നാല്പത്തിമൂന്ന്
പരമശാന്തമായ ഒരു ഞായറാഴ്ച ഉച്ചയോടടുപ്പിച്ച് രാജൻ മണ്ണടിയിലെത്തി. യൂണിയൻ എന്നു പേരുള്ള പ്രൈവറ്റ് ബസിലാണ് നാട്ടിലെത്തിയത്. താടി നന്നായി വളർന്നിരുന്നതു കൊണ്ട് ബസിലുണ്ടായിരുന്ന പരിചയക്കാർ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല. ആറുമാസത്തെ ഇടവേളയിൽ നാട്ടിൽ ഉണ്ടായ മാറ്റങ്ങൾ കാണാനായി രാജൻ ചുറ്റും നോക്കി. തരിമ്പും മാറാത്ത നാട്. പൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന പോസ്റ്റോഫീസ്, തെക്കടത്തുകാരുടെ പലചരക്കു കട, ഒരു പാളി മാത്രം തുറന്നിരിക്കുന്ന ലക്ഷ്മണന്റെ തയ്യൽക്കട. അതേ നിശ്ചലത. അതേ മ്ലാനത.
മനസ്സിൽ അരുചി അനുഭവപ്പെട്ടു. എന്തിനാണ് തിരികെ എത്തിയത്? ബസ്സിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ ‘തിരികെ പോവുക’ എന്ന് ആരോ മനസ്സിലിരുന്ന് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തീർത്തും അന്യനായി,അപരിചിതനായി പാലക്കാടോ അല്ലെങ്കിൽ ചുപ്പന്റെ ഹസനൂരോ പുതിയൊരു ജീവിതം തുടങ്ങണം. സൂക്ഷ്മമായ അധികാരഭാവവും, കുലീനമായ ഹൃദയവിശാലതയും പ്രകടിപ്പിക്കാൻ മത്സരിക്കുന്നവരാണ് ഇവിടെ അധികവും. അതിനൊക്കെ വിധേയപ്പെട്ട് നിൽക്കുക ഇനി പ്രയാസമാണ്. ഗിരിയോടും ഹേമയോടും സ്റ്റെല്ലയോടും തുല്യതയുടെ നിലയിൽ മാത്രമേ ഇനി പെരുമാറാൻ കഴിയൂ. അത് അവർക്ക് മനസ്സിലാകുമെങ്കിലും മറ്റുള്ളവർക്ക് കഴിയണമെന്നില്ല. വീട്ടിൽ എത്തണം, കുറച്ചുദിവസം വീട്ടിലുള്ളവരുമായി കൂടണം. ഒപ്പം വരുമെങ്കിൽ അവരെയും കൂട്ടി പാലക്കാട്ടോ ഹസനൂരോ പോകണം. ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആലോചിച്ചാണ് പാലക്കാട്ടുനിന്ന് തിരിച്ചത്. പക്ഷേ അതിനൊന്നും ഇപ്പോൾ ആവേശം തോന്നുന്നില്ല. ശരിക്കും താൻ ആരാണ്? എവിടെയാണ് ജീവിക്കേണ്ടത്? എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്? ആലോചിച്ചിട്ട് ഒരു പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.
ഒരു ചായ കുടിക്കണം. മൂന്ന് ചായക്കടകൾ ഉള്ളതിൽ സവാദിന്റെ കടയിലെ ചായയുടെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന കടുപ്പം ഓർമ്മയിലെത്തി. രാജൻ അങ്ങോട്ട് കയറിയതും അവിടെ ചായ കുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന മൂന്നുപേരും – മുരളി , ലബ്ബ, മധു മേശരി- ആശ്ചര്യം കൊണ്ട് ചാടി എഴുന്നേറ്റു.
‘എന്റെ ഭഗവതീ! വിശ്വസിക്കാൻ വയ്യ. പിള്ളേ നീ ചത്തുപോയെന്നാ എല്ലാരും കരുതിയത്,’ മധു മേശരി പറഞ്ഞു.
