LITERATURE

വ്യാഴാഴ്ച വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ബർദുബായിലും ദേയ്രയിലുമുള്ള പ്രവാസി സുഹൃത്തുക്കളോടൊപ്പം ക്രീക്കിലെ പുൽത്തകിടിൽ പലതും പറഞ്ഞിരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു പ്രവാസകാലത്തെ വാരാന്ത്യ ശീലം. പൊതു ഇടങ്ങളിലോ മുഖ്യധാരാ ചർച്ചകളിലോ തീരെ മുഖം കൊടുക്കാത്തവരായിരുന്നു അവരിൽ പലരും. എന്നാലോ, നല്ല വായനയും സാഹിത്യത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ ധാരണയും ഉള്ളവർ. 2019 വർഷത്തിൽ, അത്തരമൊരു ചർച്ചക്കിടയിൽ, ഇപ്പോഴത്തെ നവീന കഥാകാരന്മാരിൽ, ഇനിയൊരഞ്ചു വർഷം കഴിഞ്ഞാലും ആരൊക്കെയുണ്ടാവും എന്നൊരു ചോദ്യം വന്നു. ഇതു പോലെയോ ഇതിനേക്കാൾ നന്നായോ ‘വെൽ എസ്റ്റാബ്ലിഷ്ഡ് റൈറ്റർ’ എന്ന ഒരു സ്ഥാനത്ത് ഇവരിൽ ആരൊക്കെ കാണും എന്നൊരു ചർച്ച. അന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞ അഞ്ചു പേരിൽ ഒരാൾ ഷിനിലാൽ ആയിരുന്നു.’ബുദ്ധപഥം’ എന്ന ഒറ്റ കാരണം എന്നെക്കൊണ്ട് അങ്ങനെ പറയിക്കുകയും, പിന്നീട് ‘സ്പർശം’ കൊണ്ട് അത് സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു കഥാകൃത്ത്.

‘മാഖൻസിങ്ങിന്റെ മരണം’ എഴുതിയ അതേ ടി പദ്മനാഭൻ ആണ് ‘പീരുമേട്ടിലേക്കുള്ള വഴി’ എഴുതിയത്ഹിഗ്വിറ്റയും തിരുത്തും എഴുതിയ അതേ എൻ എസ് മാധവൻ തന്നെയാണ് ‘യയാതി’ എഴുതിയത്.ബുദ്ധപഥവും സ്പർശവും എഴുതിയ അതേ ഷിനിലാൽ തന്നെയാണ് ‘സച്ചിദാനന്ദന്റെ പൂവും’ ‘നഗ്ന’വും എഴുതിയത്. എന്റെ ഊഹം വെച്ച് ഇത് കഥയെഴുത്തിന്റെ ആദ്യകാലത്ത് എഴുതിയതാവണം. അല്ലെങ്കിൽ ഇത്രക്ക് ഭീകരമാം വിധം അൺ എഡിറ്റഡ് ആവില്ലായിരുന്നു കഥ. വ്യത്യസ്തമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഒരു തരം ഫാന്റസി ഫീലോടെ തുടങ്ങിയ കഥ, ആവർത്തനങ്ങൾ കൊണ്ട് ചെടിപ്പിച്ചു. ഏറെക്കുറെ വായനക്കാരന് മനസ്സിലായവയെ രണ്ടാമതൊരു വിശദീകരണം എന്ന പോലെയാണ് കഥാകൃത്ത് വിസ്തരിച്ച് പറയുന്നത്. ഒരു മുഴുപ്പേജ് നീളമുള്ള പതിനഞ്ച് ഖണ്ഡികകൾ. മലയെ മുല എന്നാക്കി വായിച്ചു എന്ന് പറയാൻ വേണ്ടി മാത്രം!

സമകാലിക മലയാളത്തിൽ ജ്യോതി ശങ്കർ എഴുതിയ കഥയാണ് ധ്രുവനക്ഷത്രം. വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് സന്മാർഗിക ജീവിതത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെ കുറിച്ച് ക്ലാസ് എടുക്കുന്ന മധ്യ വയസ്സ് പിന്നിട്ട കഥാനായകൻ. തന്നെ ഏറെക്കാലമായി വേട്ടയാടുന്ന മൂന്ന് ദുഃഖങ്ങളെ, അർദ്ധ സഹോദരിയോട് പങ്കു വെക്കുന്നതാണ് കഥ. പ്ലോട്ട്, കഥാപാത്രങ്ങൾ എന്നിവ കൊള്ളാം. എഡിറ്റിങ്, ക്രാഫ്റ്റിങ് സുന്ദരമെന്ന് തന്നെ പറയാം. പക്ഷേ ഇതിന്റെ കഥ, തീം, അതിന്റെ കരുത്ത് തുടങ്ങിയവ എത്രത്തോളം സംതൃപ്തി നൽകുന്നതാണ് എന്ന് പറയാൻ പറ്റുന്നില്ല. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ രൂപം മാത്രം കിട്ടിയാൽ പോരാ വായനക്കാർക്ക്. അവരുടെ വികാരങ്ങൾ കൂടി കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടണം. ശില്പഭദ്രതയോടൊപ്പം ചലനം കൂടെ വേണം. ആ നിലക്ക് കഥ ഒന്ന് കൂടെ മുറുകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഡിസോഡേഡ് പേഴ്സനാലിറ്റി, രഹസ്യങ്ങൾ പുറത്താകാതിരിക്കാൻ രണ്ടു സാക്ഷികളുടെ (അതോ മൂന്നോ) കൊലയാളി ആകുന്നത് വ്യക്തമായി അറിയിക്കുന്നതിലോ, സ്വാഭാവികമായി രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നതിലോ ചെറിയ അപാകത വന്നത് പോലെ തോന്നി. എങ്കിലും അവസാനം സഹോദരിയുടെ കണ്ണുകളിൽ, മുൻപ് മരിച്ചു പോയ രണ്ടു പേരെ കാണുന്നത് പറഞ്ഞതൊക്കെ സുന്ദരം തന്നെ. (എഡിറ്റിങ് പോരായ്മ ഒഴിച്ച് നിർത്തിയാൽ മനോഹരമായ കഥയായിരുന്നു ജ്യോതി ശങ്കറിന്റെ യവനിക. ധ്രുവനക്ഷത്രം പക്ഷേ യവനിക പോലെ കരുത്തുള്ളതല്ല).

