അഭിമുഖം

(കഥാകൃത്ത് വിനോയ് തോമസുമായി പി കൃഷ്ണദാസ് നടത്തിയ സംഭാഷണം)

”One wants to tell a story, like Scheherezade, in order not to die. It’s one of the oldest urges in mankind. It’s a way of stalling death.”

(Carlos Fuentes)

മലയാളചെറുകഥയില്‍ ഭാവുകത്വപരമായ മാറ്റം കൊണ്ടുവന്ന കഥാകൃത്തുകളിലൊരാളാണ് വിനോയ് തോമസ്. കുട്ടികള്‍ക്കായുള്ള നാടകത്തിലൂടെ സാഹിത്യലോകത്ത് പ്രവേശിച്ച വിനോയ് തോമസ് ശ്രദ്ധേയനാവുന്നത് ‘കരിക്കോട്ടക്കരി’ എന്ന നോവലിലൂടെയാണ്. മലയാള ഭാവന അധികം സഞ്ചരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഭൂപ്രദേശത്തെ, ജീവിതത്തെ, ഭാഷയെ വിനോയ് തോമസ് ‘കരിക്കോട്ടക്കരി’യിലൂടെ അവതരിപ്പിച്ചു. നാട്ടുപശിമയുള്ള ആഖ്യാനവഴികളിലൂടെ നോവലില്‍ നിന്ന് വിഭിന്നമായ ആഖ്യാനഘടനയാണ് കഥയില്‍ സ്വീകരിച്ചത്. തിരസ്കൃതരുടെ ഭൂപടങ്ങളാണ് കഥകളിലൂടെ വിനോയ് തോമസ് ആവിഷ്കരിച്ചത്. ആ കഥകള്‍ മലയാളിയെ അതുവരെ അപരിചിതങ്ങളായിരുന്ന ലോകങ്ങളിലേക്ക് ആനയിച്ചു. രാമച്ചി, ഇടവേലിക്കാര്‍, ഉടമസ്ഥന്‍, വിശുദ്ധ മദ്ഗലനമറിയം പള്ളി, തുഞ്ചന്‍ ഡയറ്റ്, അരി, മൂര്‍ഖന്‍പറമ്പ് തുടങ്ങിയവ പ്രധാന കഥകളാണ്. സമകാലിക മലയാളം വാരികയില്‍ ‘പുറ്റ് ‘ എന്ന നോവല്‍ ഉടന്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു തുടങ്ങും.

കണ്ണൂര്‍ ആകാശവാണിനിലയത്തിന് വേണ്ടി പി കൃഷ്ണദാസ്, പ്രശസ്ത കഥാകൃത്ത് വിനോയ് തോമസ്സുമായി നടത്തിയ സംഭാഷണം.

$ മലയാളചെറുകഥ നിരന്തരപരിണാമത്തിന് വിധേയമായികൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാഹിത്യരൂപമാണ്. മലയാള ചെറുകഥയുടെ വര്‍ത്തമാനകാലത്തെ, വര്‍ത്തമാനകാല മലയാളകഥയുടെ പ്രതിധിധി എന്ന നിലയില്‍ വിനോയ് എങ്ങനെ കാണുന്നു ?

ഏറ്റവും പുതിയ കാലത്തോട് ചെറുകഥ സംവദിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് എനിക്ക് സംശയമാണ്. മലയാളത്തില്‍ ഏതു കാലത്തും ഒത്തിരി മുന്നോട്ട് പോകുന്ന സാഹിത്യരൂപം കഥയാണ്. ഒരിടയ്ക്ക് കവിത വളരെ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. കവിത മോശമാണെന്നല്ല, പക്ഷെ കഥ കവിതയെക്കാള്‍ മുന്നേ സഞ്ചരിക്കുന്നു. ഏറ്റവും പുതിയ കാലത്തെ യുവത്വവുമായി കഥ സംവദിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് സംശയമാണ്. യുവത്വത്തിൻറെ ശരിയായ ആഘോഷം മലയാള ചെറുകഥയിലേക്ക് കടന്ന് വരാനിരിക്കുന്നതേയുള്ളൂ. പുതിയ എഴുത്തുകാര്‍ പഴയ കഥകളുടെ ഹാങ്ങോവറില്‍ നിന്ന് മാറണം. യുവത്വത്തിൻറെ ആനന്ദം ശരിയായ രീതിയില്‍ കഥയില്‍ കടന്ന് വരുന്നില്ല, പൂര്‍വ്വമാതൃകകളോടുള്ള ഭയമാവാം ഇതിനു കാരണം. ചില ചട്ടക്കൂടുകളിലും, സദാചാര ബോധ്യങ്ങളിലും കഥ ഒതുങ്ങുന്നു. നമ്മുടെ കാലം ഇതാണ് എന്ന് തുറന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന രചന ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടോ എന്ന് സംശയമാണ്. നവമാധ്യമങ്ങളിലെ രചനകള്‍ അത്തരം തുറന്ന പ്രഖ്യാപനങ്ങള്‍ നടത്താന്‍ ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. ലോകം മൊത്തം ഇന്ന് ഒരു സാമൂഹിക ക്രമത്തെ പിന്തുടരുകയാണ്. ആഗോളസമൂഹത്തിൻറെ സ്വഭാവസവിശേഷതകള്‍ നമുക്കിനി നിഷേധിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ലോകത്തിലുള്ള ഏത് ഉത്പന്നവും നമുക്ക് ഇന്ന് ‘ഓണ്‍ലൈന്‍’ വഴി ലഭ്യമാകാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഈ ഒരു സാഹചര്യം സാഹിത്യത്തിലില്ല. ആഗോളപരമായ ഒരു തുറന്നെഴുത്ത്, ഒരു രചന ഇവിടെ സംഭവിക്കുന്നില്ല. അങ്ങനെയൊരു കാലം ഉടന്‍ വരുമെന്നാണ് പ്രതീക്ഷ, കാലം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയല്ലേ.

$ മനുഷ്യന്‍ വര്‍ത്തമാനകാലത്ത് വലിയൊരു നെറ്റ് വര്‍ക്കിൻറെ ഭാഗമാണ്. ബ്രാന്റുകളുടെ ലോകത്താണ് നാം ജീവിക്കുന്നത്.ഈ ഒരു സാഹചര്യത്തിലാണ് ‘ആനന്ദബ്രാന്റന്‍’ എന്ന കഥ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നത്. ഉപഭോഗസംസ്കാരത്വരയാണ് കഥയുടെ കേന്ദ്രപ്രമേയം. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിലൂടെയും അല്ലാതെയും വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ നേരിട്ട കഥ കൂടിയാണിത്. ആനന്ദബ്രാന്റനിലേക്ക് എങ്ങനെയാണ് എത്തുന്നത് ?

ആനന്ദബ്രാന്റന്‍ നമ്മുടെ ജീവിതാനുഭവങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കഥയാണ്. പക്ഷെ അവിടെ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടതെന്തെന്നാല്‍ ഞാന്‍ ബ്രാന്റുകള്‍ക്ക് ഒക്കെ എതിരാണെന്ന് ചിലര്‍ പറഞ്ഞു. അത് നമ്മുടെ യഥാസ്ഥിതികമായ വായനയുടെ പ്രശ്നമാണ്. ഒന്നും മോശമാണെന്നോ, നല്ലതാണെന്നോ പറയാന്‍ ഞാന്‍ ആളല്ല. നമുക്ക് മോശമാണെന്ന് തോന്നുന്നത് പുതിയ കുട്ടികള്‍ക്ക് നല്ലതായിരിക്കും. ആത്യന്തികമായി നമുക്ക് ആനന്ദം നല്‍കുന്നതെന്തോ, അതാണ് യഥാര്‍ത്ഥ ബ്രാന്റ്. എനിക്ക് ചക്കപ്പുഴുക്കാണ് ആനന്ദം നല്‍കുന്നതെങ്കില്‍ എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ബ്രാന്റ് അതാണ്. വലിയൊരു റിസോര്‍ട്ടില്‍ ഒരിക്കല്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ കണ്ടത് ഡയമണ്ട് ആകൃതിയില്‍ മുറിച്ച കപ്പയും കാന്താരി മുളകുമാണ്. അഞ്ഞൂറിലധികം രൂപയാണ് ആ വിഭവത്തിന് ഈടാക്കുന്നത്. കപ്പ ബ്രാന്റ് ചെയ്യപ്പെടുകയാണ്. നമ്മളെല്ലാം ബ്രാന്റുകളില്‍ ആനന്ദമന്വേഷിക്കുന്നവരാണ്. അത് തെറ്റാണെന്ന് എങ്ങനെ പറയാന്‍ സാധിക്കും? ആനന്ദബ്രാന്റനില്‍ പറയാനുദ്ദേശിച്ച കാര്യം, ലോകത്തില്‍ പലയിടത്ത് നടത്തുന്ന ആഘോഷങ്ങളുണ്ടല്ലോ, ലണ്ടന്‍ ഇറോട്ടിക്ക, കാന്‍മറ ഫെസ്റ്റിവല്‍, തുടങ്ങിയ ആഘോഷങ്ങള്‍ പോലെ അതിരുകള്‍ക്കപ്പുറത്തേക്ക് ആനന്ദം വിസര്‍ജ്ജിക്കാനുള്ള ഇടം നമുക്കുണ്ടോ എന്ന് സംശയമാണ്. നമ്മുടെ ആനന്ദം ചില ചട്ടക്കൂടുകള്‍ക്ക് അകത്താണ്. എന്നാല്‍ കേരളത്തില്‍ ഇത്തരം ആഘോഷങ്ങളില്ല എന്ന് പറയാന്‍ പറ്റില്ല.കാസര്‍ഗോഡ് ജില്ലയിലെ പയ്യന്നൂരും നീലേശ്വരവും നടക്കുന്ന ശാലീയ സമുദായത്തിൻറെ ‘ശാലീയപൊറാട്ട്’ ഇത്തരത്തിലൊരു ലോകോത്തര ആഘോഷമാണ്. അവിടെ ജാതി -മത -ലിംഗ അതിര്‍ത്തികളില്ല. വളരെ സെക്യൂലറായ ഇടമാണത്. അത്രമാത്രം ആനന്ദത്തിലെത്തിയ സമൂഹത്തില്‍ മാത്രമെ ഇത് സാധ്യമാകുകയുള്ളൂ. ശാലീയപൊറാട്ടില്‍ ഒരു സാമൂഹികവിമര്‍ശനമാണ് നടക്കുന്നത്. ആനന്ദത്തിൻറെ ലോകത്തിലെത്താന്‍ സമൂഹം പ്രബുദ്ധമാകണം. സദാചാരം, മതപരത എന്നിവയാണ് ആനന്ദത്തിന് തടസ്സമിടുന്നത്.നമ്മുടെ പ്രാക്തനജീവിത സമൂഹങ്ങളില്‍ ഇത്തരം ആഘോഷങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിൻറെ വീണ്ടെടുപ്പ് ആവശ്യമാണ്. വരേണ്യസമൂഹത്തിനാണ് സദാചാരത്തിൻറെയും മതത്തിൻറെയും ബാധ്യതകളുള്ളത്. ഈ ബാധ്യതകളില്‍ നിന്നുള്ള വിമോചനമാണ് വിപ്ലവം. വരേണ്യസമൂഹം ആനന്ദമില്ലാതെ സദാചാരവുമായി നടക്കുമ്പോള്‍ പ്രാക്തനസമൂഹം ആനന്ദത്തെ ആഘോഷിക്കുന്നു.’രാമച്ചി ‘ എന്ന കഥയില്‍ പ്രാക്തനസമൂഹത്തിൻറെ ഈ ആനന്ദത്തെയാണ് ആവിഷ്കരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ളത്. അതുകൊണ്ട് പ്രാക്തനസമൂഹത്തിലേയ്ക്കുള്ള വളര്‍ച്ചയാണ് വേണ്ടതെന്ന് ഞാന്‍ പറയും. നമ്മുടെ വാമൊഴിസാഹിത്യം തെറിപ്പാട്ടുകളാലും തെറിക്കഥകളാലും സമ്പന്നമാണ്. അവിടെയാണ് ഭാഷ ജീവനോടെ നില്‍ക്കുന്നത്. പറഞ്ഞുവരുന്നത്, എല്ലാരും തെറിപ്പാട്ട് പാടി നടക്കണം എന്നല്ല. പക്ഷെ ഒരു സമൂഹത്തിന് തെറിപ്പാട്ട് പാടാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യ മുണ്ടായിരുന്നു. ആ സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെടുന്ന കാലഘട്ടത്തെപ്പറ്റിയാണ്, ആ സ്വാതന്ത്ര്യം അന്വേഷിക്കുന്ന ഒരാളെപ്പറ്റിയാണ് ആനന്ദബ്രാന്റനില്‍ പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചത്.

$ ഭാഷ മാനവീകരിക്കുന്ന വേളയില്‍ ഭാഷയുടെ ജൈവികത നശിച്ചുപോകുന്നു എന്ന ആശയമാണ് തുഞ്ചന്‍ ഡയറ്റ്, കുട്ടികുര്‍ക്കത്തി കുര്‍ കുര്‍ തുടങ്ങിയ കഥകളിലൂടെ പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചത്. ഭാഷയിലെ അധികാലമാണ് ഈ കഥകളിലെ കേന്ദ്രപ്രമേയം.നമ്മുടെ ഭാഷകളെല്ലാം അനുഭവിക്കുന്ന പ്രശ്നമല്ലേ മാനകീകരണവും,അതുവഴിയുള്ള ജൈവികമായ,വൈവിധ്യങ്ങളുടെ നഷ്ടവും ?

ഭാഷ ഒരിക്കലും എഴുത്തല്ലല്ലോ, ഭാഷ പറച്ചിലല്ലേ.പറച്ചിലാണ് യഥാര്‍ത്ഥ ഭാഷ, പറച്ചിലിന് കുറെക്കൂടി സ്വാഭാവികതയുണ്ട്. പറച്ചില്‍ നഷ്ടമാകുന്ന സമൂഹത്തെ കുറിച്ചാണ് ‘കുട്ടികുര്‍ക്കത്തി കുര്‍ കുര്‍ ‘ എന്ന കഥയില്‍ പറയാൻ ശ്രമിച്ചത്. തെയ്യത്തിലാണ് ആ കഥ അവസാനിക്കുന്നത്. മറ്റ് ദൈവങ്ങളില്‍ നിന്ന് തെയ്യം വ്യതസ്തമാകാന്‍ കാരണം തെയ്യത്തിന് പറച്ചില്‍ ഉണ്ട്.പക്ഷെ തെയ്യത്തിൻറെ പറച്ചിലില്‍ വാമൊഴിയായി കിട്ടുന്ന ജൈവികത ഇപ്പോള്‍ നഷ്ടമാകുന്നു.പറച്ചിലിൻറെ കലയാണ് തെയ്യം. പാഠപുസ്തകങ്ങളില്‍ എങ്ങനെ സാഹിത്യം കടന്ന് വരുന്നു എന്നതാണ് തുഞ്ചന്‍ ഡയറ്റിലൂടെ പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചത്.തുഞ്ചത്ത് എഴുത്തച്ഛനെ മലയാളഭാഷയുടെ പിതാവ് എന്നൊക്കെ പറയുമെങ്കിലും അക്കാലത്തെ എഴുത്ത് ഭാഷയിലാണ് എഴുത്തച്ഛന്‍ രചനകള്‍ നിര്‍വഹിച്ചത്. ആ ഭാഷയെയാണ് നമ്മള്‍ മലയാളം എന്ന് പറയുന്നത്. അത് സമൂഹത്തിലെ ഭൂരിപക്ഷത്തിൻറെ ഭാഷയായിരുന്നില്ല. ഭൂരിപക്ഷം അര്‍ഥമറിയാതെ, കാണാപാഠം പഠിച്ച് എഴുത്തച്ഛനെ പിന്തുടരുന്നു. പറച്ചിലിൻറെ ഭാഷയില്‍ ഒരു വിമോചനം ഉണ്ട്. സംസ്കൃതത്തിൻറെ സ്വാധീനമുള്ള മലയാളത്തില്‍ നിന്നുള്ള വിമോചനമാണത്. കഥയിലൊക്കെ പലരും കൂടുതലായി ഉപയോഗിക്കുന്നത് സംസാരഭാഷയില്‍ ഉപയോഗിക്കാത്ത പദങ്ങള്‍. അതില്‍ നിന്ന് മാറി പറച്ചിലിൻറെ ഭാഷ കൂടുതലായി കഥയില്‍ ഉപയോഗിക്കാനാണ് എൻറെ ശ്രമം. ലാറ്റിനും, സുറിയാനിയും, അറബിയും, സംസ്കൃതവും, തമിഴും ഒക്കെ ചേര്‍ന്നതാണ് മലയാളം. കവിതയില്‍ ഭാഷയുടെ ജൈവികസ്വഭാവത്തിന് കൂടുതല്‍ പ്രാധാന്യം കിട്ടുന്നുണ്ട്. എം ആര്‍ രേണുകുമാര്‍, എം ബി മനോജ്, എസ് കലേഷ്, എസ് ജോസഫ്, അശോകന്‍ മറയൂര്‍ തുടങ്ങിയ കവികള്‍ പറച്ചിലിൻറെ ശക്തിയുമായി കടന്ന് വരുന്നുണ്ട്. സാഹിത്യത്തിൻറെ ഭാഷയും പറച്ചിലിൻറെ ഭാഷയും ലോകത്തെവിടെയും വേറെയല്ല.

$ മദ്ഗലനമറിയം പള്ളി, ഉടമസ്ഥന്‍ കഥകളില്‍ അധികാരം കേന്ദ്രരൂപമായി കടന്ന് വരുന്നു. മദ്ഗലനമറിയം പള്ളി മതാധികാരത്തിനെതിരെയും, ഉടമസ്ഥന്‍ കുടുംബത്തിലെ അധികാരഘടനയ്ക്കെതിരെയും വിമര്‍ശനമുയര്‍ത്തുന്നു. സാമൂഹികവ്യവസ്ഥയ്ക്കെതിരായ രണ്ട് രീതിയിലുള്ള വിമര്‍ശനങ്ങള്‍.

ഉടമസ്ഥൻറെ കേന്ദ്രം കുടുംബമാണ്. അസ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻറെ ഇടമാണ് നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങള്‍. പലയിടത്തും കുടുംബങ്ങളിലെ കുട്ടികളിലെ ജീവിതം, സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതം എന്നിവ വലിയ പ്രശ്നമാണ്. നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങള്‍ അധികാരത്തിൻറെ കേന്ദ്രമാണ്. എൻറെ പുതിയ നോവലിൻറെ (പുറ്റ്) കേന്ദ്രവും കുടുംബമാണ്. രേഖപ്പെടുത്താതെ പോകുന്ന കുറ്റകൃത്യങ്ങള്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ സംഭവിക്കുന്നത് കുടുംബങ്ങളിലാണ്.മറ്റൊരിടത്താണെങ്കില്‍ അതൊക്കെ ക്രിമിനല്‍ കുറ്റമാണ്. ഉടമസ്ഥനില്‍, ഒരു പിതാവിന് തൻറെ പെണ്‍മക്കളുടെ മേല്‍ എന്താണധികാരം എന്ന പ്രശ്നമാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. മദ്ഗലനമറിയം പള്ളി സ്ത്രീയുടെ മേലുള്ള സമൂഹത്തിൻറെ അധികാരപ്രകടനങ്ങളെയാണ് പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചത്. കത്തോലിക്ക സഭ അംഗീകരിച്ച ഒരു വിശുദ്ധയാണ് മദ്ഗലനമറിയം. പക്ഷെ കേരളത്തിലെ ദേവാലയങ്ങളില്‍ മദ്ഗലനമറിയത്തിന് വേണ്ടത്ര പ്രധാന്യം കിട്ടിക്കാണുന്നില്ല. ഒന്നോ രണ്ടോ പള്ളികള്‍ മാത്രമാണ് കേരളത്തില്‍ മദ്ഗലനമറിയത്തിനുള്ളതെന്ന് തോന്നുന്നു. അവര്‍ വേശ്യജീവിതത്തിന് ശേഷം പുണ്യവതിയായ സ്ത്രീയാണല്ലോ. ക്രിസ്തുവിൻറെ ഉയിര്‍പ്പിന് ശേഷം ക്രിസ്തുവിനെ ആദ്യമായി കാണുന്ന സ്ത്രീയാണ്. എന്നിട്ടും പുണ്യവാളന്മാര്‍ ക്കിടയില്‍ എങ്ങനെ മദ്ഗലനമറിയം അവഗണിക്കപ്പെട്ടു എന്ന കാര്യം എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. അങ്ങനെയാണ് ഈ കഥ പിറക്കുന്നത്. ഉടമസ്ഥനില്‍ ഇത് വ്യത്യസ്തമാണ്. ഒരു ജീവിക്ക് മറ്റൊരു ജീവിയുടെമേല്‍ എന്താണവകാശം എന്ന ചോദ്യമാണ് കഥയിലൂടെ ഉയര്‍ത്തുന്നത്.

ഈ അവാർഡ് ഒന്ന് നിർവചിക്കാമോ?
അവാർഡിന് പ്രധാനമായി പരിഗണിക്കുന്ന ഘടകങ്ങൾ എന്തെല്ലാമാണ് ?
കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയത്തിലെ അധ്യാപകർക്കും മറ്റു വിവിധ തസ്തികകളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവർക്കുമായി ഏർപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള അംഗീകാരങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് ഇൻസെന്റീവ് അവാർഡ്. അതിൽ ഒന്ന് റീജിയണൽ മറ്റൊന്ന് നാഷണൽ. ഓരോ വർഷവും ഒരു തവണ നൽകുന്ന ഈ അംഗീകാരങ്ങൾക്ക് വിവിധ മാനദണ്ഡങ്ങൾ ആണൂള്ളത്. അധ്യാപകരുടെ അവാർഡിനെപ്പറ്റി തന്നെ പറയാം. മിനിമം അഞ്ച് വർഷം അതേ പോസ്റ്റിൽ ജോലി ചെയ്തിരിക്കണം. കൂടാതെ, നിരവധി കാര്യങ്ങൾ: ജോലി ചെയ്ത സ്കൂളുകളിൽ ഉണ്ടാക്കിയ സി ബി എസ് ഇ റിസൾട്ട്, സ്‌കൂളിനുവേണ്ടി ചെയ്ത വിവിധ കാര്യങ്ങൾ, കുട്ടികളുമായി ചേർന്ന് ചെയ്ത വിവിധ സംരംഭങ്ങൾ, കലാ സാഹിത്യ സാമൂഹിക രംഗങ്ങളിൽ നടത്തിയ ഇടപെടലുകൾ തുടങ്ങി ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ പരിഗണിക്കുന്നു. റീജിയണൽ ഇൻസെന്റീവ് അവാർഡ് ലഭിച്ചവർക്ക് നാഷണൽ അവാർഡിനും അപേക്ഷിക്കാം.

അധ്യാപനം സ്വന്തം തിരഞ്ഞെടുപ്പായിരുന്നുവോ? അതായതു ഈ രംഗത്തേക്കു വരികയായിരുന്നുവോ?

രണ്ടും ചേർന്ന ഒന്നായിരുന്നു എന്ന് പറയാം. അല്പം ആശങ്കയോടെയും മടിയോടെയുമാണ് ബി എഡ്-ന് ചേർന്നത്. അച്ഛനും, അമ്മയും അധ്യാപകരാണ്. അച്ഛൻ മികച്ച അധ്യാപകനുള്ള കേരള സംസ്ഥാന ഗവൺമെന്റിന്റെ അവാർഡ് ജേതാവാണ് (1989) . അവരിൽ നിന്നും കിട്ടിയ
കോൺഫിഡൻസ്, ഊർജം ഏറെ വലുതാണ്, വിലമതിക്കാനാകാത്തതാണ്. ബി എഡ് കഴിഞ്ഞ് അധ്യാപകനായി പോളി ടെക്നിക്കിൽ ജോലി ചെയ്തപ്പോൾ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും തോന്നിയില്ല. പിന്നീട് കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയത്തിൽ ചേർന്നപ്പോൾ കാര്യങ്ങൾ ഏറെക്കുറെ മാറി. കേന്ദ്രീയ
വിദ്യാലയത്തിന്റെ സിസ്റ്റം ശക്തമായ ഒന്നാണ്. ടീച്ചിങ് മെത്തേഡ്‌സ് എന്തായിരിക്കണം എന്നും, എങ്ങിനെ പഠനത്തിൽ ക്ലാസ്സിലെ ഏറ്റവും പിന്നോക്കം നിൽക്കുന്ന കുട്ടിയേയും പരിഗണിക്കണം എന്നുമൊക്കെ പഠിച്ചു. അധ്യാപനം ഒരു സർഗാത്മക പ്രവർത്തനമാണെന്ന്
തിരിച്ചറിയാനും, ആവേശത്തോടെ പ്രാവർത്തികമാക്കാനു കഴിയുന്നു. കുട്ടികളെ സ്നേഹിക്കാൻ  തുടങ്ങുമ്പോൾ എല്ലാം മാറി മറിയുന്നു. ഇന്ന് ഞാനീ പ്രൊഫഷനെ ഏറെ സ്നേഹിക്കുന്നു, വിലമതിക്കുന്നു.

 കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയം ആയതു കൊണ്ട് രാജ്യത്തിൻറെ പല ഭാഗത്തും ജോലി ചെയ്യുവാനുള്ള അവസരം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടാവും എന്ന് കരുതുന്നു . ജോലിയുടെ ചലനാത്മകതയെ എങ്ങനെയാണു നോക്കിക്കണ്ടത്?

എന്റെ ജീവിത കാഴ്ചപ്പാടുകളും, രീതികളും വെച്ചു നോക്കിയാൽ ചലനാത്മകതയുള്ള ജോലി തന്നെയാണ് ഞാൻ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. ടെന്നിസൺ ‘യുലൈസെസ്’ എന്ന കവിതയിൽ പറയുന്ന പോലെ ‘I am a part of all that I have met .’
എനിക്ക് ഇന്ത്യയുടെ നാനാഭാഗത്തും സഞ്ചരിക്കാനും, ജീവിക്കാനും ജോലി ചെയ്യാനുമുള്ള ഭാഗ്യമുണ്ടായി. ജോലിയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ പോണ്ടിച്ചേരിയിൽ എം. എ യ്ക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലത്തും, മൈസൂരിൽ രാമകൃഷ്ണ മിഷൻ കോളേജ് RIMSE യിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്തും ആന്ധ്ര, കർണാടക, തമിഴ് നാട് എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ സഞ്ചരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അന്നുമുതലേ ഒരു ട്രാവൽ ബഫ് ആണെന്ന് പറയാം. കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയത്തിൽ ജോലിക്ക് ചേർന്നതോടെ പശ്ചിമ ബംഗാൾ, യൂ പി, ബിഹാർ, ബെല്ലാരി, മൈസൂർ, ബാംഗ്ലൂർ തുടങ്ങി പലയിടങ്ങളിലും സഞ്ചരിക്കാനും, ജോലി ചെയ്യാനും സാധിച്ചു. അവിടുത്തെ ഭാഷകളും, സംസ്കാരവും, രീതികളും മനസ്സിലാക്കാനും, പഠിക്കാനും സാധിച്ചു. എനിക്ക് പണ്ടേ മറ്റു ഭാഷകൾ പഠിക്കാൻ വലിയ ഇഷ്ടമാണ്. ഇന്ത്യക്ക് പുറത്ത് നേപ്പാളിൽ മൂന്നു വർഷം  ജോലിചെയ്യാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ചു. അതൊരു അതി മനോഹരമായ അനുഭവമായിരുന്നു. അതിനെപ്പറ്റിയാണ് എന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുസ്തകം ‘കാഠ്‌മണ്ഡു- എ ജേർണി ത്രൂ കാഠ്‌മണ്ഡു’ എന്ന മലയാള പുസ്തകം. Exposure is the best Education എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. നമ്മൾ ഒരു സ്ഥലത്തു നിന്ന് മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അതിർത്തികൾ മാത്രമല്ല കടക്കുന്നത്, നമ്മുടെ മനസ്സിന്റെ അതിർത്തികളെ കൂടിയാണ്, പുതു അനുഭവങ്ങളിലേക്കും, പൊളിച്ചെഴുതലുകളിലേക്കും സ്വയം പാകപ്പെടുത്തുക കൂടിയാണ്. ഞാൻ പരിചയപ്പെട്ട എല്ലാ ഭാഷകളിലെയും പാട്ടുകളും, സിനിമകളും, കുറച്ചൊക്കെ സാഹിത്യവും ഞാൻ ശേഖരിച്ചിട്ടുണ്ട്. എനിക്ക് മലയാളം കൂടാതെ ഹിന്ദി, തമിഴ്, തെലുഗു, കന്നഡ, ബംഗാളി എന്നീ ഭാഷകൾ സംസാരിക്കാൻ അറിയാം. പല ഭാഷകളിലെയും പാട്ടുകൾ പാടാൻ അറിയാം.

കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയം ഇന്ന് സമൂഹത്തിലെ എല്ലാ വിഭാഗങ്ങളെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നുണ്ടോ? അതോ സൈനിക ക്യാമ്പസ്സിന് പുറത്തു അതു സാധാരണക്കാരുടെയും അതിലും താഴെയുള്ളവരുടെയും മാത്രം പ്രാതിനിധ്യം ഉള്ളതായി മാറിയിട്ടുണ്ടോ? ഉണ്ടെങ്കിൽ എന്ത് കൊണ്ട്? ആ പ്രവണത തിരുത്തുവാൻ എന്ത് നിർദേശമാണുള്ളത്?

പോളിസികളിൽ വന്ന മാറ്റങ്ങൾ എല്ലാ വിഭാഗങ്ങളെയും ഉൾക്കൊള്ളിക്കുന്നു.

ഔപചാരികതക്ക് പുറത്തു അധ്യാപനത്തിൽ സ്വീകരിച്ച വേറിട്ട സമീപനങ്ങളും നടപടികളും എന്തൊക്കെയായിരുന്നു? അവയുടെ ഫലങ്ങൾ, വിദ്യാർത്ഥികളിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ പ്രതികരണങ്ങൾ ,പ്രോത്സാഹന ജനകമായിരുന്നുവോ?  ഉദാഹരണങ്ങൾ സഹിതം കേൾക്കാൻ താല്പര്യമുണ്ട്.

വ്യത്യസ്തമായ രീതികൾ അവലംബിക്കുന്നത് എന്റെ ഒരു സ്ഥിരം പരിപാടിയാണ്. പഠനം എത്രത്തോളം കുട്ടികൾക്ക് ആസ്വാദ്യകരമാക്കുക എന്നതാണ് ഞാൻ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധിക്കുന്ന ഒരു കാര്യം. അവിടെയാണ് ഒരധ്യാപകന്റെ ജീവിതാനുഭവങ്ങളും, നേരത്തേ പറഞ്ഞ exposure ഉം
സുപ്രധാനമാകുന്നത്. ഞാൻ ചെയ്ത കാര്യങ്ങളിൽ ചിലത് പറയാം പതിനൊന്നാം ക്ലാസിലും, പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസിലും കുട്ടികൾക്ക് പഠിക്കാനുള്ള രണ്ടു കഥകൾക്ക് ഷോർട് ഫിലിം രൂപത്തിൽ ദൃശ്യഭാഷ നൽകി. അതൊക്കെ കുട്ടികളെ ചേർത്ത് ചെയ്തതാണ്. നല്ല അപ്രീസിയേഷൻ  കിട്ടി. പലരും ഇന്നും ഈ രണ്ടു ഫിലിംസ് റെഫറൻസിനു ഉപയോഗിക്കുന്നു. കുട്ടികളുടെ സ്ട്രോങ്ങ് ഏരിയ അറിഞ്ഞ് അവരെക്കൊണ്ട് സെമിനാറുകൾ സംഘടിപ്പിച്ചു. ടാലെൻറ്  ഡിസ്‌കവറിയിൽ ഏറ്റവും നല്ല വഴിയാണിത്. കുട്ടികളുമായി ചേർന്ന് ടൈംസ് ഓഫ് ഇന്ത്യ സ്റ്റുഡന്റ് എഡിഷൻ പുറത്തിറക്കി. ഏകദേശം മൂന്നു മാസത്തെ അദ്ധ്വാനം. അതിന് വലിയ അപ്രീസിയേഷൻ  കിട്ടി. അതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു ഡോക്യുമെന്ററി കൂടി തയ്യാറാക്കി. എന്റെ ബ്ലോഗിലൂടെയും ഓൺലൈൻ എഴുത്തുകളിലൂടെയും ക്ലാസ്‌മുറിയെ സ്‌കൂളിന് പുറത്തുള്ള അനുഭവം കൂടിയാക്കി. നേപ്പാളിൽ ഉള്ളപ്പോൾ ചെയ്ത റിവിഷൻ ഓഡിയോ ഏറെ പ്രശംസ പിടിച്ചുപറ്റി. കേരളത്തിൽ വെള്ളപ്പൊക്ക സമയത്ത് കുട്ടികളെ കൂട്ടി ഒരു റിലീഫ് കാമ്പ് നടത്തി.അതിന് ജില്ലാ കളക്ടറുടെ അഭിനന്ദനം ലഭിച്ചു. വിവിധ മത്സരങ്ങളിലേക്ക് ഷോർട് ഫിലിംസ് ചെയ്തു. പുരസ്‌കാരങ്ങൾ ലഭിച്ചു.

വിദ്യാർത്ഥികളെ ശിക്ഷിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് എന്താണ് കാഴ്ചപ്പാട് ?

ശിക്ഷിക്കുന്നതിനോട് തീരെ യോജിക്കുന്നില്ല. തിരുത്തൽ ആണ് വേണ്ടത്, ശിക്ഷയല്ല. ഒരു കുട്ടിയുടെ മാനസിക തലത്തിൽ നിന്നുവേണം ആ കുട്ടി ചെയ്ത തെറ്റിനെയും കാരണങ്ങളെയും വിശകലനം ചെയ്യാൻ. അതിനുള്ള സന്മനസ്സും ക്ഷമയും വേണം.  ചിലപ്പോഴൊക്കെ (വളരെ വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്) കുട്ടികളെ അടിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നീട് പൂർണമായും ഉപേക്ഷിച്ചു. കുട്ടിയെ അടിക്കുന്നത് എന്റെ പരാജയം ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അന്ന് അടിച്ച കുട്ടികളോടൊക്കെ ആത്മാർത്ഥമായി സോറി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പിന്നീടൊരിക്കലും ഒരു കുട്ടിയേയും അടിച്ചിട്ടില്ല. ഒരു പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരം കാണാൻ ശിക്ഷ ഒരു ഉപാധിയേ അല്ല. നോക്കൂ എത്ര വയലൻസ് ഉള്ള ഒരു സമൂഹമാണ് നമ്മുടേത്. ചിലതൊക്കെ പ്രത്യക്ഷമാകുന്നു, ചിലത് പരോക്ഷവും. അതിൽ നമുക്കെല്ലാവർക്കും പങ്കുണ്ട്. നമ്മുടെ അകത്തുള്ള ശീലങ്ങളുടെ, വികാര പ്രകടനങ്ങളുടെ ഒരു പാറ്റേൺ നാം പൊളിച്ചു പണിയണം. ഉദാഹരണത്തിന് ക്ലാസ് മുറിയിൽ അദ്ധ്യാപകൻ പഠിപ്പിക്കുമ്പോൾ ഒരു കുട്ടി ചിരിച്ചാൽ എന്താണ് കാര്യമെന്ന് തിരക്കാതെ എടുത്തുചാടി ഒരു കാര്യം ചെയ്യുന്ന അതേ ക്ഷമയില്ലായ്മയാണ് റോഡിൽ ട്രാഫിക് മിസ്ബിഹേവിയർ ആയി വയലൻസിലേക്ക് നയിക്കുന്നത്. പാറ്റേൺ ബ്രേക്ക് ചെയ്യുമ്പോൾ എല്ലാം മാറുന്നു. നമ്മളുടെ പാറ്റേൺ ആണ് കുട്ടികൾക്കകത്തും. നമ്മൾ മാറുമ്പോൾ അവരും മാറും. പുസ്തകം കൊണ്ടുവരാഞ്ഞാൽ, വൈകി ക്ളാസിലെത്തിയാൽ എന്റെ അദ്ധ്യാപകൻ മാക്സിമം എന്ത് ചെയ്യും എന്ന് ഒരു കുട്ടിക്ക് അറിയാൻ കഴിയുന്നത് അധ്യാപകന്റെ പരാജയമാണ്. ക്രിയേറ്റിവിറ്റി പ്രധാനമാകുന്നതിവിടെയാണ്. ബ്രൈത് വൈറ്റിന്റെ ‘ടു സർ വിത്ത് ലവ്’ എന്ന പുസ്തകത്തിലെ  സിറ്റ്വേഷൻ  എന്നെ ഏറെ സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട്. ക്രീയേറ്റിവിറ്റി ഉള്ള ഏതൊരാൾക്കും ജീവിതത്തിൽ ഏത് ലൂസിങ് സിറ്റുവേഷനെയും വിന്നിങ് സിറ്റുവേഷനാക്കാൻ കഴിയും. ഞാൻ കുട്ടികളെ ക്ലാസിന് പുറത്തു നിർത്താറില്ല. അത് ഡബിൾ മണ്ടത്തരമാണ്, ലോസ് ആണ്. ആ കുട്ടി ആ പീരിയഡിലെ പഠനം കൂടി നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയാണ്. എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങൾക്കും ക്ലാസ് മുറിക്കകത്തു തന്നെ സർഗാത്മകമായ സൊല്യൂഷൻ കണ്ടെത്തുക. അധ്യാപനം അതാണ്, വെറും പാഠ ഭാഗങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കലല്ല. ഞാൻ കണ്ടു പരിചയിച്ച പ്രതികരണങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായ ഒന്ന് കാണുന്ന കുട്ടിയുടെ അകത്തെ മൃതമായ ശീലങ്ങളുടെ പാറ്റേൺ തകരുന്നു. അതാണ് ഒരധ്യാപകന്റെ സാമൂഹിക സേവനം. ഗുരു എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ ‘ലഘു’ ആണ്!! പഠനത്തിൽ, നിത്യജീവിത സാഹചര്യങ്ങളിൽ കുട്ടികൾ നേരിടുന്ന സങ്കീർണതകളെ ലഘൂകരിക്കാൻ കഴിവുള്ളയാൾ, അതിനവരെക്കൂടി പ്രാപ്തനാക്കാൻ കഴിവുള്ളയാൾ.

പ്രവേശന പരീക്ഷകൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിൽ  കൗമാരത്തിന്റെ ചിറകൊടിയുന്ന കാലമാണിത് . നാലും അഞ്ചും കൊല്ലം നീണ്ട  specialised പരിശീലനത്തിൽ കൂടിയല്ലാതെ ഗുണമേന്മയുള്ള ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം ലഭ്യമാവണം ..അതിനെ കുറിച്ച് എന്താണ് മുന്നോട്ട് വെക്കാനുള്ളത്
.
അതിന് സ്‌കൂൾ തലത്തിൽ തന്നെ വൊക്കേഷണൽ വിദ്യാഭ്യാസം നിർബന്ധമാക്കണം. ആപ്റ്റിറ്റിയൂഡിനനുസരിച്ച് നേരത്തെ തന്നെ കുട്ടികൾക്ക് വേണ്ട തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ നടത്താൻ കഴിയുന്ന സിസ്റ്റം വേണം. സ്‌കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം കഴിയുമ്പോഴേക്കും അവർക്കനുയോജ്യവും, ഗുണകരവുമായ മേഖലകളിൽ ഒരു കുട്ടി പ്രാവീണ്യം നേടിയിരിക്കും. പിന്നീട് ആവശ്യാനുസരണം വിവിധ കോളേജുകളിൽ സ്പെഷ്യൽ ട്രെയിനിംഗോ മറ്റോ നൽകിയാൽ മതിയാകും. ഇത് കുട്ടികളിലെ സമ്മർദവും, നിരാശയുമൊക്കെ കുറയ്ക്കാൻ ഏറെ സഹായിക്കും. തന്റെ അഭിരുചിക്ക് ചേരാത്ത ഒരു കാര്യം എന്തിന് നിർബന്ധിച്ച് പഠിപ്പിക്കണം?

വിദ്യാർത്ഥികളുമായി ഉള്ളു തുറന്ന ബന്ധം പുലർത്താറുണ്ടോ? അവർക്ക് ഏതു കാര്യത്തിലും സംശയനിവർത്തി വരുത്താൻ, ദിശ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുവാൻ സന്നദ്ധനാവാറുണ്ടോ?

തീർച്ചയായും, എല്ലായ്‌പോഴും. എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ അദ്ധ്യാപകൻ ഏകവചനമല്ല, ബഹുവചനമാണ്. അദ്ധ്യാപകന്റെ ലോകമല്ല ക്ലാസ്സ്മുറി, അത് കുട്ടിയുടെ ലോകമാണ്. ക്ലാസ്സ്മുറിയിലെ കേന്ദ്രബിന്ദു ഇവർ രണ്ടുപേരുമല്ല, അവർ ചേർന്ന് നടത്തുന്ന പഠനം എന്ന പരീക്ഷണം ആണ്. ക്ലാസ് മുറി ഒരു പരീക്ഷണ ശാലയാണ്. എ ലബോറട്ടറി. അതിൽ കുട്ടിക്ക്  ഒരു സഹായി ആയി, ഫെസിലിറ്റേറ്റർ, ആയി നില കൊള്ളേണ്ട ആളാണ് അധ്യാപകൻ. അത് പവർ ഗേമിനുള്ള ഇടമല്ല. ഈ ഒരു കാഴ്ചപ്പാടാണ് ഞാൻ എന്നും നിലനിർത്തി പോന്നിട്ടുള്ളത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ കുട്ടികളെ അടുത്തറിയാനും അവർക്ക് താല്പര്യമുള്ള, മനസിലാകുന്ന രീതിയിൽ അവരുമായി സംവദിക്കാനും  എന്നും കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. Where there is fear, there is no clarity or intelligence. രണ്ടുപേർ തമ്മിൽ കമ്മ്യുണിക്കേറ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ പരസ്പരം അറിയേണ്ടത് അത്യാവശ്യമല്ലേ? എല്ലാ വർഷവും പുതിയ ഒരു ക്ലാസ്സിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ ഞാൻ ആദ്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്. ഒരു writing task കൊടുക്കും. ഒറ്റ ചോദ്യം ‘Who am I?’ ഓരോ കുട്ടിയും ഇതിനുത്തരമായി അവർക്കു പറയാനുള്ളത് മുഴുവൻ ഒരു ഭയമോ ശങ്കയോ ഇല്ലാതെ എഴുതണം. എത്ര പേജ് വേണമെങ്കിലും എഴുതാം. അതൊരു വിചിത്രവും രസകരവുമായ ചോദ്യമായി കുട്ടികൾക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അതവരെ എത്രത്തോളം awareness ഉള്ളവരായി മാറ്റുന്നു എന്നുള്ളത് അവർ ഉടൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, ഉത്സാഹത്തോടെ എഴുതി. ചിലരൊക്കെ വീട്ടിൽ പോയി തുടർന്നും പേജുകൾ എഴുതി കൊണ്ട് തന്നിട്ടുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ ലോകം മനസ്സിലാക്കാൻ ഇത് വായിച്ചപ്പോൾ എന്നെ ഏറെ സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതെന്റെ home work ആണ് .പക്ഷെ ഓരോ കുട്ടിയും എഴുതിയ കാര്യങ്ങൾ മറ്റാരോടും ചർച്ച ചെയ്യാറില്ല. അതവരുടെ പ്രൈവസി ആണ്. അതിനെ ഞാൻ റെസ്‌പെക്റ്റ് ചെയ്യുന്നു. അവർ പരിചയിച്ചു വന്ന പരീക്ഷകൾ മറ്റുള്ളതിനെക്കുറിച്ചും, മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ചുമുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ മാത്രമുള്ളവയാണ്. അവർക്ക് അവരെക്കുറിച്ച് എത്രത്തോളം അറിയാം എഴുതുന്നത്, ചിന്തിക്കുന്നത് ആദ്യമായിട്ടാണെന്ന് പലരും സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഈ മനസ്സു തുറക്കലിലൂടെയാണ് ഒരു ക്ലാസ് തുടങ്ങുന്നത്. Before they study from me, I need to study them, ശരി അല്ലേ? ഈ തുറന്ന കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്റെ പേരാണ് പഠനം, അതിൽ സിലബസ്, text books എന്നിവയൊക്കെ ഒരു മീഡിയം മാത്രം. എത്രയോ കുട്ടികളെ, രക്ഷിതാക്കളെ കൗൺസിലിങ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ആ വാക്ക് വേണ്ട. അവരുടെ മനസ്സ് തുറക്കലുകൾക്ക് ഒരു കേൾവിക്കാരൻ ആയിട്ടുണ്ട് എന്ന് പറയാം. മുൻവിധികളില്ലാതെ മറ്റൊരാളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ തന്നെ പരിഹാരമായി. ഈ ലോകത്ത് മിക്കവരും തേടുന്നത് മുൻവിധികളില്ലാത്ത, കാരുണ്യം ഉള്ള കേൾവിക്കാരെയാണ്. I maybe a motivational speaker, but I am more of a Motivational Listener. അങ്ങിനെ പറയാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം.

പാഠ്യേതര വിഷയങ്ങളിലെ ഇടപെടലുകൾ എന്തൊക്കെയാണ് ?

കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയത്തിൽ ജോലി ചെയ്യുന്ന അധ്യാപർക്ക് സ്കൂളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരുപാട് ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളുണ്ട്. അഡ്മിനിസ്ട്രേഷൻ സംബന്ധമായ കാര്യങ്ങൾ. പക്ഷെ ഏറ്റവും പ്രധാനം കുട്ടികളുടെ സമഗ്ര വികാസത്തിനുള്ള വിവിധതരം പരിപാടികളാണ്. ഒരു വർഷത്തിന്റെ തുടക്കം തന്നെ അതിനുള്ള കലണ്ടർ തയാറാകും. അത്തരം കാര്യങ്ങളൊക്കെ മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ ആത്മാർത്ഥമായി ഏറ്റെടുത്ത് ചെയ്യാറുണ്ട്.  കുട്ടികൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള മറ്റു പരിപാടികൾ സംഘടിപ്പിക്കാനും, അതിൽ പങ്കെടുക്കാനും എന്നും മുൻകൈ എടുക്കാറുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ വർഷം  പതിനൊന്നാം ക്ലാസിലെ പന്ത്രണ്ട് കുട്ടികളെ വച്ച് ഒരു പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു. An Innovative project. ദി ടൈംസ് ഓഫ് ഇന്ത്യ കൊച്ചിയുടെ സ്റ്റുഡന്റ് എഡിഷൻ ടീമുമായി ചേർന്ന് ഒരു ദിവസത്തെ ഗസ്റ്റ് എഡിഷൻ പുറത്തിറക്കി. ഏകദേശം മൂന്നു മാസത്തെ ജോലിയായിരുന്നു. അതിനു വേണ്ടി മാത്രം കുട്ടികളുടെ ഒരു whatsapp ഗ്രൂപ്പ് ഉണ്ടാക്കി, ഇമെയിലിലൂടെയും ഇൻഫർമേഷൻ കൈമാറി, ഗൈഡൻസ് കൊടുത്തു. സ്‌കൂൾ സമയത്തെയും, വീട്ടിലെയും അവരുടെ പഠനത്തെ ഒരു തരത്തിലും ബാധിക്കാത്ത രീതിയിൽ ആ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു തീർത്തു. അതിന് കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയ സംഗതന്റെ ഹെഡ് ക്വാർട്ടേഴ്‌സ് ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് സ്പെഷ്യൽ അപ്രീസിയേഷൻ ലഭിച്ചു. ആ പ്രോജക്ടിന്റെ ഓരോ ഘട്ടങ്ങളെയും കുറിച്ച് ഒരു ഡോക്യുമെന്ററി ചെയ്തു. അത് യൂട്യൂബിൽ ലഭ്യമാണ്.  ഞാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നത് പ്ലസ് ടു കുട്ടികളെയാണ്. എങ്കിലും കഴിഞ്ഞ വർഷം  ഒമ്പതാം ക്ലാസിലെ കുറച്ചു കുട്ടികളെ കൂട്ടി സ്കൂളിന്റെ ഇ-മാഗസിൻ തയ്യാറാക്കി. ഈ വർഷം പതിനൊന്നാം ക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികളുമായി ചേർന്ന് ഒരു ഇ-ന്യൂസ് ലെറ്റർ ചെയ്തു. Aura, the radiance of creative academics എന്ന് പേരും നൽകി. ജോലിയിൽ ചേർന്ന കാലം മുതൽ വിവിധ തരത്തിലുള്ള ഇന്നൊവേറ്റീവ് പ്രൊജെക്ടുകൾ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. കുട്ടികളുമായി ചേർന്ന് പതിനൊന്നും പന്ത്രണ്ടും ക്ലാസുകളിലെ അധ്യായങ്ങളെ ആസ്പദമാക്കി രണ്ടു ഷോർട് ഫിലിംസ് നിർമിച്ചു. അതും യൂട്യൂബിൽ ലഭ്യമാണ്. ഒരുപാട് പേർ അവ റഫറൻസ് ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു എന്നറിയാൻ കഴിയുന്നതിൽ സന്തോഷമുണ്ട്.  സ്‌കൂളിനകത്തും പുറത്തുമായി നടക്കുന്ന വിവിധ പരിപാടികളിൽ കുട്ടികളെ പങ്കെടുപ്പിക്കാൻ എപ്പോഴും ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. അതിനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്ന ഒരു സിസ്റ്റം നമുക്കുണ്ട് എന്നതിൽ ഏറെ സന്തോഷം. കുട്ടികളുമായി ചേർന്ന് ചെയ്ത ഷോർട് ഫിലിമുകൾ ഏകദേശം ഏഴെണ്ണമായി. അഞ്ചെണ്ണം വിവിധ മത്സരങ്ങൾക്ക് അയച്ചവയാണ്. ഒന്നിന് കാഷ് അവാർഡും സർട്ടിഫിക്കറ്റും ലഭിച്ചിരുന്നു. എല്ലാം കുട്ടികളടക്കമുള്ള എന്റെ ടീമിന്.  ഒരു വിഷയത്തിൽ താല്പര്യം ഉണ്ടാക്കാൻ അധ്യാപകന് വലിയ ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട്. ഒരു പക്ഷെ അതാണ് അധ്യാപനത്തിന്റെ എല്ലാം. അത് സാധിച്ചാൽ ബാക്കിയെല്ലാം എളുപ്പമായി. പഠ്യേതര ഇടപെടലുകളൊക്കെ അധ്യാപനത്തിന്റെ ഭാഗം തന്നെയാണ് എന്ന തിരിച്ചറിവാണ് പ്രധാനം. ആ സമന്വയമാണ് വിദ്യാഭ്യാസം. ജീവിതവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കാതെ എന്ത് പഠനം?  കേരളത്തിൽ വെള്ളപ്പൊക്കം ഉണ്ടായപ്പോൾ ഞാൻ കുട്ടികളുമായി ചേർന്ന് നഗരത്തിലെ ഒരു കേന്ദ്രീയ വിദ്യാലയത്തിൽ ഒരു മാതൃകാ റിലീഫ് ക്യാംപ് സംഘാടനത്തിൽ സജീവമായി പ്രവർത്തിച്ചു. അതിന് എറണാകുളം ജില്ലാ കളക്ടറുടെ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും എനിക്കും ലഭിച്ചു. വലിയ ഊർജമാണ്, അറിവാണ് ഇതൊക്കെ നൽകുന്നത് എന്ന് എടുത്ത് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. പാഠ്യേതരം എന്ന് ഒരു സൗകര്യത്തിനു വേണ്ടി പറയാം. എല്ലാം പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. A classroom is beyond the four walls and beyond the bells and books.

ആധുനിക കാലത്തെ വിപത്തുകളായ മയക്കു മരുന്ന് , തീവ്ര രാഷ്ട്രീയം , മത സ്പർദ്ധ എന്നിവയിൽ നിന്ന് വരും തലമുറയെ രക്ഷിക്കാൻ അധ്യാപകർക്കാണ് ഏറ്റവുംകൂടുതൽ കഴിയുക.ഒരു പ്രൈമറി വിദ്യാർത്ഥി അച്ഛനമ്മമാരേക്കാൾ അവൻറെ ടീച്ചറുടെ വാക്കു അനുസരിക്കുന്നു.അത് നിലവിലുള്ള സിലബസ്സുകളും പഠന ക്രമങ്ങളും ഗൗരവത്തോടെ പരിഗണിച്ചിട്ടില്ല. എന്ത് കൊണ്ടാണത്? മാതൃകാധ്യാപകനെന്ന നിലക്ക് ഈ വിഷയത്തിൽ വിലപ്പെട്ട നിർദേശങ്ങൾ അധികൃതരുടെ മുന്നിൽ വെക്കാൻ സാധിക്കില്ലേ?

നമ്മുടെ പാഠ്യ പദ്ധതികളിൽ ഇവയൊക്കെ ആവശ്യത്തിന് ഉണ്ടെന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. നമ്മുടെ കരിക്കുലം അതിനുള്ള ധാരാളം സാധ്യതകൾ നൽകുന്നുണ്ട്. Adolescent Education Programme (AEP) പോലെ ഒരുപാട്. പക്ഷെ അതെത്രത്തോളം ആത്മാർത്ഥതയോടെ, ബുദ്ധിപരമായി, സർഗാത്മകമായി, സ്നേഹത്തോടെ, സംവേദനക്ഷമതയോടെ, കാരുണ്യത്തോടെ കമ്മ്യൂണിക്കേറ്റ് ചെയ്യപ്പെടുന്നു എന്നതാണ് നമ്മൾ ഓരോരുത്തരും സ്വയം വിശകലനം ചെയ്യേണ്ടത്. പിന്നെ, വിദ്യാഭ്യാസം തുടങ്ങുന്നത് രക്ഷിതാക്കളിൽ നിന്നാണ്, അതിന്റെ വിപുലീകരണം മാത്രമാണ് സ്‌കൂളിലും മറ്റിടങ്ങളിലും നടക്കുന്നത്.

 എഴുത്തുകാരൻ, ബ്ലോഗർ, സഞ്ചാരി, , ഫോട്ടോഗ്രാഫർ – പ്രസാദാത്മകനായ സോഷ്യൽ മീഡിയ അംഗം …. പരമാവധി ജീവിക്കുക എന്നതാണോ ജീവിതവ്രതം? ….ഈ രംഗങ്ങളിലെ അനുഭവങ്ങൾ ?

ജീവിതം എന്ന വിശാലമായ പ്രതിഭാസത്തെ ഒരു പ്രത്യേക ഫോർമുലയ്ക്കുള്ളിൽ തടഞ്ഞു നിർത്തി അതിന്റെ നിരന്തരമായ പുതുമയെ നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. അതിനെ നിർബാധം എന്നിലൂടെ പ്രവഹിക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നു. ഞാനും ജീവിതവും രണ്ടല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഏറെ ഉന്മേഷം പകരുന്നതാണ്. എഴുത്തും, സഞ്ചാരങ്ങളും, അധ്യാപനവും, അഭിനയവും ഒക്കെ ഒരേ യാത്രയുടെ വിവിധ പേരുകളാണ്, ആവിഷ്കരണങ്ങളാണ്. എന്റെ ‘വറ്റിയ നദി’ എന്ന കവിതയിൽ ഒരു വരിയുണ്ട്, ‘നമ്മൾ നദിക്ക് കുറുകെയേ നടന്നിട്ടുളൂ, കൂടെ നടന്നിട്ടില്ല.’  ഒരധ്യാപകനാകുമ്പോൾ അതിന്റെ മുഴുവൻ ഗുണങ്ങളും ലഭിക്കുന്നത് കുട്ടികൾക്കാണ്. അനുഭവവും, സർഗാത്മകതയുമില്ലാത്ത അധ്യാപനം?? അയ്യോ ആലോചിക്കാൻ പോലും വയ്യ. We have to learn from experience but I would like to say, ‘Make learning an Experience for the students’. ഒരു വാക്കിനപ്പുറത്തെ ലോകത്തെ അവർക്കു കാണിച്ചു കൊടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ എത്ര മനോഹരമായിരിക്കും. There is a Wolrd in every Word. ഓരോ ക്ലാസും എനിക്ക് ഓരോ തവണയും പുതിയ അനുഭവലോകമാണ്. ഞാൻ പലയിടത്തും പറഞ്ഞതും, എഴുതിയതുമായ കാര്യമാണ് ‘ഒരധ്യാപകന് ഒരേ ക്ലാസ്മുറിയിൽ ഒന്നിലധികം തവണ പ്രവേശിക്കാൻ കഴിയില്ല.’  ഒരു നല്ല ഫോട്ടോഗ്രാഫ് എന്നത് സെൻസിറ്റീവ് ആയ ഒരു കാഴ്ചയാണ്. ക്യാമറ അതിനെ പകർത്താനുള്ള ഒരുപകരണം മാത്രം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഞാൻ എന്റെ ഫോട്ടോകൾക്ക് കൊടുക്കുന്ന ടാഗ് ലൈൻ ‘my sensitive camera’ എന്നാണ്.

ഞാൻ ഗസലുകൾ ധാരാളം കേൾക്കുന്നയാളാണ്, പ്രത്യേകിച്ചും മെഹ്ദി ഹസ്സൻ, ഗുലാം അലി, ജഗ്ജിത് സിംഗ്. ഗസലുകളുടെ പോയട്രി. wow!! just amazing.  എന്റെ ബ്ലോഗിലും (www.somatmika.com) സോഷ്യൽ മീഡിയകളിലും അതേപ്പറ്റി ഞാൻ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.  സഞ്ചാരാനുഭവങ്ങൾ മലയാള നാട് എന്ന ഈ മാഗസീനിലും, മാതൃഭൂമി യാത്രയിലും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്.

യാത്രകളിലൂടെയും, എഴുത്തിലൂടെയും, സോഷ്യൽ മീഡിയകളിലൂടെയും നല്ല ചിന്തകളെയും, വ്യക്തികളെയും പരിചയപ്പെടാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
സ്കൂൾ ഒരു ചെറിയ ലോകമല്ല എന്നത് പോലെ തന്നെ ലോകവും വലിയ ഒരു സ്‌കൂളാണ്.

ചോദ്യം : വയലാര്‍ അവാർഡ് ലഭിച്ചതിന് അഭിനന്ദനങ്ങൾ . സുഗന്ധി എന്ന ആണ്ടാൾ ദേവനായകി ഖണ്ഡശ്ശ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന സമയത്ത് അതിന് ഇത്ര സ്വീകാര്യത യുണ്ടാകുമെന്നോ ചർച്ചയാകുമെന്നോ കരുതിയിരുന്നോ? ശ്രീലങ്കൻ രാഷ്ട്രീയപശ്ചാത്തലം പ്രമേയമായി സ്വീകരിക്കാനുള്ള കാരണം എന്താണ് ?

വലിയസന്തോഷം. സുഗന്ധിയുടെ സമയത്ത് മാത്രമല്ല, ഇട്ടിക്കോര യെഴുതുന്ന കാലത്തും നമ്മുടെ വായനക്കാർ അത് അത്ര കാര്യമായി വായിക്കുമെന്നോ, ചർച്ച ചെയ്യുമെന്നോ കരുതിയിരുന്നില്ല. കാരണം ഇട്ടിക്കോരയോ സുഗന്ധിയോ മലയാള നോവലിന്‍റെ സാമ്പ്രദായിക രീതിയുമായി യോജിക്കുന്ന ഒന്നായിരുന്നില്ല. അതിലുപയോഗിച്ച ഭാഷ, അതിന്‍റെ വേറിട്ട പാറ്റേൺ ഇതൊക്കെ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. സാഹിത്യം എന്ന രൂപത്തെക്കുറിച്ച് നമുക്കുള്ള ധാരണയ്ക്കുള്ളിൽ നിൽക്കുന്ന രചനകളായിരുന്നില്ല രണ്ടും. ഇട്ടിക്കോര അതിനിശിതമായി വിമർശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട്. സാഹിത്യത്തിന്‍റെ power structure അല്ലെങ്കിൽ അധികാരസംവിധാനം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന നിരൂപകർ, അദ്ധ്യാപകർ, അക്കാദമികൾ, പഠനം നടത്തുന്നവർ സർവ്വകലാശാലകൾ എന്നിവരിൽ നിന്ന് നിശിതമായ അറ്റാക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരുകൂട്ടം വായനക്കാർ രൂപപ്പെടുത്തിയ ആസ്വാദകതലത്തിൽ നിന്ന് പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന ഒരു സൃഷ്ടി എന്ന നിലയിലാണ് ഈ വിമർശം. ഇതിനെ ‘ആന്‍റിനോവൽ’ എന്നാണ് അവർ വിശേഷിപ്പിച്ചത്. ഞാനാരെയും വ്യക്തിപരമായി എടുത്ത് പറയാനാഗ്രഹിയ്ക്കുന്നില്ല .

സുഗന്ധി എഴുതുന്ന സമയത്ത് എനിക്കുണ്ടായ സംശയം മലയാളികൾക്ക് തമിഴിനോട് പുച്ഛമാണ്. തായ്മൊഴി എന്നൊക്കെ പറയുമെങ്കിലും നമ്മുടെ സ്വകാര്യസംഭാഷണങ്ങളിൽ പോലും ‘പാണ്ടിലോറി’ പോലുള്ള ഒരുതരം പരിഹാസമുണ്ട്. തമിഴരെ കുറെയൊക്കെ ഒരു ഇൻഫീരിയർ ക്ലാസ് ആയിട്ടാണ് കണക്കാക്കുന്നത്. സുഗന്ധിയില്‍ തമിഴിന്‍റെ സ്വാഭാവികമായ അതിപ്രസരം അനുഭവപ്പെടാം. ശ്രീലങ്കയിലെ ജീവിതപ്പോരുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സങ്കീർണ്ണമായ പ്ലോട്ട്, ഒരേസമയം സിംഹള ഷോവനിസ്റ്റ് ഭരണം, ബുദ്ധപശ്ചാത്തലത്തിൽ ആണെങ്കിൽ പോലും വളരെ വയലന്‍റ് ആയ അവസ്ഥ. അതിനെ എതിർക്കുന്ന, വിമോചനപോരാട്ടം നടത്തുന്ന ഒരുപാട് സംഘടനകൾ- ഒടുവിൽ അത് ഒറ്റ സംഘടന(LTTE) ആയി ചുരുങ്ങി. അവരാണെങ്കിൽ വയലൻസിന്‍റെ ഏറ്റവും നീചമായ സൂയിസൈഡ് ബോംബ് പോലുള്ള ആശയങ്ങളില്‍ എത്തിച്ചേർന്നു. ഇതിനിടയിൽ പീസ്ബ്രോക്കേഴ്സായി കടന്നുവരുന്ന ആളുകൾ, ഇവരുടെയൊക്കെയിടയിൽ ദുരിതമനുഭവിക്കുന്ന സാധാരണക്കാര്‍,  അസ്തിത്വം പോലും പ്രതിസന്ധിയിൽ ആയിപ്പോയ ആളുകൾ.

ചോദ്യം:ശ്രീലങ്കൻ രാഷ്ട്രീയ പശ്ചാത്തലം പ്രമേയമായി സ്വീകരിക്കാനുള്ള പ്രത്യേക കാരണങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണ് ?

ഞാൻ വളരെക്കാലമായി പിന്തുടരുന്ന ഒരു വിഷയമാണത്. എന്‍റെ ഔദ്യോഗികജീവിതത്തിന്‍റെ വലിയൊരു ഭാഗം തമിഴ്നാട്ടിലായിരുന്നു. എന്‍റെ വായനയും കാഴ്ചപ്പാടും (ലിറ്റററി ഗ്രൂമിങ്ങ്) രൂപപ്പെടുന്നത് തമിഴ്സാഹിത്യവായനയും ചർച്ചകളും സംവാദങ്ങളും ഒക്കെകൊണ്ട്കൂടിയാണ്. സമാന്തരമായി സംഭവിച്ചതാണ് ശ്രീലങ്കൻ തമിഴ് എഴുത്തുകൾ.  പുതിയ തമിഴ് സാഹിത്യത്തിൽ ഉയർന്ന് വരുന്ന ഒന്നാണ് ശ്രീലങ്കൻ തമിഴ് എഴുത്ത്. അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന പല എഴുത്തുകാരെയും മാതൃഭൂമി പോലുള്ള പ്രമുഖപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഇന്‍റർവ്യൂ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. 2005- 2006 കാലത്ത് കവിതകളും, ശോഭാശക്തിയുടെ ‘മ്’ എന്ന നോവലും വിവർത്തനം ചെയ്യുകയുമുണ്ടായി. ഈ എഴുത്തുകാരോടുള്ള സംവാദത്തിന് മുമ്പേ മറ്റുള്ള മലയാളികളെപ്പോലെ ഞാനും ധരിച്ചിരുന്നത് ശ്രീലങ്കൻ തമിഴ് വിഷയം ഒരു ബൈനറി തലത്തിലുള്ള ഇഷ്യു ആണെന്നാണ്. സിംഹള ഷോവനിസ്റ്റ് ഭരണകൂടവും അതിനെതിരെ വിമോചനപോരാട്ടം നടത്തുന്ന വിപ്ലവസംഘടനായ LTTEയും തമ്മിലുള്ള വിഷയം. അവരുടെ സൂയിസൈഡ് ബോംബിംഗ്, രാജീവ് വധം, തുടങ്ങിയ പല പ്രവർത്തനങ്ങളോടും നമുക്ക് യോജിക്കാൻ കഴിയില്ലാ യിരുന്നു നിരപരാധികളെ കൊന്നൊടുക്കുന്ന രീതിയോട് നമുക്ക് കടുത്ത എതിർപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു. .

ആ സമയത്ത് എനിയ്ക്കു തോന്നിയിരുന്നു അവരുടെയിടയിൽ സമാധാനത്തിനും ശാന്തിയ്ക്കും വേണ്ടി സംസാരിക്കുന്ന, പരസ്പരസ്നേഹത്തിന് വേണ്ടി സംസാരിക്കുന്ന ആരുമില്ലേ എന്ന അന്വേഷണം അവരുടെ മനുഷ്യാവകാശപ്രവർത്തകരിലേക്ക് ചെന്നെത്തി . ഈ വയലൻസിന്‍റെ മഹാപ്രളയത്തിൽ സമാധാനത്തിനു വേണ്ടി സംസാരിയ്ക്കുന്ന ഒരുപാട് പേരുണ്ടായിരുന്നു. അവരിൽ എഴുത്തുകാരുണ്ടായിരുന്നു, പത്രപ്രവർത്തകരുണ്ടായിരുന്നു, മനുഷ്യാവകാശപ്രവർത്തകരുണ്ടായിരുന്നു അവരിൽ പലയാളുകളും കൊല്ലപ്പെട്ടു- പലരേയും കാണാതായി- പലരും അഭയാർത്ഥികളായി അന്യരാജ്യങ്ങളിൽ പോയി ജീവിക്കേണ്ടി വന്നു. അവരിലെ intellectuals നെ അഥവാ മനുഷ്യാവകാശ പ്രവർത്തകരെ പ്പറ്റിയുള്ള അന്വേഷണത്തിനൊടുവിലാണ് രജനി തിരണഗാമയെക്കുറിച്ചും അവരുടെ ‘No more tears sister’എന്ന ഡോക്യുമെന്‍ററിയെക്കുറിച്ചും  അടുത്തറിയാന്‍ അവസരം കിട്ടുന്നത് . ആ ഡോക്യൂമെന്‍ററി കണ്ടതിനെ തുടര്‍ന്നാണ്‌  സുഗന്ധി എഴുതാനുള്ള സാധ്യത തെളിഞ്ഞത് .

ചോദ്യം : കേരളത്തിന് ഇത്ര അടുത്തായിട്ട് പോലുംആധുനിക തമിഴ് സാഹിത്യവുമായിട്ട് മലയാളികൾക്ക് ബന്ധം കുറവാണെന്നു തോന്നുന്നു. ബംഗാളി നോവലുകള്‍ ഏറെയെണ്ണം വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. പുതിയ തമിഴ്  സാഹിത്യത്തെ  കുറിച്ച് നമുക്കിത് പറയാനാവില്ല?

കോയമ്പത്തൂരും ജോലാർപേട്ടയിലുമൊക്കെ ജോലിചെയ്തത് കൊണ്ട് ഒരുപാട് സാഹിത്യസംവാദങ്ങളില്‍ പങ്കെടുക്കാനായി. 2003 ൽ നടന്ന സാഹിത്യ സംവാദ ത്തിൽ പോലും തമിഴിലൊക്കെ വല്ലതും ഉണ്ടോ എന്നുവരെ സംശയം ആൾക്കാർ പ്രകടി പ്പിച്ചിരുന്നു.
പാലക്കാട് നിന്ന് കോയമ്പത്തൂരിലേക്ക് അമ്പത് കിലോമീറ്ററേ ഉള്ളുവെങ്കിലും സാഹിത്യ വിനിമയത്തിൽ വലിയ അകലമാണുണ്ടായിരുന്നത്. ലാറ്റിനമേരിക്കൻ സാഹിത്യവുമായി വളരെയടുത്ത ബന്ധം പുലർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോഴാണിത് എന്നും ഓര്‍ക്കണം. മാർക്കേസ് ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് അദ്ദേഹം മനസ്സിൽ എഴുതാൻ ആഗ്രഹിച്ച കാര്യങ്ങൾ പോലും നമ്മൾ ചർച്ച ചെയ്തിരുന്നു. ഇങ്ങനെയൊരവസ്ഥയിലാണ് ഞാൻ തമിഴിനെക്കുറിച്ചെഴുതിയത്. കുട്ടിരേവതി, മാലതിമൈത്രി, തന്മയി തുടങ്ങിയവരെക്കുറിച്ചൊക്കെ എഴുതുമ്പോൾ അവരിൽ എത്രമാത്രം കവിതയുണ്ട്-ലിറ്ററേച്ചർ ഉണ്ട് എന്നൊരു ചോദ്യമുണ്ടായിരുന്നു. അവർ സാഹിത്യത്തെ അങ്ങനെ കാണുന്നവരാരിരുന്നില്ല. സാഹിത്യം നിരന്തരം നവീകരിക്ക പ്പെടേണ്ട ഒന്നാണ്. അത് ഇന്നതായിരിക്കണം, ഇങ്ങനെയായിരിക്കണം എന്നൊരു ധാരണ വച്ച്പുലർത്താൻ പാടില്ല. നിർഭാഗ്യവശാൽ നമ്മുടെ അക്കാദമിക് ചിന്തകന്മാർ അങ്ങനെ ഒരു ചട്ടക്കൂട് ഉണ്ടാക്കിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. കഥ ഇങ്ങനെയായിരിക്കണം, നോവൽ ഇങ്ങനെ യായിരിക്കണം, സാഹിത്യം ഇന്നതായിരിക്കണം എന്ന് വ്യക്തമായ നിര്‍വചനങ്ങളുണ്ട്. ഇതിനോടുള്ള കലഹമാണ് ഏതു കാലത്തും നടക്കുന്ന സർഗ്ഗാത്മകപ്രവർത്തനങ്ങൾ .
നറേഷൻ, പ്രമേയപരിസരം, വാല്യൂസ്, മൊറാലിറ്റിയുമായുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ, അപ്രഖ്യാപിത വിലക്കുകളുടെ ലംഘനങ്ങള്‍ ഇതൊക്കെയാണ് ഈ കലഹങ്ങൾ
സുഗന്ധി എഴുതുമ്പോൾ അത് ആൾക്കാർ വായിക്കുമോ എന്ന്പോലും തോന്നിയിരുന്നു കാരണം അതിൽ ആണ്ടാൾ ചരിത്രം, രാജരാജചോളൻ, സിംഹളസിംഹഭാഗു ഇവയെ യൊക്കെ പറ്റി പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ട് ഈ ചരിത്രങ്ങളില്‍ നമ്മുടെ വായനക്കാർക്ക് എത്രമാത്രം താൽപര്യം ഉണ്ടാകുമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. ഒരു ചെറിയ വിഭാഗം ആൾക്കാർ തമിഴിനോട് താൽപര്യമുള്ള കുറച്ചാളുകൾ വായിക്കുമെന്നേ കരുതിയിരുന്നുള്ളു .

ചോദ്യം: പരോക്ഷമാണെങ്കിൽപോലും LTTE പോലുള്ള സംഘടനയിലെ ജനാധിപത്യ വിരുദ്ധയെക്കുറിച്ച് സുഗന്ധിയിൽ സൂചനകളുണ്ട്. അധികാരം മാത്രമാണോ ഇത്തരം ജനാധിപത്യവിരുദ്ധതയ്ക്ക് കാരണം ?

വളരെ സങ്കീർണ്ണമാണ് അക്കാര്യം. വെറും അധികാരം മാത്രമല്ല. കുറച്ചു കൂടി ആന്ത്രപ്പോളജിക്കലായിട്ട് അതിനെ കാണേണ്ടി വരും സൈക്കോളജിക്കലായിട്ടും  അതിനെ സമീപിക്കേണ്ടിവരും. പലതരത്തിലുള്ള പഠനങ്ങളും അന്വേഷണങ്ങളും ആ വിഷയത്തിൽ നടന്നിട്ടുണ്ട്. മനുഷ്യൻ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത്ര എളുപ്പം നിർവചിയ്ക്കാനോ വിശകലനം ചെയ്യാനോ കഴിയുന്ന, ലളിതമായ സ്വഭാവം വച്ചുപുലർത്തുന്ന ജീവിയല്ല അതിനെ ഒരു ഹോമോജീനിയസ് രീതിയില്‍ സമീപിയ്ക്കാനും കഴിയില്ല. മതങ്ങളും ഉയര്‍ന്ന ചിന്തകളൂം മനുഷ്യനെ ശാന്തസ്വാഭാവിയായും സമാധാനപ്രിയനായും ജീവിക്കാന്‍ ശീലിപ്പിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. പക്ഷെ അവന്‍റെ ആർത്തിയും അക്രമവാസനയും വര്‍ദ്ധിച്ചു വരുന്നതായാണ് അനുഭവത്തില്‍ കാണുന്നത്. അപ്പോൾ അധികാരവും അധികാരത്തിന്‍റെ സങ്കീർണ്ണമായ തലങ്ങളും ആർത്തിയിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ്, സ്വജനപക്ഷപാതത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ്, കാമത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ്. വയലൻസ് ഉണ്ടാക്കുന്ന ഉന്മാദം എക്സ്റ്റസി ഇതൊക്കെ കണക്കിലെടുക്കണം. LTTE യെ സംബന്ധിച്ചാണെങ്കിൽ മറ്റ് സംഘടനകളെയും അതിന്‍റെ വരുതിയിലാക്കുക, എതിർക്കുന്നവരെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യുക, ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയും പ്രലോഭിപ്പിച്ചും എല്ലാ സംഘടനകളേയും തങ്ങളിലേക്ക് ലയിപ്പിക്കുക എന്നതായിരുന്നു മെത്തഡോളജി. വയലൻസ് മുഖമുദ്രയാക്കി, ജനാധിപത്യസ്വഭാവമില്ലാതെ, മുന്നോട്ട് പോവുന്ന ഏതു പ്രസ്ഥാനവും -വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനമായാലും അല്ലെങ്കിലും- internal democracy യുടെ അഭാവത്തില്‍, ഒരു വ്യക്തിയിലോ അയാള്‍ക്ക്‌ ചുറ്റുമുള്ള ഒരുകൂട്ടം ആള്‍ക്കാരിലോ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന അധികാരമായി ചുരുങ്ങുന്നു. ഐഡിയോളോജിക്കലായി പ്രസ്ഥാനത്തിന്‍റെ പുനഃസൃഷ്ടിക്കുള്ള സാധ്യത അതോടെ ഇല്ലാതാവുകയും ചെയ്യുന്നു. അത് അനിവാര്യവും സ്വാഭാവികവുമായ തകർച്ചയിലേയ്ക്കും, ദുരന്തത്തിലേയ്ക്കും ആണ് നയിക്കുക. ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട മറ്റൊരു ദുരന്ത ഘടകം, സംഘടന മാത്രമല്ല ഇത്തരമൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് നീങ്ങുക എന്നതാണ്. സംഘടനയുടെ അരിക് പറ്റി ജീവിച്ചുപോന്ന സാധാരണക്കാരായ ആളുകളും ഇവിടെ ഇരകളാണ്. അയ്യായിരമോ പതിനായിരമോ LTTE കേഡർമാർ കൊല്ലപ്പെടുമ്പോൾ ഒരു ലക്ഷമെങ്കിലും സാധാരണക്കാരും കൊല്ലപ്പെടുന്നു- രണ്ടോ മൂന്നോ ലക്ഷമെങ്കിലും ആൾക്കാർ നാടും വീടും നഷ്ടപ്പെട്ട് അഭയാർത്ഥിക്യാമ്പുകളിലേയ്ക്ക് നീങ്ങുന്നു. ഒരു വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനത്തിന്‍റെ നേതാവിന്‍റെ തകർച്ച ആ പ്രദേശത്തെ മുഴുവൻ ആളുകളേയും ബാധിയ്ക്കുന്നു .

ചോദ്യം :ആൽഫയിലും ഇതേ കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നുണ്ടല്ലോ. മനുഷ്യന്‍റെ ചോദനകളെ, ആസക്തികളെക്കുറിച്ച് അത് ചർച്ചചെയ്യുന്നുണ്ട്.

തീർച്ചയായും. ആൽഫ വളരെ പൊളിറ്റിക്കലായി എഴുതിയ ഒരു കൃതി യായിരുന്നു തൊള്ളായിരത്തിനുശേഷം കൊണ്ടപ്പിള്ളി സിദ്ധരാമയ്യയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ തുടങ്ങിയ People’s war group ന്‍റെ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് അത് എഴുതിയത് അവസാനം കൊണ്ടപ്പിള്ളിയെ അവർ പുറത്താക്കുകയും അദ്ദേഹം വളരെ ദയനീയമായ രീതിയിൽ മരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പ്രസ്ഥാനം, അത് തുടങ്ങിയ ആളുടെ കൈവിട്ടു പോകുന്ന ഒരവസ്ഥ- അത് വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ മാത്രം കാര്യമല്ല. ഗാന്ധിജി ആരംഭിച്ച പ്രസ്ഥാനത്തിന്‍റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ എന്താണെന്ന് നമുക്കറിയാം. അദ്ദേഹം വിഭാവനം ചെയ്ത കാര്യങ്ങളും ഇപ്പോഴതിന്‍റെ പ്രവർത്തനത്തിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യങ്ങളും ശ്രദ്ധിച്ചാൽ മനസ്സിലാകും.  അതിനെ Anthrolpological ആയിട്ടാണ് ആൽഫയിൽ സമീപിച്ചിരിക്കുന്നത്

ചോദ്യം: ചരിത്രവും മിത്തും വർത്തമാനവും കൂടിക്കലർത്തുന്ന ഒരു രചനാരീതിയാണ് ഇട്ടിക്കോരയിലും സുഗന്ധിയിലും അവലംബിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത് ഇത്തരം ഒരു രചനാ രീതിയ്ക്ക് ഊർജ്ജം ലഭിയ്ക്കുന്നതെങ്ങനെയാണ്?

വലിയ സാംസ്കാരികമാറ്റങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പുസ്തകങ്ങൾ കുറച്ചാളു കൾ  വായിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു ഫിക്ഷൻ ഒരുപാടാളുകൾ വായിക്കുന്നു. ഒരു കഥയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ  ആൾക്കാർ വായിക്കാന്‍ കൂടുതല്‍ ഇഷ്ടപ്പെടും. കഥപറയുക, അല്ലെങ്കിൽ കഥ കേൾക്കുക എന്ന മനുഷ്യവംശത്തിന്‍റെ തുടക്കം മുതലുള്ള താൽപര്യത്തിൽ കൂടിയാണ് സിനിമയും ചിത്രങ്ങളും ഫിക്ഷനുമൊക്കെ മുന്നോട്ട് പോകുന്നത്. കഥ പറയുന്ന രീതിയുടെ വിവിധരൂപങ്ങളാണ് ഇവയൊക്കെ. ശ്രീലങ്കൻ വംശീയയുദ്ധത്തെക്കുറിച്ച് പറയണമെങ്കിൽ, ഗ്ലോബലൈസേഷന് ശേഷം ലാഭം മാത്രം ലക്ഷ്യമാക്കുന്ന ഹിംസാത്മകമായ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് പറയണമെങ്കിൽ, ഉപയോഗി ക്കാവുന്ന രീതികളുടെ സാദ്ധ്യതകൾ തേടുകയാണ് കഥ പറയുന്നയാൾ. ഞാൻ എന്നെ കാണുന്നത് ഒരു കഥപറച്ചിലുകാരനായിട്ടാണ്. ഒരു നോവലെഴുത്തുകാരൻ ആത്യന്തികമായി കഥപറച്ചിലുകാരനാണ് പല വ്യാഖ്യാനസാധ്യതകളുണ്ടെങ്കിലേ അത് ഒരു ലിറ്റററി ആർട്ട് ആവുന്നുള്ളൂ.

നോവൽ ആൾക്കാരിൽ എത്തിപ്പെടുക-വായിക്കപ്പെടുക-എന്നതിന് പിന്നില്‍ ഒരു ശ്രമത്തിന്‍റെ ആവശ്യമുണ്ട്. വായനക്കാരെ പ്രചോദിപ്പിയ്ക്കുന്നത് അതിന്‍റെ വായനാപരതയാണ്. കഥ ഏറ്റവും ഫലപ്രദമായി വായനക്കാരിലേക്ക് എത്തിക്കുകയാണ് എഴുത്തുകാരന്‍റെ ലക്ഷ്യം ശ്രീലങ്കൻ പ്രശ്നത്തെക്കുറിച്ച് അതീവഗൗരവത്തോടെ എഴുതപ്പെട്ട ഒരു Political Analysis ചെറിയൊരു കൂട്ടം ആളുകളിലേയ്ക്കേ എത്തുകയുള്ളൂ. ഇട്ടിക്കോരയിൽ ഞാൻ ഗണിതത്തെ ക്കുറിച്ച് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഗീവർഗീസ് ജോസഫിന്‍റെ Crest of the Paecockനെ കുറിച്ച് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ആ പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ വായിച്ച്, പുസ്തകത്തില്‍ താത്പര്യവുമായി ഏറെ പേര്‍ അന്വേഷിച്ചു വന്നതിനെ കുറിച്ച് ഗീവര്‍ഗീസ് ജോസഫ് എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
കഥ പറയാൻ ഓരോ എഴുത്തുകാരനും ഉപയോഗിക്കുന്നത് ഓരോ രീതിയായിരിക്കാം. നോവൽ എന്ന സാഹിത്യരൂപം എത്തിനിൽക്കുന്ന അവസ്ഥയിൽ ചരിത്രം മിത്തുകൾ കെട്ടുകഥകൾ എന്നിങ്ങനെ ഒട്ടനവധി സാധ്യതകളുണ്ട്. പലരും അതാത് കാലത്തെ അടയാള പ്പെടുത്താൻ ചരിത്രസാദ്ധ്യതകൾ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം രണ്ട് കാര്യങ്ങളുണ്ട് ചരിത്രത്തിൽ പൂരിപ്പിക്കപെടാത്ത ഒരുപാട് ഇടങ്ങളുണ്ട്. അവിടെ ഭാവനയ്ക്ക് സാധ്യതയുണ്ട്. മിത്തുകൾ അനന്തസാദ്ധ്യതകൾ തരുന്നുണ്ട്. അങ്ങനെ ഭാവനയ്ക്ക് ഇടം തരുന്നവയാണ് ചരിത്രവും മിത്തും. ചരിത്രം പലപ്പോഴും അധികാര ത്തിന്‍റെ താൽപര്യമനുസരിച്ച് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ഒന്നാണ് നമ്മുടെ മുന്നിൽ എന്നുള്ളത് കൊണ്ട്, ബഹുഭൂരിപക്ഷം ആൾക്കാരും വിചാരിയ്ക്കുന്നത് ഭൂരിപക്ഷം ആൾക്കാരുടെ ചരിത്രമെന്നാണ്.  പക്ഷേ പുറത്താക്കപ്പെട്ടവരുടെ ചരിത്രം കൂടിയുണ്ട്. അതിനെ ‘ Anti History ‘ എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം
ഉദാഹരണത്തിന്, വാസ്കോഡാഗാമയ്ക്ക് ശേഷമാണ് യൂറോപ്യന്മാർ ഇന്ത്യയിലേക്ക് വരാൻ തുടങ്ങിയത് എന്നാണ് നമ്മുടെ അറിവ്. അതിന് മുമ്പ് ഇങ്ങോട്ട് വന്നവർ ഉണ്ടായിക്കൂടേ എന്ന് അങ്ങോട്ട് ചോദിയ്ക്കുന്ന ആന്‍റിഹിസ്റ്ററി എലമെന്‍റ് നമുക്ക് കഥ പറയാനുള്ള സാദ്ധ്യതകൾ തരികയാണ്. ഞാൻ ചരിത്രത്തേയും മിത്തിനേയും ഉപയോഗി ക്കുന്നത് എന്‍റെ കഥപറച്ചിലിനെ കൂടുതൽ ഫലപ്രദമാക്കാനും വായനക്കാരെ ആ പുസ്തക വുമായി കൂടുതൽ ബന്ധിപ്പിക്കാനുമാണ്. അങ്ങനെ ഭാവനയ്ക്ക് ഒരുപാട് സാദ്ധ്യതകൾ കിട്ടുന്നു
ചോദ്യം: ഫാസിസത്തിന്‍റെ, അധികാരത്തിന്‍റെ ജീർണ്ണതകളുടെ ഒരുപാട് സന്ദർഭങ്ങൾ നോവലുകളിൽ കടന്നുവരുന്നുണ്ട്. സമകാലിക രാഷ്ട്രീയവുമായി എങ്ങനെ ബന്ധിപ്പിയ്ക്കാം ഇതിനെ ?
അധികാരത്തിന്‍റെ ഹിംസാത്മകതയെയാണ് ഏതൊരു എഴുത്തുകാരനും മനുഷ്യനെ ക്കുറിച്ചുള്ള സമസ്തവ്യവഹാരങ്ങളിലും അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടത്. 2014 ജനുവരിയിലാണ് സുഗന്ധി പ്രസിദ്ധീകരിയ്ക്കുന്നത്. ഇന്ത്യാചരിത്രത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രാധാന്യമുള്ള ഒരു കാലമാണത്. ഇപ്പോൾ അധികാരത്തിലുള്ള വർഗീയഫാസിസ്റ്റ് ഭരണസംവിധാനം വലിയ പെരുമ്പറകളുടെ അകമ്പടിയോടെ ജയിച്ചുവന്നത് അപ്പോഴാണ്‌. പത്രമാധ്യമങ്ങളിലൂടെ, സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങളിലൂടെ, ചാനലുകളിലൂടെ വലിയ ആഘോഷങ്ങളോടെ പ്രചരണം അഴിച്ചുവിട്ടുകൊണ്ട്, ആസൂത്രിതമായ രീതിയിൽ രംഗപ്രവേശം ചെയ്തതപ്പോഴാണ്. അത് വരെ പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് പൊതുസമൂഹത്തിന് അസ്പൃശ്യം എന്ന് കരുതിയ കാര്യങ്ങള്‍ക്ക്, പൊതുസമൂഹത്തിന് അസ്വീകാരനായ ഒരാള്‍ക്ക്, പൊടുന്നനെ സ്വീകാര്യത ലഭിച്ച അവസരം. മുപ്പത്തിരണ്ടോളം ശതമാനത്തിന് മാത്രമാണ് ഈ തോന്നലു ണ്ടായതെങ്കിലും എതിർത്ത് നിന്നവര്‍ക്കിടയിലെ ഉള്‍പ്പോര് കാരണം അവർക്ക് അധികാര ത്തിലെത്താനും കഴിഞ്ഞു. ഭരണഘടനയെ തിരുത്താനുള്ള ഭൂരിപക്ഷം ഇല്ലാത്തത്കൊണ്ട്, ഇപ്പോള്‍,  ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ മാത്രം ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെയൊരു ഭൂരിപക്ഷം ലഭിയ്ക്കുക യാണെങ്കിൽ അതിനും ശ്രമിച്ചേനെ. ഈ ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യങ്ങൾ തന്നെയാണ് സുഗന്ധി യിലും ചർച്ചയാവുന്നത്. ശ്രീലങ്കയിലെ കാര്യങ്ങളാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി യാൽ ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യങ്ങളുമായുള്ള ബന്ധം കാണാം. സമാധാനത്തിന്‍റെ കുപ്പായ മണിഞ്ഞ് വരുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് രീതികൾ അതിൽ കാണാം. മഹീന്ദ്രരാജപക്ഷെ അഭ്യന്തര യുദ്ധാനന്തരം വിജയോന്മത്തനായി നടപ്പിലാക്കിയ കാര്യങ്ങളുടെ മറ്റൊരു തലമാണ് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. നിർഭാഗ്യവശാൽ ആഗോളതലത്തിലും അത്തരം ചിന്ത കൾക്ക് വേരോട്ടം കിട്ടിത്തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഫ്രാൻസിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ തീവ്രവലത് പക്ഷത്തിന് അധികാരത്തില്‍ വരാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും പിന്തുണ  കിട്ടി. ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ ജര്‍മനിയിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ മെര്‍ ക്കലിന്റെ പാര്‍ ട്ടിക്ക് 32 ശതമാനവും തീവ്ര വലതു പക്ഷത്തിനു 12 ശതമാനവും വോട്ടു കിട്ടി. തീവ്രവലതുപക്ഷത്തിന് കിട്ടുന്ന ഈ പിന്തുണ അപകടകരമാണ്.
ട്രംപ് അധികാരത്തിൽവരുന്നു. അദ്ദേഹത്തെ വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു കോമാളിയെ പ്പോലെ വടക്കൻകൊറിയയിലെ കിംഗ്ജോംഗ് വരുന്നു. അങ്ങനെ വളരെ അപകടം പിടിച്ച ഒരവസ്ഥയെയാണ് ലോകം ഇന്നഭിമുഖീരിക്കുന്നത് ഫാസിസത്തിനെ പ്രതിരോധിയ്ക്കു മ്പോൾ അതിനെ എതിരിടാൻ പുതിയ തന്ത്രങ്ങളും പദ്ധതികളുമായി അത് കടന്നുവരും . ഓരോ രാജ്യത്തും ഓരോരീതിയിലാണെന്ന് മാത്രം.
സുഗന്ധിയിൽ, ശ്രീലങ്കയെ കുറിച്ചാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും ലോകത്തിൽ സമാന സാഹചര്യ ങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്ന ഏത് രാജ്യത്തിനും അത് ബാധകമാണ്. മഹീന്ദ്രരാജപക്ഷയെ ക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും ലോകത്തെ ഏതൊരു ഭരണാധികാരിയ്ക്കും അത് ബാധകമാണ് . അത് നോർത്ത് കൊറിയയിലെ കിംഗ്ജോങ്ങുമാകാം .

ചോദ്യം :റെയിൽവേയിലെ ഔദ്യോഗികജീവിതം എഴുത്തിനെ ഏത് വിധത്തിൽ സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട്? യാത്രകളും മറ്റും? 

ടിക്കറ്റ് എക്സാമിനർ ആയി തുടങ്ങിയ ഔദ്യോഗിക ജീവിതത്തിന്‍റെ ആദ്യകാലത്ത് ഒരുപാട് യാത്രകൾ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എനിയ്ക്ക് ഒരുപാട് ചിന്തിയ്ക്കാനുള്ള ഇടം നൽകിയത് ചരക്ക് വണ്ടിയിൽ ഗാർഡായി ഒറ്റയ്ക്ക് യാത്ര ചെയ്ത അവസരങ്ങളാണ് . ഒറ്റയ്ക്ക് മുക്കാൽ കിലോമീറ്ററോളം നീളമുള്ള വാഗണിൽ ….1991 ലാണത്. കയ്യിൽ രണ്ട് പൊതി. രാത്രി മണ്ണെണ്ണയൊഴിച്ച് കത്തിക്കുന്ന സിഗ്നൽലാമ്പ്. ഒരു സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് തിരിച്ചാൽ പച്ച, പിന്നെ മഞ്ഞ. വീണ്ടും തിരിച്ചാൽ ചുവപ്പ്. ഒരു ടോർച്ചുമായി ഒറ്റയ്ക്ക്. വെള്ളവും വെളിച്ചവുമില്ലാത്ത ഏകാന്തതയുടെ ഭീകരരൂപം. ബ്രേക്ക് വാൻ എന്ന് വിളിയ്ക്കും. പത്തും പതിനഞ്ചും മണിക്കൂർ യാത്ര. ഈറോഡിൽ നിന്ന് ജോലാർപേട്ട വരെ, മൈസൂർ ഡാം വരെ, തിരുച്ചിറപ്പള്ളി വരെ..അപ്പോഴാണ് തമിഴ്സംസ്കാരവുമായി അടുക്കുന്നത്. പിന്നീട് നിരവധി പ്രൊമോഷനുകൾക്കു ശേഷം ഡെപ്യുട്ടി ചീഫ്കൺട്രോളർ ആയി, ചീഫ്കൺട്രോളർ ആയി. ഒരുപാട് ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. ഡൽഹിയിലും ചെന്നൈയിലും ഉണ്ടായിരുന്നു. അതൊക്കെ വലിയ എക്സ്പോഷർ തന്നു. ഒരു വ്യക്തി എന്ന നിലയിൽ എന്നെ ഞാനാക്കുന്നതിൽ റെയിൽവേയ്ക്ക് വലിയ പങ്കുണ്ട്. പല സംസ്കാരങ്ങളിലുള്ള ആളുകൾ. പ്രത്യേകിച്ച് തമിഴ്സംസ്കാരമുള്ളവർ. സതേൺറെയിൽവേയുടെ ഔദ്യോഗിക-അനൗദ്യോഗിക ഭാഷ തമിഴാണെന്ന് ഞങ്ങൾ പറയുമായിരുന്നു .അവസാനത്തെ പത്തിരുപത് വർഷങ്ങൾ അത്തരത്തിലുള്ള സ്വാധീനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വണ്ടികൾ കൺട്രോൾ ചെയ്യുന്ന, തിരക്ക് പിടിച്ച, ഒരുപാട് സമ്മർദ്ദങ്ങളുള്ള ജോലിയായിരുന്നു. അതിനിടയിൽ ഒരു ആശ്വാസമെന്ന നിലയിലാണ് വായനയിലേക്കും എഴുത്തിലേക്കും തിരിഞ്ഞത്. അല്ലെങ്കിൽ ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചുപോകുമെന്നും മറ്റൊരു ഭ്രാന്ത് അതിനൊരു പരിഹാരമാകുമെന്നും വിചാരിച്ചു.

ചോദ്യം: പുതിയ നോവൽ എന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം? 

പുതിയ നോവലിനെക്കുറിച്ച് ആലോച്ചിരിയ്ക്കുമ്പോൾ അപ്രതീക്ഷിത മായി ഷാജി കരുണിന്‍റെ പുതിയചിത്രമായ ‘ഓൾ’ ന്‍റെ തിരക്കഥയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. ഒന്നരവർഷത്തോളമായി അതിന്‍റെ തിരക്കിലാണ്. നിങ്ങളുടെ നാട്ടിലാണ് ചിത്രീകരണം. ചെറുവത്തൂരിലും പയ്യന്നൂരിലും മറ്റും
അടുത്ത പുസ്തകം റെയിൽവെ അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചാവാൻ സാധ്യതയുണ്ട് . റെയിൽവേയെ കുറിച്ച് ഒരക്ഷരം ഇതുവരെ എഴുതിയിട്ടില്ല. നൂറ്റമ്പത് വർഷത്തെ റെയിൽവേ ചരിത്രമുണ്ട്. അതിന്‍റെ സാദ്ധ്യതകൾ തേടുന്നു . ഒരെണ്ണം ചെയ്യുമ്പോൾ മറ്റൊന്ന് ആകസ്മികമായി കയറിവരികയാണ് പൊതുവെ സംഭവിയ്ക്കാറുള്ളത്

മലയാളനാട് വെബ് മാഗസിനോട് പ്രത്യേക നന്ദിയും കടപ്പാടുമുണ്ട്. ഇട്ടിക്കോര ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ഒരുപാട് സജീവമായ ചർച്ചകൾ നടന്നത് മലയാളനാടിലാണ്. പലതും വിമർശനങ്ങളായിരുന്നു.

പലരും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്- ഇട്ടിക്കോരയിൽ ചില കാര്യങ്ങളോട്  വിയോജിപ്പുണ്ട്, സുഗന്ധിയിൽ ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളോട് വിയോജിപ്പുണ്ട്. അവരോടെല്ലാം എനിയ്‌ക്ക്‌  പറയാനുള്ളത്, സമൂഹത്തിനോടുള്ള എല്ലാ വിയോജിപ്പുകൾക്കുമുള്ള മറുപടിയാണ് എന്‍റെ എഴുത്തുകൾ. ഞാൻ എന്ന വ്യക്തിയെ മാറ്റിനിർത്തിയാണ് എന്‍റെ എഴുത്തുകൾ.

]