ഗ്രാമം അങ്ങനെയാണ് ക്രൂരമായ തമാശകളുടെ ഇരിപ്പിടവും വിളയിടവും.
‘ചായ എടുക്കട്ടെ?’ സവാദ് അർദ്ധമന്ദഹാസത്തോടെ ചോദിച്ചു.
‘കടുപ്പത്തിൽ,’ രാജൻ പറഞ്ഞു.
‘കടുപ്പത്തിൽ കൊട് മൊതലാളി. കാട്ടിൽ ഇവൻ കുറെ കടുപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നാ ശ്രുതി. ശരിയല്ലേടേ?’
മുരളിയുടെ വിഷനാവ് കുപ്രസിദ്ധമാണ്. മദ്യപിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ അതിന് മൂർച്ചകൂടും. ചോദ്യം മനസ്സിലാവാതെ രാജൻ അയാളെ നോക്കി.
‘രണ്ടാണും രണ്ടു പെണ്ണും തനിയെ കാട്ടിൽ രണ്ടുമൂന്നു മാസം. എവന്മാരുടെ യോഗമാ യോഗം. ശരിക്കു മൊതലാക്കി ഇല്ലേടാ?’
രാജന് കണ്ണിൽ ചോര ഇരച്ചു കയറുന്ന പോലെ തോന്നി. നിമിഷങ്ങൾക്കകം മുരളിയുടെ ലോലശരീരം ഇരുന്നിരുന്ന ബഞ്ച് തകർന്നു നിലംപറ്റി.പോരാത്തതിന് ഒരു ഡെസ്ക്കു കൂടി രാജൻ അയാളുടെ ദേഹത്തേക്ക് വലിച്ചിട്ടു.
‘നിർത്തെടാ’ എന്ന് സവാദ് അലറിയപ്പോഴാണ് രാജന് പരിസരബോധം വന്നത്. അവൻ പശ്ചാത്താപത്തോടെ ഒടിഞ്ഞു കിടന്ന ബഞ്ചും ഡെസ്ക്കും നോക്കി. പോക്കറ്റിലിരുന്ന നൂറു രൂപ സവാദിന്റെ മേശമേൽ വെച്ച് തലകുനിച്ച് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. മുരളിയുടെ തെറിവാക്കുകളും സവാദിന്റെ ശാപവാക്കുകളും പിന്നാലെ വന്നു.
നടന്നുപോകുമ്പോൾ പെട്ടെന്നു വന്ന ദേഷ്യത്തെ രാജൻ അപഗ്രഥിച്ചു. മുരളിയിൽ നിന്നു കേട്ട ദുരാരോപണമല്ല യഥാർത്ഥത്തിൽ ചൊടിപ്പിച്ചത്. അവൻ പറഞ്ഞതു സത്യമാണെന്ന് ലോകം മുഴുവൻ വിശ്വസിച്ചാലും തനിക്കൊന്നുമില്ല. പിന്നെ? ആലോചിച്ചപ്പോൾ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായി. ദേഷ്യം തോന്നിയത് ജീവിതത്തോടു തന്നെയാണ്. എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത് എന്ന് തീരുമാനം എടുക്കാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ സമ്മർദ്ദം. നിലനിൽപ്പിന്റെ വേരുകൾ കാണാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ നിരാശ. അതിനിടയിലാണ് തല്ലുകൊള്ളാൻ എന്തുകൊണ്ടും യോഗ്യനായ ഒരുവൻ പരിഹസിച്ചത്. എല്ലാം അവന്റെ മേലങ്ങു തീർത്തു.
രാജൻ യാത്രയായി പത്തു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഗിരി ഒരു സൈക്കിളിൽ അവിടെ എത്തി. സവാദിൽ നിന്ന് നടന്ന സംഭവങ്ങൾ അറിഞ്ഞയുടനെ രാജൻ പോയവഴിയേ അവൻ സൈക്കിൾ ചവിട്ടി. രാജൻ ഒരു കരിങ്കല്ലിൽ കുത്തിയിരിക്കുന്നത് ദൂരെനിന്നേ കണ്ടു. സൈക്കിളിൽ നിന്നു ചാടി ഇറങ്ങി ഗിരി രാജനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. രാജൻ വിസ്മയത്തോടെ ഗിരിയെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. നാട്ടിൽ അതുവരെ നടന്ന വിവരങ്ങൾ ഗിരിയും പാലക്കാട് ഹോട്ടലിലെ ജോലിയുടെ കാര്യം രാജനും പറഞ്ഞു.
‘നിന്റെ കുടുംബം അടൂരേക്ക് മാറി. സ്ഥലം എനിക്കറിയാം. കേറ് നമുക്ക് ആദ്യം അങ്ങോട്ട് പോകാം.’
‘ഒരുപാട് ദൂരം ഇല്ലേ. ബസ്സിൽ പോകാം. കുറച്ചു പൈസ തരാമോ? ഉള്ളത് മുഴുവൻ സവാദിന് കൊടുത്തു.’
‘ബസ് ഇനി ഉച്ച കഴിഞ്ഞല്ലേ ഉള്ളൂ. നമുക്ക് ഇതിൽ പോകാം. നീ കയറ്.’ ഗിരി സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്ന് എടുത്തു.
സൈക്കിളിൽ ഗിരിയുടെ പിന്നിലിരിക്കെ രാജൻ ആലോചിച്ചത് മുഖ്യമായും ഗിരിയെ കുറിച്ചായിരുന്നു. നാട്ടിലും കോളേജിലും പരിചയമുള്ള ഗിരിയെയല്ല കാട്ടിൽ കണ്ടത്. കാട്ടിൽ വെച്ച് തുടക്കത്തിലെങ്കിലും അവൻ ദുർബ്ബലനും ഭീരുവും അസൂയാലുവുമായിരുന്നു. കാടിൻറെ രഹസ്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നതിലും വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്നതിലും അവൻ പെൺകുട്ടികളേക്കാൾ പിന്നിലായിരുന്നു. പക്ഷേ ക്രമേണ കാടുമായി അവൻ പൊരുത്തപ്പെട്ടു. അക്കാര്യത്തിൽ പെണ്ണുങ്ങൾ അവനു പിന്നിലായിരുന്നു. ഏതോ ഒരു ഘട്ടത്തിൽ ഗിരി കാടിനെ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ തുടങ്ങി. അതേ കാലം തൊട്ടാകണം അവൻറെ പെരുമാറ്റത്തിലും വർത്തമാനത്തിലും അതുവരെയില്ലാതിരുന്ന മധുരിമ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അസൂയയും ചപലതയും തീരെ പ്രദർശിപ്പിക്കാത്ത ഗിരിയെയാണ് ആദിവാസികൾക്കൊപ്പമുള്ള കാലത്ത് കണ്ടത്. അവൻറെ വിശദീകരിക്കാൻ പ്രയാസമുള്ള പരിവർത്തനം നാട്ടിലെത്തിയിട്ടും തുടരുന്ന പോലെയാണ് തോന്നുന്നത്. ഇപ്പോൾ കാണിക്കുന്ന കരുതൽ വളരെ സ്വാഭാവികതയുള്ളതും സാന്ത്വനമേകുന്നതുമാണ്. അപ്പോൾ ഏതാണ് യഥാർത്ഥ ഗിരി? മിഥ്യാഭിമാനിയും തന്നിലേക്കുതന്നെ ഒതുങ്ങിയവനുമായിരുന്ന പഴയ ഗിരിയോ, അതോ പ്രകടമായ വിശ്രാന്തിയനുഭവിക്കുന്നവനും ഏറെക്കുറെ നിസ്വാർത്ഥനുമായ പുതിയ ഗിരിയോ? ഇങ്ങനെ മാറിമറിയുന്നതാണ് മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവമെങ്കിൽ ഏതു മനുഷ്യനെയാണ് നന്മയുടെയോ തിന്മയുടെയോ കളത്തിലേക്ക് തള്ളിയിടാൻ കഴിയുക?
രാജന്റെ ആൾക്കാർ വാടകയ്ക്ക് താമസിക്കുന്ന വീട് കണ്ടുപിടിക്കാൻ പാടുപെട്ടു. ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ അവർ ഗിരി കരുതിയ സ്ഥലത്തു നിന്ന് മാറിപ്പോയി.
‘അലഞ്ഞു തിരിയുന്നതാ അവരുടെ രീതി. ഞാൻ സമ്മതിക്കാത്തതു കൊണ്ടാ അന്നുവരെ മാറാഞ്ഞത്.’
വീട്ടുകാരെ കുറിച്ച് ഒരു മുറുക്കാൻ കടക്കാരനിൽ നിന്ന് വിവരം കിട്ടി. അധികം അകലെയല്ലാതെ വടക്കടത്തുകാവ് എന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരു ഐറ്റിഐ ഉണ്ട്. അതിനു പിന്നിലുള്ള വീടുകളിലൊന്നിൽ അവരുണ്ട്.
സൈക്കിൾ ചവിട്ടിച്ചെന്ന ഗിരിയുടെ പിന്നിൽ രാജനെ കണ്ടതും തിണ്ണയിലിരുന്ന മൂന്നു സ്ത്രീകളും അലമുറയിട്ടു കൊണ്ട് ഓടിവന്നു. രാജനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അവർ കരച്ചിൽ തുടർന്നു. ‘മതി’ എന്ന് രാജൻ പറഞ്ഞതും സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തതുപോലെ സ്ത്രീകളുടെ കരച്ചിൽ നിന്നു. സംഭവിക്കുന്ന സംഗതികൾക്കൊന്നും പ്രാധാന്യം കൊടുക്കാതെ രാജന്റെ വളർത്തച്ഛനായ പൊടിയൻ വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കി ബീഡി പുകച്ചിരുന്നു. ഗിരി അവരെ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു. സാധാരണ ജനങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് ദുരന്തങ്ങളെ വേഗം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ആളുകളാണ് അവർ എന്ന് അവനു തോന്നി. ആശുപത്രിയിൽ തങ്ങളെ ഏറ്റുവാങ്ങാൻ വന്ന വീട്ടുകാരുമായി അവൻ രാജന്റെ ആളുകളെ തട്ടിച്ചുനോക്കി. രാജന്റെ ആളുകൾക്ക് അവനോട് നിഷ്ക്കളങ്കമായ സ്നേഹമുണ്ട്. അതു വ്യക്തമാണ്. പക്ഷേ രാജന്റെ അഭാവത്തിലും സന്തോഷമായി കഴിയാൻ അവർക്ക് പ്രയാസമുണ്ടാവില്ല. ഒപ്പമുള്ള ആര് അപ്രത്യക്ഷമായാലും അവർ ജീവിതം തുടരും. പോയവർ തിരികെ വന്നാൽ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത പോലെ സ്വീകരിച്ച് പിന്നെയും ജീവിതം തുടരും. ഭൂമിയിലെ ശാശ്വത ജീവികളാണെന്ന ഭാവമേ അവർക്കില്ല.
നാല്പത്തിനാല്
രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞ് രാജൻ ഗിരിയെ തേടി വന്നു.
‘നമ്മൾ കാട്ടിലായിരുന്ന സമയത്ത് അനിയത്തീടെ കല്യാണം നടന്നിരുന്നു. കെട്ടിയോൻറെ പേര് ചന്ദ്രൻ. മിടുക്കനാ. അവൻ വാടകക്ക് എടുത്ത വീട്ടിലാ എല്ലാവരും താമസം. ആകെ ഒരു ദോഷമേ ചന്ദ്രനുള്ളൂ. കിട്ടുന്നതു മുഴുവൻ കള്ളുകുടിച്ചു കളയും. അവനും അവളും അതു പറഞ്ഞ് എന്നും വഴക്കാ. എല്ലാം കൂടെ വീട്ടീന്ന് എറങ്ങ് എന്നു പറഞ്ഞ് അവൻ ചീത്ത വിളിക്കും. എന്റെ അമ്മയും അച്ഛനും അനിയത്തീം കൂടി അവനെ കുനിച്ചു നിർത്തി ഇടിക്കും. രാവിലെയായാ ഒന്നും നടക്കാത്ത പോലെ അവനും എന്റെ അച്ഛനും പണിക്കുപോകും.’
‘നിന്റെ പരിപാടി എന്താ?’
ഗിരി അന്വേഷിച്ചു.
‘എല്ലാവരെയും കൂട്ടി പാലക്കാടിനോ ഹസനൂരിനോ പോകാൻ ആലോചന ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞതു കൊണ്ട് അത് നടക്കില്ല. അവളെ തനിച്ചാക്കി പോയാൽ ശരിയാവില്ല എന്നാ അമ്മ പറയുന്നെ.’
‘പിന്നെ?”എനിക്ക് പോണം. അവിടേം ഇവിടേമായി നിക്കാം എന്ന് വിചാരിക്കുന്നു.’
‘ഞങ്ങളുടെ കല്യാണത്തിന് കാണില്ലേ?’
രാജൻ ഒന്നാലോചിച്ചു. പിന്നെ പതുക്കെ പറഞ്ഞു: ‘അന്നേരത്തെ സാഹചര്യം പോലെ.’
‘മതി.’ ഗിരി പറഞ്ഞു.
‘അവർ എന്താ പരിപാടി?’ രാജൻ ചോദിച്ചു.
‘ആര്?’
‘സ്റ്റെല്ല.’
‘പരീക്ഷയ്ക്ക് പഠിക്കുന്നു. പോയി കാണുന്നില്ലേ?’
‘കാണാം.’ രാജൻ പറഞ്ഞു.
‘അവൾക്ക് ഒരു കല്യാണാലോചന നടക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് കേൾക്കുന്നു. അല്പം പ്രായക്കൂടുതൽ ഉള്ള ഒരു ഡോക്ടർ ആണ്. അയാൾ കല്യാണം ഒഴിഞ്ഞതാണ്.’
രാജൻ സ്തംഭിച്ച പോലെ നിന്നു.
‘രജിസ്റ്റർ കല്യാണം ആയിരിക്കും എന്ന് കേൾക്കുന്നു.’
രാജൻ ഒന്നു മൂളി.
‘രാജാ..’ ഗിരി വിളിച്ചു.
രാജൻ അവനെ നോക്കി.
‘നീ അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകണ്ട. എന്റെ ഒരു തോന്നലാണ്. സ്റ്റെല്ലയ്ക്ക് നിന്നെ കാണണമെന്നുണ്ടാകും. പക്ഷേ മറ്റുള്ളവർക്ക്….കല്യാണം ഒക്കെ ആയിരിക്കുകയല്ലേ. അതാ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.’
രാജൻ വീണ്ടും മൂളി. പിന്നെ ചോദിച്ചു:’അവര് കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചോ?’
‘എതിർത്തില്ല. നേരിട്ട് കണ്ടപ്പോഴും കല്യാണത്തെക്കുറിച്ച് അധികമൊന്നും പറയാൻ താൽപര്യം കാട്ടിയില്ല. സന്തോഷവും ഇല്ല വിഷമവുമില്ല എന്ന മട്ട്.’
‘ഞാൻ വിളിച്ചാൽ വരുമോ എന്നറിയില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ വന്നാൽ എങ്ങോട്ടു കൊണ്ടു പോകാൻ?’
‘നിനക്ക് അവളോട് അത്രക്ക് ഇഷ്ടമാണോ?’
‘അല്ല. എങ്കിലും അവര് വേറേ പോകുന്നതിൽ വെഷമം …,’ രാജൻ പകുതിയിൽ നിർത്തി.
‘നമ്മുടെ കാട്ടിലെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഓർക്കാറുണ്ടോ?’ ഗിരി ചോദിച്ചു.
‘എപ്പോഴും. ഓർക്കാതിരിക്കാൻ നോക്കിയാലും പറ്റുന്നില്ല.’
‘എനിക്കും മനസ്സു നിറയെ ആ ഓർമ്മകളാണ്. കോളേജിലെ നമ്മുടെ കൂട്ടുകാരിൽ ചിലരൊക്കെ കാണാൻ വന്നിരുന്നു. പഴയ അടുപ്പം എനിക്കില്ലെന്നു തോന്നിയത് കൊണ്ടായിരിക്കും പിന്നെ വന്നില്ല.’ ഗിരി പറഞ്ഞു.
നാൽപ്പത്തിയഞ്ച്
മനോരോഗ ചികിത്സകനായ ഡോ.ജോസ് തോമസ് കടുത്ത പ്രേമത്തെ തുടർന്ന് ഡോ. അന്നമ്മയെ വിവാഹം കഴിക്കുന്നത് ഇരുപത്തിയെട്ടാമത്തെ വയസ്സിലാണ്. അന്നമ്മയുമായി പിരിഞ്ഞ് വിവാഹമോചിതൻ ആകുന്നത് മുപ്പത്തിമൂന്നാമത്തെ വയസ്സിലും. വിവാഹമോചനം വളരെ ആലോചിച്ച് എടുത്ത തീരുമാനം ഒന്നുമല്ലായിരുന്നു. വലിയ ഒരു വഴക്കിനിടയിൽ ‘നമുക്ക് പിരിയാം’ എന്ന് അന്നമ്മ പറഞ്ഞു.’എനിക്ക് ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല’ എന്ന് ജോസ് തിരിച്ചടിച്ചു. കേട്ടുകൊണ്ടു വന്ന അന്നമ്മയുടെ മാതാവ് മോളമ്മ ‘ഞങ്ങൾക്ക് തീരെയും പ്രശ്നമില്ല മോനേ’ എന്ന് കൂട്ടിച്ചേർത്തതോടെ വേർപിരിയലിന്റെ സാധ്യത ആദ്യമായി നിലവിൽ വന്നു. അടുത്തയാഴ്ച പ്രശ്ന പരിഹാരത്തിനായി ജോസിന്റെ ചിറ്റപ്പന്റെ വീട്ടിൽ നടത്തിയ മദ്യവിരുന്ന് വിപരീത ഫലം ചെയ്തു. ജോസിന്റെ ചിറ്റപ്പനെ അന്നമ്മയുടെ വലിയച്ഛൻ പ്രഹരിച്ചു. അതോടെ രണ്ടു കുടുംബങ്ങളും അടുക്കാനാവാത്ത വിധം അകന്നു. ദമ്പതിമാർക്കിടയിലും അവരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്കിടയിലും ഉണ്ടായിരുന്ന പ്രധാന തർക്കം കുട്ടികൾ ഉണ്ടാകാത്തത് ആരുടെ കുഴപ്പം കൊണ്ട് എന്നതായിരുന്നു. നടത്തിയ പരിശോധനകളിൽ രണ്ടുപേർക്കും തകരാർ ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. അന്നമ്മയുടെ വീട്ടുകാരുടെ പരമ്പര സ്ത്രീകളുടെ വന്ധ്യതമൂലം അന്യം നിന്നു പോകേണ്ടതായിരുന്നെന്നും മലബാറിൽ നിന്നു കൊണ്ടുവന്ന വേലക്കാരിപ്പെണ്ണ് ആരോരുമറിയാതെ രണ്ടുതവണ പ്രസവിച്ചു നൽകിയ കുട്ടികളാണ് കുടുംബത്തെ നിലനിർത്തിയതെന്നും ജോസിന്റെ ചിറ്റപ്പൻ ആരോപിച്ചതാണ് കയ്യാങ്കളിക്ക് ഇടയാക്കിയത്.
ഡോക്ടർ അന്നമ്മ ജോസിൽ നിന്നു വിവാഹമോചിതയായി ആറു മാസത്തിനകം സ്വന്തം അഭിഭാഷകനെ തന്നെ കെട്ടി. ഒരു വർഷത്തിനകം പുല്ലുപോലെ പ്രസവിച്ചു. അതും ഇരട്ടക്കുട്ടികൾ. അതോടെ ഡോക്ടർ ജോസ് ഷണ്ഡനാണെന്ന നിഗമനത്തിൽ വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും എത്തി. ജോസിന്റെ വല്യമ്മായി അന്നമ്മയുടെ അപ്പച്ചിയെ കണ്ട് നേരത്തെ നടത്തിയിട്ടുള്ള ആരോപണങ്ങൾക്കും ആക്രമണങ്ങൾക്കും കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി നിരുപാധികം മാപ്പ് പറഞ്ഞു:
‘ഞങ്ങളുടെ കൊച്ചൻ പഠിപ്പുള്ള ഡോക്ടറല്ലേ. അവൻ പറഞ്ഞത് ഞങ്ങളെല്ലാം വിശ്വസിച്ചു. കർത്താവിനെ ഓർത്ത് ഞാൻ ഞാൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം മറന്നേക്കണേ ഏലിയാമ്മേ.’
ദാമ്പത്യം മടുത്തു കഴിഞ്ഞെങ്കിലും പൊതുജനസമക്ഷം പൗരുഷം തെളിയിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം ജോസിൽ അങ്ങനെ വന്നുചേർന്നു. ആറുവർഷം ഒരു വധുവിന് വേണ്ടി ജോസ് നാട്ടിലും പുറത്തും കൊണ്ടുപിടിച്ച് അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും ഫലമുണ്ടായില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോളാണ് സ്റ്റെല്ല കാട്ടിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ട് തിരികെ എത്തിയ വിവരം അയാൾ അറിയുന്നത്. മന:ശാസ്ത്രജ്ഞനാണെങ്കിലും ജോസ് എംബിബിഎസ് അറിവു വച്ച് സ്റ്റെല്ലയുടെ വലിയച്ഛന്റെ കാലിലെ പ്രമേഹമുറിവ് അതിശയകരമായി ഭേദമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അതുകാരണം ആ വീട്ടുകാർക്ക് ജോസിനോട് ബഹുമാനവും കടപ്പാടും മുറ്റി നിൽക്കുന്ന സമയമായിരുന്നു. അയാൾ മാതാവിനെ സ്റ്റെല്ലയുടെ വീട്ടിലേക്ക് അയച്ചു.
സ്റ്റെല്ലയുടെ അച്ഛനും അമ്മയും, അകത്തെ മുറിയിൽ ഇരുന്ന് സ്റ്റെല്ലയും ജോസിന്റെ മാതാവിന്റെ സംസാരം നിശ്ശബ്ദമായി കേട്ടു.
‘അവന് സ്റ്റെല്ലമോളെ പണ്ടേ അറിയാം. കാര്യം പതിനേഴ് വയസ്സിന്റെ പ്രായവ്യത്യാസം ഉണ്ട്. അവന്റേത് രണ്ടാംകെട്ടുമാണ്. അതു രണ്ടും നിങ്ങള് പൊറുക്കാമെങ്കിൽ മോൾക്ക് നല്ലൊരു ജീവിതം ഞങ്ങൾ ഉറപ്പു തരാം. മോൾക്ക് പറ്റിയ അത്യാഹിതത്തെ പറ്റിയൊന്നും ഒരു വാക്കുപോലും ഞങ്ങൾ ആരും ചോദിക്കില്ല. പിന്നെ ആദ്യത്തെ കല്യാണത്തിൽ അവന് കുട്ടികളുണ്ടാവാത്തത്…ചേരേണ്ടത് തമ്മിലല്ലേ ചേരാവൂ. എന്നാൽ അല്ലേ ഫലം ഉണ്ടാകൂ. അത്രേം ഓർത്താൽ മതി.’
സ്റ്റെല്ലയുടെ വീട്ടുകാർ വിവാഹത്തിന് സമ്മതം അറിയിച്ചു.
നാൽപ്പത്തിയാറ്
‘ആരാ അവരെ കെട്ടുന്നേ?’ ഗിരിയെ കണ്ടപ്പോൾ രാജൻ ചോദിച്ചു.
വടക്കേക്കരയിലുള്ള ഒരു ജോസ് ഡോക്ടർ ആണ്. നീ അറിയാൻ വഴിയില്ല. സ്റ്റെല്ലയെക്കാൾ പതിനെട്ട് വയസ്സ് പ്രായം കൂടുതലുണ്ട്.’
രാജൻ മൂളി.
‘പിന്നെ നിന്റെ വിശേഷങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാ? കുറച്ചുനാളായി കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ?,’ ഗിരി അന്വേഷിച്ചു.
‘ഞാൻ ഞാങ്കടവിലെ ഷാപ്പിൽ ജോലിക്ക് കയറി.’ രാജൻ പറഞ്ഞു.
‘ശമ്പളം എത്ര കിട്ടും?’
‘അതൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചോദിക്കുന്ന പൈസ അപ്പോ തന്നെ തരും. ശാപ്പാടും കിട്ടും. മറ്റു ജോലിക്കാരെല്ലാം രാത്രി വീട്ടിൽ പോകും. ഞാൻ ഷാപ്പിൽ തന്നെ കെടന്നൊറങ്ങും. അതിരാവിലെ മൊതലാളി വരും. ഞാൻ ആറ്റിൽ പോയി കാര്യങ്ങളൊക്കെ സാധിച്ച് തിരിച്ചു വരും. പിന്നെ ജോലി തൊടങ്ങും.’
‘ആരാ ഉടമസ്ഥൻ?’
‘ചന്ദ്രശേഖരൻ എന്നൊരാള്.’
‘നിന്നോട് എങ്ങനെ?’
‘എന്നോട് എന്തായാലെന്താ? പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല. ചോദിക്കുന്ന പൈസ തരും. അയാടെ മക്കളൊക്കെ നല്ല നിലയിലാ. അവർക്ക് ഈ ഷാപ്പ് നടത്തുന്നത് ഇഷ്ടമല്ല. അതിന്റെ വെഷമം ഇങ്ങേർക്കുണ്ട്. പോരാത്തേന് വലിവിന്റെ സൂക്കേടും ഉണ്ട്. അതുകൊണ്ട് ഷാപ്പ് വൈകാതെ കച്ചവടം ആക്കിയേക്കും എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു.’
‘ഷാപ്പീ നിക്കാൻ പ്രയാസമുണ്ടെങ്കീ നീയിങ്ങു പോര്. കൃഷിപ്പണിയൊക്കെയായി നമുക്ക് ഇവിടങ്ങു കൂടാം.’ ഗിരി പറഞ്ഞു .
‘അതു ശരിയാകില്ല. ഞാൻ രണ്ടാഴ്ച അവധിയെടുത്തു. കാട്ടീ പോവ്വാ.പാലക്കാട് വച്ച് ചുപ്പനെ കണ്ടാരുന്നു. താമസിക്കാതെ ചെല്ലാമെന്ന് ഞാൻ അയാക്ക് വാക്ക് കൊടുത്താരുന്നു.’
കവർ: വിൽസൺ ശാരദ ആനന്ദ്
(തുടരും)
