കാത്തിരിപ്പിനൊടുവില്‍ അയാള്‍ ആ കുന്നിറങ്ങി
അപ്പോഴും അയാള്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
ഇല്ല, കാണുന്നില്ല
കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന തൂവാലയെടുത്ത് മുഖം തുടച്ചു
ആ കാത്തിരിപ്പ്
അയാളുടെ യൗവനത്തെ തളര്‍ത്തിയപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു
കാത്തിരുന്ന് തളര്‍ന്നൊടുവില്‍ കഴുത്തുവെട്ടി വീഴുന്ന
റോസാപൂവിനെ പോലെയായിരുന്നു അയാള്‍
മണ്ണിലേക്ക് തളര്‍ന്നുവീണപ്പോഴും
പാതിമിടിപ്പില്‍ അയാള്‍
മണ്ണോട് കാതുചേര്‍ത്തുതന്നെ കിടന്നു
അകലെനിന്നെങ്ങാനും
ഒരു പദചലനം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടോ
ഇല്ല, പിന്നെ നിശബ്ദനും നിസഹായനുമായി
അയാള്‍ കണ്ണുകളടച്ചു
അപ്പോള്‍, മഴ അയാള്‍ക്കു മേല്‍ പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു
എങ്കിലും അയാള്‍ക്ക് തണുപ്പ് തോന്നിയില്ല
കാലടികളെ പ്രളയം തൊടുന്നതായി അയാള്‍ക്ക് തോന്നി
പിന്നെ, അയാള്‍ ഒന്നുമറിഞ്ഞില്ല
പോസ്റ്റർ ഡിസൈൻ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ
ശരിയാണ്, ചിലതൊന്നും
മാറിയിട്ടില്ല
പക്ഷികളുടെ
ആകാശപ്പറക്കലുകൾ
മരക്കൊമ്പുകളിലെ
അവയുടെ കൂടുകൾ
പടിഞ്ഞാറോട്ടൊഴുകുന്ന
മെലിഞ്ഞ നദി
പട്ടണത്തെരുവുകളിൽ
കുത്തിയൊലിച്ച രക്തത്തിൻ്റെ
ഉണങ്ങിയ പാടുകൾ
ഊഹക്കച്ചവടങ്ങളുടെയും
ചൂതാട്ടങ്ങളുടെയും
കുടുസ്സുമുറികൾഒക്കെയും
അതു പോലെ തന്നെ
ലോകം ഒരു വട്ടം ചുറ്റി
ഞാൻ തിരിച്ചുവരുമ്പോഴേക്കും
അതൊന്നും മാറുന്നില്ല.
ഇനി നൂറുവട്ടം ചുറ്റിവരുമ്പോഴേക്കും
ഇതു തന്നെയാവും സ്ഥിതി
പക്ഷെ മനുഷ്യർ മാറിപ്പോയി
ഞാനും മാറിപ്പോയോ ?
സത്യമാണ്,
എൻ്റെ വേഷവും പെരുമാറ്റവും
അല്പം മാറിയിട്ടുണ്ടാകാം
പക്ഷെ എൻ്റെ കാഴ്ചപ്പാടും ലോകവീക്ഷണവും
വലുതായൊന്നും മാറിയതായി തോന്നുന്നില്ല
എന്നിട്ടും ഞാൻ
തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത വിധമായോ ?
ഇവിടെ മുന്നിൽ കാണുന്ന
എതിരെ വരുന്ന
ആർക്കും തന്നെ
എന്നെ മനസ്സിലായതിൻ്റെ
ലക്ഷണമില്ല
എനിക്കും പലരെയും പിടികിട്ടിയില്ല.
ഞാൻ ഒന്ന് പോയി വരുമ്പോഴേക്കും
നാട് എങ്ങനെ ഇത്രയും മാറിപ്പോയി !
എൻ്റെ പരിചിതരായ മനുഷ്യർ എവിടെപ്പോയി?
