നാൾവഴികൾ

ഒരു കാർഷികോത്സവം കാണാനായിട്ടാണ് 27 / 1 1 / 2 0 1 8 നു ഇടുക്കിയിലെ ചേലച്ചുവട് എന്ന മലയോരഗ്രാമത്തിലെത്തിയത് .കുളമാവ് ഡാം മുതൽപ്രളയക്കെടുതിയുടെ അവശേഷിപ്പുകൾ കണ്ടാൽ എത്ര ഭീ കരമായ അവസ്ഥയാണ് പ്രളയവും ഉരുൾപൊട്ടലും ,മണ്ണിടിച്ചിലും ഇടുക്കിയിലെ മലഞ്ചെരിവുകൾക്കു കൊടുത്തത് എന്ന് ഓർത്തു നാം അന്ധാളിച്ചു പോവും. മലയോര റോഡുകളെല്ലാം തകർന്ന് തരിപ്പണമായി .വന്മരങ്ങൾ കടപുഴകി വീണു കൃഷിയിടങ്ങളും വഴികളും താറുമാറായി .അത്യാവശ്യം അറ്റ കുറ്റപ്പണികൾ നടത്തിയും മരങ്ങൾ വെട്ടി വശങ്ങളിലേക്ക് മാറ്റിയും റോഡുകൾ അത്യാവശ്യം ഗതാഗതയോഗ്യമാക്കിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ എത്തുമ്പോൾ കാർ ഷി കോത്സവത്തിലേക്കു കൊണ്ടുവന്ന വിളകൾ പ്രദർശനത്തിനായി ഒരുക്കിവെച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ വിളകളുടെ വൈവിധ്യം കണ്ട് ഞാൻ അമ്പരന്നു പോയി. വിവിധ തരം വാഴക്കുലകൾ, പച്ചക്കറികൾ, ചേമ്പ് , ചേന.മത്തങ്ങാ, ഇഞ്ചി, പയർ, കപ്പ, കാച്ചിൽ എന്നു വേണ്ട; എല്ലാ ഇനങ്ങളുമുണ്ട്. നമ്മെകൊതിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്! ഞാനോർത്തു; പ്രളയം തകർത്തെറിഞ്ഞ ഗ്രാമങ്ങളിൽ വിളഞ്ഞ കൃഷി ഫലങ്ങളോ ഇവ! ഇതെങ്ങനെ സാധിച്ചു! പ്രളയം കഴിഞ്ഞു മൂന്നു നാലുമാസങ്ങളേ ആയുള്ളൂ .. ഒരു ഇടുക്കി കർഷകൻറെ നെഞ്ചുറപ്പിൻറെ ഉദാഹരണങ്ങളായിരുന്നു അവയെല്ലാം.
പ്രളയകാലത്തെ കുറിച്ച് , അതിനെ അതിജീവിച്ച കുറേയാളുകളുടെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തലുകൾ നേരിട്ടുകേൾക്കാനുള്ള അ വസരവും അവിടെ ലഭിച്ചു .അതിലൊന്ന് നിങ്ങളുമായി പങ്കു വെക്കുവാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.ദുരിതാശ്വാസത്തിനു എത്തിയ സംഘത്തിലെ ഒരാളുടെ അനുഭവം അയാളുടെ .വാക്കുകളിൽ ….
.;
ഞങ്ങൾ അവിടെയെത്തുമ്പോൾ ആ പ്രദേശമാകെ തകർന്നടിഞ്ഞു കിടക്കുകയായിരുന്നു.കൃഷിയിടം നഷ്ടപ്പെട്ടവർ, സമ്പാദ്യം മുഴുവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടവർ ,വീടുകൾക്ക് കേടുപാട് സംഭവിച്ചവർ, .നെഞ്ചു പിളർക്കുന്ന കാഴ്ച.ഇനി എത്ര നാൾ കഴിഞ്ഞാലാണ് അവർക്കു ജീവിതം തിരിച്ചു പിടിക്കാനാവുക .എന്ത് ചെയ്താലാണ് അവർക്കു ജീവിതത്തെ സാധാരണ നിലയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ കഴിയുക ..എനിക്ക് സങ്കടവും നിരാശയും തോന്നി.ഞങ്ങൾ കുറെ നടന്നപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ കൂട്ടുപാതയിൽ എത്തി.ഒരു ചായക്കടയുണ്ട്. കുറച്ചുപേർ ഒരുമിച്ചു വരുന്നത് കണ്ട് ചായക്കടക്കാരൻ ഇറങ്ങി വന്നു. വന്ന ഉദ്ദേശം പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ ഞങ്ങളോടൊപ്പം വന്നു പ്രളയദിനങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ മുഖം അയാൾ വിവ രിച്ചു.

‘ എൻറെ കൃഷിയിടമെല്ലാം ഒലി ച്ചു പോയി. കുരുമുളക്, ഏലം ഒക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു. വീടിന് വലിയ അപകടമൊ ന്നും പറ്റിയില്ല .എന്നാലും ഇനി എല്ലാം ഒന്നേ എന്ന് തുടങ്ങണം. സാരമില്ല ഇതൊക്കെ ഓരോരോ ജീവിതാനുഭവമല്ലേ ഇനിയും വരൾ ച്ചയും പ്രളയവും വരും, പോവും. അത് പോലെ നമ്മുടെ ജീവിതവും.’

സർക്കാരിൽ നിന്ന് സഹായമൊന്നും കിട്ടിയില്ലേ? ദുരിതാശ്വാസത്തിനായി ധാരാളം ക്രമീകരണങ്ങൾ ചെയ്യുന്നുണ്ടല്ലോ?

‘ഒരു പരിഹാസ പുഞ്ചിരി അയാളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ വിരിയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു

‘.പഞ്ചായത്തിൽ അപേ ക്ഷ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.കിട്ടിയാൽ സന്തോഷം.അത്ര തന്നെ. എൻറെ വേലയും മെനക്കെടുത്തി അതിൻറെ പുറകെ നടക്കാൻ എനിക്ക് മേല . പറമ്പെല്ലാം വൃത്തിയാക്കി കൃഷിപ്പണികൾ തുടങ്ങണം .തല്ക്കാലം കുറച്ചു പച്ചക്കറികൾ നട്ടിട്ടുണ്ട്.വീട്ടുചെലവിന് അത് സഹായമാകും.പറമ്പ് വൃത്തിയാക്കുന്നതനുസരിച്ചു മറ്റു കൃഷിയും തുടങ്ങണം. ‘

ഇനിയും പഴയ നിലയിലേക്ക് വരാൻ നിങ്ങൾക്ക് സാധിക്കുമോ?ഇത്രമാത്രം നഷ്ടം സംഭവിച്ച തു കൊണ്ട്?

‘ദൈ വം തമ്പുകാരൻ സഹായിച്ചാൽ എല്ലാം നടക്കും സാറെ എന്നായിരുന്നു മറുപടി.
‘ഒരിക്കൽ ദ്രുതവാട്ടം വന്ന് എൻറെ കുരുമുളകു മുഴുവൻ കരിഞ്ഞു പോയി.കൊക്കോ വിറ്റു കുറച്ചുനാൾ കഴിഞ്ഞു. അപ്പോൾ ദാ കിടക്കുന്നു കൊക്കോക്കു വിലയിടിവ്.നൂറ്റിപ്പത്ത് രൂപയ്ക്കു വിറ്റിരുന്ന കൊക്കോയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ നാൽപതു രൂപ കിട്ടിയാലായി. അങ്ങനെ കൃഷിക്കാരനെന്നും മഴയും വരൾച്ചയും അനുഭവിച്ചല്ലേ ജീവിക്കുന്നത്… അതൊക്കെ ഒരു യോഗം. അത്ര തന്നെ. ‘

ഈ പ്രാരാബ്ധങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്ന് മാറി താമസിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൂടെ ?

‘എൻറെ കൃഷിയും പറമ്പും വിട്ട് വേറെ പോകാനോ?നടക്കില്ല സാറെ. ഈ കൃഷി എൻറെ ജീവനാ.. ചാവണ വരെ ഇവിടെ ജീവിക്കും. പ്രളയം വന്നാലും ശരി, വരൾച്ച വന്നാലും ശരി. ഇതൊക്കെയല്ലേ ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷം ‘.

സന്തോഷമാണെന്നോ?

‘അതേന്ന് . കൊച്ചു വെളുപ്പാൻ കാലത്തെഴുന്നേറ്റു ഒരു കട്ട നും അടിച്ചു പറമ്പിലെ പണി തുടങ്ങിയാൽ എന്ത് സന്തോഷമാ … വൈകുന്നേരം പണിയെല്ലാം കഴിഞ്ഞു തോട്ടിൽ നിന്ന് കുളിച്ചു കയറി അത്താഴം കുടിച്ചു കിടന്നാൽ ഒറ്റ ഉറക്കമാ നേരം വെളുക്കുന്നതുവരെ… എന്താ സുഖം സാറെ ..’

സന്ദർശനം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ മടക്കയാത്രക്കൊരുങ്ങി.

‘എന്നാ സാറന്മാര് വാ …ഒരു കട്ടനടിച്ചിട്ടു പോകാം .’

ഞങ്ങൾ ചായക്കടയുടെ അടുത്തെത്തി . നല്ല ചൂടുള്ള കട്ടൻ കാപ്പി കുടിച്ചു. വണ്ടി പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ ഒരു കടലാസു പൊതിയുമായി അയാൾ വന്നു.ഇത് രണ്ടു പടല പഴമാ ഇനി അടുത്തൊന്നും ഭക്ഷണം കിട്ടാനുള്ള സാധ്യതയില്ല തല്ക്കാലം ഇത് ഇരിക്കട്ടെ.വണ്ടി ഓടിത്തുടങ്ങി . അയാൾ നോക്കി നിൽക്കെയാണ് ഞങ്ങളുടെ യാത്ര .

അന്ന് ദുരിതാശ്വാസ പ്രവർത്തകനോട് പറഞ്ഞത് ഇതാ പ്രവർത്തിച്ചു കാണിച്ചിരിക്കുന്നു . അധ്വാനത്തിൻറെ ഉല്സവച്ചന്തയിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു .ഇതാണ് യഥാർത്ഥ കർഷകൻ.. പ്രളയത്തിന് തകർക്കാൻ കഴിയാത്ത ഇടുക്കി യുടെ ചങ്കൂറ്റത്തിൻറെ പ്രതീകം .

“രോഗികളുടെ ലോകവും രോഗമില്ലാത്തവരുടെ ലോകവും പൂർണ്ണമായും വ്യത്യസ്തമാണ്. സാധാരണ ജീവിതം നയിക്കുവാൻ ഒരു പരിധിവരെ സാധിക്കും. എന്നാൽ അതും മറ്റൊരു ലോകത്തിൽ ജീവിച്ചു കൊണ്ടാകും. ജീവനു ഭീഷണിയായുള്ളവരുടെ ആ ലോകം മറ്റുള്ളവർക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കുകയില്ല. എത്ര ശ്രമിച്ചാലും അതിനായുള്ള ശ്രമം അപൂർണ്ണമായിരിക്കും. ഇതെല്ലാം രോഗി അറിയേണ്ട പാഠങ്ങളാണ്. അല്ലെങ്കിൽ ആവശ്യമില്ലാതെ പ്രതീക്ഷിച്ച് നിരാശനാകും”.

പ്രശസ്ത മാധ്യമ പ്രവർത്തകനും, എഴുത്തുകാരനും, മനുഷ്യസ്നേഹിയുമായിരുന്ന ശ്രീ ടി.എൻ.ഗോപകുമാർ എഴുതിയ “ഒരു അർബുദ കഥ”. എന്ന തന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പിലെ അവസാനത്തെ വരികളാണിത്. മരണത്തിന് കീഴടങ്ങുന്നതിനു തൊട്ടുമുൻപുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം എഴുതിയ അപൂർണ്ണമായ ഒരു പുസ്തകമാണിത്.

“മനോഹരമായ ഈ ജീവിതം ജീവിച്ചു മതിയായിട്ടില്ല”, “ജീവിക്കാനുള്ള മോഹം അതിശക്തമാണ്”, “ഉടനെ മരിക്കാനൊന്നും എന്നെ കിട്ടില്ല” (പേജ് 19 , 23). തന്റെ ആരോഗ്യത്തെപ്പറ്റി ആശങ്കയിലായിരുന്ന വളരെ അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളെ ഇങ്ങിനെയൊക്കെ പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിച്ച അദ്ദേഹം മരണത്തിനെതിരെ മനസ്സും ശരീരവും കൊണ്ട് ധീരമായി പൊരുതി നിന്നു. ഒടുവിൽ മൂന്ന് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപുള്ള ഒരു ജനുവരിയിൽ അദ്ദേഹം കീഴടങ്ങി. അമ്പത്തിയാറു പേജുകളുള്ള ഈ പുസ്തകം ആ പോരാട്ടത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരണമാണ്. ഒരു പക്ഷെ ഇതുപോലൊരു യുദ്ധം നേരിടേണ്ടി വരുന്ന മറ്റൊരാൾക്ക് ഈ പുസ്തകം പ്രയോജനമാവട്ടെ എന്ന് അദ്ദേഹം കരുതിയിട്ടുണ്ടാവണം.

മരണത്തിനെതിരെയുള്ള യുദ്ധങ്ങളെല്ലാം തന്നെ ഒടുവിൽ തോൽക്കേണ്ടി വരും എന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള യുദ്ധങ്ങളാണ്. കുറച്ചു നാൾ പൊരുതി നിൽക്കാം എന്നേയുള്ളു. ചിലർക്ക് യുദ്ധത്തിന്റെ ആ ഇടവേളകളിൽ സ്നേഹിക്കുന്നവരാൽ വലയം ചെയ്യപ്പെട്ട് നിൽക്കാൻ കഴിയും. അതിനു കഴിയുന്നത് ചിലർക്ക് കിട്ടുന്ന ഒരു ഭാഗ്യമാണ്. ഒടുവിൽ ഉടമ്പടികളില്ലാതെ, ആയുധങ്ങൾ അടിയറവച്ച് കീഴടങ്ങേണ്ടിവരുമ്പോൾ ശാന്തനായി യാത്രപറയാം.

ഇതൊരു ബുക്ക് റിവ്യൂ അല്ല. കേരളം പലകാരണങ്ങളാലും ദേശീയ അന്തർദേശീയ തലത്തിൽ വാർത്താ പ്രാധാന്യം നേടുന്ന ഈ ദിനങ്ങളിൽ വാർത്താ മാധ്യമ രംഗത്ത് നിറഞ്ഞു നിന്ന ടി. എൻ. ജി എന്ന ചുരുക്കപ്പേരിൽ സുഹൃത്തുക്കൾ വിളിക്കുന്ന ശ്രീ ടി. എൻ ഗോപകുമാറിനെ ഓർക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ‘ഒരു അർബുദ കഥ’ എന്ന ഓർമ്മക്കുറിപ്പിലൂടെ. ഒരു മേഖലയിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയുടെ മരണ വാർത്ത അറിയുമ്പോൾ ഉടനെ ഉണ്ടാവുന്ന പ്രതികരണം. ആ മരണം ‘നികത്താനാവാത്ത ഒരു വിടവ് സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു’ എന്നാണ്. നിരന്തരം ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ട് തേഞ്ഞുരഞ്ഞു നിറം പോയതാണ് ആ വാക്കുകൾ എങ്കിലും അതാണ് യാഥാർഥ്യം. ആരും മറ്റൊരാൾക്ക് പകരക്കാരനാവുന്നില്ല. ഓരോ മനുഷ്യനും വ്യത്യസ്തനാണ് അതിനാൽ ഓരോ മരണവും.

പ്രശസ്ത ബ്രിട്ടീഷ് ന്യൂറോളജിസ്റ്റും, എഴുത്തുകാരനുമായ ഒളിവർ സാക്‌സിന്റെ വാക്കുകൾ ഓർക്കുന്നു: ” മറ്റൊന്നു കൊണ്ടും പകരം വെയ്ക്കാനാവാത്ത വിധമാണ് ഓരോ മനുഷ്യനും മരിക്കുന്നത്. ഒരിക്കലും അടയ്ക്കാനാവാത്ത സുഷിരങ്ങൾ ബാക്കി വച്ചാണ് ഓരോരുത്തരും കടന്നു പോകുന്നത്. അതൊരു വിധിയാണ്. ജനിതകവും നാഡീകോശ സംബന്ധിയുമായ ഈ വിധി ഓരോ മനുഷ്യനേയും തന്റെ വഴികൾ കണ്ടെത്തുന്നതിലും തന്റെ ജീവിതം ജീവിക്കുന്നതിലും തന്റെ തന്നെ മരണം വരിക്കുന്നതിലും അനന്യനാക്കുന്നു”.

മരണ കാരണമായേക്കാവുന്ന ഒരു രോഗം തനിക്കുണ്ട് എന്നറിയുമ്പോൾ ആ നിമിഷം തന്നെ ഒരാൾ ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു വഴിത്തിരിവിൽ സ്വയം കണ്ടെത്തുകയാണ്. അനാദിയായ കാലബോധം പൂർണ്ണമായും നിശ്ചലമാവുന്ന നിമിഷം. രണ്ടായിപ്പിരിഞ് നീളുന്ന വഴികളിൽ ഒരു നിമിഷം അയാൾ ആടിയുലഞ്ഞു നിൽക്കും. ക്രമേണ അതൊരു കീഴടങ്ങലായി മാറും. സ്വയം സൃഷ്ടിക്കുന്ന, തനിക്കു മാത്രമുള്ള ഒരു ലോകത്തേക്ക് അയാൾ നടന്നു തുടങ്ങും. ഞാൻ ഇനി മുതൽ മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തനാണെന്നുള്ള ബോധം അയാളെ സുഹൃത്ബന്ധങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു മാറാനും, താൻ സൃഷ്ടിച്ച തന്റേതായ ലോകങ്ങളിലേക്ക് ഒതുങ്ങിക്കൂടാനും പ്രേരിപ്പിക്കും.

അർജന്റീനിയൻ എഴുത്തുകാരനായ ആന്ദ്രെസ് നൗമെൻ (Andres Neuman) എഴുതിയ ‘ടോക്കിങ് ടു ഓർസെൽവസ്’ (Talking To Ourselves) എന്ന നോവലിൽ മനുഷ്യരുടെ രണ്ടു ക്യാമ്പുകളെപ്പറ്റി പറയുന്നുണ്ട് : മരണം ഉറപ്പായവരുടെ ക്യാമ്പും, അല്ലാത്തവരുടെ ക്യാമ്പും.

“From the moment they diagnose you, the world immediately split into two. The camp of the living and the camp of those who are soon going to die, everyone starts treating you like you are no longer a member of their club, you belong to the other club now. Your colleagues stop telling you their problems, they stop asking you to do things even though you are still able to do, they stop telling you about their plans for next year, in short, they erase you from the club’s topics, it’s not just the illness, the others take your future away from you. They don’t consult you about anything, you are no longer a relative, you are just a shared problem. When you are bedridden, you watch visitors come and go like in a play, a lousy play. The living watch the dying.”

മനുഷ്യരുടെ രണ്ടു ക്യാമ്പുകൾ. ഭാവി-ഭൂത-വർത്തമാന കാലങ്ങൾ അപഹരിക്കപ്പെട്ട, മരണം അടുത്തെത്തിയവരുടെ ക്യാമ്പും, മരണത്തെ ഓർക്കാതെ ജീവിക്കുന്നവരുടെ ക്യാമ്പും. ആഘോഷങ്ങളിൽ നിന്നും ഉത്സവങ്ങളിൽ നിന്നും മുഖം തിരിച്ച് ഉള്ളിലേക്ക് തിരിയാൻ താല്പര്യപ്പെടുന്നവരെ കാണാനും, ആശ്വസിപ്പിക്കാനും, വിശേഷങ്ങൾ അറിയാനുമായി സന്ദർശകരായി അടുത്ത ക്യാമ്പിൽ നിന്നും ആളുകൾ മുടങ്ങാതെ എത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കും. ഉപദേശങ്ങളാൽ, നിർദ്ദേശങ്ങളാൽ അവർ അയാൾ വ്യത്യസ്തനാണെന്ന ബോധത്തെ കൂടുതൽ കൂടുതൽ ഓർമ്മപ്പെടുത്തി ദൃഢമാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കും.

എന്നാൽ മരണത്തെ ഭയന്ന ഒരാളല്ലായിരുന്നു ടി.എൻ.ജി. മരണമെന്തെന്ന് അറിയാനുള്ള ആഗ്രഹം ചെറുപ്പത്തിലേ മനസ്സിൽ കൊണ്ടു നടന്നിരുന്ന ഒരാളായിരുന്നു അദ്ദേഹം. താരാ ശങ്കർ ബാനർജിയുടെ ‘ആരോഗ്യ നികേതന’ മായിരുന്നു ഇഷ്ടപ്പെട്ട പുസ്തകം. സംവിധാനം ചെയ്ത ജീവൻമശായി എന്ന ചിത്രവും മരണത്തപ്പറ്റി തന്നെയാണ്.

മരണത്തെപ്പറ്റി അദ്ദേഹം പറയുന്നു:

“പുനർജന്മമെന്നോ ആത്മാവെന്നോ ഉള്ള മിഥ്യകൾക്ക് അതീതമായി മനസ്സ് പണ്ടേ വളർന്നു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മരണ ഭയം എനിക്ക് തീർത്തുമില്ല.
ചെറിയ പ്രായത്തിൽ തന്നെ മരണത്തെക്കുറിച്ച് ഒട്ടേറെ അപക്വ ആലോചനകൾ നടത്തുകയും അച്ഛനോടും മറ്റും മരണത്തെക്കുറിച്ച് ആവർത്തിച്ച് ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. മരണവും രിപുക്കളുമെല്ലാം വിശദീകരിക്കുന്ന ആരോഗ്യനികേതനം പോലുള്ള പുസ്തകങ്ങൾ വളരുമ്പോൾ ഇഷ്ട വായനയായിരുന്നു. മരണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മത ഗ്രന്ഥങ്ങളിലെ ഭാഗങ്ങളും ഏതാണ്ട് ഭംഗിയായി അറിയാം. കടോപനിഷത്തിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചിട്ടുണ്ട്. യൂറോപ്പ്യൻ തത്വ ചിന്തകരുടെ വിശദമായ പഠനങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്.”

ജനനം മുതൽ തുടങ്ങുകയാണ് മരണവും. ഒരു വടിയുടെ ഇരുവശവും പോലെ അടർത്തിമാറ്റാൻ കഴിയാത്ത യാഥാർഥ്യം. ജീവിതാഘോഷങ്ങളുടെ ആർപ്പുവിളികളിൽ, കയ്യടികളിൽ, ശബ്ദ കോലാഹലങ്ങളിൽ, കൂക്കു വിളികളിൽ പതിഞ്ഞ കാലടികളോടെ എപ്പോഴും കൂടെയുണ്ടാവുന്ന ആ ഇരപിടിയൻ സാന്നിധ്യത്തെ നാം മറന്നു പോവുന്നു. ഒടുവിൽ ഒരു നാൾ അത് ഒരു രോഗത്തിന്റെ രൂപത്തിൽ മുന്നിൽ വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ എന്തിന്, ഇപ്പോൾ, ഈ സമയത്ത്, ഈ വഴി വന്നു? എന്നൊക്കെ പരിഭ്രാന്തരായി ഓരോ മനുഷ്യനും ചോദിച്ചു പോവും. ആ പരിഭ്രാന്തി ക്രമേണ കെട്ടടങ്ങുകയും മരണ ചിന്ത അവനിലെ ദാർശനിക ചിന്തകളെ ഊതി ജ്വലിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ആസന്നമായ മരണത്തെ തിരിച്ചറിയുന്ന നിക്കോസ് കസാന്ത് സാക്കീസിന്റെ (Nikos Kazantzakis) ‘റിപ്പോർട്ട് ടു ഗ്രെക്കോ’ (Report to Greco) എന്ന നോവലിൽ പറയുന്നു. “I collect my tools: sight, smell, touch, taste, hearing, intellect. Night has fallen; the day’s work is done. I return like a mole to my home, the ground. Not because I am tired and cannot work. I am not tired. But the sun has set” പണിയായുധങ്ങളുമായി വീടണയുന്നത് തളർന്നു പോയത് കൊണ്ടല്ല, സൂര്യൻ അസ്തമിച്ച് ഇരുട്ട് വീഴുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്.

ഐ.സി.യു വിൽ ശരീരത്തെ യന്ത്രങ്ങളോട് ബന്ധിക്കപ്പെട്ട് കിടക്കുമ്പോഴും, ജീവിതത്തെ താത്ത്വികമായി അവലോകനം ചെയ്യുകയും അതിലൂടെ മരണത്തെ തോൽപ്പിക്കാൻ നിരന്തരം ശ്രമിക്കുകയുമായിരുന്നു ടി.എൻ.ജി.

“ഇനി ട്യൂമർ മറ്റെവിടെയെങ്കിലും പ്രത്യക്ഷപ്പെടാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ടോ?” ഞാൻ ഡോ. ശ്രീധരോട് ചോദിച്ചിരുന്നു. ആ സാദ്ധ്യത സത്യസന്ധനായ അദ്ദേഹം തള്ളിക്കളഞ്ഞില്ല. കാൻസറിന്റെ ഒരു മടങ്ങിവരവ് എനിക്ക് നേരിടാനാവുമോ? ആ ചിന്ത ഒഴിവാക്കാൻ സാദ്ധ്യമല്ലായിരുന്നു. വരുമ്പോൾ നേരിടാം എന്ന് സ്വയം മറുപടി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ മനസ്സിനെ മറ്റു കാര്യങ്ങളിൽ വ്യാപൃതനാക്കി”.

“ജീവിതത്തിൽ ഒരു ദിവസം പോലും മറ്റുള്ളവർക്ക് തുണയായി അല്ലാതെ ആശുപത്രിയിൽ കിടക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല എന്ന് ചെറുതായി അഹങ്കരിച്ചവനായിരുന്നു ഞാൻ. ഇനി എന്തെല്ലാം അനുഭവിക്കാൻ ഇരിക്കുന്നു. ‘നിനക്കു വേണം’ സ്വയം പറഞ് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് യുദ്ധം ആരംഭിച്ചു”

“എന്റെ അച്ഛൻ 93 വയസ്സ് വരെ ആരോഗ്യത്തോടെ ജീവിച്ച വ്യക്തിയാണ്. ഞാൻ എന്റെ ശരീരത്തോട് കാണിച്ച തെറ്റുകൾക്ക് വേണ്ടി കുറെ വർഷങ്ങൾ കുറയ്ക്കാം. എന്നാലും 57 വയസ്സിൽ മരിക്കാനൊന്നും എന്നെ കിട്ടില്ല. ഞാൻ ഉള്ളിൽ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. പുറത്ത് ചില പത്രങ്ങളിൽ ചരമക്കുറിപ്പ് തയ്യാറാക്കാൻ എന്റെ ഭാര്യയുടെ ശരിക്കുള്ള പേരും മറ്റും അന്വേഷിക്കുന്നതായി ഞാൻ പിന്നീട് അറിഞ്ഞപ്പോൾ തമാശ തോന്നി.”