9 ഇന്ത്യൻ ഭാഷകളിലെ കഥകളാണ് മാതൃഭൂമി നവതി പതിപ്പിൽ ഇപ്രാവശ്യം ഉള്ളത്. ഇ. സന്തോഷ് കുമാറിന്റെ ‘മരണക്കുറി’ ആണ് മലയാളത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നത്. ഒഴുക്കോടെ വായിച്ചു പോകാവുന്ന ഒരു കഥ എന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് മറ്റു ഭാഷകളുമായി തുലനം ചെയ്യുമ്പോൾ ഏറെ വിശിഷ്ടം എന്ന് പറയാവുന്ന ഒന്നും ഈ കഥയിൽ ഇല്ല. ഒരു ചെറുകഥ എന്ന നിർവചനത്തിലും അപ്പുറമാണ് ഇതിന്റെ ദൈർഘ്യം. ഓഫ് ലീനിയർ നരേറ്റീവ് എന്നുപറഞ്ഞ് കണ്ണടക്കാം എങ്കിലും തത്വത്തിൽ കേന്ദ്ര സ്ഥിതമായ ആശയത്തിന് ഫോക്കസ് നൽകാത്തതിനാൽ സ്കാറ്റേഡ് എന്നു പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു കഥയെ.

ദാമോദർ മൗജോ യുടെ ‘മനുഷ്യരുടെ ഗ്രാമത്തിൽ’ (കൊങ്കണി),കെ. ടി. ചിക്കണ്ണയുടെ ഹമീദിന്റെ കഥ (കന്നഡ) എന്നിവ ചലനാത്മകമാണ്. എത്ര കണ്ട് ചെറുതാക്കാമോ ചെറുകഥ, അത്രയും ചെറുത്. ചെറുത് സുന്ദരം എന്ന് പറയുന്നത് വെറുതെയല്ലായെന്ന് മനസ്സിലാവും കഥകൾ വായിച്ചാൽ.

അഞ്ചോ ആറോ പേജുകൾ മതി ഇരുവർക്കും ഒരു കഥയുടെ മൊത്തം വികാരവും പകർന്നു തരാൻ. അപ്പോഴും, വായനക്കാരന്റെ ഭാവനക്ക് കൂടി ഒരു തലം ബാക്കി വെക്കുന്നുണ്ട് ഈ രണ്ടു കഥകളും.

ഈ കഥകൾ വായിച്ച് മലയാളത്തെ ഓർത്തു ചെറിയ നൈരാശ്യം വന്നേക്കാം നമുക്ക്. അപ്പോൾ തുമ്മല രാമകൃഷ്ണയുടെ ‘ചതുപ്പ്നിലം’ എന്ന തെലുഗു കഥ വായിക്കുക. സർവസാധാരണ സംഭവത്തെ അത്രയും സർവസാധാരണമായി പറയുന്ന വെറുമൊരു വിവരണം. ഇനിയും നൈരാശ്യം ബാക്കി ഉണ്ടെങ്കിൽ സന്ധ്യ സിൻഹ യുടെ ഭോജ് പുരി കഥ -‘വല്യേച്ചി’ വായിക്കുക. സമീപകാലത്ത് ഇത്രക്ക് ഭീകരമായ പൈങ്കിളിക്കഥ മലയാളം പ്രിന്റ്ഡ് മീഡിയയിൽ വായിച്ചവർ ഒന്ന് പറയുക.

പക്ഷേ, മലയാള ചെറുകഥയുടെ ഭാവുകത്വ പരീക്ഷണങ്ങൾ ഗംഭീരമാണെന്നും, ഇന്ത്യൻ സാഹിത്യത്തിന്റെ അത്യുന്നതിയിലാണ് നമ്മളെന്നുമുള്ള തോന്നൽ ‘ഡാർവിന്റെ വാൽ’ എന്ന തൂയന്റെ തമിഴ് കഥ വായിച്ചാൽ തീരാവുന്നതേയുള്ളൂ. അതി ഗംഭീരമാണത്. അതോടൊപ്പം വിവർത്തകരെക്കുറിച്ചും പറയണം. ഡോ. പി. കെ. രാധാമണി, എ. കെ. മുഹമ്മദ്‌ റിയാസ്. അതിമനോഹരമായിരിക്കുന്നു മൊഴിമാറ്റം..!

_{കവർ : വിത്സൺ ശാരദാ ആനന്ദ്}

ഏത് ദുരന്ത കാലവും ഏറ്റവും കൂടുതൽ വേട്ടയാടുന്നത് സമൂഹത്തിൽ അരിക് വൽക്കരിക്കപ്പെട്ടവരെയാണ്. മാസ്കിനടിയിൽ നിശബ്ദമായ അവരുടെ കരച്ചിലുകൾ ആര് കേൾക്കാൻ. ആംബുലൻസുകൾ കൂട്ടത്തോടെ നിലവിളിക്കുന്ന കോവിഡ് കാലത്ത് പോസിറ്റിവായ അച്ഛൻ നാർക്കുളനെ ആശുപത്രിയിൽ കാണാനെത്തുന്ന കണ്മഷിയുടെ കറുത്ത നിറമുള്ള, കാട്ട് പൊന്ത പോലെ മുടിയുള്ള മെലിഞ്ഞ ചെറുപ്പക്കാരൻ മകൻ ബാലചന്ദ്രനെയാണ്, അംബികാസുതൻ മാങ്ങാടിന്റെ “കാരക്കുളിയൻ” എന്ന കഥ തുടങ്ങുമ്പോൾ കാണുന്നത്.പനിച്ച് കിടക്കുന്ന അച്ഛൻ നാർക്കുളൻ ഭൂതകാലത്തിലെ നോവുന്ന ഓർമ്മകളിൽ “പരപ്പ്” പറയുന്നു. പന്ത്രണ്ട് വയസ്സ് മുതൽ എൺപത്തൊമ്പത് വയസ്സ് വരെ കാരക്കുളിയനെയും തീക്കുളിയനെയും കെട്ടി ക്ഷീണിച്ച നാർക്കുളൻ കോവിഡിന്റെയും ന്യൂമോണിയയുടെയും കയ്പ്പ് വാതയ്‌ക്ക ചവച്ചിറക്കുകയാണ്.

ചെറുപ്പകാലത്ത് അച്ഛൻ കരിന്തളന്റെ നിർദേശ പ്രകാരം,സ്വന്തം അമ്മയ്ക്ക് മാരണം (ആഭിചാര ക്രിയ) വെച്ച്, ബോധം പോയ അമ്മയെ മരണത്തിലേക്ക് തള്ളിവിട്ട കുറ്റ ബോധം നാർക്കുളനുണ്ട്. ഭാര്യയുടെ അകാല മരണത്തിൽ കരിന്തളനും കാട്ടു വള്ളികളിൽ തൂങ്ങി മരിക്കുന്നു. ഈ ദുരന്തം സഹിക്കാതെ മരിയ്ക്കാൻ പോയ നാർക്കുളനെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ട് വരുന്നത് കുളിയൻ തെയ്യത്തിന്റെ വെളിപാടാണ്. കാരമുള്ളിന്റെ വേദനയിലും നെരിപ്പിന്റെ തീച്ചൂടിലും സഹനത്തിന്റെ തെയ്യമായി നാർക്കുളൻ അതിജീവനം നടത്തുന്നു.

രോഗകിടക്കയിൽ” അച്ഛന് പയ്ക്കുന്നോ” എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ബാലചന്ദ്രനോട് കാട്ട് കയ്പ്പക്കയായ കാഞ്ഞിരത്തേക്കാൾ കയ്പ്പുള്ള വാതയ്‌ക്ക കഴിച്ചു എന്നാണ് നാർക്കുളൻ പറയുന്നത്. അതിന് കയ്പ്പില്ലേ അപ്പാ എന്ന്‌ ബാലചന്ദ്രൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ” കയ്പ്പോ, കാരമുള്ളിലും തീക്കുണ്ടത്തിലും ഇക്കണ്ട കാലം കെടന്ന എനിയ്ക്കെന്ത് കയ്പ്പാടാ? ഞാൻ തന്നെ ഒരു കാട്ട് വാതയ്‌ക്കായിര്ന്നില്ലേ? എപ്പോളും കത്തിക്കൊണ്ടിര്ന്ന ഒര് തീക്കോലം “എന്ന ആത്മ നൊമ്പരമാണ് നാർക്കുളന് വെളിപ്പെടുത്താനുള്ളത്.

കാരക്കുളിയനെ കെട്ടുമ്പോൾ മുഖപ്പാളയ്ക്ക് താഴെ സങ്കടമെല്ലാം ഒളിപ്പിച്ച നാർക്കുളൻ, തന്റെ അന്ത്യാഭിലാഷം മകനെ അറിയിക്കുന്നുണ്ട്. കാരക്കുളിയൻ തെയ്യം കെട്ടിയാടുക.

ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോഴേയ്ക്ക് ബാലചന്ദ്രൻ കേൾക്കുന്നത് അച്ഛന്റെ മരണ വാർത്തയാണ്. മരിക്കുന്നവരെ, അവസാന നോക്കോ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്നതോ കാണാൻ കഴിയാത്ത കോവിഡ് കാലം.

കാഞ്ഞിര മരങ്ങളുടെയും കാരമുള്ളിന്റെയും നാടാണ് കാസറകോഡ്. എന്നും പിന്നിലായിപ്പോകുന്ന ജീവിതങ്ങൾക്ക് പ്രഹരമാകുന്ന വൈറസ് കാലം. ജാതിയും മതവുമില്ലാത്ത വൈറസ്. വർത്തമാന അവസ്ഥകളിൽ അനാഥരാകുന്ന മനുഷ്യരുടെ സങ്കടക്കടലിന്റെ ഓളം ഈ കഥയിൽ കാണാം.

കാരമുള്ളിന്റെ നീറുന്ന വേദന വായനക്കാരിൽ ബാക്കിയാക്കുന്ന നാർക്കുളന്റെയും ബാലചന്ദ്രന്റെയും സങ്കടങ്ങൾ. സമൃദ്ധമായ കാസറകോടൻ ഉരിയാട്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ കഥ.

മെലിഞ്ഞുണങ്ങി ചോര ഞരമ്പ് പോലുള്ള തൊടിന്റെ തീരത്തെത്തുന്ന ബാലചന്ദ്രന്റെ കഥ വായിക്കുമ്പോൾ ഓ വി വിജയന്റെ “കടൽ തീരത്ത്” എന്ന കഥയിലെ തൂക്കി കൊല്ലാൻ വിധിച്ച മകനെ ജയിലിൽ കണ്ട് കടൽത്തീരത്തെത്തുന്ന അച്ഛൻ വെള്ളായിയപ്പന്റെ ദുഖവും ഓർമ്മ വരുന്നു.

കാരമുള്ളിന്റെ നീറുന്ന വേദന വായനക്കാരിൽ ബാക്കിയാക്കുന്ന നാർക്കുളന്റെയും ബാലചന്ദ്രന്റെയും സങ്കടങ്ങൾ. സമൃദ്ധമായ കാസറകോടൻ ഉരിയാട്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ കഥ.

കാഞ്ഞിര മരങ്ങളുടെയും കാരമുള്ളിന്റെയും നാടാണ് കാസറകോഡ്. എന്നും പിന്നിലായിപ്പോകുന്ന ജീവിതങ്ങൾക്ക് പ്രഹരമാകുന്ന വൈറസ് കാലം. ജാതിയും മതവുമില്ലാത്ത വൈറസ്. വർത്തമാന അവസ്ഥകളിൽ അനാഥരാകുന്ന മനുഷ്യരുടെ സങ്കടക്കടലിന്റെ ഓളം ഈ കഥയിൽ കാണാം.

അഭിരാമിക്ക്  മറ്റു പണിക്കാരികളെപ്പോലെ പോക്കെടം ഇല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അനൂപ്  എത്ര വഴക്കിട്ടിട്ടും ദേഷ്യം കൊണ്ട് അലറിയിട്ടും അസഭ്യം പറഞ്ഞിട്ടും തല്ലാന്‍ ചെന്നിട്ടും അവള്‍ എങ്ങും പോയില്ല. ഹരിമോന് അവളോടുള്ള ഇഷ്ടവും ഒരു പ്രധാനകാരണമായിരുന്നു.

മകനെ അതിരറ്റ് സ്നേഹിക്കുന്ന അഭിരാമിയെ  മകന്‍റെ അമ്മ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ ?

അവള്‍ക്ക് മാല വാങ്ങിക്കൊടുത്തും നല്ല കുപ്പായങ്ങള്‍ തുന്നിച്ചു കൊടുത്തും ദേവി സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു പോന്നു. എവിടേ പോകുമ്പോഴും കൂടെ കൊണ്ടു പോയി. പരിചയമില്ലാത്തവര്‍ അനിയത്തിയാണോ എന്ന് ചോദിച്ചു. അനിയത്തി പോലെ ആവുകയായിരുന്നു അവള്‍ ശരിക്കും. അഭിരാമിക്ക്  ദേവിയോടാണ് അധികം കൂറെന്ന തോന്നലും അനൂപിനെ അരിശം കൊള്ളിച്ചു.

അപ്പൊഴേക്കും അയാള്‍ക്ക് സ്വന്തം ജോലിയില്‍ നല്ല വളര്‍ച്ച ഉണ്ടായിത്തുടങ്ങി. പണം നിറയെ കൈയില്‍ വരാന്‍ തുടങ്ങി.

ഫ്ലാറ്റിന്‍റെ കടം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നത് അനൂപ് ‘ ആണിനെപ്പോലെ‘ അന്തസ്സായി ഒറ്റയടിയ്ക്ക് അടച്ചു തീര്‍ത്തു. അയാള്‍ക്ക് ഉത്തരവാദിത്തം വരികയാണല്ലോ എന്നും അവളുടെ തലയിലുണ്ടായിരുന്ന കടഭാരം ദയാപൂര്‍വം ഇറക്കിക്കൊടുത്തുവല്ലോ എന്നും കരുതി ദേവി അതിരറ്റ് സന്തോഷിച്ചു.

സ്വന്തം വീട്ടുകാരോടെല്ലാം പൊങ്ങച്ചപ്പെട്ടു. അല്ലെങ്കിലും അനൂപിന്‍റെ ഓരോ കഴിവിനേയും അത് ഏതു മേഖലയിലുമാകട്ടെ എടുത്ത് എടുത്ത് പറഞ്ഞ് അയാളെ പുകഴ്ത്തുന്നത് ദേവിയുടെ ശീലമായിരുന്നു. വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു.

അച്ഛന്‍ കടം തീര്‍ത്ത് ഫ്ലാറ്റ് സ്വന്തമാക്കിയെന്ന ഹരിമോന്‍റെ  കിളിക്കൊഞ്ചലില്‍ അഭിമാനം കൊണ്ട് ദേവി  മോനെ  വാരിയെടുത്ത് ഉമ്മവെച്ചു.

ജോലിയില്‍ ഉയര്‍ന്നു വരുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ കാണിക്കേണ്ട അച്ചടക്കം, ചുമതല, ഉത്തരവാദിത്തം എന്നതൊക്കെ നമ്മുടെ മേലുദ്യോഗസ്ഥരെ അനുസരിക്കുന്നതില്‍ മാത്രമല്ലല്ലോ. നമ്മുടെ കീഴുദ്യോഗസ്ഥരോട് അനുഭാവപൂര്‍വം പെരുമാറുന്നതില്‍ കൂടിയല്ലേ…

അത്  അനൂപിനു  സാധ്യമായിരുന്നില്ല.

കീഴെയുള്ള എന്തിനോടും അയാള്‍ക്ക് പരമ പുച്ഛമായിരുന്നു. തികഞ്ഞ അവജ്ഞയായിരുന്നു. എന്നാല്‍ മേലെയുള്ളതിനെ നേരിട്ട് പുച്ഛിക്കാനോ അവജ്ഞ കാണിക്കാനോ അയാള്‍ക്ക് ധൈര്യവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

കീഴുദ്യോഗസ്ഥര്‍ ആരും തന്നെ വീട്ടു വേലക്കാരിയെപ്പോലെ അനാഥരായിരുന്നില്ലല്ലോ. അവര്‍ പോലീസില്‍ പരാതി കൊടുത്തു.

അനൂപ് ഭയന്നു വിറച്ചു പോയി.എസ് എച്ച് ഓ ഒരു മുരട്ട് ശബ്ദത്തില്‍ ഫോണില്‍ വിളിച്ചപ്പോള്‍…

ഭാര്യയോട് ഒച്ച്യെടുക്കാമെന്നല്ലാതെ പോലീസുദ്യോഗസ്ഥരോട് ഒച്ചയെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് അയാള്‍ക്കറിയാമായിരുന്നു.

അവള്‍ക്ക് അയാളെ പോലീസ് അടിയ്ക്കട്ടെ എന്നോ ചീത്ത വിളിയ്ക്കട്ടെ എന്നോ കരുതാന്‍ കഴിയില്ലല്ലോ. അവള്‍ വലിയ സ്വാധീനശക്തിയുള്ള ഒരു ക്ലയന്‍റിനെ വിളിച്ച് അയാള്‍ വഴി എസ് പി യോട് സംസാരിക്കാനുള്ള വഴി കണ്ടുപിടിച്ചു.

ഭര്‍ത്താവ് പാവമാണെന്നും അദ്ദേഹത്തിനു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാവാതെ പോലീസിന്‍റെ ഉപദ്രവത്തില്‍ നിന്ന് വിട്ടു കിട്ടണമെന്നും ദേവി അദ്ദേഹത്തോട് അപേക്ഷിച്ചു.

എസ് പി യ്ക്ക് പാവം തോന്നിയിരിക്കാം. വലിയൊരു കമ്പനിയുടെ ഉത്തരവാദപ്പെട്ട പദവിയിലിരിക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ ഇങ്ങനെ ഭര്‍ത്താവിനുവേണ്ടി കിഴിഞ്ഞു കെഞ്ചുന്നത്..

എന്തായാലും അനൂപ് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലാതെ രക്ഷപ്പെട്ടു. അയാളുടെ  കീഴുദ്യോഗസ്ഥര്‍ക്ക് ദേവിയോട് തീര്‍ത്താല്‍ തീരാത്ത വൈരാഗ്യമുണ്ടായെങ്കിലും… കുടുംബജീവിതം നന്നാകാന്‍ ഭര്‍ത്താവിനെയല്ലേ ഭാര്യ സംരക്ഷിക്കേണ്ടത് , ഇനി അഥവാ അയാളുടെ പേരില്‍ തെറ്റുകള്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ കൂടി… അങ്ങനല്ലേ നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങളുടെ കെട്ടുറപ്പിനുള്ള അലിഖിത നിയമം…

ജോലി ചെയ്ത് പണമുണ്ടാക്കുന്നതിലും ഒക്കെ വളരെ എളുപ്പം ഷെയര്‍ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ പണം നിക്ഷേപിക്കുന്നതാണെന്ന് അതിനോടകം അനൂപ് മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ആയിരം വിഡ്ഡിച്ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്ന ബുദ്ധിഹീനരായ കീഴുദ്യോഗസ്ഥരോട് സംസാരിക്കേണ്ട. അഹങ്കാരികളും മന്ദബുദ്ധികളും ആയ മേലുദ്യോഗസ്ഥരെ വണങ്ങേണ്ട. കമ്പ്യൂട്ടറിന്‍റെ മുന്നിലിരുന്നാല്‍ മതി ഡി മാറ്റ് എക്കൌണ്ടിലൂടെ പണം ഇഷ്ടം പോലെ ബാങ്കില്‍ വന്നു നിറയും .

ചാര്‍ട്ടേട് എക്കൌണ്ടന്‍റ് അയാളെ ഉപദേശിച്ചു.

‘ ഇത് അബദ്ധമാണ്. നിങ്ങള്‍ക്ക് എന്‍ജിനീയറിംഗേ അറിയൂ. ഇത് വേറൊരു മേഖലയാണ്.. കൈ പൊള്ളാന്‍ എളുപ്പമാണ്. ഇതില്‍ പോകരുത്.’

ചാര്‍ട്ടേണ്ട് എക്കൌണ്ടന്‍റ് എന്ന മണ്ടനെ, അയാളുടെ അറിവില്ലായ്മയെ, ഭയത്തെ എല്ലാം അനൂപ് പുച്ഛിച്ച് നിസ്സാരമാക്കി.

ഹരിമോന്‍  അല്‍ഭുതപ്പെട്ട് നിന്നു. കമ്പ്യൂട്ടറിലൂടെ പണം കൊയ്യുന്ന അച്ഛനെ കണ്ട് പഠിയ്ക്കാതെ അമ്മ എന്തിനാണ് ഈ നശിച്ച ഓഫീസില്‍ പോകുന്നത്?

അമ്മ ഫ്രണ്ട്സിനൊപ്പം ഫണ്ണിനാണ് ഓഫീസില്‍ പോകുന്നതെന്ന് അയാള്‍ പതുക്കെപ്പതുക്കെ മകനെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി. അങ്ങനെയാണ് പോലീസുകാരെപ്പോലും അമ്മയ്ക്ക് സ്വാധീനിക്കാന്‍ കഴിയുന്നതെന്ന് അയാള്‍ മെല്ലെ മെല്ലെ മകനെ ധരിപ്പിച്ചു.

എന്നാല്‍ ആ ഫണ്‍ എന്താണെന്ന് അവനു തിരിഞ്ഞില്ല.

അഭിരാമി എന്ന വീട്ടുവേലക്കാരിക്ക്  സഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവള്‍ സ്വയം മറന്ന് അയാളോട് പറഞ്ഞു. ‘ ദൈവം ചോദിക്കും സാര്‍. ഇതിന് ദൈവം ചോദിക്കും‘

അനാഥരുടെയും ദരിദ്രരുടെയും ശാപങ്ങളെ ഈ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ ആര്‍ക്കാണു ഭയം?