അവരൊക്കെയും നാടുവിട്ടു
യാത്ര പോയോ?
അതോ വധിക്കപ്പെട്ടോ?
പ്രളയം വന്ന് മരണത്തിന്റെ
ആഴങ്ങളിലേക്കാണ്ടു പോയോ ?
ഈ കവലയ്ക്കു തൊട്ടപ്പുറത്തെ
കെട്ടിടത്തിലാണ്‌ ഞാൻ താമസിച്ചിരുന്നത്
പൂമരങ്ങൾ അതിരിട്ട
ആ പഴയ വീട്ടിൽ
എത്രയോ വർഷങ്ങൾ
ഞാൻ എൻ്റെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം താമസിച്ചു.
ചെടികൾ നട്ടുപിടിപ്പിച്ചും
മരങ്ങളെയും പക്ഷികളെയും പരിപാലിച്ചും
വായിച്ചും എഴുതിയും
ഉറങ്ങിയും സ്വപ്നം കണ്ടും
ഞാൻ കഴിഞ്ഞു
സഹവാസവും പങ്കുവെയ്ക്കലും കൊണ്ട് മനുഷ്യർ
ബന്ധുക്കളാകുന്നുവെന്നും അവർക്കിടയിൽ വെറുപ്പു
വിതയ്ക്കരുതെന്നും ഞാൻ എഴുതി
ഇരുളിൻ്റെ മറവിൽ
എന്നെത്തേടി വന്നവർ
എൻ്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളെ
നിഷ്ഠൂരമായി കൊലചെയ്തു
നഗരത്തിൽ പലരും
അന്ന് അങ്ങനെ വധിക്കപ്പെട്ടതായി
അറിഞ്ഞു
ഞാൻ ആ സമയം സ്ഥലത്തില്ലാത്തതിനാൽ
മരണത്തിൽ നിന്നും ഒഴിവായി
പക്ഷെ നിരന്തരമായ ഭീതി
എങ്ങും തളം കെട്ടി നിന്നു
പിന്നെ അധികം കാലം
ഇവിടെ നിൽക്കാൻ എനിക്കായില്ല
ഞാൻ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ
പുറപ്പെട്ടു
സമ്മതിക്കുന്നു
അതൊരു പലായനംതന്നെയായിരുന്നു.
പക്ഷെ ഞാനെൻ്റെ മണ്ണിൽ തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു
ഇന്നു നോക്കുമ്പോൾ പക്ഷേ
എൻ്റെ വീട് അവിടെയില്ല
ഞാൻ പുറപ്പെട്ടു പോയപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന പഴയ കെട്ടിടം
അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നു
എല്ലാ ഋതുക്കളിലും പൂവിട്ടിരുന്ന അപൂർവ്വ മരങ്ങളും
അവിടെ വേറെ കെട്ടിടങ്ങൾ വന്നിരിക്കുന്നു
ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു
അവിടെ അപരിചിതരായ ആളുകൾ
പുതിയ വ്യാപാരങ്ങൾ നടത്തുന്നു
ഇന്നു ഞാനിവിടെ വന്നു നില്ക്കുന്നു
പഴയ പരിചയക്കാരായ പലരെയും
കണ്ടുകിട്ടാനാകാതെ
കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരാളുപോലുമെന്നെ തിരിച്ചറിയാത്തത്
എന്തു കൊണ്ടാണെന്നറിയാതെ
എന്നെ പരിചയമുള്ള ആരെയെങ്കിലും
കണ്ടെത്താനാവുമോയെന്ന് കരുതി ഞാൻ ചിലരെ
അന്വേഷിച്ചു ചെന്നു
വഴിക്കവലയിലെ
ഒരു പ്രത്യേക സ്ഥലത്ത്
എനിക്ക് എത്രയോ വർഷങ്ങളായി പരിചയമുണ്ടായിരുന്ന
പെട്ടിക്കടകാരനുണ്ടായിരുന്നു
ആ പെട്ടിക്കട ഞാൻ സന്ദർശിച്ചു.
പക്ഷെ ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ അയാൾ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നല്ല
അച്ഛൻ ഉടൻ വരുമെന്ന് അയാളുടെ മകനെന്നു
തോന്നിക്കുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ പറഞ്ഞു
ഞാൻ കാത്തിരുന്നു
അല്പസമയം കഴിഞ്ഞ്
അയാൾ കയറി വരുന്നതു കണ്ട്
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് അഭിവാദ്യം ചെയ്തു
പക്ഷെ അയാൾക്ക് എന്നെ തീരെ പരിചയം കിട്ടിയില്ല
എന്നെപ്പോലൊരാളെ കണ്ടതായി ഓർക്കുന്നില്ലെന്ന്
അയാൾ പറഞ്ഞു.
പിന്നെ
തപ്പാലാപ്പീസിലെ
ശിപായിയെ ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു
അയാൾ സർവീസിൽ നിന്നും പിരിഞ്ഞു പോയിരുന്നു
എനിക്ക് എത്രയോ കത്തുകളും പത്രമാസികകളും മണി ഓർഡറുകളും വന്നിരുന്ന തപ്പാലാപ്പീസ്
അവിടെയുള്ള ഒരാൾക്കും എന്നെയോ എൻ്റെ പഴയ വിലാസമോ
തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല
ഇവിടെ സർവ്വരും
ഓർമ്മ നഷ്ടപ്പെട്ട പോലെ
പെരുമാറുന്നു
അവർ സത്യം തന്നെയാണോ പറയുന്നത്?
അതോ ഏതെങ്കിലും ഭീതിയിൽ മറവി
അഭിനയിക്കുകയാണോ?
മറവിക്കാർക്കിടയിൽ എനിക്കൊരാൾക്കു മാത്രം
ഓർമ്മകളുള്ള
വളരെ വിചിത്രമായ സാഹചര്യം
തകർന്ന തെരുവുകളിലൂടെ
ഞാൻ കടന്നു പോകുന്നു
പുതിയ കെട്ടിടങ്ങൾക്കരികിലൂടെ
പുതിയ കമ്പോളങ്ങളിലൂടെ
ഞാൻ കടന്നുപോകുന്നു
ദുരിതത്തിന്റെ ഇടനാഴികളിലൂടെ
ഞാൻ കടന്നുപോകുന്നു
കടന്നു പോകുന്നവഴികൾ
പഴയതു തന്നെയെന്നു വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല
എൻ്റെ നാടു തന്നെ
നാട്ടുകാർ തന്നെയെന്നതു വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല
അകം കുത്തിക്കീറി കുടൽ പുറത്തെടുക്കുന്ന
കൂർത്ത നോട്ടങ്ങൾ
എന്നെ പിന്തുടരുന്നു
എങ്കിലും ഞാനിനി
ഈ മണ്ണു വിട്ടു പോവുകയില്ല
മാറി മറഞ്ഞ വഴികളുടെ
പഴയ പേരുള്ള മണ്ണേ
ഞാൻ തിരിച്ചു വന്നിരിക്കുന്നു
നിന്നിൽ എൻ്റെ ഉപ്പും ലവണങ്ങളും അലിയിച്ചു കളയാൻ
ഒരിക്കൽ നഷ്ടപ്പെട്ട
നിൻ്റെ സ്നേഹം
തിരിച്ചെടുക്കാൻ
ദാരുണമായി വധിക്കപ്പെട്ട്
ബലിയാടുകളായി
മാറിയവരോടു നീതി പുലർത്താൻ
എന്നോടൊപ്പം പോരാടിയവരോടുള്ള കടപ്പാടു തീർക്കാൻ
എന്നെ പ്രേമിച്ചിരുന്നവളുടെ
ഓർമ്മകളോടൊത്തു കഴിയാൻ
ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നു
എവിടെയും ചടഞ്ഞിരിക്കാനായല്ല
എല്ലാം കീഴ്മേൽ മറിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന
മറവിയുടെ ഈ രാജ്യത്ത്
കാണാതായ എൻ്റെ അടയാളങ്ങൾ കണ്ടെടുക്കാൻ
വെയിലിലും മഴയിലുമിട്ട്
അതു തുടച്ചു മിനുക്കി വെക്കാൻ മറവിയിലേക്ക്
കൂപ്പുകുത്തിയ
എൻ്റെ ജനങ്ങളുടെ ഓർമ്മകൾ കുത്തിയിളക്കിക്കൊണ്ട്
ഞാനിവിടെത്തന്നെയുണ്ടാകും.