തന്റെ ചരമക്കുറിപ്പ് തയ്യാറാക്കാൻ വന്ന പത്രക്കാരെ തിരിച്ചറിയുന്ന മറ്റൊരു പത്രപ്രവർത്തകൻ. അതിനെ ഒരു തമാശയായി കണ്ട് ഉള്ളാലെ ചിരിക്കാൻ കഴിയുന്ന ദാർശനികൻ. രോഗവും രോഗമില്ലാത്തവരും ജീവിക്കുന്ന വ്യത്യസ്തമായ മനുഷ്യ ക്യാമ്പുകളെ കൂടുതൽ വ്യക്തമാക്കി ത്തരികയാണ് ഈ അനുഭവങ്ങൾ.

ഇതിനെപ്പറ്റി അദ്ദേഹം തന്നെ പറയുന്നു.

” ഒരു മാധ്യമ പ്രവർത്തകൻ എന്ന നിലയിൽ ഞാനും മരണാസന്നരായവരുടെ ചരമക്കുറിപ്പുകൾ തയ്യാറാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇതെല്ലാം തൊഴിലിന്റെ ഭാഗം. പഴയൊരു സംഭവം ഓർത്തു. പ്രധാന മന്ത്രി മൊറാർജി ദേശായി ജയപ്രകാശ് നാരായണൻ ആന്തരിച്ചുവെന്ന് പാർലമെൻറിൽ പറയുകയും പാർലമെന്റ് ദുഃഖം രേഖപ്പെടുത്തി പിരിയുകയും ചെയ്ത സംഭവം. അപ്പോൾ ജയപ്രകാശ് നാരായണൻ മരിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു. കുറേനാൾ കൂടി ജീവിച്ചു. ജയപ്രകാശ് എന്ന വലിയ മനുഷ്യന് അങ്ങിനെ സംഭവിക്കാമെങ്കിൽ ഞാനെന്തിന് വിഷമിക്കണം”.

ഒരു അർബുദ കഥ എന്ന ഈ പുസ്തകത്തിലെ നാൽപ്പത്തി ഏഴാമത്തെ പേജിൽ ടി. എൻ. ജി എഴുത്ത് നിർത്തുകയാണ്. അതിനപ്പുറം നിശബ്ദതയാണ്. ആരോടും പറയാതെ തുറന്നിട്ട വാതിലിലൂടെ അദ്ദേഹം എങ്ങോട്ടോ ഇറങ്ങിപ്പോയതുപോലെ തോന്നും. മഷി ഉണങ്ങിയ പേനയും, പകുതിയോളം എഴുതി നിർത്തിയ കടലാസുകളും ആ എഴുത്തു മേശയിൽ പിന്നീട് ദിവസങ്ങളോളം അനാഥമായി കിടന്നിട്ടുണ്ടാവണം. ദിവസങ്ങൾക്കു ശേഷം ഒരു പക്ഷെ വിജനമായ ആ മുറിയിലേക്ക് അദ്ദേഹം അദൃശ്യനായി തിരിച്ചെത്തിയിട്ടുണ്ടാവുമോ? ആ പേജുകൾ മറിച്ചു നോക്കാനും, മരണമെന്തെന്ന് എഴുതാനും, എഴുതിയ ചില കാര്യങ്ങളെ തിരുത്താനും?

ആമുഖത്തിൽ ശ്രീ എം.ജി. രാധാകൃഷ്ണൻ പറയുന്നു:

“ഇക്കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഒരു ഉച്ച മയക്കത്തിൽ നിന്ന് എന്നെ ഉണർത്തിയത് ഗായത്രിയുടെ ഫോൺ ആയിരുന്നു. ടി. എൻ ഗോപകുമാറിന്റെ മൂത്ത മകൾ. അവൾ ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു: “അങ്കിൾ അതു കിട്ടി. അങ്കിൾ പറഞ്ഞ അച്ഛന്റെ ക്യാൻസർ ലേഖനങ്ങൾ. ഉടൻ വരൂ”

“ഒരു പവിത്ര സ്മാരകം പോലെ ആ കടലാസു കെട്ടുകൾ ഗായത്രി എന്നെ ഏല്പിച്ചു. ഓരോന്നും റബ്ബർ ബാന്റിട്ടു കെട്ടി ഭദ്രമാക്കിയ ആറു കമ്പ്യൂട്ടർ കടലാസ്സു കെട്ടുകൾ. തുറക്കുമ്പോൾ വർഷങ്ങളായി പരിചിതമായ കാക്കക്കാലുപോലെ ഭംഗിയില്ലാത്ത ആ കൈപ്പട. ആ മലയാളം കൈപ്പട കണ്ടിട്ട് കുറെക്കാലമായിരുന്നു. മാതൃഭൂമിക്കാലത്തേക്കാൾ ഭേദപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവല്ലോ ആ കൈപ്പട എന്നായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ ആദ്യം വന്ന വിചാരം”.

ക്യാൻസർ, ലിവറിലെ സിറോസ്സിസ്, രക്തത്തിലെ അമിതമായി ഉണ്ടാവുന്ന ആൽഫാ ഫീറ്റോ പ്രോട്ടീൻ, പോർട്ടൽ വെയിൻ ത്രോംബോസിസ് എന്നീ മരണകാരണമായ രോഗങ്ങൾ നാല് വശങ്ങളിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാൻ കഴിയാത്ത വിധം അദ്ദേഹത്തിൽ പിടിമുറുക്കുകയായിരുന്നു. മരണം ഉറപ്പായ, മറ്റൊരാൾക്കും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത രോഗങ്ങളുടെ ലോകത്തേക്ക് അദ്ദേഹം എത്തിച്ചേരുന്നത് അങ്ങിനെയാണ്. പക്ഷെ പ്രതീക്ഷ നശിച്ച് നിരാശനാവാൻ അദ്ദേഹം തയ്യാറായിരുന്നില്ല. ജീവിച്ച് കൊതി തീർന്നിട്ടില്ലാത്ത ഒരു മനുഷ്യന്റെ മരണത്തിനെതിരെയുള്ള പോരാട്ടം
അവിടെ നിന്നും തുടങ്ങുകയാണ്.

രാജ്യത്തെ പ്രശസ്തമായ പല ആശുപത്രികളിലെ കിടക്കകളിൽ പല തരം യന്ത്രങ്ങളോട് ശരീര ഭാഗങ്ങളെ ഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ട് കണ്ണുകളടച്ച് കിടക്കുമ്പോഴും തന്റെ ചുറ്റും എന്ത് നടക്കുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിക്കുകയും, അതൊക്കെ എഴുതാനായി മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുകയായിരുന്നു. സൈബർ നൈഫ് എന്ന റോബോട്ടിക് റേഡിയേഷൻ, ന്യുക്ലിയർ മരുന്നുകൾ, അതുപോലെ അർബുദ ലോകത്തെ ആധുനിക ചികിത്സാ രീതികളെക്കുറിച്ചും, മരുന്നുകളെപ്പറ്റിയും, ശാസ്ത്രക്രിയകളിൽ കടിച്ചമർത്തിയ വേദനകളെപ്പറ്റിയും ഇതിൽ അദ്ദേഹം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

മകൾ കാവേരി ഗോപകുമാർ അച്ഛനെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുന്നു:

“രോഗത്തിന് മുൻപുള്ള അച്ഛന്റെ ജീവിതം മറ്റു മാധ്യമ പ്രവർത്തകരിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി എന്നും സമയം കണ്ടെത്താറുള്ള നല്ലൊരച്ചൻ. മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലെ ജോലികളിലൊന്നും താൽപര്യമില്ലായിരുന്നു. രണ്ടു മക്കളെ മലയാളം പഠിപ്പിക്കാനും കേരളത്തിലെ നല്ല വിദ്യാലയങ്ങളിൽ ചേർക്കാനുമൊക്കെയാണ് അച്ഛൻ ഡൽഹി ജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ചത്.”

“ഒരാൾക്ക് ഉപകാരം ചെയ്യുമ്പോൾ തിരിച്ചൊന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചല്ല ഞാൻ ചെയ്യുന്നതെന്ന് അച്ഛൻ പറയുമായിരുന്നു. “great minds think of great
thought little minds think of what other people think” എന്ന് അച്ഛൻ പറഞ്ഞു തന്ന വാക്കുകൾ ഞാൻ എപ്പോഴും ഓർക്കും. ഞങ്ങളുടെ മേൽ സ്വന്തം ആശയം
അടിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ അച്ഛൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നില്ല”.

“കണ്ണാടി’ യിലൂടെ മാത്രമല്ല അച്ഛൻ ആളുകളെ സഹായിച്ചിരുന്നത്. ഫോണിൽ വിളിച്ച് സഹായം ചോദിക്കുന്ന ആളുകളെ നിരാശപ്പെടുത്തുന്നത്
ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ അച്ഛന്റെ പ്രശസ്തിയും സ്വാധീനവും ഉപയോഗപ്പെടുത്തി കാര്യങ്ങൾ സാധിച്ച പലരേയും പിന്നെ കണ്ടില്ല”.

2013 ലാണ് തനിക്ക് ചികില്സിച്ച് ഭേദമാക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള അർബുദം ഉണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നത്. ഓഫിസ് കാര്യങ്ങൾ മറന്ന് ചികിത്സയിൽ ശ്രദ്ധ
കേന്ദ്രീകരിക്കാനായിരുന്നു പലരുടെയും ഉപദേശം. പക്ഷെ അങ്ങിനെ ജീവിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ രോഗം എന്ന ചിന്ത തന്നെ കൂടുതൽ ഉപദ്രവിച്ചേനെ എന്ന് അദ്ദേഹം തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു. ക്യാൻസർ, അർബുദം എന്നീ വാക്കുകളെ ഭയന്ന് ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാനാവില്ലെന്നും, ഒരു യുദ്ധം നടത്താൻ സമയമുണ്ടെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഫലത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാതെ ഒരു കർമ്മയോഗിയായി ജീവിതം തുടരാൻ അദ്ദേഹം തീരുമാനിക്കുന്നു.

രോഗം ഒരു മനുഷ്യന്റെ ബോധത്തിന്റെ വ്യാപ്തി വലുതാക്കുന്നുവെന്ന് തോമസ്‌മൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. രോഗങ്ങളുടെ ലോകത്തിരിക്കുമ്പോഴാണ് അതു വരെ ജീവിച്ച രോഗങ്ങളില്ലാത്ത ജീവിതത്തെപ്പറ്റി ഒരാൾ ചിന്തിക്കുന്നത്. രോഗങ്ങളുടെ ലോകത്തിരുന്ന് ടി.എൻ.ജി ജീവിതത്തെ ആഴങ്ങളിൽ മനസ്സിലാക്കുകയായിരുന്നു. ശരീരം സ്വയം പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന നിസ്സഹായ അവസ്ഥയെ അർജ്ജുനൻ തീർത്ത ശരശയ്യയിൽ താൻ നിശ്ചയിച്ച മരണ സന്ദർഭത്തിനായി സ്വയം കിടക്കാൻ തീരുമാനിച്ച ഭീഷ്മരോട് ഉപമിക്കുന്നു.

“വേദനകളോട് എന്റെ ശരീരം നിസ്സംഗതയോടെ പൊരുത്തപ്പെടുകയായിരുന്നു, ഇതിനെക്കാളും എത്രെയോ വേദന സഹിച്ച കർണ്ണനനെപ്പോലുള്ള ഇതിഹാസ പുരുഷന്മാരെയോർത്ത് എന്റെ പ്രശ്നം ലഘൂകരിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. സൂര്യപുത്രനെവിടെ? ഞാൻ വെറും നരനെവിടെ?.”

“ആരും ജീവിതത്തെപ്പറ്റി ഫിലോസഫിക്കലായ ചിന്തകളിൽ ഏർപ്പെടുന്ന ഒരു സ്ഥലമാണ് ഐ.സി.യു. എപ്പോഴും ബഹള ശബ്ദങ്ങൾ കേൾക്കുന്നത് ചിലപ്പോൾ നിന്ന് പൂർണ്ണമായും മുറി ശാന്തമാകും. ഉറക്കം വരാത്തപ്പോൾ ഇഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളുടെ നിർമ്മിതികൾക്ക് ഞാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അപൂർവ്വം ചിലപ്പോൾ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ച കഥാ പാത്രങ്ങൾ സ്വപ്നത്തിൽ കടന്നു വന്നു”.

മരിക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപ് ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കുന്നതു വരെയുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ എഴുതി തീർത്തതാണ് ഒരു അർബുദ കഥ എന്ന ഈ ചെറിയ ഓർമ്മക്കുറിപ്പ്. ഓരോ പുറവും വായിച്ചു പോവുമ്പോൾ അക്ഷരങ്ങൾക്ക് പിന്നിൽ നിന്നും ആ രൂപം തെളിഞ്ഞു വരും. നരച്ച താടിയും, പരുപരുത്ത ശബ്ദവുമായി ടി.എൻ. ജി സംസാരിക്കുകയാണ്: “പ്രേക്ഷകർക്ക് കണ്ണാടിയുടെ മറ്റൊരു എപ്പിസോഡിലേക്ക് സ്വാഗതം”. തന്റെ ശരീരത്തെ അർബ്ബുദം തിന്നു തുടങ്ങി എന്നറിഞ്ഞപ്പോഴും ആ വാർത്തയെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളിൽ നിന്നും, സുഹൃത്തുക്കളിൽ നിന്നും ദിവസങ്ങളോളം മറച്ചു വച്ച് തളരാതെ നിന്ന കർമ്മയോഗി. ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ ക്യാമ്പിൽ നിന്നും മരിച്ചവരുടെ ക്യാമ്പിലേക്ക് ഇനിയൊരിക്കലും മടങ്ങിവരാതെ നടന്നുപോയ ടി.എൻ.ജി.

ഒരു അർബുദ കഥ എന്ന ചെറിയ ഗ്രന്ഥത്തിലെ നാൽപ്പത്തി ഏഴാമത്തെ പേജിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും പ്രിയപ്പെട്ട ടി.എൻ.ജിയെ ആരോ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി. അതു വരെ വായിച്ചു കൂട്ടിയതും, ഇനിയൊരിക്കൽ വായിക്കാനായി മാറ്റി വച്ചതും, അടയാളം വച്ചതും, അടിവരയിട്ടു വച്ചതും, ഇനിയൊരിക്കൽ പറയാനായി, എഴുതാനായി കരുതി വച്ചതും, ചെയ്യാനായി മാറ്റി വച്ച കൃത്യങ്ങളും, കാണാനായി ആഗ്രഹിച്ച മുഖങ്ങളും ഒരിക്കൽക്കൂടി കാണാനായി അദ്ദേഹം തിരിച്ചു വന്നില്ല. മരണത്തെ നമ്മളെല്ലാം ഭയപ്പെടാനും ഇതൊക്കെ തന്നെയല്ലേ കാരണങ്ങൾ .

കഴിഞ്ഞ ജൂലൈ മാസം, റബ്ബർ മരങ്ങൾ തിങ്ങി വളരുന്ന രാമപുരം ഗ്രാമത്തിലെ മേഴ്‌സി നാച്വറൽ ക്യൂർ സെൻററിൽ പ്രകൃതി ചികിത്സക്കായി പോയിരുന്നു. അവിടെ വച്ച് പൊൻകുന്നത്തുള്ള വലിയ റബ്ബർ പ്ലാന്റർമാരായ ഷിബു, ജോപ്പൻ എന്നിവരെ പരിചയപ്പെട്ടു. അവർ റബ്ബർ പ്ലാന്റർമാർ മാത്രമല്ല, ലാറ്റക്സിന്റെ അനുബന്ധ ബിസിനസ്സുകാരുമാണ്. റബറിന്റെ ഭാവി സാധ്യതകളെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചപ്പോൾ, ഇനിയൊരിക്കലും കേരളത്തിൽ റബർ കൃഷി നടത്തരുതെന്നും, വരുംകാലത്ത് അതൊരിക്കലും ലാഭകരമാവില്ലെന്നും നമ്മുടെ കാലാവസ്ഥ വ്യതിയാനങ്ങൾക്ക് അനുയോജ്യമല്ലാത്ത കൃഷിയാണതെന്നും ഞാൻ അവരോടു പറഞ്ഞു. 25 ഏക്കർ സ്ഥലം ഈ വർഷം റീപ്ലാന്റ് ചെയ്യാൻ പദ്ധതിയിട്ടിരുന്ന ജോപ്പൻ അതിനു പകരമായി മറ്റെന്തു കൃഷി ചെയ്യുവാൻ സാധിക്കുമെന്നാരാഞ്ഞു.

പ്രവാസ വിപ്ലവം നടക്കുന്നതിനു മുമ്പ്, ഏതാണ്ട് 40 വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് വരെ, കേരളം ശീലിച്ചു പോന്നത് കൃഷി അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സമ്പദ് ഘടനയായിരുന്നു.. റബറും തെങ്ങും, കുരുമുളകും, ഏലവും തേയിലയും കാപ്പിയും കപ്പയും കമുകും നെല്ലും ആയിരുന്നു പ്രധാന കൃഷി ഇനങ്ങൾ . ഇവയിൽ നെല്ലും കപ്പയും തെങ്ങും ഒഴികെയുള്ളവ പ്രധാനമായും കയറ്റുമതിക്കായി കൃഷിചെയ്യപ്പെടുന്നവയായിരുന്നു ആ പറഞ്ഞ മൂന്നെണ്ണത്തിലാവട്ടെ, ആവശ്യത്തിനുള്ള നെല്ല് ഉത്പ്പാദിപ്പിക്കാൻ നമുക്ക് സാധിച്ചിരുന്നില്ല. അരിക്കായി അന്ന് ആന്ധ്ര പ്രദേശിനേയും തമിഴ്നാടിനേയും ആശ്രയിച്ചിരുന്ന നമ്മൾ ഇന്ന് ഛത്തിസ്ഗഡിനെ കൂടി ആശ്രയിക്കേണ്ട അവസ്ഥയിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു. നമുക്കാവശ്യമായ ഭക്ഷണ പദാർത്ഥങ്ങളിൽ സിംഹ ഭാഗവും അന്യ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നും ഇറക്കുമതി ചെയ്യുകയാണ്. വിഷലിപ്തമായ പച്ചക്കറികൾ ഇവയിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ചുരുക്കത്തിൽ നമ്മുടെ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിൽ അത്യന്താപേക്ഷിതമായ ഭക്ഷണപദാർത്ഥങ്ങൾ, അവയുടെ കൃഷിക്ക് അനുയോജ്യമായ മണ്ണും കാലാവസ്ഥയും ഉള്ളപ്പോഴും ശരിയായി ഉപയോഗപ്പെടുത്താതെയിരിക്കുകയും അനാരോഗ്യകരവും വിഷം കലർന്നതുമായ വിഭവങ്ങൾ മറ്റിടങ്ങളിൽ നിന്നും കൊണ്ട് വന്നു കഴിക്കുകയും ആണ് നമ്മൾ ചെയ്യുന്നത്. പഴകിയതും കേടായതും വിഷലിപ്തവുമായ പച്ചക്കറികൾക്ക് ‘ഉണർവ്’ തോന്നിക്കുവാൻ വീണ്ടും വിഷം ചേർത്ത് വിൽക്കുകയും അത് വാങ്ങി കഴിക്കുകയും ചെയ്ത രോഗികളായി മാറുന്ന ജനസമൂഹമാണ് മലയാളികൾ.
ബ്രിട്ടീഷുകാരും ഇന്ത്യയിൽ വന്ന കച്ചവടക്കാരും അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ചു നമ്മുടെ കൃഷി രീതികൾ മാറ്റി മറിക്കുകയായിരുന്നു. അനുയോജ്യമായ കാലാവസ്ഥയും മണ്ണിന്റെ ഗുണങ്ങളും തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അവർ, അവർക്കു വേണ്ടി പ്രയോജനപ്പെടുത്തി. നമ്മുടെ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിന് ആവശ്യമായ ഭക്ഷണ പദാർത്ഥങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് വാങ്ങി, നമ്മുടെ കൃഷിയിടങ്ങളിൽ നമ്മൾ മറ്റുള്ളവർക്കായി കൃഷി ചെയ്തു. നമ്മുടെ കൃഷി രീതികൾ, ആദ്യമായി നമുക്ക് വേണ്ടിയാകണം. നമുക്ക് വേണ്ടുന്ന നെല്ലും പഴങ്ങളും പച്ചക്കറികളും നമുക്ക് തന്നെ ഉത്പ്പാദിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയണം. ഭക്ഷണകാര്യത്തിൽ സ്വയം പര്യാപ്തത ഉണ്ടാക്കുവാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾക്കാകണം നമ്മുടെ കൃഷി വകുപ്പും സർക്കാറും ഊന്നൽ നൽകേണ്ടത്.
ഇതിനായി നാം ആദ്യം ചെയ്യേണ്ടത്, നമുക്ക് വേണ്ടാത്ത, ലാഭം തരാത്ത, നമ്മുടെ ജൈവികതക്ക് ആഘാതമായ, കൃഷി രീതികളിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങുകയാണ് .
റബ്ബർ പൂർണ്ണമായി നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്തു നിന്നും മാറ്റി നിർത്തപ്പെടണം അത് നമുക്ക് കാര്യമായ ലാഭം തരുന്നില്ല. നമ്മുടെ ജൈവിക പരിസ്ഥിതിക്ക് വലിയ ആഘാതമേൽപ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്. യൂക്കാലിപ്റ്റസ് മരങ്ങൾ പോലെ നമ്മുടെ മണ്ണിലെ വെള്ളത്തെ ആവിയാക്കി പുറംതള്ളുകയും അങ്ങനെ മണ്ണിലെ ജലാംശം നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു റബ്ബർ കൃഷി. ഇതിനായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന സ്ഥലത്തിന്റെ പകുതിയെങ്കിലും പഴവർഗ്ഗങ്ങൾ പച്ചക്കറികൾ തുടങ്ങിയവയുടെ കൃഷിക്കായി മാറ്റി വയ്‌ക്കപ്പെടുകയാണെങ്കിൽ നമ്മുടെ ഭക്ഷണ ക്രമത്തിൽ ആരോഗ്യകരമായ അത്ഭുതങ്ങൾക്ക് അത് വഴി വെയ്ക്കും . തേയിലത്തോട്ടങ്ങളുടെയും കാപ്പിത്തോട്ടങ്ങളുടെയും ചെറിയൊരു പങ്കു കൂടി പഴവർഗ്ഗങ്ങൾ കൃഷി ചെയ്യുവാനായി മാറ്റി വയ്ക്കണം.
നമ്മുടെ ജീവിത ശൈലിയിൽ വരുന്ന മാറ്റങ്ങൾ, നമ്മുടെ പുതു തലമുറയുടെ ഭക്ഷണക്രമത്തിലെ താൽപ്പര്യങ്ങൾ ഇവയെല്ലാം ഉൾക്കൊണ്ടു കൊണ്ടുള്ള പുതിയൊരു കൃഷി സംസ്കാരം പടുത്തുയർത്തണം. നൂതന സാങ്കേതിക വിദ്യ കൃഷിയിടങ്ങളിൽ നടപ്പാക്കണം. സർക്കാർ ആദ്യം ചെയ്യേണ്ടത്, കേരളത്തിലെ മുഴുവൻ ഭൂമിയുടെയും സോയിൽ മാപ്പിംഗ് നടത്തുകയും ഓരോ പ്രദേശത്തെയും കാലാവസ്ഥക്കും മണ്ണിനും അനുസരിച്ച് , അനുയോജ്യമായ വിളകളെ കുറിച്ച് കർഷകർക്ക് അറിവ് നൽകുകയുമാണ് .
സൂപ്പർ ഫുഡ്സ് എന്ന ശ്രേണിയിൽ അറിയപ്പെടുന്ന അവകാഡോ, ബ്ലൂ ബെറി, സ്‌ട്രാബെറി, റാസ്പ്ബെറി, ബ്ലാക്ക് ബെറി,ബ്ലാക്ക് കറൻറ്, റെഡ് കറന്റ് തുടങ്ങിയ ഇനം ബെറികൾ, സിട്രസ് വിഭാഗങ്ങൾ, സ്റ്റോൺ ഫ്രൂട്ട്സ് എന്ന വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്ന പീച്ചസ്, നെക്റ്ററിൻ, പ്ലംസ്, ആപ്പ്രികോട്ട്, തുടങ്ങി
യവയും കാക്ക ഫ്രൂട്ട് എന്ന പേരിലുള്ള പേഴ്‌സിമോണിസ്, പിയേഴ്സ്, ലോകത്തിൽ വളരെയധികം പ്രകാരമുള്ള എം ഡി 3 പൈൻആപ്പിൾ, റംബുട്ടാൻ, മാങ്കോസ്റ്റീൻ,ലിച്ചി, മാതള നാരങ്ങ തുടങ്ങിയവയും അടങ്ങുന്ന അനേകയിനം പഴവർഗ്ഗങ്ങൾ കൃഷി ചെയ്യുവാനുള്ള സാധ്യത ഇന്ന് കേരളത്തിൽ ഉണ്ട് .
പച്ചക്കറി കൃഷിയിലെ കീടങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കുവാനും വർഷത്തിൽ എല്ലാ ദിവസവും കൃഷി നടത്തുവാനും വെള്ളത്തിന്റെ ഉപയോഗം കുറയ്ക്കുവാനും കാലാവസ്ഥ നിയന്ത്രണത്തിനും പോളി ഹൌസ്, ഗ്രീൻ ഹൌസ്, ഗ്ളാസ് ഹൌസ് , ഹൈഡോ ഫോണിക്, അക്വാ ഫോണിക്, എയറോ ഫോണിക് കൃഷി രീതികൾ നടപ്പിലാക്കുവാനും സാധിച്ചാൽ സംസ്ഥാനത്തിന് മൊത്തം അത് ഏറെ പ്രയോജനകരമാകും . ആരോഗ്യരംഗത്തും നമുക്കത് ഗുണം ചെയ്യും

തണ്ണീർത്തട ഭേദഗതി ബിൽ പാരിസ്ഥിക ആഘാതത്തിന്‍റെയും കൃഷിഭൂമിയുടെ വിസ്തൃതി ശോഷിക്കുന്നതിന്‍റെയും പേരിലാണ് വിമർശിക്കപ്പെടുന്നത്. എന്നാൽ ഇതിനപ്പുറം തികച്ചും ജനവിരുദ്ധമായ മറ്റൊരു നിഗൂഢ ലക്‌ഷ്യം കൂടി ഇതിനു പിന്നിൽ ഉണ്ട്. അഥവാ അതാണ് ഭേദഗതിയുടെ പ്രേരക ശക്തി. അത് എല്ലാ കക്ഷികൾക്കും, വരാനിരിക്കുന്ന സർക്കാരുകൾക്കും, പൊതു പദ്ധതി എന്ന പേരിൽ സർക്കാർ സ്ഥലം ഏറ്റെടുത്തു നല്കാൻ സാധ്യതയുള്ള സ്വകാര്യ സംരംഭകർക്കും വളരെ പ്രയോജനം ചെയ്യുന്നതാണ്.അത് കൊണ്ടാവണം ചില എതിർപ്പുകൾ ഉയർത്തി എന്നു നടിച്ചു, സി പി ഐ യും കോൺഗ്രസ്സും ബി ജെ പിയും മൗനം പാലിക്കുന്നത് .

നിലം എന്ന് അടിസ്ഥാന നികുതി രജിസ്റ്ററിൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയ ഭൂമിക്കു സർക്കാർ വളരെ കുറഞ്ഞ നിരക്കിൽ ഏറ്റെടുക്കൽ വില നിശ്ചയിച്ചാൽ മതി ചതുപ്പു നിലം ആണെങ്കിൽ വില നാമമാത്രമാണ്. 2013 ലെ “വികസനത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ഭൂമി ഏറ്റെടുക്കൽ നിയമ”ത്തിൽ വിപണി വില നിശ്ചയിക്കുന്നത് സ്ഥലത്തു, നോട്ടിഫിക്കേഷന് മുൻപുള്ള 3 വർഷത്തെ ആധാരങ്ങളുടെ ശരാശരി വിലയെ ആസ്പദിച്ചാണ് . സർക്കാർ നിശ്ചയിക്കുന്ന “ന്യായ” വില വളരെ നിസ്സാരമായതിനാൽ, കൊടുക്കുന്ന വിലയേക്കാൾ വളരെ താഴ്ന്ന വിലകാണിച്ചാണ്‌ അടുത്ത കാലം വരെ ആധാരം രജിസ്റ്റർ ചെയ്തിരുന്നത്. ( ഇത് ഏറ്റവും അറിയാവുന്നത് revenue വകുപ്പിന് തന്നെയാണ് ).ഇതിൽ നിലത്തിന്‍റെ വില പുരയിടത്തിന്‍റേതിനേക്കാള്‍  താഴ്ന്ന നിരക്കിലുമാണ് . അങ്ങനെയുള്ള “വിപണി വില ” അടിസ്ഥാനമായി നിശ്ചയിച്ചാണ് നഷ്ടപരിഹാര പാക്കേജ് കണക്കാക്കുക ..കീഴാറ്റൂരിൽ ആദ്യത്തെ alignment മാറ്റി വയലിലൂടെ ആക്കിയപ്പോൾ ഈ വസ്തുത സർക്കാരിന് ബോധ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവും .

ഒരു ഉദാഹരണം കൊണ്ട് വ്യക്തമാക്കാം. മലമ്പുഴ റോഡിൽ ഒരു റെയിൽവേ മേൽപ്പാലത്തീന് വേണ്ടി സ്ഥലമെടുപ്പ് പുരോഗമിക്കുകയാണ്. പാലക്കാടു ജംഗ്ഷനിൽ നിന്നും, കോഴിക്കോട് ഭാഗത്തു നിന്നും മലമ്പുഴ അണക്കെട്ടിലേക്കു പോകുന്ന പ്രധാനപാതയിൽ റോഡിനിരുവശവും സ്ഥലത്തിന് 4.5 ലക്ഷം നിലവിൽ വിലയുണ്ട് .ഇവിടെ മേൽ ഫോർമുല അനുസരിച്ചു സർക്കാർ നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്ന അടിസ്ഥാന വില, . നിലത്തിനു 1,03000 രൂപയും പുരയിടത്തിനു 1,49000 രൂപയും ആണ്.ഇതിനു മുകളിൽ പാക്കേജ് ചേർത്ത് പ്രതിഫല തുക കണക്കാക്കി, ഉടമകളിൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തി വരികയാണ് ദശാബ്ദങ്ങൾക്കു മുൻപ് സർക്കാരിൽ നിന്ന് അനുമതി പത്രം വാങ്ങി വീട് പണിതു കെട്ടിട നികുതിയും കാർഷികേതര നിരക്കിൽ വെള്ളം / വൈദ്യുതി ചാർജും അടച്ചു വരുന്ന ഭൂമിക്ക്, ബി ടി ര ജിസ്റ്ററിൽ നിലം എന്ന് അടയാളപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു എന്ന സാങ്കേതികത്വം ഉന്നയിച്ചു, തൊട്ടടുത്തുള്ള ഭൂമിയെക്കാൾ കുറഞ്ഞ വില ലഭിക്കുന്ന അവസ്ഥ ഉണ്ടാവുന്നു. സ്ഥല വിസ്തൃതി വർദ്ധിക്കുന്തോറും  ഈ വ്യത്യാസവും വർധിക്കും.

ഒരു ഉദാഹരണം കൊണ്ട് ഇത് വ്യക്തമാവും

മേൽ നിരക്കിൽ 10 സെന്‍റ്  “പുരയിട”ത്തിനു വില = 15 ലക്ഷം
100 % നഷ്ട പരിഹാരം . = 15 ലക്ഷം
ആകെ പ്രതിഫലമായി ഉടമക്ക് കൊടുക്കുന്ന തുക =30 ലക്ഷം ( നടപ്പുവില @ 4.5 =45 ലക്ഷം  )

10 സെന്‍റ് “നില”ത്തിനു വില = 10,3 ലക്ഷം
100 % നഷ്ട പരിഹാരം = 10,3 ലക്ഷം. ആകെ തുക = 20 .6 ലക്ഷം ( നടപ്പു വില .@ 4.5 =45 ലക്ഷം )

ചതുപ്പു നിലം എന്ന് അടയാള പ്പെടുത്തപ്പെട്ട തണ്ണീർ തടങ്ങൾക്കു ഇതിലും വളരെ താഴ്ന്ന നിരക്കാണ് നിശ്ചയിക്കുക
ഹെക്ടറുകൾ വിസ്തൃതിയുള്ള ഭൂമി ഏറ്റെടുക്കലിൽ സർക്കാരിന്  ഭീമമായ ലാഭമുണ്ടാവും .

മൂന്നാമതൊരാൾ വാങ്ങിക്കുമ്പോൾ നൽകുന്ന നടപ്പു വിലയേക്കാൾ മെച്ചപ്പെട്ട നിരക്കാണ് പൊതു പദ്ധതിക്ക് സ്വന്തം ഭൂമി വിട്ടുകൊട്ടുകൊടുക്കുന്നവർക്കു സർക്കാർ നൽകേണ്ടത്. അതിനു പകരം നിയമത്തിന്‍റെ പഴുതുകൾ ഉപയോഗിച്ച് നഷ്ട പരിഹാരം, ആശ്വാസ ധനം എന്നിവയൊക്കെ ചേർത്താലും നടപ്പു വിലയിൽ കുറഞ്ഞ തുകക്ക് സ്ഥലം ഏറ്റെടുക്കാൻ സർക്കാരിന് കഴിയുന്നു.. തണ്ണീർ തടങ്ങളുടെയും വയലുകളുടെയും കാര്യത്തിൽ ഈ രീതി വൻ ലാഭമാണ് സർക്കാരിന് ഉണ്ടാക്കുക. സർക്കാർ ഭൂമി ഏറ്റെടുത്തു നൽകുന്ന പദ്ധതികളിലും പൊതു സ്വകാര്യ സംരംഭങ്ങളിലും ഈ ലാഭം സ്വകാര്യ നിക്ഷേപകരിലേക്കെത്തുന്നു. ഒരു ജനാധിപത്യ സർക്കാർ, പ്രത്യേകിച്ച് , ഇടതു മേൽവിലാസം അവകാശപ്പെടുന്ന കക്ഷികളുടെ കൂട്ട് സർക്കാർ ഒരിക്കലും ചെയ്തു കൂടാത്തത്. ഇനി വരാനിരിക്കുന്ന സർക്കാരുകളും ഇതിന്‍റെ ഗുണഭോക്താക്കൾ ആയിരിക്കും എന്നത് കൊണ്ട് ഈ ഭേദഗതി തിരുത്തപ്പെടാനുള്ള സാധ്യത വിരളമാണ് ഇനിയുള്ള സ്ഥലമേറ്റെടുക്കൽ ഭൂരിഭാഗവും വയലുകളും തണ്ണീർ തടവും ആവാനുള്ള സാധ്യത ഏറുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതിനെതിരെ വ്യാപകമായ പ്രതിഷേധം ഉയർന്നു വരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

സുരേഷ് ഗോപി, ഫഹദ് ഫാസില്‍, അമലാ പോള്‍ – കോടതിയിലേയ്ക്കും പൊലീസിലേയ്ക്കുമുള്ള ചോദ്യം ചെയ്യല്‍ യാത്രകളില്‍ ഉണ്ടാവേണ്ട ചൂട് കുറച്ചുകൊടുത്ത് ആശ്വാസം പകരുന്നത് ഈ ‘ഫാനു’കളാണ്‌. എത്ര കനത്ത വേനലിലും അതു പകരുന്ന ആശ്വാസം അനിര്‍‌വ്വചനീയമാണ്‌. മറ്റൊരു സൂപ്പര്‍സ്റ്റാറിന്‍റെ ജയിലിലേയ്ക്കും തിരിച്ചുമുള്ള യാത്രകളും നാം കണ്ടു. പക്ഷേ, ഈ പോണ്ടിച്ചേരി കാര്‍ പ്രശ്നത്തില്‍ ഞാന്‍ നൂറു ശതമാനവും ആദ്യം പറഞ്ഞ മൂന്നു പേര്‍ക്ക് കട്ട സപ്പോര്‍ട്ടാണ്‌. മാധ്യമങ്ങള്‍ ഇതാഘോഷിക്കുന്നത്, കേരളത്തിന്‍റെ സാമ്പത്തികരംഗത്തിനു ദ്വാരമുണ്ടാക്കി നികുതി മുഴുവന്‍ ചോര്‍ത്തിയെടുത്ത് നാടുവിട്ട് പിടികിട്ടാപ്പുള്ളികളായി പോണ്ടിച്ചേരിയിലെ ഇല്ലാത്ത വിലാസത്തില്‍ പതുങ്ങിയിരുന്ന മൂന്നു കൊടും‌കൊള്ളക്കാരെ പൊക്കിയെടുത്ത സന്തോഷം പങ്കിടുന്ന രീതിയിലായിപ്പോയി.

ഈ മൂന്നേ മൂന്നു താരങ്ങളാണല്ലോ നമ്മുടെ സര്‍ക്കാരിനെ കടക്കെണിയിലാഴ്ത്തിയത് എന്നോര്‍ക്കുമ്പോള്‍, അവരെ ഇടക്കിടെ ടീവിയില്‍ ഈ കെയ്‌സുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി കാണിക്കുമ്പോള്‍ എന്തൊരു നിര്‍‌വൃതിയാണു നാമൊക്കെ അനുഭവിക്കുന്നത്!

ജാതിമതമെന്യേ ഒത്തിരി രാഷ്ട്രീയനേതാക്കള്‍ക്കും കച്ചവടക്കാര്‍ക്കും പോണ്ടിച്ചേരിയില്‍ ഇല്ലാത്ത വിലാസങ്ങളുണ്ട്. അതറിയാമോ? അവരുടെ കാറുകളില്‍ ചിലതൊക്കെ പോണ്ടിച്ചേരിപ്പുതപ്പു മാറ്റി കേരളത്തിലെ റോഡുകളിലേയ്ക്ക് ഉണര്‍ന്ന് ഓടാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ചിലതൊക്കെ ഇപ്പോഴും പുതപ്പിനടിയിലാണ്‌. അവര്‍ക്ക് ഉണരണമെങ്കില്‍ കുറച്ചുകൂടി ഉറങ്ങേണ്ടതുണ്ട്.

ഇനിയാണു ഇതിന്‍റെ പിന്നിലെ കിംഗ്‌പിന്നുകളുടെ കഥ.

നിങ്ങളൊരു കാര്‍ വാങ്ങാന്‍ പോകുന്നെന്നു കരുതുക. ഡീലറുടെയടുത്തു പോയി അന്വേഷിക്കുമ്പോള്‍ കാറിന്‍റെ ഗുണഗണങ്ങള്‍ വിവരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ അവരിലൊരാള്‍ പറയുന്നതു കേള്‍ക്കൂ:

”സാര്‍. ഇതു വാങ്ങുമ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ സൗജന്യമായി നിങ്ങള്‍ക്ക് മറ്റൊരു സേവനം കൂടി ചെയ്യുന്നുണ്ട്.”

സൗജന്യം – സേവനം എന്നൊക്കെ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ അയാള്‍ പറഞ്ഞുതീരുന്നതിനു മുമ്പ് തള്ളിയ കണ്ണുകളും പൊളിച്ച വായുമായി നാം അങ്ങോട്ടു കയറിയിടപെടും.
”അതെന്താ?”

”സാറിപ്പം ഇതു വാങ്ങി ഇവിടെ കേരളത്തില്‍ രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്താല്‍ ഈ കാറിനുവേണ്ട ടാക്സ് പതിനേഴു ലക്ഷം രൂപ ഒറ്റയടിക്കു കൊടുക്കണം.”

”ഓ… നിങ്ങളത് ഈ ഇന്‍ഷ്വറന്‍സുകാരൊക്കെ നമ്മുടെ ആദ്യത്തെ ഒന്നു രണ്ടു പ്രീമിയം കൊടുക്കുന്നതുപോലെ കുറവു ചെയ്ത് നമുക്കായി അടയ്ക്കും അല്ലേ? നല്ല കാര്യം. പതിനേഴു ലക്ഷം ഈ കാറിനു കുറച്ചുകിട്ടുകാന്നൊക്കെ പ്പറഞ്ഞാ…..”
നമ്മളു വീണ്ടും ഇടയ്ക്കു കയറും.

”അതല്ല സാര്‍. അങ്ങനെയല്ലാ…..ഞങ്ങളത് പോണ്ടിച്ചേരിയില്‍ രയിസറാക്കും!”

”ഓ അതിപ്പം … പോണ്ടിച്ചേരീലൊക്കെ പോയി അതു കൊടുക്കണോ. കൊടുക്കുന്നത് ഇവിടെത്തന്നെ കൊടുക്കുന്നതല്ലേ രാജ്യസ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാനുത്തമം?” – നമ്മള്‍.

”അല്ല .. പോണ്ടിച്ചേരീലത് ഒരു വര്‍ഷത്തെ മതി. വെറും രണ്ടു ലക്ഷം ഉലുവ. ബാക്കിയൊക്കെ വര്‍ഷാവര്‍ഷം മതി” – ഡീലര്‍ക്കുട്ടി പറയുന്നു.

അപ്പോള്‍ നാം കണക്കു കൂട്ടും. നമ്മള്‍ പത്തുവര്‍ഷം കൂടി ഒക്കെ ജീവിക്കുമായിരിക്കും. ദീര്‍ഘായുസ്സുണ്ടെങ്കില്‍ (അപൂര്വ്വം. അതിനിടയില്‍ നമ്മുടെ വണ്ടിയെ ഏതെങ്കിലും ട്രക്കോ ട്രിപ്പറോ കീഴ്‌പ്പെടുത്തും) തന്നെ പത്തുവര്‍ഷമാകുമ്പോഴേയ്ക്കും നമ്മളിതു വില്‍ക്കും. എല്ലാം കൊണ്ടൂം അതാണു ലാഭം.

അപ്പോള്‍ ഞാനും നിങ്ങളും വീണ്ടും ചോദിക്കും : ”അതിനു പോണ്ടിച്ചേരീലൊക്കെ പോകാന്‍ ആര്‍ക്കാ സമയം?”

ഡീലര്‍ക്കുട്ടിയുടെ മറുപടി റെഡിയാണ്‌.

”സാര്‍ ഒന്നും അറിയേണ്ട. വിലാസമുണ്ടാക്കി രയിസ്സറാക്കി ഞങ്ങളാ കൈയ്യീത്തരും. ഒരു ചെറ്യേ സര്‍‌വ്വീസ് ഫീ ഞങ്ങളെടുക്കൂന്നു മാത്രം.” (ഇത് ഞങ്ങളെത്ര കണ്ടതാ)

”ഉവ്വോ…. നിങ്ങളൊക്കെ വിചാരിക്കണേന്‍റേം അപ്പറത്താ കേട്ടോ.. എന്താ ഒരു സര്‍‌‌വ്വീസ്!” നമ്മളും വാക്കുകളുടെ തടയണ തുറന്നു വിടും.

”Sir, we are all Indians. All Indians are my brothers and sisters!”

”എന്തേ, വെല്ലോം പറഞ്ഞോ?” – ഞാനും നിങ്ങളും.

”അല്ലാ…. മ്മളൊക്കെ മലയാളികളല്ലേന്ന് പറയുവാരുന്നു!”

അങ്ങനെയായിരുന്നു കാര്‍വാങ്ങലിന്‍റെ ചേരുംപടി ചേര്‍ക്കലില്‍ നാം പോണ്ടിച്ചേരിയെന്നു കേള്‍ക്കുന്നതും, ഇടതു വശത്തു നില്‍ക്കുന്ന കാറിനെ പോണ്ടിച്ചേരിയിലേയ്ക്ക് വഴി വെട്ടി ഓടിക്കുന്നതും.

എന്നിട്ടിപ്പോള്‍ ഈ കാര്‍ വില്പനക്കാരന്‍ ഒരു കെയ്‌സിലും കക്ഷിയല്ല. അവനീ നാട്ടുകാരനുമല്ല. ഇതു വായിക്കുമ്പോള്‍ സാധാരണയായി ചില സംശയങ്ങളുയരാം. അതില്‍ ചിലത് ഇങ്ങനെയൊക്കെയാവും.

ആദ്യം പറഞ്ഞ മൂന്നു താരങ്ങളുടെ കാറുകള്‍ക്കു മാത്രമേ പോണ്ടിച്ചേരിയില്‍ ജാതകം എഴുതിയിട്ടുള്ളോ?

മറ്റു സ്റ്റേറ്റുകളുടെ രജിസ്റ്റ്രേഷനിലുള്ള കാറുകള്‍ കേരളത്തില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടത് സ്വപ്നത്തില്‍ മാത്രമായിരിക്കുമോ?

നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കള്‍ക്കും മക്കള്‍ക്കുമൊന്നും പോണ്ടിച്ചേരി ഗ്രഹനില ഇല്ലേ?

പോണ്ടിച്ചേരി ഇപ്പോഴും ഫ്രാന്‍സിലാണോ?

കൈക്കൂലി വാങ്ങുന്നതിനപ്പുറം ഇത് കുറ്റകരമാകുന്നത് എങ്ങനെയാണ്‌?

ഇതിനെ നികുതിവെട്ടിപ്പെന്നും അഴിമതിയെന്നുമൊക്കെ വിളിക്കാമോ?

ഒരു ‘ഇന്‍ഡ്യന്‍ പ്രണയകഥ’യുടെ കാലത്താണോ ഈ ഗൂഢാലോചന ഉടലെടുത്തിട്ടുണ്ടാവുക?

ഇതല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് മറ്റു പല സംശയങ്ങളും തോന്നാം. എല്ലാ കഥകളിലും ഇതേപോലെ ഒത്തിരി ചോദ്യങ്ങളുണ്ടാവും. ആ കഥകള്‍ എത്രയാവര്‍ത്തി വായിച്ചാലും അതില്‍ ഉത്തരങ്ങള്‍ കണ്ടെത്താനാവില്ല.