ഷെയര്‍ മാര്‍ക്കറ്റ് ഒരു അത്യാകര്‍ഷകമായ ഒരു പെരും ചുഴിയാണല്ലോ. ആദ്യം അനൂപിനു  ചില്ലറ വിജയങ്ങളുണ്ടായി. അയ്യായിരം…അമ്പതിനായിരം.ഒരു ലക്ഷത്തിന്‍റെ ലാഭമുണ്ടായ ദിവസം അയാള്‍ അവളോട് നിര്‍ബന്ധമായി നാലു ലക്ഷം രൂപ ഷെയര്‍ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ ഇടാന്‍ പറഞ്ഞു.

ഒട്ടും സമ്മതമില്ലെങ്കിലും അയാളെ അനുസരിച്ച്  ദേവി വഴക്ക് ഒഴിവാക്കി.

അതു കഴിഞ്ഞാണ് അവള്‍ ആയിരം രൂപയുടെ മാസം തോറുമുള്ള ചില ചില്ലറ സേവിംഗുകള്‍ തുടങ്ങിയത്. പോസ്റ്റ് ഓഫീസിലെ ആര്‍ ഡിയില്‍ ചേര്‍ന്നത്. കമ്പനിയിലെ ഒരു സഹപ്രവര്‍ത്തകയുടെ അച്ഛനായിരുന്നു ഏജന്‍റ്. അദ്ദേഹത്തിനു കുറച്ച് കമ്മീഷന്‍ കിട്ടുമായിരിക്കും. അതൊരു നല്ല കാര്യമല്ലേ എന്നായിരുന്നു അവളുടെ ധാരണ.

ദേവിയെ  പെറ്റു വളര്‍ത്തി പഠിപ്പിച്ച അമ്മയ്ക്ക് മുപ്പത്തയ്യായിരം രൂപ അയച്ചതും  ആയിടയ്ക്കായിരുന്നു. . അമ്മയ്ക്ക് അവളങ്ങനെ ഒരിയ്ക്കലും കൃത്യമായി പണം അയച്ചിരുന്നില്ല. വല്ലപ്പോഴും ഇങ്ങനെ കുറച്ച് പണമയച്ചുകൊടുക്കും. കൊല്ലത്തില്‍ ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ….അതും എല്ലാ കൊല്ലവും അയയ്ക്കാറില്ല. അമ്മയ്ക്ക് അവള്‍ പണമയച്ചിട്ട് വേണ്ട ..കഴിഞ്ഞു കൂടാന്‍… അമ്മയ്ക്ക് നല്ല തുക പെന്‍ഷനുണ്ട്. മക്കളുടെ പണം ലഭിച്ചിട്ട് വേണം ജീവിയ്ക്കാനെങ്കില്‍ അവളുടെ അമ്മ ജീവിയ്ക്കുമായിരുന്നോ എന്നവള്‍ക്ക് നിശ്ചയമില്ല താനും.

അനൂപിനു  പൊറുക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.

അവള്‍ ആരാണ് സാമ്പത്തിക കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിയ്ക്കാന്‍ … ?

എവിടെ നിക്ഷേപിയ്ക്കണം ആര്‍ക്ക് പണം കൊടുക്കണം എന്നൊക്കെ തീരുമാനിക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് എന്തവകാശം ?

സ്ത്രീകള്‍ ഒരിയ്ക്കലും പണം കൈകാര്യം ചെയ്യാനിടവരരുതെന്ന് അനൂപിന്‍റെ  അച്ഛന്‍ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. വിവാഹിതയായ മകളില്‍ നിന്ന് പണം പറ്റുന്ന അമ്മ …എത്ര നാണം കെട്ടവള്‍…

ആ വഴക്ക് തീരാനാണ് , അയാളറിയാതെ സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകളൊന്നും  ദേവി ചെയ്യാതിരിക്കാനാണ് അവളുടെ എ ടി എം കാര്‍ഡും ചെക്കു ബുക്കും അയാള്‍ പിടിച്ചു മേടിച്ചത്. എല്ലാ മാസവും അവളുടെ ബാങ്ക് സ്റ്റേറ്റ്മെന്‍റ് അയാള്‍ക്ക് ഈ മെയില്‍ ചെയ്യണമെന്നും അയാള്‍ ഉത്തരവിട്ടത്.

ദേവി വഴങ്ങി.

എത്ര പ്രയാസപ്പെടേണ്ടി വന്നാലും കുടുംബം തകരാതെ നോക്കണം എന്നല്ലേ സ്ത്രീകള്‍ പഠിയ്ക്കേണ്ടുന്ന ഏറ്റവും വിലപിടിപ്പുള്ള പാഠം.

ദേവിയും  ആ പാഠമാണ് പഠിച്ചിരുന്നത്.

‘ അമ്മ അച്ഛന്‍ പറയുന്നതെല്ലാം കേട്ട് നല്ല അമ്മയായി ജീവിച്ചാല്‍ നമ്മുടെ വീട്ടില്‍ വഴക്കുണ്ടാവില്ലെ‘ന്ന്  ഹരിമോന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ക്ക് വലിയ വായില്‍ കരച്ചില്‍ വന്നു. അവള്‍ ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞപ്പോള്‍ അവന്‍ സമാധാനിപ്പിച്ചു. ‘ ഞാന്‍ അമ്മേടെ ചക്കരക്കുട്ടിയാണ്. ഞാന്‍ വലുതായിട്ട് ഷാരൂഖ് ഖാനെ പോലെ പണക്കാരനാകും. എന്നിട്ട് വഴിയില്‍ അലഞ്ഞു നടക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ക്കെല്ലാം താമസിക്കാന്‍ വീടുണ്ടാക്കും. അമ്മ ആ കുട്ടികളെ ഒക്കെ സ്നേഹിച്ചു വളര്‍ത്തണം. ഞാന്‍ ഇടയ്ക്കിടെ വന്ന് അമ്മയെ കാണും. വരുമ്പോഴൊക്കെ അമ്മയ്ക്ക് കൈ നിറയെ പണം തരും. എപ്പോഴും ഫോണ്‍ വിളിക്കും. അങ്ങനെ നമ്മള്‍ രണ്ട് പേരും കൂടി കുറെ മക്കളെ നോക്കും..’

അഞ്ചാറു വയസ്സായ അവന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ ആകാശത്തേക്ക് ചിറക് വിരിക്കുന്നത് കണ്ട് ദേവി എല്ലാ വേദനകളും എല്ലാ അപമാനങ്ങളും മറന്നു.

ഭാഗം  4

അവനു നാലാണ്ടെത്തിയത്  കഥയിലെഴുതി അവസാനിപ്പിച്ചതു പോലെ അത്ര എളുപ്പമൊന്നുമായിരുന്നില്ല.

ദേവിയുടെ പതിനെട്ടുകാരിയായ വീട്ടു സഹായി ഒന്നര രണ്ട് വര്‍ഷം കൂടെ നിന്നു. നല്ലൊരു കുട്ടിയായിരുന്നു അവള്‍ . സ്നേഹമയിയായിരുന്നു. മകനെ അവള്‍ വാല്‍സല്യത്തില്‍ കുളിപ്പിച്ചു. കൃത്യസമയത്ത് ആഹാരം നല്‍കി.. കൊഞ്ചിച്ചു. അവന്‍റെ അപ്പിയും മൂത്രവും ച്ഛര്‍ദ്ദിയുമെല്ലാം ഒരു മടിയും കൂടാതെ കോരിക്കളഞ്ഞു. എപ്പോഴും കൈയിലെടുത്തു ചക്കരേ ചക്കരേ എന്ന് വിളിച്ചു നടന്നു.

അമ്മ എന്ന നിലയില്‍ മകനെ ഓര്‍ത്ത് വല്ലാതെ ആധിയും വേവലാതിയും കൊള്ളേണ്ടി വന്നിരുന്നില്ല ദേവിക്ക് അക്കാലത്ത്.

അവളുടെ ജോലിയും അതിനോടനുബന്ധിച്ച ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും ജോലിയില്‍ നിന്ന് അവള്‍ക്ക് ലഭിയ്ക്കുന്ന ആനുകൂല്യങ്ങളും സമ്മാനങ്ങളും ഒന്നും തന്നെ  അനൂപിനു പൊറുക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ദേവിയുടെ ശമ്പളം വര്‍ദ്ധിക്കുന്നതും ജോലിയില്‍ അധികാരം കൂടുന്നതും അവള്‍ സ്വന്തം ജോലി മേഖലയില്‍ പ്രശസ്തയാകുന്നതും അയാളെ പരിഭ്രാന്തനാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവള്‍ക്കൊപ്പം ശമ്പളവര്‍ദ്ധന ഉണ്ടാവാത്തത് അയാള്‍ക്ക് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കി. സ്വന്തം ഓഫീസിനോട് വെറുപ്പും അവളുടെ ഓഫീസിനോട് പകയും അയാള്‍ക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി. ദേവിക്ക് ശമ്പളം കൂടുന്നത് അവളുടെ കഴിവു കൊണ്ടാണെന്ന് അംഗീകരിക്കാന്‍ അയാള്‍ക്ക് നല്ല വൈമനസ്യമുണ്ടായിരുന്നു . അവള്‍ സഹപ്രവര്‍ത്തകരായ പുരുഷന്മാര്‍ക്കൊപ്പം കൊഞ്ചിക്കുഴയുന്നുണ്ടാവുമെന്നും അവള്‍ക്ക് കിട്ടുന്ന സമ്മാനങ്ങളും ആനുകൂല്യങ്ങളും കൈക്കൂലിയായിരിക്കുമെന്നും അതുകൊണ്ടു തന്നെ അനൂപ് ഉറപ്പിച്ചു.

അനൂപിനായിരുന്നു എന്‍ജിനീയറിംഗില്‍ ദേവിയേക്കാള്‍ മാര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍.. അയാള്‍ക്കാണ് ഫ്രിഡ്ജോ വാഷിംഗ് മെഷീനോ മിക്സിയോ പോലെയുള്ള വീട്ടുപകരണങ്ങള്‍ കേടു വന്നാല്‍ നന്നാക്കാന്‍ അറിയുക, കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഹാര്‍ഡ് വെയറും സോഫ്റ്റ് വെയറും അയാള്‍ക്ക് പച്ചവെള്ളം പോലെ ഹൃദിസ്ഥമാണ്, ബള്‍ബും ട്യൂബ് ലൈറ്റും ഒക്കെ മാറ്റിയിടാന്‍ അയാള്‍ക്കാണ് സാധിക്കുക. ഇതിനൊക്കെ പുറമേ അയാള്‍ കഴിവുറ്റ ബലവാനായ പുരുഷനാണ്. …. അവളേപ്പോലെ അബലയും ചപലയും ആയ വെറും ഒരു പെണ്ണല്ല.

അങ്ങനെ ഒരു സാധാരണ സ്ത്രീ സാധാരണ ചെയ്യുന്ന ജോലികള്‍ ഒന്നും ചെയ്യാതെ അതിനൊരു വീട്ടു വേലക്കാരിയെ നിയമിച്ച് വീട് നടത്തുന്നതിനോടും ഉദ്യോഗം ഭരിക്കുന്നതിനോടും അനൂപിനു ഒട്ടും പൊരുത്തപ്പെടാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് വീട്ടിലെ ഓരോ നിസ്സാര വീഴ്ചയും അയാളെ അതിഭയങ്കരമായി രോഷം കൊള്ളിച്ചു.

ഊണിനു പപ്പടം ഇല്ലെങ്കില്‍ ..

തുണി മടക്കിയിട്ടിട്ടില്ലെങ്കില്‍…

പൈപ്പില്‍ നിന്ന് വെള്ളം ഇറ്റു വീഴുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ …

ജനല്‍ തുറന്ന് കിടക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ …

വാതില്‍ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയാണെങ്കില്‍ ..

ചുരുക്കത്തില്‍ എന്തിനും ഏതിനും അയാള്‍ മീശപിരിക്കുകയും ദേവിയോട് ചുമരില്‍ കയറാന്‍ കല്‍പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പോലീസുകാരനായി.

ഓഫീസില്‍ നിന്ന് സമ്മാനമായി കിട്ടിയ ഒരു ഇലക്ട്രിക് തുന്നല്‍ യന്ത്രം അവള്‍, വീട്ടു സഹായി പെണ്‍കുട്ടിയ്ക്ക് കൈമാറിയത് അയാള്‍ക്ക് ഒട്ടും ഇഷ്ടമായില്ല. സഹായി പെണ്‍കുട്ടി തയിക്കാന്‍ ഇരിക്കുമ്പോഴൊക്കെ അനൂപ് പ്രളയ ഭൈരവനെപ്പോലെ അലറി. അവളേയും അവളുടെ യജമാനത്തിയേയും കണ്ണുപൊട്ടുന്ന വിധത്തില്‍ ചീത്ത പറഞ്ഞു.

ഒടുവില്‍ ആ പെണ്‍ കുട്ടി പരാജയം സമ്മതിച്ചു. അവള്‍ ജോലി വിട്ട് പോവുകയാണെന്ന് ഒഴിഞ്ഞു.

അടുത്ത പെണ്‍ കുട്ടിയുടെ പേര് മില്‍തസ് എന്നായിരുന്നു. മില്‍തസിനെ അവള്‍ മിലി എന്ന് വിളിച്ചു.

മിലി ഒരു മാസമേ നില്‍ക്കാന്‍ തയാറായുള്ളൂ.

അടുത്തത് ആസ്സാംകാരിയായ ഒരു സ്ത്രീയായിരുന്നു. ആ സ്ത്രീക്ക് ഓഫീസ് ജോലിക്കു പോകുന്ന ദേവിയെ തീരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നില്ല. അവള്‍ക്ക് ഭര്‍ത്താവിനൊപ്പം ബിരുദമുണ്ടെന്നതും ഭര്‍ത്താവിനേക്കാള്‍ വരുമാനമുണ്ടെന്നതും ആ വീട്ടുസഹായിക്ക് ഒട്ടും അംഗീകരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവര്‍ അവളുടെ ഭര്‍ത്താവിനോട് മാത്രമേ സംസാരിക്കാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുള്ളൂ.

എങ്കിലും മോനെ പെറ്റ് വീട്ടു വേലക്കാരുടെ കൈയില്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു കൊടുത്ത് ജോലിക്കു പോകുന്ന ദേവിയെ  എന്നും അനൂപ് ചീത്ത വിളിച്ചു. ഹരിമോന്‍  ഉരുട്ടി മിഴിച്ച കണ്ണുകളുമായി അവളെ തുറിച്ചു നോക്കി. അവന് ഒന്നും മനസ്സിലാകുന്ന പ്രായമായിരുന്നില്ലല്ലോ. പിന്നെ അവനു മുലകൊടുക്കുന്ന ദേവിയെ വെറുത്തു തുടങ്ങാനുള്ള വിവരം അപ്പോള്‍ അവന് ആയിരുന്നുമില്ല. അടിക്ക് നിന്‍റെ അമ്മയെ അടിക്ക് എന്ന് അനൂപ് പറയുമ്പോഴൊക്കെ കുഞ്ഞിക്കൈ നിവര്‍ത്ത് അവന്‍ അമ്മയുടെ മുഖത്തടിച്ചു. കടിക്ക് നിന്‍റെ അമ്മയെ കടിക്ക് എന്ന് അയാള്‍ പറയുമ്പോഴൊക്കെ അവന്‍ പാല്‍പ്പല്ലുകള്‍ കൊണ്ട് അവളെ കടിച്ചു . അതെല്ലാം ഒരു കളിയായി മാത്രമേ അവള്‍ അപ്പോഴൊക്കെയും എടുത്തുള്ളൂ. അവന്‍റെ മൃദുലമായ കുഞ്ഞിക്കൈകള്‍ കൊണ്ടുള്ള അടികളും പാല്‍പ്പല്ലുകള്‍ കൊണ്ടുള്ള കടികളും ദേവിക്ക് വിഷമമൊന്നും നല്‍കിയില്ല . അതില്‍ അപകടകരമായി എന്തെങ്കിലുമുണ്ടെന്ന് അവള്‍ക്ക് മനസ്സിലായതേയില്ല.

അനൂപിനോട് തനിയെ ജോലി ചെയ്തു വീടു പുലര്‍ത്തു എന്നും അവള്‍ പണി രാജി വെച്ച് അയാള്‍ പറയുമ്പോലെ അടങ്ങിയൊതുങ്ങി വീട്ടിലിരിക്കാമെന്നും ദേവി പറഞ്ഞു നോക്കി. വരുമാനം വളരെ ഗണ്യമായി കുറയുമെന്ന സത്യത്തിനു മുന്നില്‍ അവള്‍ ജോലിക്ക് പോകേണ്ടത് അയാളുടെയും ആവശ്യമായിരുന്നു. എങ്കിലും അത് അംഗീകരിക്കാന്‍ അനൂപ് ഒരു കാലത്തും ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല.