വ്യവസ്ഥിതിയാണ് ഉത്തരവാദിയെന്ന് അയാൾ ആത്മഹത്യാക്കുറിപ്പിൽ എഴുതിയിരുന്നു.
പൊലീസ് ഈ വ്യവസ്ഥിതിയെപ്പറ്റി ജനത്തോട് തിരക്കി.
ഞങ്ങളല്ല, നിങ്ങളല്ലേ അതെന്നായി ഒന്നാമൻ.
വെളുക്കെ ചിരിക്കുന്ന നേതാവെന്നോർത്തു രണ്ടാമൻ.
ഏതോ കൈക്കൂലിക്കാരനെ ചൂണ്ടി മൂന്നാമൻ.
മൂന്നുമല്ല, ആള് പത്രക്കാരനെന്നുറപ്പിച്ച് നാലാമൻ.
വഴിമുട്ടിയ അന്വേഷണം;
വഴികാട്ടാൻ ലുക്കൗട്ട് നോട്ടീസ്.
വ്യവസ്ഥിതിയെ തേടുന്ന നോട്ടീസ് കണ്ടവർ ഞെട്ടി.
നോട്ടീസിൽ ഫോട്ടോയ്ക്ക് പകരം കണ്ണാടി;
നിലക്കണ്ണാടി.
ജനം അത് എറിഞ്ഞുടച്ചു.
വ്യവസ്ഥിതി തകർന്നു.
കവർ : മനു
ക്ലാസ്സുകൾ തുടങ്ങുന്നതിൻ്റെ ഏതാനും മിനുട്ടുകൾക്ക് മുമ്പാണ് അയാൾ പഠിപ്പിക്കേണ്ട വിഷയത്തെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിയാനെന്നോണം ഓൺലൈൻലൈബ്രറി റെഫറൻസ് ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തിയത്. ഡെസ്ക് ടോപ്പിന് അരികിലായി ചാർജിൽ വെച്ചിരുന്ന മൊബൈൽ ഫോണിൽ നിന്നും ഈയിടെ വൈറലായിമാറിയ റാസ്പുട്ടിൻ സംഗീതത്തിന്റെ റിങ്ങ്ടോൺ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സ്റ്റാഫ് മുറിയിലെ കനത്ത നിശബ്ദതയെ ഭഞ്ജിച്ചതും അകലം പാലിച്ചിരുന്ന അനുഷ്ക ടീച്ചർ ഇടം കണ്ണിട്ട് അയാളെ നോക്കി ഊറിച്ചിരിച്ചു. മനസ്സിൽ എന്നും നൃത്തച്ചുവടുകളെ ആരാധിച്ചിരുന്ന അയാൾക്ക് മെ‍ഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥികളുടെ റാസ്പുട്ടിൻ നൃത്തം സമൂഹത്തിൽ ചെലുത്തിയ സ്വാധീനം എത്രയോ വലുതാണെന്നറിയാമായിരുന്നു. സംഗീത നൃത്താദി കലകൾക്ക് അതിർവരമ്പുകൾ നിശ്ചയിക്കുന്ന പുതിയ കാലത്തെ ചിന്താരീതികളെ എതിർത്തേ പറ്റൂ. കാലത്തു തന്നെ ആരാണ് വിളിക്കുന്നതെന്നറിയാനുള്ള ജിഞ്ജാസയാൽ മൊബൈൽ കാതോടു ചേർത്തു.
അങ്ങേ തലക്കൽ സ്കൂൾ കൗൺസിലർ.
“മിസ്റ്റർ ദേവൻ “
“യെസ് മാം “
“ഇന്ന് താങ്കൾക്ക് 3 B ക്ലാസ്സുണ്ടല്ലോ അല്ലേ”
“അതെ മേം നാലാമത്തെ പിരിയഡ് “
“ഉം.ആ ക്ലാസ്സിലൊരു പെൺകുട്ടിയുണ്ട് സ്റ്റുഡന്റ് ഓഫ് ഡിറ്റർമിനേഷൻ. ഒന്നു പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചേക്കണം.”അത്തരം കുട്ടികളുടെ കാര്യത്തിൽ വിദ്യാഭ്യാസ മന്ത്രാലയത്തിന് പ്രത്യേക പരിഗണനയാണെന്ന് അയാൾക്കറിയാവുന്നതാണ്.. ഇൻസ്പെക്ഷൻ ഉണ്ടാകുമ്പോഴൊക്കെ അവരുടെ റിപ്പോർട്ട് നിർബന്ധമായും ഫയൽ ചെയ്തു വെക്കണമായിരുന്നു.
പതിനെട്ടു വർഷമായി വിവിധ എമിറേറ്റ് സുകളിലെ സ്കൂളുകളിൽ പ്രവൃത്തി പരിചയമുണ്ടെന്നൊന്നും അയാൾ അവരോട് പറഞ്ഞില്ല.
“അറിയാം മാം. ആ കുട്ടിയുടെ പേരൊന്ന് പറയോ?”
“അനഘ വാസുദേവ്”
“മറ്റുള്ള കുട്ടികളെ പോലെയല്ല, അവളിച്ചിരി ഹൈപ്പർ ആക്ടീവാണ് “
“ഓകെ ടീച്ചർ അക്കാര്യം ഞാനേറ്റു.”
സംസാരത്തിനിടയിൽ എന്താണ് ആ കുട്ടിയുടെ യഥാർഥ പ്രശ്നമെന്ന് ചോദിക്കാൻ മറന്നു. സാരമില്ല. വരുന്നിടത്ത് വെച്ച് കാണാം. അയാളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് ദ്രുതഗതിയിലായി. കമ്പ്യൂട്ടർ കീപാഡിൽ ചലിച്ചിരുന്ന വിരലുകളിൽ വിയർപ്പ് കിനിഞ്ഞു.
കഴിഞ്ഞ പത്തു പതിനാല് വർഷമായി സീനിയർ സെക്കൻ്ററിയിലായിരുന്നു. കൊറോണക്കാലം വരുത്തിയ അനിശ്ചിതത്വത്തിനിടയിലാണ് അപ്രതീക്ഷിതമായി ജോലി നഷ്ടമാകുന്നത്. ദൈവാനുഗ്രഹം കൊണ്ടൊന്നു മാത്രമാണ് പെട്ടെന്ന് തന്നെ മറ്റൊരു ജോലി തരപ്പെട്ടത്. ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ജോലി നഷ്ടമായ ഉടനെത്ത ന്നെ മറ്റൊന്ന് ശരിയാകുക എന്നത് വളരെ പ്രയാസമുള്ള കാര്യമാണ്. ഇതിപ്പോൾ ചെറിയ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കാണ് ക്ലാസ്സെടുക്കേണ്ടത്. അവരുടെ നിലവാരത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങണം. ഹയർ സെക്കൻ്ററി ക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികൾക്ക് മുന്നിൽ പ്രകടമാക്കിയിരുന്ന കൃത്രിമ ഗൗരവഭാവമൊന്നും പുറത്തെടുക്കരുത്.. അയാൾ പഴയ ‘ഡിസിപ്ലിനറി ഓഫീസറെ’ സ്വയം മെരുക്കിയെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
ക്ലോക്കിലേക്ക് നോക്കി. ഇനി അഞ്ചു മിനുട്ടുകൂടി ബാക്കിയുണ്ട്.പ്രിൻസിപ്പാളിന്റെ മൊട്ടത്തല വരാന്തയിൽ പ്രത്യക്ഷമായതും സ്റ്റാഫ് റൂം നിശബ്ദമായി.
രാജ്യത്തിൻ്റെ വിവിധ എമിരേറ്റ്സുകളിൽ നാലു ചുമരുകൾക്കിടയിലായി വീർപ്പുമുട്ടുന്ന കുട്ടികൾ. അവരിൽ ഇന്നേവരെ സ്കൂൾപടി എന്തെന്നു കാണാത്ത കുട്ടികളുമുണ്ട്. സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഓൺലൈൻ ക്ലാസ്സുകൾ ഒരുതരം ഞാണിന്മേൽ കളിയാണ്. കുട്ടികൾ മാത്രമല്ല രക്ഷിതാക്കളും അധ്യാപകരുടെ പെടാപ്പാടുകൾ കാണുന്നുണ്ട്. നാട്ടിലേത് പോലെയല്ല, ഈ മരുഭൂനഗരത്തിൽ അധ്യാപകർ വല്ലാതെ സമ്മർദ്ദങ്ങൾ അനുഭവിക്കുന്നുണ്ട്. ഓൺലൈൻ ക്ലാസ്സുകളാണെങ്കിലും ഇൻസ്പെക്ഷന് ഒരുകുറവുമില്ല. ടെക്‌നോഫോബിയ പ്രകടമാക്കിയിരുന്ന എത്രയോ അധ്യാപകരാണ് പൊടുന്നനെ എല്ലാം പഠിച്ചെടുത്തത്.
അയാൾ മൊബൈലിൽ നോക്കി. രണ്ട് മിനുട്ടുകൂടി ബാക്കിയുണ്ട്. ഇത്തിരി നേരത്തെ കയറിയേക്കാം. ഹാജർ എടുക്കുമ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും വന്നു ചേരും. അയാൾ മൈക്രോസോഫ്റ്റ് ടീംസിലെ 3 B ക്ലാസ്സ് ക്ലിക്ക് ചെയ്തു. മിന്നൽവേഗത്തിൽകുട്ടികൾ ഓരോന്നായി സൈൻ ഇൻ ചെയ്തു. മുപ്പതോളം ക്യാമറകൾ ഒരൊറ്റ സ്ക്രീനിൽ വെളിവായി. സ്ക്രീനിന് പിറകിലെ മിന്നായങ്ങൾ. നിഴൽ രൂപങ്ങൾ. കുട്ടികൾക്കരികിലെ സ്ക്രീനിൽ മുഖം തരാതെ അടുക്കളക്കരിപുരണ്ട അമ്മമാരും വീട്ടിലിരുന്നു ജോലി ചെയ്യുന്ന അച്ഛന്മാരും ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നുണ്ടാകാം. ഓരോ വാക്കുകളും അളന്നു മുറിച്ചു പറയാൻ ഇതിനകം പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
ചില സ്ക്രീനുകൾക്ക് മുന്നിലൂടെ നിഴൽ പോലെ രക്ഷിതാക്കൾ കടന്നു പോയി. കണ്ണാടിയും ക്യാമറയും നാം കാണാത്ത കോണുകളിലൂടെ ദൃശ്യങ്ങളെ ഒപ്പിയെടുക്കും. അതിനിടയിലെപ്പോഴാണ് സൂപ്പർവൈസറുടെ എഴുന്നള്ളത്ത് ഉണ്ടാവുകയെന്ന് അനുമാനിക്കാനാവില്ല.
“ഹായ്. സ്റ്റുഡൻസ് വെരി ഗുഡ് മോണിംഗ്.”
ഉച്ചാരണത്തിൽ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധവരുത്തി അയാൾ കുട്ടികളെ അഭിവാദ്യം ചെയ്തു.
“വെരി ഗുഡ് മോണിംഗ് സർ”
മുപ്പതു കുട്ടികളുടെ പ്രത്യഭിവാദ്യത്തിന് മരുക്കാറ്റിൻ്റെ താളമുണ്ടായിരുന്നു. ശബ്ദതരംഗങ്ങളുടെ മിന്നലുകൾ. റീഡിംഗ് പിരിയഡ് ആയതുകൊണ്ട് പന്ത്രണ്ടു കുട്ടികളെയെങ്കിലും മുപ്പത്തിയഞ്ച് മിനുട്ട്ക്ലാസ്സിൽ വായിപ്പിക്കാം. അതിൽ നാലാമതാണ് സുഖമില്ലെന്നു പറഞ്ഞ ആ കുട്ടി. അനഘ. അപ്പോഴും അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ആധിയോടെ തിരഞ്ഞിരുന്നത് അനഘ വാസുദേവനെന്ന കുട്ടിയെ ആയിരുന്നു. നാലഞ്ച് കുട്ടികളെ വായിപ്പിച്ചതിന് ശേഷം അയാൾ അനഘയെ പേരെടുത്ത് വിളിച്ചു. മൈക്ക് അൺമ്യൂട്ട് ചെയ്ത് ക്യാമറ ഓൺ ചെയ്യുവാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു.
ചുണ്ടും ചിരിയും ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് വക്രീകരിച്ച്, തേത്തോലയും തുപ്പലും തെറിപ്പിച്ച് ചിരിച്ചാർത്തെന്നപോലെ ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ വിളറിയ മുഖം സ്ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞു..ദൈവമേ. സ്കൂൾ കൗൺസിലർ മേം പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണമെന്ന് ഓർമപ്പെടുത്തിയ സെൻക്കുട്ടി. സ്പെഷൽ എഡ്യുക്കേഷൻ നീഡഡ് (SEN) – ഗൂഗിൾ സേർച്ച് ചെയ്തപ്പോൾ കിട്ടിയ വിവരങ്ങൾ അയാളെ നിർവ്വികാരനാക്കി. ദൈവത്തിന്റെ സംരക്ഷണവലയമുള്ള മാലാഖക്കുട്ടികൾ എന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചതായി ഓർക്കുന്നു.
“ഹായ് അനഘ!”
അവൾ മിണ്ടിയില്ല, തലയും ചിലപ്പോൾ ഉടലാകെയും എപ്പോഴും ഇളകി ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു..
“അനഘ വാസുദേവ്.”
അയാൾ ശബ്ദം കുറച്ചു കൂടെ ഉച്ചത്തിലാക്കി.
“ഇൻഡ്രഡ്യൂസ് യുവർ സെൽഫ്” അനഘ”
അയാൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവളെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു.ചന്ദനക്കുറി തൊട്ട് ചുരുളൻ മുടി രണ്ടു ഭാഗത്തേക്കുമായി മെടഞ്ഞിട്ട് വെളുത്ത യൂണിഫോമും പച്ച ടൈയുമണിഞ്ഞ് അവൾ സ്ക്രീനിൽ പ്രത്യക്ഷമായി. കഴിയുന്ന പോലെ ക്യാമറയെ അഭിമുഖീകരിച്ചു. തുപ്പൽ തെറി പ്പിച്ചും, ഇടക്കിടെ ബലംപിടിച്ച കൈവിരലുകൾ കൊണ്ട് മൂക്ക് ചൊറിഞ്ഞും. വക്രിച്ചുള്ള ചിരിയിൽ ആ പെൺകുട്ടി അയാളെ അതിശയിപ്പിച്ചു. ആ ചിരിക്ക് വല്ലാത്തൊരു നിഷ്കളങ്കതയുണ്ടായിരുന്നു.
“അനഘ എന്നോടു പറയു .മോൾക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള പുസ്തകമേതാണ്?”
മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചിരിക്കുന്ന ജെഫ് കെന്നിയുടെ വിംപി കിഡ് പുസ്തകത്തിൽ നിന്നും പ്രയാസപ്പെട്ടാണെങ്കിലും തത്തമ്മ ചീട്ടെടുക്കുന്ന പോലെ അനിയന്ത്രിതമായ ചലനത്തോടെ അവൾ പുസ്തകം കയ്യിലെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഒന്നു രണ്ടു പുസ്തകങ്ങൾ താഴെ വീഴുന്നത് അയാൾ സങ്കടത്തോടെ കണ്ടു.അറിയാതെ അയാളുടെ കൈകൾ കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്കാഞ്ഞു. അതിനിടയിലാണ് മനോഹരമായ കുപ്പിവളകൾ അണിഞ്ഞ രണ്ടു കൈകൾ വീണുപോയ പുസ്തകങ്ങൾ പെറുക്കിയെടുത്ത് അനഘയുടെ കൈയ്യിൽ ബലമായി പിടിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതു കണ്ടതും കുട്ടികളുടേതല്ലാത്ത ഹൃദ്യമായ സ്വരം കേട്ടതും.
“എക്സ്ക്യൂസ് മി സർ.. ഞാൻ അനഘയുടെ അമ്മയാണ്, എൻ്റെ മോൾ സുഖല്യാത്ത കുട്ട്യാണ് “
അവരുടെ ശബ്ദത്തിലെ നനവ് അയാൾ അനുഭവിച്ചു.
“ഇറ്റ്സ് ഓ കെ . അറിയാം, അവൾ സ്വയം വായിക്കട്ടെ”
അയാൾ ഭവ്യതയോടെ സ്വരം താഴ്ത്തിയെന്നോണം പറഞ്ഞു അതു കേട്ടതും അനഘ ആഹ്ലാദത്തോടെ എന്തൊക്കെയോ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിച്ചു.
“സർ. എനിക്ക് ജോലിയാവശ്യാർഥം ഒന്നു പുറത്ത് പോകേണ്ടതുണ്ട്. അവളെ നോക്കാനിവിടെ ഒരു സുഡാനി ആയയുണ്ട്”
“സാരല്യ മാം.. പൊക്കോളൂ. ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചോളാം”
അവർ പോയപ്പോഴാണ് സ്ക്രീനിൽ വീട്ടിലെ ചുമർ അലമാരയിൽ നിരത്തി വെച്ചിരിക്കുന്ന ഫോട്ടോകൾ അയാളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പതിഞ്ഞത്. അവിടെ നൃത്തവേഷത്തിലുള്ള പലതരം ഫോട്ടോകൾ കൃത്യമായി അടുക്കി വെച്ചിരുന്നു. ചെറിയ മുറിയാണെങ്കിലും ഒരു കലാകാരിയുടെ കൈവിരുത് പ്രകടമായിരുന്നു. അയാൾ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. ആ ഫോട്ടോയിൽ കാണുന്നത് അനാമികയല്ലേ.?
അനാമിക രവി. രവി മാഷുടെ മകൾ. അല്ല. മനസ്സ് നിറയെ ആരാധിച്ചിരുന്ന തൻ്റെ അനു. അവളെങ്ങനെ ഇവിടെ ഈ മരുഭൂമിയിൽ? സുഖമില്ലാത്ത മകളുമൊത്ത്? അന്ന് കോളേജിൽ നിന്നും പോന്നതിന് ശേഷം എത്രയോ സ്ഥലങ്ങളിൽ അവളെ തിരഞ്ഞു. സത്യത്തിൽ അവളുടെ തിരോധാനത്തിന് ഞാനായിരുന്നില്ലേ കാരണം? കൂട്ടുകാരുടെ പൊള്ളയായ വാക്കുകൾ വിശ്വസിച്ച് നഷ്ടപ്പെടുമെന്നായപ്പോൾ ഞാനവളെ നശിപ്പിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ…
പെട്ടെന്ന് അയാളെ ഓർമ്മകളിൽ നിന്നും ഉണർത്തി ഒരു നിഴലായി സുഡാനി സ്ത്രീയുടെ മുഖം സ്ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞു. ഇത്തരം കുട്ടികളുടെ രക്ഷിതാക്കൾക്കോ കെയർടേക്കർക്കോ കുട്ടിയുടെ കൂടെ ഇരിക്കാം അധ്യാപകൻ്റെ ക്ലാസിൽ ഇടപെടാം. വിദ്യാഭ്യാസ മന്ത്രാലയം അത് പ്രത്യേകം അനുവദിക്കുന്നുണ്ട്.
മുറിയൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ സുഡാനി സ്ത്രീ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു.ഇടക്കിടെ അവർ ടവ്വൽ കൊണ്ട് അനഘയുടെ തുപ്പൽ തുടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ശക്തമായി ഉലയുന്ന അവളുടെ കൈകളിൽ സുഡാനി സ്ത്രീ മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു. മറ്റു കുട്ടികൾ അനഘയുടെ ചെയ്തികൾ കണ്ട് ഭീതിയോടെ നിശബ്ദരായി. ചിലർ ഇളകിച്ചിരിച്ചു. അയാൾ എന്തൊക്കെയോ തമാശകൾ പറഞ്ഞ് അവരെ വായനാ ലോകത്തേക്ക്തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു. ക്ലാസ് അവസാനിച്ചതും അയാൾ മേശപ്പുറത്ത് തലതാഴ്ത്തി അൽപനിമിഷം കിടന്നു.
അനഘയുടേയും അനാമികയുടേയും മുഖങ്ങൾ അയാളുടെ മനസ്സിൽ ആൽബചിത്രം പോലെ താൾ മറിഞ്ഞു. എയർക്കണ്ടീഷൻ്റെ കൃത്രിമത്തണുപ്പിലും അയാൾ വിയർത്തു.. തൊട്ടടുത്തിരുന്ന അനുഷ്ക ടീച്ചർ ചോദിച്ചു
“സർ എന്തു പറ്റി..എന്താ മുഖത്തൊരു ഒരു പരിഭ്രമം”
“നത്തിംഗ് ഒന്നൂല്യ”
വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പുള്ള നാട്ടിലെ കോളേജ് വാർഷികം അയാളുടെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി. ആർട്സ് ക്ലബ്ബ് സെക്രട്ടറി, കവി.
“ഒരു കവിയായിട്ടു പോലും അവൾ നിന്നെ മൈൻ്റ് ചെയ്യുന്നില്ലല്ലോ.എന്തിനാടാ ഇങ്ങനെ പുറകെ നടക്കുന്നത്”
സഹപാഠികളുടെ കളിയാക്കലിൽ തൊലിയുരിയപ്പെട്ട നിമിഷങ്ങൾ. നൃത്തം കഴിഞ്ഞിറങ്ങി വാഷ്റൂമിലേക്ക് പോയ അവളെ ക്രൂരമായി പ്രാപിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ . കഞ്ചാവിൻ്റെ ലഹരിയോടൊപ്പം ഒന്നാം വർഷഡിഗ്രിയിലെ പിള്ളേർ ഒഴിച്ചു തന്ന മദ്യവും കൂടെയായപ്പോൾ തല പെരുത്തിരുന്നു. അതിശയം അതായിരുന്നില്ല. കരഞ്ഞു ഒച്ചവെക്കുമെന്നു കരുതിയ അവൾ പ്രാഥമിക എതിർപ്പുകൾക്കപ്പുറം തനിക്ക് വഴങ്ങിത്തരികയായിരുന്നു. പൂർണ്ണ സമ്മതമല്ലങ്കിലും അനാമികയും തന്നെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു. അവളുടെ ചുണ്ടിലെ വിയർപ്പുതുള്ളികൾ.. പവിത്രമെന്നു കരുതിയ ആ ചിലങ്കകൾ.. വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും താനവളെ…
എത്ര ക്രൂരനാണ് താൻ. ഒരിക്കൽ പോലും അധ്യാപകനാകാൻ യോഗ്യതയില്ലാത്തവൻ നൃത്തമണ്ഡപത്തിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വന്ന ആ ദേവിയെ നിഷ്കരുണമായി…പിന്നീട് ഒരിക്കലും അവൾ കോളേജിൽ വന്നിട്ടില്ല. അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ കോർട്ടേഴ്സ് ഉപേക്ഷിച്ച് അവർ ഉത്തരേന്ത്യയിലേക്ക് പോയെന്നാണ് അറിഞ്ഞത്. കുറ്റബോധം അയാളെ കൊണ്ടെത്തിച്ചത് മാനസിക രോഗാശുപത്രിയിലായിരുന്നു. ചുറ്റുപാടുകളിൽ നിന്നുള്ള ഒരു മാറ്റമായിരുന്നു ഡോക്ടർമാർ നിർദ്ദേശിച്ചത്. പ്രവാസം. വീടും നാടുമുപേക്ഷിച്ചു പോകാൻ മാറ്റൊരു കാരണവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. വിഷാദ ഭാവങ്ങളിൽ നിന്നും സ്വയം തിരിച്ചറിയുവാനുള്ള തീർത്ഥയാത്രയാണ് ഓരോ പ്രവാസവും.
കൊറോണയുടെ വകഭേദ തരംഗം ഈ നഗരത്തെ കാർന്നുതിന്നുന്നതിന് മുമ്പാണ് സ്കൂൾ ടാലൻ്റ് ഡേ നടന്നത്. മറ്റുകുട്ടികൾക്കൊപ്പം ഇത്തരം വിദ്യാർത്ഥികളെയും പങ്കെടുപ്പിക്കേണ്ടത് ഒഴിച്ചുകൂടാനാകാത്തതാണ്. അനഘയുടെ നൃത്തവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയായ അനാമികക്കൊപ്പം ചുവടുകൾ വെക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ് അനഘ ഒരു യഥാർഥ നർത്തകിയെപോലെ ചുവടുകൾ വെച്ചത്. ആ നിമിഷങ്ങളിൽ അവളുടെ ശരീരത്തിന് വിറയലുകൾ ഉണ്ടായില്ല എന്നത് അയാളെ അതിശയിപ്പിച്ചു. സമ്മാനം സ്വീകരിച്ചു നടന്നു വരുന്ന അനഘയെ പ്രിൻസിപ്പലും മറ്റു അധ്യാപകരും ആശീർവദിച്ചു.
തിരക്കിനിടയിൽ അയാളും ആ പെൺക്കുട്ടിയെ ചേർത്തു പിടിക്കാനാഞ്ഞു. പക്ഷെ സെക്യൂരിറ്റിയുടെ നിയന്ത്രണത്താൽ അയാൾ വേച്ചു വീണു. ഹാളിനു പുറത്തെ വരാന്തയിൽ വെച്ച് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം അവർ നേർക്കുനേർ കണ്ടു. കത്തുന്ന കണ്ണുകളുമായി അനാമിക.
“അനുവിന് എന്നെ മനസ്സിലായോ” കവിത വറ്റിയ കണ്ണുകൾ എന്തിനോ വേണ്ടി പ്രകാശിച്ചു.
“അറിയാം. പക്ഷെമോൾ.. അവളറിയേണ്ട.”
“അനാമികയുടെ ഭർത്താവ് ?”
“ഇല്യ. എനിക്കീ ലോകത്ത് സ്വന്തമെന്ന് പറയാൻ ഒരാളേയുള്ളൂ. എൻ്റെ അനഘമോൾ “
“അപ്പോൾ വാസുദേവൻ? “
“അയാൾ ഒരിക്കൽ എൻ്റെ കാണപ്പെട്ട ദൈവമായിരുന്നു. ആ ദൈവത്തിൻ്റെ സമ്മാനമാണ് എൻ്റെ മോൾ.”
മറ്റൊന്നും പറയാതെ അവർ ചുറ്റും കൂടിയ ആളുകൾക്കിടയിലൂടെ അയാളെ തീക്ഷ്ണമായൊന്നു നോക്കി അനഘയെ ചേർത്തുപിടിച്ച് മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അനഘ അയാളെ നോക്കി എന്തൊക്കെയോ അപശബ്ദങ്ങൾ പുറപ്പെടുവിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണുകൾ തുറിപ്പിച്ച്, ചുണ്ടുകൾ വക്രീകരിച്ചു. വെള്ളപ്പതയുള്ള തേത്തോല പുറത്തേക്കാഞ്ഞു തുപ്പി…
അകലെനിന്നും വീശിയ മരുക്കാറ്റിൽ അയാളൊന്നാടിയുലഞ്ഞു. അഗ്നിപർവ്വതമുഖത്തുനിന്നെന്ന പോലെ പ്രവഹിച്ച കഠിനചൂട് എന്നെന്നേക്കുമായി അയാളെ ദഹിപ്പിച്ചു.
കവർ ഡിസൈൻ : ആദിത്യ സായിഷ്
വര : പ്രസാദ് കാനത്തിങ്കൽ
അവസാനകവിത വായിച്ച്
ആത്മസ്നേഹിതൻ പറഞ്ഞു:
കാവ്യഗുണം തീരെയില്ല
അന്ന് രാത്രി
ഞാനെന്റെ കവിതാപുസ്തകം
ഒരിക്കൽകൂടി നിവർത്തിനോക്കി
പ്രാസം വലിച്ചെറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു അതിർത്തിക്കപ്പുറം പുറന്തള്ളപ്പെട്ടവർ
വിശക്കുന്ന മനുഷ്യർ വൃത്തം തെറ്റിച്ചിരിക്കുന്നു
ആശയറ്റ ആകാശം
അലങ്കാരങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു
ഉടൽ പൊള്ളിയ പുഴകൾ
ബിംബങ്ങളെ ശിഥിലമാക്കി ഒഴുകുന്നു
തല തകർന്ന മഴക്കാലം
താളം മുറിച്ച് പെയ്യുന്നു
പിഴുതെറിയപ്പെട്ട കുന്നുകൾ
ധ്വനി വെട്ടിപ്പിളർന്നിരിക്കുന്നു
മൺമറഞ്ഞ വയലുകൾ
പ്രതീകങ്ങൾ കുഴിച്ചുമൂടിയിരിക്കുന്നു
ഇല്ല, കവിത തീരെയില്ല
എന്നാൽ പിന്നീട് ഓർത്തു:
കാവ്യഗുണം കൊണ്ട് കോരിയാൽ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് എന്ത് കിട്ടും?
കവർ ഡിസൈൻ : മനു
ഐരാണിമുട്ടം സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ എന്ന യുവ ചെറുകഥാകൃത്ത് തിരുവനന്തപുരത്തുനിന്ന് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് യാത്ര പുറപ്പെട്ടു. തിങ്കളാഴ്ച്ച നടക്കുന്ന ആധുനികോത്തര സാഹിത്യകാരന്മാരുടെ സമ്മേളനത്തിൽ പങ്കെടുക്കാനായിരുന്നു അത്. ഞായറാഴ്ച്ച രാവിലെ യാത്രതുടങ്ങിയ പരശുരാം എക്സ്പ്രസ്സിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് കഥാകൃത്ത് ഓരോരോ മനോരാജ്യങ്ങളിൽ മുഴുകി. ഇടയ്ക്ക് തന്നെ ആരെങ്കിലും തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടോ എന്ന് ഇടംകണ്ണിട്ടു ചുറ്റിലും നോക്കി.
കഴിഞ്ഞ രണ്ടുമാസത്തിനകം കോട്ടയത്തുനിന്നും കോഴിക്കോടുനിന്നും പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന രണ്ട് പ്രമുഖ ആഴ്ചപ്പതിപ്പുകളിൽ തന്റെ കഥയും കൂടെ ഫോട്ടോയും അച്ചടിച്ചുവന്നത് അയാൾ ഒരു നറും പുഞ്ചിരിയോടെ ഓർത്തു. കൂടാതെ തൃശ്ശുരിലെ പുതിയ എഴുത്തുകാർ ചേർന്ന് ആരംഭിച്ച ‘ആധുനികം’ എന്ന മാസികയിൽ താനുമായി ഒരു അഭിമുഖവും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നു. കൂടെ രണ്ട് കോളം ഫോട്ടോയും.
ആരെങ്കിലും തന്നെ തിരിച്ചറിയാതിരിക്കില്ല. ഏതെങ്കിലും ഒരു സാഹിത്യതൽപരനോ എഴുതിത്തുടങ്ങുന്ന യുവാക്കളോ പരിചയപ്പെടാൻ വന്നുകൂടായ്കയില്ല.. അല്ലെങ്കിൽ മലയാളം എം.എ ക്കോ മറ്റോ പഠിക്കുന്ന അതിസുന്ദരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടി യാദൃശ്ചികമായി വന്ന് പരിചയപ്പെടുകയും പിന്നീടതൊരു പിരിയാബന്ധമായി തീരുകയുമാകാം. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച വായിച്ച ഇംഗ്ലീഷ് നോവലിൽ അങ്ങിനെയൊരു രംഗമുണ്ടല്ലോ…! നോവലിലെ എഴുത്തുകാരനായ നായകൻ പക്ഷെ, യാത്ര പകുതിവെച്ച് അവസാനിപ്പിച്ച്, ആരാധികയെയും കൊണ്ട്, അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ ഇറങ്ങി നഗരത്തിലെ ഒരു ഹോട്ടലിൽ മുറിയെടുത്ത് പെൺകുട്ടിയുമായി അന്തിയുറങ്ങുകയാണ് ചെയ്തത്. നമ്മുടെ നാട്ടിൽ അത്രയൊന്നും നടക്കില്ലെങ്കിലും യാത്രകഴിയുമ്പോൾ കക്ഷി നല്ലൊരു സുഹൃത്തായി തീരും എന്ന കാര്യം തീർച്ചയാണ്. പിന്നെ മൊബൈൽ നമ്പർ ചോദിക്കാതിരിക്കില്ല, സ്വന്തം നമ്പർ തരാതിരിക്കില്ല….സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ മാധുര്യത്തിൽ ചാഞ്ഞിരുന്നുകൊണ്ട് സഹയാത്രികരെ ഒന്നുകൂടി നോക്കി.
നേരെ എതിർവശത്തെ സീറ്റിൽ ജനവാതിലിനടുത്തായി ഒരു മദ്ധ്യവയസ്കനാണ്. അൽപം നരച്ച മുടിയും അയഞ്ഞ പാൻറും വെള്ള ഷർട്ടും ധരിച്ച് ഒരു അടിമയുടെ മുഖഭാവത്തോടെ ഉറങ്ങുകയാണ്. തൊട്ടടുത്തായി അയാളുടെ ഭാര്യ ഒരു പത്രം വായിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു. ഇരുനിറത്തിൽ ഇത്തിരി തടിച്ച്, കഴുത്തിൽ അവിടവിടെ പാലുണ്ണിയുമായി ഒരു സ്ത്രി. കനമുള്ള ഒരു സ്വർണ്ണച്ചെയിനും താലിമാലയും ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കണ്ടാൽ ഒരു ഹെഡ്മിസ്ട്രസിന്റെ മുഖഛായ. കണ്ണുകൾ പരസ്പരം ഇടഞ്ഞപ്പോൾ അവർ അയാളെ രൂക്ഷമായി ഒന്നുനോക്കി. ഒരു ഞെട്ടലോടെ സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ മുഖം കുനിച്ചിരുന്നു.
അവർക്കടുത്തായി സാമാന്യം സൗന്ദര്യമുള്ള ഒരു യുവതിയാണ്. ഇളം നിറങ്ങൾ കൂടിക്കുഴഞ്ഞ കോട്ടൺ സാരിയാണ് വേഷം. വിദ്യാഭ്യാസം കഴിഞ്ഞു എന്നുതോന്നും. പി.എസ്.സി ചോദ്യോത്തരങ്ങൾ എന്ന് പേരുള്ള തടിച്ച ഒരു പുസ്തകം കൈയിൽ പിടിച്ച് പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയാണ്. എതെങ്കിലും പി.എസ്.സി ടെസ്റ്റ് എഴുതാൻ പോകുകയാവാം. കോഴിക്കോട്ടേയ്ക്കാണെങ്കിൽ തനിക്കവിടെ ഇഷ്ടംപോലെ പരിചയമുള്ള കാര്യം ആ കുട്ടിക്ക് അറിയുമോ ആവോ. എന്ത് സഹായം വേണമെങ്കിലും ചെയ്ത് കൊടുക്കാമായിരുന്നു. കണ്ടപ്പോൾതന്നെ ഉള്ളിൽ ഒരു പരിചയഭാവം തോന്നി. മുമ്പ് എവിടെയോവെച്ച് കണ്ടിട്ടുള്ളത് പോലെ.
യുവതിയിപ്പോൾ കൈയിലെ പുസ്തകം ശ്രദ്ധിച്ച് വായിക്കുകയാണ്. ഒരു നിമിഷം അവളുടെ കൈയിലെ പുസ്തകം തന്റെ കഥാസമാഹാരം ആയിരുന്നുവെങ്കിൽ എന്ന് അയാൾ ആശിച്ചുപോയി. താനിനിയും ഇതുവരെ ഒരു പുസ്തകം പുറത്തിറക്കിയിട്ടില്ല. കോഴിക്കോട്ടേക്കുള്ള യാത്രയിൽ ചെറുപ്പക്കാരനായ ആ പ്രസാധകനെ കണ്ട് ഒന്ന് സംസാരിക്കണം. അച്ചടി ചിലവുകൾ വഹിക്കുകയാണെങ്കിൽ അദ്ദേഹം പരിഗണിക്കുമായിരിക്കും.
അമ്മയുടെ ഒരകന്ന ബന്ധത്തിലുള്ള ശിവശങ്കരേട്ടൻ എന്ന വിവാഹ ദല്ലാളിന്റെ മുഖഛായയുള്ള, ചന്ദ്രശേഖരൻ തെക്കേപ്പാട്ട് എന്ന യുവനിരൂപകൻ ഒരു അവതാരികയോ പഠനമോ എഴുതിത്തരാം എന്ന് കഴിഞ്ഞയാഴ്ച വൈലോപ്പിള്ളി സ്മാരക മന്ദിരത്തിൽ വെച്ച് നടന്ന ചെറുകഥാ ക്യാമ്പിനിടെ പറഞ്ഞിരുന്നു. അതൊരാശ്വാസമായി. ഇനി അവതാരികയ്ക്കും മറ്റും ഓടി നടക്കേണ്ടല്ലോ. ആദ്യ പുസ്തകമായതിനാൽ നല്ല ക്വാളിറ്റി പ്രൊഡക്ഷൻ ആയിരിക്കണമെന്ന് നിരൂപകൻ പറയുകയും ചെയ്തു. ഇപ്പോൾ ചില പുസ്തകങ്ങൾ കണ്ടാൽ കൈകൊണ്ട് തൊടാൻ തോന്നില്ലത്രെ. അതിന് ഇംഗ്ലീഷ് പുസ്തകങ്ങളെ കണ്ട് പഠിക്കണം. പുസ്തകങ്ങളുടെ മുഖചിത്രമായി എഴുത്തുകാരുടെ ഫോട്ടോ കൊടുക്കാമെങ്കിൽ ബാക്ക് കവറിൽ അവതാരിക എഴുതുന്ന ആളുടെ ചെറിയ ഫോട്ടോയെങ്കിലും കൊടുക്കേണ്ടതാണെന്ന് അയാൾ പകുതി കാര്യമായും പകുതി തമാശയായും പറഞ്ഞു. ഫോട്ടോ വേണമെങ്കിൽ കൊടുക്കാം. ഒരുഗ്രൻ അവതാരിക എഴുതിക്കിട്ടണം. അതിൽനിന്ന് നാല് വരിയെടുത്ത് ബാക്ക് കവറിൽ കൊടുക്കാനുള്ളതാണ്.
അതിനിടയിൽ കഴിഞ്ഞ ഞായറാഴ്ച ടി.വിയിൽ വന്ന അഭിമുഖത്തിൽ കോഴിക്കോട്ടുകാരനായ ആ ചെറുകഥാ കൃത്ത് പുതിയ എഴുത്തുകാരെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞതുകേട്ട് കലി വന്ന കാര്യം അയാൾ ഓർത്തു പി. കുഞ്ഞിരാമൻ നായർ കഴിഞ്ഞാൽ കേരളത്തിൽ കൂടുതൽ ആരാധികമാർ തനിക്കാണെന്ന, സദസ്സുകളിൽ കള്ളുകുടിച്ച് ചർദ്ദിക്കുന്ന ആ കോളജ് ലക്ചറർ കഥാകൃത്തിന്റെ അഭിമുഖം സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഒരു തോന്നിവാസമായിരുന്നു. അതിന് മുമ്പിലെ ആഴ്ചത്തെ ചാനൽ അഭിമുഖത്തിൽ എറണാകുളത്തുകാരനായ ഒരു കഥാകൃത്തായിരുന്നു. തന്റെ സൃഷ്ടികൾ മാത്രമാണ് മികച്ചത് എന്ന് പറയാതെ പറയുന്ന എഴുത്തുകാരൻ. സമുദ്രം പോലെ ഇളകിമറിയുന്ന തന്റെ ഭാവനയിൽ മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചാണ് ആകുലതയെന്നാണ് അയാൾ പറഞ്ഞത്.
താനിതുവരെ പതിനാല് കഥകളേ എഴുതിയിട്ടുള്ളു. ആദ്യത്തെ അഞ്ചാറെണ്ണം പ്രാദേശിക പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിൽ വന്നതാണ്. തുടക്കകാലത്ത്. അവ ഒഴിവാക്കി പുതിയ രണ്ടുമൂന്നെണ്ണം ചേർത്ത് ഒരു പുസ്തകമാക്കണം. പേര് പണ്ടേ കണ്ടുവെച്ചിട്ടുണ്ട്. ‘പൂ ചൂടുന്ന പ്രതീക്ഷകൾ’. മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ വന്ന കഥയുടെ പേരാണത്. ഒരുപാടാളുകൾ പ്രശംസിച്ച കഥ. അന്ന് മെസേജുകൾകൊണ്ട് വാട്സ് ആപ്പ് നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു. ഫേസ് ബുക്കിൽ ആയിരത്തിലധികം ലൈക്കും കിട്ടി. സാഹിത്യ വാരഫലം എഴുതിയിരുന്ന കൃഷ്ണൻ നായരുടെ മരണം ഒരു നഷ്ടം തന്നെ. അദ്ദേഹം ഇന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ ആ കഥയെക്കുറിച്ച് എഴുതാതിരിക്കില്ല. ആ കഥയെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ തന്റെ കൂടെ കോളജിൽ പഠിച്ചിരുന്ന സുഷമയെ ഓർമ്മ വന്നു. സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കറിന്റെ നെഞ്ചിൽനിന്ന് അറിയാതെ ഒരു നെടുവീർപ്പുയർന്നു.
ഒരു നിമിഷം ഓർമ്മകളിൽ നിന്ന് മോചിതനായെങ്കിലും സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കറിന്റെ മനസ്സ് വീണ്ടും ഓർമ്മകളിലേക്ക് തന്നെ വീണുപോയി. പണ്ട് കോളജിൽ പഠിച്ചുമറന്ന ഒരു പാഠ ഭാഗമാണ് ഇത്തവണ ചിന്തകളിലേക്ക് തെന്നിവന്നത്. പ്രിഡിഗ്രിക്കോ മറ്റോ പഠിച്ചതാണ്. എ.ജി. ഗാർഡ്നർ എന്ന വിഖ്യാത ഇംഗ്ലീഷ് എഴുത്തുകാരന്റെ അനുഭവം- “കൺവർസേഷൻ വിത്ത് എ റീഡർ.” അതേക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചപ്പോൾ സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കറിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. എഴുത്തുകാരൻ തന്നെപ്പോലെ ട്രെയിനിൽ യാത്രചെയ്യുന്നു. ഗാർഡ്നർ നോക്കുമ്പോൾ സീറ്റിന് മുന്നിലിരിക്കുന്നയാൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു പുസ്തകം വായിക്കുകയാണ്. താൻ ആരാണെന്ന് വെളിപ്പെടുത്താതെ എഴുത്തുകാരൻ വായനക്കാരനുമായി സംഭാഷണത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്നു. പിന്നീട് ആ സംഭവം ഒരു ലേഖനമായി എഴുതുകയായിരുന്നു. അങ്ങിനെയാണ് പാശ്ചാത്യ നിരൂപകൾ പുകഴ്ത്തിയ ‘കൺവർസേഷൻ വിത്ത് എ റീഡർ’ എന്ന ലേഖനം പിറന്നുവീണത്.
തനിക്കും അങ്ങിനെയൊന്ന് എഴുതാനാവുമോ….? സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ ഓർത്തു. ആരെങ്കിലും പരിചയപ്പെടാൻ വന്നാൽ സ്വന്തം പേര് വെളിപ്പെടുത്താതെ ആധുനിക ചെറുകഥയെക്കുറിച്ചും പുതിയ കഥകളിലെ ആധുനികോത്തര പ്രവണതകളെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ സംസാരിക്കാം. വായനക്കാർക്കിടയിൽ താൻ എത്രമാത്രം സുപരിചിതനാണെന്നും, മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ തന്റെ കഥകളുടെ സ്ഥാനം എവിടെയാണെന്നുമൊക്കെ അറിയുകയും ചെയ്യാം. ഈ അനുഭവം വെച്ച് ഒരു ലേഖനമെഴുതാം. വേണമെങ്കിൽ ഒരു ചെറുകഥതന്നെ എഴുതാം.
തൊട്ട് ഇടതുവശത്തിരിക്കുന്ന മറ്റ് രണ്ട് യാത്രക്കാർ സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥരാണ്. കോട്ടയത്തോ മറ്റോ ഇറങ്ങേണ്ടവർ. ശമ്പള പരിഷ്കരണത്തെക്കുറിച്ചും ഡി.എ വർദ്ധനയെക്കുറിച്ചുമൊക്കെയാണ് സംസാരം. അക്കങ്ങളുടെ ഭാഷയിലാണ് വാദപ്രതിവാദങ്ങൾ. എതെങ്കിലും ഒരു സാഹിത്യകൃതി അവർ ഇക്കണ്ട ജീവിതകാലത്തിനിടയിൽ വായിച്ചതിന്റെ ലക്ഷണമില്ല.
സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ വീണ്ടും ഒരു ചെറിയ പ്രതീക്ഷയോടെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന യുവതിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവിടെ ഒരു പരിചയഭാവം നാമ്പിടുന്നുണ്ടോ…? സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കറിന് അത്ഭുതമായി. അയാളുടെ ഹൃദയം അൽപം വേഗത്തിൽ മിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങോട്ടുകയറി പരിചയപ്പെട്ടാലോ? വേണ്ട. ഒരു മാന്യനാണെന്ന ഇമേജ് നഷ്ടമാവും. എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അയാൾ ഇത്തിരിനേരം പുറത്തേക്ക് നോക്കി ആലോചിച്ചിരുന്നു.
ഇങ്ങോട്ട് പരിചയപ്പെടാൻ വന്നാൽതന്നെ തന്റെ ശരിയായ പേര് വെളിപ്പെടുത്തണമോ…? എ.ജി. ഗാർഡ്നറെപ്പോലെ കള്ളപ്പേരിൽ പരിചയപ്പെട്ട് ഒരു കഥയ്ക്ക് കൂടിയുള്ള ആശയം രൂപപ്പെടുത്തിയാലോ? അയാൾക്കുള്ളിൽ ആശയക്കുഴപ്പങ്ങൾ പലതായി ഉയർന്നുവന്നു. യുവതി പതുക്കെ ഒന്ന് മന്ദഹസിച്ചുവോ….? അതോ തോന്നലോ? പെട്ടെന്ന് അയാളെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ എന്നല്ലേ പേര്? എന്തുപറയണം എന്നറിയാതെ അയാൾ ഒരു നിമിഷം കുഴങ്ങി. എ.ജി. ഗാർഡ്നർ അയാളെ വീണ്ടും ആവേശിച്ചു. പെട്ടെന്നയാൾ പറഞ്ഞു. ‘അല്ല. ഞാൻ സുരേഷ് കുമാറാണ്’. പിന്നീട് എവിടെനിന്നോ കിട്ടിയ ധൈര്യം സംഭരിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ ചോദിച്ചു. എന്താ ചോദിച്ചത്.?
‘സോറി. ആളുതെറ്റിയതാണ്’, അവൾ പറഞ്ഞു. എൻ്റെ കൂടെ ഐരാണിമുട്ടം സ്കൂളിൽ താങ്കളുടെ ഛായയുള്ള ഒരു സിദ്ധാർത്ഥ ശങ്കർ പഠിച്ചിരുന്നു. അതാവുമെന്ന് തോന്നി. സോറി. യുവതി വീണ്ടും പുസ്തകത്തിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി.
പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് ഐരാണിമുട്ടം സ്കൂളും അതിനുമുന്നിലെ വലിയ മാവും മുടി മുഴുവൻ നരച്ച പത്മാവതി ടീച്ചറും കടന്നുവന്നു. കൂടെ ബെഞ്ചിന്റെ ഒരറ്റത്ത് മാത്രം ഇരിക്കുന്ന, ഇല്ലായ്മയുടെ മുഖഛായയുള്ള അനിതയും. ഇപ്പോൾ തന്റെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന യുവതിയുടെ അതേ മുഖഛായയുള്ള അനിത…!.
കവർ ഡിസൈൻ : മനു
വര : രാധാകൃഷ്ണൻ തിരൂർ (കഥാകൃത്ത്)
പിരിയുവാൻ നേരത്ത് അകമേയെൻ നോവിന്റെ ഹിമബിന്ദുവെന്തേ വിതുമ്പി നിന്നു .
ഇനിയെന്നു കാണുമെന്നറിയാതെയകലുന്ന കനവുകൾ നോറ്റ
രാക്കിളികൾ നമ്മൾ.
പറയുവാനിനിയുമുണ്ടേറെ പരസ്പരം
ഇനിയെന്നെന്നോതുന്നു മിഴികൾ രണ്ടും .
അനിവാര്യമെന്നു നീ
മെല്ലെ മന്ത്രിക്കുമ്പോൾ
വിരഹത്തിൻ തിരവന്നു പുണരുന്നുവോ.
ഓർമ്മകൾ ചേറിയെടുക്കുന്നു മൗനത്തിൻ
ഹൃദയത്തിലൂറുന്ന
പൊൻതരികൾ.
ഒരുനാളുമണയില്ല
തിരികെയാ നാളുകൾ
ഇടനെഞ്ചിൽ തുടികളായ് തീരുമെന്നും.
കവർ ഡിസൈൻ : ആദിത്യ സായിഷ്