തന്നത് ഞാൻ വാട്സാപ്പിലയക്കാം” എന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലോടെ ലഭിച്ച കണക്കുകളെ നോക്കി ആശ്ചര്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയത്താണ് “തിരിയുടെ സർവീസ് സെൻ്റർ, ഇൻഡസ്ട്രിയൽ ഏരിയയിൽ ഉണ്ട് ഞാൻ നമ്പറയയ്ക്കാം. നീ എന്തായാലും വിളിച്ചു വിവരങ്ങൾ അറിയൂ ഞാനിന്ന് കുറച്ച് തിരക്കിലാണ്” എന്ന ഹമീദിക്കയുടെ സന്ദേശം വാട്സാപ്പിൽ ലഭിച്ചത്. തുടർന്ന്, പറഞ്ഞ പ്രകാരം അയച്ചു തന്ന കോൺടാക്ട് നമ്പറിൽ ബന്ധപ്പെട്ടപ്പോൾ നീണ്ട കാത്തിരിപ്പിനും സിസ്റ്റം ജനറേറ്റഡ് കോലാഹലങ്ങൾക്കുമൊടുവിൽ മറുതലക്കലെ ഫോൺ മറ്റൊരിടത്തേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ ചെയ്യപ്പെട്ടു.
‘“സർ നിങ്ങൾ അന്വേഷിക്കുന്ന മോഡൽ നമ്പർ ഇപ്പോൾ ഡിസ്കണ്ടിന്യൂഡ് ആണ്, നിങ്ങൾ ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ ഇൻഡസ്ട്രിയൽ ഏരിയ 29-ാം നമ്പറിൽ ഞങ്ങളുടെ വെയർഹൗസിനോട് ചേർന്ന് മറ്റൊരു സർവീസ് സെൻ്റർ ഉണ്ട് അവിടെ നേരിട്ട് പോയി അന്വേഷിച്ചാൽ ഒരുപക്ഷേ ലഭിച്ചേക്കും“
ലൊക്കേഷൻ വിവരങ്ങളും മറ്റും അവരിൽ നിന്ന് ചോദിച്ചു വാങ്ങി ഹമീദ്ക്ക വന്നപ്പോൾ മൻസൂർ വിവരങ്ങൾ ധരിപ്പിച്ചു. “നാളെ നിനക്ക് അവധ്യാണ് എന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്, ഞാൻ റൂട്ടിൽ പോണ വഴിക്ക് അവിടെ എറക്ക്യേരാം കൂട്ടത്തിൽ എനിക്ക് ഡോക്ടറെ കാണേം വേണം! ബിപിടെ ഗുളിക കഴിഞ്ഞ് രണ്ടീസായി, നിൻ്റെ കഴിഞ്ഞാൽ എന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി”.

എണ്ണ കുടിച്ചു വറ്റിച്ച് തെളിയുന്ന നിസ്സാരനായ വെറുമൊരു തിരിക്ക് മനുഷ്യനെ എത്രമാത്രം വട്ടംതിരിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് ഓർത്ത് വ്യാകുലപ്പെട്ട് ഉമ്മയെ വിളിച്ചപ്പോൾ കേട്ടതും “തിരി കിട്ട്വോ?” എന്ന ചോദ്യം തന്നെയാണ്. അത്രമാത്രം ആഗ്രഹിച്ചത് കൊണ്ടാകാം ചോദ്യം പതിവില്ലാതെ ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത് കൊണ്ട് “തീർച്ചയായും കിട്ടും” എന്ന ഉറപ്പ് കൊടുക്കാതിരിക്കാനായില്ല. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച, പൊതു അവധിക്ക് ജോലി ചെയ്യേണ്ടി വന്നതിന് ലഭിച്ച അവധി എന്തായാലും ഉപകാരമായി എന്ന് തലേന്ന് പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച പ്രകാരം ഹമീദ്ക്ക ഡ്രോപ്പ് ചെയ്ത് തിരിക്കുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ മൻസൂർ ഓർത്തു. കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ “സർ, ക്ഷമിക്കണം! സംഗതി ഇവിടെയുണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്, സിസ്റ്റത്തിൽ സ്റ്റോക്ക് കാണിക്കുന്നുമുണ്ട്. രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞ് വന്നാൽ ഞങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു വെക്കാം” എന്ന അറിയിപ്പിനെ തുടർന്ന് ഹമീദ്ക്കയെ ബന്ധപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ഉത്തരമില്ലാത്ത വിളികൾ മാത്രമാവുകയും. നിവൃത്തിയില്ലാതെ ടാക്സി വിളിക്കേണ്ടി വരികയും ചെയ്തു.
യാത്രയിലുടനീളം ഉമ്മയെ കുറിച്ച ചിന്തകളായിരുന്നു. കുടുസ്സുമുറികളും കുനിഞ്ഞുകടക്കേണ്ട കട്ടിളപ്പടികളുമുണ്ടായിരുന്ന ചെറിയവീട്ടിലേക്ക് കടന്നുവന്നപ്പോൾ ലോകം ചെറുതായപോലെ തോന്നിയിട്ടുണ്ടത്രെ പണ്ട്, പക്ഷെ സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രമറിയുന്ന ഉപ്പയുടെ വലിയ മനസ്സിനോട് ചേർന്ന് നിന്നപ്പോൾ ലോകം വലുതാവുകയും പരിമിതികളോട് പൊരുത്തപ്പെടുകയും ചെയ്തുവെങ്കിലും കരിപിടിച്ച അടുക്കളയിലെ വിറകടുപ്പിലെ പുക, ആസ്തമ രോഗിയായ ഉമ്മയുടെ വില്ലനായി, പ്രതിവിധിയെന്നവണ്ണം സ്വർണ്ണ നിറത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന കൊറിയൻ നിർമ്മിത മണ്ണെണ്ണ സ്റ്റൗവുമായിട്ടായിരുന്നത്രെ അടുത്ത അവധിക്ക് ഉപ്പയുടെ വരവ്, “ഉളേളല് നല്ലതായിക്കോട്ടെ” എന്നായിരുന്നത്രെ ഉപ്പയുടെ വാദം. തുടച്ചുമിനുക്കിയാൽ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന ആ സ്നേഹസമ്മാനത്തിൻ്റെ ഓർമ്മകൾക്ക് ഇന്നും തിളക്കം മാറിയിട്ടില്ല. ചിന്തകളുടെ ചിറകിലേറി താമസസ്ഥലമെത്തിയതറിഞ്ഞില്ല.
റൂമിലെത്തി ഹമീദ്ക്കയെ വിളിച്ചെങ്കിലും മറുപടി ലഭിക്കാത്തതിനെ തുടർന്ന് നാട്ടിലേക്ക് വീഡിയോ കോൾ വിളിച്ച് സംസാരിക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോഴാണ് മൊബൈലിലേക്ക് ഒരു വിളി വന്നത്:
“മൻസൂറല്ലേ?”
“ അതെ!”
“…ക്വാളിറ്റി ബിൽഡിംഗ് മെറ്റീരിയൽസിലെ റസാഖ് ആണ്, ഞാനിപ്പോൾ ഹമീദിൻ്റെ കൂടെ ലൈഫ്-ലൈൻ ഹോസ്പിറ്റലിലുണ്ട്, ബുദ്ധിമുട്ടാവില്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങോട്ടൊന്ന് വര്വോ?”
“ എ…എന്തുപറ്റി?” മൻസൂറിൻ്റെ വാക്കുകൾ വിറച്ചു.
‘’ഏയ് പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല, പുള്ളി ഞങ്ങടെ കടേല് വന്നിട്ട് പോകാൻനേരത്ത് ചെറുതായിട്ടൊരു തലകറക്കം, അപ്പൊ നേരെ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നു” പിന്നെ എന്തോ ആലോചിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ “വരുമ്പോ, പുള്ളിടെ ചാർജറും ഒരു മുസല്ലയും കൊണ്ടൊരാൻ ഹമീദ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്” എന്ന് പ്രത്യേകം ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. സ്വന്തം ഉപയോഗത്തിനായി കുറച്ചു ഡ്രസ്സുകളും ആവശ്യപ്പെട്ട സാധനങ്ങളുമായി ടാക്സിയിൽ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് തിരിച്ചു.
അന്വേഷിച്ചറിഞ്ഞത് പ്രകാരം തിരഞ്ഞു പിടിച്ച് പ്രത്യേക പരിചരണ വിഭാഗത്തിൽ പച്ച കർട്ടൻ കൊണ്ടു മറച്ച ഹമീദ്ക്കയുടെ കട്ടിലിനോട് ചേർന്നിരുന്നിരുന്ന ആൾ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി “ഞാൻ റസാഖ് നേരത്തെ വിളിച്ചിരുന്ന…’’ മൻസൂർ കൈകൊടുത്ത് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ നിറം മങ്ങിയ ഹമീദ്ക്കയുടെ മുഖത്തായിരുന്നു, ചുണ്ടുകൾ ഒരു വശത്തേക്ക് ചെരിഞ്ഞിട്ടുള്ളത് പോലെ… “തലകറക്കം എന്നുപറഞ്ഞിട്ട് കാഴ്ചയിൽ വേറെന്തോ പോലെയുണ്ടല്ലോ” എന്ന് മൻസൂറിന് ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഹമീദ്ക്ക ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, ഡ്രിപ്പിലെ മരുന്ന് ഒച്ചിനെ പോലെ ഞരമ്പിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞു കയറുന്നുണ്ട്.
“വിഷമിക്കേണ്ടെന്ന് കരുതി പറയാതിരുന്നതാണ്, നിങ്ങളെ ഇറക്കി നേരെ ഞങ്ങടെ കടയിൽ കയറിവരുമ്പോൾ തന്നെ ആള് പരവശനായിരുന്നു. പിന്നെ ഞങ്ങളോട് സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ ചുണ്ട് ഇടത് ഭാഗത്തേക്ക് കോടി, ഇടതു ഭാഗം തളർന്ന് നടക്കാൻ പറ്റാതെ… ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേര് താങ്ങിനിറുത്തിയിട്ടും താങ്ങുറക്കാതെ കനം വെച്ച്, വിയർത്ത്… സ്ട്രോക്കായിരുന്നു! എന്തായാലും പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ എത്തിക്കാനായത് കൊണ്ട് രക്ഷപ്പെട്ടു…”
വിവരണം കേട്ട് ഹമീദ്ക്കയുടെ വേദനയുള്ള ചിരി രാത്രി കാർമേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന നിലാവെളിച്ചം പോലെ തോന്നി. കർട്ടനപ്പുറത്തെ കിടക്കയിലെ ഒരു രോഗി ഇടതടവില്ലാതെ ഛർദിക്കുന്നതിന്റെയും നിലവിളിക്കുന്നതിന്റെയും ശബ്ദം അലോസരപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ബിപി പരിശോധിക്കാൻ വന്ന നഴ്സ് തിരിച്ച് പോകുമ്പോൾ “കണ്ടീഷൻ സ്റ്റേബിളാണ്, ഒഴിവും ഇൻഷുറൻസ് അപ്രൂവലിനുമനുസരിച്ച് ഇന്ന് രാത്രി റൂമിലേക്ക് മാറ്റും” എന്ന് മൊഴിഞ്ഞു.
”ഇനിയിപ്പോൾ ഞാൻ നിൽക്കുന്നില്ല, കടയിൽ മേൽനോട്ടത്തിന് ആരുമില്ല. എന്തുണ്ടെങ്കിലും വിളിച്ചാൽ മതി” എന്ന ഉപദേശത്തോടെ സമ്മാനിച്ച വിസിറ്റിംഗ് കാർഡിന്റെ പുറകിൽ ക്വാളിറ്റി ബിൽഡിംഗ് മെറ്റീരിയൽസിന്റെ പേരിന് താഴെ നേരത്തെ തിരിക്ക് വേണ്ടി പോയ അലീമ ഖാമിസ് ട്രേഡിംഗിൻ്റെ പേരും ലോഗോയും പുറക് വശത്ത് അലീമ ഗ്രൂപ്പ് ഓഫ് കമ്പനീസിൻ്റെ കീഴിലുള്ള മറ്റു സ്ഥാപനങ്ങളുടെ വിവരങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് തന്നയാൾ കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് മറയുന്നത് വരെ മൻസൂർ അയാളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
“വീട്ടിൽ അറിയിച്ചോ?” എന്ന ചോദ്യത്തോടെ ഹമീദ്ക്കയെ സമീപിച്ചെങ്കിലും ക്ഷീണത്തിന്റെ മയക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണിരിന്നു. തെല്ലിട കഴിഞ്ഞ് ഉണർന്നപ്പോൾ ആദ്യം അവ്യക്തമായി ചോദിച്ചതും “തിരി കിട്ടിയോ” എന്നായിരുന്നു.
“ഇല്ല, രണ്ടീസം കഴിഞ്ഞ് വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്” എന്ന് പറഞ്ഞ് റസാഖ് സമ്മാനിച്ച വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് കാണിച്ച് “നമ്മൾ തിരി അന്വേഷിക്കുന്ന സ്ഥാപനവും ഇവരുടെ സ്ഥാപനവും അലീമ ഗ്രൂപ്പ് ഓഫ് കമ്പനിയുടെ അണ്ടറിലാണ് വരുന്നത്, മൂപ്പർ വിചാരിച്ചാൽ എന്തേലും നടക്ക്വോ?”
“നമുക്ക് ശ്രമിക്കാം” എന്ന അവ്യക്തമായ വാക്കുകളെ തുടർന്ന് വീണ്ടും മറ്റു കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ “രോഗിയെ സംസാരിക്കാൻ നിർബന്ധിക്കരുത്!” എന്ന് ഡ്യൂട്ടി നഴ്സിൻ്റെ കർശനമായ താക്കീത് ലഭിച്ചു.
താനല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ലാത്ത ഹമീദ്ക്കയ്ക്ക് വേണ്ടി കമ്പനിയിൽനിന്ന് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞ് അവധിയെടുത്ത് നിൽക്കാൻ തന്നെ മൻസൂർ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. ഇതിനിടയിൽ സമയമുണ്ടാക്കി രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞു വരാൻ പറഞ്ഞ കമ്പനിയിലേക്ക് പോകാൻ മൻസൂർ മറന്നില്ല. “ക്ഷമിക്കണം ഞങ്ങളിവിടെ പരതിയിരുന്നെങ്കിലും ലഭിച്ചില്ല. ഡിസ്കണ്ടിന്യൂഡ് മോഡലായത് കൊണ്ട് സംഘടിപ്പിക്കാൻ നിർവ്വാഹമില്ല” എന്ന മറുപടി ഒരു ശല്ല്യം ഒഴിവാക്കുന്നത് പോലെ മൻസൂറിന് തോന്നി.
മറ്റൊരു വഴിയില്ലെന്ന് ബോധ്യമായപ്പോൾ ഹമീദ്ക്കയോട് അനുവാദം വാങ്ങി റസാഖിനെ വിളിച്ച് വിവരം ധരിപ്പിച്ചു.
‘’സംഗതി നമുക്കൊപ്പിക്കാം, നിങ്ങളൊരു കാര്യം ചെയ്യൂ, ഉമ്മയുടെ ആഗ്രഹത്തെ കുറിച്ചും അതിനു കാരണമായ സംഭവങ്ങളെ കുറിച്ചും ഇവിടെ അന്വേഷിച്ചതിനെ കുറിച്ചും എല്ലാം വിശദമായി എഴുതി അറബാബിൻ്റെ മെയിൽ ഐഡിയിലേക്ക് ഒരു മെയിൽ അയക്കൂ, ഉമ്മയെ അത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുകയും ഉമ്മയുടെ പേരിൽ തന്നെ കമ്പനി തുടങ്ങുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ള ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണ് അറബാബ്, എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടെങ്കിൽ തീർച്ചയായും ലഭിക്കും! ആട്ടെ, എന്നാണ് നാട്ടിൽ പോകുന്നത്?”
“മാർച്ച് ഇരുപത്തിരണ്ടിന്”
“ങ്ങ്ഹാ! രണ്ടാഴ്ചയേ ബാക്കിയുള്ളുവല്ലേ? ഇന്ന് തന്നെ മെയിൽ അയച്ചോളൂ, മെയിൽ ഐഡി ഞാൻ മെസ്സേജ് ചെയ്യാം” എന്ന നിർദ്ദേശത്തെ തുടർന്ന് കാര്യകാരണങ്ങളുടെ വിശദീകരണത്തോടെ തന്നെ ബന്ധപ്പെടാനുള്ള നമ്പർ സഹിതം പലവട്ടം വായിച്ചും തിരുത്തിയും ഒടുക്കം ഹമീദ്ക്കയ്ക്ക് വായിച്ച് കേൾപ്പിച്ചും ഉറപ്പുവരുത്തി മെയിൽ അയച്ചു.
എല്ലാം വായിച്ചു കേട്ട ഹമീദ്ക്ക നിറുത്താതെ ചിരിക്കുന്നത് കണ്ട് മൻസൂർ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു. “ൻ്റെ, മൻസൂറെ ഓരോ നിയോഗങ്ങള് ആലോയ്ച്ച് ചിരിച്ചതാ ഞാൻ, വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഫീൽഡിൽ ഇറങ്ങിയ ഞാനിവരുടെ കമ്പനിയുടെ പേര് ക്വാളിറ്റി എന്നതിന് കുലൈത്തി എന്ന് വായിച്ച ആളാണ്, ആ എന്നോടാണ് ഇത്രേം വലിയൊരു കത്ത് വായിച്ച് കേൾപ്പിച്ച് തന്നത്, എന്തായാലും പടച്ചോൻ ഖൈറാക്കട്ടെ!” വിശദീകരണം കേട്ട് മൻസൂറും ചിരിയിൽ പങ്കു ചേർന്നു.
“രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ഡിസ്ചാർജ്ജ് ചെയ്യാം” എന്ന റൗണ്ട്സിന് വന്ന ഡോക്ടറുടെ നിർദേശം രണ്ടു പേരിലും സന്തോഷമുളവാക്കി.
“അല്ല മൻസൂറെ! ഇത്രേം ദിവസം എനിക്ക് വേണ്ടി അവധി എടുത്താൽ നിനക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാവില്ലെ?”
“എന്ത് ബുദ്ധിമുട്ട്? അവധിക്ക് പോകുമ്പോൾ റെഡീം ചെയ്യാൻ കരുതി വെച്ചിരുന്ന പെൻഡിംഗ് ഓഫ് സെറ്റുകളാണിതെല്ലാം, അവിടെ ഇപ്പോൾ പ്രത്യേകിച്ച് പണിയൊന്നും ഇല്ല, ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ ഈ അവധി കഴിഞ്ഞ് പോയാൽ ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് തീർക്കാവുന്ന പണികളേ കാണൂ” എന്ന് വ്യക്തമാക്കി വെറുതെ മൊബൈലിൽ കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു അയച്ച മെയിലിന് മറുപടി വന്നത് മൻസൂറിൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്.
“മെയിൽ കിട്ടി, നാളെ രാവിലെ പത്തുമണിക്ക് നേരിൽ കാണുന്നതിനും സംസാരിക്കുന്നതിനും എൻ്റെ ഓഫീസിലേക്ക് വരാമോ? ലൊക്കേഷൻ ഡീറ്റയിൽസ് ഇതോടൊപ്പം അയക്കുന്നു.” എന്ന സന്ദേശത്തെ പല ആവർത്തി വായിക്കുകയും ഹമീദ്ക്കയ്ക്ക് കാണിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
“കൊള്ളാലോ! വരാമെന്നു മറുപടി അയച്ച് നാളെ നേരത്തോടെ തന്നെ പൊയ്ക്കോളൂ” എന്നു പറയുമ്പോൾ ഹമീദ്ക്കയുടെ സന്തോഷത്തിനും അതിരില്ലായിരുന്നു.
നിർദ്ദേശിച്ച സമയത്തിന് മുന്നെത്തന്നെ പ്രത്യേകമായി തുർക്കിഷ് വിളക്കുകൾ കൊണ്ടും കാലിഗ്രാഫികൾ കൊണ്ടും അലങ്കരിച്ച ഊദിന്റെ ഗന്ധം വമിക്കുന്ന ഓഫീസിൽ ഊഴവും കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ പ്രത്യേകമായ ഒരു അനുഭൂതി മൻസൂറിന് അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു. തൻ്റെ അവസരത്തിന് സമയമായെന്ന റിസപ്ഷനിസ്റ്റിൻ്റെ അറിയിപ്പിനെ തുടർന്ന് കതക് തുറക്കുമ്പോൾ ഒരു സൂഫി നർത്തകനെപ്പോലെ വട്ടം കറങ്ങി പെരുവിരലിൽ ഉയർന്ന് പൊങ്ങി ആകാശത്തിലേക്ക് പറന്നുയരുന്നത് പോലെയും ഹൃദയതാളം അറബനയുടെ താളം പോലെയുമായി മാറുന്നത് മൻസൂറിന് തോന്നി.
“എത്ര വർഷമായി ഇവിടെ?”
“എന്നാണ് നാട്ടിൽ പോകുന്നത്?”
“ എന്താണ് ജോലി?”
“സാലറി എത്രയുണ്ട്?”
അറബിയുടെ തേജസ്സുള്ള മുഖത്ത് നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ തന്നെ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്ക് യാന്ത്രികമായ് ഉത്തരം നൽകി കൊണ്ടിരുന്നു. അറബനയുടെ ഹൃദയ താളം മുറുകുന്നുണ്ട് ഒപ്പം ഊദിന്റെ സുഗന്ധവും.
“ഉമ്മയുടെ ആഗ്രഹത്തെ നിറവേറ്റുന്നതിന് വേണ്ടിയുള്ള താങ്കളുടെ ശ്രമങ്ങളെ ഞാൻ അങ്ങേയറ്റം പ്രശംസിക്കുന്നു. താങ്കൾക്കും ഉമ്മാക്കും ദൈവം നല്ലതു വരുത്തട്ടെ! തിരിക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ പരമാവധി ശ്രമിക്കാം കൂടെ മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി ചോദിച്ചോട്ടെ?”
“എന്താണ് സർ?”
‘’വിരോധമില്ലെങ്കിൽ അവധി കഴിഞ്ഞ് വന്ന് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ചേരൂ, ഇപ്പോൾ ലഭിക്കുന്നതിൻ്റെ രണ്ടിരട്ടി ശംബളം ഞാൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു.”
സ്വപ്നമാണോ യാഥാർത്ഥ്യമാണോ എന്നു തിരിച്ചറിയാനാവാതെ മൻസൂർ തരിച്ചിരുന്നു. ഹൃദയതാളത്തിനൊപ്പം കറങ്ങിപ്പറന്നുയർന്ന് മേഘങ്ങൾക്കുമേലെ നീന്തുകയാണോ താനെന്ന ചിന്ത മൻസൂറിനെ അലട്ടി. “താങ്കൾക്ക് സമ്മതമാണെങ്കിൽ സർട്ടിഫിക്കറ്റിൻ്റെയും പാസ്പോർട്ടിൻ്റെയും കോപ്പികൾ ഇന്നുതന്നെ അയക്കൂ” എന്ന വാക്കുകൾ മൻസൂറിൽ സ്ഥലകാലബോധമുണ്ടാക്കിയെങ്കിലും നാവുകൾ “ശുക്ക്ർ അള്ളാഹ്…! അൽഹംദുലില്ലാഹ് എന്ന് മന്ത്രിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു.

യാത്രപറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ സന്തോഷ വാർത്ത ആരെയെല്ലാം അറിയിക്കണമെന്ന വേവലാതിയായിരുന്നുവെങ്കിലും പകരം നൽകാനാവാത്ത നോറ്റ നോമ്പിനും പ്രാർത്ഥനകൾക്കും ഉത്തരമെന്നവണ്ണം വിവരങ്ങളെല്ലാം ഉമ്മയെത്തന്നെ ആദ്യം അറിയിച്ചു. പിന്നെ എല്ലാറ്റിനും നിമിത്തമായ ഹമീദ്ക്കയോടും.

അറബി ആവശ്യപ്പെട്ട രേഖകളൊക്കെ കൈമാറിയെങ്കിലും ഹമീദ്ക്കയെ ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്ത് റൂമിലെത്തി തുടർന്ന് ജോലിക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങിയെങ്കിലും പിന്നെ അറബിയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് ഒരു വിവരവും ലഭിച്ചില്ല. ഒരു സ്വപ്നമായിരിക്കും എന്ന് കരുതി സ്വയം സമാധാനിക്കാൻ ശ്രമിച്ച് അവധിക്ക് പോകുവാൻ രണ്ടുനാൾ ബാക്കി നിൽക്കെ അറബിയുടെ വിളി വന്നു.
“മറ്റന്നാളല്ലേ നാട്ടിൽ പോകുന്നത്?”
“അതെ”
“ഓകെ നാളെ വൈകീട്ട് നാലുമണിക്ക് ഓഫീസിലേക്കൊന്ന് വരൂ”
“തീർച്ചയായും”
‘“എങ്കിൽ നമുക്ക് നാളെ കാണാം”
ഔപചാരികമായ ചോദ്യാത്തരങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് വിശദീകരണമൊന്നും മൻസൂറിന് ലഭിച്ചില്ല.

തിരി കിട്ടിയിട്ടുണ്ടാകുമെന്നുറപ്പിൽ തന്നെയാണ് അലീമ ഗ്രൂപ്പ് ഓഫ് കമ്പനിയുടെ കതക് കൃത്യസമയത്ത് തുറന്ന് മൻസൂർ അകത്ത് കടന്നത്, എത്തിയ വിവരം റിസപ്ഷനിൽ ബോധിപ്പിച്ചപ്പോൾ കോൺഫറൻസ് ഹാളിലേക്ക് ആനയിക്കപ്പെട്ടു. ബലൂണുകൾകൊണ്ടും തോരണങ്ങൾക്കൊണ്ടും അലങ്കരിച്ച വലിയ ഹാളിൽ തന്നെ കൈകൊട്ടി സ്വീകരിക്കുന്ന ജീവനക്കാരും അറബിയും കൂടെ വീൽചെയറിൽ പ്രായം ചെന്ന സ്ത്രീയും. ചുമരിൽ മാർച്ച് ഇരുപത്തിയൊന്ന് യു.എ.ഇ മാതൃദിനം എന്നുകൂടി കണ്ടപ്പോൾ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് വർണ്ണിക്കാനാവാത്ത സന്തോഷമായിരുന്നു മൻസൂറിന്, ഔപചാരികമായ മുഖ പ്രസംഗത്തിൽ മാതൃത്വത്തിന്റെ മഹത്വത്തെപ്പറ്റി വീൽചെയറിലുള്ള അലീമ ഖാമിസ് എന്ന തൻ്റെ ഉമ്മയുടെ അടുത്തുനിന്ന് കൊണ്ട് അറബി മനോഹരമായി സംസാരിച്ചു. കൂടെ നിസ്സാരമായ തിരിയെക്കുറിച്ചും അതിനു വേണ്ടിയുള്ള മൻസൂറിൻ്റെ ശ്രമങ്ങളെ കുറിച്ചും അറബി സംസാരിച്ചു. തുടർന്ന് അന്വേഷിച്ചുനടന്ന തിരിയും ഉമ്മാക്കെന്ന് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞ ഒരു ഗിഫ്റ്റ് ബോക്സും കൂടെ ഓഫർ ലെറ്ററും വീൽ ചെയറിലുള്ള അറബിയുടെ ഉമ്മയിൽ നിന്ന് സ്വീകരിക്കുമ്പോൾ മൻസൂറിൻ്റെ കൈകൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നീണ്ട കരഘോഷത്തെത്തുടർന്ന് പറയാൻ വാക്കുകളില്ലാതെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ പ്രാർത്ഥനകൾ സ്നേഹമായ് മാറിയതിൻ്റെ നിർവൃതിയിൽ ഊദിൻ്റെ ഗന്ധമുള്ള ഹാളിൽനിന്ന് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അറബനയുടെ മൃദുതാളത്തിനൊപ്പം “ശുക്ർ അള്ളാഹ്… അൽഹംദുലില്ലാഹ്…” എന്ന് മൻസൂറിൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

വര : പ്രസാദ് കാനാത്തുങ്കൽ

ഏത് നിമിഷവും പറന്നുയരാൻ ചിറകുവിരിച്ച് നിൽക്കുന്ന വിമാനത്തിൻ ചില്ലുകാഴ്ച്ചകളിൽ മുഴുകിയ പ്രകാശന്‍റെ മനം നിറയെ ഹൈഫ എന്ന പെൺകുട്ടിയായിരുന്നു; അവളോടുള്ള സ്നേഹവും കൃതജ്ഞതയുമായിരുന്നു. ഹൈഫയുടെ ഇടപെടൽ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അയാളുടെ ഇന്നത്തെ യാത്ര തന്നെ സംഭവിക്കില്ലായിരുന്നു. ഒരു പക്ഷേ, തനിക്കിന്ന് യാത്ര ചെയ്യാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ..!? അകലെ, റൺവേയിൽ ശരവേഗം പറന്നിറങ്ങിയ വിമാനത്തോടൊപ്പം ആ ചോദ്യം അയാളുടെ ഹൃദയത്തിൽ തറച്ചു. അതിനൊരേയൊരു ഉത്തരമേ തനിക്കുള്ളൂവെന്ന് തിരിച്ചറിയവേ മിഴികൾ നിറഞ്ഞു. ആ തിരിച്ചറിവ് പ്രകാശനെ ഭയചകിതനാക്കിയെങ്കിലും വിദൂരതയിൽ നോക്കി അയാൾ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

ഒരേ ഒരു മകളാണ്.. അവളുടെ കല്യാണമാണ്, ലീവ് വേണം എന്ന് *അർബാബിനോട് യാചിക്കുമ്പോൾ ശബ്ദമിടറിയത് പ്രകാശൻ ഓർത്തു. കരുണ ഒട്ടുമേയില്ലാത്ത നോട്ടത്തിനും, ഒരുപാട് മുറുമുറുപ്പിനുമൊടുവിൽ, “നാളെ ജർമ്മനിക്ക് പോവും, വന്നിട്ട് പറയാം” എന്ന മറുപടി നൽകിയ പ്രതീക്ഷയെ തകിടം മറിച്ച്, ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞും ആൾ തിരിച്ചു വന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പത്നിയോട് പല തവണ ഓർമ്മിപ്പിച്ചെങ്കിലും നിഷ്ഠൂരതയുടെ പര്യായമായ ഭർത്താവിനോട് സംസാരിക്കാൻ അവർക്കും വിമുഖതയായിരുന്നു.

ദിനങ്ങൾ പൊഴിയവേ കഠിനമായ അനിശ്ചിതത്വം അയാളെ മഥിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മരുഭൂവിനെ തഴുകിയെത്തും ഉഷ്ണക്കാറ്റിൽ അയാളുടെ അകവും പുറവും സമം ഉരുകി.

ഇന്നലെയാണ്, സ്കൂളിന് സമീപം ഹൈഫയെ കാത്തുനിൽക്കുമ്പോൾ രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് അർബാബിന് ഫോൺ ചെയ്തത്. നിമിഷങ്ങൾക്കകം, നാളെ കഴിഞ്ഞ് നടക്കേണ്ട തന്‍റെ മകളുടെ വിവാഹം അച്ഛന്‍റെ അഭാവത്തിൽ മാത്രമേ സംഭവിക്കൂ എന്ന തിരിച്ചറിവൊരു മണൽക്കാറ്റ് പോലെ അയാളെ ചുറ്റി ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു.

വീഡിയോകോളിൽ മകളെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ അയാൾ പ്രയാസപ്പെട്ടു. ഡ്രൈവിനിടയിൽ അറിയാതെ തോർന്ന കണ്ണുനീർ തുടയ്ക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഹൈഫ കാരണമാരാഞ്ഞു. ആ പെൺകുട്ടിയുടെ ആവർത്തിച്ചുള്ള ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ നിവൃത്തിയില്ലാതെ അയാൾ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. ഹൈഫ, ബാബയോട് താൻ സംസാരിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ അലകളുണ്ടായി. മകളുടെ ഒരാവശ്യവും നിരാകരികാത്ത പിതാവാണ് തന്‍റെ യജമാനൻ എന്ന് പ്രകാശൻ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഹൈഫ സംസാരിക്കുമെങ്കിൽ തനിക്ക് യാത്ര ചെയ്യാനായേക്കുമെന്ന ചിന്ത അയാളെ ഏറെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

ബംഗ്ലാവിന്‍റെ മുന്നിലെ കാർപോർച്ചിലിരുന്ന പ്രകാശന് ഹൈഫയുടെ സംസാരം അവ്യക്തമായെങ്കിലും കേൾക്കാം. പതിനാലുകാരി അവളുടെ പിതാവിനോട് കോപിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് അയാൾ മനസ്സിലാക്കി. അൽപസമയത്തിന് ശേഷം തന്‍റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി ഹൈഫ പ്രകാശന്‍റെ മുന്നിലെത്തി. അത് ഏറ്റുവാങ്ങവേ അയാളുടെ കൈകൾ വിറച്ചു. അയാളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ആ പെൺകുട്ടി തന്‍റെ സ്വർണ്ണവള അയാൾക്ക് നേരെ നീട്ടി.

“താങ്കളുടെ മകൾക്ക് കൊടുക്കണം, എന്‍റെ സമ്മാനമാണ്.”

പൊടുന്നനെ വിമാനത്തിനുള്ളിലുണ്ടായ ക്യാപ്റ്റന്‍റെ അറിയിപ്പാണ് അയാൾക്ക് ചിന്തകളിൽ നിന്നുമൊരു വിടുതൽ നൽകുന്നത്. വിമാനം പറന്നുയരുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പേയുള്ള അറിയിപ്പാണെന്ന ധാരണയെ കീഴ്മേൽ മറിക്കും വിധം യാത്രക്കാരുടെ ശബ്ദമുയർന്നു. തന്‍റെ ശരീരഭാഷ മനസ്സിലാക്കിയ സഹയാത്രികൻ യന്ത്രത്തകരാറുമൂലം വിമാനം വൈകുമെന്ന അറിയിപ്പായിരുന്നുവെന്ന് തർജ്ജമ ചെയ്തു. അത് കേട്ടതും തളർന്നു പോയ അയാൾ ദീർഘനിശ്വാസമെടുത്ത് പിറകോട്ട് ചാഞ്ഞു. യാത്രക്കാരുടെ ബഹളവും വിമാനജീവനക്കാരുടെ ക്ഷമാപണവും അയാളെ സ്പർശിച്ചതേയില്ല. മണിക്കൂറുകൾക്ക് ശേഷം യാത്രക്കാർക്ക് താമസസൗകര്യം ഒരുക്കിയെന്ന അറിയിപ്പുണ്ടായി, വിമാനത്തിൽ നിന്നും തിരികെയിറങ്ങുന്നവരുടെ ശബ്‌ദത്തിൽ നിരാശയും അപ്രീതിയും മുഴച്ചുനിന്നു. അപ്രതീക്ഷിതമായ സംഭവവികാസത്തിൽ പതറാതിരിക്കാൻ പ്രകാശൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഹോട്ടലിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ, വിമാനം വൈകുമെന്നും ആരെയും തന്നെ സ്വീകരിക്കാൻ അയക്കേണ്ടതില്ലെന്നും പ്രകാശൻ മകൾക്ക് സന്ദേശമയച്ചു. ഹോട്ടലിൽ തനിക്കൊപ്പമുള്ളയാൾ എത്ര സുഖമായുറങ്ങുന്നുവെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. സമയം വൈകുന്തോറും അയാൾ അക്ഷമനായി. വൈകീട്ട് നാല് മണിയോടെ അറിയിപ്പുണ്ടായി. പുലർച്ചെ നാലിന് പുറപ്പെടേണ്ടിയിരുന്ന വിമാനം രാത്രി ഏഴ് മണിയോടെ പറക്കുമെങ്കിൽ തനിക്ക് നാളെ അതിരാവിലെ തന്നെ വീടണയാം എന്ന മനക്കണക്കിൽ അയാൾ ആശ്വാസം കൊണ്ടു.

“ഇതിൽ സ്വർണ്ണമുണ്ടല്ലോ!” സ്ക്രീനിൽ വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ചിത്രം കാണിച്ച് കസ്റ്റംസ് ഉദ്യോഗസ്ഥൻ പറഞ്ഞു. ആ ബാഗ് വാങ്ങി മറ്റൊരുദ്യോഗസ്ഥൻ പ്രകാശനെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു. എത്ര ഗ്രാം സ്വർണ്ണമുണ്ടെന്ന ചോദ്യത്തിന് അയാൾക്ക് ഉത്തരമില്ലാതായി. തന്‍റെ മകളുടെ വിവാഹമാണെന്നും യജമാനന്‍റെ മകൾ തന്നയച്ച സമ്മാനമാണെന്നും അയാൾ സങ്കടപ്പെട്ട് പറഞ്ഞു. ഉദ്യോഗസ്ഥൻ പ്രകാശനോട് മാറിനിൽക്കാനാവശ്യപ്പെട്ടു. ക്ഷമയോടെ അയാൾ മിനിറ്റുകളോളം കാത്തു നിന്നു. കസ്റ്റംസ് ഉദ്യോഗസ്ഥൻ തന്‍റെ മേലുദ്യോഗസ്ഥയ്ക്കടുത്തേക്ക് പ്രകാശനെ വിളിപ്പിച്ചു.

“നോക്കൂ.. ഇത് അനുവാദമുള്ളതിലും അധികമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ഡ്യൂട്ടിയടക്കേണ്ടി വരും.”

പ്രകാശൻ, ഈ രാവ് പുലരുമ്പോൾ മകളുടെ വിവാഹമാണെന്നും എങ്ങനെയൊക്കെയാണ് ഈ യാത്ര തനിക്ക് സാദ്ധ്യമായതെന്നും ആ സ്ത്രീയോട് പറഞ്ഞു. ഏകമകൾക്ക് സമ്മാനമായി ലഭിച്ച ഈ ആഭരണമല്ലാതെ തന്‍റെ പക്കൽ മറ്റൊന്നുമില്ലെന്ന് പറയുമ്പോൾ കണ്ണുകളിൽ നിസ്സഹായത നിറഞ്ഞൊഴുകി.

“വിട്ടേക്കൂ..ഈയൊരു വള എന്ത് വ്യത്യാസമുണ്ടാക്കാനാണ്. എത്രമാത്രം സ്വർണ്ണം നാമറിയാതെ ഇവിടെ…” ആ സ്ത്രീ തന്‍റെ കീഴുദ്യോഗസ്ഥനോട് പറഞ്ഞു.

ഇരുപത്തിയഞ്ചാം വയസ്സിൽ തുടങ്ങിയ, മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ട് പിന്നിട്ട പ്രവാസത്തിനിടയിൽ താൻ ആദ്യമായാണ് കാറിൽ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യുന്നതെന്ന് പ്രകാശൻ ഓർത്തു. രണ്ടോ മൂന്നോ പേർ വീതം വെച്ച്, റെയിൽസ്റ്റേഷൻ വരെ ഓട്ടോയിലും അവിടുന്ന് ട്രെയിനിലുമായായാണ് ഇതുവരെ താൻ വീട്ടിലെത്തിയിട്ടുള്ളത്. ആ വിധം ജീവിതം ചുരുക്കിയാണ് കുടുംബത്തിലോരോരുത്തർക്കും താങ്ങായതും, പണിയിനിയും ബാക്കിയുണ്ടെങ്കിലും നാല് ചുവരുകളും മേൽക്കൂരയും സ്വന്തമാക്കിയതും. വീടിന് മുന്നിൽ ചെറിയൊരു കല്യാണപ്പന്തൽ തന്‍റെ എന്നത്തേയും സ്വപ്നം. ഏതാനും മണിക്കൂറിലത് സഫലമാകാൻ പോകുന്നുവെന്നത് അയാളെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു.

“നമുക്ക് ഈ വഴി പോകാം..” ഹൈവേയിൽ നിന്നും മാറി കാർ വലത്തോട്ട് തിരിക്കുമ്പോൾ ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. “അറിയില്ലേ..ദേശീയ പണിമുടക്കിന്‍റെ രണ്ടാം ദിവസല്ലേ..? ഹൈവേയിൽ വാഹനം തടയും അവര്..” ഡ്രൈവർ വിശദീകരിക്കുമ്പോഴേക്കും വിജനമായതും ഇടുങ്ങിയതുമായ റോഡിലേക്ക് കാറെത്തിയിരുന്നു.

കാറിലെ ക്ലോക്ക് സമയത്തെ അപ്പോൾ നാല് പൂജ്യങ്ങളിൽ തളച്ചിടാൻ ശ്രമിച്ചു. സമീപത്തെ ചെറു പൂജ്യങ്ങളിലൊന്ന് ഒന്നു മുതൽ പൂജ്യംവരെയുള്ള യാത്ര തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു

എപ്പഴോ ഒന്ന് മയങ്ങിപ്പോയത് കാരണം എത്ര ദൂരം പിന്നിട്ടെന്നറിയില്ല. ആരൊക്കെയോ ആക്രോശിക്കുന്നതും കാറിന്‍റെ ചില്ലിൽ മുട്ടുന്നതും കേട്ടാണ് പ്രകാശൻ കണ്ണുതുറന്നത്. ആറേഴ് പേർ കാർ വളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. രണ്ടുപേർ കൈകളിൽ കരിങ്കൽ കഷണങ്ങൾ പിടിച്ചിരുന്നു. ഒരാൾ കാറിന്‍റെ ബോണറ്റിൽ ശക്തമായി ഇടിച്ചു. മറ്റൊരാൾ ഡ്രൈവറോട് ഗ്ലാസ്സ് താഴ്ത്താൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.

“പണിമുടക്കാന്നറീലേ..?” അയാൾ ഡ്രൈവറോട് കയർത്തു.

“എയർപ്പോട്ട്ന്നാ.. ഇയാള് ഇപ്പോ സൗദി ഫ്ളൈറ്റ്ന് വന്ന ആളാ..” ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു.

“എയർപ്പോർട്ട്ന്ന് ഗ്ലാസ്സിന് എഴുതി വെച്ചൂടേ.. വെറ്തേ നമ്മക്ക് പണിയാക്കണാ..” വേറൊരുത്തൻ.

അപ്പോഴേക്കും പ്രകാശന്‍റെ ഡോർ ഒരാൾ തുറന്നു. “പാസ്പ്പോട്ടെഡ്..” മദ്യലഹരിലായിരുന്ന അയാൾ സിഗരറ്റ് ആഞ്ഞ് വലിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഇന്നെന്‍റെ മോളെ കല്യാണാണ്. കൊറേ പോവാന്ണ്ട്. കൊഴപ്പാക്കര്ത്..” ബാഗിൽ നിന്നും എടുത്ത പാസ്സ്പോർട്ട് ഉയർത്തിക്കാണിച്ച് പ്രകാശൻ പറഞ്ഞു.

“ഇന്നത്തെ കല്യാണത്തിന് വന്ന അച്ഛനിങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങ്. എല്ലാരും ഒന്ന് കാണട്ട്..” പുച്ഛത്തോടെ ഒരുവൻ പറഞ്ഞു.

“പോട്ട്, വിട്ടേ..” കൂട്ടത്തിലെ നേതാവിന് മനസ്സലിവുണ്ടായി.

പ്രകാശം തെളിയിച്ച് ആ വാഹനം അതിവേഗം മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. ഇരുട്ടിനോടൊട്ടി ആ യുവാക്കൾ മായുംവരെ, അയാളുടെ ഹൃദയം അസാധാരണമായി മിടിച്ചു. മെല്ലെ അയാൾ പിറകോട്ട് ചാരി കണ്ണുകളടച്ച് കിടന്നു.

“വെറും തെമ്മാടികളാ.. പാർട്ടിയൊന്നും പറഞ്ഞിറ്റോ അറിഞ്ഞിറ്റോണ്ടാവൂല്ല” ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു. പ്രകാശൻ, പക്ഷേ അത് കേട്ടില്ല. മനസ്സിൽ പഴയൊരു യുവാവപ്പോൾ റോഡരികെ കൊടിമരത്തിന് കുഴികൾ വെട്ടുകയായിരുന്നു.

റോഡ് കഴിഞ്ഞുള്ള ഇടവഴി ഇരുട്ട് പുതച്ച് ഗാഢനിദ്രയിലമർന്നിരുന്നു. മൊബൈൽ ഫോണിൽ വെട്ടം തെളിച്ച് ചിരപരിചിതമായ വഴികളിലൂടെ ഒരിക്കൽക്കൂടി പ്രകാശൻ നടന്നു. അകലെ വെള്ളിവെളിച്ചത്തിൽ തന്‍റെ വീടൊരു രത്‌നക്കല്ല് പോലെ തിളങ്ങുന്നതായി അയാൾക്ക് തോന്നി. അതയാൾക്ക് ഏറെ ആഹ്‌ളാദം പകർന്നു. പാദങ്ങൾക്ക് വേഗമേറി.

വീടിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അയാൾ സമയമറിയാനായി ഫോണിൽ നോക്കി. പുലർച്ചെ നാലുമണിയോടടുത്തിരിക്കുന്നു. വീട്ടിൽ നിന്നും പാചകക്കാരുടെ സംസാരം കേൾക്കാം. വീടിന്‍റെ ഗെയിറ്റിന് മുന്നിൽ ‘സ്വാഗതം’ എന്ന ബാനർ ഒരാൾ അഴിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

“ആ.. പ്രകാശേട്ടനെത്തിയല്ലോ.. അത്.. ഈ ബാനറ് വീണു.. പിള്ളറാ കെട്ടിയേ” പ്രകാശനെ കണ്ടതും അയാൾ പറഞ്ഞു.

പ്രകാശന് അതാരാണെന്നോ പറഞ്ഞതെന്തെന്നോ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. അപ്പോഴേക്കും ഉമ്മറത്ത് തന്നെയും കാത്തിരിക്കുന്ന തന്‍റെ ഭാര്യയെ അയാൾ കണ്ടു. പ്രകാശനെ കണ്ടതും വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് ഭവാനി മുറ്റത്തേക്ക് ഓടിയിറങ്ങി.അടുത്തെത്തിയതും അയാളുടെ മാറിൽ വീണ് അവർ ഏങ്ങിക്കരഞ്ഞു.

“നിങ്ങ എത്ത്യല്ലോ.. ന്‍റെ ദൈവേ.. നിങ്ങ എത്ത്യല്ലോ..”

ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വാക്കുകൾ തിരഞ്ഞ് പരാജയപ്പെട്ട അയാൾ അവരെ ചേർത്തുപിടിച്ചു.

“മോള്?”

“ഇത്രേം നേരം ഈട ഒറ്റയിരിപ്പായിരുന്നു. പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ്, ഇപ്പം പോയി ഒറങ്ങി.”

“അച്ഛാ..”
ആർദ്രമായ ശബ്ദവും മൃദുവായ സ്പർശവുമാണ് പ്രകാശനെ ഉറക്കമുണർത്തിയത്. വധുവിന്‍റെ വേഷത്തിൽ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മകളെ അയാൾ ഇമവെട്ടാതെ കണ്ടു. എഴുന്നേറ്റ് അയാൾ വാത്സല്യപൂർവം അവളെ ചേർത്തിരുത്തി. മകളെ നോക്കി, അവളുടെ ശിരസ്സിൽ തഴുകവേ അവരിരുവരുടേയും മിഴികൾ നിറഞ്ഞു. സമീപമിരുന്ന ബാഗിൽ നിന്നുമെടുത്ത സ്വർണ്ണവള അവളുടെ കൈകളിൽ അണിയിച്ചു. ഹൈഫ എന്ന പെൺകുട്ടിയെക്കുറിച്ചും അവൾ തന്ന സമ്മാനത്തെക്കുറിച്ചും അവളോട് പറഞ്ഞു. അതവളെ ഏറെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു.

“അച്ഛന് കുളിക്കാൻ ചൂടുവെള്ളം വെച്ചിട്ടുണ്ട്. ഞാനും അമ്മയും അമ്പലത്തിലേക്ക് പോയി വരാം പെട്ടെന്ന്.. അച്ഛന്‍റെ ഡ്രസ്സിതാ.. ഈടിണ്ട് “

അവൾ കണ്ണിൽ നിന്നും മറയും വരെ പ്രകാശൻ മകളെ നോക്കിയിരുന്നു. താഴെ നിന്നും കുട്ടികളുടെ ബഹളവും സന്തോഷവർത്തമാനങ്ങളും പൊട്ടിച്ചിരികളും കേൾക്കാം. പ്രകാശനെത്തിയല്ലേ..? എന്ന ആരുടെയോ ചോദ്യത്തിന്, “എത്തീപ്പാ.. എന്‍റെ കുഞ്ഞി എത്തി” എന്ന അമ്മയുടെ മറുപടി കേട്ട പ്രകാശൻ ദീർഘമായൊരു നിശ്വാസത്തോടെ തന്‍റെ ദേഹത്തിൻ തളർച്ചയെ മറന്നു.

വെള്ളത്തിന് ചൂട് അല്പം അധികമോ ? ബക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു കോപ്പ വെള്ളമെടുത്ത് ശിരസ്സിലേക്കൊഴിച്ചപ്പോൾ ആദ്യം തോന്നിയത് അതാണ്. പക്ഷേ, മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ടിനടുത്ത് മരുഭൂമിയിലൊഴുക്കിയ വിയർപ്പിന് കാണുമല്ലോ ഇതിലുമധികം ചൂട്, അയാളോർത്തു.

ചൂടുവെളളത്തിലുള്ള കുളി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ താനാകെ മാറിയതു പോലെ അയാൾക്ക് തോന്നി. പുതിയ വസ്ത്രങ്ങളുടുത്ത് താഴേക്ക് ഇറങ്ങി. മകനെ കണ്ടതും അമ്മ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. അവരുടെ കണ്ണുനീരിൽ അയാളുടെ നെഞ്ച് പൊള്ളി.

“ഞാൻ വന്നല്ലമ്മേ..അമ്മ മരുന്ന് സമയത്ത് കഴിക്ക്ന്നില്ലേ..”

അമ്മയെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ അയാൾ ശ്രമിച്ചു. സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും പ്രകാശനെ അത്ഭുതത്തോടെ, സന്തോഷത്തോടെ നോക്കി. ചിലർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി. “ദാ..പ്രകാശേട്ടാ, ചായ”ഒരു സ്ത്രീ ചായയുമായെത്തി.

“മോളും ഭവാനീം?” പ്രകാശൻ അവരോട് ചോദിച്ചു.

“അവരമ്പലത്ത്ന്ന് വരണത്രെ.”
ചായയുമെടുത്ത് പ്രകാശൻ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. മുറ്റത്തെ, ചെറുതെങ്കിലും ഭംഗിയേറിയ കല്യാണപ്പന്തൽ കണ്ട് അകമേ അയാൾ ആഹ്ലാദിച്ചു. ദൂരെ ബന്ധുക്കളോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന തന്‍റെ ജ്യേഷ്ഠനെ ആശ്ലേഷിച്ചു. തന്‍റെ അഭാവത്തിൽ, പ്രായവും, വയ്യായ്കയും വകവെക്കാതെ, കാര്യങ്ങൾ ഇത്രയും ഭംഗിയാക്കിയ ജ്യേഷ്ഠനോടുള്ള ആദരവും കടപ്പാടും പ്രകാശന്‍റെ കണ്ണുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചു.

“ന്‍റെപ്രകാശൻ എത്തൂല്യോമ്മാ എന്ന പറച്ചില് മാത്രാ രാഘവന് ഇന്നലെ വരെ” ബന്ധുക്കളിലൊരാൾ പറഞ്ഞു.

“അവര് കൊർച്ചേ ആള്ണ്ടാവൂ.. ഏറിയാ ഒരയ്മ്പത്.. നമ്മ ഒര് നൂറാള്ണ്ടാവും..” വിഷയം മാറ്റി, ജ്യേഷ്ഠൻ പ്രകാശനോട് പറഞ്ഞു.

പ്രകാശൻ ചെന്ന് പാചകക്കാരോട് സംസാരിച്ചു. പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധ വേണംന്ന് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

അതിഥികൾ ഓരോരുത്തരോടും കുശലാന്വേഷണം നടത്തി. പലരോടും ചോദ്യങ്ങൾ പലവട്ടം ആവർത്തിച്ചു. മുമ്പേതുമില്ലാത്ത ഊർജ്ജവുമായി, കയറു പൊട്ടിയ പട്ടം പോലെ അയാൾ പാറി നടന്നു. അതിനിടയിൽ പലപ്പോഴും മകളെ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

മംഗളകരമായി ചടങ്ങുകൾ നടന്നു. ഏകമകൾ സുമംഗലയാവുന്നത് ഭവാനി തന്‍റെ ഭർത്താവിനെ ചേർന്നുനിന്ന് കണ്ടു. നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയേക്കാമെന്ന് കരുതിയ ആ ഭാഗ്യം കൈവന്നത് അവരെ ഏറെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു.

വധൂവരന്മാർക്ക് യാത്രയാവാൻ സമയമായെന്ന് ആരോ പറഞ്ഞു. അതു കേട്ട പ്രകാശൻ, അകലേക്ക് മാറി നിന്നു. പുകവലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ആളിനടുത്ത് ചെന്ന്, അയാൾ വലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ബീഡി വാങ്ങി അസ്വസ്ഥനായി പുക വലിച്ചൂതി.

“പ്രകാശാ.. ഇവർക്കിറങ്ങണം. നീ വാ.” രാഘവൻ അനുജനെ വിളിച്ചു.

പ്രകാശൻ കാറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. അച്ഛനെ കണ്ടതും, ഡോറിന് സമീപം കാത്തുനിന്ന മകൾ അയാൾക്കടുത്തേക്ക് ഓടി. മകളെ ഗാഢമായി പുണർന്ന് പ്രകാശൻ കണ്ണുകളടച്ചു. അവളുടെ ശിരസ്സിൽ മുഖമമർത്തി മുല്ലപ്പൂമണത്തോടൊപ്പം മകൾഗന്ധം തന്‍റെ ശ്വാസത്തിൽ ലയിപ്പിച്ചു. ശേഷം, ഗദ്ഗദങ്ങളുടെ വിസ്ഫോടനങ്ങളെ പ്രതിരോധിച്ച് പരാജയപ്പെട്ടു. മിഴിനീർപ്പെയ്ത്തിൽ പിതാവും മകളും നനഞ്ഞു.

“മോളോട്ത്തൂ.. ” വൈകീട്ട് ചായയുമായി വന്ന ഭവാനിയോട് പ്രകാശൻ ചോദിച്ചു. അസ്വാഭാവികമായ ആ ചോദ്യം അവരെ അമ്പരപ്പിച്ചെങ്കിലും, “കല്യാണം കഴിഞ്ഞില്ലേ..ഇനി മോളെ നമ്മക്ക് കിട്വാ പ്രകാശേട്ടാ..” എന്ന് മാത്രം മറുപടി പറഞ്ഞു.

“ഏട്ടാ.. പ്രകാശേട്ടൻ ഒന്നെന്നെ ഇടക്കിടെ ചോദിച്ചോണ്ടിരിക്കേന്ന്.. ” രാഘവന് ചായ കൊടുക്കുമ്പോൾ ഭവാനി പറഞ്ഞു.

“ഓന് നല്ല ക്ഷീണുണ്ടാവും. വിശ്രമുല്ലാ.. ഒറക്കുല്ലാ.. നീയോനോട് കെടന്നോളാൻ പറ.. ഒർങ്ങ്യാ ശരിയാവും.”

ആരോ ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് പ്രകാശൻ ഉറക്കമുണരുന്നത്. പകൽ അധികം വെളുത്തിട്ടില്ല. സൂര്യൻ പതിയെ ഉദിച്ചുയരുന്നതേയുള്ളൂ. മുകളിലെ തന്‍റെ മുറിയിലെ ജനാലയ്ക്ക് കെട്ടിയ പന്തലിന്‍റെ കെട്ട് ഒരാൾ അഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇത്രവേഗമെന്തേ പന്തലഴിക്കുന്നതെന്ന് പ്രകാശൻ അയാളോട് ചോദിച്ചു.

“ഈട അട്ത്തെന്നെ വല്ല്യൊരു പന്തലിടാന്ണ്ടേ.. സാധനം കൊറഞ്ഞ് പോയി. ഈട്ത്തെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞല്ലാ..”

അത് കേട്ട പ്രകാശൻ ഭയന്നു. ശരീരം മരവിച്ചു.

“കല്യാണം കഴിഞ്ഞല്ലാ..” എന്ന വാക്കുകളുടെ പ്രതിധ്വനിയെ തടയാൻ തന്‍റെ ഇരുചെവികളുമടച്ചു പിടിച്ചു. രണ്ടു കൈകളും കൊണ്ട് തന്‍റെ ശിരസ്സിൽ മാറിമാറിയടിച്ച്‌ ഓർമ്മകളെ തിരികെയെത്തിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. നാഡീവ്യൂഹം അയാളുടെ ഇന്നലെയെ തിരശ്ശീലക്കകം മറച്ച് കരുണയില്ലാതെ നിന്നു.

മറവിയുടെ ആഴങ്ങളിൽ ഒരു പകലിന്‍റെ മുഴുവൻ കാഴ്ചകളും ശബ്ദങ്ങളും നഷ്ടമായതറിയാതെ അയാൾ സംഭ്രമിച്ച് നിന്നു. ഓർമ്മകളെ പിഴിഞ്ഞെടുത്ത കാഴ്ചകളിലൊന്നും വിവാഹവും വധുവായൊരുങ്ങിയ മകളേയും കാണാഞ്ഞ് പ്രജ്ഞയറ്റപോൽ തളർന്നു. ഏറ്റവും അവസാനത്തെ ഓർമ്മയേതെന്ന് ചികയാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. വിമാനം വൈകിയിറങ്ങിയതും കാറിലെ യാത്രയിലെ സംഭവങ്ങളും, ശേഷം, നടന്ന് വീടിന് മുന്നിലെത്തിയതും, ഒരാൾ “സ്വാഗതം” എന്നെഴുതിയ ബാനർ അഴിച്ചെടുക്കുന്നതും ഓർത്തെടുത്തു. അയാൾ തന്നോടെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ക്ഷണികം ഓർമ്മയിൽ വന്നെങ്കിലും അതെന്താണെന്ന് വ്യക്തമാകാതെ കിടന്നു. പിന്നീട് കരയുന്ന ഭവാനിയുടെ മുഖം ഓർമ്മയിൽ തെളിഞ്ഞു. അവളും എന്തോ പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “പിന്നെയോ !, പിന്നെ ഞാൻ ഉറങ്ങി. അതുകഴിഞ്ഞ് ഞാനിപ്പോഴാണ് ഉണരുന്നത്”. തന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരവും സ്വയം കണ്ടെത്തി.

മറവിയിൽ നഷ്ടമായ ‘ഇന്നലെ’തന്‍റെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചതേയില്ലെന്ന് അയാൾ അനുമാനിച്ചു. പൊന്നുമോളുടെ വിവാഹത്തിന് തനിക്ക് എത്തിച്ചേരാനായില്ല എന്ന മിഥ്യ അയാളുടെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ മഥിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. കൈകളിൽ മുഖമൊളിപ്പിച്ച് അയാൾ വിങ്ങി. പിന്നീട്, പ്രിയമായെതെന്തോ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടപോലെ തനിക്ക് മുകളിൽ അതിവേഗം കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്ന പങ്കയെ നോക്കി നിമിഷങ്ങളോളം അയാളിരുന്നു. അത് വരച്ചിട്ട വൃത്തം, തന്‍റെ ജീവിതം വെറും ശൂന്യമെന്ന് ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നതായി അയാൾക്ക് തോന്നി. കാണെക്കാണെ, ആ വൃത്തം അയാൾക്ക് മുകളിലൊരു സമുദ്രച്ചുഴിയായി. പ്രകാശവേഗത്തെ തോൽപ്പിച്ചൊരു ചിന്തയിൽ, തന്‍റെ വസ്ത്രം ചുഴറ്റിയെറിഞ്ഞ് ആ ചുഴിയിലേക്ക് അയാൾ തന്നെ പ്രവേശിപ്പിച്ചു. ശേഷം, ശ്വാസമില്ലാതെ പിടഞ്ഞു. ക്ഷണമാത്രയിൽ അയാൾ ഇല്ലാതായി.

_{*അർബാബ്‌ = സംരക്ഷകൻ, തൊഴിൽദാതാവിനെ സാധാരണയായി വിളിക്കുന്ന പദം.}

_{കവർ: ജ്യോതിസ് പരവൂർ}

ഗംഗയുടെ തീരത്ത് പുൽമേടുകളില്ല, സൈകതം പോലെ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന മണൽപ്പരപ്പുകളാണ്. കാവലായി കുറെ കാട്ടുകടമ്പുകൾ അങ്ങിങ്ങായി ചില്ലകൾ വിരിച്ച് നിൽപ്പുണ്ട്. സന്ധ്യക്ക് ചില കാട്ടുപക്ഷികൾ ആ ചില്ലകളുടെ ഇലച്ചാർത്തിനുള്ളിൽ ചേക്കേറിയിരുന്നു. ശിഖരങ്ങൾക്കുവേണ്ടി അവറ്റകൾ കലപില കൂടുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ കർണ്ണനു രാജസദസ്സ് ഓർമ്മ വന്നു. കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണി പോലെ ജാത്യാഭിമാനം കാത്തുസൂക്ഷിച്ചിരുന്ന കുലനായകർ സഭയിൽ നീചജൻമങ്ങളെ തലപൊക്കാൻ ഒരിക്കലും അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. ജാതി പറഞ്ഞ് അവമതിച്ചിരുന്നു.
“നീ രാധേയനാണ് ! നീ സൂതപുത്രനാണ്.”

നിഴലുകൾ കെട്ടുപിണഞ്ഞ ഊടുവഴി ഇറങ്ങുമ്പോൾ കർണ്ണൻ്റെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായി.

കുരുരാജ്യത്തിൻ്റെ സാമന്തനായി; മഹാത്മാ ക്കളോടൊപ്പം രാജസദസ്സിൽ ആസനവും ലഭിച്ചു. കൗരവപാണ്ഡവൻമാരുടെ അരങ്ങേറ്റത്തിൽ അർജുനൻ്റെ ധനുർവിദ്യയെ വെന്നതിനു കൗരവനായകനായ ദുര്യോധനൻ നൽകിയ ഉപഹാരം. കുട, വെൺചാമരം മുതലായ രാജചിഹ്നങ്ങൾ ശംഖപടഹഘോഷങ്ങളോടെ പിടിപ്പിച്ചപ്പോൾ അഭിമാനം തോന്നി. കൊട്ടാരത്തിലെ അന്ത:പ്പുര സ്ത്രീകളുടെ വിഴുപ്പുകൾ വെളുപ്പിക്കുന്ന രാധേയയുടെ മകൻ ഇതാ അംഗരാജ്യത്തിൻ്റെ അധിപനായിരിക്കുന്നു! പക്ഷേ, ആ സിംഹാസനത്തിൽ ഒരു നിമിഷം പോലും ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ഇരിക്കാൻ പറ്റില്ലെന്ന് അന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു.

സായാഹ്നത്തിൽ ഗംഗാ തീരം വിജനമാണ്. ഒന്നോ രണ്ടോ പേർ വന്നാലായി, സന്ധ്യാവന്ദനത്തിന്. എങ്കിലും നദിയിലെ കുത്തിയൊഴുക്കിൻ്റെ ആരവം ആ തീരത്തെ സദാ ശബ്ദമുഖരിതമാക്കിയിരുന്നു. സായന്തനമായതോടെ ചമ്പാഗിരിയുടെ ഭീമാകാരമായ നിഴലും ഗംഗാതീരത്ത് അണഞ്ഞിരുന്നു. ജനനം മുതൽ നിഴൽ പോലെ തന്നെ പിൻതുടരുന്ന സൂതസ്വത്വത്തെ കർണ്ണൻ ഓർമ്മിച്ചു.ശ്രേഷ്ഠരായ ഭീഷ്മർക്കും ദ്രോണർക്കും കൃപർക്കും ഒപ്പം രാജസദസ്സിൽ ഇരിപ്പിടം ലഭിച്ചതിൽ അച്ഛൻ അഭിമാനം കൊണ്ടു. അതിരഥൻ അവരുടെ തേരാളിയായിരുന്നു. പക്ഷേ, രാജസദസ്സിൽ ആത്മാഭിമാനത്തോടെ ഒരു നിമിഷം പോലും ഇരിക്കാൻ മകന് കഴിഞ്ഞില്ലെന്ന് ആ പാവം അറിഞ്ഞില്ല. ഭീഷ്മരെ പോലെ രാജ്യവും സിംഹാസനവും ത്യജിച്ച ഒരു വൈരാഗിയുടെ നാവിനു വാൾത്തലപ്പിനേക്കാൾ മൂർച്ചയേറിയിരുന്നു. ജാതിയും പിതാവിൻ്റെ തൊഴിലും പറഞ്ഞ് അവമാനിക്കുന്നതിലായിരുന്നു ആ സർവ്വസംഗപരിത്യാഗിക്ക് പോലും കൗതുകം.

“നിൻ്റെ പിതാവാര്? മാതാവാര്? കുലമേത് ?”
അപ്പോൾ സദസ്യരുടെ ചുണ്ടുകൾ കഴുകന്മാരുടേത്പോലെ കൂർത്തുവളയും
ഗംഗാതടത്തിലെ രാജ്യങ്ങളെ കീഴടക്കിയപ്പോൾ കുലീനരുടെ വായടപ്പിക്കാമെന്ന് വ്യാമോഹിച്ചു. കീഴടങ്ങിയ രാജാക്കന്മാർ നൽകിയ കപ്പം തൃപ്പാദത്തിൽ സമർപ്പിച്ചപ്പോൾ മഹാരാജാവിനും സന്തോഷമായി. അന്ധനായ രാജാവിൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ കറുത്തനിലാവു പരന്നു ! പാർത്ഥനെക്കുറിച്ചുള്ള പേടി മനസ്സിൽ നിന്ന് പെയ്തൊഴിഞ്ഞതിൻ്റെ ആഹ്ലാദത്തിൽ മഹാരാജാവ് വാനോളും പുകഴ്ത്തി.

യുവരാജാവിനും ആനന്ദം അടക്കാനായില്ല. ഓടിവന്ന് പരിരംഭണം ചെയ്തപ്പോൾ വിളിച്ചു പറയാൻ തോന്നി ലോകജേതാവായ കർണ്ണനെ ഇനി സൂതപുത്രൻ എന്നു വിളിക്കാൻ ആർക്കാണ് ധൈര്യമെന്ന്. പക്ഷേ, നേരം ഇരുട്ടിവെളുത്തപ്പോൾ ഭീഷ്മർ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.
“നീ സൂതപുത്രനാണ് !!”

അങ്ങനെ മൂഷികസ്ത്രീ പിന്നെയും മൂഷികയായി !! അതോടെ ഒരു കാര്യം ബോദ്ധ്യമായി. ലോകം മുഴവൻ നേടിയാലും സൂതവിളിയിൽ നിന്ന് തനിക്കോ തൻ്റെ പുത്രൻമാർക്കോ ഈ ജന്മത്തിൽ മോചനമില്ല.

ഗംഗാനദിയിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ കൽപ്പടവുകൾ പണിതീർത്തിരുന്നു. പൊക്കമുള്ള പടവുകളിൽ ആരോ തർപ്പണം ചെയ്തതിൻ്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ചിതറികിടന്നിരുന്നു. മറഞ്ഞു പോയവരുടെ ഓർമ്മകൾ ! അവരുടെ ഓർമ്മകൾ പൂവായും ഇലചീന്തായും ധാന്യമണിയായും അലകളിൽ ഒഴുകി അപ്രത്യക്ഷമായിരുന്നു. പടവുകൾ ഇറങ്ങുമ്പോൾ കർണ്ണന് ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞുപോയവരെ ഓർമ്മ വന്നു.

പകൽ മാഞ്ഞതോടെ ഗംഗയിലെ ജലം മഞ്ഞു പോലെ തണുത്തിരുന്നു. അനന്തമായ ഹിമവൽപ്രവാഹത്തിൽ സ്പർശിച്ചപ്പോൾ കർണ്ണനു അൽപം പോലും തണുപ്പു തോന്നിയില്ല. കാരണം ഉള്ളിൽ ഒരു അഗ്നിപർവ്വതം എരിഞ്ഞിരുന്നു. മാറ്റിനിർത്തപ്പെട്ടതിൻ്റെ പേരിൽ ജനനം മുതൽ ചൂടും ഗന്ധകവും സദാ വമിപ്പിക്കുന്ന ഒരു അഗ്നിപർവ്വതം ! മുട്ടൊപ്പം ജലമായപ്പോൾ അയാൾ നിന്നു. സ്നാനം ചെയ്യാനായി ചമ്പാഗിരിയുടെ നിഴലും അയാളോടപ്പം ഇറങ്ങി വന്നിരുന്നു . ഒരു കുമ്പിൾ ജലമെടുത്ത് ചുണ്ടോട് ചേർത്തപ്പോൾ കർണ്ണന് മാതാവായ രാധയെ ഓർമ്മ വന്നു.

ചമ്പാപുരിയിലെ സൂതത്തെരുവിലാണ് കർണ്ണൻ വളർന്നത്. ആ തെരുവിലൂടെ ഹസ്തിനപുരിയിലെ കുലീനർ സഞ്ചരിക്കാറില്ല.കാരണം കുതിരച്ചാണകത്തിൻ്റെ മനംമടുപ്പിക്കുന്ന മണമാണ് അവിടെയെല്ലാം. ആ തെരുവിൽ കളിച്ചുവളരുന്ന ഓരോ കുഞ്ഞിൻ്റെ ശ്വാസത്തിലും വാക്കിലും ആ ഗന്ധം കലർന്നിരുന്നു! മുജ്ജന്മപാപം പോലെ അതു അവരെ ജീവിതാവസാനം വരെ പിൻതുടർന്നിരുന്നു. അംഗരാജാവായപ്പോൾ കർണ്ണൻ ആ തെരുവിലെ വാസം ഉപേക്ഷിച്ചു. പക്ഷേ, ജാതിയുടെ ദുർഗന്ധം വിഴുപ്പുകെട്ടു പോലെ പിൻതുടർന്നു. പവിത്രമായ ഗംഗയിൽ മുങ്ങി കുളിച്ചിട്ടും ആ കീഴാളഘ്രാണത്തിൽ നിന്ന് മോചിതനാകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

കർണ്ണൻ അകലേക്ക് നോക്കി. ദൂരെ ചമ്പാപുരിയുടെ മുകളിൽ സൂര്യഭഗവാൻ സിന്ദൂരം ചാർത്തി നിന്നു.സൂതത്തെരുവിലെ വീടുകളുടെ വാതിൽപ്പടിയിൽ നിൽക്കുന്ന അമ്മമാരെ ഓർമ്മ വന്നു. അവരുടെ പുത്രന്മാർ ചെറുപ്പത്തിൽ തന്നെ നഗരത്തിലെ കുതിരപ്പന്തിയിൽ വേലയ്ക്കു പോയിരുന്നു. കുതിരയെ തുടച്ചുവൃത്തിയാക്കാനും വൈക്കോലും ധാന്യവും വെള്ളവും കൊടുക്കാനും പഠിച്ചിരുന്നു. കുറെക്കാലം കഴിയുമ്പോൾ അവർ പിതാക്കൻമാരെ പോലെ കുതിരകളെ മെരുക്കാൻ പഠിക്കും. പിന്നീട് എപ്പോഴോ തേരോടിക്കുവാനും. പുരുഷപ്രാപ്തിയിൽ അവൻ സൂതകുലത്തിൽ നിന്നുള്ള ഏതെങ്കിലും ഒരു കന്യകയെ വിവാഹം ചെയ്യും. അവൾ ഒരു പുത്രനെ പ്രസവിക്കും. ആ ശിശുവും ആ തെരുവിൽ തന്നെ പിച്ചവെച്ചു വളരും. കാലക്രമേണ അവനും കുതിരപ്പന്തിയിൽ പോകും. പിന്നെ തേരാളിയാകും.

ഒരിക്കൽ ചമ്പാപുരിയിലെ മൂപ്പൻ പറഞ്ഞു.
“മക്കളെ, നിങ്ങൾ ആരും മോശക്കാരല്ല. ക്ഷത്രിയരെ പോലെ കേമന്മാരാണ് തേരാളികളും. പക്ഷേ, കുലത്തൊഴിലിൽ തുടരുന്നതു കാരണം നിങ്ങൾക്ക് സ്വന്തം വീര്യം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് ജാതിശ്രേണിയെ നിലനിർത്തുന്ന ഈ കുലത്തൊഴിലിനെ ഭേദിക്കണം.”
കുട്ടികൾ അമ്പരുന്നു.
മൂപ്പൻ കാത്തിരുന്നു.
കർണ്ണൻ കളിയമ്പ് തൊടുക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മൂപ്പൻ്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.
“കർണ്ണാ, നീ ധനുർവിദ്യ പഠിക്കണം.”
മൂപ്പൻ്റെ വാക്ക് കേട്ട് മനസ്സിൽ മോഹത്തിൻ്റെ ഞാൺ വലിച്ചു കെട്ടി. പക്ഷേ, അത് തൊടുക്കാൻ അച്ഛൻ സമ്മതിച്ചില്ല.
“മകനെ, അതിനുള്ള യോഗ്യത നമുക്കില്ല.”
രാജാക്കൻമാരുടെ രഥങ്ങൾ ഓടിക്കാൻ സൂതരെ അനുവദിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ, വില്ലാളിയാകാൻ ഒരിക്കലും സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല. അതു ക്ഷത്രിയർക്കും, ബ്രാഹ്മണർക്കും മാത്രമായി നിശ്ചയിച്ച കുലധർമ്മമായിരുന്നു.

അമ്മ അച്ഛനെ നിർബന്ധിച്ചു. ഓമനപ്പുത്രൻ്റെ താമരമുഖം വാടിയത് സഹിച്ചില്ല. സഹികെട്ട് അയാൾ ബ്രാഹ്മണരായ ഗുരുക്കളെ കണ്ട് താണുവീണ് അപേക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ വർണ്ണാശ്രമധർമ്മങ്ങളിൽ കടുത്ത നിഷ്കർഷ വെച്ചുപുലർത്തിയിരുന്ന അവർക്ക് അത് ആലോചിക്കാൻ കൂടി കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അവർ നിരസിച്ചു. അയാൾ നിരാശനായി. ശല്യർക്ക് തേരാളിയോട് ദയ തോന്നി. അയാൾ കൊട്ടാര ഗുരുവായ ദ്രോണനെ കണ്ട് നിർബന്ധിച്ചു. ഗുരു സമ്മതിച്ചു. കർണ്ണൻ ഗുരുകുലത്തിൽ ചേർന്നു. അതു കേട്ട് ഒരു നിഷാദബാലനും വന്നെത്തി. പക്ഷേ, അവനു വിദ്യ പകരാൻ ദ്രോണർ വിസമ്മതിച്ചു. ഏകലവ്യൻ നിരാശനായില്ല. ആചാര്യനെ മനസ്സാ ഗുരുവായി വരിച്ച് അസ്ത്രവിദ്യയിൽ അതിനിപുണനായി തീർന്നു.

ദ്രോണരുടെ ശിഷ്യന്മരായിരുന്നു പാണ്ഡവരും കൗരവരും. പാണ്ഡവനായ അർജുനനെ ആയിരുന്നു ഗുരുവിന് ഏറെ പ്രിയം. അതു കാരണം അവൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ ഔദ്ധത്യം നിറഞ്ഞിരുന്നു. തന്നെക്കാൾ സമർത്ഥനായി ഒരു ശിഷ്യൻ ഗുരുവിനുണ്ടെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ഫൽഗുനൻ്റെ മുഖം വാടി. ദ്രോണൻ്റെ മനസ്സലിഞ്ഞു. ഏകലവ്യനോട് ഗുരുദക്ഷിണയായി വലം കയ്യിലെ പെരുവിരൽ ഛേദിച്ചു വാങ്ങി. അന്നുതൊട്ട് അവൻ്റെ കൈവേഗം കുറഞ്ഞു വന്നു. ഒടുവിൽ അസ്ത്രങ്ങൾക്ക് ലക്ഷ്യം തെറ്റി ഒരു മരച്ചില്ലയിൽ കൊണ്ടു. ഏകലവ്യൻ വിഷാദചിത്തനായി അസ്ത്ര വിദ്യയിൽ അർജുനനെക്കാൾ കർണ്ണൻ മികവു കാട്ടിയിരുന്നു. അത് പാണ്ഡവർക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. ജാതിപ്പേരു വിളിച്ച് കർണ്ണനെ പരിഹസിച്ചു.
“സൂതപുത്രൻ!”

ഭോജനശാലയിലും ഗംഗയുടെ പടവിലും നായ്ക്കളെ പോലെ പിൻതുടർന്നു. ബാല്യത്തിൽ നിന്ദിക്കപ്പെട്ടതും മാറ്റി നിർത്തപ്പെട്ടതും ചവിട്ടിത്താഴ്‌ ത്തപ്പെട്ടതും ഓർത്തപ്പോൾ കർണ്ണന് തൊണ്ട വരണ്ടു. ആചമനം ചെയ്ത ഗംഗാജലത്തിനു വല്ലാത്ത കയ്പ്പ് തോന്നി. രാജകുമാരന്മാരുടെ അരങ്ങേറ്റത്തിന് സ്വന്തക്കാർക്കും ബന്ധുക്കാർക്കും പൗരജനത്തിനും യഥായോഗ്യം എല്ലാം കാണാനുള്ള ഒരു സ്ഥലം അലങ്കരിച്ച് ശരിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. മഹാരാജാവും മഹാറാണിയും മറ്റുള്ളവരും യഥാസ്ഥാനങ്ങളിൽ വന്നിരുന്നു. രാജകുമാരന്മാരായ പാണ്ഡവരും കൗരവരും തമ്മിൽ മൈതാനത്ത് ഏറ്റുമുട്ടി. പലവിധത്തിലുള്ള യുദ്ധമുറകൾ പരീക്ഷിച്ചതു കാരണം അന്തരീക്ഷം മേഘഗർജ്ജനം പോലെ ശബ്ദമുഖരിതമായി. ഒടുവിൽ ആചാര്യൻ തൻ്റെ ബ്രഹ്മാസ്ത്രം എടുത്തു. അർജുനൻ!
ഗുരുവിനെ നമിച്ച് അവൻ തൻ്റെ അസ്ത്ര പ്രയോഗസാമർത്ഥ്യം വിദഗ്ദ്ധമായി പ്രദർശിപ്പിച്ചു. ജനങ്ങൾ കരഘോഷവും മുഴക്കി. എട്ടുനാടും പൊട്ടിയുള്ള ആ ശബ്ദഘോഷം കേട്ടപ്പോൾ ദുര്യോധനൻ്റെ മുഖം ആകാശം പോലെ വിളറി വെളുത്തു.

അർജുനൻ സദസ്സിനെ വെല്ലുവിളിച്ചു. അവൻ്റെ വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുക്കുവാൻ ആരും തന്നെ തയ്യാറായില്ല. പാർത്ഥൻ്റെ കണ്ണുകളിലെ ഗർവ്വ് കണ്ടപ്പോൾ കർണ്ണൻ അമാന്തിച്ചില്ല. ഗുരുവിനെ നമസ്ക്കരിച്ച് മധ്യമപണ്ഡവൻ കാട്ടിയ വിദ്യകൾ ഓരോന്നായി കാണിച്ചുകൊടുത്തു. അവ കാണികളുടെ ഇടയിൽ ഒരു തർക്കത്തിനു കാരണമായി.

ആരാണ് കേമൻ ? അർജുനനോ കർണ്ണനോ?
അപ്പോൾ ദുര്യോധനൻ പറഞ്ഞു..
“ഇവർ തമ്മിൽ ഒരു ദ്വന്ദയുദ്ധം നടത്തി സാമർത്ഥ്യം തെളിയിക്കട്ടെ.”

മല്ലയുദ്ധത്തിനു സന്നദ്ധനായി കർണ്ണൻ അരമുറുക്കി. അത് പാണ്ഡവർക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. സൂതകുലത്തിൽ പിറന്ന ഒരു വരത്തൻ ക്ഷത്രിയനെ വെല്ലുവിളിക്കുകയോ? അവർ വേദിയിലിരിക്കുന്ന ഗുരുനാഥന്മാരുടെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി. കൃപൻ എഴുന്നേറ്റു.

“രാജാവേ, സമൻമാർ തമ്മിലാണ് ദ്വന്ദയുദ്ധം നടത്തുക. ഇതാ കുരുവംശജാതനും കുന്തിപുത്രനും പാണ്ഡുനന്ദനനും ആയ അർജുനൻ നിൽക്കുന്നു.”
പാർത്ഥൻ രാജാവിനെ വന്ദിച്ചു.

കൃപൻ കർണ്ണൻ്റെ നേരേ തിരിഞ്ഞു.
“ഹേയ് കർണ്ണാ, നിൻ്റെ കുലമേത്? നിൻ്റെ വംശമേത്? അമ്മയാര്? അച്ഛനാര്?
കർണ്ണൻ നിശബ്ദനായി.

മൈതാനത്തിൽ നിന്ന് ഒരു കൂട്ടച്ചിരി ഉയർന്നു. അസ്ത്രവിദ്യ കാട്ടിയപ്പോൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ച ജനങ്ങൾ എല്ലാം മറന്ന് പരിഹസിച്ചു. കർണ്ണന് വല്ലാത്ത പാരവശ്യം തോന്നി. ഒരു കവിൾ ജലം കൂടി കുടിച്ചുതീർത്തു. ദുര്യോധനൻ്റെ കാരുണ്യത്തിൽ അംഗരാജാവായി. പക്ഷേ, കുലമേത്, അമ്മയാര്, അച്ഛനാര് എന്ന ചോദ്യങ്ങൾ തുടർന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. പ്രതിബിബം പോലെ അവ എവിടെയും മുന്നിൽ നടന്നു. എങ്കിലും തളർന്നില്ല. വാശിയോടെ അസ്ത്രങ്ങൾ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് എയ്തു. പക്ഷേ,ഒരിക്കൽ പോലും ദ്രോണാചാര്യൻ അഭിനന്ദിച്ചില്ല. ആവനാഴിയിൽ നിന്ന് വാത്സല്യം മുഴുവൻ എടുത്തു നൽകിയത് പ്രിയശിഷ്യനായ അർജുനനായിരുന്നു. അതിൽ ഇടറിയില്ല. കൂടുതൽ വാശിയോടെ പഠിച്ചു. അർജുനനും വാശിയായി. ഗുരുവിനെ പ്രീതിപ്പെടുത്തി അണ്ഡകടാഹങ്ങളെ ചുട്ടെരിക്കുന്ന ബ്രഹ്മാസ്ത്ര വിദ്യ സ്വായത്തമാക്കി. ആ വിദ്യ പഠിക്കണമെന്ന് കർണ്ണനും മനസ്സിൽ ആഗ്രഹം ജനിച്ചു. ഗുരുവിനെ കണ്ട് അപേക്ഷിച്ചു. ദ്രോണർ ചിരിച്ചു.

“നീ ക്ഷത്രിയനല്ലല്ലോ… ക്ഷത്രിയൻമാർക്കും ബ്രാഹ്മണർക്കും മാത്രമേ ബ്രഹ്മാസ്ത്ര വിദ്യ പഠിക്കാൻ പാടുള്ളു എന്നതാണ് ശാസ്ത്രം.”
കർണ്ണന് കടുത്ത ഇച്ഛാഭംഗം തോന്നി.

അന്ന് ആദ്യമായി മനസ്സ് നൊന്തു. സൂതകലത്തിൽ ജനിച്ചു പോയതിൽ ഹൃദയം നുറങ്ങി. പക്ഷേ, പിൻവാങ്ങിയില്ല. മഹേന്ദ്രഗിരിയിൽ വസിക്കുന്ന ഒരു മുനി ബ്രഹ്മാസ്ത്ര വിദ്യ പഠിപ്പിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് കൂട്ടുകാരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു കേട്ടു. കർണ്ണൻ സന്തുഷ്ടനായി. പക്ഷേ, അദ്ദേഹം ബ്രാഹ്മണരെ മാത്രമേ പഠിപ്പിക്കുകയുള്ളു. അവൻ നിരാശനായി. അവൻ ഒരു ഉപായം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അങ്ങിനെയാണ് ഒരു മുനികുമാരൻ്റെ വേഷം ധരിച്ച് ഗുരുവിൻ്റെ അടുത്ത് ചെന്നത്.ബ്രാഹ്മണ കുലത്തിൽ ജനിച്ചവനാണെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ പരശുരാമൻ്റെ പുരികങ്ങൾ വില്ലുപോലെ വളഞ്ഞു. എണ്ണിയാൽ ഒടുങ്ങാത്ത അസ്ത്രങ്ങൾ മിഴികളിൽ നിറച്ചിരുന്നു. പരശുരാമൻ കർണ്ണനിൽ സംപ്രീതനായി.

ഒരിക്കൽ ആശ്രമമുറ്റത്ത് ശിഷ്യന്മാർ അസ്ത്രവിദ്യ അഭ്യസിക്കുമ്പോൾ കാട്ടിൽ മേയുന്ന ഒരു മാനിനെ കണ്ടു. അതിനെ വീഴ്ത്താനായി ഒരാൾ അസ്ത്രങ്ങൾ തൊടുത്തു. പക്ഷേ, ലക്ഷ്യത്തിൽ കൊണ്ടില്ല. കർണ്ണൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. ഒരു ശരം വിട്ടു. തൽക്ഷണം ഒരു മൃഗം നിലം പതിച്ചു. അവൻ കർണ്ണനെ അഭിനന്ദിച്ചു. പക്ഷേ, അതൊരു മഹർഷിയുടെ പശുവായിരുന്നു. കർണ്ണൻ ക്ഷമയാചിച്ചെങ്കിലും ആ മുനിവര്യൻ ചെവിക്കൊണ്ടില്ല. കണ്ണുകളിൽ ഉഗ്രകോപം ജ്വലിച്ചു.
“നീ പോരിന്റെ നിർണായക ഘട്ടത്തിൽ നിൻ്റെ തേർച്ചക്രങ്ങൾ ഭൂമിയിൽ താണുപോകട്ടെ!”

ബ്രാഹ്മണ ശാപം ഓർത്തപ്പോൾ കർണ്ണൻ്റെ കരം വിറച്ചു. ഉച്ചയ്ക്ക് ആശ്രമത്തിൻ്റെ ഇറയത്താണ് പരശുരാമൻ വിശ്രമിച്ചിരുന്നത്. പ്രിയപ്പെട്ട ശിഷ്യൻ്റെ മടിയിൽ തലവെച്ചാണ് ശയിച്ചിരുന്നത്. ഒരിക്കൽ കർണ്ണൻ്റെ മടിയിൽ ഉറങ്ങുമ്പോൾ എവിടെ നിന്നോ ഒരു വണ്ട് പറന്നെത്തി. നിശ്ചലനായി ഇരിക്കുന്ന കർണ്ണനെ കണ്ടപ്പോൾ അതിന് ഒരു രസം തോന്നി. കൂർത്തിരുന്ന കൊമ്പുകൾ കൊണ്ട് അവൻ്റെ തുടയിൽ തുളച്ചുതുടങ്ങി. കർണ്ണൻ പുളഞ്ഞു.
അസഹനിയമായ വേദന തോന്നിയെങ്കിലും ആ വണ്ടിൻ്റെ ശല്യം സഹിച്ചു. കാരണം ഗുരുവിൻ്റെ നിദ്രക്ക് വിഘ്നം വരരുത്. വണ്ട് തുളച്ചുതുളച്ച് കയറിയപ്പോൾ തുടയിലെ മുറിവിൽ നിന്ന് ചോര വസന്തത്തിലെ നീർച്ചാൽ പോലെ ഒഴുകി. ചുടുരക്തം വീണ് ഗുരുവിൻ്റെ ദേഹം നനഞ്ഞു. പരശുരാമൻ ഉണർന്നു.
“എന്താ ഭാർഗവകുമാരാ”
ദുഷ്കർമ്മിയായ ആ വണ്ടിനെ ചൂണ്ടി കാണിച്ചു കൊടുത്തു. പരശുരാമൻ കോപിച്ചു. കണ്ണുകളിൽ നിന്നുള്ള ഉഗ്രകിരണമേറ്റ് വണ്ട് കത്തി ചാമ്പലായി.
കർണ്ണൻ മുറിവ് കെട്ടി. ശിഷ്യൻ്റെ മുറിവുകണ്ടപ്പോൾ ഗുരുവിന് ഒരു സംശയം തോന്നി. ഇത്രയും കഠിനമായ വേദന സഹിക്കാനുള്ള കഴിവ് ഒരു ബ്രാഹ്മണനുണ്ടോ?
“സത്യം പറയൂ നീ ബ്രാഹ്മണ കുലത്തിൽ പിറന്നവനാണോ?”
കർണ്ണൻ തലകുനിച്ചു.
“സത്യം പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ നിന്നെ നാം ശപിക്കും.”
കർണ്ണൻ കാൽക്കൽ വീണു.
“ഗുരോ, ഹസ്തിനപുരിയിലെ സൂതനായ അതിരഥൻ്റെയും രാധയുടെയും പുത്രനാണ് ഞാൻ. ബ്രഹ്മാസ്ത്രവിദ്യ പഠിക്കാനുള്ള മോഹം കൊണ്ടാണ് ഞാൻ വ്യാജം പറഞ്ഞത്. അങ്ങ് എന്നോട് പൊറുക്കണം.”
പരശുരാമൻ്റെ കോപം ഇരട്ടിയായി
“ഹോ വഞ്ചക, കളവു പറഞ്ഞ് പഠിച്ച വിദ്യ അത്യാവശ്യസമയത്ത് നീ മറന്നു പോകട്ടെ.”

പരശുരാമൻ്റെ ശാപം ഓർത്തപ്പോൾ കർണ്ണൻ്റെ ഹൃദയം വിറച്ചു. ഗംഗയിൽ നിന്ന് ഒരു കുമ്പിൾ ജലമെടുത്ത് കർണ്ണൻ പ്രോക്ഷണം ചെയ്തു. ഒഴുകുന്ന പുഴയിലേക്ക് തെറിച്ചുവീണ നാലഞ്ച് തുള്ളികൾ പരിഹസിക്കുന്നതു പോലെ കർണ്ണന് തോന്നി. ബ്രഹ്മജ്ഞാനം നേടിയ ആചാര്യന് ശിഷ്യൻ്റെ പെരുവിരൽ മുറിച്ചു വാങ്ങാം. നിലം തൊട്ട് മാപ്പ് അപേക്ഷിച്ചാലും കണ്ണടച്ച് ശപിക്കാം. ഇതെന്ത് നീതിയാണ്?

മൂപ്പൻ പറഞ്ഞതു പോലെ ദളിതർ പോരാടേണ്ടത് ചെറിയ കുറ്റങ്ങൾക്ക് പോലും വലിയ ശിക്ഷ നിയാമകമായ ഒരു വ്യവസ്ഥയോടാണ്. തോൽക്കുന്ന യുദ്ധങ്ങൾ! അതുകൊണ്ട് തന്നെ സൂത ജീവിതത്തിൽ ധർമ്മാധർമ്മങ്ങൾ അനുസരിക്കുന്നതിൽ ഒരത്ഥവും ഇല്ല. തന്നെയുമല്ല അത് വിഡ്ഢിത്തവും ആണ്.. അതുകൊണ്ട് അവസരം നോക്കി മേലാളർക്ക് കനത്ത പ്രഹരം ഏൽപ്പിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. അതിനായി നിങ്ങൾ പകയുടെ ഒരു കനലെങ്കിലും മനസ്സിൽ അണയാതെ സൂക്ഷിച്ചു വെക്കണം!

അരക്കില്ലത്തിൽ വെച്ച് പാണ്ഡവരെ ഒന്നടങ്കം ചുട്ടെരിക്കാൻ ദുര്യോധനൻ ആളെ അയച്ചപ്പോൾ കർണ്ണൻ്റെ മനസ്സിൽ പകയുടെ പന്തം ആളിക്കത്തി. പക്ഷേ, അവർ എങ്ങിനെയോ രക്ഷപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, യുവരാജാവ് വീണ്ടും കെണിയൊരുക്കി.

പാണ്ഡവ അഗ്രജനായ ധർമ്മപുത്രർ ചൂത് കളിയിൽ തൽപ്പരനായിരുന്നു. ശകുനിയമ്മാവൻ കള്ളച്ചൂതിൽ അടിയറവ് പറയിച്ചപ്പോൾ പാണ്ഡവരും പത്നി ദ്രൗപതിയും അടിമകളായി. മായാസഭയിൽ വെച്ച് തന്നെ പരിഹസിച്ച പാണ്ഡവ റാണിയെ വിളിച്ചു വരുത്തി സഭാഗൃഹം അടിച്ചു വൃത്തിയാക്കാൻ ദുര്യോധനൻ കൽപ്പിച്ചു. പക്ഷേ, അവർ വിസമ്മതിച്ചു. യുവരാജാവിനു വാശിയായി. ഒരു അടിമയ്ക്ക് ഇത്ര അഹങ്കാരമോ? പാണ്ഡവപത്നിയെ കൂട്ടി കൊണ്ടുവരാൻ ദുശാസ്സനെ അയച്ചു. അയാളുടെ ബലത്തിനു മുന്നിൽ ദ്രൗപതിയുടെ ജൽപ്പനങ്ങൾ വില പോയില്ല. പനങ്കുല പോലെ അഴിഞ്ഞ് കിടന്ന മുടിയിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് വലിച്ചിഴച്ചു കൊണ്ടുവന്നു. സഭയിൽ അവൾ തൻ്റെ അടിമത്വം ചോദ്യം ചെയ്തു.

“അടിമയായ ഒരാൾക്ക് ഭാര്യയെ അടിമയാക്കാമോ?”
വികർണ്ണൻ പാഞ്ചാലിയെ അനുകുലിച്ചു. പക്ഷേ, കർണ്ണൻ എതിർത്തു.
“പുരുഷൻ അടിമയായാലും ഇല്ലെങ്കിലും ശരി സ്ത്രീ എന്നും പുരുഷൻ്റെ അടിമയാണ്.”
ആ വാദഗതിയാണ് പാഞ്ചാലിയുടെ ഏകവസ്ത്രം അഴിച്ചെടുക്കാൻ ദുശ്ശാസ്സനെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.

ദ്രൗപദിയിൽ നിന്ന് ഒരു അപമാനം കർണ്ണനും നേരിട്ടിരുന്നു. ത്രൈലോക്യ സുന്ദരിയായ ദ്രൗപദിയുടെ സ്വയംവരത്തിന് പിതാവ് ദ്രുപദൻ ഒരു വിളംബരം പുറപ്പെടുവിച്ചു. അത് കേട്ട് ഗംഗാതടത്തിലെ വീരന്മാർ എല്ലാം പാഞ്ചാല രാജധാനിയിൽ എത്തിചേർന്നു. പക്ഷേ, വിവാഹത്തിനു നിശ്ചയിച്ച ശൗര്യപരീക്ഷയിൽ കുടുങ്ങാനായിരുന്നു വിധി. ദുര്യോധനനും പരാജിതനായി. എന്നാൽ കർണ്ണൻ ആർക്കും കുലക്കാൻ സാധിക്കാത്ത ആ വില്ല് കുലച്ചു. പിന്നെ ആകാശത്ത് നാട്ടിയ വിചിത്രയന്ത്രത്തിൻ്റെ പഴുതിലൂടെ തൊടുക്കാനായി ഒരു ബാണം എടുത്തു. അപ്പോൾ ദ്രൗപദി ഒരു കുലസ്ത്രീയുടെ തനിനിറം കാട്ടി.

“ഞാൻ ഒരു സൂതപുത്രനെ വരിക്കുകയില്ല.”
കർണ്ണന് അരിശവും സങ്കടവും വന്നു. സ്വയംവര മത്സരത്തിൽ പങ്കെടുക്കാൻ പറകൊട്ടിയറിയിക്കുക. എന്നിട്ട് സ്വയം ലംഘിക്കുക ?
കർണ്ണൻ ചുറ്റിനും നോക്കി. മഹാത്മാക്കളായ കറച്ച് മുനിമാരും രാജാക്കന്മാരും സദസ്സിൽ ഇരുന്നിരുന്നു. അധർമ്മത്തിനെതിരെ ഒരു വാക്ക് ഉരിയാടാൻ മടിച്ചു.
കർണ്ണൻ വില്ല് താഴെ വെച്ചു. താഴ്ന്ന ജാതിയിൽ ജനിച്ചതിൻ്റെ പേരിൽ ആദ്യമായല്ല അപമാനിക്കപ്പെടുന്നത്. പക്ഷേ, ഒരു പെണ്ണിൽ നിന്ന് അവഹേളനം ഉണ്ടായപ്പോൾ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു ബ്രഹ്മാസ്ത്രം കൊണ്ടതു പോലെ തോന്നി. അന്നു മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടു.

അകലെ കുന്നിന് മുകളിൽ സായാഹ്ന സൂര്യൻ ചുവന്നിരുന്നു. ചുവന്ന പട്ട് ചേല പോലെ പശ്ചിമാംബരവും തുടുത്തു. താഴ്വരയിൽ നുഴഞ്ഞുകയറുന്ന ഇരുട്ടിനെ കണ്ട് കർണ്ണൻ നിശ്ചലനായി.

അജ്ഞാതവാസം കഴിഞ്ഞ് പാണ്ഡവർ കരാർ പ്രകാരം രാജ്യം മടക്കി ചോദിച്ചു. ദുര്യോധനൻ ചിരിച്ചു. അർജുനന് വാശിയായി.

“യുദ്ധം കൂടാതെ കഴിച്ചാൽ കൗരവർക്ക് സന്തോഷമായി ജീവിക്കാം. യുദ്ധം തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ നിങ്ങളിൽ ഒരാൾ പോലും ജീവിക്കില്ല. കാരണം ഞങ്ങൾക്ക് തുണയായി ഭഗവാൻ കൃഷ്ണനുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് ഇതിൽ ഏതാണ് ഇഷ്ടമെന്ന് ദുര്യോധനന് തീർച്ചപ്പെടുത്താം.”

പാർത്ഥൻ്റെ സന്ദേശം കേട്ട് കൗരവസഭയാകെ സ്തംഭിച്ചു പോയി. അത്ഭുതം കോപം, താപം, ഭയം വ്യസനം. പശ്ചാത്താപം മുതലായ വികാരങ്ങൾ സദസ്യരുടെ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞു. ഭീഷ്മർ ഒരു ഒളിയമ്പ് എയ്തു.
“ഉണ്ണി ദുര്യോധനാ, സ്വന്തം തപസ്സുകൊണ്ട് ത്രിലോകത്തെ വെല്ലുന്ന നരനാരായണൻമാരാണ് ശ്രീകൃഷ്ണാർജ്ജുനമാർ അവരെ ജയിക്കാൻ നിനക്ക് കഴിയുമോ?”

പിതാമഹാൻ്റെ തിരുവായ്ക്കെതിരെ ഉരിയാടാൻ സദസ്യർ ഭയന്നു. എന്നാൽ കർണ്ണൻ മടിച്ചില്ല.
“ശത്രുക്കളോട് എതിർക്കുകയെന്നതാണ് ക്ഷത്രിയ ധർമ്മം. അവരെ ഭയപ്പെട്ട് സന്ധി ചെയ്യുന്നത് അങ്ങയെ പോലുള്ള വീരന്മാർക്ക് ചേർന്നതല്ല. അത് ഭീരുത്വമാണ്. പാണ്ഡവൻമാരെപ്പറ്റി അങ്ങ് എത്ര കണ്ട് പുകഴ്ത്തിയാലും എതിർത്തു വന്നാൽ അവരെയെല്ലാം കൊല്ലാനുള്ള അസ്ത്രങ്ങൾ എനിക്കുണ്ട്.”

പക്ഷേ, ഭീഷ്മർക്ക് ആ വീരവാദം ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. ഒരിക്കൽ കൂടി കാളകൂടം ചീറ്റി..
“ഹേ സൂതപുത്രാ, നിൻ്റെ ഈ ആത്മപ്രശംസയെല്ലാം പാർത്ഥനെ മുമ്പിൽ കാണുന്നതുവരെയേ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ. യുദ്ധവീരനായ കിരീടിയെവിടെ? നരാധമനും ഭീരുവുമായ നീയെവിടെ? വെറുതെ വീമ്പു പറയുന്ന ഇവൻ വെറും സൂതബുദ്ധിയാണ്. സിംഹത്തിൻ്റെ മുമ്പിൽ കുറുക്കൻ ചെന്നാൽ എന്തുണ്ടാകുമോ, അതാണ് ഉണ്ടാകുക.”

ഭീഷ്മരുടെ ‘നാരായാണാസ്ത്ര’മേറ്റ് കർണ്ണൻ നിശ്ചേതനായി.

രാജസദസ്സിൽ നിന്നേറ്റ അപമാനം കഴുകി ക്കളയാനായി നേരെ ഗംഗയിൽ ചെന്ന് മുങ്ങിക്കുളിച്ചു. അസ്ഥികൾ കോച്ചുന്ന ഗംഗയുടെ നീരൊഴുക്കിൽ മുങ്ങി നിവർന്നാൽ ആജന്മപാപങ്ങളെല്ലാം തീർന്നു പോകുമെന്നാണ് ചൊല്ല്. പക്ഷേ, ഭീഷ്മരുടെ അധിക്ഷേപം വേർപിരിയാൻ മടിച്ചു. ഒരിക്കൽ കൂടി ഗംഗയിൽ മുങ്ങിക്കുളിക്കുമ്പോൾ കർണ്ണൻ ഓർത്തു. എത്ര കഴുകിയാലും തൈലം തളിച്ചാലും സൂതഗന്ധം തന്നെ വിട്ടു പോകില്ല’. അതിൽ നിന്ന് തനിക്കും പുത്രൻമാർക്കും ഒരിക്കലും മോചനം ഇല്ല. മരണം വരെ കാറ്റു പോലെ ആ ഗന്ധം തങ്ങളെ പിൻതുടരും.

സ്നാനം കഴിഞ്ഞ് കർണ്ണൻ നദിയിൽ നിന്നു കയറി. ശിരസ്സിൽ നിന്ന് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ജലകണങ്ങളെ നദിയിൽ നിന്നു വീശിയ കാറ്റ് ഒപ്പിയെടുത്തു. പടവുകൾ കയറുമ്പോൾ കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞത് ഓർമ്മ വന്നു.

“നീ രാധയുടെയും അതിരഥൻ്റെയും പുത്രനല്ല. വിവാഹത്തിനു മുമ്പ് കുന്തീ ദേവിക്ക് പിറന്ന പുത്രനാണ്. ഈ സത്യം അറിഞ്ഞാൽ യുധിഷ് ഠിരൻ നിൻ്റെ കാൽക്കൽ വീണ് നമസ്ക്കരിക്കും.പിന്നെ നീയായിരിക്കും പാണ്ഡവരുടെ രാജാവ്”

കർണ്ണൻ ചിരിച്ചു.
“ദുര്യോധനൻ എന്നെ അംഗരാജ്യത്തിന് അധിപനാക്കിയപ്പോൾ എൻ്റെ മാതാവാര് ? പിതാവാര്? കുലമേത്? എന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്ക് അവസാനമാകുമെന്ന് വിചാരിച്ചു. പക്ഷേ, അത് തുടർന്നു. ഇനിയിപ്പോൾ കുരുവംശത്തിൻ്റെ സിംഹാസനത്തിൽ ആസനസ്ഥനായാലും ആ ചോദ്യങ്ങൾ തുടരില്ല എന്നതിന് എന്താണ് ഉറപ്പ്?
അപ്പോൾ കൃഷ്ണൻ ചക്രായുധം എടുത്തു.
“കർണ്ണാ, നീ ഒരു വാക്ക് പറഞ്ഞാൽ പാണ്ഡവ രാജ്ഞിയായ ദ്രൗപതി നിനക്ക് വേണ്ടി തല്പം വിരിക്കും. നീ അവളുടെ ആറാമൂഴക്കാരനാകും. ഒരിക്കൽ നിന്നെ അപമാനിച്ച രാജകുമാരി നിൻ്റെ പുത്രൻമാരെ ഉദരത്തിലും വഹിക്കും.”
കർണ്ണൻ്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.

ഒരിക്കൽ ഹൃദയത്തിൽ കുടിയേറിയ പാഞ്ചാലിയെ ആശ്ലേഷിക്കാൻ കഴിയും .ആ ലാവണ്യത്തെ ഒന്ന് മാറോട് ചേർത്താൽ ഒരു പക്ഷേ, ഇതപര്യന്തമുള്ള കദനങ്ങളെ അടക്കാനും കഴിയും.

“ശരി, അങ്ങ് പറഞ്ഞത് പോലെ ഞാൻ ആറാം ഊഴക്കാരനാകും. പക്ഷേ, ആ ഹൃദയത്തിൽ ഈ സൂതപുത്രന് ഒരിടം ലഭിക്കുമോ?”

സ്ത്രീഹൃദയത്തിന്റെ ഉള്ളറകൾ അറിയുന്ന കൃഷ്ണൻ നിശ്ശബ്ദനായി.

ഒരിക്കൽ കൂടി കാറ്റ് വിശി. അകലെ ചമ്പഗിരിക്കു മുകളിൽ കെടാൻ പോകുന്ന പന്തം പോലെ സൂര്യൻ ആളിക്കത്തി. മണൽപ്പരപ്പിൽ വീണ നിഴലുകൾ ഭൂതം കണക്കെ വളർന്നിരുന്നു. സൂര്യഭഗവാനെ നോക്കി കർണ്ണൻ രക്ഷാമന്ത്രം ജപിച്ചു തുടങ്ങി. നയനങ്ങൾ സന്ധ്യപോലെ അർദ്ധനിമീലിതങ്ങളായി. ഗംഗയുടെ തീരത്ത് ഗായത്രിമന്ത്രം മുഴങ്ങി. ആകാശത്ത് സൂര്യൻ കെട്ടിരുന്നു. എങ്കിലും മാനത്ത് ഒരു തുണ്ട് വെളിച്ചം ശേഷിച്ചു.

അകലെ നിന്ന് ആരോ വരുന്ന പദസ്വനം കർണ്ണൻ കേട്ടു. നദിതീരത്തേക്കുള്ള കാട്ടുപാതയിലൂടെ ആരോ വരുന്നുണ്ട്. ധർമ്മപുത്രർ ആരെയെങ്കിലും ചട്ടം കെട്ടി അയച്ചതാണോ? നാട്ടുവെളിച്ചത്തിൽ രണ്ടു സ്ത്രീകൾ മണൽപ്പരപ്പിലേക്ക് നടന്നുവരുന്നത് കണ്ടു.
ആരാണവർ?
ഒരു പക്ഷേ, കൃഷ്ണൻ ശട്ടം കെട്ടി അയച്ചതാണോ?

മണൽപ്പരപ്പിൽ നിശ്ചലനായി നിൽക്കുന്ന കർണ്ണനെ കണ്ട് പരിചാരിക പിൻവാങ്ങിയപ്പോൾ കുന്തീദേവി തനിച്ചായി. ഹൃദയത്തിൽ നിറഞ്ഞ ധൈര്യമെല്ലാം ചോർന്നു. ഒടുവിൽ ഭഗവാനെ ധ്യാനിച്ച് ഒരു വിധം പറഞ്ഞു.

“മകനെ , എന്നു വിളിക്കാൻ എനിക്ക് അർഹതയില്ല. എങ്കിലും നിന്നെ ഒമ്പതു മാസം ഉദരത്തിൽ വഹിച്ച അമ്മയാണ് ഞാൻ.”
വടക്കുനിന്ന് ഒരു കാറ്റ് വീശി. കുഞ്ഞ് നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരമ്മയുടെ നിലവിളി ആ കാറ്റിൽ മുഴങ്ങി. ജനനം മുതൽ പിൻതുടർന്ന വേദനയും അപമാനങ്ങളും വിസ്മരിച്ച് കർണ്ണൻ പറഞ്ഞു.

“അഭിവന്ദ്യയായ എൻ്റെ മാതാവേ, എൻ്റെ ഈ ശരീരവും തുച്ഛമായ പ്രാണനും അവിടുത്തെ ദാനമാണ്. ഞാൻ അങ്ങയെ നമിക്കുന്നു.”
അയാൾ ശിരസ്സ് നമിച്ചു.

സൂതതെരുവിൽ വളരുന്ന മകനെക്കുറിച്ച് പരിചാരിക പറഞ്ഞ് കുന്തിദേവി കേട്ടിരുന്നു. പക്ഷേ, നാണക്കേട് ഓർത്ത് പുത്രനെ കാണാനുള്ള മോഹം മനസ്സിലൊതുക്കി. പുത്രൻമാരുടെ അരങ്ങേറ്റ സമയത്താണ് കർണ്ണനെ നേരിൽ കാണുന്നത്. ഹൃദയത്തിൽ അഭിമാനം തോന്നി. പക്ഷേ, അത് ഒരു ദ്വന്ദയുദ്ധത്തിലേക്ക് വഴിതെളിച്ചപ്പോൾ ഉള്ളം കാറ്റത്തെ കരിയി ല പോലെ വിറച്ചു. ചോരക്കുഞ്ഞിനെ നദിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ച തെറ്റിൻ്റെ അനന്തരഫലം. അപ്പോൾ സത്യം വിളിച്ചുപറയാൻ തോന്നിയതാണ്.

“കർണ്ണൻ എൻ്റെ മകനാണ്.”
പക്ഷേ, മടിച്ചു.സുയോധനൻ്റെ പരിഹാസത്തിനു മുന്നിൽ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ചൂളിപോകുന്ന പുത്രന്മാരെക്കുറിച്ച് ഓർത്തപ്പോൾ കണ്ണടച്ചു. കാലങ്ങളോളം ഗാന്ധാരിയമ്മയെ പോലെ മിഴിയടച്ചു.. ഒടുവിൽ ജേഷ്ഠൻ്റെ കരത്താൽ അനുജന്മാർ മരിക്കുന്ന ഗതികേട് കൃഷ്ണൻ ഓർമ്മിപ്പിച്ചപ്പോൾ നയനങ്ങൾ തുറന്നു. പിന്നെ പകൽ മായാൻ കാത്തിരുന്നു.

കുന്തിയുടെ മാറിടം തുടിച്ചു.
“മകനെ, മാപ്പ്. അല്ലാതെ എന്ത് വാക്കാണ് നിന്നോട് ഞാൻ പറയുക.”
കർണ്ണൻ അമ്മയെ സാന്ത്വനിപ്പിച്ചു.
“അമ്മ സങ്കടപ്പെടരുത്. എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചതോർത്ത് ഒട്ടും വിഷാദിക്കേണ്ട, എല്ലാം വിധിയാണ്.”
മകൻ്റെ വാക്കുകൾ കുന്തിയെ അമ്പരപ്പിച്ചു. സൂതത്തെരുവിൽ വളർന്നതാണ് കർണ്ണൻ. എങ്കിലും കുലീനരെ പോലെയാണ് ആ വാക്കുകളും ചിന്തകളും. ഇത്രയും യോഗ്യനായ ഒരു മകനെ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നതിൽ അവരുടെ നെഞ്ച് വിങ്ങിപ്പൊട്ടി. മണൽപ്പരപ്പിൽ ഒരു കണ്ണീർകണം വീണു.
“ശരിയാണ് എല്ലാം വിധിയാണ്”
കർണ്ണൻ നെടുവീർപ്പെട്ടു. “ആസന്നമായ കൗരവ,പാണ്ഡവ ബലപരീക്ഷയിൽ ആരൊക്കെ ശേഷിക്കുമെന്ന് ഒരു നിശ്ചയവും ഇല്ല. പ്രണയം പോലെ അനിശ്ചിതമാണ് മഹായുദ്ധത്തിലെ ജയവും. അതിൽ ആരൊക്കെ കൊല്ലുകയോ കൊല്ലപ്പെടുകയോ ചെയ്യും എന്ന് സാക്ഷാൽ കൃഷ്ണനു പോലും അറിയില്ല.
“അമ്മയെ ഒന്നു കാണാനായല്ലോ.. സന്തോഷമായി.”
കുന്തിക്ക് സമാധാനമായി. കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞതു പോലെ രാജാവാകാൻ സർവ്വഥാ യോഗ്യൻ തന്നെ. അവർ മകൻ്റെ കരം കവർന്നു .
“ജീവിതത്തിൽ ചെയ്ത ഒരു തെറ്റിനു എനിക്ക് പരിഹാരം ചെയ്യണം. മകനേ, നീ എൻ്റെ കൂടെ വീട്ടിലേക്ക് വരണം. ഇനിയുള്ള കാലം നീ പാണ്ഡവഭവനത്തിൽ അനുജന്മാരോടൊപ്പമാണ് കഴിയേണ്ടത്.”
കർണ്ണൻ നിരസിച്ചു.
“അതു പാടില്ല അമ്മേ , കാരണം ഞാൻ വന്നാൽ അത് എന്നെ പൊന്നു പോലെ വളർത്തിയ അമ്മക്കും അച്ഛനും വല്ലാത്ത മനപ്രയാസമുണ്ടാകും. അവരെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് വയ്യാ.”
കുന്തി വാശിപിടിച്ചു.
“മകനേ കർണ്ണാ, നീ വന്നാൽ ദുര്യോധനൻ ഒരു സമാധാനസന്ധിക്ക് തയ്യറാകും. ആയിരക്കണക്കിന് അമ്മമാർക്ക് ആൺമക്കളെ നഷ്ടപ്പെടില്ല, ഭാര്യമാർക്ക് ഭർത്താക്കന്മാരെയും”
കർണ്ണൻ തലയാട്ടി.
“ഒക്കെ ശരിയാണ്. അംഗരാജ്യത്തിൻ്റെ രാജസ്ഥാനം നൽകിയ യുവരാജാവിനെ ഉപേക്ഷിച്ച് മഹാരാജാവായാൽ സമസ്ത ലോകവും അമ്മയുടെ മകനെ ചതിയനെന്ന് പഴിക്കുന്നത് കേൾക്കണമോ?”
മകൻ്റെ ദുർഘടസ്ഥിതി കണ്ട് മനസ്സലിഞ്ഞു..
“ഇല്ല. നിന്നെ ഞാൻ നിർബന്ധിക്കില്ല. എങ്കിലും പോരാട്ടത്തിന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ മകനെ ഒരു കാര്യം മറക്കരുത്. എതിർ ഭാഗത്ത് നിൽക്കുന്നവരിൽ നിൻ്റെ കൂടെപ്പിറപ്പുകളുണ്ട്.”
കർണ്ണൻ തലയാട്ടി.
“അമ്മ ഭയപ്പെടെണ്ടാ. അമ്മയുടെ മക്കളിൽ അർജുനനെ മാത്രമേ ഞാൻ നേരിടുകയുള്ളു.”
കുന്തി തളർന്നു. കർണ്ണൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
“അമ്മ ഒട്ടും ദു:ഖിക്കണ്ട. ഈ മഹായുദ്ധത്തിൽ ജയിക്കുക അർജുനനാണ്. കാരണം എനിക്ക് ഒരു ശാപമുണ്ട്.”
കുന്തി തുറിച്ചു നോക്കി.
“അത്യാവശ്യ സമയത്ത് ഞാൻ പഠിച്ച അസ്ത്ര വിദ്യ മറന്നു പോകുമെന്ന് ഗുരുശാപമുണ്ട്….. അതുകൊണ്ട് ഈ മഹായുദ്ധത്തിൽ പാണ്ഡുവിൻ്റെ മക്കൾക്കാണ് ജയം”
ബ്രഹ്മണശാപം കേട്ട് കുന്തി നിലവിളിച്ചു.
“മകനേ, കർണ്ണാ”
കർണ്ണന് ആത്മവ്യഥ തോന്നി.
“സാരമില്ല അമ്മേ, ശാപങ്ങളും അപമാനങ്ങളും ഏറ്റുവാങ്ങാൻ സൂതപുത്രൻ്റെ ജീവിതം എന്തിന് ബാക്കിയാവണം?”

കർണ്ണനെ പുഴയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചതിൽ കുന്തിക്ക് കഠിനമായ കുറ്റബോധം തോന്നി. ഒരു വാക്ക് ക്ഷമാപണം പറഞ്ഞെങ്കിലേ തൻ്റെ ആത്മാവിന് സ്വസ്ഥത ലഭിക്കുകയുള്ളൂ.
“മകനെ, ഈ അമ്മക്ക് മാപ്പുതരു”
കർണ്ണൻ നിലവിളിച്ചു.
“ജന്മം തന്ന മാതാവ് മകനോട് മാപ്പ് ചോദിക്കരുത്. മറിച്ചേ ആകാവു. ഒരിക്കലും അപേക്ഷിക്കരുത് അവിടുന്ന് കല്പിക്കണം”
കർണ്ണൻ്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് കുന്തിദേവി അതീവ ദു:ഖിതയായി
“മകനേ ,നിനക്കു വേണ്ടി ഇതുവരെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ ഈ അമ്മക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. പറയുക, നിനക്കെന്താണ് വേണ്ടത്?”
കർണ്ണൻ നിശബ്ദനായി
യുദ്ധത്തിനു ഇറങ്ങുമ്പോൾ ശത്രുക്കൾ കുലനാമം വിളിച്ച് അപമാനിക്കാതിരിക്കില്ല. അപ്പോൾ ആത്മധൈര്യം പകരാൻ നെഞ്ചിൽ അമ്മയുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ഓർമ്മകൾ ഉണ്ടാവണം.
കർണ്ണൻ അമ്മയുടെ പാദങ്ങളിൽ വീണു. ഒരു തുള്ളി കണ്ണീർക്കണം പാദത്തിൽ പതിഞ്ഞു. അടുപ്പത്ത് നിന്ന് തെറിച്ച എണ്ണത്തുള്ളി വീണ പോലെ കുന്തിക്ക് പൊള്ളി. അവർ ഒന്നനങ്ങി. അപ്പോൾ കർണ്ണൻ ഒരു നുള്ള് പാദരേണുക്കൾ എടുത്ത് മാറോട് ചേർത്തു.
ഇരുളിൽ കുന്തി വിങ്ങിപ്പൊട്ടി.
രാത്രിയായത് പരിചാരിക ഓർമ്മിപ്പിച്ചപ്പോൾ കുന്തി യാത്ര പറഞ്ഞു.
“അനാമയം സ്വസ്തി”
അവർ നടന്നു. ശിരസ്സ് കുനിച്ച് വിജനമായ മണൽപ്പരപ്പിലൂടെ നടന്നകലുന്ന അമ്മയെ കണ്ട് കർണ്ണൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു.

_{കവർ: സി. പി. ജോൺസൺ}

ശനിയാഴ്ച വൈകിട്ട് കുറുപ്പങ്കിളിന്റെ വീട്ടിലെ ഡിന്നറിന് പോകാൻ കൂട്ടുവരാമോ എന്നു ലളിതയാന്റി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ സമ്മതിച്ചത് സത്യത്തിൽ സമയം ഉണ്ടായിട്ടല്ല. വീക്എൻഡിൽ കോഫീകൾച്ചറിലെ പണിയും കഴിഞ്ഞ് ബാക്കി കിട്ടുന്ന സമയം നന്നായി അദ്ധ്വാനിച്ചെങ്കിൽ മാത്രമേ തിങ്കളാഴ്ചയ്ക്ക് മുൻപ് അസൈൻമെന്റുകൾ തീരുകയുള്ളൂ. ഞാൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഓഫ് ആൽബെർടയിൽ പഠിക്കാൻ വന്നപ്പോൾ മുതൽ പല കാര്യങ്ങൾക്കും സഹായിക്കുന്നത് ആൻറിയാണ്. തിരക്കാണെന്നു പറഞ്ഞൊഴിയാനാവില്ല.

ആന്റിയുടെ ചെറിയ സുഹൃദ്സംഘത്തിൽ എല്ലാവരും തൊള്ളായിരത്തിഎഴുപതുകളിൽ കാനഡയിലേക്ക് കുടിയേറിയ കാലം മുതൽ നല്ല ബന്ധങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുന്നവരാണ്. മക്കളൊക്കെ ചിറകുകൾ മുളച്ച് പറന്നു പോയശേഷം തങ്ങളുടെ ഒഴിഞ്ഞ കൂടുകളിൽ വാർദ്ധക്യം ആഘോഷമാക്കുന്ന ഏറെക്കുറെ സമ്പന്നരായ ഹൈക്ലാസ് വൃദ്ധർ. അവരുടെ കൂട്ടായ്മയ്ക്ക് അവർ വിളിക്കുന്ന പേരാണ് ‘തറവാട്’.

ഭർത്താവിന്റെ മരണശേഷം ലളിതയാന്റി തറവാടിന്റെ എല്ലാ കൂടിവരവുകൾക്കും പോകാറില്ല. എവിടേക്ക് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും തനിച്ചു ഡ്രൈവ് ചെയ്തു പോകാൻ മടിയില്ലാത്ത ആന്റിക്ക് ഇക്കുറി എന്റെ കൂട്ടുവേണം. കുറുപ്പങ്കിളിന്റെ വീട് എഡ്മണ്ടനിൽ നിന്നും മുപ്പത് കിലോമീറ്റർ പുറത്തുള്ള ബോമോണ്ടിലാണ്. പോരെങ്കിൽ കടുത്ത വിന്റർ! ശനിയാഴ്ച വലിയൊരു സ്നോസ്റ്റോം ഉണ്ടെന്നാണ് വെതർ ഫോർകാസ്റ്റ്. മറ്റുള്ള ദമ്പതികൾ റൈഡ് കൊടുക്കാമെന്നു പറഞ്ഞാലും ആൻറി സ്വീകരിക്കില്ല . ഒരുതരം കോംപ്ലക്സ്!

ബോമോണ്ടിലേക്ക് തിരിച്ചപ്പോഴേക്കും മഞ്ഞുവീഴ്ച കനത്തു തുടങ്ങി. പൈൻമരങ്ങളുടെ ശാഖകളിൽ മഞ്ഞ് ആട്ടികളായി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു. അവയുടെ ഭാരം കാരണം ചില മരങ്ങൾ കൂനിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. എഡ്മൺറ്റൺ നഗരാതിർത്തി കഴിഞ്ഞാലുടൻ റോഡിന്റെ ഇരുവശവും കൃഷിയിടങ്ങളാണ്. മഞ്ഞിന്റെ വെള്ളപ്പാളിയ്ക്കടിയിൽ ആയിരക്കണക്കിനു ഏക്കറുകൾ വരുന്ന കൃഷിയിടങ്ങൾ നരച്ച വെള്ളനിറത്തിൽ നീണ്ടുകിടക്കുന്നു. സന്ധ്യാസമയം ആയതുകൊണ്ട് ആകാശത്തിനും അതേ നിറം. ഭൂമിയും ആകാശവും തമ്മിൽ മുട്ടുന്നത് എവിടെയെന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവുന്നില്ല. റോഡിന്റെ കറുപ്പ് നിറമൊഴിച്ചാൽ ബാക്കിയെല്ലാം ദിഗ്ഭ്രമം ഉണ്ടാക്കുന്ന വെണ്മ മാത്രം . അങ്ങിങ്ങായി കർഷകഭവനങ്ങൾ ക്രിസ്മസ് ദീപങ്ങളാൽ അലങ്കരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

കൃത്യം ആറുമണിക്ക് തന്നെ ഞങ്ങൾ കുറുപ്പ് അങ്കിളിന്റെ വീട്ടിലെത്തിയെങ്കിലും പാർക്കിങ് കിട്ടിയത് അല്പം ദൂരെയാണ്. മുന്പേ എത്തിയവർ വീടിനടുത്തുള്ള സ്ഥലങ്ങൾ കയ്യടക്കിയിരിക്കുന്നു. എല്ലാവരും വലിയ സമയനിഷ്ഠക്കാരാണ്. മഞ്ഞുവീണ് തെന്നിക്കിടക്കുന്ന വാക് വേയിലൂടെ ബാലൻസ് പിടിച്ച് നടന്ന് വീടിനകത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഡിന്നർ തുടങ്ങിയിരുന്നു.

സ്റ്റാർട്ടേഴ്സിനൊപ്പം പാനീയങ്ങൾ, മെയിൻ കോഴ്സുകൾക്കൊപ്പം വീണ്ടും പാനീയങ്ങൾ, ഡിസേർട്സ്, ഒടുവിൽ ബ്ലാക്ക് കോഫീ, ബ്രാണ്ടി – എന്നീ ക്രമത്തിലാണ് അത്താഴം . വെള്ളക്കാരുടെ രീതിപോലെ ഓരോ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരും അടുത്തടുത്ത് തന്നെ ചേർന്നിരുന്ന് ഒരുപോലെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ പങ്ക് ചേരുന്നു. ലളിതയാന്റി ഒറ്റപ്പെട്ടു പോകാതെ ഞാനവരുടെ അടുത്ത് തന്നെ ഇരുന്നു. സാധാരണയായി ചെറുപ്പക്കാരായ മലയാളികൾ കൂടുന്നിടങ്ങളിൽ ഇപ്പോഴും നാട്ടിലെ പഴഞ്ചൻ രീതികൾ തന്നെയാണ്. ആണുങ്ങൾ വീട്ടിലെ സ്വീകരണമുറിയുയിൽ കൂടിയിരുന്നു മദ്യപിക്കുകയും മടുപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ ഒച്ചയുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ സ്ത്രീകൾ ഏതെങ്കിലും ഒരു മൂലയിൽ ഒതുങ്ങും. കുട്ടികൾ മറ്റിടങ്ങളിൽ ഒരു നിയന്ത്രണവും ഇല്ലാതെ കുത്തിമറിയുകയും വീട്ടുപകരണങ്ങൾ കേടു വരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടാവും. മൂന്നു വ്യത്യസ്ത ലോകങ്ങൾ!

കുറുപ്പങ്കിൾ ഏറെക്കാലം ക്യുബെക് പ്രൊവിൻസിൽ ആയിരുന്നതുകൊണ്ട് എല്ലാം ഒരു ഫ്രെഞ്ച് മട്ടിലാണ്. ബോർഡോ, സുവിയോൺ ബ്ലാങ്ക്, ഷാർഡനി, ബർഗണ്ടി തുടങ്ങിയ മുന്തിയ ഫ്രെഞ്ച് വൈനുകളാണ് ഇപ്പോൾ സംസാരവിഷയം. ഓരോ കുപ്പികളുടെയും കോർക് ഊരി കഴിയുമ്പോൾ എനിക്ക് പേരറിയാത്ത ഒരങ്കിൾ മദ്യ ചഷകത്തിൽ അൽപ്പം മാത്രം ഒഴിച്ച് അതൊന്നു ചുഴറ്റി, സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിച്ചു മൂക്കിനോടടുപ്പിച്ചു ഗന്ധം ആസ്വദിച്ചു നോക്കി സമ്മതവും തൃപ്തിയും ആതിഥേയനോട് തലകുലുക്കി അറിയിക്കുന്നുണ്ട്. ഞാനും അല്പം രുചിച്ചു നോക്കി.എന്റെ നാവിന് വൈനുകളുടെ രുചിഭേദങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുവാൻ വേണ്ടത്ര തഴക്കം വന്നിട്ടില്ല.

സംസാരത്തിന്റെ വിഷയങ്ങൾ മാറിമാറിവന്നു. നല്ല നിലവാരമുള്ള ചർച്ചകൾ.സൽമാൻ റഷ്ദിയുടെ പുതിയ പുസ്തകമായ നൈഫ്, ഉടനെ സംഭവിച്ചേക്കാവുന്ന സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യം, സ്റ്റോക്ക് എക്സ്ചെയ്ഞ്ച് സൂചികകൾ, എന്നിവ കഴിഞ്ഞു ആഗോളകാലാവസ്ഥ വ്യതിയാനത്തിൽ കൂടി ഈ വർഷത്തെ കടുത്ത വിന്ററിലേക്ക് എത്തിയെങ്കിലും അവസാനം അത് ഏത് മലയാളിസംഗമങ്ങളുടെയും അനിവാര്യമായ പരിണാമം എന്നപോലെ കൂട്ടത്തിലെ ഗായകന്റെ ഗൃഹാതുര സംഗീതത്തിൽ എത്തി നിന്നു. ഫിലിപ്പങ്കിൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇടവകയിലെ കൊയർമാസ്റ്റർ ആണ്. ഏതൊരു കൊയർമാസ്റ്റർമാരുടെയും സ്വഭാവമായ, ആരെങ്കിലും പിച്ച് തെറ്റിപ്പാടിയാലുള്ള ഈർഷ്യ അങ്ങേർക്കും നന്നായി ഉള്ളതിനാൽ ആവാം, ആലാപനം സോളോ ആയിരുന്നു. ” സന്ധ്യക്കെന്തിനു സിന്ദൂരം… “

ഇരുട്ടിൽ പൊഴിയുന്ന മഞ്ഞ് കൂടെ കൊണ്ടുവരുന്ന നരച്ച വെളിച്ചം കണ്ണാടിജാലകത്തിന് പുറത്ത്.

വയലാറും പീ ഭാസ്കരനും ദേവരാജനുമൊക്കെ വീണ്ടും ഒഴുകുമ്പോൾ, മറ്റുള്ളവർ തങ്ങളുടെ ഗ്ലാസുകളിൽ ബാക്കിയുള്ളത്, അതുവരെ തുടർന്നു വന്നിരുന്ന മന്ദസ്ഥായി വിട്ട് ദ്രുതതാളത്തിൽ ഉള്ളിലേക്കൊഴുക്കി. ഗ്ലാസുകളിലേക്ക് വീണ്ടും വീഞ്ഞൊഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു

“സുമംഗലീ നീയോർമ്മിക്കുമോ”.. എനിക്കു ബോറടിച്ചു തുടങ്ങി. ഞാൻ ഒന്നു വാഷ്റൂമിൽ പോയി വരാൻ എഴുന്നേറ്റതാണ്.

“സ്റ്റോപ്പ് ഇറ്റ്!”

അത്യുച്ചത്തിലുള്ള ആക്രോശം കേട്ട് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ ലളിതയാന്റി കോഫീടേബിൾ തൊഴിച്ച് തെറിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു! വീണുടഞ്ഞ മദ്യചഷകങ്ങളിൽ നിന്നും ഒഴുകിപരന്ന പിനോനൂർ കാർപെറ്റിൽ രക്തപുഷ്പങ്ങൾ വരയ്ക്കുന്നു! എല്ലാവരും നിശബ്ദരായി.

“വിരിഞ്ഞമാറിൽ ആദ്യനഖക്ഷതം ഏറ്റെങ്കിൽ അവൾ റേപ്പ് ചെയ്യപ്പെട്ടത് തന്നെയാണ്. എന്താ സംശയം? അവൾക്കത് മറയ്ക്കുവാനെ കഴിയൂ എന്നാണോ നിങ്ങളൊക്കെ ഇന്നും കരുതുന്നത്?”. ലളിതയാന്റി കലി തുള്ളുകയാണ്!

“അയാം ലീവിങ്.”

വന്യമായ ഒരു നിശബ്ദത മുറിയാകെ മുഴങ്ങവേ അവർ വേഗം ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തെ മഞ്ഞ് വീഴ്ചയിലേക്ക് മറ്റൊരു കൊടുങ്കാറ്റായിറങ്ങി. യുഗങ്ങൾക്ക് മുന്പേ പ്രോഗ്രാം ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു റോബട്ടിനെ പോലെ ഞാനും വേഗം വിന്റർ ജാക്കറ്റും ബൂട്സും ഗ്ലൌസും തൊപ്പിയുമൊക്കെ എടുത്തണിഞ്ഞ് കൂടെയിറങ്ങി.

“മീ റ്റൂ, മീ റ്റൂ”

എനിക്കാവുന്നത്ര ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞ് ഞാനും ലളിതയാന്റിയുടെ കാറിനു നേരെ ഓടി.

കവർ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ

ഭൂതകാലത്തിൽ എവിടെയോ വായിച്ചത് പോലെ. അല്ല വായിച്ചതു തന്നെ. വീണ്ടും ആലോചിച്ചു. തിരുത്തൽ ഉണ്ട്. അനുഭവം ആണ്.

ട്രെയിനിൽ ആണ് യാത്ര. നൈരന്തര്യം ഉള്ള യാത്രയാണ്. വേറെ വഴിയില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ വിരസമായ യാത്ര ഒരു യന്ത്രത്തെ പോലെ മാറ്റിയിരുന്നു. യാത്രയിലുടനീളം അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ചുറ്റുമുള്ള യാത്രക്കാരുടെ മേൽ യാതൊരു ദാക്ഷിണ്യവും കൂടാതെ അവരുടെ ജീവിതം ചൂഴ്‌ന്നെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതു പോലെ അലഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. ചില സമയങ്ങളിൽ ജാള്യത അയാളെ പിന്തിരിപ്പിച്ചുവെങ്കിലും കണ്ണുകൾ വിടാതെ വീണ്ടും വീണ്ടും ആഴത്തിൽ പരതി. ചില മനുഷ്യരെ അയാൾ വെറുപ്പോടെയാണ് കണ്ടത്, ജീവിതത്തിൽ പരിചയം പോലും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടും. ചില ആളുകളെ കാണുമ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ പൂർണ്ണ ചന്ദ്രനെപ്പോലെ. ചിലരെ കാണുമ്പോൾ….

അങ്ങനെ ഒരു യാത്രയിലാണ് അയാൾ അവളെ കണ്ടത് . വിൻഡോ സീറ്റിൽ ഇരുന്നത് കൊണ്ട് അവളുടെ തലമുടിയും ഇളം മഞ്ഞ നിറത്തിലുള്ള നേർത്ത സാരിയും കാറ്റിൻ്റെ കുസൃതിയിലകപ്പെട്ടിരുന്നു. ആലസ്യം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അയാളുടെ നോട്ടത്തെ നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു പക്ഷേ തലേദിവസം രാത്രിയിൽ അവളുടെ ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാകാം. അല്ലെങ്കിൽ? ചിന്തകളുടെ നാണം കെട്ട സഞ്ചാരം തുടങ്ങിയ സമയത്തു തന്നെ അതിനെ വിലക്കിക്കൊണ്ട് അവളുടെ നേർത്ത മഞ്ഞ സാരിയുടെ തുമ്പ് എൻ്റെ നെറ്റിയിൽ തലോടി. വശ്യമായ പെർഫ്യൂമിൻ്റെ ഗന്ധം ഓർമ്മകളുടെ ഉള്ളാഴങ്ങളിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി.

നന്ദിത. അസ്തമയ സൂര്യൻ്റെ തണുത്ത കിരണങ്ങൾ പതിഞ്ഞ അവളുടെ മടിയിൽ തലയമർത്തി ഇടതു കൈകൊണ്ട് അവളുടെ നാഭീകമലത്തിൽ തലോടി കിടക്കുമ്പോൾ ലോകം കീഴടക്കിയ ജേതാവിൻ്റെ ഭാവമായിരുന്നു. ആ കിടപ്പിൽ അവളുടെ പെർഫ്യൂമിൻറെ ഗന്ധം എൻ്റെ ഓരോ അണുവിലൂടെയും അരിച്ചിറങ്ങുമായിരുന്നു. പല തവണ ചോദിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഒരിക്കൽ പോലും ഏത് പെർഫ്യൂം ആണെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു തന്നിരുന്നില്ല. എ യൂണിക് വൺ. അത് അവളുടെ ഗന്ധം ആയിരുന്നു. അവൾ…

ഓർമ്മകളിലൂടെ ഊളിയിട്ട അയാളും തന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്നയാളെ കടാക്ഷിക്കുകയായിരുന്ന അവളും പൊടുന്നനെ കേട്ട ഹുങ്കാരത്തോടൊപ്പം ഉയർന്നു താഴ്ന്നത് ഒരുമിച്ചായിരുന്നു.

വെളുത്ത കുപ്പായമിട്ട മറ്റൊരു സുന്ദരിയുടെ നേർത്ത പുഞ്ചിരിയുടെ മുന്നിൽ എന്തു സംഭവിച്ചുവെന്നറിയാതെ കിടക്കുമ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ അവളേയും അയാളുടെ മനസ്സ് ആ ഗന്ധത്തെയും തിരയുകയായിരുന്നു.

കവർ : സി പി ജോൺസൺ