പോസ്റ്റർ ഡിസൈൻ : ജ്യോതിസ് പരവൂർ
ഏത് ദുരന്ത കാലവും ഏറ്റവും കൂടുതൽ വേട്ടയാടുന്നത് സമൂഹത്തിൽ അരിക് വൽക്കരിക്കപ്പെട്ടവരെയാണ്. മാസ്കിനടിയിൽ നിശബ്ദമായ അവരുടെ കരച്ചിലുകൾ ആര് കേൾക്കാൻ. ആംബുലൻസുകൾ കൂട്ടത്തോടെ നിലവിളിക്കുന്ന കോവിഡ് കാലത്ത് പോസിറ്റിവായ അച്ഛൻ നാർക്കുളനെ ആശുപത്രിയിൽ കാണാനെത്തുന്ന കണ്മഷിയുടെ കറുത്ത നിറമുള്ള, കാട്ട് പൊന്ത പോലെ മുടിയുള്ള മെലിഞ്ഞ ചെറുപ്പക്കാരൻ മകൻ ബാലചന്ദ്രനെയാണ്, അംബികാസുതൻ മാങ്ങാടിന്റെ “കാരക്കുളിയൻ” എന്ന കഥ തുടങ്ങുമ്പോൾ കാണുന്നത്.പനിച്ച് കിടക്കുന്ന അച്ഛൻ നാർക്കുളൻ ഭൂതകാലത്തിലെ നോവുന്ന ഓർമ്മകളിൽ “പരപ്പ്” പറയുന്നു. പന്ത്രണ്ട് വയസ്സ് മുതൽ എൺപത്തൊമ്പത് വയസ്സ് വരെ കാരക്കുളിയനെയും തീക്കുളിയനെയും കെട്ടി ക്ഷീണിച്ച നാർക്കുളൻ കോവിഡിന്റെയും ന്യൂമോണിയയുടെയും കയ്പ്പ് വാതയ്‌ക്ക ചവച്ചിറക്കുകയാണ്.
ചെറുപ്പകാലത്ത് അച്ഛൻ കരിന്തളന്റെ നിർദേശ പ്രകാരം,സ്വന്തം അമ്മയ്ക്ക് മാരണം (ആഭിചാര ക്രിയ) വെച്ച്, ബോധം പോയ അമ്മയെ മരണത്തിലേക്ക് തള്ളിവിട്ട കുറ്റ ബോധം നാർക്കുളനുണ്ട്. ഭാര്യയുടെ അകാല മരണത്തിൽ കരിന്തളനും കാട്ടു വള്ളികളിൽ തൂങ്ങി മരിക്കുന്നു. ഈ ദുരന്തം സഹിക്കാതെ മരിയ്ക്കാൻ പോയ നാർക്കുളനെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ട് വരുന്നത് കുളിയൻ തെയ്യത്തിന്റെ വെളിപാടാണ്. കാരമുള്ളിന്റെ വേദനയിലും നെരിപ്പിന്റെ തീച്ചൂടിലും സഹനത്തിന്റെ തെയ്യമായി നാർക്കുളൻ അതിജീവനം നടത്തുന്നു.
രോഗകിടക്കയിൽ” അച്ഛന് പയ്ക്കുന്നോ” എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ബാലചന്ദ്രനോട് കാട്ട് കയ്പ്പക്കയായ കാഞ്ഞിരത്തേക്കാൾ കയ്പ്പുള്ള വാതയ്‌ക്ക കഴിച്ചു എന്നാണ് നാർക്കുളൻ പറയുന്നത്. അതിന് കയ്പ്പില്ലേ അപ്പാ എന്ന് ബാലചന്ദ്രൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ” കയ്പ്പോ, കാരമുള്ളിലും തീക്കുണ്ടത്തിലും ഇക്കണ്ട കാലം കെടന്ന എനിയ്ക്കെന്ത് കയ്പ്പാടാ? ഞാൻ തന്നെ ഒരു കാട്ട് വാതയ്‌ക്കായിര്ന്നില്ലേ? എപ്പോളും കത്തിക്കൊണ്ടിര്ന്ന ഒര് തീക്കോലം “എന്ന ആത്മ നൊമ്പരമാണ് നാർക്കുളന് വെളിപ്പെടുത്താനുള്ളത്.
കാരക്കുളിയനെ കെട്ടുമ്പോൾ മുഖപ്പാളയ്ക്ക് താഴെ സങ്കടമെല്ലാം ഒളിപ്പിച്ച നാർക്കുളൻ, തന്റെ അന്ത്യാഭിലാഷം മകനെ അറിയിക്കുന്നുണ്ട്. കാരക്കുളിയൻ തെയ്യം കെട്ടിയാടുക.
ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോഴേയ്ക്ക് ബാലചന്ദ്രൻ കേൾക്കുന്നത് അച്ഛന്റെ മരണ വാർത്തയാണ്. മരിക്കുന്നവരെ, അവസാന നോക്കോ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്നതോ കാണാൻ കഴിയാത്ത കോവിഡ് കാലം.
കാഞ്ഞിര മരങ്ങളുടെയും കാരമുള്ളിന്റെയും നാടാണ് കാസറകോഡ്. എന്നും പിന്നിലായിപ്പോകുന്ന ജീവിതങ്ങൾക്ക് പ്രഹരമാകുന്ന വൈറസ് കാലം. ജാതിയും മതവുമില്ലാത്ത വൈറസ്. വർത്തമാന അവസ്ഥകളിൽ അനാഥരാകുന്ന മനുഷ്യരുടെ സങ്കടക്കടലിന്റെ ഓളം ഈ കഥയിൽ കാണാം.
കാരമുള്ളിന്റെ നീറുന്ന വേദന വായനക്കാരിൽ ബാക്കിയാക്കുന്ന നാർക്കുളന്റെയും ബാലചന്ദ്രന്റെയും സങ്കടങ്ങൾ. സമൃദ്ധമായ കാസറകോടൻ ഉരിയാട്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ കഥ.
മെലിഞ്ഞുണങ്ങി ചോര ഞരമ്പ് പോലുള്ള തൊടിന്റെ തീരത്തെത്തുന്ന ബാലചന്ദ്രന്റെ കഥ വായിക്കുമ്പോൾ ഓ വി വിജയന്റെ “കടൽ തീരത്ത്” എന്ന കഥയിലെ തൂക്കി കൊല്ലാൻ വിധിച്ച മകനെ ജയിലിൽ കണ്ട് കടൽത്തീരത്തെത്തുന്ന അച്ഛൻ വെള്ളായിയപ്പന്റെ ദുഖവും ഓർമ്മ വരുന്നു.
കാരമുള്ളിന്റെ നീറുന്ന വേദന വായനക്കാരിൽ ബാക്കിയാക്കുന്ന നാർക്കുളന്റെയും ബാലചന്ദ്രന്റെയും സങ്കടങ്ങൾ. സമൃദ്ധമായ കാസറകോടൻ ഉരിയാട്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ കഥ.
കാഞ്ഞിര മരങ്ങളുടെയും കാരമുള്ളിന്റെയും നാടാണ് കാസറകോഡ്. എന്നും പിന്നിലായിപ്പോകുന്ന ജീവിതങ്ങൾക്ക് പ്രഹരമാകുന്ന വൈറസ് കാലം. ജാതിയും മതവുമില്ലാത്ത വൈറസ്. വർത്തമാന അവസ്ഥകളിൽ അനാഥരാകുന്ന മനുഷ്യരുടെ സങ്കടക്കടലിന്റെ ഓളം ഈ കഥയിൽ കാണാം.
ടോക്കൺ നമ്പർ 67 എത്തുമ്പോൾ ഉച്ചതിരിഞ്ഞ് രണ്ടു മണിയായിരുന്നു. ആ ദിവസത്തെ അവസാന ടോക്കണായിരുന്നു അത്.
ഡോക്ടർ ഷൈൻ എന്ന പീഡിയാട്രീഷൻ രഞ്ജിത്തിന്റെ ‘മിഴിരണ്ടിലും’സിനിമയിലെ ഇന്ദ്രജിത്തിനെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. സൗമ്യൻ, മൃദുഭാഷി. പുഞ്ചിരിക്ക് പാൽമണമുണ്ടെന്നു കൂടി തോന്നി.
ക്ഷമയോടെ മോളുടെ നെഞ്ചിനുള്ളിലെ കുറുകൽ മുഴുവൻ കേട്ടതിനു ശേഷം ഡോക്ടർ സ്റ്റെതസ്‌കോപ്പഴിച്ചു.
“ആന്റി ബയോട്ടിക് വേണ്ടി വരും. “
മോന്റെ പനി ഏറ്റെടുത്ത് രക്തസാക്ഷിയായതാണവൾ. അവൻ പക്ഷേ ആന്റിബയോട്ടിക്കിന് പിടി കൊടുക്കാതെ രക്ഷപ്പെട്ടു.
“വെയ്റ്റ് ഇത്തിരി കൂടുതലാണല്ലോ “, വെയിങ്ങ് മെഷീന്റെ ഡിസ്പ്ലേയിൽ നിന്നു കണ്ണെടുത്ത് മരുന്നെഴുതാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു, “പെൺകുട്ടിയാണ്. “
ഞാൻ ഭാര്യയുടെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കി. മോൾക്ക്‌ ഭാരമുണ്ടെന്നു തന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് ഇതുവരെ തോന്നിയിരുന്നില്ല.
ബാലാരിഷ്ടതകളിൽ അച്ഛൻ എന്നെ കൊണ്ടുവന്നിരുന്ന അതേ ആശുപത്രിയാണ്.
അതേ പീഡിയാട്രിക് ഒ.പി.
അന്ന് മംഗോളിയൻ മുഖമുള്ള ഡോക്ടർ മജീദ് ആയിരുന്നു പീഡിയാട്രീഷൻ.
സ്ഥിരം തൊണ്ടവേദന സ്ട്രെപ്റ്റോ കോക്കസ് ഇൻഫെക്ഷനാണെന്ന സംശയത്തിൽ ആഴ്ചകളോളം പെൻസിലിൻ ഇൻജക്ഷനു വിധേയനാക്കി അഞ്ചു വയസ്സുകാരന്റെ ശത്രുക്കളിൽ ഒന്നാമനാകാൻ ശ്രമിച്ച ആളായിരുന്നു ആ ഡോക്ടർ.
ആ സംശയം എത്ര ശരിയായിരുന്നുവെന്ന് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഒരു രക്ത പരിശോധന വേണ്ടി വന്നപ്പോൾ ബോധ്യപ്പെട്ടതാണ്!
ഡോക്ടർ മജീദ് ഇപ്പോൾ എവിടെയെന്നറിയില്ല.
ഡോക്‌ടർമാർ നൽകിയ ഉറപ്പു മാത്രം പോരാഞ്ഞ് വെറും മകൻ മാത്രമായ എന്റെ ഉറപ്പും കൂടി നേടി ഒരു ഓപ്പറേഷൻ ടേബിളിൽ കയറി കിടക്കാൻ പോയ അച്ഛന്റെ ഓർമ്മയ്ക്ക് ഒരു വയസ്സാകുന്നു.
മരുന്നു വാങ്ങാൻ ഫാർമസിയിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ മോളുടെ പനിവിരലുകൾ എന്റെ ചൂണ്ടുവിരലിൽ മുറുകെപ്പിടിച്ചിരുന്നു.മോളും ഭാര്യയും കാണാതെ എനിക്കു മുമ്പേ എന്റെ ചൂണ്ടുവിരൽ കവർന്നെടുത്ത് അച്ഛനും.
ഒരു വർഷത്തിനു ശേഷം വീണ്ടും മകളുമായി അതേ ആശുപത്രിയിൽ.
അച്ഛൻ്റെ ഓർമ്മ ദിനത്തിൽ തന്നെ മകൾക്കു വീണ്ടും പനി.
ആശുപത്രി ഇപ്പോൾ പഴയ ആശുപത്രിയല്ല.
പുതിയ ബഹുനില കെട്ടിടങ്ങളും സൂപ്പർ സ്പെഷ്യാലിറ്റിയുമൊക്കെയായി വമ്പൻ സംവിധാനം. പുതിയ കെട്ടിടത്തിലെ പീഡിയാട്രിക് ഒ.പി.യിൽ ഡോക്ടറും പുതിയ ആളായിരുന്നു. കല്ലിച്ചു പോയ കണ്ണുകളുള്ള ഒരു മധ്യവയസ്കൻ. ആ ഡോക്ടറെ കണ്ടിറങ്ങിയിട്ട് പനിക്കാരിക്ക് തൃപ്തിയായില്ല. അവൾക്ക് ആ പഴയ ഒ.പി.യിൽ തന്നെ പോകണം.
പൊള്ളുന്ന പനിയുടെ ശാഠ്യമാണ്. ഒ.പി. ഇപ്പോൾ ഇവിടെയാണ് എന്നു പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും വിലപ്പോവുന്നില്ല.
തൊട്ടു പിറകിൽ തന്നെയാണ് ഓടിട്ട മേൽക്കൂരയും വലിയ ജനവാതിലുകളുമുള്ള പഴയ ആശുപത്രി കെട്ടിടം.
ഞാൻ മകളെയും എടുത്ത് അവിടേയ്ക്കു നടന്നു.
പഴയ പീഡിയാട്രിക് ബ്ലോക്ക് ഇപ്പോൾ പാലിയേറ്റീവ് കെയർ യൂണിറ്റാണ്.
ആളനക്കമില്ലാത്ത വരാന്ത.
ഉള്ളിൽ രോഗികൾ ഉണ്ടെന്നു തന്നെ പറയില്ല.
നിശ്ശബ്ദത ഖര രൂപം പ്രാപിച്ചതു പോലെയുണ്ടായിരുന്നു അവിടം.
അവിടെ എത്തിയതും മകൾ പനിച്ചൂട് അടർത്തിമാറ്റി തോളിൽ നിന്നിറങ്ങി.
പഴയ ഒ.പി.ലക്ഷ്യം വച്ച് സ്വച്ഛമായ വരാന്തയിലൂടെ അവൾ തനിയെ മുന്നോട്ടു നടക്കാൻ തുടങ്ങി.
നീണ്ട വരാന്ത ഇടത്തോട്ടു തിരിയുന്നിടത്ത് ഇടതു വശത്തായിട്ടായിരുന്നു പഴയ പീഡിയാട്രിക് ഒ.പി.
ഒരു കുട്ടിക്കു മുന്നിൽ തോറ്റു കൊടുക്കാൻ തയ്യാറായി കാലം വരാന്തയുടെ ആ തിരിവിനപ്പുറം നിൽക്കുന്നുണ്ട് എന്നു തന്നെ ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു.